Σύνδεση
Πρόσφατα Θέματα
Τροφοδοσία 
Παρόντες χρήστες
43 χρήστες είναι συνδεδεμένοι αυτήν την στιγμή:: 0 μέλη, 0 μη ορατοί και 43 επισκέπτες :: 1 μηχανή αναζήτησηςΚανένας
Περισσότεροι χρήστες υπό σύνδεση 151, στις Τρι 19 Νοε 2019, 12:57
R30 - Πρόσωπα
2 απαντήσεις
Radical30 World :: Περιεχόμενα :: κλικ > Το Blog/Forum Radical World - Περιεχόμενα :: ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ - ΓΝΩΜΕΣ - ΑΠΟΨΕΙΣ - ΚΡΙΣΕΙΣ :: Η "γωνιά" του Radical30
Σελίδα 1 από 2
Σελίδα 1 από 2 • 1, 2 
Ο "Σπόρος"
radical30 Τετ 09 Φεβ 2011, 09:14
Γιάννης Σταματίου ή "Σπόρος": ένας μάγκας πέθανε 
Σήμερα στις 14.30 στο νεκροταφείο της Καλλιθέας, κηδεύεται ο Γιάννης Σταματίου, ένας αληθινός γίγαντας στο μπουζούκι που έμελλε να γίνει πασίγνωστος με το παρατσούκλι “Σπόρος”.
Από μικρός ο Γ. Σταματίου είχε μεγάλη «κάψα» να μάθει τρίχορδο κι αυτός ήταν ο λόγος που δεν κατάφερε ποτέ να τελειώσει το γυμνάσιο. Μόλις 13 ετών εμφανίστηκε στο «Μπαράκι» του Μάριου, σ’ εκείνο το πατάρι-στρατηγείο του ρεμπέτικου επί της οδού Ίωνος στην Ομόνοια. «Για κοίτα το σποράκι, καλά που παίζει» είπε ο Μανόλης Χιώτης όταν τον πρωτάκουσε κι από τότε κανένας πια δεν τον ξαναφώναξε με το βαφτιστικό του. Ο ίδιος σε μια του συνέντευξη απέδωσε την ευστοχία που είχε το προσωνύμιο στο ότι: «ήμουν αδύνατος τότε, κατοχικός, μια σταλιά».
Αλλά ο Σπόρος μεγάλωσε, ψήλωσε, έγινε δέντρο. Με το Γιάννη τον Τατασόπουλο, άφησαν εποχή ως ντουέτο στα αθηναϊκά μαγαζιά του ’50. Κι αργότερα ακολούθησε τα βήματα του ομότεχνού του στην Αμερική, στην οποία παρέμεινε για μια 20ετία ζώντας μεγάλες περιπέτειες, ταλαιπωρία αλλά και μέρες πραγματικής δόξας.
Μέχρι κι εξώφυλλο έγινε ο «Σπόρος» στο Time, το 1963 τότε που με τις εμφανίσεις του στα καζίνο του Las Vegas, έκανε όλη την Νεβάδα και τη δυτική ακτή να μιλάει γι’ αυτόν. Τότε που είχε στα πρώτα τραπέζια να τον θαυμάζουν τον Τζακ Λέμον, τον Κερκ Ντάγκλας και τον Φρανκ Σινάτρα. Τότε που μοιραζόταν το ίδιο καμαρίνι με τον Ρέι Τσαρλς.
Ο Γιάννης ο Σταματίου, εκτός από βιρτουόζος διεθνούς κλάσης, υπήρξε και ο κατεξοχήν αφανής ήρωας του ελληνικού πενταγράμμου. Οι αυτοσχεδιαστικές εισαγωγές του, σε αμέτρητες ηχογραφήσεις στην Κολούμπια και την Οντεόν, δεν λογαριάστηκαν ποτέ για δικές του συνθέσεις. Βλέπετε δεν ήξερε να γράφει νότες κι ούτε είχε ιδέα από πνευματικά δικαίωματα. Του αρκούσε που έβγαζε ένα καλό μεροκάματο κι έβλεπε τ’ όνομά του να φιγουράρει στις ετικέτες των 45 στροφών. Εκείνος καθιέρωσε τον αναγραφόμενο όρο «εκτελεστής» κάτω από τον «ερμηνευτή», τον καιρό που ήταν το πιο περιζήτητο μπουζούκι της εγχώριας δισκογραφίας.
Αυτοδίδακτος του τρίχορδου κι από τους πρώτους στο τετράχορδο ο Γιάννης Σταματίου, ανέπτυξε σταδιακά μια τελείως δική του τεχνική, με τα δάχτυλα να κάνουν ανορθόδοξους ακροβατισμούς πάνω στην ταστιέρα, χωρίς ποτέ να χάνουν τη νότα. Το παίξιμό του ήταν στρογγυλό, γλυκό, ανάλαφρο. Όποιος έχει ή θυμάται σε πρώτη εκτέλεση κάποιο από τα: «Έλα σήκω χόρεψέ το», «Σπάστα γκρέμισ’τα κυρά μου», «Άσπρο πουκάμισο φορώ» ξέρει σε τι αναφέρομαι.
Ο μπαρμπα Γιάννης έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο σε ηλικία 76 χρονών. Εκεί ψηλά, στα κουτούκια τ’ ουρανού θ’ ανταμώνει τώρα με τον Μπέμπη, τον Λεμονόπουλο, τον Χιώτη και τους άλλους δεξιοτέχνες της σειράς του. Ας είναι μαλακό κι αφράτο το χώμα που θα σκεπάσει τον Σπόρο.
πηγή: protagom.gr
Σήμερα στις 14.30 στο νεκροταφείο της Καλλιθέας, κηδεύεται ο Γιάννης Σταματίου, ένας αληθινός γίγαντας στο μπουζούκι που έμελλε να γίνει πασίγνωστος με το παρατσούκλι “Σπόρος”.
Από μικρός ο Γ. Σταματίου είχε μεγάλη «κάψα» να μάθει τρίχορδο κι αυτός ήταν ο λόγος που δεν κατάφερε ποτέ να τελειώσει το γυμνάσιο. Μόλις 13 ετών εμφανίστηκε στο «Μπαράκι» του Μάριου, σ’ εκείνο το πατάρι-στρατηγείο του ρεμπέτικου επί της οδού Ίωνος στην Ομόνοια. «Για κοίτα το σποράκι, καλά που παίζει» είπε ο Μανόλης Χιώτης όταν τον πρωτάκουσε κι από τότε κανένας πια δεν τον ξαναφώναξε με το βαφτιστικό του. Ο ίδιος σε μια του συνέντευξη απέδωσε την ευστοχία που είχε το προσωνύμιο στο ότι: «ήμουν αδύνατος τότε, κατοχικός, μια σταλιά».
Αλλά ο Σπόρος μεγάλωσε, ψήλωσε, έγινε δέντρο. Με το Γιάννη τον Τατασόπουλο, άφησαν εποχή ως ντουέτο στα αθηναϊκά μαγαζιά του ’50. Κι αργότερα ακολούθησε τα βήματα του ομότεχνού του στην Αμερική, στην οποία παρέμεινε για μια 20ετία ζώντας μεγάλες περιπέτειες, ταλαιπωρία αλλά και μέρες πραγματικής δόξας.
Μέχρι κι εξώφυλλο έγινε ο «Σπόρος» στο Time, το 1963 τότε που με τις εμφανίσεις του στα καζίνο του Las Vegas, έκανε όλη την Νεβάδα και τη δυτική ακτή να μιλάει γι’ αυτόν. Τότε που είχε στα πρώτα τραπέζια να τον θαυμάζουν τον Τζακ Λέμον, τον Κερκ Ντάγκλας και τον Φρανκ Σινάτρα. Τότε που μοιραζόταν το ίδιο καμαρίνι με τον Ρέι Τσαρλς.
Ο Γιάννης ο Σταματίου, εκτός από βιρτουόζος διεθνούς κλάσης, υπήρξε και ο κατεξοχήν αφανής ήρωας του ελληνικού πενταγράμμου. Οι αυτοσχεδιαστικές εισαγωγές του, σε αμέτρητες ηχογραφήσεις στην Κολούμπια και την Οντεόν, δεν λογαριάστηκαν ποτέ για δικές του συνθέσεις. Βλέπετε δεν ήξερε να γράφει νότες κι ούτε είχε ιδέα από πνευματικά δικαίωματα. Του αρκούσε που έβγαζε ένα καλό μεροκάματο κι έβλεπε τ’ όνομά του να φιγουράρει στις ετικέτες των 45 στροφών. Εκείνος καθιέρωσε τον αναγραφόμενο όρο «εκτελεστής» κάτω από τον «ερμηνευτή», τον καιρό που ήταν το πιο περιζήτητο μπουζούκι της εγχώριας δισκογραφίας.
Αυτοδίδακτος του τρίχορδου κι από τους πρώτους στο τετράχορδο ο Γιάννης Σταματίου, ανέπτυξε σταδιακά μια τελείως δική του τεχνική, με τα δάχτυλα να κάνουν ανορθόδοξους ακροβατισμούς πάνω στην ταστιέρα, χωρίς ποτέ να χάνουν τη νότα. Το παίξιμό του ήταν στρογγυλό, γλυκό, ανάλαφρο. Όποιος έχει ή θυμάται σε πρώτη εκτέλεση κάποιο από τα: «Έλα σήκω χόρεψέ το», «Σπάστα γκρέμισ’τα κυρά μου», «Άσπρο πουκάμισο φορώ» ξέρει σε τι αναφέρομαι.
Ο μπαρμπα Γιάννης έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο σε ηλικία 76 χρονών. Εκεί ψηλά, στα κουτούκια τ’ ουρανού θ’ ανταμώνει τώρα με τον Μπέμπη, τον Λεμονόπουλο, τον Χιώτη και τους άλλους δεξιοτέχνες της σειράς του. Ας είναι μαλακό κι αφράτο το χώμα που θα σκεπάσει τον Σπόρο.
πηγή: protagom.gr
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
Ρόμαν Αμπράμοβιτς
radical30 Πεμ 28 Οκτ 2010, 13:20
Πριν από τρεις μέρες έγινε 44 ετών. Για έναν από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον πλανήτη που ασχολείται με το ποδόσφαιρο τι θα μπορούσε κανείς να πάρει δώρο; «Ενα βιβλίο με την ιστορία της Τσέλσι», έλεγε χαριτολογώντας ο ίδιος ο Ρόμαν Αμπράμοβιτς στον πρόλογο ενός βιβλίου που είχε κυκλοφορήσει το 2005 (συμπτωματικά άραγε
, την ίδια μέρα των γενεθλίων του. Εκεί έστελνε ένα μήνυμα που τρόμαζε. «Θέλω να κερδίζει η Τσέλσι τίτλους για πάντα!», έλεγε και υποσχόταν πως θα έρθει ο ίδιος με το Κύπελλο Πρωταθλητριών στα χέρια μέσα στο γήπεδο μια μέρα! Μια υπόσχεση που για τους αντιπάλους ακούγεται σαν απειλή. Αυτό, πάντως, που έβγαζε με ελαφρώς μπλαζέ διάθεση πριν από πέντε χρόνια, δηλαδή του ανθρώπου που με τα λεφτά μπορεί να τα αγοράσει όλα, πλέον δεν υπάρχει.
Η σοκαριστική στιγμή του να βλέπεις τον Τέρι να γλιστρά και να στέλνει άουτ το πέναλτι που θα σου χάριζε αυτό το Κύπελλο, που είναι η σφραγίδα πάνω σε κάθε αληθινό δημιούργημα, τον σημάδεψε. Η τωρινή εικόνα της ομάδας του, που δεν νικάει απλώς, αλλά σκοράρει ακατάπαυστα και αποδίδει εξαιρετικά, είναι μια αποζημίωση για τον άνθρωπο που άλλαξε τη ροή της ιστορίας της Τσέλσι.
Από το καλοκαίρι του 2003, όταν ακούστηκε πρώτη φορά το όνομά του ως ενδιαφερόμενου ν' αγοράσει την Τσέλσι, κύλησαν επτά χρόνια και κάτι. Μία σταγόνα στον ωκεανό του χρόνου που ήθελε την ομάδα του Δυτικού Λονδίνου να έχει πάρει μόλις ένα πρωτάθλημα και τρία Κύπελλα Αγγλίας, που μαζί με το ένα Λιγκ Καπ και τα δύο Κυπελλούχων αποτελούσαν τα μοναδικά τρόπαια στη διαδρομή της. Κι όμως, μέσα σε αυτούς τους σχεδόν 90 μήνες η... ρωσική επανάσταση που πραγματοποιήθηκε έφερε τα πάνω κάτω! Η υπερχρεωμένη Τσέλσι επί Κεν Μπέιτς είδε τον Αμπράμοβιτς όχι μόνο να πληρώνει 140 εκατομμύρια λίρες στον πρώην πρόεδρο, αλλά και να εξοφλεί μέχρι δεκάρας τα υπόλοιπα 121 εκατομμύρια στους πιστωτές της. Και φυσικά εκατοντάδες εκατομμύρια λίρες ξοδεύτηκαν για να πάρει ό,τι καλύτερο υπήρχε στην αγορά και, μετά την πρώτη αναγνωριστική σεζόν επί Ρανιέρι, που έληξε χωρίς τίτλο, η άφιξη Μουρίνιο πυροδότησε τον ενθουσιασμό και έφερε τίτλους. Ο Αβραάμ Γκραντ παραλίγο να φέρει το Κύπελλο Ευρώπης στο «Στάμφορντ Μπριτζ» πριν έρθει η αποτυχημένη παρένθεση του Σκολάρι, η επιτυχημένη παρένθεση του Χίντινκ και πλέον, από το καλοκαίρι του 2009, η εμβληματική παρουσία του Κάρλο Αντσελότι, ο οποίος χάρισε στον σύλλογο το πρώτο του νταμπλ!
Για τον ίδιο τον Αμπράμοβιτς, εκτός από την αλλαγή στις τύχες της Τσέλσι, επιφύλαξε συγκλονιστικές μεταστροφές στη ζωή του. Η μητέρα του πέθανε μία μέρα πριν από τα πρώτα του γενέθλια, την ώρα που έκανε έκτρωση σε κάποιο παράνομο ιατρείο! Δύο χρόνια αργότερα έφυγε και ο πατέρας του από τη ζωή από ένα τραγικό δυστύχημα στον τόπο εργασίας του. Μεγάλωσε με τον θείο και τη θεία του, τους οποίους νόμιζε για γονείς του! Πέρασε τα παιδικά του χρόνια μέσα στη φτώχεια, περιμένοντας στις ουρές για λίγο φαγητό.
Παντρεύτηκε στα 21 του χρόνια με την Ολγα, όντας απένταρος και νομίζοντας πως η ίδια θα απέρριπτε την πρόταση γάμου του επειδή ήταν ορφανός. Με τα χρήματα που τους έδωσαν οι γονείς της για δώρο (περίπου 1.500 ευρώ σήμερα) έκανε τα πρώτα δειλά του βήματα στο εμπόριο, αγοράζοντας φτηνά και πουλώντας ακριβότερα πράγματα που στην τότε Σοβιετική Ενωση έβρισκες μόνο στη μαύρη αγορά. Κατάφερε σύντομα να τριπλασιάσει τα χρήματά του και επένδυσε στη μόλις αναπτυσσόμενη αγορά παιχνιδιών το 1989, μόλις ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ προσπαθούσε να προωθήσει στην πάλαι ποτέ υπερδύναμη τον άνεμο της περεστρόικα!
Με εκείνα τα πρώτα αρκετά καλά χρήματα, που αντιστοιχούσαν σε δέκα μισθούς του μέσου εργάτη μηνιαίως, το ζεύγος Αμπράμοβιτς απέκτησε το πρώτο του ακριβό αυτοκίνητο: ένα μπλε LADA! Κάτι πολύ δύσκολο στη Ρωσία της πρώτης μετα-κομμουνιστικής περιόδου! Ηθελαν να κάνουν παιδιά, αλλά εκείνη δεν μπορούσε και όταν ο Αμπράμοβιτς ήθελε να χωρίσουν εικονικά με την Ολγα για να μπορέσει να πάει μετανάστης στον Καναδά, κάτι που αποτελούσε το όνειρό του, είδε τη μεγάλη ευκαιρία μπροστά του. Οταν βγήκε το διαζύγιο λίγο πριν φύγει από τη χώρα αποφάσισε να πει στην Ολγα πως δεν είχαν τίποτα πια κοινό μεταξύ τους!
Κάπου εκεί η ιστορία του μπερδεύεται. Πώς έμπλεξε με το πετρέλαιο στη Σιβηρία αποφασίζοντας να μη φύγει μετανάστης, πώς βρέθηκε στον δρόμο του ο Μπορίς Μπερεζόφσκι και -μαζί με άλλους- απέκτησαν τη Sibneft στην εποχή της αλόγιστης ιδιωτικοποίησης (ή ξεπουλήματος αν θέλετε) του ρωσικού κρατικού πλούτου στα μέσα της δεκαετίας του '90, πώς ξαφνικά έγινε τόσο πλούσιος είναι αλήθεια πως δεν εξηγούνται με βάση την αριθμητική ακολουθία της λογικής και οι θεωρίες συνωμοσίας δίνουν και παίρνουν.
Η δεύτερη γυναίκα του, Ιρίνα, ήταν αεροσυνοδός της AEROFLOT. Του χάρισε αυτό που δεν μπορούσε η Ολγα, δηλαδή παιδιά, και όχι ένα ή δύο, αλλά πέντε! Τη χώρισε και αυτή για τα μάτια της δεσποινίδος Ζούκοβα, ωστόσο οι οπαδοί της Τσέλσι ενδιαφέρονται μόνο για το αν ο ίδιος παραμένει τόσο ζεστός με την ομάδα τους όπως τότε, το 2003.
Τα χρήματά του πια δεν είναι εύκολο να καταμετρηθούν! Εκανε την κατάλληλη κίνηση της μεταπώλησης της Sibneft στο δημόσιο αντί 7,4 δισ. λιρών (όταν το ίδιο μερίδιο το είχε αγοράσει περίπου 800 φορές φτηνότερα) το 2005 και αυτή η ενέργεια, πριν αρχίσει η κρίση του 2008, του εξασφάλισε ονειρικά χρήματα. Το ορφανό παιδί που μεγάλωσε σε σπίτι με δύο δωμάτια στην Ούκτα έχει σήμερα σπίτια στο Μόντε Κάρλο, στο Λονδίνο, 440 στρέματα στο Σάσεξ, βίλα στο Σαν Τροπέ, εξοχικό σπίτι στα προάστια της Μόσχας. Α, για να μην ξεχάσουμε τα κότερα -εκ των οποίων το ένα μάλλον είναι το μεγαλύτερο στον κόσμο (με δικό του ελικοδρόμιο πάνω του) και δύο ιδιωτικά αεροπλάνα!
Το παιδί με το σχεδόν μόνιμα αινιγματικό βλέμμα είναι αλήθεια πως έφτασε πολύ πιο μακριά απ' ό,τι ακόμα και στα παραμύθια διηγούνται οι πιο ευφάνταστοι συγγραφείς. Και μην έχετε αμφιβολία, αυτό που υποσχέθηκε στους φίλους της Τσέλσι -δηλαδή το Τσάμπιονς Λιγκ- θα καταφέρει μία μέρα να το πραγματοποιήσει!
πηγή : superspor fn
, την ίδια μέρα των γενεθλίων του. Εκεί έστελνε ένα μήνυμα που τρόμαζε. «Θέλω να κερδίζει η Τσέλσι τίτλους για πάντα!», έλεγε και υποσχόταν πως θα έρθει ο ίδιος με το Κύπελλο Πρωταθλητριών στα χέρια μέσα στο γήπεδο μια μέρα! Μια υπόσχεση που για τους αντιπάλους ακούγεται σαν απειλή. Αυτό, πάντως, που έβγαζε με ελαφρώς μπλαζέ διάθεση πριν από πέντε χρόνια, δηλαδή του ανθρώπου που με τα λεφτά μπορεί να τα αγοράσει όλα, πλέον δεν υπάρχει. Η σοκαριστική στιγμή του να βλέπεις τον Τέρι να γλιστρά και να στέλνει άουτ το πέναλτι που θα σου χάριζε αυτό το Κύπελλο, που είναι η σφραγίδα πάνω σε κάθε αληθινό δημιούργημα, τον σημάδεψε. Η τωρινή εικόνα της ομάδας του, που δεν νικάει απλώς, αλλά σκοράρει ακατάπαυστα και αποδίδει εξαιρετικά, είναι μια αποζημίωση για τον άνθρωπο που άλλαξε τη ροή της ιστορίας της Τσέλσι.
Από το καλοκαίρι του 2003, όταν ακούστηκε πρώτη φορά το όνομά του ως ενδιαφερόμενου ν' αγοράσει την Τσέλσι, κύλησαν επτά χρόνια και κάτι. Μία σταγόνα στον ωκεανό του χρόνου που ήθελε την ομάδα του Δυτικού Λονδίνου να έχει πάρει μόλις ένα πρωτάθλημα και τρία Κύπελλα Αγγλίας, που μαζί με το ένα Λιγκ Καπ και τα δύο Κυπελλούχων αποτελούσαν τα μοναδικά τρόπαια στη διαδρομή της. Κι όμως, μέσα σε αυτούς τους σχεδόν 90 μήνες η... ρωσική επανάσταση που πραγματοποιήθηκε έφερε τα πάνω κάτω! Η υπερχρεωμένη Τσέλσι επί Κεν Μπέιτς είδε τον Αμπράμοβιτς όχι μόνο να πληρώνει 140 εκατομμύρια λίρες στον πρώην πρόεδρο, αλλά και να εξοφλεί μέχρι δεκάρας τα υπόλοιπα 121 εκατομμύρια στους πιστωτές της. Και φυσικά εκατοντάδες εκατομμύρια λίρες ξοδεύτηκαν για να πάρει ό,τι καλύτερο υπήρχε στην αγορά και, μετά την πρώτη αναγνωριστική σεζόν επί Ρανιέρι, που έληξε χωρίς τίτλο, η άφιξη Μουρίνιο πυροδότησε τον ενθουσιασμό και έφερε τίτλους. Ο Αβραάμ Γκραντ παραλίγο να φέρει το Κύπελλο Ευρώπης στο «Στάμφορντ Μπριτζ» πριν έρθει η αποτυχημένη παρένθεση του Σκολάρι, η επιτυχημένη παρένθεση του Χίντινκ και πλέον, από το καλοκαίρι του 2009, η εμβληματική παρουσία του Κάρλο Αντσελότι, ο οποίος χάρισε στον σύλλογο το πρώτο του νταμπλ!
Για τον ίδιο τον Αμπράμοβιτς, εκτός από την αλλαγή στις τύχες της Τσέλσι, επιφύλαξε συγκλονιστικές μεταστροφές στη ζωή του. Η μητέρα του πέθανε μία μέρα πριν από τα πρώτα του γενέθλια, την ώρα που έκανε έκτρωση σε κάποιο παράνομο ιατρείο! Δύο χρόνια αργότερα έφυγε και ο πατέρας του από τη ζωή από ένα τραγικό δυστύχημα στον τόπο εργασίας του. Μεγάλωσε με τον θείο και τη θεία του, τους οποίους νόμιζε για γονείς του! Πέρασε τα παιδικά του χρόνια μέσα στη φτώχεια, περιμένοντας στις ουρές για λίγο φαγητό.
Παντρεύτηκε στα 21 του χρόνια με την Ολγα, όντας απένταρος και νομίζοντας πως η ίδια θα απέρριπτε την πρόταση γάμου του επειδή ήταν ορφανός. Με τα χρήματα που τους έδωσαν οι γονείς της για δώρο (περίπου 1.500 ευρώ σήμερα) έκανε τα πρώτα δειλά του βήματα στο εμπόριο, αγοράζοντας φτηνά και πουλώντας ακριβότερα πράγματα που στην τότε Σοβιετική Ενωση έβρισκες μόνο στη μαύρη αγορά. Κατάφερε σύντομα να τριπλασιάσει τα χρήματά του και επένδυσε στη μόλις αναπτυσσόμενη αγορά παιχνιδιών το 1989, μόλις ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ προσπαθούσε να προωθήσει στην πάλαι ποτέ υπερδύναμη τον άνεμο της περεστρόικα!
Με εκείνα τα πρώτα αρκετά καλά χρήματα, που αντιστοιχούσαν σε δέκα μισθούς του μέσου εργάτη μηνιαίως, το ζεύγος Αμπράμοβιτς απέκτησε το πρώτο του ακριβό αυτοκίνητο: ένα μπλε LADA! Κάτι πολύ δύσκολο στη Ρωσία της πρώτης μετα-κομμουνιστικής περιόδου! Ηθελαν να κάνουν παιδιά, αλλά εκείνη δεν μπορούσε και όταν ο Αμπράμοβιτς ήθελε να χωρίσουν εικονικά με την Ολγα για να μπορέσει να πάει μετανάστης στον Καναδά, κάτι που αποτελούσε το όνειρό του, είδε τη μεγάλη ευκαιρία μπροστά του. Οταν βγήκε το διαζύγιο λίγο πριν φύγει από τη χώρα αποφάσισε να πει στην Ολγα πως δεν είχαν τίποτα πια κοινό μεταξύ τους!
Κάπου εκεί η ιστορία του μπερδεύεται. Πώς έμπλεξε με το πετρέλαιο στη Σιβηρία αποφασίζοντας να μη φύγει μετανάστης, πώς βρέθηκε στον δρόμο του ο Μπορίς Μπερεζόφσκι και -μαζί με άλλους- απέκτησαν τη Sibneft στην εποχή της αλόγιστης ιδιωτικοποίησης (ή ξεπουλήματος αν θέλετε) του ρωσικού κρατικού πλούτου στα μέσα της δεκαετίας του '90, πώς ξαφνικά έγινε τόσο πλούσιος είναι αλήθεια πως δεν εξηγούνται με βάση την αριθμητική ακολουθία της λογικής και οι θεωρίες συνωμοσίας δίνουν και παίρνουν.
Η δεύτερη γυναίκα του, Ιρίνα, ήταν αεροσυνοδός της AEROFLOT. Του χάρισε αυτό που δεν μπορούσε η Ολγα, δηλαδή παιδιά, και όχι ένα ή δύο, αλλά πέντε! Τη χώρισε και αυτή για τα μάτια της δεσποινίδος Ζούκοβα, ωστόσο οι οπαδοί της Τσέλσι ενδιαφέρονται μόνο για το αν ο ίδιος παραμένει τόσο ζεστός με την ομάδα τους όπως τότε, το 2003.
Τα χρήματά του πια δεν είναι εύκολο να καταμετρηθούν! Εκανε την κατάλληλη κίνηση της μεταπώλησης της Sibneft στο δημόσιο αντί 7,4 δισ. λιρών (όταν το ίδιο μερίδιο το είχε αγοράσει περίπου 800 φορές φτηνότερα) το 2005 και αυτή η ενέργεια, πριν αρχίσει η κρίση του 2008, του εξασφάλισε ονειρικά χρήματα. Το ορφανό παιδί που μεγάλωσε σε σπίτι με δύο δωμάτια στην Ούκτα έχει σήμερα σπίτια στο Μόντε Κάρλο, στο Λονδίνο, 440 στρέματα στο Σάσεξ, βίλα στο Σαν Τροπέ, εξοχικό σπίτι στα προάστια της Μόσχας. Α, για να μην ξεχάσουμε τα κότερα -εκ των οποίων το ένα μάλλον είναι το μεγαλύτερο στον κόσμο (με δικό του ελικοδρόμιο πάνω του) και δύο ιδιωτικά αεροπλάνα!
Το παιδί με το σχεδόν μόνιμα αινιγματικό βλέμμα είναι αλήθεια πως έφτασε πολύ πιο μακριά απ' ό,τι ακόμα και στα παραμύθια διηγούνται οι πιο ευφάνταστοι συγγραφείς. Και μην έχετε αμφιβολία, αυτό που υποσχέθηκε στους φίλους της Τσέλσι -δηλαδή το Τσάμπιονς Λιγκ- θα καταφέρει μία μέρα να το πραγματοποιήσει!
πηγή : superspor fn
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
Ηλίας Μπαζίνας (2)
radical30 Τρι 19 Οκτ 2010, 12:47
Τι να πει ή να γράψει κανείς για αυτόν τον αξιόλογο Νομικό και Δημοσιολόγο;
Ας άφήσω να μιλήσουν τα δικά του γραπτά και θα καταλάβετε περί τίνος ομιλούμε...
radical30
http://bazinas.blogspot.com/?spref=gr#close=1
Ας άφήσω να μιλήσουν τα δικά του γραπτά και θα καταλάβετε περί τίνος ομιλούμε...
radical30
http://bazinas.blogspot.com/?spref=gr#close=1
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
Ηλίας Μπαζίνας
radical30 Παρ 01 Οκτ 2010, 09:59
ΗΛΙΑΣ ΜΠΑΖΙΝΑΣ Συλλογή κειμένων του Ηλία Μπαζίνα.
Αποδυτηριάκιας: Χατζάρι χωμένο στα πούπουλα (Έλληνες και Τούρκοι)
Βοήθεια. Δεν αντέχω άλλο.
Βοήθεια. Δεν μπορώ άλλη ελληνοτουρκική φιλία. Αμάν, πια. Πού στο διάολο θα πάει αυτή η κατάσταση; Δεν προλαβαίνεις να ανοίξεις τις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα και δέχεσαι μια τρομακτική επίθεση ανθρωπιάς και αλληλεγγύης και του κώλου τα εννιάμερα.
Φθάνει πια.
Αυτός ο καταραμένος και αξόρκιστος σεισμός που έγινε στη φίλη Τουρκία τελικά δεν σακάτεψε μόνον τους αδελφούς Τούρκους. Μας έχει ξεπατώσει, μας έχει τρελάνει, μας έχει τσακίσει τα νεύρα κι εμάς που ξέρουμε και καταλαβαίνουμε κάποια πραγματάκια.
Πού θα πάει αυτή η ιστορία. Και το λέω αυτό διότι είναι ολοφάνερο ότι κάποιοι βρήκαν δουλειά και παίζουν πονηρά τον σεισμό που γι' αυτούς αποδείχθηκε ευλογημένος.
Μέχρι και ο Μπατατούδης μπήκε στο κόλπο και ο ΠΑΟΚ έκανε φιλικό με τη Γαλατά Σεράι. Φοβερά πράγματα, κύριε, θα τρελαθούμε τελείως. Να σου προκύψει φιλάνθρωπος και ο Γιδόπουλος που κι αυτός, λέει, συγκινήθηκε από το δράμα των γειτόνων μας.
Τι πράγματα είναι αυτά, ρε; Ο Τούρκος να είναι ο μέγας εχθρός της Ελλάδος, ο Τούρκος να αποτελεί την μεγαλύτερη απειλή της χώρας, ο ελληνικός στρατός να είναι κτισμένος και οργανωμένος από το φόβο του Τούρκου και να μου βγαίνουν όλοι να μου πουλάνε ελληνοτουρκική φιλία.
Έλεος, ρε.
Για σιγά. Ποιος είναι ο αντίπαλος του ΠΑΟΚ; Ο Άρης. Πώς θα τους φαινόταν στους παοκτσήδες αν ο Μπατατούδης έδινε λεφτά, παίκτες και δεν ξέρω τι άλλο στον Άρη; Πλάκα κάνουμε, ρε; Η, θα μου πουν ότι άλλο αθλητισμός, άλλο ποδόσφαιρο κι άλλο ανθρωπιά. Αυτά είναι σάπια και όποιος τα λέει θέλει γιαούρτωμα.
Λοιπόν. Αυτή η ιστορία μετά τον σεισμό στην Τουρκία έχει παρατραβήξει. Έχει ξεπεράσει τα όρια. Και να σου πω και το άλλο; Δεν είναι ότι ο Τούρκος είναι ο εχθρός. Δεν είναι ότι έχεις την αγωνία μήπως ένα ωραίο αιγαιοπελαγίτικο σούρουπο ακούσεις την είδηση πως μπουκάρησαν οι Τούρκοι. Κι αυτό δεν είναι σεισμός. Διότι τον σεισμό και την έκρηξη του ηφαιστείου δεν μπορείς να την προβλέψεις. Ενώ είναι μέσα στο πρόγραμμα να στην κάνει ο Τούρκος. Μ' αυτό το φόβο γεννιέσαι και μεγαλώνεις στην Ελλάδα. Και, βέβαια, μόνον ωφελημένοι είναι οι Τούρκοι που καλλιεργούν αυτό το ψυχρό κλίμα, για να μη το πω φιλοπολεμικό κλίμα με την Ελλάδα. Λέω, λοιπόν, ότι δεν είναι μόνον ότι οι Τούρκοι είναι ο εχθρός, αλλά είναι και το άλλο, ρε γαμώτο. Είναι, δηλαδή, ότι εσύ σαν Έλληνας, σαν πολιτισμός, σαν ράτσα, σαν φάτσα, δεν έχεις καμμιά σχέση με τον Τούρκο. Πώς θα το κάνουμε, δηλαδή. Ίδιος, ρε, είναι ο Άγγλος και ο Πακιστανός; Ή ο Σουηδός και ο Αλβανός; Μη σαλτάρουμε εντελώς ρε παιδιά. Διότι προς τα εκεί πάει η δουλειά μ' αυτόν τον κωλοσεισμό στην Τουρκία. Να παραφρονήσουμε.
Για να το προχωρήσουμε, λοιπόν, το ποταμάκι, άλλο πράμα ο Έλληνας κι άλλο ο Τούρκος. Μπορεί να είμαστε γείτονες, μπορεί να μας χωρίζει μια θάλασσα, μπορεί να είμαστε μαζί στο ΝΑΤΟ, όμως ανήκουμε σε δύο διαφορετικούς κόσμους. Εγώ είμαι ο Έλληνας, εγώ είμαι ο εξωγήινος, αυτός που ήρθε από άλλον πλανήτη, από άλλο σύμπαν και άλλο γαλαξία κι ο Τούρκος ήρθε από τα βάθη της Ασίας, από τις στέπες της Μογγολίας και δεν ξέρω πώς βρέθηκε εκεί, ούτε και μ' ενδιαφέρει να το ψάξω. Λοιπόν.
Τι σχέση έχω εγώ με τον Τούρκο; Εγώ ο Έλληνας έφερα τον πολιτισμό στη γη και ο Τούρκος έφερε τον βαρβαρισμό. Γνωστά πράγματα αυτά. Για ποια ελληνοτουρκική φιλία μου λένε, λοιπόν; Με το φίλο κάνεις παρέα, πίνεις ούζο, παίζεις τάβλι; Πως νοιώθεις φίλος με κάποιον σαν τον Τούρκο που θέλει να σου κόψει τον κώλο; Άσε, ρε.
Να δίνει ο άλλος φαγητό στο σκύλο του δρόμου το καταλαβαίνω. Και στην αδέσποτη γάτα. Ούτε, όμως, από το σκύλο, ούτε από τη γάτα κινδυνεύει ο φιλόζωος. Από τον Τούρκο κινδυνεύεις, όμως. Άρα; Μήπως μ' αυτή την ιστορία του σεισμού βρήκαν την ευκαιρία να το παίξουν φίλοι οι Έλληνες διότι κλάνουν μαλλί με τον Τούρκο και θέλουν να τον καλοπιάσουν; Γιατί να μην παίζει κι αυτό το σενάριο. Όλα σήμερα μπορεί ο άλλος να στα παρεξηγήσει.
Γυρίζω σελίδα. Το τεντώνω το σεντόνι και το πιάνω και από την άλλη άκρη. Είσαι μαλάκας, αποδυτηριάκια. Εγώ σου μιλάω, αποδυτηριάκια. Ποιος; Εγώ ο αποδυτηριάκιας. Ποιος είπε ότι δεν μιλάω στον εαυτό μου; Πολύ καλά κάνουν, μαλάκα αποδυτηριάκια, όλοι αυτοί που άπλωσαν χέρι βοηθείας και φιλίας και ανθρωπιάς στον Τούρκο τώρα με τον σεισμό. Και πολύ σωστά πρώτοι οι Έλληνες είναι αυτοί που είχαν υποχρέωση να συμπαρασταθούν στην πράξη για το κακό που βρήκε την Τουρκία με τον σεισμό. Μιλάμε πολύ σοβαρά τώρα. Πάρα πολύ σοβαρά. Ιστορικό χρέος έχεις σαν ελληνική φυλή να βοηθήσεις τον Τούρκο σε μια δύσκολη στιγμή.
Τι είναι ο Τούρκος για την Ελλάδα και τον ελληνισμό; Ο ελευθερωτής της Ελλάδος είναι ο Τούρκος. Αποδυτηριάκια διαβάζεις, κύριε μαλάκα μου, και τώρα δεν απευθύνομαι στον εαυτό μου. Λοιπόν. Αυτό που σου λέω. Δεν είναι δυνατόν ο αποδυτηριάκιας να μην αναγνωρίσει το ιστορικό χρέος απέναντι στον Τούρκο και την ευλογημένη κατάκτηση του τετρακόσα χρόνια.
Έτσι είναι. Ευτυχώς που την Ελλάδα την είχε σκλαβώσει ο μαλάκας ο Τούρκος. Ο απολίτιστος, ο άξεστος, ο βάρβαρος Ασιάτης Τούρκος. Μιλάμε πολύ σοβαρά τώρα. Ποτέ άλλοτε ο αποδυτηριάκιας δεν μίλησε τόσο σοβαρά.
Ερωτώ: θα υπήρχε καμμιά Ελλάδα σήμερα αν, αντί για τον μαλάκα τον Τούρκο, σας είχε κατακτήσει τέσσερις αιώνες κάποια πουτάνα Γερμανία, κάποια άλλη γερμανοειδής πόρνη Αυστρία ή, η άλλη καριόλα η Αγγλία; Οχι μόνον δεν θα υπήρχες στο χάρτη, κύριε μαλάκα μου, αλλά το σπουδαιότερο είναι ότι θα είχε εξαφανιστεί ο πολιτισμός σου.
Και όταν θα είχε εξαφανιστεί ο πολιτισμός σου εννοώ ότι θα είχαν καταργήσει την πατρότητα του αρχαιοελληνικού πολιτισμού από τους Ελληνες. Πήρες χαμπάρι τι σου λέω;
Αυτοί οι πούστηδες οι φράγκοι, οι μεγαλύτεροι εγκληματίες λαών στην ιστορία της ανθρωπότητας, έχουν ισοπεδώσει χώρες κι έχουν λεηλατήσει κόσμο και κοσμάκη. Τι να λέμε τώρα και τι να πρωτοθυμηθούμε.
Μερικά πράγματα, μάλιστα, δεν μπορούν παρά να τα παραδεχθούν και οι ίδιοι. Ποιοι τα έκαναν τα μεγαλύτερα εγκλήματα; Μήπως οι ινδιάνοι και οι άγριες φυλές της ζούγκλας; Ασε, ρε.
Μ' έναν δυτικοευρωπαίο δυνάστη επάνω από το κεφάλι του ο Ελληνας θα είχε αλλοιωθεί. Αυτό που σου λέω. Κάτω από τη μπότα του Γερμανού π.χ. ο Ελληνας θα είχε αλλάξει και δεν θα ήταν αυτός που είναι. Το ίδιο κάτω από το ξίφος του Εγγλέζου. Με το χατζάρι του Τούρκου ο Ελληνας τα πήγε μια χαρά. Ετσι είναι. Με τον απολίτιστο, τον αστοιχείωτο τον Τούρκο ο Ελληνας κατάφερε και διατήρησε την ιστορική του ταυτότητα. Και τη θρησκεία του, και τη γλώσσα του. Τι άλλο θέλει ένας λαός για να συνεχίσει να είναι αυτός που ήταν; Μη του πειράξεις τη γλώσσα πρώτα και μετά την θρησκεία.
Τι ήταν ο Τούρκος που μπήκε στην Ελλάδα; Που κατέλαβε το Βυζάντιο. Ενας στρατιώτης ήταν ο Τούρκος που πάτησε τα χώματα σου, όμως ούτε τον πονηρό σου παράστησε, ούτε τον ξύπνιο βλάχο. Τι σου είπε ο Τούρκος όταν σε κατέκτησε; Εσύ, Ελληνα, είσαι ο γιατρός, εσύ, Ελληνα, είσαι ο αρχιτέκτων, εσύ, Ελληνα, είσαι ο νομομαθής, ο πολιτικός, ο διπλωμάτης, ο οικοδόμος, ο τεχνίτης. Εγώ, σου είπε ο Τούρκος, δεν ξέρω τίποτα παρά μόνον να καβαλάω άλογα και κώλους.
Τετρακόσα χρόνια δεν τον πείραξε τον Ελληνα ο Τούρκος, δηλαδή ένας λαός που δεν ήξερε από θέατρο, από μουσική, από τέχνες και από επιστήμες. Δεν μ' ενδιαφέρουν αυτά τα πράγματα, σου λέει ο Τούρκος. Αυτά ανέλαβε τα εσύ, κύριε Ελληνα, κι εσύ ασχολήσου με τη ναυτιλία, με το εμπόριο και φέρνε μου λεφτά να με συντηρείς. Γεννημένος νταβατζής ο Τούρκος, σου λέει. Εγώ δεν ανακατεύομαι για το αν θα πουλήσεις τις ελιές μ' αυτή τη τιμή κι όχι με την άλλη, ούτε θα σου πω να κτίσεις εκεί κι όχι παραεκεί την εκκλησία σου.
Αυτός ήταν ο Τούρκος. Κάνε ό,τι γουστάρεις, Ελληνα, μόνο μη μου τα ζαλίζεις. Ασχολήσου με τις μπίζνες, εμένα δεν μ' ενδιαφέρει η κονόμα παρά μόνο να πηδάω γυναίκες και ενίοτε άνδρες. Μόνο που θα μου πληρώνεις το φόρο, κύριε Ελληνα, θα μου στέλνεις κανένα λάδι, καμμιά μαστίχα, διότι πώς αλλοιώς θα δικαιολογείται το οφιτσιλίκι μου και το μπεϊλίκι μου.
Πήρες χαμπάρι; Τι να περιμένεις από τον φουκαρά τον Τούρκο που το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να του ρίχνεις το μπαξίσι του. Ο Αλή Πασάς ήταν το αφεντικό, ο καπετάν γαμάω και σ' όλα, μα σ' όλα τα θέματα του κράτους έκαναν κουμάντο οι Ελληνες. Υπουργοί Ελληνες, γραμματικοί Ελληνες, στρατιωτικοί Ελληνες. Μιλάμε σοβαρά τώρα. Μιλάμε την πραγματικότητα. Ούτε πλάκα κάνουμε, ούτε υπερβολές γράφουμε.
Να είχες κατακτητή τον Γερμανό; Η, τον Άγγλο; Παναγία, βόηθα θα έλεγες και δεν θα ήταν μια κουβέντα αυτή. Θα την εννοούσες βαθειά χωμένη στο πετσί σου αυτή την κουβέντα όταν θα έλεγες Παναγιά και Χριστέ, βόηθα. Διότι δεν είναι ότι θα σ' είχε στο ένα πόδι ο Ευρωπαίος σαν κατακτητής. Είναι πως ό,τι θα έκανες εσύ ο κατακτημένος Ελληνας, για το παραμικρό, ρε παιδί μου, θα ζητούσες άδεια από τον φράγκο, ο οποίος θα σου είχε βγάλει νόμους, άσε που θα σου απαγόρευε π.χ. να πουλάς πιπέρι διότι αυτό θα επιτρεπόταν μόνον στον Αρμένη ή, να μην πουλάς τσάι διότι αυτό θα είχε παραχωρηθεί στον εβραίο.
Τέτοιες πολιτικές ο Τούρκος δεν τις ήξερε, ούτε τις ήθελε και δεν τον ενδιέφεραν. Ουδεμία σχέση ο γραφικός ηγεμονισμός και η αραλίδικη μονοκρατορία του Τούρκου με την συντριπτική και στυγνή δικτατορία που θα σου είχε επιβάλλει ο δυτικοευρωπαίος. Και, επαναλαμβάνω, ότι θα σ' είχε ισοπεδώσει εκ θεμελίων, θα σ' είχε αφανίσει, θα σ' είχε στείλει αδιάβαστο.
Την ξέσκισαν την Ουγγαρία οι Αυστριακοί, όπως τους Λομβαρδούς της βόρειας Ιταλίας. Τα πογκρόμ οι Πρώσοι στην Ολλανδία. Τι να λέμε τώρα. Και τι να πρωτοξύσεις από την Ιστορία. Άσε τα άλλα τα καθάρματα τους Ρώσους, το τι μαχαίρι, το τι λεπίδι έριξαν στους Τατάρους, στους Κοζάκους, στους Εσθονούς και άλλους. Τίποτα δεν έμενε όρθιο όπου έβαζαν το πόδι τους οι Ρώσοι.
Ο Τούρκος τι σου έκανε; Κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη και ο Μωάμεθ είχε δώσει εντολή να μην πειραχτεί ούτε κοτέτσι. Μήπως πείραξαν έστω ένα τούβλο στην Θεσσαλονίκη όταν την κατέλαβαν μετά από τρεις πολιορκίες; Τίποτα δεν πειράξανε.
Για έλα, όμως, στην άλλη όχθη να δεις τι έχουν κάνει οι άσπροι. Οδοστρωτήρας στο Ζάγκρεμπ οι Αυστριακοί, δεν άφησαν πέτρα πάνω στην πέτρα οι Πρώσοι στο Ρότερνταμ.
Ο φουκαράς ο Τούρκος τι σου έκανε; Πού σε πείραξε; Πουθενά. Και δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Με Τούρκο είχες να κάνεις. Μ' έναν ραχάτη, μ' ένα τεμπελόσκυλο. Με τον πολιτισμό της καρέκλας είχες να κάνεις. Ποιας καρέκλας; Στο μαξιλάρι την έβγαζε ο μάγκας ο Τούρκος. Ξαπλωμένος. Αραχτός. Μη μ' ενοχλείς, σου έλεγε. Μη μου την σπας. Μη μου ζητάς τίποτα. Μη με υποχρώνεις, άπιστε γκιαούρη, να κουνηθώ, μη μου χαλάσεις το ραχάτι μου. Μέχρι και το γιογιό που έχεζαν οι Τούρκοι το είχαν δίπλα τους. Μαγκιά. Γιατί, σου λέει ο Τούρκος, να σηκωθώ απ' εδώ που βρίσκομαι ανάμεσα στα πούπουλα και τα μετάξια μου, και τα πανάκριβα χαλιά μου, χωμένος μέσα στις στρωματάρες μου και να πάω στο άλλο δωμάτιο για να βρω την τρύπα της τουαλέτας και να κάνω την ανάγκη μου. Τι μαλακία είναι αυτή; Και επειδή ο Τούρκος δεν ήξερε από αθλητισμό, έκανε με το χέσιμο την καλύτερη και την πιο φυσική προπόνηση. Ο μαλάκας ο πολιτισμένος ο Ευρωπαίος πάει και στήνει τον κώλο του πάνω στη λεκάνη για να αδειάσει, όμως χωρίς τη συμμετοχή των ποδιών στη διαδικασία του χεσίματος δεν γίνεται το τέλειο και το απόλυτο άδειασμα του εντέρου. Ο απολίτιστος Τούρκος πάει και κάθεται πάνω στα πόδια του και μαζί με το χέσιμο κάνει και την πιο φυσική εξάσκηση του κορμιού του. Διότι με την σωστή τοποθέτηση του σώματος όταν ο Τούρκος κάνει την ανάγκη του βάζει σε λειτουργία όλο το σύστημα του οργανισμού. Τέλος πάντων, άλλο ήταν το θέμα μας κι αν το έφθασα μέχρι την τουαλέτα το έκανα για να σου πω ότι ο Ελληνας δεν μπορούσε να κινδυνεύσει πολιτιστικά από έναν λαό που το μόνο σωστό που ξέρει να κάνει και το μόνο που τον ενδιαφέρει ήταν να χέζει φυσιολογικά.
Ο Αποδυτηριάκιας
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
Σήφης Βαλυράκης
radical30 Δευ 05 Ιουλ 2010, 03:56
| Είμαστε μια ούλτρα «επαναστατική» χώρα. Πολλές δικαιολογίες ακούστηκαν για την βόμβα στο γραφείο του Χρυσοχοϊδη με το τραγικό αποτέλεσμα. Τι για οεργουελιανό κράτος άκουσα (ναι, αυτό που του πήγε η βόμβα στο γραφείο του παντεπόπτη υπουργού), τι για παγκόσμια χούντα και τους εδώ εκφραστές και άλλα απύλωτα. Και όλα αυτά από καφενόβιους τύπους που κάθε απόγευμα στα μοδάτα καφέ κάνουν επανάσταση… φρέντο εσπρέσο. Επειδή τα πολλά λόγια κάποιες φορές πάνε χαμένα, και επειδή χρειάζεται λίγο να έρθουμε στα ίσα μας, ας δούμε μια ιστορία ενός στυλοβάτη του συστήματος, όπως την κατέγραψα πρόσφατα στην εφημερίδα Κεφάλαιο: «Στα χρόνια της χούντας η ζωή του ήταν σαν σκηνές από ταινία δράσης. Δεν άφησε φυλακή από την οποία να μην προσπαθήσει να αποδράσει. Έκανε πάνω από 15 απόπειρες. Οι δύο στέφθηκαν με επιτυχία. Η πρώτη επιτυχημένη απόδραση έγινε από τα κρατητήρια της στρατιωτικής αστυνομίας, το περίφημο ΕΑΤ ΕΣΑ, όπου είχε φυλακισθεί, καθώς το ’71, ως μέλος του ΠΑΚ, είχε επιστρέψει στην Ελλάδα για να συνεχίσει την αντιδικτατορική του δράση. Στο ΕΑΤ ΕΣΑ κατάφερε να κόψει τα κάγκελα του κελιού του και στη συνέχεια προκάλεσε βραχυκύκλωμα στο ηλεκτρικό δίκτυο των φυλακών. Απέδρασε από σκεπή σε σκεπή και έμεινε ελεύθερος στην Αθήνα γύρω στις 15 μέρες … Έψαξε στέγη αλλά όλες οι πόρτες έμειναν κλειστές. Όλοι του έδιναν λεφτά, κανείς δεν τον φιλοξένησε. Φοβόντουσαν… Χωρίς σπίτι για να κρυφτεί, προσπάθησε να διαφύγει για το εξωτερικό από την Πάτρα. Δεν τα κατάφερε και άλλαξε δρομολόγιο. Ανέβηκε στην στέγη του τρένου για να πάει στη Γιουγκοσλαβία. Το τρένο σταμάτησε για ανεφοδιασμό στα σύνορα, οι προβολείς των φυλακίων έπεσαν πάνω στον ξαπλωμένο στη στέγη άντρα. Τον εντόπισαν και τον συνέλαβαν. Ξανά πίσω στο ΕΑΤ ΕΣΑ, Τα παράθυρα πλέον κλειστά με πέτρες και κάγκελα πολύ χοντρά. Φυλακές Κέρκυρας και στόχος της απόδρασης το σοσιαλιστικό κράτος (λέμε τώρα) της Αλβανίας. Στη σκέψη του φυγάδα υπήρχε η βεβαιότητα ότι αφού η λαοκρατική Αλβανία ήταν κατά της χούντας, σίγουρα θα τον περιέθαλπε -και με χαρά μάλιστα! Έβγαλε τα ρούχα του, τα έβαλε σε μια νάιλον σακούλα (για να τα έχει στεγνά όταν θα φτάσει), αλείφθηκε με… βούτυρο, που το είχε κλέψει από το μαγειρείο της φυλακής ( για να αντέξει στο κρύο) και έπεσε στη θάλασσα. Έφτασε κολυμπώντας στις αλβανικές ακτές εξουθενωμένος, σχεδόν μισολιπόθυμος. Στην… Λαϊκή Δημοκρατία της Αλβανίας, ο δραπέτης της χούντας βρέθηκε κατηγορούμενος με την κατηγορία… της κατασκοπίας! Καταδικάσθηκε 3 χρόνια σε καταναγκαστικά έργα. Τον έκλεισαν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Μπουρέντι όπου είχαν τους πολιτικούς κρατούμενους. Μετά μετακόμιση στο Φίερι, στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας. Κρύο, σκληρή δουλειά και πείνα (15 γραμμάρια κρέας την ημέρα, συμποσούμενο γινόταν μια μερίδα στις 15 μέρες)! Προσπαθούσε να αλληλογραφήσει, τα γράμματα δεν έφταναν στην Ελλάδα, ώσπου του έβαλαν την ιδέα να βάλει στο φάκελο πολλά γραμματόσημα με το κεφάλι του Εμβέρ Χότζα. Όντως γέμισε το φάκελο με το κεφάλι του Χότζα και το γράμμα έφτασε ταχύτατα, ούτε express να ήταν! (σ.σ. Ήταν το γράμμα που η μάνα του έδωσε στη δημοσιότητα και έμαθε ο κόσμος ότι ζει.) Επακολούθησε διεθνής κινητοποίηση. Η πλέον αποτελεσματική μεσολάβηση στον Αλβανό δικτάτορα, αποδείχτηκε αυτή του… πρίγκιπα Σιχανούκ της Καμπότζης. Εξαιτίας του κυρίως, τον άφησαν να φύγει στην Ιταλία , αφού για καμιά βδομάδα τον τάιζαν με λίπη για να… παχύνει και να μην εκτεθούν που ήταν πετσί και κόκαλο!» Ο άνθρωπος αυτός είναι ο πρόεδρος της εξεταστικής για την Ζίμενς, Σήφης Βαλυράκη. Σε αυτόν τον άνθρωπο κάποιοι αυτοσχέδιοι «επαναστάτες» της μεταπολίτευσης έκαναν έξι εμπρηστικές επιθέσεις στα γραφεία του και στο αυτοκίνητό του! Αλλά θα μου πείτε… εδώ κάποιοι άλλοι νεαροί «επαναστάτες» πρόσφατα έβρισαν τον Μίκη. Στον Βαλυράκη θα κώλωναν; (εξυπακούεται ουδείς υπεράνω κριτικής. Φυσικά και ο Μίκης. Αλλά άλλο να καταδικάζεις τις απόψεις του άλλο να τον βρίζεις. Αυτόν!) | |
του Γιάννη Σιδέρη από το protagon.gr |
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
Charity made in USA !!!
radical30 Δευ 28 Ιουν 2010, 08:27
| |||
| του Άρη Δαβαράκη | |||
| Ο πασίγνωστος πολυεκατομμυριούχος Eli Broad και ο Δήμαρχος της Νέας Υόρκης Michael Bloomberg πήραν μιαν απόφαση τόσο παράξενη που δεν υπάρχει περίπτωση να την πιστέψει κανένας Ελληνας, χωρίς να ψάξει να βρει απο πίσω συνομωσίες και σκοτεινά σενάρια: Θέλουν, λοιπόν, απλά, να υποστηρίξουν την πρωτοβουλία του «συνδισεκατομμυριούχου» τους Warren Buffett όπως και του Bill και της Melinda Gates που προτρέπουν ενεργά και στην πράξη τους πλούσιους Αμερικανούς να δώσουν άμεσα «τουλάχιστον το μισό της περιουσίας τους» για την χρηματοδότηση προγραμμάτων για την φτώχεια στον πλανήτη και την εξεύρεση λύσεων για τα οικονομικά προβλήματα, τα «προβλήματα επιβίωσης» που απασχολούν ολόκληρη την ανθρωπότητα. Και μην χαμογελάτε ειρωνικά με τον «ανόητο Δαβαράκη», γιατί δεν είναι όλοι οι πλούσιοι άνθρωποι στη γη, λαμόγια, σαν αυτά που ξεφύτρωσαν, απο το 1981 και μετά, εδώ δίπλα μας, τους δικούς μας αναίσθητους ή απλά αδιάφορους καταφερτζήδες. Ο Broad, ο μέχρι προ τινος Πρόεδρος της SunAmerica Inc. και ιδρυτής της KB Home , μαζί με τη γυναίκα του, Edythe, ανακοίνωσαν επίσημα την περασμένη Πέμπτη ότι παραχωρούν το 75% της συνολικής περιουσίας τους (σε όλες τις μορφές της, από ιδιοκτησίες μέχρι ρευστό, επενδύσεις, κοσμήματα, καταθέσεις κ.λ.π) στους συνανθρώπους τους που έχουν ανάγκη. Ο Buffett, που είναι ακόμα ο τρίτος πιο πλούσιος άνθρωπος στον πλανήτη και πρόεδρος της Berkshire Hathaway Inc., δήλωσε οτι προσπαθεί να πείσει (και οτι μέχρι στιγμής το έχει, σε μεγάλο βαθμό, καταφέρει) “εκατοντάδες Αμερικανούς ” να ακολουθήσουν το παράδειγμα του ζεύγους Broad. “Είμαστε πια πολλοί και ισχυροί αυτοί που πιστεύουμε στην σοφή ρήση του Andrew Carnegie που είχε πει πως «ειναι ατίμωση για έναν άνθρωπο να πεθαίνει πλούσιος» δήλωσαν ο Eli και η Edythe Broad την Πέμπτη, ανακοινώνοντας την απόφασή τους να δώσουν το 75% της περιουσίας τους για φιλανθρωπικές δραστηριότητες. “Δεν υπάρχει τίποτα που να αξίζει πιό ακριβά και να έχει μεγαλύτερη αξία απο το κοινό καλό. Ελπίζουμε πως θα την συνειδητοποιούν αυτήν την αλήθεια όλο και περισσότεροι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο”. Ο Buffett, που είναι σήμερα 79 χρονών, και ο γνωστός μας Μπιλ Γκέιτς (ναι, αυτός ο Bill Gates της Microsoft και η γυναίκα του, που θεωρούν τούς εαυτούς τους υπερβολικά ευνοημένους απο τη μοίρα και έχουν, γι΄αυτό, αφιερώσει το υπόλοιπο της ζωής τους στο «μοίρασμα», όπου υπάρχουν ανάγκες, της τεράστιας, μυθικής, σαν του Μίδα, περιουσίας τους) τα τελευταία λίγα χρόνια κατάφεραν και διοργάνωσαν meetings εργασίας (και όχι φιλανθρωπικά γκαλά για να τιμηθεί «το συγγραφικό έργο» της, Αμερικάνας έστω, αντίστοιχης κυρίας, Τσοχατζοπούλου), όπου μαζέψανε, χάρη στη λάμψη, το κύρος, τη δύναμη και την αποφασιστικότητά τους μερικούς απο τους πιο πλούσιους δισεκκατομυριούχους, ανα δύο, ανα τρείς, με σκοπό να αρχίσουνε να τους «ανοίγουν τα μυαλά». Δεν χρειάστηκε πολύ. Ο Μπίλ Γκέιτς, κακά τα ψέμματα, το έχει αποδείξει, και θα γραφτεί στην ιστορία της εξέλιξης του ανθρωπίνου είδους στον πλανήτη μας, πως είναι ο κατ' εξοχήν άνθρωπος που ξέρει να «ανοίγει εγκεφάλους». Μαζί με τον Steve Jobs της Apple - και τούς, επιλεγμένους, μοναδικούς, λαμπερούς και αναντικατάστατους συνεργάτες τους -, μας άνοιξαν την Πύλη της ηλετρονικής εποχής, του Web και, στην ουσία της παγκοσμιοποίησης. Στρατολογήσανε λοιπόν μερικές εκατοντάδες απο τούς πιό πλούσιους ανθρώπους στον πλανήτη και τούς έθεσαν μπροστά στο «challenge”, την πρόκληση δηλαδή, αυτού που οι ίδιοι ονόμασαν “The Giving Pledge.” Η ιδέα τους σχηματοποιήθηκε και πήρε συγκριμένη μορφή στη διάρκεια τριών πολύ σημαντικών συναντήσεων με "άλλους φιλάνθρωπους, που δεν κατανομάζονται ακόμη". Έτσι δήλωσαν σε μια συνέντευξή τους στον Charlie Rose, ευτυχισμένοι που η πρωτοβουλία τους βρήκε τόσο πρόθυμη, πρακτική και όχι θεωρητική ανταπόκριση, στην παγκόσμια «πλουτοκρατία» . “Ρώτησα το κάθε απ’αυτά τα ζευγάρια (ή τους μοναχικούς δισεκατομμυριούχους) να μας διηγηθεί κάτι σαν μια ιστορία, ένα παραμύθι, ένα διήγημα ας πούμε, για το πώς θα φανταζόντουσαν οι ίδιοι οτι θα μπορούσαν να βοηθήσουν”, λέει ο Μπίλ Γκέιτς. “Ηταν απίστευτο αλλά δεν χρειάστηκαν παρα πάνω από δύο ώρες σε κάθε συνάντηση, καθισμένοι σε τραπέζια συσκέψεων, για να βρεθούν οι «κοινοί τόποι» και να αναπτυχθεί ένας δυναμικός ενθουσιασμός γύρω απο το ζήτημα». Ο Buffett έχει δεσμευθεί να επιστρέψει στον πλανήτη που τον φιλοξένησε, πάνω απο το 99% της περιουσίας του. Το μεγαλύτερο μέρος, που τον Μάρτιο υπολογιζόταν στα 47 δισεκατομμύρια δολλάρια, απο το περιοδικό Forbes Magazine, ήδη μεταβιβάζεται, με ετήσια εμβάσματα, στο «Bill & Melinda Gates Foundation», που θα διαχειριστεί τελικά και το όλο εγχείρημα Ο Bill Gates, 54 ετων σήμερα, είναι ο δεύτερος πιό πλούσιος άνθρωπος στη γη. Το Ιδρυμα Gates στοχεύει κατ΄αρχήν (και μεταξύ άλλλων) στην μείωση της φτώχειας παγκοσμίως, όσο αυτό είναι ανθρωπίνως δυνατόν, στην καταπολέμηση των ασθενειών που μαστίζουν τους συναθρώπους μας παντού, αλλά και στην Εκπαίδευση – δηλαδή την Παιδεία και την ευρύτερη μόρφωση. Το όλο εγχείρημα που προχωράει ραγδαία, απέσπασε την προσοχή και το ενδιαφέρον του πρώην Προέδρου της γνωστής και σε εμάς εδω Κινεζικής Cisco Systems Inc, του John Morgridge, όπως και της Tashia Morgridge, του Kleiner Perkins, της "Caufield & Byers", του John Doerr της Ann Doerr, και του Πενσυλβανού Φιλανθρώποιυ H.F. “Gerry” Lenfest και της γυναίκας του, Marguerite Lenfest, όπως δηλώνει στα διεθνή πρακτορεία, ο Patty Stonesifer, που «μυήθηκε» και αυτός πρόσφατα. Ο Bloomberg, 68 χρονών, έχει μια καθαρή περιουσία $18 δις δολλαρίων που τον κατατάσσει 23ο στη λίστα των δισεκατομμυριούχων του πλανήτη. Ο Broad, στα 77 του χρόνια σήμερα, έχει προσωπική περιουσία $5.7 δισεκατομμυρίων, και είναι 132ος στη λίστα. Η Broad Foundations έχει ήδη επενδύσει πάνω απο $2 δισεκατομμύρια στην Παιδεία, την Εκπαίδευση, τις Επιστήμες, την εργαστηριακή και Ιατρική Έρευνα και τις Τέχνες. Η μεγαλύτερη μέχρι σήμερα προσφορά του είναι $600 εκατομμύρια για την ίδρυση του Broad Institute στο MIT και το Harvard. ΥΓ : Οσο παράξενα και αν σας ακούγονται όλα αυτά, είναι η καθαρή αλήθεια. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι για έναν σύγχρονο Ελληνα να παραδεχτει πως εκπρόσωποι πολιτισμών που τούς θεωρεί «κατώτερους», όπως έχουν μάθει οι Ελληνες να χαρακτηρίζουν τον Αμερικάνικο Πολιτισμό, έχουν προχωρήσει μπροστά έτη φωτός, απο πάσης απόψεως- ενω εμείς εδω ζούμε την απόλυτη καταρευση του διεφθαρμένου συστήματος και του «πολιτκού προσωπικού μας». Όμως έτσι είναι brothers and sisters. Ας το αποδεχτούμε για να αρχίσουμε να συνερχόμαστε και εμείς. Νομίζαμε οτι είχαμε πιάσει τον Πάπα, είχαμε όμως πιάσει αντ’ αυτού τον Πάτο. Μην κολλάμε : Προχωράμε. Ολα θα τα φτιάξουμε – γιατί το θέλουμε, σχεδόν όλοι πιά, αληθινά πολύ. | |||
πηγή: tvxs
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
>
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
Χρόνης Μίσσιος
radical30 Δευ 21 Ιουν 2010, 04:31
«Ειλικρινά δεν ξέρω αν υπάρχει Αριστερά» του Χρόνη Μίσσιου
Εμβληματική μορφή της Αριστεράς, συγγραφέας, σήμερα, στα 80 του, εξακολουθεί να αναζητεί έναν καινούργιο δρόμο και μιλάει για την κρίση, το ΔΝΤ, τις διασπάσεις και τις επαναδιασπάσεις του αριστερού χώρου
Συνέντευξη του Χρόνη Μίσσιου στον Άρη Παπασταθη,για την εφημερίδα το Βήμα, της 20ης Ιουνίου του 2010:
«Ο Μανόλης Αναγνωστάκης μου έμαθε γράμματα στη φυλακή, ήμασταν θανατοποινίτες στο Γεντί Κουλέ» λέει ο Χρόνης Μίσσιος στο «Βήμα», στο περιθώριο της συνέντευξης που παραχώρησε ένα καυτό μεσημέρι της περασμένης εβδομάδας στο σπίτι του, στο Μικροχώρι Αττικής. Εμβληματική φυσιογνωμία της Αριστεράς, συγκλόνισε το πανελλήνιο το 1985,όταν αποκάλυψε τη διαδρομή της ζωής του,από τα 17 ως τα 43 του χρόνια σε φυλακές και εξορίες (1947-1973), στο αυτοβιογραφικό βιβλίο «Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς».Στα 80 του ζει πλέον αποτραβηγμένος με τη σύζυγό του Ρηνιώ και τα τρία σκυλιά τους σε ένα αγροτόσπιτο, περιτριγυρισμένο από νεοελληνικές βίλες. Για να τον συναντήσει κανείςπρέπει να ακολουθήσει κανόνες... συνωμοτικότητας. Ενα ημιφορτηγό μάς περίμενε στην ταβέρνα «Μπάρμπα Βασίλης» για να μας οδηγήσει στο δρομάκι που καταλήγει στην πόρτα του.
- Τι σημαίνει για εσάς αυτή η κρίση;
«Πιστεύω ότι η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, είναι καθολική και παγκόσμια. Ο πλανήτης μας είναι πλέον μια μικρή γειτονιά γεμάτη κινδύνους και εγκληματικές συμμορίες που δεν γνωρίζουν σύνορα. Πιστεύω πως κανένας λαός, καμία χώρα δεν μπορεί να ονειρευτεί μια κοινωνία ισόνομη, ελεύθερη και ειρηνική».
- Γιατί;
«Πολλά θα μπορούσε να αναφέρει κανείς: για τον κίνδυνο του πυρηνικού ολέθρου, για την καταστροφή του περιβάλλοντος, για τον χρηματιστηριακό ιμπεριαλισμό κτλ. Πρόσφατο παράδειγμα έχουμε το έγκλημα της ΒΡ. Κι όμως κανένας δεν θα τιμωρηθεί, κανένας δεν ζητάει να σταματήσουν οι εξορύξεις στα βάθη του ωκεανού. Ολοι μιλούν για το πόσα σεντς έπεσε η μετοχή της. Η ανάγκη συνεργασίας των λαών είναι επιτακτική όσο ποτέ άλλοτε. Η ανάγκη μιας παγκόσμιας δράσης για να αλλάξουμε τους κοινωνικούς θεσμούς, τις αξίες μας και τη συμπεριφορά μας απέναντι στη φύση και στον συνάνθρωπό μας είναι στοιχειώδης προϋπόθεση».
- Τι μπορούμε να κάνουμε;
«Σήμερα είναι εύλογο το ερώτημα αν το προνόμιο της λογικής του ανθρώπου είναι όντως προνόμιο ή κατάρα. Η οικολογική κρίση του πλανήτη και των ανθρωπίνων κοινωνιών δεν είναι ένα εφιαλτικό σενάριο για το μέλλον αλλά μια οδυνηρή πραγματικότητα. Ο κόσμος του Οργουελ επιβεβαιώθηκε. Ο κόσμος του Χάξλεϊ είναι παρών. Μόνο με αυτογνωσία της ύπαρξής μας και τη συμφιλίωσή μας με αυτόν τον υπέροχο αινιγματικό κόσμο που μας γέννησε μπορούμε να αλλάξουμε την πορεία μας. Χρειαζόμαστε άλλη ιεράρχηση των αξιών, άλλους κοινωνικούς θεσμούς, άλλη φιλοσοφία. Οσο η κυρίαρχη αξία των κοινωνιών μας παραμένει η κερδοσκοπία, τα βήματα της ανθρώπινης ιστορίας- όπως είπε κάποτε και ο Δαντόν- θα είναι οι ταφόπετρες των ρομαντικών».
- Λέτε ότι η ζωή μετριέται μονάχα με τις συγκινήσεις που επιβεβαιώνουν την ανθρώπινη ουσία μας.Πιστεύετε ότι χάσαμε την ουσία τα τελευταία χρόνια;
«Νομίζω πως ναι. Η σημερινή κοινωνία δείχνει να έχει πέσει σε κώμα. Ο άνθρωπος από μια συμπαντική οντότητα με όνειρα, επιθυμίες, έρωτες και αισθήσεις μετατρέπεται σε ένα αντικείμενο παραγωγής και κατανάλωσης προϊόντων. Εχει χάσει τον προσανατολισμό του, έχει χάσει τις αξίες τού ευ ζην».
- Πώς βιώνετε την κρίση στην Ελλάδα;
«Αισθάνομαι ταπεινωμένος και περιφρονημένος. Νομίζω ότι ξαναζώ την εποχή του Πιουριφόι, τότε που η χώρα μας ήταν απόλυτα εξαρτημένη από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Δεν πίστευα πως θα ζήσω μια νέα υποτέλεια της πατρίδας μου. Λέει ο Πρωθυπουργός ότι ήμασταν ο αδύναμος κρίκος και γι΄ αυτό μας χτύπησε τόσο καίρια ο τοκογλυφικός καπιταλισμός. Γιατί όμως είμαστε ο αδύναμος κρίκος; Είναι ένα ερώτημα στο οποίο οφείλει να απαντήσει το πολιτικό μας σύστημα και άλλοι κοινωνικοί φορείς που υποτίθεται ότι διακονούν τα συμφέροντα του λαού».
- Ωστόσο ο λαός, όλοι εμείς, δεν έχουμε ευθύνη γι΄ αυτό που μας συνέβη;
«Αναμφίβολα ναι. Αυτό όμως δεν είναι το κυρίως πρόβλημα. Οπως και το σύνθημα “φέρτε πίσω τα κλεμμένα”. Είναι σωστό αλλά ταυτόχρονα παραπλανητικό. Διότι το πρόβλημα είναι το σύστημα και οι θεσμοί που καθιερώσαμε. Θεσμοί που παράγουν βία, βαρβαρότητα και ψυχασθένεια, διότι πώς να κατανοήσει κανείς διαφορετικά την αφύσικη ζωή που μας υποχρέωσαν να βιώνουμε. Για να γυρίσουμε στα δικά μας: το εξοργιστικό είναι ότι μας εγκαλούν για έλλειψη πατριωτισμού όσους διαφωνούμε και αντιστεκόμαστε σε αυτά τα κατοχικά μέτρα. Είναι αυτοί που εκλέχθηκαν και ορκίστηκαν- οι περισσότεροι αλλεπάλληλες φορές- να υπερασπισθούν την πατρίδα και τα συμφέροντα του λαού της και μας οδήγησαν σε μια νέα εθνική υποτέλεια. Αιδώς, Αργείοι...».
- Είστε πολύ σκληρός.
«Στα 80 μου χρόνια δεν έχω το δικαίωμα της συγγνωστής πλάνης ούτε καμία δέσμευση για να μη λέω αυτό που σκέφτομαι και πιστεύω. Είναι τουλάχιστον ανόητο να υποστηρίζει κανείς ότι μια χώρα οικονομικά υποδουλωμένη μπορεί να είναι εθνικά και πολιτικά ελεύθερη και ανεξάρτητη. Ισως αυτή η νέα υποτέλεια γεννήσει μια νέα εθνική αντίσταση».
- Εθνική αντίσταση;Με ποια μορφή και πότε;
«Οταν ο λαός βγει επιτέλους από τις κομματικές μάντρες. Τι όραμα θα έχει αυτή η αντίσταση; Τι μορφές θα πάρει; Δεν ξέρω. Εγώ είμαι ήδη παρελθόν και δυσκολεύομαι ήδη να κατανοήσω το παρόν. Ελπίζω οι μορφές που θα πάρει να μην είναι βίαιες και εξουσιαστικές. Είναι ιστορικά βεβαιωμένο πως η βία και η εξουσία πρόδωσαν τα ωραιότερα όνειρα των επαναστατών».
- Πιστεύετε ότι υπάρχει ανάγκη τιμωρίας των ενόχων που μας οδήγησαν εδώ;
«Δεν πιστεύω στην καταστολή. Πιστεύω στην πρόληψη. Δυστυχώς όλες οι ανθρώπινες κοινωνίες στην εποχή μας έχουν εγκαταλείψει την πρόληψη, την αναζήτηση και αντιμετώπιση των αιτίων που γεννούν τα κοινωνικά φαινόμενα και επαφίενται στην καταστολή, σε ολόκληρο το φάσμα του κοινωνικού γίγνεσθαι».
Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΟΥΡΑ ΤΗΣ ΑΘΕΡΙΝΑΣ
- Είστε ένας από τους πρωταγωνιστές της ιστορίας της Αριστεράς στην Ελλάδα τον αιώνα που πέρασε. Αναγνωρίζετε κάποιο «ιστορικό λάθος» στη διαδρομή της από το 1974 ως σήμερα;
«Κατ΄ αρχάς θέλω να σου πω ότι η διαδρομή μου στην Αριστερά ήταν, παρά τις αντιξοότητες, από τις πιο ευτυχισμένες και πλούσιες περιόδους της ζωής μου.
Είχαμε όνειρο, είχαμε όραμα, είχαμε μύθους και ψευδαισθήσεις. Η Αριστερά είχε βαθιές ρίζες μέσα στην ελληνική κοινωνία. Παρ΄ ότι ηττήθηκε στρατιωτικά, γρήγορα ξαναγεννήθηκε και στις δεκαετίες του ΄50 και του ΄60 ήταν ο μόνος παραγωγός πολιτισμού στη χώρα μας. Η Αριστερά ήταν επαναστατική, όχι με τη συνωμοτική έννοια αλλά με τον πολιτισμό της, μια πορεία που ήρθε να διακόψει η δικτατορία. Ούτε όμως η χούντα τη νίκησε. Η Αριστερά ηττήθηκε στη Μεταπολίτευση. Διασπασμένη για άλλη μία φορά πολεμούσε με τα “ευαγγέλια” προσπαθώντας να στρατολογήσει η κάθε πλευρά με το μέρος της περισσότερους κομμουνιστές. Να τους κάνει τι, αλήθεια; Να τους βάλει στο μπαούλο; Δεν αντιλήφθηκε τη νέα εποχή στην οποία εισερχόταν η ελληνική κοινωνία, τις προσδοκίες και τα προβλήματά της. Ετσι ήρθε το ΠαΣοΚ, πήρε όλο το πακέτο των συνθημάτων και των αιτημάτων της Αριστεράς και το απαξίωσε. Εκτοτε η Αριστερά ψάχνει την προίκα της σε λάθος μέρος. Σήμερα ειλικρινά δεν ξέρω αν υπάρχει Αριστερά. Αυτό που ισχυρίζεται ότι είναι Αριστερά δεν παράγει τίποτα, ούτε καν πολιτικό πολιτισμό».
- Τι εντύπωση σας προκάλεσε η νέα διάσπαση του Συνασπισμού;
«Επιβεβαιώνει αυτό που είπαμε προηγουμένως. Είναι ένα πείραμα που χρόνια τώρα παλεύει χωρίς να κατορθώνει να συνθέσει απόψεις. Οι διασπάσεις και οι επαναδιασπάσεις αυτού του χώρου μου φέρνουν στο μυαλό την επίδραση που έχει η ουρά της αθερίνας στον τρικυμισμένο ωκεανό».
- Αρα τι προτείνετε;
«Πιστεύω ότι ο μόνος δρόμος, η τελευταία έξοδος προς την ελευθερία του ανθρώπου και του πλανήτη είναι η ολιστική οικολογική φιλοσοφία, σκέψη, πράξη και συμπεριφορά. Η οικολογία ούτε φέρει ούτε εδραιώνει καμία εξουσία, αντίθετα την καθιστά άχρηστη. Είναι μια επανάσταση αυτογνωσίας, μια επανάσταση ανθρώπινης συνείδησης. Δεν είναι μια “πίστη” σε κ΄σποισ νέα ιδεολογία αλλά μια καθημερινή πρακτική για να επανασυνδέσουμε τη λογική με τις αισθήσεις, να απελευθερώσουμε τη συμπαντική μας ιδιαιτερότητα. Να αναγνωρίσουμε τη διαφορετικότητα, την αυταξία και την αναγκαιότητα του συνόλου της ζωής. Είναι ένας δρόμος επαναπροσέγγισης του κόσμου που μας περιβάλλει, ένας δρόμος στην αναζήτηση της χαράς αντί της αγωνίας. Εχουμε ανάγκη να ξαναβρούμε την προσωπική μας αισθητική, τα προσωπικά μας μονοπάτια, του έρωτα, της αγάπης και της τρυφερότητας, το άρωμα του κόσμου και της ύπαρξής μας».
πηγή: tvxs
Σχόλιο:
Δεν θα μπορούσε να υπάρξει σοβαρός αντίλογος στα όσα αναφέρει ο Χρόνης Μίσσιος για την Αριστερά και τα αξεπέραστα προβλήματά της. Όμως εμένα μου "έμεινε" στο μυαλό η φράση του: " Η βία και η εξουσία πρόδωσαν τα ωραιότερα όνειρα κσι τις κατακτήσεις των επαναστατών". Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αλήθεια....
radical30
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
Απ: R30 - Πρόσωπα
radical30 Κυρ 20 Ιουν 2010, 15:03
Admin έγραψε:ΑΠΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΣΕ ???
Aμέσως μετά το σχόλιό μου πρός τον Δημήτρη ΙΙ......και είναι από mail της Σγούρα (νομίζω wikipadia)
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
Ernesto Tse Gevara
radical30 Κυρ 20 Ιουν 2010, 10:02
Aγαπημένε μου εγγονέ, Δημήτρη. Βλέπω πως το πας απ' εδώ, το πας απ' εκεί, αλλά στο τέλος κάτι σε κάνει να γυρίζεις στον Τσε... Και πολύ καλά κάνεις, αφού και για μένα είναι ένας από τους τρεις άνδρες που κέρδισαν τον σεβασμό μου και υπήρξαν κάποιου είδους πρότυπα, στα μέτρα της ταπεινότητάς μου.
Γιατί και οι τρείς, πάνω από κάθε άλλο χάρισμα, διέθεταν την απόλυτη, τη συνειδητή ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑ. Αυτήν την κράτησαν αναλείωτη μέχρι τη στιγμή του Θανάτου τους και οι τρεις. Οι δύο σκοτώθηκαν πάρα πολύ νέοι. Για την υστεροφημία τους αυτό υπήρξε ένα Δώρο Ζωής.
Ο τρίτος, έφτασε σε μεγάλη ηλικία, κερδίζοντας καθημερινά το θαυμασμό, μέχρι την ώρα του Θανάτου του και κάνοντας όλο και περισσότερους φίλους παντού σε κάθε σημείο που ζουν άνθρωποι σ' αυτό τον τεράστιο πλανήτη. Γ' αυτό και είναι ο ΠΡΩΤΟΣ στη σειρά.
Μιλάω, όπως θα έχεις ήδη αντιληφθεί, για τον Ινδό Μαχάτμα Γκάντι, τον Αργεντίνο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα και τον Εβραίο Ιησού Χριστό. Η σειρά δεν είναι τυχαία.
Δυστυχώς, ο Ιησούς, παρ' όλη τη λατρεία που τρέφω στη Διδασκαλία του, είναι εκ των πραγμάτων, μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Δεν έζησε περισσότερο από 33 χρόνια, από τα οποία ότι ξέρουμε για Εκείνον συνέβησαν τα τελευταία τρία. Μέχρι τότε ΚΑΝΕΙΣ δεν έμαθε, γιατί δεν μας το είπαν ΠΟΤΕ, που βρίσκονταν και τι έπραξε στη ζωή του. Μετά τη γέννησή του και σε ηλικία 9-10 ετών, χάνεται κάθε πληροφορία για το που, το πως και το πότε, που τον αφορά. Για τον Γκεβάρα, όπως και για τον Γκάντι, ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ... Αλήθειες, ψέματα, λάθη, επιτυχίες, υπερβολές, συκοφαντίες, όλα, τα πάντα.
Ο Ιησούς έζησε σε εποχές που οι είδησεις κυκλοφορούσαν με τα πόδια, τα άλογα και τα ιστιοφόρα. Και ως που να φθάσουν στους προορισμούς τους, έχαναν σε αυθεντικότητα, αφού πήγαιναν από στόμα σε στόμα και πάει λέγοντας. Δεν έχουμε ούτε ένα φύλλο χαρτί γραμμένο από τον Ιησού. Τα λεγόμενα Ευαγγέλια των Αποστόλων γράφτηκαν πολύ αργότερα και αφού έπρεπε να υπάρξει η απάντηση στο πως το κατάφεραν, μιας και ήταν όλοι -πλην του Ιούδα- κάποιοι αγράμματοι ψαράδες-χωρικοί. Ε, το story είχε πια ξεκινήσει, η καπήλευση του Ιησού Χριστού από τους "υπηρέτες" των Θρησκειών ήταν απλά θέμα φαντασίας και θράσους. Εδώ τον "έκαναν" ΘΕΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΟΠΟΙΟ, στις λεπτομέρειες θα σκόνταφταν; Πέταξαν εκεί μια ιστορία "περί επιφοίτησης του ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ" σε μια συνεδρία, με εκείνον στον Ουρανό και εκείνους στην Ιερουσαλήμ, και καθάρισαν. Έτσι έμεινε και ένα κέρδος για το μαθητόκοσμο: ΜΙΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΡΓΙΑ...
Όχι, δεν είμαι ιερόσυλος! Αγαπώ (δεν λέω πιστεύω) τον Ιησού Χριστό για τη διδασκαλία του. Γιατί αυτό ήταν, έτσι ζήτησε από τους μαθητές του να τον αποκαλούν: Δάσκαλος... Και εδίδασκε τις απλές ταπεινές αλήθειες του, πάντα προφορικά μπροστά σε ένα ταπεινό ακροατήριο φτωχών, ασθενών και αδικημένων ανθρώπων, που ήταν σκλάβοι, πρώτα ενός Εβραίου Βασηλιά και μιας αλαζονικής θρησκείας και μετά της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Εκείνοι που λεηλάτησαν τη Διδασκαλία του, μετατρέποντάς την σε μια Νέα Θρησκεία, δεν ήταν οι συμπατριώτες του. Εκέινοι τον θανάτωσαν σαν
ιερόσυλο και καθάρισαν μαζί του. Το πληρώνουν βέβαια μέχρι να σβήσουν από το Χάρτη (και αν). Οι ίδιοι οι μαθητές του τον μετέτρεψαν σε ζόμπι
-Θεάνθρωπο και θαυματοποιό. Αυτοί επέλεξαν το μύθο της Παρθένου Μαρίας και τον Πατέρα Κρίνο. Ο Ιωσήφ, τους έπεφτε μικρός και ασήμαντος για πατέρας ενός Θεού. Και έτσι ολοκλήρωσαν τα εγκλήματά τους: Θεάνθρωπος ο Ιησούς, κερατάς ο Ιωσήφ και πόρνη η Μαρία, αλλά και με "τον τίτλο" της Παρθένου. Ετσι ακριβώς, χωρίς ίχνος υπερβολής. Με αρκετό κυνισμό, ίσως. Αλλά και με αγάπη για τον Δάσκαλο Ιησού, τον γιο της Μαρίας και του Ιωσήφ.......
Ρίξε τώρα το βλέμμα σου στο κείμενο που ακολουθεί. ΕΔΩ ΤΑ ΠΡΆΓΜΑΤΑ ΕΊΝΑΙ ΚΡΥΣΤΑΛΙΝΑ ΣΕ ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑ....
Και μη το σβήσεις ποτέ, γιατί θα είναι κάτι σαν προδοσία για τον Τσε, που μοστράρεις στο facebook...
Δημήτρης Ε. Βαρδαβάς
Πόρτο Ράφτη - 20.06.10
===================
ΕΡΝΕΣΤΟ ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ
""Ο μαρξισμός μου έχει βαθιές ρίζες και έχει εξαγνισθεί. Πιστεύω στην ένοπλη πάλη σαν μοναδική λύση για τους λαούς που αγωνίζονται για την απελευθέρωσή τους και είμαι συνεπής με τις πεποιθήσεις μου. Πολλοί θα με πουν τυχοδιώκτη και είμαι, μόνο που είμαι άλλου είδους τυχοδιώκτης, ένας από εκείνους που προβάλλουν τα στήθη τους για να αποδείξουν τις αλήθειες τους"".
Ερνέστο Τσε Γκεβάρα
Ο Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα (Ernesto Guevara de la Serna) (14 Ιουνίου[1][2] 1928 στο Ροζάριο, Αργεντινή; † 9 Οκτωβρίου 1967 στη Λα Χιγκέρα, Βολιβία), γνωστός ως Τσε Γκεβάρα, ήταν Αργεντινός γιατρός, Μαρξιστής - Λενινιστής, επαναστάτης, ένας από τους αρχηγούς των ανταρτών στην Κούβα και πολιτικός.
Συμμετείχε στο κίνημα της 26ης Ιουλίου που πέτυχε την ανατροπή του δικτατορικού καθεστώτος του Φουλχένσιο Μπατίστα στην Κούβα, αρχικά προσφέροντας τις ιατρικές γνώσεις του και αργότερα ως διοικητής των ανταρτών και υπήρξε μέλος της επαναστατικής κουβανικής κυβέρνησης προωθώντας ριζικές μεταρρυθμίσεις.
Το 1965 πιστός στην νίκη της επανάστασης στην Κούβα έφυγε με στόχο την οργάνωση νέων επαναστατικών κινημάτων στο Κονγκό και αργότερα στην Βολιβία, όπου τραυματίστηκε, συνελήφθη και δολοφονήθηκε ενώ ήταν στο κρεβάτι.
Όπως και ο Μάο Τσετούνγκ, ο Ερνέστο Γκεβάρα ανάπτυξε θεωρίες πάνω στην στρατηγική και την τακτική του μοντέρνου ανταρτοπόλεμου και προσπάθησε να εφαρμόσει τις επαναστατικές του θεωρίες στην πράξη. Ο Γκεβάρα αποτέλεσε και αποτελεί σύμβολο για τα επαναστατικά και προοδευτικά
κινήματα σε όλο τον κόσμο.
@ Παιδικά χρόνια και εφηβεία
Ο
Ερνέστο Γκεβάρα γεννήθηκε στο Ροσάριο της Αργεντινής, γιος της Σέλια ντε
λα Σέρνα και του Ερνέστο Γκεβάρα
Λιντς, το μεγαλύτερο από τα συνολικά πέντε παιδιά της οικογένειας.
Σύμφωνα με το πιστοποιητικό γέννησής του,
γεννήθηκε στις 14 Ιουνίου
1928. Κατά τον βιογράφο του, Τζον Λι Άντερσον, η πραγματική ημερομηνία
γέννησής του
τοποθετείται νωρίτερα, στις 14 Μαΐου του ίδιου έτους. Η άποψη αυτή
στηρίζεται σε μαρτυρία μίας αστρολόγου,
στην οποία φέρεται να
εξομολογήθηκε η μητέρα του πως ήταν ήδη τριών μηνών έγκυος όταν
παντρεύτηκε τον Ερνέστο
Γκεβάρα Λιντς[2].
Η οικογένεια του ήταν μια από τις οικογένειες
της αργεντινής ολιγαρχίας, με ισπανικές και ιρλανδικές καταβολές[3].
Παρ'
όλα αυτά, οι γονείς του νεαρού Ερνέστο δεν απέφευγαν καθόλου την επαφή
με ανθρώπους χαμηλότερων
κοινωνικών στρωμάτων. Πολλά μέλη της ολιγαρχίας θεωρούσαν προκλητικό
αυτό τον τρόπο ζωής, επειδή το ζεύγος
Γκεβάρα έδειχνε φανερά ότι
σεβόταν και δεχόταν προοδευτικές ιδέες. O πατέρας του χαρακτηρίζεται ως
τυχοδιώκτης,
που εγκατέλειψε τις αρχικές του σπουδές αρχιτεκτονικής, προκειμένου να
δραστηριοποιηθεί στον επιχειρηματικό χώρο,
ενώ η μητέρα του υπήρξε
ένθερμη καθολική που αργότερα όμως μεταστράφηκε στο φιλελευθερισμό της
αριστεράς.
Ο Ερνέστο ήταν μόλις δύο ετών όταν διαπιστώθηκε ότι πάσχει από
άσθμα. Η ασθένεια αυτή τον συνόδεψε όλη του
τη ζωή και συνέβαλε
σημαντικά στην εξέλιξη της προσωπικότητάς του. Αντί να προφυλάσσεται,
προσπαθούσε να
σκληραγωγηθεί μέσω του αθλητισμού. Σε ηλικία εννέα ετών, παρουσίασε
βαριά επιπλοκή στο άσθμα που τον
ταλαιπωρούσε και διαπιστώθηκε
«σπαστικός βήχας». Εξαιτίας της κατάστασης της υγείας του, δεν φοίτησε
κανονικά
στο σχολείο. Αρχικά, έμαθε να γράφει και να διαβάζει από
την μητέρα του, ενώ αργότερα φοίτησε στο δημόσιο σχολείο
ολοκληρώνοντας κανονικά μόνο τη δεύτερη και τρίτη τάξη, παρακολουθώντας
τα μαθήματα των υπολοίπων όταν του
επέτρεπε η υγεία του και
μελετώντας κυρίως στο σπίτι.
Στην παιδική του παρέα υπήρχαν
παιδιά από διάφορα κοινωνικά στρώματα της περιοχής. Ήδη τότε φανερώθηκε
το
χάρισμα και η κοινωνικότητα του Γκεβάρα, χαρίσματα τα οποία
καλλιεργούσαν συνεχώς οι γονείς του. Ήταν πλέον
καθημερινό το
φαινόμενο να μπαινοβγαίνουν τα παιδιά της γειτονιάς και της περιοχής
συνεχώς στο σπίτι των γονέων του.
O Γκεβάρα ήταν παράλληλα σοβαρό και εσωστρεφές αγόρι, το οποίο από νωρίς
άρχισε να ενδιαφέρεται για τη λογοτεχνία.
Κατά την περίοδο της
εφηβείας του, έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ποίηση και ειδικότερα
για το έργο του Πάμπλο
Νερούδα[4], ενώ συγχρόνως έγραφε και ο ίδιος ποιήματα σε όλη τη διάρκεια
της ζωής του. Τα λογοτεχνικά του
ενδιαφέροντα εκτείνονταν από
κλασικά έργα του Τζακ Λόντον ή του Ιουλίου Βερν μέχρι πραγματείες του
Σίγκμουντ Φρόυντ
και του Μπέρτραντ Ράσελ. Σύμφωνα με τον πατέρα του, «όταν έγινε δώδεκα
χρονών κατείχε μία παιδεία που αναλογούσε
σε έναν νέο δεκαοκτώ ετών,
ενώ η βιβλιοθήκη του ήταν γεμάτη από κάθε είδους βιβλία περιπέτειας και
ταξιδιωτικά
μυθιστορήματα»[5]. Σε μεγαλύτερη ηλικία, ανέπτυξε επίσης ενδιαφέρον για
τη φωτογραφία.
To 1942 εγγράφηκε στο δημόσιο λύκειο Ντέαν Φούνες
της Κόρδοβα. Οι σχολικοί του βαθμοί υπήρξαν πολύ καλοί στη
λογοτεχνία,
την ιστορία και τη φιλοσοφία, αλλά και πολύ κακοί στην αγγλική γλώσσα,
τα μαθηματικά και τη φυσική ιστορία.
Την ίδια περίοδο ξεκίνησε να συντάσσει ένα είδος φιλοσοφικού λεξικού,
καταγράφοντας τα αναγνώσματά του ή κρατώντας
σημειώσεις σχετικά με
αυτά[6]. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του στο λύκειο, αποφάσισε να
συνεχίσει τις σπουδές
του στον τομέα της εφαρμοσμένης μηχανικής. Γράφτηκε στη Σχολή
Εφαρμοσμένης Μηχανικής του πανεπιστημίου του
Μπουένος Άιρες και για
ένα διάστημα εργάστηκε στην κατασκευή δημοσίων έργων, κυρίως σε μικρές
πόλεις. Η ασθένεια
της γιαγιάς του, Άννας, η οποία είχε υποστεί εγκεφαλική αιμορραγία και
κατόπιν ημιπληγία, τον ανάγκασε να εγκαταλείψει
την εργασία του
προκειμένου να την φροντίσει κατά τις τελευταίες μέρες της ζωής της.
Τόσο η δική της κατάσταση,
που οδήγησε στο θάνατό της, όσο και η προσωπική του εμπειρία με το άσθμα
τον επηρέασαν βαθιά, και πιθανώς συνέβαλαν
στην απόφαση του να
ασχοληθεί τελικά με την ιατρική.
Το 1948 γράφτηκε στην ιατρική
σχολή του πανεπιστημίου του Μπουένος Άιρες όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές
του το 1953,
χωρίς όμως να ακολουθήσει την κλινική πρακτική που απαιτείτο προκειμένου
να είναι σε θέση να εξασκήσει το επάγγελμα
του γιατρού. Κατά τη
διάρκεια των σπουδών του, στα τέλη του 1950, εξασφάλισε άδεια ώστε να
εργαστεί ως νοσοκόμος σε
εμπορικά πλοία του αργεντινού στόλου. Τους επόμενους μήνες
πραγματοποίησε αρκετά ταξίδια στην νότια και στην κεντρική
Αμερική,
στη διάρκεια των οποίων έζησε από κοντά της κοινωνικές συνθήκες στις
λατινοαμερικανικές χώρες. Επηρεασμένος
από τις εμπειρίες αυτές, άρχισε να ασχολείται όλο και περισσότερο με τα
πολιτικά ζητήματα και τον Μαρξισμό.
@ Γουατεμάλα
Μετά την
αποφοίτησή του από την ιατρική σχολή του πανεπιστημίου του Μπουένος
Άιρες, ο Γκεβάρα ταξίδεψε στη
Γουατεμάλα, με ενδιάμεσους σταθμούς τη Βολιβία, το Περού, τον Παναμά,
την Κόστα Ρίκα, τη Νικαράγουα και το
Ελ Σαλβαδόρ. Εκεί γνώρισε την
Περουβιανή οικονομολόγο Ίλδα Γκαδέα, η οποία εργαζόταν στην κρατική
υπηρεσία του
Ινστιτούτου Προώθησης της Παραγωγής. Η Γκαδέα ήταν εξόριστη εξαιτίας της
συμμετοχής της στη Λαϊκή Επαναστατική
Αμερικανική Συμμαχία
(American Popular Revolutionary Alliance, APRA) του Περού, και διέθετε
γνωριμίες με πολιτικά
πρόσωπα. Με τη βοήθειά της, ο Γκεβάρα ήρθε σε επαφή με ένα ευρύ κύκλο
εξόριστων και αριστερών διανοουμένων.
Κατά το δεύτερο μήνα της
παραμονής του στη χώρα, και ενώ η πολιτική της κατάσταση εντεινόταν λόγω
των
μεταρρυθμίσεων του φιλελεύθερου λαϊκού καθεστώτος του προέδρου
Χάκομπο Άρμπενς (Jacobo Albenz Guzman),
ο Γκεβάρα πραγματοποίησε τις πρώτες του επαφές με πολιτικούς της
κυβέρνησης. Στις 15 Φεβρουαρίου του 1954
ανέφερε σε επιστολή του
προς τη θεία του πως είχε λάβει οριστικά θέση υπέρ της κυβέρνησης της
Γουατεμάλας,
επιλέγοντας το κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα (Partido Guatemalteco de
Trabajo) και σχετιζόμενος με άλλους αριστερούς
διανοούμενους. Στα
τέλη του ίδιου μήνα, κατέγραψε επίσης την πολύ κακή οικονομική του
κατάσταση.
Για ένα σύντομο διάστημα, ο Γκεβάρα εγκατέλειψε τη Γουατεμάλα και μετέβη
στο Ελ Σαλβαδόρ, προκειμένου να ανανεώσει
τη βίζα παραμονής του.
Λίγο μετά την επιστροφή του, επιχειρήθηκε από τη CIA ένοπλη δράση, με
επικεφαλής το
συνταγματάρχη Κάρλος Καστίγιο Άρμας, για την ανατροπή της κυβέρνησης του
Άρμπενς και με αφορμή την άφιξη ενός
πλοίου με όπλα από την
Τσεχοσλοβακία[7][8]. Ο Γκεβάρα συμμετείχε στην ένοπλη πολιτοφυλακή της
κομμουνιστικής
νεολαίας που αντιστάθηκε, αλλά παρά τη διάθεσή του να αγωνιστεί στο
μέτωπο, κατετάγη τελικά ως γιατρός.
Στις 27 Ιουνίου, ο Άρμπενς
ανακοίνωσε την παραίτησή του και αναζήτησε άσυλο στη μεξικανική
πρεσβεία. Ο Γκεβάρα,
επίσης καταζητούμενος του νέου καθεστώτος, αναζήτησε άσυλο στην πρεσβεία
της Αργεντινής κατόπιν προτροπής του
φίλου του, Σάντσες Τοράνσο. Οι
πολιτικές εξελίξεις στη Γουατεμάλα σημάδεψαν βαθιά τον Γκεβάρα και η
εμπειρία που
αποκόμισε στη χώρα χαρακτηρίζεται ως σημείο πολιτικής καμπής για τον
ίδιο.
@ Επανάσταση στην Κούβα
Στα τέλη Σεπτεμβρίου του
1954, ο Γκεβάρα ταξίδεψε στο Μεξικό, που αποτελούσε κοινό προορισμό
εξόριστων
Λατινοαμερικανών, από χώρες όπως το Πουέρτο Ρίκο, το
Περού, η Βενεζουέλα, η Γουατεμάλα και η Κούβα. Στην
πόλη του Μεξικού, συνάντησε τον Κουβανό εξόριστο Νίκο Λόπες, γνώριμό του
από την περίοδο της παραμονής του στη
Γουατεμάλα, ενώ
επανασυνδέθηκε και με την Ίλδα Γκαδέα. Προκειμένου να συντηρείται
οικονομικά, εργάστηκε ως γιατρός
και ως φωτογράφος, εν μέσω πολλαπλών επαγγελματικών κρίσεων και
οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπισε κατά
διαστήματα. Το
καλοκαίρι του 1955, ήρθε σε επαφή με τον αδελφό του Φιντέλ Κάστρο,
Ραούλ, από τον οποίο
πληροφορήθηκε την επικείμενη άφιξη του Κάστρο
στο Μεξικό. Στις αρχές Ιουλίου του 1955[9], o Γκεβάρα συνάντησε για
πρώτη φορά τον Φιντέλ Κάστρο, o οποίος ήταν αρχηγός των "Moνκαντίστας",
και είχε καταφύγει στο Μεξικό μετά την
αποφυλάκισή του, αποτέλεσμα
της χάρης που του δόθηκε από τον Μπατίστα. Την πρώτη συνεύρεσή τους
ακολούθησαν
πολυάριθμες συναντήσεις και συζητήσεις γύρω από την πολιτική κατάσταση
στη Λατινική Αμερική και το ενδεχόμενο
της οργάνωσης μίας
επανάστασης ενάντια στη δικτατορία του Μπατίστα. Την ίδια περίπου
περίοδο, η Γκαδέα του
ανακοίνωσε πως ήταν έγκυος και ο Γκεβάρα της πρότεινε γάμο, ο οποίος
τελέστηκε τελικά στις 18 Αυγούστου 1955,
στο ληξιαρχείο του
μεξικανικού χωριού Τεποτσοτλάν.
Πεπεισμένος πως ο Κάστρο είχε τις
προϋποθέσεις να αποτελέσει ένα χαρισματικό ηγέτη της κουβανικής
επανάστασης[10],
ο Γκεβάρα συμμετείχε στο κίνημα της 26ης Ιουλίου (ισπ. Movimiento 26 de
Julio, M-26-7), με στόχο την ένοπλη δράση
για την ανατροπή του
κουβανικού καθεστώτος. Ο Γκεβάρα συμφώνησε να τους συνοδεύσει με την
ιδιότητα του γιατρού,
ωστόσο έλαβε κανονικά μέρος στην στρατιωτική εκπαίδευση των ανταρτών, το
βασικό στάδιο της οποίας ξεκίνησε στις
αρχές του 1956, υπό τις
οδηγίες του Μεξικανού παλαιστή Αρσάνιο Βαγένας σε ζητήματα εκγύμνασης
και αυτοάμυνας,
καθώς και του πρώην συνταγματάρχη του Ισπανικού Δημοκρατικού Στρατού,
Αλπέρτο Μπάγιο. Στα απομνημονεύματα
Μπάγιο, πληροφορούμαστε πως ο
Γκεβάρα επέδειξε μεγάλη θέληση κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης,
αποτελώντας τον
καλύτερο μαθητή του. Την ίδια περίοδο, θεωρείται πιθανό πως απέκτησε το
παρωνύμιο Τσε (Che), εξαιτίας της συχνής
χρήσης της λέξης che (φίλος
ή και επιφώνημα: Ε εσύ!) που έκανε ο ίδιος μιλώντας, έκφραση που αν και
είχε εισαχθεί
στη γλώσσα των Αργεντινών, φαινόταν αστεία στους Κουβανούς.
Στις
25 Νοεμβρίου του 1956, 82 επαναστάτες, μεταξύ αυτών και ο Τσε Γκεβάρα,
ταξίδεψαν με το πλοιάριο Granma,
από τον ποταμό Τούξπαν του Mεξικoύ
με προορισμό την Κούβα, στην οποία έφθασαν τελικά στις 2 Δεκεμβρίου.
Κατά
την απόβασή τους, δέχθηκαν επίθεση από τα στρατεύματα του καθεστώτος,
από την οποία επέζησαν 15-20 αντάρτες
που κατάφεραν να ανασυνταχθούν
και να καταφύγουν στα βουνά της Σιέρα Μαέστρα. Με σημείο εκκίνησης την
επίθεση
αυτή, ο ρόλος του Τσε Γκεβάρα στον ανταρτοπόλεμο διαφοροποιήθηκε
σταδιακά, αντιλαμβανόμενος o ίδιος όλο και λιγότερο
ως μοναδικό
καθήκον του την ιατρική συμπαράσταση, και λαμβάνοντας ενεργό μέρος στις
ένοπλες δραστηριότητες τον
επαναστατών. Η αποφασιστικότητά του και οι ικανότητες του, σύντομα
οδήγησαν στην άνοδό του στην ιεραρχία του
αντάρτικου σώματος,
κερδίζοντας το σεβασμό των υπολοίπων ανταρτών, χωρίς να απουσιάζει και
το αίσθημα του φόβου
που προκαλούσε ενίοτε η σκληρότητά του, υπεύθυνος ο ίδιος για εκτελέσεις
ανταρτών που λειτουργούσαν ως
πληροφοριοδότες του κουβανικού
καθεστώτος[11].
Υπήρξε ο πρώτος αντάρτης, στον οποίο δόθηκε το
αξίωμα του Κομαντάντε του Επαναστατικού Στρατού της Κούβας,
στις 21 Ιουλίου 1957. Αν και μέχρι τότε αποτελούσε έναν απλό οπλίτη,
χωρίς να έχει διακριθεί ιδιαιτέρως σε
στρατιωτικό επίπεδο αλλά
έχοντας επιδείξει γενναιότητα και αρχηγικές δεξιότητες, ο Κάστρο του
εμπιστεύτηκε την
ηγεσία της Δεύτερης Φάλαγγας του αντάρτικου στρατού (για λόγους
παραλλαγής έφερε τον αριθμό 4), έχοντας έτσι μόνο
τον Κομαντάντε εν
Σέφε Φιντέλ Κάστρο ως ανώτερό του[12]. Η μεγαλύτερη ίσως στρατιωτική
επιτυχία του Τσε Γκεβάρα
υπήρξε η κατάκτηση της Σάντα Κλάρα στις 29 Δεκεμβρίου 1958, μία
καθοριστική στιγμή στην ιστορία της κουβανικής
επανάστασης. Είχαν
προηγηθεί δύο χρόνια ανταρτοπολέμου στην Σιέρρα Μαέστρα εναντίον του
πολύ μεγαλύτερου στρατού
του Μπατίστα, o οποίος δεχόταν και την υποστήριξη των Ηνωμένων
Πολιτειών. Με την κατάκτηση της Σάντα Κλάρα,
ο δρόμος για την
πρωτεύουσα Αβάνα ήταν πλέον ελεύθερος και την 1η Ιανουαρίου του 1959, ο
δικτάτορας Μπατίστα
εγκατέλειψε την Κούβα, με προορισμό την Δομινικανή Δημοκρατία. Την μάχη
στη Σάντα Κλάρα ακολούθησαν και άλλες
σημαντικές πολεμικές
συγκρούσεις, πριν την τελική επικράτηση των ανταρτών.
@ Μέλος της
κυβέρνησης της Κούβας
Μετά την επιτυχία του αντάρτικου στρατού και κατά τους πρώτους μήνες
της κατάληψης της εξουσίας, ο Τσε Γκεβάρα
τέθηκε διοικητής του
φρουρίου Λα Καμπάνια, με αρμοδιότητα να εξετάζει τις εφέσεις των
υποθέσεων των δύο
Επαναστατικών Δικαστηρίων (Tribunales Revolucionarios, TR) που
λειτουργούσαν δικάζοντας στρατιωτικούς και
αστυνομικούς ή πολίτες.
Στις 7 Φεβρουαρίου 1959, ψηφίστηκε ένα διάταγμα μέσω του οποίου
αποκτούσαν την κουβανική
υπηκοότητα όλοι οι αλλοδαποί διοικητές του αντάρτικου στρατού. Ο νόμος
αυτός, επρόκειτο εμφανώς να εφαρμοστεί
αποκλειστικά στην περίπτωση
του Τσε Γκεβάρα, αποτελώντας ένα είδος φόρου τιμής και αναγνώρισης στο
πρόσωπό του
και τη συμβολή του στην κουβανική επανάσταση[13].
Μαζί με τους
Φιντέλ Κάστρο, Ραούλ Κάστρο και Καμίλο Σιενφουέγος, αποτέλεσε μετά την
επανάσταση σημαντικό μέλος
της νέας κουβανικής κυβέρνησης, η οποία
σύντομα ξεκίνησε να πραγματοποιεί ριζικές μεταρρυθμίσεις, καθιερώνοντας
για παράδειγμα δωρεάν σύστημα υγείας, όπως και ένα εκπαιδευτικό σύστημα
που εξασφάλιζε και στα κατώτερα κοινωνικά
στρώματα (μέχρι τότε
κυρίως αναλφάβητα) σχολική μόρφωση. Στην κυβέρνηση, ο Γκεβάρα υποστήριξε
περισσότερο τις
κομμουνιστικές ιδέες απ' όσο ο Φιντέλ Κάστρο. Αν και ήταν ένθερμος
υποστηρικτής μίας ριζικής αγροτικής μεταρρύθμισης
στη χώρα,
χαρακτήρισε τον πρώτο σχετικό νόμο της κυβέρνησης ως μετριοπαθή, «που
δεν αποτολμούσε να υπεισέλθει
στα ουσιαστικότερα ζητήματα, όπως ήταν η κατάργηση της μεγάλης
γαιοκτησίας». Στις 7 Οκτωβρίου, ο Κάστρο του
ανέθεσε την αρχηγία του
Τομέα Βιομηχανίας του Εθνικού Ινστιτούτου της Αγροτικής Μεταρρύθμισης
(Insituto Nacional
de la Reforma Agragia, INRA), ρόλος που προστέθηκε στα καθήκοντά του ως
διοικητής της Λα Καμπάνια αλλά και
αρχηγός του Τμήματος Εκπαίδευσης
των Ενόπλων Δυνάμεων. Για να ανταποκριθεί στις ανάγκες του έργου του, ο
Γκεβάρα
απευθύνθηκε στον οικονομολόγο Σαλβαδόρ Βιλασέκα, ξεκινώντας μαζί του μία
σειρά από μαθήματα ανώτερων μαθηματικών.
Στην ακμή της πολιτικής
του δραστηριότητας ως μέλος της κυβέρνησης, ο Τσε διορίστηκε διευθυντής
της Εθνικής
Τράπεζας της Κούβας, στις 26 Νοεμβρίου 1959, διατηρώντας παράλληλα την
ευθύνη για το τμήμα βιομηχανίας του INRA
και την πολιτιστική
επιμόρφωση του στρατού. Ανάμεσα στις πρώτες του ενέργειες, ήταν μία
σειρά μέτρων με στόχο τον
έλεγχο του αποθέματος συναλλάγματος, καθώς και η ρευστοποίηση των
τραπεζών του καθεστώτος του Μπατίστα. Στα
τέλη του έτους, και ενώ οι
τράπεζες των Ηνωμένων Πολιτειών είχαν ήδη αναστείλει τις πιστώσεις των
εισαγωγών,
άρχισε να διερευνά, σε συνεργασία με τον Φιντέλ Κάστρο και άλλους
κομμουνιστές ηγέτες, το ενδεχόμενο της σοβιετικής
στήριξης. Το
Φεβρουάριο του 1960, υποδέχθηκε τον Αναστάς Μικογιάν, μέλος του
πολιτικού γραφείου του κομμουνιστικού
κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης και ένθερμο υποστηρικτή της προσέγγισης
με την Κούβα, όπως άλλωστε ήταν αρχικά και
ο ίδιος ο Τσε. Το επόμενο
διάστημα, εντάθηκε η αντιπαράθεση μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της
κουβανικής
κυβέρνησης, ενώ στις 13 Οκτωβρίου κηρύχθηκε εμπάργκο σε όλα τα
εμπορεύματα με προορισμό την Κούβα, αποκλείοντας
τη χώρα από κάθε
οικονομική δραστηριότητα. Μία εβδομάδα αργότερα, ο Τσε Γκεβάρα σχολίασε
τον αποκλεισμό,
αναφερόμενος σε ελλείψεις που δεν θα ήταν δυνατό να καλυφθούν, αλλά και
εκφράζοντας αισιοδοξία για την πορεία της
κρατικοποιημένης πλέον
βιομηχανίας. Παράλληλα, έκανε γνωστό πως δεν ήταν πλέον πρόεδρος της
τράπεζας,
αναλαμβάνοντας νέα καθήκοντα.
Στα τέλη Οκτωβρίου του 1960,
συμμετείχε ως επικεφαλής μίας διπλωματικής αποστολής, με στόχο την
εξασφάλιση της
στήριξης του σοβιετικού μπλοκ, με τις κύριες
διαπραγματεύσεις να πραγματοποιούνται στη Σοβιετική Ένωση. Συναντήθηκε
με τον Χρουτσόφ στη Μόσχα ενώ αργότερα επισκέφτηκε το Πεκίνο όπου
συνάντησε τον Μάο Τσετούνγκ και έγινε γενικά
θερμά δεκτός. H
περιοδεία του περιλάμβανε ακόμα την Κορέα και τη Λαϊκή Δημοκρατία της
Γερμανίας. H αποστολή
εξασφάλισε τελικά ευνοϊκές συμφωνίες, για την εξαγωγή τεσσάρων
εκατομμυρίων τόνων ζάχαρης, σε τιμή υψηλότερη από
εκείνη της
παγκόσμιας αγοράς, εξασφαλίζοντας παράλληλα τον εφοδιασμό της Κούβας με
πετρέλαιο και αγορές βιομηχανικών
μονάδων με ευέλικτες πιστώσεις. Στις 23 Φεβρουαρίου 1961 διορίστηκε
υπουργός του νεοσύστατου Υπουργείου Βιομηχανίας
της Κούβας, σκοπός
του οποίου ήταν η οργάνωση των πολυάριθμων βιομηχανικών μονάδων που
είχαν αποκτηθεί, καθώς και
των κρατικοποιημένων επιχειρήσεων που υπάγονταν στο Τμήμα Βιομηχανίας
του INRA.
Τον Απρίλιο του 1961, κατά τη διάρκεια της αμερικανικής
εισβολής του Κόλπου των Χοίρων, ο Τσε Γκεβάρα τέθηκε
επικεφαλής των
κουβανικών στρατευμάτων που θα υπερασπίζονταν την επαρχία Πινάρ ντελ
Ρίο, όπου σύμφωνα με ενδείξεις
των μυστικών υπηρεσιών, αναμενόταν η πρώτη επίθεση. Χάρη στην
αποτελεσματική αντίδραση της κουβανικής αεροπορίας
και την αντίσταση
της πολιτοφυλακής, η αμερικανική εισβολή απέτυχε, ενώ το στράτευμα του
Γκεβάρα παρέμεινε σε αμυντική
διάταξη και ανενεργό, καθώς η συγκέντρωση αμερικανικών ναυτικών δυνάμεων
κοντά στο Πινάρ ντελ Ρίο αποτέλεσε τελικά
προσπάθεια
αντιπερισπασμού.
Συνεχίζοντας το έργο του ως υπουργός
βιομηχανίας, επεδίωξε να προωθήσει την ταχεία εκβιομηχάνιση της χώρας,
πρόγραμμα που υπήρξε όμως πρόωρο, αντιμετωπίζοντας πολλές δυσκολίες στην
εφαρμογή του και καταλήγοντας σε
αποτυχία[14]. Τον Αύγουστο του
1961 συμμετείχε στις συνεδριάσεις της ολομέλειας του Διαμερικανικού
Οικονομικού
και Κοινωνικού Συμβουλίου, καταψηφίζοντας το δεκαετές σχέδιο του Τζον Φ.
Κένεντι «Συμμαχία για την Πρόοδο»
(Alliance for Progress), το οποίο
χαρακτήριζε ως μία προσπάθεια αναχαίτισης των επαναστατικών κινημάτων
στη
Λατινική Αμερική και κατασκεύασμα κατά της Κούβας. Την ίδια περίπου
περίοδο, διαδραμάτισε ενεργό ρόλο στην
απόφαση εγκατάστασης
σοβιετικών πυραύλων στο έδαφος της Κούβας, γεγονός που δεν πέρασε
απαρατήρητο από τις
μυστικές υπηρεσίες των Ηνωμένων Πολιτειών, οδηγώντας τελικά στην Κρίση
των πυραύλων, τον Οκτώβριο του 1962.
Σε ότι αφορά την οικονομική
πολιτική, ο Τσε Γκεβάρα ήταν αντίθετος στην αντιγραφή του σοβιετικού
οικονομικού μοντέλου
της «οικονομικής αυτοδιαχείρισης», καθώς θεωρούσε πως οι ιδιαίτερες
συνθήκες της Κούβας απαιτούσαν διαφορετικές
πρακτικές και
υπερασπιζόταν το συγκεντρωτισμό στον τομέα της βιομηχανίας.
@
Απομάκρυνση από την Κούβα
Στις 11 Δεκεμβρίου του 1964 εκπροσώπησε την Κούβα στη Συνδιάσκεψη
του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών[15].
Στην ομιλία του ξεχωρίζει η
έντονη διαμαρτυρία του ενάντια στην πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών και
τις
λατινοαμερικανικές δικτατορίες, η συμπαράταξή του στο θέμα του
πυρηνικού αφοπλισμού και το ειρηνευτικό σχέδιο που
προτείνει για την Καραϊβική. Λίγες ημέρες αργότερα, ξεκίνησε μία τρίμηνη
διεθνή περιοδεία, κατά την οποία επισκέφτηκε
την Αλγερία, την Κίνα,
τη Γκάνα, τη Γουινέα, το Μάλι, το Κονγκό, την Τανζανία, με μικρές
στάσεις στο Παρίσι, την
Ιρλανδία και την Πράγα. Στις 24 Φεβρουαρίου, έλαβε μέρος στη διάσκεψη
του δεύτερου Οικονομικού Σεμιναρίου
Αφροασιατικής Αλληλεγγύης,
πραγματοποιώντας την τελευταία δημόσια παρουσία στο διεθνές προσκήνιο. Η
ομιλία του
προκάλεσε αρκετές εντάσεις στο σοβιετικό μπλοκ, δηλώνοντας πως οι
σοσιαλιστικές χώρες όφειλαν να επωμιστούν το
κόστος των
εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων[16], ενώ θεωρείται πιθανό πως προκάλεσε
επίσης ρήξη στη σχέση του με
τον Κάστρο, αν και δεν υπάρχει καμία σχετική αναφορά στα απομνημονεύματα
του ίδιου του Γκεβάρα. Τον Μάρτιο του 1964,
επέστρεψε στην Αβάνα.
Οι διαφορές του με τον Κάστρο σε ό,τι αφορά τις σχέσεις της Κούβας με
την Σοβιετική Ένωση ή
την οικονομική πολιτική πιθανώς συνέβαλαν στην απόφαση του Τσε να
εγκαταλείψει την Κούβα, σκοπεύοντας να μεταφέρει
την επανάσταση σε
όλον τον κόσμο[17]. Την 1η Απριλίου συνέταξε το αποχαιρετιστήριο γράμμα
του προς τον Φιντέλ Κάστρο[18].
@ Κονγκό
Πρώτος σταθμός του Τσε Γκεβάρα, μετά τη φυγή του από
την Κούβα υπήρξε το Κονγκό (σημερινή Λαϊκή Δημοκρατία του
Κογκό),
ενισχύοντας και βοηθώντας οργανωτικά τον Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό.
Μαζί με τον δεύτερο στην ιεραρχία
Βικτόρ Ντρέκε και δώδεκα ακόμα Κουβανούς πολεμιστές, έφθασε εκεί στις 24
Απριλίου του 1965, ενώ λίγο αργότερα
ακολούθησαν και άλλοι
Κουβανοί, συνθέτοντας συνολικά μία φάλαγγα με περισσότερα από εκατό
μέλη. Σύμφωνα με τον
πρόεδρο της Αλγερίας εκείνη την περίοδο και φίλο του, Αχμέντ Μπεν Μπέλα,
«η κατάσταση που κυριαρχούσε στην Αφρική,
η οποία φαινόταν να
διαθέτει μεγάλη δυναμική για μία επανάσταση, οδήγησε τον Τσε στο
συμπέρασμα πως η Αφρική
αποτελούσε τον αδύναμο κρίκο του ιμπεριαλισμού. Ήταν λοιπόν στην Αφρική
που αποφάσιζε να αφιερώσει τις προσπάθειές
του».[19]. Η έλλειψη
οργάνωσης και συνοχής των κονγκολέζικων δυνάμεων καταγράφεται στα
ημερολόγια του Τσε Γκεβάρα
ως ο κύριος λόγος της αποτυχίας της επανάστασης. Στα τέλη του έτους,
εγκατέλειψε το Κονγκό, μαζί με τους επιζώντες
της κουβανικής ομάδας
(έξι μέλη της είχαν σκοτωθεί σε μάχη) και πέρασε τους επόμενους έξι
μήνες στο Νταρ ες Σαλάμ
της Τανζανίας. Στο διάστημα αυτό, ολοκλήρωσε μία σειρά χειρόγραφων
σημειώσεων σχετικά με την εμπειρία του στο Κονγκό,
ενώ εργάστηκε
επίσης πάνω σε δύο ακόμα βιβλία, φιλοσοφικών και οικονομικών σημειώσεων.
Το Φεβρουάριο του 1966
ταξίδεψε μεταμφιεσμένος και με πλαστό διαβατήριο, με προορισμό την
Πράγα. Εκεί άρχισε να επεξεργάζεται την ιδέα ενός
νέου αντάρτικου
στη Λατινική Αμερική, με αρχικό στόχο το Περού και αργότερα εστιάζοντας
στη Βολιβία.
@ Βολιβία
Μετά από μία σύντομη παραμονή στην Αβάνα, ο Γκεβάρα
εγκαταστάθηκε στην Βολιβία και ειδικότερα στην ορεινή περιοχή
Νιανκαουασού
(Nancahuazu), όπου επρόκειτο να οργανωθεί ο πυρήνας του αντάρτικου
στρατού, του οποίου τα μέλη είχαν
εκπαιδευτεί νωρίτερα στην Κούβα. Ο Τσε κατέγραψε τα βιώματά του εκείνο
το διάστημα, στον ελεύθερο χρόνο που διέθετε,
κρατώντας τις
σημειώσεις που αργότερα εκδόθηκαν σε βιβλίο. Οι συγκρούσεις με τον
βολιβιανό στρατό ήταν τακτικές.
O Τσε Γκεβάρα και οι αντάρτες του δεν κατάφεραν να προσελκύσουν τους
φτωχούς Βολιβιανούς αγρότες και η προσπάθειά
του να φέρει την
επανάσταση και στην Βολιβία κατέληξε σε αποτυχία. Ένας σημαντικός λόγος
για την αποτυχία αυτή ήταν
το γεγονός ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα της Βολιβίας δεν τον υποστήριξε
στην προσπάθειά του. Επιπλέον, ιδιαίτερης
σημασίας υπήρξε και η
ενίσχυση του βολιβιανού στρατού από τις Ηνωμένες Πολιτείες[20].
Στις
8 Οκτωβρίου, η ομάδα των ανταρτών καθοδηγούμενη από τον Τσε Γκεβάρα,
περικυκλώθηκε. Κατά τη διάρκεια της
τελικής μάχης, στην περιοχή του φαραγγιού του Τσούρο, η ομάδα
αναγκάστηκε να διασκορπιστεί και ο Γκεβάρα
τραυματίστηκε στη δεξιά
κνήμη, ενώ συγχρόνως το όπλο του αχρηστεύτηκε από έναν πυροβολισμό.
Τελικά συνελήφθη
και αργότερα μεταφέρθηκε στον πλησιέστερο οικισμό Λα Χιγκέρα. Την
καταδίωξη του Τσε Γκεβάρα στη Βολιβία
παρακολουθούσε επίσης η CIA,
με επικεφαλής τον πράκτορα Φέλιξ Ροντρίγκεζ (Felix Rodriguez), ο οποίος
μετέφερε την
πληροφορία της σύλληψής του στο αρχηγείο της υπηρεσίας του και σύντομα
μετέβη ο ίδιος στη Λα Χιγκέρα.
Μετά από μερικές ανακρίσεις στο
σχολείο του χωριού, ο αιχμάλωτος Γκεβάρα δολοφονήθηκε[21], στις 9
Οκτωβρίου 1967,
από τον υπαξιωματικό του βολιβιανού στρατού Μάριο Τεράν (Mario Teran). Ο
συγκεκριμένος αρχικά δίστασε να εκτελέσει
ην εντολή για τη
δολοφονία του[22] αλλά τελικά πυροβόλησε τον αιχμάλωτο, ο οποίος φέρεται
να του είπε
«Ήρθατε να με σκοτώσετε. Ρίξε, δειλέ, έναν άντρα θα σκοτώσεις»[23]. Ο
θάνατός του σημειώθηκε λίγο μετά τη 1.00
το μεσημέρι. Στην Κούβα, ο
Φιντέλ Κάστρο κράτησε αρχικά επιφυλακτική στάση απέναντι στην είδηση του
θανάτου του,
ωστόσο στις 15 Οκτωβρίου, αποδέχτηκε το γεγονός, μετά από την εμφάνιση
φωτογραφικών αποδείξεων.
Το πτώμα του Γκεβάρα μεταφέρθηκε στο
νοσοκομείο Σαν Χοσέ ντε Μάλτα όπου έγινε και νεκροψία, στο πρακτικό της
οποίας
καταγράφτηκαν συνολικά εννέα πληγές που είχαν προκληθεί από σφαίρες.
Σύμφωνα με τη νεκροψία, ο θάνατός του
προκλήθηκε από τα τραύματα που έφερε στο θώρακα και την αιμορραγία. Το
πτώμα του έπρεπε για τους στρατιωτικούς
να χαθεί δίχως κανένα ίχνος
και θάφτηκε κρυφά κοντά στο αεροδρόμιο, 30 χλμ. από την Λα Χιγκέρα.
Νωρίτερα, στο
νοσοκομείο, είχαν κοπεί τα χέρια του, τα οποία διατηρήθηκαν σε φορμόλη
προκειμένου να γίνει αργότερα η οριστική
αναγνώρισή του. Το πτώμα
του έμεινε στον μυστικό του τάφο μέχρι που ανακαλύφθηκε στις 12 Ιουλίου
1997 στο
Βαγιεγκράντε της Βολιβίας. Αφού μεταφέρθηκε στην Κούβα, κηδεύτηκε στη
Σάντα Κλάρα, την πόλη που ο ίδιος είχε
κατακτήσει το 1958 ανοίγοντας
το δρόμο για την τελική νίκη του Κάστρο.
Ανάμεσα στα
αντικείμενα του Τσε Γκεβάρα που διέθεταν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους
διώκτες του, ανήκε και το ημερολόγιό
του, στο οποίο καταγράφονταν τα γεγονότα που σχετίζονταν με τη δράση του
αντάρτικου σώματος στο έδαφος της Βολιβίας[24].
Η πρώτη καταχώρηση
σε αυτό έγινε στις 7 Νοεμβρίου του 1966, λίγο καιρό μετά την εγκατάσταση
του Τσε Γκεβάρα στην
περιοχή Νιανκαουασού, ενώ η τελευταία καταγραφή σημειώθηκε στις 7
Οκτωβρίου 1967, μία ημέρα πριν την σύλληψή του.
Στο ημερολόγιο
αναφέρεται πώς οι αντάρτες αναγκάστηκαν να προβούν σε επιχειρήσεις
πρόωρα, εξαιτίας της ανακάλυψής τους
από τον βολιβιανό στρατό, όπως και οι λόγοι για τους οποίος ο Γκεβάρα
αποφάσισε να διαχωριστεί η φάλαγγα σε δύο μονάδες,
χωρίς να
καταφέρουν έκτοτε να έρθουν σε επαφή, περιγράφοντας συνολικά τα αίτια
της αποτυχίας του αντάρτικου στρατού.
Το ημερολόγιο τυπώθηκε μετά από ελέγχους της γνησιότητάς του, στις 22
Ιουνίου 1968 στην Κούβα[25]. Η διανομή του έγινε
δωρεάν και
συγχρόνως δημοσιεύτηκε σε πολλά άλλα έντυπα ανά τον κόσμο.
@
Χρονολόγιο
1. ^ Ενώ η 14 Ιουνίου, 1928 είναι η επίσημη ημερομηνία γέννησης του
Γκεβάρα, είναι πιθανό να μην είναι η πραγματική.
Η επίσημη ιστορία
λέει πως ήταν βρέφος 8 μηνών που συνελήφθη αμέσως μετά το γάμο των
γονιών του. Ωστόσο, άλλες
πηγές συστήνουν ότι είχε γεννηθεί νωρίτερα (πιο πιθανή ημερομηνία είναι η
14 Μαΐου) και ότι η μητέρα του ήταν ήδη έγκυος
τη στιγμή του γάμου
της.
2. ^ 2,0 2,1 Jon Lee Anderson, Che Guevara: A Revolutionary
Life. New York: Grove Press, 1997, σ. 3, 769.
ISBN 0-8021-1600-0
3. ^ Το οικογενειακό δέντρο των Λιντς
περιλαμβάνει Ιρλανδούς μετανάστες, που έκαναν την εμφάνισή τους στην
Αργεντινή
από τις αρχές του 18ου αιώνα. Η μητέρα του ήταν απόγονος
του αξιωματούχου του Περού, Χοσέ ντε λα Σέρνα, ο οποίος ήταν
βασκικής καταγωγής. O παππούς του, Χουάν Μαρτίν ντε λα Σέρνα, ήταν μέλος
της Ριζοσπαστικής Πολιτικής Ένωσης
(Union Civic Radical), του
πρώτου κόμματος με ευρεία λαϊκή βάση στην Αργεντινή. Για λεπτομέρειες
του γενεαλογικού δέντρου
του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα βλ. και Genealogy of Ernesto Guevara de la
Serna.
4. ^ Ένα βιβλίο με ποιήματα του Νερούδα βρέθηκε στον υπνόσακο
του Γκεβάρα μετά τη σύλληψή του στη Βολιβία. Κατά
τον Τσε, το Κάντο
Χενεράλ αποτελούσε το σπουδαιότερο έργο αμερικανικής ποίησης.
5. ^ Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ, Ερνέστο Γκεβάρα: Γνωστός και ως Τσε,
Κέδρος 2005, σελ. 33
6. ^ Από τα συνολικά επτά τετράδια που
συνιστούν το λεξικό του Γκεβάρα, ένα είναι χαμένο και τα υπόλοιπα
παραμένουν
αδημοσίευτα.
7. ^ U.S. Department of State,"Foreign Relations, Guatemala,
1952-1954", ανακτήθηκε 5 Σεπτεμβρίου 2006.
8. ^ CIA.gov,
αποχαρακτηρισμένα έγγραφα της CIA για το πραξικόπημα και την επιχείρηση
PBSUCCESS. Βλ. επίσης
Nick Cullather, Secret History: The Cia's Classified Account of Its
Operations in Guatemala, 1952-1954, Stanford
University Press, 1999,
ISBN 080-473-311-2 και Stephen Schlesinger, Stephen Kinzer, Bitter
Fruit: The Story of
the American Coup in Guatemala, Harvard University David Rockefeller
Center for Latin American Studies, 1999,
ISBN 067-407-590-0.
9.
^ Δεν είναι απόλυτα βέβαιη η ημερομηνία της πρώτης συνάντησης του Τσε
Γκεβάρα με τον Φιντέλ Κάστρο. Σύμφωνα με
την Ίλδα Γκαδέα έγινε στις αρχές Ιουλίου, ενώ κατά τον ίδιο τον Κάστρο
τον μήνα Ιούλιο ή Αύγουστο. Άλλες πηγές τοποθετούν
τη συνάντηση το
Σεπτέμβριο ή ακόμα και το Νοέμβριο. Κατά τον βιογράφο του, Π.Ι. Τάιμπο
ΙΙ, είναι σχεδόν βέβαιο πως
συναντήθηκαν τη δεύτερη εβδομάδα του Ιουλίου, διότι την τρίτη εβδομάδα
ήταν μαζί σε εκδήλωση στο Τσαπουλτεπέκ
(βλ. Π.Ι. Ταΐμπο ΙΙ, Ερνέστο
Γκεβάρα: Γνωστός και ως Τσε, σελ. 970).
10. ^ Σε ένα ποίημα που
συνέθεσε ο Τσε Γκεβάρα το 1955, γράφει για τον Φιντέλ Κάστρο: Εμπρός ας
πάμε / φλεγόμενε
προφήτη της αυγής / από κρυφά, άφραχτα μονοπάτια / να ελευθερώσουμε το
πράσινο καϊμάν που τόσο αγαπάς (βλ. Π.Ι.
Τάιμπο, Ερνέστο Γκεβάρα:
Γνωστός και ως Τσε, σελ. 146).
11. ^ βλ. Anderson, σελ. 264, 269,
277, 279 και Ι.Π. Τάιμπο ΙΙ, σελ. 207, 230, 247.
12. ^ U. S. Central Intelligence Agency, "CIA Biographic Register on
Ernesto 'Che' Guevara", ανακτήθηκε
6 Σεπτεμβρίου 2006.
13. ^ Η
κουβανική υπηκοότητα του Τσε Γκεβάρα πιστοποιήθηκε τυπικά στις 26
Νοεμβρίου 1959, σύμφωνα με το δικαίωμα
που αποκτούσε με βάση το νόμο
14. ^ Μία ανάλυση της CIA, χαρακτηρίζει
το πρόγραμμα εκβιομηχάνισης του Τσε Γκεβάρα ως τη μεγαλύτερη αποτυχία
του,
που οδήγησε την κουβανική οικονομία στο χαμηλότερο επίπεδο μετά
την ανάληψη της εξουσίας (βλ. The Fall of Che Guevara
and the Changing Face of the Cuban Revolution, Intelligence Memorandum,
CIA, 18 Οκτωβρίου1965, ανακτήθηκε
9 Σεπτεμβρίου 2006). O ίδιος ο Τσε
Γκεβάρα ανέφερε σε συνέντευξή του σχετικά με την πολιτική του: «Ήταν
ανοησία μας
να βιαστούμε τόσο στο θέμα της εκβιομηχάνισης. Θελήσαμε να
αντικαταστήσουμε ξαφνικά όλες τις εισαγωγές, δια της μεθόδου
της
παραγωγής ολοκληρωμένων προϊόντων [...] Δεν είδαμε τις τεράστιες
περιπλοκές που θα επιφέρει η εισαγωγή των
ενδιάμεσων προϊόντων.» (Π.Ι. Τάιμπο ΙΙ, σελ. 534). Από τις αρχές του
1964 ο ρυθμός εκβιομηχάνισης μειώθηκε ενώ
μειώθηκαν οι επενδύσεις
στη βιομηχανία δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στο γεωργικό τομέα.
15. ^
Ηχητικό απόσπασμα, απαιτεί RealPlayer και το κείμενο της ομιλίας.
16. ^ Sozialistische Klassiker, αγγλική μετάφραση της ομιλίας,
ανακτήθηκε 9 Σεπτεμβρίου2006.
17. ^ «Πόσο πιο κοντινό και πιο φωτεινό
θα βλέπαμε το μέλλον, αν άνθιζαν δυο, τρία, πολυάριθμα Βιετνάμ στην
επιφάνεια
της γης [...]», Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, Κείμενα: "Μήνυμα στη
Τρικοντινένταλ", Σύγχρονη Εποχή 1997, βλ. και αρχείο Τσε
Γκεβάρα.
18. ^ βλ. Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, Κείμενα, Σύγχρονη Εποχή 1997
και αρχείο Τσε Γκεβάρα.
19. ^ Αχμέντ Μπεν Μπέλα, Che as I knew him,
Le Monde Diplomatique, ανακτήθηκε 9 Σεπτεμβρίου 2006.
20. ^ U.S.
Army, "Memorandum of Understanding Concerning the Activation,
Organization and Training of the
2d Ranger Battalion – Bolivian Army, 28 Απριλίου 1967, ανακτήθηκε 19
Ιουνίου2006.
21. ^ Σχετικά με την διαταγή για τη δολοφονία του έχουν
υποστηριχθεί διαφορετικές απόψεις. Κατά μία εκδοχή
αποφασίστηκε από
τις ένοπλες δυνάμεις της Βολιβίας ενώ άλλες πηγές αναφέρονται σε διαταγή
εκ μέρους της CIA.
Θεωρείται ωστόσο πως ένας ηττημένος και αιχμάλωτος Γκεβάρα θα ήταν
ενδεχομένως πιο χρήσιμος για την μυστική υπηρεσία
των ΗΠΑ, άποψη που
υποστηρίζουν και αναλυτές της CIA (βλ. Π.Ι. Τάιμπο σελ. 1085).
22. ^
Ορισμένες πηγές αναφέρουν πως ο Τεράν είχε πιεί προκειμένου να πάρει
θάρρος και να εκτελέσει την εντολή της
δολοφονίας. O λοχαγός του βολιβιανού στρατού, Γκάρι Πράδο, ανασκεύασε
την εκδοχή αυτή, ισχυριζόμενος πως στον οικισμό
δεν υπήρχε αρκετό
αλκοόλ για τόσους στρατιώτες.
23. ^ Anderson, Jon Lee. Che Guevara: A
Revolutionary Life, βλ. και Π.Ι. Τάιμπο, σελ. 922.
24. ^ Ernesto Che Guevara, "Diario (Bolivia)", ανακτήθηκε 26 Φεβρουαρίου
2006. Διαδικτυακή έκδοση του ημερολογίου
στα ισπανικά και σε μορφή
pdf.
25. ^ Σύμφωνα με τον Φιντέλ Κάστρο, αντίγραφα του ημερολογίου
περιήλθαν στην κατοχή των Κουβανών από τον Αντόνιο
Αργέδας, υπουργό Εσωτερικών της Βολιβίας, πρώην μέλος του Κο
Γιατί και οι τρείς, πάνω από κάθε άλλο χάρισμα, διέθεταν την απόλυτη, τη συνειδητή ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑ. Αυτήν την κράτησαν αναλείωτη μέχρι τη στιγμή του Θανάτου τους και οι τρεις. Οι δύο σκοτώθηκαν πάρα πολύ νέοι. Για την υστεροφημία τους αυτό υπήρξε ένα Δώρο Ζωής.
Ο τρίτος, έφτασε σε μεγάλη ηλικία, κερδίζοντας καθημερινά το θαυμασμό, μέχρι την ώρα του Θανάτου του και κάνοντας όλο και περισσότερους φίλους παντού σε κάθε σημείο που ζουν άνθρωποι σ' αυτό τον τεράστιο πλανήτη. Γ' αυτό και είναι ο ΠΡΩΤΟΣ στη σειρά.
Μιλάω, όπως θα έχεις ήδη αντιληφθεί, για τον Ινδό Μαχάτμα Γκάντι, τον Αργεντίνο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα και τον Εβραίο Ιησού Χριστό. Η σειρά δεν είναι τυχαία.
Δυστυχώς, ο Ιησούς, παρ' όλη τη λατρεία που τρέφω στη Διδασκαλία του, είναι εκ των πραγμάτων, μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Δεν έζησε περισσότερο από 33 χρόνια, από τα οποία ότι ξέρουμε για Εκείνον συνέβησαν τα τελευταία τρία. Μέχρι τότε ΚΑΝΕΙΣ δεν έμαθε, γιατί δεν μας το είπαν ΠΟΤΕ, που βρίσκονταν και τι έπραξε στη ζωή του. Μετά τη γέννησή του και σε ηλικία 9-10 ετών, χάνεται κάθε πληροφορία για το που, το πως και το πότε, που τον αφορά. Για τον Γκεβάρα, όπως και για τον Γκάντι, ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ... Αλήθειες, ψέματα, λάθη, επιτυχίες, υπερβολές, συκοφαντίες, όλα, τα πάντα.
Ο Ιησούς έζησε σε εποχές που οι είδησεις κυκλοφορούσαν με τα πόδια, τα άλογα και τα ιστιοφόρα. Και ως που να φθάσουν στους προορισμούς τους, έχαναν σε αυθεντικότητα, αφού πήγαιναν από στόμα σε στόμα και πάει λέγοντας. Δεν έχουμε ούτε ένα φύλλο χαρτί γραμμένο από τον Ιησού. Τα λεγόμενα Ευαγγέλια των Αποστόλων γράφτηκαν πολύ αργότερα και αφού έπρεπε να υπάρξει η απάντηση στο πως το κατάφεραν, μιας και ήταν όλοι -πλην του Ιούδα- κάποιοι αγράμματοι ψαράδες-χωρικοί. Ε, το story είχε πια ξεκινήσει, η καπήλευση του Ιησού Χριστού από τους "υπηρέτες" των Θρησκειών ήταν απλά θέμα φαντασίας και θράσους. Εδώ τον "έκαναν" ΘΕΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΟΠΟΙΟ, στις λεπτομέρειες θα σκόνταφταν; Πέταξαν εκεί μια ιστορία "περί επιφοίτησης του ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ" σε μια συνεδρία, με εκείνον στον Ουρανό και εκείνους στην Ιερουσαλήμ, και καθάρισαν. Έτσι έμεινε και ένα κέρδος για το μαθητόκοσμο: ΜΙΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΡΓΙΑ...
Όχι, δεν είμαι ιερόσυλος! Αγαπώ (δεν λέω πιστεύω) τον Ιησού Χριστό για τη διδασκαλία του. Γιατί αυτό ήταν, έτσι ζήτησε από τους μαθητές του να τον αποκαλούν: Δάσκαλος... Και εδίδασκε τις απλές ταπεινές αλήθειες του, πάντα προφορικά μπροστά σε ένα ταπεινό ακροατήριο φτωχών, ασθενών και αδικημένων ανθρώπων, που ήταν σκλάβοι, πρώτα ενός Εβραίου Βασηλιά και μιας αλαζονικής θρησκείας και μετά της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Εκείνοι που λεηλάτησαν τη Διδασκαλία του, μετατρέποντάς την σε μια Νέα Θρησκεία, δεν ήταν οι συμπατριώτες του. Εκέινοι τον θανάτωσαν σαν
ιερόσυλο και καθάρισαν μαζί του. Το πληρώνουν βέβαια μέχρι να σβήσουν από το Χάρτη (και αν). Οι ίδιοι οι μαθητές του τον μετέτρεψαν σε ζόμπι
-Θεάνθρωπο και θαυματοποιό. Αυτοί επέλεξαν το μύθο της Παρθένου Μαρίας και τον Πατέρα Κρίνο. Ο Ιωσήφ, τους έπεφτε μικρός και ασήμαντος για πατέρας ενός Θεού. Και έτσι ολοκλήρωσαν τα εγκλήματά τους: Θεάνθρωπος ο Ιησούς, κερατάς ο Ιωσήφ και πόρνη η Μαρία, αλλά και με "τον τίτλο" της Παρθένου. Ετσι ακριβώς, χωρίς ίχνος υπερβολής. Με αρκετό κυνισμό, ίσως. Αλλά και με αγάπη για τον Δάσκαλο Ιησού, τον γιο της Μαρίας και του Ιωσήφ.......
Ρίξε τώρα το βλέμμα σου στο κείμενο που ακολουθεί. ΕΔΩ ΤΑ ΠΡΆΓΜΑΤΑ ΕΊΝΑΙ ΚΡΥΣΤΑΛΙΝΑ ΣΕ ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑ....
Και μη το σβήσεις ποτέ, γιατί θα είναι κάτι σαν προδοσία για τον Τσε, που μοστράρεις στο facebook...
Δημήτρης Ε. Βαρδαβάς
Πόρτο Ράφτη - 20.06.10
===================
ΕΡΝΕΣΤΟ ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ
""Ο μαρξισμός μου έχει βαθιές ρίζες και έχει εξαγνισθεί. Πιστεύω στην ένοπλη πάλη σαν μοναδική λύση για τους λαούς που αγωνίζονται για την απελευθέρωσή τους και είμαι συνεπής με τις πεποιθήσεις μου. Πολλοί θα με πουν τυχοδιώκτη και είμαι, μόνο που είμαι άλλου είδους τυχοδιώκτης, ένας από εκείνους που προβάλλουν τα στήθη τους για να αποδείξουν τις αλήθειες τους"".
Ερνέστο Τσε Γκεβάρα
Ο Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα (Ernesto Guevara de la Serna) (14 Ιουνίου[1][2] 1928 στο Ροζάριο, Αργεντινή; † 9 Οκτωβρίου 1967 στη Λα Χιγκέρα, Βολιβία), γνωστός ως Τσε Γκεβάρα, ήταν Αργεντινός γιατρός, Μαρξιστής - Λενινιστής, επαναστάτης, ένας από τους αρχηγούς των ανταρτών στην Κούβα και πολιτικός.
Συμμετείχε στο κίνημα της 26ης Ιουλίου που πέτυχε την ανατροπή του δικτατορικού καθεστώτος του Φουλχένσιο Μπατίστα στην Κούβα, αρχικά προσφέροντας τις ιατρικές γνώσεις του και αργότερα ως διοικητής των ανταρτών και υπήρξε μέλος της επαναστατικής κουβανικής κυβέρνησης προωθώντας ριζικές μεταρρυθμίσεις.
Το 1965 πιστός στην νίκη της επανάστασης στην Κούβα έφυγε με στόχο την οργάνωση νέων επαναστατικών κινημάτων στο Κονγκό και αργότερα στην Βολιβία, όπου τραυματίστηκε, συνελήφθη και δολοφονήθηκε ενώ ήταν στο κρεβάτι.
Όπως και ο Μάο Τσετούνγκ, ο Ερνέστο Γκεβάρα ανάπτυξε θεωρίες πάνω στην στρατηγική και την τακτική του μοντέρνου ανταρτοπόλεμου και προσπάθησε να εφαρμόσει τις επαναστατικές του θεωρίες στην πράξη. Ο Γκεβάρα αποτέλεσε και αποτελεί σύμβολο για τα επαναστατικά και προοδευτικά
κινήματα σε όλο τον κόσμο.
@ Παιδικά χρόνια και εφηβεία
Ο
Ερνέστο Γκεβάρα γεννήθηκε στο Ροσάριο της Αργεντινής, γιος της Σέλια ντε
λα Σέρνα και του Ερνέστο Γκεβάρα
Λιντς, το μεγαλύτερο από τα συνολικά πέντε παιδιά της οικογένειας.
Σύμφωνα με το πιστοποιητικό γέννησής του,
γεννήθηκε στις 14 Ιουνίου
1928. Κατά τον βιογράφο του, Τζον Λι Άντερσον, η πραγματική ημερομηνία
γέννησής του
τοποθετείται νωρίτερα, στις 14 Μαΐου του ίδιου έτους. Η άποψη αυτή
στηρίζεται σε μαρτυρία μίας αστρολόγου,
στην οποία φέρεται να
εξομολογήθηκε η μητέρα του πως ήταν ήδη τριών μηνών έγκυος όταν
παντρεύτηκε τον Ερνέστο
Γκεβάρα Λιντς[2].
Η οικογένεια του ήταν μια από τις οικογένειες
της αργεντινής ολιγαρχίας, με ισπανικές και ιρλανδικές καταβολές[3].
Παρ'
όλα αυτά, οι γονείς του νεαρού Ερνέστο δεν απέφευγαν καθόλου την επαφή
με ανθρώπους χαμηλότερων
κοινωνικών στρωμάτων. Πολλά μέλη της ολιγαρχίας θεωρούσαν προκλητικό
αυτό τον τρόπο ζωής, επειδή το ζεύγος
Γκεβάρα έδειχνε φανερά ότι
σεβόταν και δεχόταν προοδευτικές ιδέες. O πατέρας του χαρακτηρίζεται ως
τυχοδιώκτης,
που εγκατέλειψε τις αρχικές του σπουδές αρχιτεκτονικής, προκειμένου να
δραστηριοποιηθεί στον επιχειρηματικό χώρο,
ενώ η μητέρα του υπήρξε
ένθερμη καθολική που αργότερα όμως μεταστράφηκε στο φιλελευθερισμό της
αριστεράς.
Ο Ερνέστο ήταν μόλις δύο ετών όταν διαπιστώθηκε ότι πάσχει από
άσθμα. Η ασθένεια αυτή τον συνόδεψε όλη του
τη ζωή και συνέβαλε
σημαντικά στην εξέλιξη της προσωπικότητάς του. Αντί να προφυλάσσεται,
προσπαθούσε να
σκληραγωγηθεί μέσω του αθλητισμού. Σε ηλικία εννέα ετών, παρουσίασε
βαριά επιπλοκή στο άσθμα που τον
ταλαιπωρούσε και διαπιστώθηκε
«σπαστικός βήχας». Εξαιτίας της κατάστασης της υγείας του, δεν φοίτησε
κανονικά
στο σχολείο. Αρχικά, έμαθε να γράφει και να διαβάζει από
την μητέρα του, ενώ αργότερα φοίτησε στο δημόσιο σχολείο
ολοκληρώνοντας κανονικά μόνο τη δεύτερη και τρίτη τάξη, παρακολουθώντας
τα μαθήματα των υπολοίπων όταν του
επέτρεπε η υγεία του και
μελετώντας κυρίως στο σπίτι.
Στην παιδική του παρέα υπήρχαν
παιδιά από διάφορα κοινωνικά στρώματα της περιοχής. Ήδη τότε φανερώθηκε
το
χάρισμα και η κοινωνικότητα του Γκεβάρα, χαρίσματα τα οποία
καλλιεργούσαν συνεχώς οι γονείς του. Ήταν πλέον
καθημερινό το
φαινόμενο να μπαινοβγαίνουν τα παιδιά της γειτονιάς και της περιοχής
συνεχώς στο σπίτι των γονέων του.
O Γκεβάρα ήταν παράλληλα σοβαρό και εσωστρεφές αγόρι, το οποίο από νωρίς
άρχισε να ενδιαφέρεται για τη λογοτεχνία.
Κατά την περίοδο της
εφηβείας του, έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ποίηση και ειδικότερα
για το έργο του Πάμπλο
Νερούδα[4], ενώ συγχρόνως έγραφε και ο ίδιος ποιήματα σε όλη τη διάρκεια
της ζωής του. Τα λογοτεχνικά του
ενδιαφέροντα εκτείνονταν από
κλασικά έργα του Τζακ Λόντον ή του Ιουλίου Βερν μέχρι πραγματείες του
Σίγκμουντ Φρόυντ
και του Μπέρτραντ Ράσελ. Σύμφωνα με τον πατέρα του, «όταν έγινε δώδεκα
χρονών κατείχε μία παιδεία που αναλογούσε
σε έναν νέο δεκαοκτώ ετών,
ενώ η βιβλιοθήκη του ήταν γεμάτη από κάθε είδους βιβλία περιπέτειας και
ταξιδιωτικά
μυθιστορήματα»[5]. Σε μεγαλύτερη ηλικία, ανέπτυξε επίσης ενδιαφέρον για
τη φωτογραφία.
To 1942 εγγράφηκε στο δημόσιο λύκειο Ντέαν Φούνες
της Κόρδοβα. Οι σχολικοί του βαθμοί υπήρξαν πολύ καλοί στη
λογοτεχνία,
την ιστορία και τη φιλοσοφία, αλλά και πολύ κακοί στην αγγλική γλώσσα,
τα μαθηματικά και τη φυσική ιστορία.
Την ίδια περίοδο ξεκίνησε να συντάσσει ένα είδος φιλοσοφικού λεξικού,
καταγράφοντας τα αναγνώσματά του ή κρατώντας
σημειώσεις σχετικά με
αυτά[6]. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του στο λύκειο, αποφάσισε να
συνεχίσει τις σπουδές
του στον τομέα της εφαρμοσμένης μηχανικής. Γράφτηκε στη Σχολή
Εφαρμοσμένης Μηχανικής του πανεπιστημίου του
Μπουένος Άιρες και για
ένα διάστημα εργάστηκε στην κατασκευή δημοσίων έργων, κυρίως σε μικρές
πόλεις. Η ασθένεια
της γιαγιάς του, Άννας, η οποία είχε υποστεί εγκεφαλική αιμορραγία και
κατόπιν ημιπληγία, τον ανάγκασε να εγκαταλείψει
την εργασία του
προκειμένου να την φροντίσει κατά τις τελευταίες μέρες της ζωής της.
Τόσο η δική της κατάσταση,
που οδήγησε στο θάνατό της, όσο και η προσωπική του εμπειρία με το άσθμα
τον επηρέασαν βαθιά, και πιθανώς συνέβαλαν
στην απόφαση του να
ασχοληθεί τελικά με την ιατρική.
Το 1948 γράφτηκε στην ιατρική
σχολή του πανεπιστημίου του Μπουένος Άιρες όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές
του το 1953,
χωρίς όμως να ακολουθήσει την κλινική πρακτική που απαιτείτο προκειμένου
να είναι σε θέση να εξασκήσει το επάγγελμα
του γιατρού. Κατά τη
διάρκεια των σπουδών του, στα τέλη του 1950, εξασφάλισε άδεια ώστε να
εργαστεί ως νοσοκόμος σε
εμπορικά πλοία του αργεντινού στόλου. Τους επόμενους μήνες
πραγματοποίησε αρκετά ταξίδια στην νότια και στην κεντρική
Αμερική,
στη διάρκεια των οποίων έζησε από κοντά της κοινωνικές συνθήκες στις
λατινοαμερικανικές χώρες. Επηρεασμένος
από τις εμπειρίες αυτές, άρχισε να ασχολείται όλο και περισσότερο με τα
πολιτικά ζητήματα και τον Μαρξισμό.
@ Γουατεμάλα
Μετά την
αποφοίτησή του από την ιατρική σχολή του πανεπιστημίου του Μπουένος
Άιρες, ο Γκεβάρα ταξίδεψε στη
Γουατεμάλα, με ενδιάμεσους σταθμούς τη Βολιβία, το Περού, τον Παναμά,
την Κόστα Ρίκα, τη Νικαράγουα και το
Ελ Σαλβαδόρ. Εκεί γνώρισε την
Περουβιανή οικονομολόγο Ίλδα Γκαδέα, η οποία εργαζόταν στην κρατική
υπηρεσία του
Ινστιτούτου Προώθησης της Παραγωγής. Η Γκαδέα ήταν εξόριστη εξαιτίας της
συμμετοχής της στη Λαϊκή Επαναστατική
Αμερικανική Συμμαχία
(American Popular Revolutionary Alliance, APRA) του Περού, και διέθετε
γνωριμίες με πολιτικά
πρόσωπα. Με τη βοήθειά της, ο Γκεβάρα ήρθε σε επαφή με ένα ευρύ κύκλο
εξόριστων και αριστερών διανοουμένων.
Κατά το δεύτερο μήνα της
παραμονής του στη χώρα, και ενώ η πολιτική της κατάσταση εντεινόταν λόγω
των
μεταρρυθμίσεων του φιλελεύθερου λαϊκού καθεστώτος του προέδρου
Χάκομπο Άρμπενς (Jacobo Albenz Guzman),
ο Γκεβάρα πραγματοποίησε τις πρώτες του επαφές με πολιτικούς της
κυβέρνησης. Στις 15 Φεβρουαρίου του 1954
ανέφερε σε επιστολή του
προς τη θεία του πως είχε λάβει οριστικά θέση υπέρ της κυβέρνησης της
Γουατεμάλας,
επιλέγοντας το κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα (Partido Guatemalteco de
Trabajo) και σχετιζόμενος με άλλους αριστερούς
διανοούμενους. Στα
τέλη του ίδιου μήνα, κατέγραψε επίσης την πολύ κακή οικονομική του
κατάσταση.
Για ένα σύντομο διάστημα, ο Γκεβάρα εγκατέλειψε τη Γουατεμάλα και μετέβη
στο Ελ Σαλβαδόρ, προκειμένου να ανανεώσει
τη βίζα παραμονής του.
Λίγο μετά την επιστροφή του, επιχειρήθηκε από τη CIA ένοπλη δράση, με
επικεφαλής το
συνταγματάρχη Κάρλος Καστίγιο Άρμας, για την ανατροπή της κυβέρνησης του
Άρμπενς και με αφορμή την άφιξη ενός
πλοίου με όπλα από την
Τσεχοσλοβακία[7][8]. Ο Γκεβάρα συμμετείχε στην ένοπλη πολιτοφυλακή της
κομμουνιστικής
νεολαίας που αντιστάθηκε, αλλά παρά τη διάθεσή του να αγωνιστεί στο
μέτωπο, κατετάγη τελικά ως γιατρός.
Στις 27 Ιουνίου, ο Άρμπενς
ανακοίνωσε την παραίτησή του και αναζήτησε άσυλο στη μεξικανική
πρεσβεία. Ο Γκεβάρα,
επίσης καταζητούμενος του νέου καθεστώτος, αναζήτησε άσυλο στην πρεσβεία
της Αργεντινής κατόπιν προτροπής του
φίλου του, Σάντσες Τοράνσο. Οι
πολιτικές εξελίξεις στη Γουατεμάλα σημάδεψαν βαθιά τον Γκεβάρα και η
εμπειρία που
αποκόμισε στη χώρα χαρακτηρίζεται ως σημείο πολιτικής καμπής για τον
ίδιο.
@ Επανάσταση στην Κούβα
Στα τέλη Σεπτεμβρίου του
1954, ο Γκεβάρα ταξίδεψε στο Μεξικό, που αποτελούσε κοινό προορισμό
εξόριστων
Λατινοαμερικανών, από χώρες όπως το Πουέρτο Ρίκο, το
Περού, η Βενεζουέλα, η Γουατεμάλα και η Κούβα. Στην
πόλη του Μεξικού, συνάντησε τον Κουβανό εξόριστο Νίκο Λόπες, γνώριμό του
από την περίοδο της παραμονής του στη
Γουατεμάλα, ενώ
επανασυνδέθηκε και με την Ίλδα Γκαδέα. Προκειμένου να συντηρείται
οικονομικά, εργάστηκε ως γιατρός
και ως φωτογράφος, εν μέσω πολλαπλών επαγγελματικών κρίσεων και
οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπισε κατά
διαστήματα. Το
καλοκαίρι του 1955, ήρθε σε επαφή με τον αδελφό του Φιντέλ Κάστρο,
Ραούλ, από τον οποίο
πληροφορήθηκε την επικείμενη άφιξη του Κάστρο
στο Μεξικό. Στις αρχές Ιουλίου του 1955[9], o Γκεβάρα συνάντησε για
πρώτη φορά τον Φιντέλ Κάστρο, o οποίος ήταν αρχηγός των "Moνκαντίστας",
και είχε καταφύγει στο Μεξικό μετά την
αποφυλάκισή του, αποτέλεσμα
της χάρης που του δόθηκε από τον Μπατίστα. Την πρώτη συνεύρεσή τους
ακολούθησαν
πολυάριθμες συναντήσεις και συζητήσεις γύρω από την πολιτική κατάσταση
στη Λατινική Αμερική και το ενδεχόμενο
της οργάνωσης μίας
επανάστασης ενάντια στη δικτατορία του Μπατίστα. Την ίδια περίπου
περίοδο, η Γκαδέα του
ανακοίνωσε πως ήταν έγκυος και ο Γκεβάρα της πρότεινε γάμο, ο οποίος
τελέστηκε τελικά στις 18 Αυγούστου 1955,
στο ληξιαρχείο του
μεξικανικού χωριού Τεποτσοτλάν.
Πεπεισμένος πως ο Κάστρο είχε τις
προϋποθέσεις να αποτελέσει ένα χαρισματικό ηγέτη της κουβανικής
επανάστασης[10],
ο Γκεβάρα συμμετείχε στο κίνημα της 26ης Ιουλίου (ισπ. Movimiento 26 de
Julio, M-26-7), με στόχο την ένοπλη δράση
για την ανατροπή του
κουβανικού καθεστώτος. Ο Γκεβάρα συμφώνησε να τους συνοδεύσει με την
ιδιότητα του γιατρού,
ωστόσο έλαβε κανονικά μέρος στην στρατιωτική εκπαίδευση των ανταρτών, το
βασικό στάδιο της οποίας ξεκίνησε στις
αρχές του 1956, υπό τις
οδηγίες του Μεξικανού παλαιστή Αρσάνιο Βαγένας σε ζητήματα εκγύμνασης
και αυτοάμυνας,
καθώς και του πρώην συνταγματάρχη του Ισπανικού Δημοκρατικού Στρατού,
Αλπέρτο Μπάγιο. Στα απομνημονεύματα
Μπάγιο, πληροφορούμαστε πως ο
Γκεβάρα επέδειξε μεγάλη θέληση κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης,
αποτελώντας τον
καλύτερο μαθητή του. Την ίδια περίοδο, θεωρείται πιθανό πως απέκτησε το
παρωνύμιο Τσε (Che), εξαιτίας της συχνής
χρήσης της λέξης che (φίλος
ή και επιφώνημα: Ε εσύ!) που έκανε ο ίδιος μιλώντας, έκφραση που αν και
είχε εισαχθεί
στη γλώσσα των Αργεντινών, φαινόταν αστεία στους Κουβανούς.
Στις
25 Νοεμβρίου του 1956, 82 επαναστάτες, μεταξύ αυτών και ο Τσε Γκεβάρα,
ταξίδεψαν με το πλοιάριο Granma,
από τον ποταμό Τούξπαν του Mεξικoύ
με προορισμό την Κούβα, στην οποία έφθασαν τελικά στις 2 Δεκεμβρίου.
Κατά
την απόβασή τους, δέχθηκαν επίθεση από τα στρατεύματα του καθεστώτος,
από την οποία επέζησαν 15-20 αντάρτες
που κατάφεραν να ανασυνταχθούν
και να καταφύγουν στα βουνά της Σιέρα Μαέστρα. Με σημείο εκκίνησης την
επίθεση
αυτή, ο ρόλος του Τσε Γκεβάρα στον ανταρτοπόλεμο διαφοροποιήθηκε
σταδιακά, αντιλαμβανόμενος o ίδιος όλο και λιγότερο
ως μοναδικό
καθήκον του την ιατρική συμπαράσταση, και λαμβάνοντας ενεργό μέρος στις
ένοπλες δραστηριότητες τον
επαναστατών. Η αποφασιστικότητά του και οι ικανότητες του, σύντομα
οδήγησαν στην άνοδό του στην ιεραρχία του
αντάρτικου σώματος,
κερδίζοντας το σεβασμό των υπολοίπων ανταρτών, χωρίς να απουσιάζει και
το αίσθημα του φόβου
που προκαλούσε ενίοτε η σκληρότητά του, υπεύθυνος ο ίδιος για εκτελέσεις
ανταρτών που λειτουργούσαν ως
πληροφοριοδότες του κουβανικού
καθεστώτος[11].
Υπήρξε ο πρώτος αντάρτης, στον οποίο δόθηκε το
αξίωμα του Κομαντάντε του Επαναστατικού Στρατού της Κούβας,
στις 21 Ιουλίου 1957. Αν και μέχρι τότε αποτελούσε έναν απλό οπλίτη,
χωρίς να έχει διακριθεί ιδιαιτέρως σε
στρατιωτικό επίπεδο αλλά
έχοντας επιδείξει γενναιότητα και αρχηγικές δεξιότητες, ο Κάστρο του
εμπιστεύτηκε την
ηγεσία της Δεύτερης Φάλαγγας του αντάρτικου στρατού (για λόγους
παραλλαγής έφερε τον αριθμό 4), έχοντας έτσι μόνο
τον Κομαντάντε εν
Σέφε Φιντέλ Κάστρο ως ανώτερό του[12]. Η μεγαλύτερη ίσως στρατιωτική
επιτυχία του Τσε Γκεβάρα
υπήρξε η κατάκτηση της Σάντα Κλάρα στις 29 Δεκεμβρίου 1958, μία
καθοριστική στιγμή στην ιστορία της κουβανικής
επανάστασης. Είχαν
προηγηθεί δύο χρόνια ανταρτοπολέμου στην Σιέρρα Μαέστρα εναντίον του
πολύ μεγαλύτερου στρατού
του Μπατίστα, o οποίος δεχόταν και την υποστήριξη των Ηνωμένων
Πολιτειών. Με την κατάκτηση της Σάντα Κλάρα,
ο δρόμος για την
πρωτεύουσα Αβάνα ήταν πλέον ελεύθερος και την 1η Ιανουαρίου του 1959, ο
δικτάτορας Μπατίστα
εγκατέλειψε την Κούβα, με προορισμό την Δομινικανή Δημοκρατία. Την μάχη
στη Σάντα Κλάρα ακολούθησαν και άλλες
σημαντικές πολεμικές
συγκρούσεις, πριν την τελική επικράτηση των ανταρτών.
@ Μέλος της
κυβέρνησης της Κούβας
Μετά την επιτυχία του αντάρτικου στρατού και κατά τους πρώτους μήνες
της κατάληψης της εξουσίας, ο Τσε Γκεβάρα
τέθηκε διοικητής του
φρουρίου Λα Καμπάνια, με αρμοδιότητα να εξετάζει τις εφέσεις των
υποθέσεων των δύο
Επαναστατικών Δικαστηρίων (Tribunales Revolucionarios, TR) που
λειτουργούσαν δικάζοντας στρατιωτικούς και
αστυνομικούς ή πολίτες.
Στις 7 Φεβρουαρίου 1959, ψηφίστηκε ένα διάταγμα μέσω του οποίου
αποκτούσαν την κουβανική
υπηκοότητα όλοι οι αλλοδαποί διοικητές του αντάρτικου στρατού. Ο νόμος
αυτός, επρόκειτο εμφανώς να εφαρμοστεί
αποκλειστικά στην περίπτωση
του Τσε Γκεβάρα, αποτελώντας ένα είδος φόρου τιμής και αναγνώρισης στο
πρόσωπό του
και τη συμβολή του στην κουβανική επανάσταση[13].
Μαζί με τους
Φιντέλ Κάστρο, Ραούλ Κάστρο και Καμίλο Σιενφουέγος, αποτέλεσε μετά την
επανάσταση σημαντικό μέλος
της νέας κουβανικής κυβέρνησης, η οποία
σύντομα ξεκίνησε να πραγματοποιεί ριζικές μεταρρυθμίσεις, καθιερώνοντας
για παράδειγμα δωρεάν σύστημα υγείας, όπως και ένα εκπαιδευτικό σύστημα
που εξασφάλιζε και στα κατώτερα κοινωνικά
στρώματα (μέχρι τότε
κυρίως αναλφάβητα) σχολική μόρφωση. Στην κυβέρνηση, ο Γκεβάρα υποστήριξε
περισσότερο τις
κομμουνιστικές ιδέες απ' όσο ο Φιντέλ Κάστρο. Αν και ήταν ένθερμος
υποστηρικτής μίας ριζικής αγροτικής μεταρρύθμισης
στη χώρα,
χαρακτήρισε τον πρώτο σχετικό νόμο της κυβέρνησης ως μετριοπαθή, «που
δεν αποτολμούσε να υπεισέλθει
στα ουσιαστικότερα ζητήματα, όπως ήταν η κατάργηση της μεγάλης
γαιοκτησίας». Στις 7 Οκτωβρίου, ο Κάστρο του
ανέθεσε την αρχηγία του
Τομέα Βιομηχανίας του Εθνικού Ινστιτούτου της Αγροτικής Μεταρρύθμισης
(Insituto Nacional
de la Reforma Agragia, INRA), ρόλος που προστέθηκε στα καθήκοντά του ως
διοικητής της Λα Καμπάνια αλλά και
αρχηγός του Τμήματος Εκπαίδευσης
των Ενόπλων Δυνάμεων. Για να ανταποκριθεί στις ανάγκες του έργου του, ο
Γκεβάρα
απευθύνθηκε στον οικονομολόγο Σαλβαδόρ Βιλασέκα, ξεκινώντας μαζί του μία
σειρά από μαθήματα ανώτερων μαθηματικών.
Στην ακμή της πολιτικής
του δραστηριότητας ως μέλος της κυβέρνησης, ο Τσε διορίστηκε διευθυντής
της Εθνικής
Τράπεζας της Κούβας, στις 26 Νοεμβρίου 1959, διατηρώντας παράλληλα την
ευθύνη για το τμήμα βιομηχανίας του INRA
και την πολιτιστική
επιμόρφωση του στρατού. Ανάμεσα στις πρώτες του ενέργειες, ήταν μία
σειρά μέτρων με στόχο τον
έλεγχο του αποθέματος συναλλάγματος, καθώς και η ρευστοποίηση των
τραπεζών του καθεστώτος του Μπατίστα. Στα
τέλη του έτους, και ενώ οι
τράπεζες των Ηνωμένων Πολιτειών είχαν ήδη αναστείλει τις πιστώσεις των
εισαγωγών,
άρχισε να διερευνά, σε συνεργασία με τον Φιντέλ Κάστρο και άλλους
κομμουνιστές ηγέτες, το ενδεχόμενο της σοβιετικής
στήριξης. Το
Φεβρουάριο του 1960, υποδέχθηκε τον Αναστάς Μικογιάν, μέλος του
πολιτικού γραφείου του κομμουνιστικού
κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης και ένθερμο υποστηρικτή της προσέγγισης
με την Κούβα, όπως άλλωστε ήταν αρχικά και
ο ίδιος ο Τσε. Το επόμενο
διάστημα, εντάθηκε η αντιπαράθεση μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της
κουβανικής
κυβέρνησης, ενώ στις 13 Οκτωβρίου κηρύχθηκε εμπάργκο σε όλα τα
εμπορεύματα με προορισμό την Κούβα, αποκλείοντας
τη χώρα από κάθε
οικονομική δραστηριότητα. Μία εβδομάδα αργότερα, ο Τσε Γκεβάρα σχολίασε
τον αποκλεισμό,
αναφερόμενος σε ελλείψεις που δεν θα ήταν δυνατό να καλυφθούν, αλλά και
εκφράζοντας αισιοδοξία για την πορεία της
κρατικοποιημένης πλέον
βιομηχανίας. Παράλληλα, έκανε γνωστό πως δεν ήταν πλέον πρόεδρος της
τράπεζας,
αναλαμβάνοντας νέα καθήκοντα.
Στα τέλη Οκτωβρίου του 1960,
συμμετείχε ως επικεφαλής μίας διπλωματικής αποστολής, με στόχο την
εξασφάλιση της
στήριξης του σοβιετικού μπλοκ, με τις κύριες
διαπραγματεύσεις να πραγματοποιούνται στη Σοβιετική Ένωση. Συναντήθηκε
με τον Χρουτσόφ στη Μόσχα ενώ αργότερα επισκέφτηκε το Πεκίνο όπου
συνάντησε τον Μάο Τσετούνγκ και έγινε γενικά
θερμά δεκτός. H
περιοδεία του περιλάμβανε ακόμα την Κορέα και τη Λαϊκή Δημοκρατία της
Γερμανίας. H αποστολή
εξασφάλισε τελικά ευνοϊκές συμφωνίες, για την εξαγωγή τεσσάρων
εκατομμυρίων τόνων ζάχαρης, σε τιμή υψηλότερη από
εκείνη της
παγκόσμιας αγοράς, εξασφαλίζοντας παράλληλα τον εφοδιασμό της Κούβας με
πετρέλαιο και αγορές βιομηχανικών
μονάδων με ευέλικτες πιστώσεις. Στις 23 Φεβρουαρίου 1961 διορίστηκε
υπουργός του νεοσύστατου Υπουργείου Βιομηχανίας
της Κούβας, σκοπός
του οποίου ήταν η οργάνωση των πολυάριθμων βιομηχανικών μονάδων που
είχαν αποκτηθεί, καθώς και
των κρατικοποιημένων επιχειρήσεων που υπάγονταν στο Τμήμα Βιομηχανίας
του INRA.
Τον Απρίλιο του 1961, κατά τη διάρκεια της αμερικανικής
εισβολής του Κόλπου των Χοίρων, ο Τσε Γκεβάρα τέθηκε
επικεφαλής των
κουβανικών στρατευμάτων που θα υπερασπίζονταν την επαρχία Πινάρ ντελ
Ρίο, όπου σύμφωνα με ενδείξεις
των μυστικών υπηρεσιών, αναμενόταν η πρώτη επίθεση. Χάρη στην
αποτελεσματική αντίδραση της κουβανικής αεροπορίας
και την αντίσταση
της πολιτοφυλακής, η αμερικανική εισβολή απέτυχε, ενώ το στράτευμα του
Γκεβάρα παρέμεινε σε αμυντική
διάταξη και ανενεργό, καθώς η συγκέντρωση αμερικανικών ναυτικών δυνάμεων
κοντά στο Πινάρ ντελ Ρίο αποτέλεσε τελικά
προσπάθεια
αντιπερισπασμού.
Συνεχίζοντας το έργο του ως υπουργός
βιομηχανίας, επεδίωξε να προωθήσει την ταχεία εκβιομηχάνιση της χώρας,
πρόγραμμα που υπήρξε όμως πρόωρο, αντιμετωπίζοντας πολλές δυσκολίες στην
εφαρμογή του και καταλήγοντας σε
αποτυχία[14]. Τον Αύγουστο του
1961 συμμετείχε στις συνεδριάσεις της ολομέλειας του Διαμερικανικού
Οικονομικού
και Κοινωνικού Συμβουλίου, καταψηφίζοντας το δεκαετές σχέδιο του Τζον Φ.
Κένεντι «Συμμαχία για την Πρόοδο»
(Alliance for Progress), το οποίο
χαρακτήριζε ως μία προσπάθεια αναχαίτισης των επαναστατικών κινημάτων
στη
Λατινική Αμερική και κατασκεύασμα κατά της Κούβας. Την ίδια περίπου
περίοδο, διαδραμάτισε ενεργό ρόλο στην
απόφαση εγκατάστασης
σοβιετικών πυραύλων στο έδαφος της Κούβας, γεγονός που δεν πέρασε
απαρατήρητο από τις
μυστικές υπηρεσίες των Ηνωμένων Πολιτειών, οδηγώντας τελικά στην Κρίση
των πυραύλων, τον Οκτώβριο του 1962.
Σε ότι αφορά την οικονομική
πολιτική, ο Τσε Γκεβάρα ήταν αντίθετος στην αντιγραφή του σοβιετικού
οικονομικού μοντέλου
της «οικονομικής αυτοδιαχείρισης», καθώς θεωρούσε πως οι ιδιαίτερες
συνθήκες της Κούβας απαιτούσαν διαφορετικές
πρακτικές και
υπερασπιζόταν το συγκεντρωτισμό στον τομέα της βιομηχανίας.
@
Απομάκρυνση από την Κούβα
Στις 11 Δεκεμβρίου του 1964 εκπροσώπησε την Κούβα στη Συνδιάσκεψη
του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών[15].
Στην ομιλία του ξεχωρίζει η
έντονη διαμαρτυρία του ενάντια στην πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών και
τις
λατινοαμερικανικές δικτατορίες, η συμπαράταξή του στο θέμα του
πυρηνικού αφοπλισμού και το ειρηνευτικό σχέδιο που
προτείνει για την Καραϊβική. Λίγες ημέρες αργότερα, ξεκίνησε μία τρίμηνη
διεθνή περιοδεία, κατά την οποία επισκέφτηκε
την Αλγερία, την Κίνα,
τη Γκάνα, τη Γουινέα, το Μάλι, το Κονγκό, την Τανζανία, με μικρές
στάσεις στο Παρίσι, την
Ιρλανδία και την Πράγα. Στις 24 Φεβρουαρίου, έλαβε μέρος στη διάσκεψη
του δεύτερου Οικονομικού Σεμιναρίου
Αφροασιατικής Αλληλεγγύης,
πραγματοποιώντας την τελευταία δημόσια παρουσία στο διεθνές προσκήνιο. Η
ομιλία του
προκάλεσε αρκετές εντάσεις στο σοβιετικό μπλοκ, δηλώνοντας πως οι
σοσιαλιστικές χώρες όφειλαν να επωμιστούν το
κόστος των
εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων[16], ενώ θεωρείται πιθανό πως προκάλεσε
επίσης ρήξη στη σχέση του με
τον Κάστρο, αν και δεν υπάρχει καμία σχετική αναφορά στα απομνημονεύματα
του ίδιου του Γκεβάρα. Τον Μάρτιο του 1964,
επέστρεψε στην Αβάνα.
Οι διαφορές του με τον Κάστρο σε ό,τι αφορά τις σχέσεις της Κούβας με
την Σοβιετική Ένωση ή
την οικονομική πολιτική πιθανώς συνέβαλαν στην απόφαση του Τσε να
εγκαταλείψει την Κούβα, σκοπεύοντας να μεταφέρει
την επανάσταση σε
όλον τον κόσμο[17]. Την 1η Απριλίου συνέταξε το αποχαιρετιστήριο γράμμα
του προς τον Φιντέλ Κάστρο[18].
@ Κονγκό
Πρώτος σταθμός του Τσε Γκεβάρα, μετά τη φυγή του από
την Κούβα υπήρξε το Κονγκό (σημερινή Λαϊκή Δημοκρατία του
Κογκό),
ενισχύοντας και βοηθώντας οργανωτικά τον Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό.
Μαζί με τον δεύτερο στην ιεραρχία
Βικτόρ Ντρέκε και δώδεκα ακόμα Κουβανούς πολεμιστές, έφθασε εκεί στις 24
Απριλίου του 1965, ενώ λίγο αργότερα
ακολούθησαν και άλλοι
Κουβανοί, συνθέτοντας συνολικά μία φάλαγγα με περισσότερα από εκατό
μέλη. Σύμφωνα με τον
πρόεδρο της Αλγερίας εκείνη την περίοδο και φίλο του, Αχμέντ Μπεν Μπέλα,
«η κατάσταση που κυριαρχούσε στην Αφρική,
η οποία φαινόταν να
διαθέτει μεγάλη δυναμική για μία επανάσταση, οδήγησε τον Τσε στο
συμπέρασμα πως η Αφρική
αποτελούσε τον αδύναμο κρίκο του ιμπεριαλισμού. Ήταν λοιπόν στην Αφρική
που αποφάσιζε να αφιερώσει τις προσπάθειές
του».[19]. Η έλλειψη
οργάνωσης και συνοχής των κονγκολέζικων δυνάμεων καταγράφεται στα
ημερολόγια του Τσε Γκεβάρα
ως ο κύριος λόγος της αποτυχίας της επανάστασης. Στα τέλη του έτους,
εγκατέλειψε το Κονγκό, μαζί με τους επιζώντες
της κουβανικής ομάδας
(έξι μέλη της είχαν σκοτωθεί σε μάχη) και πέρασε τους επόμενους έξι
μήνες στο Νταρ ες Σαλάμ
της Τανζανίας. Στο διάστημα αυτό, ολοκλήρωσε μία σειρά χειρόγραφων
σημειώσεων σχετικά με την εμπειρία του στο Κονγκό,
ενώ εργάστηκε
επίσης πάνω σε δύο ακόμα βιβλία, φιλοσοφικών και οικονομικών σημειώσεων.
Το Φεβρουάριο του 1966
ταξίδεψε μεταμφιεσμένος και με πλαστό διαβατήριο, με προορισμό την
Πράγα. Εκεί άρχισε να επεξεργάζεται την ιδέα ενός
νέου αντάρτικου
στη Λατινική Αμερική, με αρχικό στόχο το Περού και αργότερα εστιάζοντας
στη Βολιβία.
@ Βολιβία
Μετά από μία σύντομη παραμονή στην Αβάνα, ο Γκεβάρα
εγκαταστάθηκε στην Βολιβία και ειδικότερα στην ορεινή περιοχή
Νιανκαουασού
(Nancahuazu), όπου επρόκειτο να οργανωθεί ο πυρήνας του αντάρτικου
στρατού, του οποίου τα μέλη είχαν
εκπαιδευτεί νωρίτερα στην Κούβα. Ο Τσε κατέγραψε τα βιώματά του εκείνο
το διάστημα, στον ελεύθερο χρόνο που διέθετε,
κρατώντας τις
σημειώσεις που αργότερα εκδόθηκαν σε βιβλίο. Οι συγκρούσεις με τον
βολιβιανό στρατό ήταν τακτικές.
O Τσε Γκεβάρα και οι αντάρτες του δεν κατάφεραν να προσελκύσουν τους
φτωχούς Βολιβιανούς αγρότες και η προσπάθειά
του να φέρει την
επανάσταση και στην Βολιβία κατέληξε σε αποτυχία. Ένας σημαντικός λόγος
για την αποτυχία αυτή ήταν
το γεγονός ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα της Βολιβίας δεν τον υποστήριξε
στην προσπάθειά του. Επιπλέον, ιδιαίτερης
σημασίας υπήρξε και η
ενίσχυση του βολιβιανού στρατού από τις Ηνωμένες Πολιτείες[20].
Στις
8 Οκτωβρίου, η ομάδα των ανταρτών καθοδηγούμενη από τον Τσε Γκεβάρα,
περικυκλώθηκε. Κατά τη διάρκεια της
τελικής μάχης, στην περιοχή του φαραγγιού του Τσούρο, η ομάδα
αναγκάστηκε να διασκορπιστεί και ο Γκεβάρα
τραυματίστηκε στη δεξιά
κνήμη, ενώ συγχρόνως το όπλο του αχρηστεύτηκε από έναν πυροβολισμό.
Τελικά συνελήφθη
και αργότερα μεταφέρθηκε στον πλησιέστερο οικισμό Λα Χιγκέρα. Την
καταδίωξη του Τσε Γκεβάρα στη Βολιβία
παρακολουθούσε επίσης η CIA,
με επικεφαλής τον πράκτορα Φέλιξ Ροντρίγκεζ (Felix Rodriguez), ο οποίος
μετέφερε την
πληροφορία της σύλληψής του στο αρχηγείο της υπηρεσίας του και σύντομα
μετέβη ο ίδιος στη Λα Χιγκέρα.
Μετά από μερικές ανακρίσεις στο
σχολείο του χωριού, ο αιχμάλωτος Γκεβάρα δολοφονήθηκε[21], στις 9
Οκτωβρίου 1967,
από τον υπαξιωματικό του βολιβιανού στρατού Μάριο Τεράν (Mario Teran). Ο
συγκεκριμένος αρχικά δίστασε να εκτελέσει
ην εντολή για τη
δολοφονία του[22] αλλά τελικά πυροβόλησε τον αιχμάλωτο, ο οποίος φέρεται
να του είπε
«Ήρθατε να με σκοτώσετε. Ρίξε, δειλέ, έναν άντρα θα σκοτώσεις»[23]. Ο
θάνατός του σημειώθηκε λίγο μετά τη 1.00
το μεσημέρι. Στην Κούβα, ο
Φιντέλ Κάστρο κράτησε αρχικά επιφυλακτική στάση απέναντι στην είδηση του
θανάτου του,
ωστόσο στις 15 Οκτωβρίου, αποδέχτηκε το γεγονός, μετά από την εμφάνιση
φωτογραφικών αποδείξεων.
Το πτώμα του Γκεβάρα μεταφέρθηκε στο
νοσοκομείο Σαν Χοσέ ντε Μάλτα όπου έγινε και νεκροψία, στο πρακτικό της
οποίας
καταγράφτηκαν συνολικά εννέα πληγές που είχαν προκληθεί από σφαίρες.
Σύμφωνα με τη νεκροψία, ο θάνατός του
προκλήθηκε από τα τραύματα που έφερε στο θώρακα και την αιμορραγία. Το
πτώμα του έπρεπε για τους στρατιωτικούς
να χαθεί δίχως κανένα ίχνος
και θάφτηκε κρυφά κοντά στο αεροδρόμιο, 30 χλμ. από την Λα Χιγκέρα.
Νωρίτερα, στο
νοσοκομείο, είχαν κοπεί τα χέρια του, τα οποία διατηρήθηκαν σε φορμόλη
προκειμένου να γίνει αργότερα η οριστική
αναγνώρισή του. Το πτώμα
του έμεινε στον μυστικό του τάφο μέχρι που ανακαλύφθηκε στις 12 Ιουλίου
1997 στο
Βαγιεγκράντε της Βολιβίας. Αφού μεταφέρθηκε στην Κούβα, κηδεύτηκε στη
Σάντα Κλάρα, την πόλη που ο ίδιος είχε
κατακτήσει το 1958 ανοίγοντας
το δρόμο για την τελική νίκη του Κάστρο.
Ανάμεσα στα
αντικείμενα του Τσε Γκεβάρα που διέθεταν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους
διώκτες του, ανήκε και το ημερολόγιό
του, στο οποίο καταγράφονταν τα γεγονότα που σχετίζονταν με τη δράση του
αντάρτικου σώματος στο έδαφος της Βολιβίας[24].
Η πρώτη καταχώρηση
σε αυτό έγινε στις 7 Νοεμβρίου του 1966, λίγο καιρό μετά την εγκατάσταση
του Τσε Γκεβάρα στην
περιοχή Νιανκαουασού, ενώ η τελευταία καταγραφή σημειώθηκε στις 7
Οκτωβρίου 1967, μία ημέρα πριν την σύλληψή του.
Στο ημερολόγιο
αναφέρεται πώς οι αντάρτες αναγκάστηκαν να προβούν σε επιχειρήσεις
πρόωρα, εξαιτίας της ανακάλυψής τους
από τον βολιβιανό στρατό, όπως και οι λόγοι για τους οποίος ο Γκεβάρα
αποφάσισε να διαχωριστεί η φάλαγγα σε δύο μονάδες,
χωρίς να
καταφέρουν έκτοτε να έρθουν σε επαφή, περιγράφοντας συνολικά τα αίτια
της αποτυχίας του αντάρτικου στρατού.
Το ημερολόγιο τυπώθηκε μετά από ελέγχους της γνησιότητάς του, στις 22
Ιουνίου 1968 στην Κούβα[25]. Η διανομή του έγινε
δωρεάν και
συγχρόνως δημοσιεύτηκε σε πολλά άλλα έντυπα ανά τον κόσμο.
@
Χρονολόγιο
1. ^ Ενώ η 14 Ιουνίου, 1928 είναι η επίσημη ημερομηνία γέννησης του
Γκεβάρα, είναι πιθανό να μην είναι η πραγματική.
Η επίσημη ιστορία
λέει πως ήταν βρέφος 8 μηνών που συνελήφθη αμέσως μετά το γάμο των
γονιών του. Ωστόσο, άλλες
πηγές συστήνουν ότι είχε γεννηθεί νωρίτερα (πιο πιθανή ημερομηνία είναι η
14 Μαΐου) και ότι η μητέρα του ήταν ήδη έγκυος
τη στιγμή του γάμου
της.
2. ^ 2,0 2,1 Jon Lee Anderson, Che Guevara: A Revolutionary
Life. New York: Grove Press, 1997, σ. 3, 769.
ISBN 0-8021-1600-0
3. ^ Το οικογενειακό δέντρο των Λιντς
περιλαμβάνει Ιρλανδούς μετανάστες, που έκαναν την εμφάνισή τους στην
Αργεντινή
από τις αρχές του 18ου αιώνα. Η μητέρα του ήταν απόγονος
του αξιωματούχου του Περού, Χοσέ ντε λα Σέρνα, ο οποίος ήταν
βασκικής καταγωγής. O παππούς του, Χουάν Μαρτίν ντε λα Σέρνα, ήταν μέλος
της Ριζοσπαστικής Πολιτικής Ένωσης
(Union Civic Radical), του
πρώτου κόμματος με ευρεία λαϊκή βάση στην Αργεντινή. Για λεπτομέρειες
του γενεαλογικού δέντρου
του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα βλ. και Genealogy of Ernesto Guevara de la
Serna.
4. ^ Ένα βιβλίο με ποιήματα του Νερούδα βρέθηκε στον υπνόσακο
του Γκεβάρα μετά τη σύλληψή του στη Βολιβία. Κατά
τον Τσε, το Κάντο
Χενεράλ αποτελούσε το σπουδαιότερο έργο αμερικανικής ποίησης.
5. ^ Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ, Ερνέστο Γκεβάρα: Γνωστός και ως Τσε,
Κέδρος 2005, σελ. 33
6. ^ Από τα συνολικά επτά τετράδια που
συνιστούν το λεξικό του Γκεβάρα, ένα είναι χαμένο και τα υπόλοιπα
παραμένουν
αδημοσίευτα.
7. ^ U.S. Department of State,"Foreign Relations, Guatemala,
1952-1954", ανακτήθηκε 5 Σεπτεμβρίου 2006.
8. ^ CIA.gov,
αποχαρακτηρισμένα έγγραφα της CIA για το πραξικόπημα και την επιχείρηση
PBSUCCESS. Βλ. επίσης
Nick Cullather, Secret History: The Cia's Classified Account of Its
Operations in Guatemala, 1952-1954, Stanford
University Press, 1999,
ISBN 080-473-311-2 και Stephen Schlesinger, Stephen Kinzer, Bitter
Fruit: The Story of
the American Coup in Guatemala, Harvard University David Rockefeller
Center for Latin American Studies, 1999,
ISBN 067-407-590-0.
9.
^ Δεν είναι απόλυτα βέβαιη η ημερομηνία της πρώτης συνάντησης του Τσε
Γκεβάρα με τον Φιντέλ Κάστρο. Σύμφωνα με
την Ίλδα Γκαδέα έγινε στις αρχές Ιουλίου, ενώ κατά τον ίδιο τον Κάστρο
τον μήνα Ιούλιο ή Αύγουστο. Άλλες πηγές τοποθετούν
τη συνάντηση το
Σεπτέμβριο ή ακόμα και το Νοέμβριο. Κατά τον βιογράφο του, Π.Ι. Τάιμπο
ΙΙ, είναι σχεδόν βέβαιο πως
συναντήθηκαν τη δεύτερη εβδομάδα του Ιουλίου, διότι την τρίτη εβδομάδα
ήταν μαζί σε εκδήλωση στο Τσαπουλτεπέκ
(βλ. Π.Ι. Ταΐμπο ΙΙ, Ερνέστο
Γκεβάρα: Γνωστός και ως Τσε, σελ. 970).
10. ^ Σε ένα ποίημα που
συνέθεσε ο Τσε Γκεβάρα το 1955, γράφει για τον Φιντέλ Κάστρο: Εμπρός ας
πάμε / φλεγόμενε
προφήτη της αυγής / από κρυφά, άφραχτα μονοπάτια / να ελευθερώσουμε το
πράσινο καϊμάν που τόσο αγαπάς (βλ. Π.Ι.
Τάιμπο, Ερνέστο Γκεβάρα:
Γνωστός και ως Τσε, σελ. 146).
11. ^ βλ. Anderson, σελ. 264, 269,
277, 279 και Ι.Π. Τάιμπο ΙΙ, σελ. 207, 230, 247.
12. ^ U. S. Central Intelligence Agency, "CIA Biographic Register on
Ernesto 'Che' Guevara", ανακτήθηκε
6 Σεπτεμβρίου 2006.
13. ^ Η
κουβανική υπηκοότητα του Τσε Γκεβάρα πιστοποιήθηκε τυπικά στις 26
Νοεμβρίου 1959, σύμφωνα με το δικαίωμα
που αποκτούσε με βάση το νόμο
14. ^ Μία ανάλυση της CIA, χαρακτηρίζει
το πρόγραμμα εκβιομηχάνισης του Τσε Γκεβάρα ως τη μεγαλύτερη αποτυχία
του,
που οδήγησε την κουβανική οικονομία στο χαμηλότερο επίπεδο μετά
την ανάληψη της εξουσίας (βλ. The Fall of Che Guevara
and the Changing Face of the Cuban Revolution, Intelligence Memorandum,
CIA, 18 Οκτωβρίου1965, ανακτήθηκε
9 Σεπτεμβρίου 2006). O ίδιος ο Τσε
Γκεβάρα ανέφερε σε συνέντευξή του σχετικά με την πολιτική του: «Ήταν
ανοησία μας
να βιαστούμε τόσο στο θέμα της εκβιομηχάνισης. Θελήσαμε να
αντικαταστήσουμε ξαφνικά όλες τις εισαγωγές, δια της μεθόδου
της
παραγωγής ολοκληρωμένων προϊόντων [...] Δεν είδαμε τις τεράστιες
περιπλοκές που θα επιφέρει η εισαγωγή των
ενδιάμεσων προϊόντων.» (Π.Ι. Τάιμπο ΙΙ, σελ. 534). Από τις αρχές του
1964 ο ρυθμός εκβιομηχάνισης μειώθηκε ενώ
μειώθηκαν οι επενδύσεις
στη βιομηχανία δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στο γεωργικό τομέα.
15. ^
Ηχητικό απόσπασμα, απαιτεί RealPlayer και το κείμενο της ομιλίας.
16. ^ Sozialistische Klassiker, αγγλική μετάφραση της ομιλίας,
ανακτήθηκε 9 Σεπτεμβρίου2006.
17. ^ «Πόσο πιο κοντινό και πιο φωτεινό
θα βλέπαμε το μέλλον, αν άνθιζαν δυο, τρία, πολυάριθμα Βιετνάμ στην
επιφάνεια
της γης [...]», Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, Κείμενα: "Μήνυμα στη
Τρικοντινένταλ", Σύγχρονη Εποχή 1997, βλ. και αρχείο Τσε
Γκεβάρα.
18. ^ βλ. Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, Κείμενα, Σύγχρονη Εποχή 1997
και αρχείο Τσε Γκεβάρα.
19. ^ Αχμέντ Μπεν Μπέλα, Che as I knew him,
Le Monde Diplomatique, ανακτήθηκε 9 Σεπτεμβρίου 2006.
20. ^ U.S.
Army, "Memorandum of Understanding Concerning the Activation,
Organization and Training of the
2d Ranger Battalion – Bolivian Army, 28 Απριλίου 1967, ανακτήθηκε 19
Ιουνίου2006.
21. ^ Σχετικά με την διαταγή για τη δολοφονία του έχουν
υποστηριχθεί διαφορετικές απόψεις. Κατά μία εκδοχή
αποφασίστηκε από
τις ένοπλες δυνάμεις της Βολιβίας ενώ άλλες πηγές αναφέρονται σε διαταγή
εκ μέρους της CIA.
Θεωρείται ωστόσο πως ένας ηττημένος και αιχμάλωτος Γκεβάρα θα ήταν
ενδεχομένως πιο χρήσιμος για την μυστική υπηρεσία
των ΗΠΑ, άποψη που
υποστηρίζουν και αναλυτές της CIA (βλ. Π.Ι. Τάιμπο σελ. 1085).
22. ^
Ορισμένες πηγές αναφέρουν πως ο Τεράν είχε πιεί προκειμένου να πάρει
θάρρος και να εκτελέσει την εντολή της
δολοφονίας. O λοχαγός του βολιβιανού στρατού, Γκάρι Πράδο, ανασκεύασε
την εκδοχή αυτή, ισχυριζόμενος πως στον οικισμό
δεν υπήρχε αρκετό
αλκοόλ για τόσους στρατιώτες.
23. ^ Anderson, Jon Lee. Che Guevara: A
Revolutionary Life, βλ. και Π.Ι. Τάιμπο, σελ. 922.
24. ^ Ernesto Che Guevara, "Diario (Bolivia)", ανακτήθηκε 26 Φεβρουαρίου
2006. Διαδικτυακή έκδοση του ημερολογίου
στα ισπανικά και σε μορφή
pdf.
25. ^ Σύμφωνα με τον Φιντέλ Κάστρο, αντίγραφα του ημερολογίου
περιήλθαν στην κατοχή των Κουβανών από τον Αντόνιο
Αργέδας, υπουργό Εσωτερικών της Βολιβίας, πρώην μέλος του Κο
Έχει επεξεργασθεί από τον/την radical30 στις Πεμ 27 Ιαν 2011, 09:27, 3 φορές συνολικά
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
Μένη Μαλλιώρη (ΟΚΑΝΑ)
radical30 Παρ 18 Ιουν 2010, 09:02
Μένη Μαλλιώρη 11 χρόνια μετά ξανά στο τιμόνι του ΟΚΑΝΑ
Της ΕΛΙΖΑΜΠΕΤΤΑΣ ΚΑΖΑΛΟΤΤΙ
Πρόσφατα ανέλαβε ξανά, ύστερα από έντεκα χρόνια, το τιμόνι του ΟΚΑΝΑ. Η ψυχίατρος και πρώην ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ Μένη Μαλλιώρη παρέλαβε, σύμφωνα με όσα δηλώνει στην «Ε», έναν χρεωμένο οργανισμό και υπηρεσίες που υπολειτουργούν ή λειτουργούν ακόμα και με αδιαφανείς διαδικασίες.
Αντιμετωπίζει τα νέα της καθήκοντα ως μεγάλη πρόκληση και προωθεί σημαντικές αλλαγές στην πολιτική για τα ναρκωτικά, όπως η ενίσχυση και διεύρυνση των προγραμμάτων πρόληψης, η συνταγογράφηση υποκατάστατων, η αλλαγή του νομικού πλαισίου, αλλά και της ίδιας της νοοτροπίας για την αντιμετώπιση των χρηστών. Στα χαρτιά, υπάρχουν σχέδια ακόμα και για την ίδρυση Δικαστηρίων Ναρκωτικών και την επιβολή εναλλακτικών σωφρονιστικών μεθόδων. Η Μ. Μαλλιώρη δεν διστάζει να ζητήσει ακόμα και την αποποινικοποίηση της περιστασιακής χρήσης της κάνναβης.
Αναλάβατε ξανά το τιμόνι του ΟΚΑΝΑ ύστερα από έντεκα χρόνια. Σε ποια κατάσταση βρήκατε τον οργανισμό;
«Επειδή ήθελα να καταγράψω την κατάσταση που παρέλαβα σαν εργαλείο δικής μου προσωπικής αξιολόγησης αλλά και για να μπορώ να λογοδοτήσω στους αρμόδιους στο μέλλον κατέγραψα τα πάντα. Οσον αφορά τα οικονομικά δεδομένα του οργανισμού, διαπίστωσα ότι για τα κέντρα πρόληψης υπήρχαν συσσωρευμένες οφειλές προηγούμενων ετών ύψους 14.000.000 ευρώ (το ποσόν αυτό καλύφθηκε ήδη από το υπουργείο Υγείας) και επίσης 19.000.000 ευρώ χρέη προς φαρμακευτικές εταιρείες, συνεργεία καθαριότητας, ξενοδοχεία για φιλοξενία, ΙΚΑ κ.λπ. Ο προϋπολογισμός του οργανισμού για το 2010 ανέρχεται σε ό,τι αφορά τις ανελαστικές δαπάνες (μισθοί, φάρμακα κ.λπ.) στα 40.000.000. Αυτό χωρίς να υπολογίσουμε το γεγονός ότι για τα προγράμματα του ΟΚΑΝΑ υπάρχει μια λίστα αναμονής περίπου 6.000 ανθρώπων με μέσο χρόνο αναμονής στην Αττική περίπου τα 6,5 χρόνια και πρέπει να υπολογιστούν και κάποια χρήματα για να προστεθούν δράσεις».
Από όσα αναφέρετε συμπεραίνουμε ότι τα προηγούμενα χρόνια έγιναν σπατάλες και παρατυπίες.
«Εγιναν πολλές σπατάλες στο παρελθόν... Θα αναφερθώ ενδεικτικά σε μια περίπτωση. Ενώ η χορήγηση υποκατάστατου και οι σχετικές εξετάσεις στοιχίζουν περίπου 1.000 ευρώ τον χρόνο για τον κάθε θεραπευμένο, ο ΟΚΑΝΑ με διακριτικά κριτήρια δαπανά για 24 άτομα αποκλειστικά στο Λεκανοπέδιο Αττικής το ποσόν των 350.000 ευρώ τον χρόνο (1.200 ευρώ το μήνα ανά άτομο) για φιλοξενία τους σε συγκεκριμένα ξενοδοχεία της πρωτεύουσας. Οι συναλλαγές δε με τον ιδιοκτήτη των ξενοδοχείων γίνονταν μέχρι σήμερα προφορικά. Ανάλογες σπατάλες παρατηρούνται και για την καθαριότητα των κτιρίων, οι δαπάνες της οποίας ξεπερνούν το ποσόν των 800.000 ευρώ ετησίως, αλλά και για πολλά άλλα».
Πώς εξηγείτε τη μεγάλη λίστα αναμονής για τα προγράμματα υποκατάστασης;
«Οσον αφορά τα θεραπευτικά προγράμματα παρατηρείται μια άνιση κατανομή των θεραπευτικών υπηρεσιών. Είναι αυτονόητο ότι ξεκινώντας βάλαμε τα περισσότερα θεραπευτικά προγράμματα στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Αλλες όμως ήταν η συνθήκες το '97 και το '99 και άλλες είναι σήμερα. Εγινε μεν τα τελευταία χρόνια μια μικρή αποκέντρωση, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τα προγράμματα μπουπρενορφίνης και κυρίως μέσα σε δομές προκάτ στα προαύλια των νοσοκομείων, όμως όλα αυτά τα προγράμματα είναι στον αέρα, καθώς στηρίζονται σε ενοικιαζόμενο προσωπικό...».
Τι ακριβώς εννοείτε όταν αναφέρεστε σε ενοικιαζόμενο προσωπικό;
«Υπάρχει μια ιδιωτική εταιρεία που διαθέτει άτομα, πιθανώς και εξειδικευμένα, τα οποία ενοικιάζονται για να στελεχωθούν προγράμματα. Δεν είναι βέβαια μια ξεκάθαρη υπόθεση, καθώς δεν γνωρίζουμε ακριβώς από πού προέρχονται αυτά τα άτομα. Εγώ θεωρώ ότι π.χ. κάποιοι ήθελαν να προσλάβουν τη Μαρία, τον Παναγιώτη, τον Χρήστο, τον έστελναν στην εταιρεία και η εταιρεία τούς προωθούσε στον ΟΚΑΝΑ».
Τι προτείνετε για την αντιμετώπιση των προβλημάτων του φορέα;
«Εμείς έχουμε ανάγκη από μόνιμο προσωπικό, αφού οι ανάγκες μας είναι διαχρονικές. Τα περισσότερα προγράμματά μας απευθύνονται σε χρόνιους χρήστες. Σε χρήστες που είναι περισσότερα από δέκα χρόνια στη χρήση και είναι πολύ πιθανό ότι μια σημαντική ομάδα αυτού του πληθυσμού θα παρακολουθείται διά βίου. Είναι η επιλογή ανάμεσα στο να έχω κάποιον στη συντήρηση ή να τον αφήσω με παραβατικές συμπεριφορές στην πιάτσα, με
κίνδυνο για τη ζωή του και τη δημόσια υγεία. Μακάρι να μπορούσαν οι πάντες να θεραπευτούν σε στεγνά προγράμματα... Οι περισσότεροι χρήστες όμως δεν απευθύνονται σε αυτά, επιλέγουν τα προγράμματα υποκατάστασης, με αποτέλεσμα να έχουμε εκεί και μια μεγάλη λίστα αναμονής. Βλέπετε, όλοι οι χρήστες δεν είναι ίδιοι, δεν έχουν την ίδια παθολογία,το ίδιο ιστορικό και δεν ανταποκρίνονται στην ίδια θεραπεία. Για αυτό πρέπει να προχωρήσουμε και σε μια κεντρική καταγραφή όλων των ανθρώπων που ζητούν μια θεραπευτική θέση. Ωστε όλοι οι φορείς που ασχολούνται με θεραπεία να αναφέρονται σε μια κοινή τράπεζα καταγραφής των θεραπευτικών αναγκών και με επιστημονικά κριτήρια να αποφασίζουμε για το ποιος παραπέμπεται πού».
Ο κ. Παπανδρέου δήλωσε πρόσφατα ότι θα εφαρμοστούν και στη χώρα μας καινοτόμα μέτρα, όπως είναι η συνταγογράφηση υποκαταστάτων
«Τον Δεκέμβριο του 2009 είχε σταλεί και στον πρωθυπουργό από τον τότε αντιπρόεδρο του ΟΚΑΝΑ Παναγιώτη Κανελλάκη μια πρόταση για άνοιγμα
της συνταγογράφησης σε ιδιωτικούς γιατρούς και γιατρούς του ΕΣΥ. Την πρόταση αυτή την επεξεργαστήκαμε και καταλήξαμε ότι όταν ένας γιατρός των προγραμμάτων υποκατάστασης παρακολουθεί για χρόνια έναν χρήστη, ο γιατρός αυτός είναι και ο πλέον αρμόδιος για να του συνταγογραφήσει την ουσία. Αρα η συνταγή σε κάποιους σταθεροποιημένους χρήστες θα δίνεται από τους ίδιους τους γιατρούς των μονάδων. Με αυτόν τον τρόπο θα δοκιμαστεί και στη χώρα μας η έννοια της συνταγογράφησης».
Τι προσφέρει μια παρόμοια λύση;
«Μια παρόμοια λύση προσφέρει τη δυνατότητα στους χρήστες που έχουν σταθεροποιηθεί να εργαστούν και να ενταχτούν ξανά στην κοινωνία, αφού δεν θα απαιτείται πλέον η καθημερινή τους παρουσία στο πρόγραμμα. Θα αποδεσμευτούν, επίσης, θέσεις στα προγράμματα υποκατάστασης παρέχοντας τη δυνατότητα σε όσους βρίσκονται στις λίστες αναμονής να ενταχθούν σε αυτά».
Θα αλλάξει και η ποινική αντιμετώπιση των χρηστών;
«Η προτεραιότητα της Ευρωπαϊκής Ενωσης τα δυο-τρία τελευταία χρόνια είναι στην εναλλακτική αντιμετώπιση και όχι στη φυλάκιση. Δυστυχώς στη χώρα μας, και έχω την καταγραφή του 2010, το 42-45% όσων βρίσκονται στις φυλακές είναι παραβάτες του νόμου περί ναρκωτικών. Δεν ισχυρίζομαι ότι όλοι είναι μικροπαραβάτες, αλλά σίγουρα είναι η πλειονότητά τους. Εχω κάνει ήδη μια συνάντηση με την ηγεσία του υπουργείου Δικαιοσύνης. Πρότεινα να γίνουν μέσα στις φυλακές θεραπευτικά προγράμματα όλων των ειδών και στεγνά και με υποκατάστατα και επίσης να χρησιμοποιηθούν καλύτερα οι φυλακές της Θήβας, που αρχικά ήταν το θεραπευτικό κατάστημα του υπουργείου Δικαιοσύνης και τώρα λειτουργούν μόνο με 40 χρήστες αφού εκεί μεταφέρθηκαν και οι γυναικείες φυλακές. Πρότεινα επίσης την έναρξη ενός πιλοτικού προγράμματος για τη λειτουργία και στη χώρα μας Δικαστηρίων Ναρκωτικών στην κοινότητα για χρήστες με μικροπαραβατικότητα».
Πώς θα λειτουργούν ακριβώς αυτά τα δικαστήρια;
«Οι εξαρτημένοι χρήστες όταν συλλαμβάνονται θα οδηγούνται σε έναν ειδικευμένο εισαγγελέα, ο οποίος θα τους προτείνει να επιλέξουν ανάμεσα στη θεραπεία και την ποινή. Η ποινή δεν θα είναι αναγκαστικά φυλάκιση, αλλά θα προβλέπονται και χρηματικές ποινές. Ο εισαγγελέας θα είναι επίσης σε στενή επαφή με όλα τα θεραπευτικά προγράμματα. Εχει φανεί σε όλες τις χώρες όπου έχει εφαρμοστεί αυτό το μέτρο ότι οι χρήστες επιλέγουν τη θεραπεία».
Και όσον αφορά τους χρήστες κάνναβης πώς πιστεύετε ότι θα πρέπει να αντιμετωπίζονται;
«Ο περιστασιακός χρήστης κάνναβης, κατά τη γνώμη μου, δεν πρέπει να φυλακίζεται. Το θεωρώ απαράδεκτο. Γενικώς πιστεύω ότι σε ό,τι αφορά τους χρήστες η έμφαση πρέπει να δοθεί στη θεραπεία και όχι στην τιμωρία».
* πηγή: facebook
Της ΕΛΙΖΑΜΠΕΤΤΑΣ ΚΑΖΑΛΟΤΤΙ
Πρόσφατα ανέλαβε ξανά, ύστερα από έντεκα χρόνια, το τιμόνι του ΟΚΑΝΑ. Η ψυχίατρος και πρώην ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ Μένη Μαλλιώρη παρέλαβε, σύμφωνα με όσα δηλώνει στην «Ε», έναν χρεωμένο οργανισμό και υπηρεσίες που υπολειτουργούν ή λειτουργούν ακόμα και με αδιαφανείς διαδικασίες.
Αντιμετωπίζει τα νέα της καθήκοντα ως μεγάλη πρόκληση και προωθεί σημαντικές αλλαγές στην πολιτική για τα ναρκωτικά, όπως η ενίσχυση και διεύρυνση των προγραμμάτων πρόληψης, η συνταγογράφηση υποκατάστατων, η αλλαγή του νομικού πλαισίου, αλλά και της ίδιας της νοοτροπίας για την αντιμετώπιση των χρηστών. Στα χαρτιά, υπάρχουν σχέδια ακόμα και για την ίδρυση Δικαστηρίων Ναρκωτικών και την επιβολή εναλλακτικών σωφρονιστικών μεθόδων. Η Μ. Μαλλιώρη δεν διστάζει να ζητήσει ακόμα και την αποποινικοποίηση της περιστασιακής χρήσης της κάνναβης.
Αναλάβατε ξανά το τιμόνι του ΟΚΑΝΑ ύστερα από έντεκα χρόνια. Σε ποια κατάσταση βρήκατε τον οργανισμό;
«Επειδή ήθελα να καταγράψω την κατάσταση που παρέλαβα σαν εργαλείο δικής μου προσωπικής αξιολόγησης αλλά και για να μπορώ να λογοδοτήσω στους αρμόδιους στο μέλλον κατέγραψα τα πάντα. Οσον αφορά τα οικονομικά δεδομένα του οργανισμού, διαπίστωσα ότι για τα κέντρα πρόληψης υπήρχαν συσσωρευμένες οφειλές προηγούμενων ετών ύψους 14.000.000 ευρώ (το ποσόν αυτό καλύφθηκε ήδη από το υπουργείο Υγείας) και επίσης 19.000.000 ευρώ χρέη προς φαρμακευτικές εταιρείες, συνεργεία καθαριότητας, ξενοδοχεία για φιλοξενία, ΙΚΑ κ.λπ. Ο προϋπολογισμός του οργανισμού για το 2010 ανέρχεται σε ό,τι αφορά τις ανελαστικές δαπάνες (μισθοί, φάρμακα κ.λπ.) στα 40.000.000. Αυτό χωρίς να υπολογίσουμε το γεγονός ότι για τα προγράμματα του ΟΚΑΝΑ υπάρχει μια λίστα αναμονής περίπου 6.000 ανθρώπων με μέσο χρόνο αναμονής στην Αττική περίπου τα 6,5 χρόνια και πρέπει να υπολογιστούν και κάποια χρήματα για να προστεθούν δράσεις».
Από όσα αναφέρετε συμπεραίνουμε ότι τα προηγούμενα χρόνια έγιναν σπατάλες και παρατυπίες.
«Εγιναν πολλές σπατάλες στο παρελθόν... Θα αναφερθώ ενδεικτικά σε μια περίπτωση. Ενώ η χορήγηση υποκατάστατου και οι σχετικές εξετάσεις στοιχίζουν περίπου 1.000 ευρώ τον χρόνο για τον κάθε θεραπευμένο, ο ΟΚΑΝΑ με διακριτικά κριτήρια δαπανά για 24 άτομα αποκλειστικά στο Λεκανοπέδιο Αττικής το ποσόν των 350.000 ευρώ τον χρόνο (1.200 ευρώ το μήνα ανά άτομο) για φιλοξενία τους σε συγκεκριμένα ξενοδοχεία της πρωτεύουσας. Οι συναλλαγές δε με τον ιδιοκτήτη των ξενοδοχείων γίνονταν μέχρι σήμερα προφορικά. Ανάλογες σπατάλες παρατηρούνται και για την καθαριότητα των κτιρίων, οι δαπάνες της οποίας ξεπερνούν το ποσόν των 800.000 ευρώ ετησίως, αλλά και για πολλά άλλα».
Πώς εξηγείτε τη μεγάλη λίστα αναμονής για τα προγράμματα υποκατάστασης;
«Οσον αφορά τα θεραπευτικά προγράμματα παρατηρείται μια άνιση κατανομή των θεραπευτικών υπηρεσιών. Είναι αυτονόητο ότι ξεκινώντας βάλαμε τα περισσότερα θεραπευτικά προγράμματα στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Αλλες όμως ήταν η συνθήκες το '97 και το '99 και άλλες είναι σήμερα. Εγινε μεν τα τελευταία χρόνια μια μικρή αποκέντρωση, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τα προγράμματα μπουπρενορφίνης και κυρίως μέσα σε δομές προκάτ στα προαύλια των νοσοκομείων, όμως όλα αυτά τα προγράμματα είναι στον αέρα, καθώς στηρίζονται σε ενοικιαζόμενο προσωπικό...».
Τι ακριβώς εννοείτε όταν αναφέρεστε σε ενοικιαζόμενο προσωπικό;
«Υπάρχει μια ιδιωτική εταιρεία που διαθέτει άτομα, πιθανώς και εξειδικευμένα, τα οποία ενοικιάζονται για να στελεχωθούν προγράμματα. Δεν είναι βέβαια μια ξεκάθαρη υπόθεση, καθώς δεν γνωρίζουμε ακριβώς από πού προέρχονται αυτά τα άτομα. Εγώ θεωρώ ότι π.χ. κάποιοι ήθελαν να προσλάβουν τη Μαρία, τον Παναγιώτη, τον Χρήστο, τον έστελναν στην εταιρεία και η εταιρεία τούς προωθούσε στον ΟΚΑΝΑ».
Τι προτείνετε για την αντιμετώπιση των προβλημάτων του φορέα;
«Εμείς έχουμε ανάγκη από μόνιμο προσωπικό, αφού οι ανάγκες μας είναι διαχρονικές. Τα περισσότερα προγράμματά μας απευθύνονται σε χρόνιους χρήστες. Σε χρήστες που είναι περισσότερα από δέκα χρόνια στη χρήση και είναι πολύ πιθανό ότι μια σημαντική ομάδα αυτού του πληθυσμού θα παρακολουθείται διά βίου. Είναι η επιλογή ανάμεσα στο να έχω κάποιον στη συντήρηση ή να τον αφήσω με παραβατικές συμπεριφορές στην πιάτσα, με
κίνδυνο για τη ζωή του και τη δημόσια υγεία. Μακάρι να μπορούσαν οι πάντες να θεραπευτούν σε στεγνά προγράμματα... Οι περισσότεροι χρήστες όμως δεν απευθύνονται σε αυτά, επιλέγουν τα προγράμματα υποκατάστασης, με αποτέλεσμα να έχουμε εκεί και μια μεγάλη λίστα αναμονής. Βλέπετε, όλοι οι χρήστες δεν είναι ίδιοι, δεν έχουν την ίδια παθολογία,το ίδιο ιστορικό και δεν ανταποκρίνονται στην ίδια θεραπεία. Για αυτό πρέπει να προχωρήσουμε και σε μια κεντρική καταγραφή όλων των ανθρώπων που ζητούν μια θεραπευτική θέση. Ωστε όλοι οι φορείς που ασχολούνται με θεραπεία να αναφέρονται σε μια κοινή τράπεζα καταγραφής των θεραπευτικών αναγκών και με επιστημονικά κριτήρια να αποφασίζουμε για το ποιος παραπέμπεται πού».
Ο κ. Παπανδρέου δήλωσε πρόσφατα ότι θα εφαρμοστούν και στη χώρα μας καινοτόμα μέτρα, όπως είναι η συνταγογράφηση υποκαταστάτων
«Τον Δεκέμβριο του 2009 είχε σταλεί και στον πρωθυπουργό από τον τότε αντιπρόεδρο του ΟΚΑΝΑ Παναγιώτη Κανελλάκη μια πρόταση για άνοιγμα
της συνταγογράφησης σε ιδιωτικούς γιατρούς και γιατρούς του ΕΣΥ. Την πρόταση αυτή την επεξεργαστήκαμε και καταλήξαμε ότι όταν ένας γιατρός των προγραμμάτων υποκατάστασης παρακολουθεί για χρόνια έναν χρήστη, ο γιατρός αυτός είναι και ο πλέον αρμόδιος για να του συνταγογραφήσει την ουσία. Αρα η συνταγή σε κάποιους σταθεροποιημένους χρήστες θα δίνεται από τους ίδιους τους γιατρούς των μονάδων. Με αυτόν τον τρόπο θα δοκιμαστεί και στη χώρα μας η έννοια της συνταγογράφησης».
Τι προσφέρει μια παρόμοια λύση;
«Μια παρόμοια λύση προσφέρει τη δυνατότητα στους χρήστες που έχουν σταθεροποιηθεί να εργαστούν και να ενταχτούν ξανά στην κοινωνία, αφού δεν θα απαιτείται πλέον η καθημερινή τους παρουσία στο πρόγραμμα. Θα αποδεσμευτούν, επίσης, θέσεις στα προγράμματα υποκατάστασης παρέχοντας τη δυνατότητα σε όσους βρίσκονται στις λίστες αναμονής να ενταχθούν σε αυτά».
Θα αλλάξει και η ποινική αντιμετώπιση των χρηστών;
«Η προτεραιότητα της Ευρωπαϊκής Ενωσης τα δυο-τρία τελευταία χρόνια είναι στην εναλλακτική αντιμετώπιση και όχι στη φυλάκιση. Δυστυχώς στη χώρα μας, και έχω την καταγραφή του 2010, το 42-45% όσων βρίσκονται στις φυλακές είναι παραβάτες του νόμου περί ναρκωτικών. Δεν ισχυρίζομαι ότι όλοι είναι μικροπαραβάτες, αλλά σίγουρα είναι η πλειονότητά τους. Εχω κάνει ήδη μια συνάντηση με την ηγεσία του υπουργείου Δικαιοσύνης. Πρότεινα να γίνουν μέσα στις φυλακές θεραπευτικά προγράμματα όλων των ειδών και στεγνά και με υποκατάστατα και επίσης να χρησιμοποιηθούν καλύτερα οι φυλακές της Θήβας, που αρχικά ήταν το θεραπευτικό κατάστημα του υπουργείου Δικαιοσύνης και τώρα λειτουργούν μόνο με 40 χρήστες αφού εκεί μεταφέρθηκαν και οι γυναικείες φυλακές. Πρότεινα επίσης την έναρξη ενός πιλοτικού προγράμματος για τη λειτουργία και στη χώρα μας Δικαστηρίων Ναρκωτικών στην κοινότητα για χρήστες με μικροπαραβατικότητα».
Πώς θα λειτουργούν ακριβώς αυτά τα δικαστήρια;
«Οι εξαρτημένοι χρήστες όταν συλλαμβάνονται θα οδηγούνται σε έναν ειδικευμένο εισαγγελέα, ο οποίος θα τους προτείνει να επιλέξουν ανάμεσα στη θεραπεία και την ποινή. Η ποινή δεν θα είναι αναγκαστικά φυλάκιση, αλλά θα προβλέπονται και χρηματικές ποινές. Ο εισαγγελέας θα είναι επίσης σε στενή επαφή με όλα τα θεραπευτικά προγράμματα. Εχει φανεί σε όλες τις χώρες όπου έχει εφαρμοστεί αυτό το μέτρο ότι οι χρήστες επιλέγουν τη θεραπεία».
Και όσον αφορά τους χρήστες κάνναβης πώς πιστεύετε ότι θα πρέπει να αντιμετωπίζονται;
«Ο περιστασιακός χρήστης κάνναβης, κατά τη γνώμη μου, δεν πρέπει να φυλακίζεται. Το θεωρώ απαράδεκτο. Γενικώς πιστεύω ότι σε ό,τι αφορά τους χρήστες η έμφαση πρέπει να δοθεί στη θεραπεία και όχι στην τιμωρία».
* πηγή: facebook
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
Δημήτρης Σούλτας
radical30 Παρ 18 Ιουν 2010, 08:06
Η Αμελί Νομικού συζητά με το Δημήτρη Σούλτα,
αποκλειστικά για το PRESS-GR
O Δημήτρης Σούλτας
γεννήθηκε στη Σαλονίκη, αλλά την πρόδωσε στα 20 του, για να κατέβει στην
Αθήνα. Από τότε όπως ο ίδιος λέει, κουβαλάει ως στίγμα την "προδοσία"
αυτή. Μπαίνοντας στο χώρο των media, απέκτησε το κλασικό σύνδρομο του
χώρου: Όταν ξεκινάς ψάχνεις απεγνωσμένα τον τρόπο να μπεις και μετά από
μια δεκαετία ψάχνεις απεγνωσμένα τον τρόπο να βγεις, λέγοντας διάφορα
γραφικά όπως: «Θα γίνω αγρότης, γιατρός χωρίς σύνορα κλπ». Είναι
παμφάγος, έχει ημικρανίες, πράσινα μάτια, ένα ηρωικό Suzuki Swift,
χρόνια να πάει στο γήπεδο να δει τον Ηρακλή (και δεν του λείπει) και...
μια ακατανόητη συμπάθεια στις γαλλικές ταινίες.
Την Παρασκευή 11/7/2010 κάνατε την τελευταία σας εκπομπή στον Red
Fm, απ' όπου απομακρυνθήκατε με την δικαιολογία ότι ήσασταν "πολύ
δημοσιογράφος". Ποιο είναι το προφίλ του ραδιοφωνικού παραγωγού που
προωθείται στα ραδιόφωνα πλέον;
Άλλη μια νίκη του παράδοξου για τα ΜΜΕ, όπου κάποιος απολύεται λόγω της
επαγγελματικής του ιδιότητας. Νομίζω ότι το “πολύ δημοσιογράφος”
ερμηνεύεται ως αυτός που επιμένει να έχει άποψη γι αυτά που συμβαίνουν
ιδιαιτέρως τους τελευταίους μήνες, έστω κι αν αυτό γίνεται με χιούμορ. Ο
“φιλικός” παραγωγός, σύμφωνα με το πρότιμο που διαμορφώνεται, αποφεύγει
τις “σοβαρα” και “βαριά” θέματα, είναι αισιόδοξος στα όρια του
χαζοχαρούμενου κι αν έχει να διαλέξει μεταξύ του χιούμορ και του χαβαλέ,
διαλέγει σαφώς το δεύτερο, που είναι και πιο ανώδυνο
Προβλέπετε ότι η τάση του playlist ραδιοφώνoυ θα επεκταθεί; Είναι
αυτό που ζητάει το κοινό ή αυτό που εξυπηρετεί τα μέσα;
Το playlist άρχισε να εφαρμόζεται στα εμπορικά ραδιόφωνα για να δώσει
συμπαγές στίγμα στους ραδιοφωνικούς σταθμούς, να στοχεύσει στη
“συνήθεια” του κοινού. Νομίζω ότι το κοινό δεν ζήτησε ποτέ λιγότερα
τραγούδια. Μπορεί κάποιες φορές να ζήτησε καλύτερα τραγούδια, αλλά η
λογική του Playlist είναι αγαπημένη των μάνατζερ και των διαφημιστών και
όχι των ακροατών. Νομίζω ότι είναι προτιμότερο να προσπαθείς να πείσεις
το κοινό να σε ακούσει παρά να προσπαθείς να το εγκλωβίσεις στη
συχνότητα σου
Τον τελευταίο καιρό παρατηρούμε ότι πληθαίνουν οι φωτογραφίες που
κοινοποιείτε με σκηνές της πόλης μας. Η οπτική σας είναι σκληρή όσο και
ευαίσθητη χωρίς πολλές εικαστικές επεμβάσεις. Σκοπεύετε να εκτεθείτε
(ανεπανόρθωτα) ως φωτογράφος;
Η φωτογραφία δεν είναι ποτέ για μένα επαγγελματικός στόχος. Ήταν όμως
ένα μεράκι που το είχα αφήσει πίσω για χρόνια. Τον τελευταίο χρόνο είναι
η μόνιμη μου ...εξάρτηση. Το αν θα εκτεθώ ανεπανόρθωτα θα εξαρτηθεί από
το πόσο σύντομα θα βρεθεί κάποιος να με εκθέσει....
Στο μπλογκ σας (http://microsoult.blogspot.com) αναρτάτε κείμενα
που διακρίνονται για το καυστικό τους χιούμορ, την ευαισθησία και την
πολύ ανθρώπινη προσέγγιση της καθημερινότητας και των ανησυχιών που
έχουμε όλοι. Θα προχωρήσετε σε έκδοση στο χαρτί κειμένων σας;
Αν εννοείτε ότι εκτός του να εκτεθώ ανεπανόρθωτα, σκέφτομαι και να
εκδοθώ ανεπανόρθωτα με τα κείμενα του blog, όχι δεν είναι προς το παρόν
στις προθέσεις μου. Άλλωστε σημασία έχει το αν ένα κείμενο βρίσκει τους
αναγνώστες του, ανεξάρτητα από το ποιο μέσο χρησιμοποιείται. Σκέφτομαι
πάντως να κάνω κάτι που θα συνδυάζει την φωτογραφία με τα κείμενα, αλλά
όλα αυτά στην ώρα τους... Άσε που πρέπει να αντιμετωπίσω και το γεγονός
ότι είμαι εκνευριστικά αναβλητικός!
Share
on Facebook
αποκλειστικά για το PRESS-GR
γεννήθηκε στη Σαλονίκη, αλλά την πρόδωσε στα 20 του, για να κατέβει στην
Αθήνα. Από τότε όπως ο ίδιος λέει, κουβαλάει ως στίγμα την "προδοσία"
αυτή. Μπαίνοντας στο χώρο των media, απέκτησε το κλασικό σύνδρομο του
χώρου: Όταν ξεκινάς ψάχνεις απεγνωσμένα τον τρόπο να μπεις και μετά από
μια δεκαετία ψάχνεις απεγνωσμένα τον τρόπο να βγεις, λέγοντας διάφορα
γραφικά όπως: «Θα γίνω αγρότης, γιατρός χωρίς σύνορα κλπ». Είναι
παμφάγος, έχει ημικρανίες, πράσινα μάτια, ένα ηρωικό Suzuki Swift,
χρόνια να πάει στο γήπεδο να δει τον Ηρακλή (και δεν του λείπει) και...
μια ακατανόητη συμπάθεια στις γαλλικές ταινίες.
Την Παρασκευή 11/7/2010 κάνατε την τελευταία σας εκπομπή στον Red
Fm, απ' όπου απομακρυνθήκατε με την δικαιολογία ότι ήσασταν "πολύ
δημοσιογράφος". Ποιο είναι το προφίλ του ραδιοφωνικού παραγωγού που
προωθείται στα ραδιόφωνα πλέον;
Άλλη μια νίκη του παράδοξου για τα ΜΜΕ, όπου κάποιος απολύεται λόγω της
επαγγελματικής του ιδιότητας. Νομίζω ότι το “πολύ δημοσιογράφος”
ερμηνεύεται ως αυτός που επιμένει να έχει άποψη γι αυτά που συμβαίνουν
ιδιαιτέρως τους τελευταίους μήνες, έστω κι αν αυτό γίνεται με χιούμορ. Ο
“φιλικός” παραγωγός, σύμφωνα με το πρότιμο που διαμορφώνεται, αποφεύγει
τις “σοβαρα” και “βαριά” θέματα, είναι αισιόδοξος στα όρια του
χαζοχαρούμενου κι αν έχει να διαλέξει μεταξύ του χιούμορ και του χαβαλέ,
διαλέγει σαφώς το δεύτερο, που είναι και πιο ανώδυνο
Προβλέπετε ότι η τάση του playlist ραδιοφώνoυ θα επεκταθεί; Είναι
αυτό που ζητάει το κοινό ή αυτό που εξυπηρετεί τα μέσα;
Το playlist άρχισε να εφαρμόζεται στα εμπορικά ραδιόφωνα για να δώσει
συμπαγές στίγμα στους ραδιοφωνικούς σταθμούς, να στοχεύσει στη
“συνήθεια” του κοινού. Νομίζω ότι το κοινό δεν ζήτησε ποτέ λιγότερα
τραγούδια. Μπορεί κάποιες φορές να ζήτησε καλύτερα τραγούδια, αλλά η
λογική του Playlist είναι αγαπημένη των μάνατζερ και των διαφημιστών και
όχι των ακροατών. Νομίζω ότι είναι προτιμότερο να προσπαθείς να πείσεις
το κοινό να σε ακούσει παρά να προσπαθείς να το εγκλωβίσεις στη
συχνότητα σου
Τον τελευταίο καιρό παρατηρούμε ότι πληθαίνουν οι φωτογραφίες που
κοινοποιείτε με σκηνές της πόλης μας. Η οπτική σας είναι σκληρή όσο και
ευαίσθητη χωρίς πολλές εικαστικές επεμβάσεις. Σκοπεύετε να εκτεθείτε
(ανεπανόρθωτα) ως φωτογράφος;
Η φωτογραφία δεν είναι ποτέ για μένα επαγγελματικός στόχος. Ήταν όμως
ένα μεράκι που το είχα αφήσει πίσω για χρόνια. Τον τελευταίο χρόνο είναι
η μόνιμη μου ...εξάρτηση. Το αν θα εκτεθώ ανεπανόρθωτα θα εξαρτηθεί από
το πόσο σύντομα θα βρεθεί κάποιος να με εκθέσει....
Στο μπλογκ σας (http://microsoult.blogspot.com) αναρτάτε κείμενα
που διακρίνονται για το καυστικό τους χιούμορ, την ευαισθησία και την
πολύ ανθρώπινη προσέγγιση της καθημερινότητας και των ανησυχιών που
έχουμε όλοι. Θα προχωρήσετε σε έκδοση στο χαρτί κειμένων σας;
Αν εννοείτε ότι εκτός του να εκτεθώ ανεπανόρθωτα, σκέφτομαι και να
εκδοθώ ανεπανόρθωτα με τα κείμενα του blog, όχι δεν είναι προς το παρόν
στις προθέσεις μου. Άλλωστε σημασία έχει το αν ένα κείμενο βρίσκει τους
αναγνώστες του, ανεξάρτητα από το ποιο μέσο χρησιμοποιείται. Σκέφτομαι
πάντως να κάνω κάτι που θα συνδυάζει την φωτογραφία με τα κείμενα, αλλά
όλα αυτά στην ώρα τους... Άσε που πρέπει να αντιμετωπίσω και το γεγονός
ότι είμαι εκνευριστικά αναβλητικός!
Share
on Facebook
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
Άρης Βελουχιώτης (2)
radical30 Τετ 16 Ιουν 2010, 13:42
Άρης Βελουχιώτης: 65 χρόνια από το θάνατό του
από το tvxs 16/06/2010
Γεννήθηκε και πέθανε επαναστάτης! O λόγος για τον Θανάση Κλάρα, που άφησε την άνετη ζωή του στη Λαμία και πήρε τα βουνά, γράφοντας το όνομα του, ή μάλλον το ψευδώνυμο του «Άρης Βελουχιώτης» στην ιστορία, σαν ίσως την πιο εμβληματική φιγούρα της Αντίστασης. Σήμερα συμπληρώνονται 65 χρόνια από το θάνατο του. Ιδρυτής του ΕΛΑΣ και ηγετική μορφή του αντάρτικου σώματος του ΕΑΜ, αλλά και ένα από τα σημαντικότερα στελέχη του ΚΚΕ. Ο Βελουχιώτης έρχεται σε ρήξη με το ΚΚΕ μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, καθώς αρνείται να παραδώσει τα όπλα και επιλέγει τον δρόμο της ένοπλης δράσης.
Ο δρόμος που διαλέγει τον οδηγεί τελικά στον θάνατο. Ο καπετάνιος του ΕΛΑΣ, την ίδια μέρα που το ΚΚΕ τον διαγράφει από τις τάξεις του, βάζει τέλος στη ζωή του στις 16 Ιουνίου του 1945, καθώς είχε περικυκλωθεί από ομάδες της Εθνοφυλακής που είχαν σταλεί για να τον συλλάβουν, στη Μεσούντα του Αχελώου. Το πτώμα του αποκεφαλίζεται και την επομένη κρεμάται στην κεντρική πλατεία των Τρικάλων.
Η πορεία προς τον θάνατο
Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, που υπογράφτηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1945, από την κυβέρνηση Πλαστήρα και το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο και προέβλεπε δημιουργία των απαραίτητων συνθηκών για τη διεξαγωγή εκλογών και δημοψηφίσματος για τη μοναρχία στην Ελλάδα, διάλυση των ανταρτικών οργανώσεων, παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ μέσα σε δύο εβδομάδες και παραχώρηση αμνηστίας στους στρατιώτες του ΕΛΑΣ, ο Άρης καταγγέλλει τη συμφωνία ως προδοτική και αποδοχή της αγγλικής κατοχής.
Ο Βελουχιώτης καλεί τους αγωνιστές να συνεχίσουν την ένοπλη αντίσταση με αποτέλεσμα το ΚΚΕ να τον αποκηρύξει και να τον απομονώσει. Τότε αρχίζει ένα κυνήγι «κλεφτών κι αστυνόμων» με την Εθνοφυλακή υπό την εποπτεία των Άγγλων να τον καταδιώκει, και τον Άρη, βλέποντας τον κλοιό να στενέυει γύρω του να επιλέγει το δρόμο του θανάτου.
«O Άρης ήξερε από την αρχή το τέλος του. Τις παλιές καλές ημέρες στο βουνό έκανε καμιά φορά παρέα με τον μόνιμο λοχαγό Κουταλίδη, που έπαιζε υπέροχα στο βιολί του κάποια κλασικά κομμάτια. Μια ημέρα ο λοχαγός τού είπε με θαυμασμό ότι μοιάζει με τον επαναστάτη Πουγκατσέφ, που έφτιαξε δικό του στρατό και κυριάρχησε σε μεγάλο τμήμα της τσαρικής Ρωσίας.
O αρχηγός τον ρώτησε με νόημα: - Θυμάσαι το τέλος του;
- Ναι, απάντησε ο λοχαγός. Κυκλώθηκε από τα τσαρικά στρατεύματα, πιάστηκε αιχμάλωτος και το κεφάλι του έμεινε κρεμασμένο για ημέρες σε κοινή θέα.
- Eμένα όμως δε θα με πιάσουν ποτέ αιχμάλωτο.
Κι αυτό έκανε», γράφει για αυτόν ο Διονύσης Χαριτόπουλος, στο βιβλίο του «Αρης, ο αρχηγός των ατάκτων».Μαζί με τους αντάρτες του ο Βελουχιώτης μεταβαίνει στο Ανθηρό όπου ανταλλάσσει ομήρους με όπλα και πυρομαχικά, κι ενώ ο στρατός τον καταδιώκει το ΚΚΕ δεσμεύεται ότι δεν θα δημιουργήσει προβλήματα στις διαπραγματεύσεις. Την επομένη, έξω από το χωριό Ελληνικά, σε μια εκκλησία ο Βελουχιώτης μαζεύει τους συντρόφους του και τους ενημερώνει για την επικείμενη συνάντηση του με τον ζαχαριάδη, τον ηγέτη του ΚΚΕ, προκειμένου να λύσουν τα ζητήματα που έχουν προκύψει μεταξύ τους.
Αποχαιρετά τους συντρόφους του και κατευθύνεται προς το Λιάσκοβο, όπου φήμες θέλουν υποστηρικτές του να τον περιμένουν για να συνταχθούν μαζί του. Αντί για συντρόφους συναντά διώκτες... Μετά από σκληρή μάχη, αφού έχουν καταφέρει να πάρουν 17 ομήρους, οι αντάρτες υποχωρούν προς το Mαυροβούνι.
Τετάρτη 14 Ιουνίου του 1945 και ο Βελουχιώτης με τους αντάρτες του κατευθύνεται στο Κοθώνι, από όπου και αποφασίζει να επιχειρήσει τη μεγάλη έξοδο παρά το ότι γνωρίζει ότι βρίσκεται περικυκλωμένος. Κλειδώνει τους όμηρους στο σχολείο του χωριού, και μέσω του Χοιρόλακκου επιχειρεί να περάσει τον Αχελώο. Οι μάχες είανι σφοδρές, αλλά ο Άρης είναι αποφασισμένος να περάσει το ποτάμι. Έτσι δίνει εντολή στους 20 άνδρες του που τον ακολουθούν να κρυφτούν στο φαράγγι του Φάγγου. Την επομένη κι αφού πέσει το σκοτάδι ξεκινούν για τη Μεσούντα.Πέμπτη 15 Ιουνίου του 1945 και ο Βελουχιώτης φαίνεται να καταλαβαίνει πως φτάνει το τέλος. Παρά τις παραινέσεις να περάσουν πάλι το ποτάμι προς τη Ρούμελη φαίνεται να αδιαφορεί. Είναι μάταιο γιατί είναι πλέον
κυκλωμένοι. Δίνει εντολή στους άνδρες του να φύγουν προς το ποτάμι, μα εκείνος παραμένει εκεί. Σαν επαναστάτης έζησε και σαν επαναστάτης θέλει να πεθάνει. Αυτοπυροβολείται και γράφει το ένδοξο τέλος του, με τα ίδια του τα χέρια...
Η σορός του αποκεφαλίζεται και την επόμενη μέρα το κεφάλι του κρεμάται στην κεντρική πλατεία των Τρικάλων.
«Γύρω από τα κρεμασμένα κεφάλια οι παρακρατικοί βάραγαν νταούλια και κέρναγαν από νταμιζάνες κρασί. Aς μην επιχαίρουν οι εχθροί του. Κανείς δεν δικαιούται να υπερηφανευτεί ότι έπιασε ζωντανό, ότι νίκησε ή ότι σκότωσε τον αρχηγό του ΕΛΑΣ. O Άρης αποχώρησε μόνος του.H αυτοκτονία είναι μια πράξη οριστική και τελεσίδικη, που ουδείς δικαιούται να κρίνει, να εξάρει ή να καταδικάσει. Είναι απολύτως προσωπική και μυστηριώδης. Και επειδή ποτέ δεν στερείται νοήματος, ήταν το ύστατο διάβημα του αυτόχειρα προς τους Έλληνες.Tα τρία χρόνια ελευθερίας στα βουνά δεν ήταν όνειρο, αλλά μια υποθήκη για το μέλλον», αναφέρει για την μέρα εκείνη ο Διονύσης Χαριτόπουλος.
από το tvxs 16/06/2010
Γεννήθηκε και πέθανε επαναστάτης! O λόγος για τον Θανάση Κλάρα, που άφησε την άνετη ζωή του στη Λαμία και πήρε τα βουνά, γράφοντας το όνομα του, ή μάλλον το ψευδώνυμο του «Άρης Βελουχιώτης» στην ιστορία, σαν ίσως την πιο εμβληματική φιγούρα της Αντίστασης. Σήμερα συμπληρώνονται 65 χρόνια από το θάνατο του. Ιδρυτής του ΕΛΑΣ και ηγετική μορφή του αντάρτικου σώματος του ΕΑΜ, αλλά και ένα από τα σημαντικότερα στελέχη του ΚΚΕ. Ο Βελουχιώτης έρχεται σε ρήξη με το ΚΚΕ μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, καθώς αρνείται να παραδώσει τα όπλα και επιλέγει τον δρόμο της ένοπλης δράσης.
Ο δρόμος που διαλέγει τον οδηγεί τελικά στον θάνατο. Ο καπετάνιος του ΕΛΑΣ, την ίδια μέρα που το ΚΚΕ τον διαγράφει από τις τάξεις του, βάζει τέλος στη ζωή του στις 16 Ιουνίου του 1945, καθώς είχε περικυκλωθεί από ομάδες της Εθνοφυλακής που είχαν σταλεί για να τον συλλάβουν, στη Μεσούντα του Αχελώου. Το πτώμα του αποκεφαλίζεται και την επομένη κρεμάται στην κεντρική πλατεία των Τρικάλων.
Η πορεία προς τον θάνατο
Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, που υπογράφτηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1945, από την κυβέρνηση Πλαστήρα και το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο και προέβλεπε δημιουργία των απαραίτητων συνθηκών για τη διεξαγωγή εκλογών και δημοψηφίσματος για τη μοναρχία στην Ελλάδα, διάλυση των ανταρτικών οργανώσεων, παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ μέσα σε δύο εβδομάδες και παραχώρηση αμνηστίας στους στρατιώτες του ΕΛΑΣ, ο Άρης καταγγέλλει τη συμφωνία ως προδοτική και αποδοχή της αγγλικής κατοχής.
Ο Βελουχιώτης καλεί τους αγωνιστές να συνεχίσουν την ένοπλη αντίσταση με αποτέλεσμα το ΚΚΕ να τον αποκηρύξει και να τον απομονώσει. Τότε αρχίζει ένα κυνήγι «κλεφτών κι αστυνόμων» με την Εθνοφυλακή υπό την εποπτεία των Άγγλων να τον καταδιώκει, και τον Άρη, βλέποντας τον κλοιό να στενέυει γύρω του να επιλέγει το δρόμο του θανάτου.
«O Άρης ήξερε από την αρχή το τέλος του. Τις παλιές καλές ημέρες στο βουνό έκανε καμιά φορά παρέα με τον μόνιμο λοχαγό Κουταλίδη, που έπαιζε υπέροχα στο βιολί του κάποια κλασικά κομμάτια. Μια ημέρα ο λοχαγός τού είπε με θαυμασμό ότι μοιάζει με τον επαναστάτη Πουγκατσέφ, που έφτιαξε δικό του στρατό και κυριάρχησε σε μεγάλο τμήμα της τσαρικής Ρωσίας.
O αρχηγός τον ρώτησε με νόημα: - Θυμάσαι το τέλος του;
- Ναι, απάντησε ο λοχαγός. Κυκλώθηκε από τα τσαρικά στρατεύματα, πιάστηκε αιχμάλωτος και το κεφάλι του έμεινε κρεμασμένο για ημέρες σε κοινή θέα.
- Eμένα όμως δε θα με πιάσουν ποτέ αιχμάλωτο.
Κι αυτό έκανε», γράφει για αυτόν ο Διονύσης Χαριτόπουλος, στο βιβλίο του «Αρης, ο αρχηγός των ατάκτων».Μαζί με τους αντάρτες του ο Βελουχιώτης μεταβαίνει στο Ανθηρό όπου ανταλλάσσει ομήρους με όπλα και πυρομαχικά, κι ενώ ο στρατός τον καταδιώκει το ΚΚΕ δεσμεύεται ότι δεν θα δημιουργήσει προβλήματα στις διαπραγματεύσεις. Την επομένη, έξω από το χωριό Ελληνικά, σε μια εκκλησία ο Βελουχιώτης μαζεύει τους συντρόφους του και τους ενημερώνει για την επικείμενη συνάντηση του με τον ζαχαριάδη, τον ηγέτη του ΚΚΕ, προκειμένου να λύσουν τα ζητήματα που έχουν προκύψει μεταξύ τους.
Αποχαιρετά τους συντρόφους του και κατευθύνεται προς το Λιάσκοβο, όπου φήμες θέλουν υποστηρικτές του να τον περιμένουν για να συνταχθούν μαζί του. Αντί για συντρόφους συναντά διώκτες... Μετά από σκληρή μάχη, αφού έχουν καταφέρει να πάρουν 17 ομήρους, οι αντάρτες υποχωρούν προς το Mαυροβούνι.
Τετάρτη 14 Ιουνίου του 1945 και ο Βελουχιώτης με τους αντάρτες του κατευθύνεται στο Κοθώνι, από όπου και αποφασίζει να επιχειρήσει τη μεγάλη έξοδο παρά το ότι γνωρίζει ότι βρίσκεται περικυκλωμένος. Κλειδώνει τους όμηρους στο σχολείο του χωριού, και μέσω του Χοιρόλακκου επιχειρεί να περάσει τον Αχελώο. Οι μάχες είανι σφοδρές, αλλά ο Άρης είναι αποφασισμένος να περάσει το ποτάμι. Έτσι δίνει εντολή στους 20 άνδρες του που τον ακολουθούν να κρυφτούν στο φαράγγι του Φάγγου. Την επομένη κι αφού πέσει το σκοτάδι ξεκινούν για τη Μεσούντα.Πέμπτη 15 Ιουνίου του 1945 και ο Βελουχιώτης φαίνεται να καταλαβαίνει πως φτάνει το τέλος. Παρά τις παραινέσεις να περάσουν πάλι το ποτάμι προς τη Ρούμελη φαίνεται να αδιαφορεί. Είναι μάταιο γιατί είναι πλέον
κυκλωμένοι. Δίνει εντολή στους άνδρες του να φύγουν προς το ποτάμι, μα εκείνος παραμένει εκεί. Σαν επαναστάτης έζησε και σαν επαναστάτης θέλει να πεθάνει. Αυτοπυροβολείται και γράφει το ένδοξο τέλος του, με τα ίδια του τα χέρια...
Η σορός του αποκεφαλίζεται και την επόμενη μέρα το κεφάλι του κρεμάται στην κεντρική πλατεία των Τρικάλων.
«Γύρω από τα κρεμασμένα κεφάλια οι παρακρατικοί βάραγαν νταούλια και κέρναγαν από νταμιζάνες κρασί. Aς μην επιχαίρουν οι εχθροί του. Κανείς δεν δικαιούται να υπερηφανευτεί ότι έπιασε ζωντανό, ότι νίκησε ή ότι σκότωσε τον αρχηγό του ΕΛΑΣ. O Άρης αποχώρησε μόνος του.H αυτοκτονία είναι μια πράξη οριστική και τελεσίδικη, που ουδείς δικαιούται να κρίνει, να εξάρει ή να καταδικάσει. Είναι απολύτως προσωπική και μυστηριώδης. Και επειδή ποτέ δεν στερείται νοήματος, ήταν το ύστατο διάβημα του αυτόχειρα προς τους Έλληνες.Tα τρία χρόνια ελευθερίας στα βουνά δεν ήταν όνειρο, αλλά μια υποθήκη για το μέλλον», αναφέρει για την μέρα εκείνη ο Διονύσης Χαριτόπουλος.
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
Άρης Βελουχιώτης (1)
radical30 Τετ 16 Ιουν 2010, 13:40
Θανάσης Κλάρας > Ζήτω το ΕΑΜ > Ωδή στον ΆρηΚομουνιστής δεν υπήρξα ποτέ, κυρίως από συνέπεια. Δεν θα μπορούσα να ακολουθήσω το δρόμο της θυσίας που απαιτούσε ο ρόλος του κομουνιστή εκείνης της εποχής (κατοχή, αντίσταση, εμφύλιος). Άλλωστε, η φαμίλια μου ήταν διαμετρικά αντίθετη σε τέτοιες ιδέες. Ο μόνος από τα τρία αγόρια της οικογένειας που στάθηκε στο πλευρό τους ήμουν εγώ, όταν σε ηλικία 13-14 ετών στρατολογήθηκα, εν αγνοία τους, στο ΕΑΜ (Ν.Σμύρνη, 1943-44) σαν ΕΠΟΝίτης. Μεγάλωσα πρόωρα -σχεδόν δεν υπήρξα ποτέ ένα ανέμελο παιδί- και αυτός ήταν ο κανόνας για τα παιδιά της γενιάς μου.
Τότε χτίστηκε στη ψυχή μου αυτός ο θαυμασμός για τους κομουνιστές. Άνδρες κάθε ηλικίας, που είχαν μέσα στη ψυχή τους (ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΆ) την αγάπη πρός το συνάνθρωπο αλλά και τη πατρίδα, παρ' όλο που ένα από τα πιστεύω τους ήταν ο Διεθνισμός. Πατριωτισμός, όχι με την έννοια του 'Εθνους, αλλά του τόπου που γεννήθηκαν και ανδρώθηκαν. Χωρίς να περιμένουν κάποιο αντάλλαγμα, αντίθετα να έχουν εξασφαλισμένη τη δίωξη, τις φυλακές, τα ξερονήσια ή ακόμη και τον θάνατο, οι μπροστάρηδες.
Στη διάρκεια του εμφύλιου διέκοψα κάθε σχέση με την ΕΠΟΝ. Υπερίσχυσε η ταξική μου καταγωγή, γιατί όταν μιλάμε για εμφύλιο, σήμαινε πόλεμο ή αντίθεση ακόμη και με τη ίδια την οικογένειά σου. Όπως ήδη είπα, δεν είχα τη στόφα του ιδεολόγου και του αγωνιστή (για ιδανικά). Ηταν και ο ατίθασος χαρακτήρας μου που δεν ταίριαζε με καθήκοντα και θυσίες. Είμουν "λίγος'' για ένα τέτοιο ρόλο, το ήξερα και δεν θέλησα να εκτεθώ. Στη ψυχή μου όμως έμεινε για πάντα εκείνος ο θαυμασμός για τους παλιούς μου συντρόφους!
Ένας από τους ήρωές μου, ο μεγαλύτερος, υπήρξε ο Θανάσης Κλάρας ή 'Αρης Βελουχιώτης.
Ο Αρχηγός των Ατάκτων, ήταν μόνος από τους ηγέτες των ανταρτών κομουνιστών που δεν δέν δέχθηκε τη κομματική γραμμή του ΚΚΕ, περί παράδοσης των όπλων στους 'Αγγλους. Το τέλος του ήταν δραματικό και αντιπροσωπευτικό του ανυπότακτου χαρακτήρα του....
Υ.Γ. : Οφείλω να υπενθυμίσω ότι το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ και η ΕΠΟΝ, δεν ήταν κομουνιστικές οργανώσεις. Στο Ελληνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, στη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής, συμμετείχαν άντρες όλων των πολιτικών παρατάξεων που προϋπήρχαν στην προπολεμική Ελλάδα. Όμως οι κομουνιστές, όντας στη παρανομία από υπάρξεως ΚΚΕ, ήταν οι μόνοι που γνώριζαν τους συνομωτικούς όρους που ήταν απαραίτητοι για ένα μαχητικό κίνημα απέναντι στους ξένους κατακτητές. Υπήρξαν η "ψυχή" και η "αιχμή του δόρατος" της ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΉΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ...
Τι χρόνια κι' αυτά αλήθεια!!!
radical30
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
Albert Einstein
radical30 Τρι 08 Ιουν 2010, 08:27
ΚΑΤΙ ΣΥΝΤΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ
ΚΡΙΣΗ
[ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, ΗΘΙΚΗ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ,
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ,
ΠΟΛΙΤΙΚΗ...............]
«Μην προσποιούμαστε πως τα πράγματα θα αλλάξουν αν συνεχίσουμε να κάνουμε τα ίδια πράγματα. Μία κρίση μπορεί να αποδειχθεί πραγματική ευλογία για κάθε άνθρωπο, για κάθε έθνος. Επειδή όλες οι κρίσεις φέρνουν πρόοδο.
Η δημιουργία γεννιέται μέσα από την οδύνη, ακριβώς όπως η μέρα γεννιέται μέσα από το σκότος της νύχτας. Μέσα στην κρίση γεννιέται η επινοητικότητα, οι ανακαλύψεις και οι μεγάλες στρατηγικές. Εκείνος που ξεπερνά την κρίση, ξεπερνά τον εαυτό του χωρίς να εξαντληθεί. Εκείνος που αποδίδει την αποτυχία του σε μία κρίση υποβιβάζει το ταλέντο του και δίνει περισσότερη σημασία στα προβλήματα παρά στις λύσεις.
Η ανικανότητα είναι η πραγματική κρίση. Το μεγαλύτερο πρόβλημα των λαών και των εθνών είναι η νωχελικότητα με τη οποία προσεγγίζουν τις λύσεις των προβλημάτων τους. Δεν υπάρχει πρόκληση χωρίς μία κρίση. Χωρίς τις προκλήσεις η ζωή γίνεται ρουτίνα, ένα αργό βασανιστήριο. Δεν
υπάρχει αρετή χωρίς κρίση. Μόνο μέσα σε κατάσταση κρίσης μπορούμε να
βγάλουμε τον καλύτερο εαυτό μας.
Χωρίς την κρίση, κάθε άνεμος μετατρέπεται σε απαλό άγγιγμα. Κάθε αναφορά σε μία κρίση, απλά την προμοτάρει. Το να μην μιλάς
για μια κρίση προάγει τον κομφορμισμό. Αντιθέτως, ας δουλέψουμε σκληρά! Ας σταματήσουμε, μια για πάντα, την μαινόμενη κρίση που αντιπροσωπεύει την τραγωδία της άρνησής μας να την αντιμετωπίσουμε!»
Albert Einstein
ΚΡΙΣΗ
[ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, ΗΘΙΚΗ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ,
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ,
ΠΟΛΙΤΙΚΗ...............]
«Μην προσποιούμαστε πως τα πράγματα θα αλλάξουν αν συνεχίσουμε να κάνουμε τα ίδια πράγματα. Μία κρίση μπορεί να αποδειχθεί πραγματική ευλογία για κάθε άνθρωπο, για κάθε έθνος. Επειδή όλες οι κρίσεις φέρνουν πρόοδο.
Η δημιουργία γεννιέται μέσα από την οδύνη, ακριβώς όπως η μέρα γεννιέται μέσα από το σκότος της νύχτας. Μέσα στην κρίση γεννιέται η επινοητικότητα, οι ανακαλύψεις και οι μεγάλες στρατηγικές. Εκείνος που ξεπερνά την κρίση, ξεπερνά τον εαυτό του χωρίς να εξαντληθεί. Εκείνος που αποδίδει την αποτυχία του σε μία κρίση υποβιβάζει το ταλέντο του και δίνει περισσότερη σημασία στα προβλήματα παρά στις λύσεις.
Η ανικανότητα είναι η πραγματική κρίση. Το μεγαλύτερο πρόβλημα των λαών και των εθνών είναι η νωχελικότητα με τη οποία προσεγγίζουν τις λύσεις των προβλημάτων τους. Δεν υπάρχει πρόκληση χωρίς μία κρίση. Χωρίς τις προκλήσεις η ζωή γίνεται ρουτίνα, ένα αργό βασανιστήριο. Δεν
υπάρχει αρετή χωρίς κρίση. Μόνο μέσα σε κατάσταση κρίσης μπορούμε να
βγάλουμε τον καλύτερο εαυτό μας.
Χωρίς την κρίση, κάθε άνεμος μετατρέπεται σε απαλό άγγιγμα. Κάθε αναφορά σε μία κρίση, απλά την προμοτάρει. Το να μην μιλάς
για μια κρίση προάγει τον κομφορμισμό. Αντιθέτως, ας δουλέψουμε σκληρά! Ας σταματήσουμε, μια για πάντα, την μαινόμενη κρίση που αντιπροσωπεύει την τραγωδία της άρνησής μας να την αντιμετωπίσουμε!»
Albert Einstein
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
Ηλίας Πετρόπουλος
radical30 Δευ 07 Ιουν 2010, 03:43
Με διαφορετικές αφετηρίες και παρελθόν, αλλά με πολλές συγγένειες σε αναμνήσεις και εμπειρίες από τον αγαπημένο μας Πειραιά και τον ξεχωριστό μικρόκοσμό του....
> Ένας κόσμος υπόγειος ...
> Ένας κόσμος υπόγειος ...
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
Ευγένιος Τριβιζάς
radical30 Κυρ 06 Ιουν 2010, 04:05
Ο ΠΕΜΠΤΟΣ ΚΑΒΑΛΑΡΗΣΤου Ευγένιου Τριβιζά
O χαρακτηρισμός των Ελλήνων ως απατεώνων, προδοτών και άλλων τινών, δεν είναι παρά μία ακόμα περίπτωση του κοινωνιολογικού φαινομένου της επικλήσεως αρνητικών εθνικών στερεοτύπων σε περιπτώσεις κρίσεων. Αντί να κρίνονται και να κατακρίνονται αποφάσεις ή ενέργειες συγκεκριμένων ατόμων, στιγματίζεται συλλήβδην έναs ολόκληρoς λαός. Το πιο επικίνδυνο στερεότυπο είναι η αμφισβήτηση της ανθρώπινης φύσης φυλών και εθνών.
Το αρκτικόλεξο «ΡΙGS», το οποίο χρησιμοποιούν Δυτικοευρωπαίοι και Αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές, ως συνοπτικό τρόπο αναφοράς στους λαούς της Νότιας Ευρώπης και τις οικονομίες τους, δεν είναι μόνο μια κακόγουστη προσβολή. Είναι μια σύγχρονη εκδοχή του ιστορικού φαινομένου της αμφισβήτησης της ανθρώπινης φύσης του συνανθρώπου, της διαδικασίας κατά την οποία μέλη μιας εθνικής ομάδας υποβιβάζουν τα μέλη μιας άλλης στο επίπεδο των ζώων,
μεταδίδοντας έμμεσα το μήνυμα ότι είναι άξια να τύχουν παρόμοια με αυτά μεταχείρισης.
Αν και ορισμένα έντυπα, όπως οι «Financial Τimes», και τράπεζες, όπως η Βarclays, κατόπιν καταγγελιών, όπως εκείνη του Πορτογάλου υπουργού Οικονομικών, απαγόρευσαν τη χρήση του, ο όρος κινδυνεύει να καθιερωθεί. Όσοι εξακολουθούν να τον χρησιμοποιούν δεν αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα μιας τέτοιας πρακτικής. Λησμονούν ότι παρόμοιες μειωτικές εκφράσεις είχαν χρησιμοποιηθεί συστηματικά κατά το παρελθόν για να απευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη, να αναστείλουν
τυχόν ενδοιασμούς, να απενεργοποιήσουν τη συναισθηματική ταύτιση και να διευκολύνουν διωγμούς, σφαγές, ακόμα και γενοκτονίες.
Της γενοκτονίας της Ρουάντας για παράδειγμα, είχε προηγηθεί μια κυβερνητικά συντονισμένη εκστρατεία λεκτικής «αποκτήνωσης» των θυμάτων και κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Πόλεμου η ιαπωνική προπαγάνδα είχε χρησιμοποιήσει την ίδια μέθοδο εναντίον των Αμερικανών. Η πιο ακραία, βέβαια περίπτωση, ήταν εκείνη του Τρίτου Ράιχ. Ένα από τα σκευάσματα που χρησιμοποιήθηκαν για τη γενοκτονία των Εβραίων στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, ήταν το παρασιτοκτόνο
Ζyclon Β. Πολύ πριν, όμως, οι κρατούμενοι εξοντωθούν με παρασιτοκτόνα, είχε προηγηθεί η απομείωση της ανθρώπινης φύσης τους από τον ναζιστικό μηχανισμό προπαγάνδας.
Εκφράσεις όπως «αρουραίοι», «μολυσματικά ζωύφια» είχαν χρησιμοποιηθεί συστηματικά για τον χαρακτηρισμό τους. Και φυσικά όταν εκλαμβάνεις τους αντιπάλους σου όχι ως ανθρώπους αλλά ως κτήνη ή παράσιτα, δεν έχεις και πολλούς ενδοιασμούς για να τους εξοντώσεις προκειμένου να ανακυκλώσεις τις τρίχες ή το λίπος τους. Η λεκτική «αποκτηνωτική» βία αποτελεί συχνά τον προθάλαμο πραγματικής και όχι μόνο στη διεθνή σκηνή.
Σε έρευνά μου για τα εγκλήματα του όχλου, είχα κάνει διάκριση μεταξύ δύο κατηγοριών υβριστικών εκφράσεων: εκείνων οι οποίοι αρνούνται τον ανδρισμό του αντιπάλου και εκείνων οι οποίοι αρνούνται την ανθρώπινη φύση του και είχα διαπιστώσει ότι η πρώτη ανοίγει τον δρόμο σε ριτουαλιστική και η δεύτερη σε πραγματική βία(1) . Οι τραγικές συνέπειες της λεκτικής «αποκτήνωσης» είναι ο λόγος για τον οποίο οι ανθρωπολόγοι Μontagu και Μatson θεωρούν ότι οι διαδικασίες άρνησης της ανθρώπινης υπόστασης συνανθρώπων είναι «ο πέμπτος καβαλάρης της Αποκαλύψεως» . Θα ήταν υπερβολικό (2), βέβαια, να ισχυριστεί κανείς ότι οι χρήστες του όρου «ΡΙGS» προετοιμάζουν το έδαφος για την οικονομική κατακρεούργηση των άσωτων «γουρουνιών» του Νότου.
Είναι όμως απορίας άξιο το ότι πολιτισμένοι άνθρωποι φτάνουν στο σημείο να διαδίδουν μειωτικές εκφράσεις που τόσα δεινά έχουν προκαλέσει κατά το παρελθόν. Όταν δεν αντιμετωπίζουμε τους άλλους ως άτομα, αλλά ως εκπροσώπους στερεοτύπων, όταν μία εθνότητα θεωρείται ότι ενσαρκώνει το έντιμο και το ηθικό και ο αντίπαλος το δόλιο και το ανήθικο, τότε ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για κάθε λογής βαρβαρότητα. Ούτε οι Νότιοι είναι «γουρούνια», ούτε οι Έλληνες είναι εκ γενετής
απατεώνες, ούτε οι Γερμανοί επιρρεπείς σε γενοκτονίες.
Το καλό και το κακό ενυπάρχει στον καθένα και το δεύτερο μπορεί εύκολα να πυροδοτηθεί από λεκτικές κοινωνικές διαδράσεις. Ας ελπίσουμε ότι ο «πέμπτος καβαλάρης της Αποκαλύψεως», προτού συνεχίσει τη νέα του επέλαση, θα σκοντάψει στους βράχους της λογικής και της κοινής μας ανθρωπιάς.
Ο Ευγένιος Τριβιζάς είναι συγγραφέας-καθηγητής Εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο του Reading
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ
radical30 Παρ 04 Ιουν 2010, 13:18
https://www.youtube.com/watch?v=aZCSMie-lXkΜανόλης Αναγνωστάκης 1925 – 2005
Αποχαιρετήσαμε το Μανόλη Αναγνωστάκη, ένα μεγάλο έλληνα ποιητή. Γράφοντας τη λέξη μεγάλος, θα προκαλούσαμε σίγουρα την περιπαικτική του διάθεση, γιατί αν κάτι απεχθανόταν στη ζωή και στην ποίησή του... ο Μανόλης Αναγνωστάκης, ήταν η μεγαλοστομία, ο στόμφος, η φλυαρία κι η ανούσια πολυλογία. Ή όπως είπε την ώρα της κηδείας ο Δημήτρης Μαρωνίτης «δεν χώραγε στους χαρακτηρισμούς μεγάλος, μεσαίος, ή μικρός». Όμως εμείς με τους δικούς μας φτωχούς όρους, δεν μπορούμε παρά να μιλήσουμε μ’ αυτό το χαρακτηρισμό. Γιατί υπήρξε πραγματικά μεγάλος ποιητής ο Μανόλης Αναγνωστάκης.
Σφραγισμένος από την ιστορία, την ταραγμένη και οδυνηρή νεότερη ιστορία του τόπου μας, όπως πολλοί της γενιάς του, μπόρεσε να απηχήσει με την ποίησή του την ιστορική διαδρομή, όχι στην άψυχη και πομπώδη διατύπωσή της, αλλά στη χαμηλόφωνη κι όμως εξίσου δυνατή, αποτύπωση στιγμών, ιδεών, προσώπων. Ιδιαίτερα προσώπων, ανθρώπων, γιατί η ιστορία πάνω απ’ όλα είναι οι πράξεις των ανθρώπων. Ο Χάρης, η Μάρθα, ο Ραούλ, ο λοχίας Otto V. είναι πάνω απ’ όλα άνθρωποι, δεν είναι απρόσωπη ιστορική πραγματικότητα. «Ήμασταν όλοι μαζί και ξεδιπλώναμε ακούραστα τις ώρες μας. Τραγουδούσαμε σιγά για τις μέρες που
θα ‘ρχότανε φορτωμένες πολύχρωμα οράματα».
Φορτωμένος κι αυτός από το 1949 με τη θανατική καταδίκη στρατοδικείου του εμφυλιακού κράτους, με μια διαδρομή ζωής ασυμβίβαστη, καλούσε εν τούτοις τις νεότερες γενιές να δουν με κριτική ματιά αυτή την «πιο μαύρη, την πιο ταπεινωτική περίοδο της ελληνικής ιστορίας», να μην ωραιοποιήσουν καταστάσεις, να μην
καταφύγουν σε βεβαιότητες, να μην κλείσουν τα μάτια. Και με καταλυτική λεπτή ειρωνεία έλεγε, μετά την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης «συμμετείχα κι εγώ στην Εθνική μας Αντίσταση, όπως πάρα πολλοί, σχεδόν όλοι, όπως φαίνεται τώρα...»
Τον αποκαλούσαν, φιλόλογοι και φιλολογίζοντες με το άγχος να κατατάξουν τα πάντα, «ποιητή της ήττας», χαρακτηρισμό που ο ίδιος απέρριπτε κατηγορηματικά. Όχι γιατί απέρριπτε τα ιστορικά γεγονότα και τις συνέπειές τους, που τις είχε βιώσει από πρώτο χέρι, αλλά γιατί απέρριπτε τη μεμψιμοιρία, τη μιζέρια, την αναζήτηση παρηγοριάς. «Και προπαντός μην ξεπέσεις στο αχ εμείς οι καημένοι». Ζητούσε με τη διαρκή στάση ζωής του τη συνέχεια, την επόμενη μέρα, τη δικαίωση πράξεων και ιδεών. «Όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα / έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω / πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες».
Γι’ αυτό άλλωστε κι ο Μανόλης Αναγνωστάκης έγραψε κι έζησε ως αριστερός ποιητής κι όχι ως Ποιητής της Αριστεράς. Γιατί είχε πάρει τις αποστάσεις του, με μάτι κριτικό, από τα κεφαλαία γράμματα, από τους επίσημους τίτλους και τα λιβανίσματα. Έμενε πάντοτε ενεργός στην αντιδογματική πλευρά της αριστεράς, υπερασπίζοντας την ελεύθερη σκέψη, το κριτικό πνεύμα, την αμφισβήτηση και την αμφιβολία που υποσκάπτει τις βεβαιότητες και ανοίγει, ακόμα και μέσα από την
οδύνη, δρόμους για το μέλλον. Εκείνο που δεν μπορούσε ήταν η αυτάρεσκη αριστερά, που έπρεπε σώνει και καλά, να είναι πάντα θριαμβεύουσα, και να ακκίζεται κοιτώντας το πρόσωπό της στον καθρέφτη.
Πάντα με τρυφερότητα, αλλά και ευθυκρισία «και πώς να τον βρίσεις κάθαρμα, όταν έχει κάτσει είκοσι χρόνια φυλακή». Έτσι ποτέ δεν έγινε ο Μανόλης Αναγνωστάκης από εκείνους τους δημιουργούς, που δοξάζονται σε τελετές θριάμβου σε στάδια και διαδηλώσεις. Γιατί ποτέ δεν το θέλησε, κι απέφυγε με σταθερότητα να το επιδιώξει. Μπόρεσε όμως να επικοινωνήσει με το κριτικό πνεύμα, την ανήσυχη οπτική αλλά και την ευαισθησία, ολόκληρων γενιών που ξενύχτησαν διαβάζοντας τους στίχους του, εκεί που, όπως έλεγε κι ο ίδιος, προσπαθούσε «να συμπυκνώσει το νόημα των πραγμάτων».
Αγαπώντας αδιαπραγμάτευτα τους νέους, έχοντας εμπιστοσύνη στη συνέχεια των πραγμάτων, αρθρογραφούσε στην αρχή της δεκαετίας του 1980 στο περιοδικό του Ρήγα Φεραίου, το «Θούριο», στη στήλη «Ο θείος Λένον που σε όλα απαντά», διαπραγματευόμενος πολιτική και πολιτισμό, πάντα με χιούμορ και παιχνιδιάρικη διάθεση. « από τα Καλάβρυτα ήταν ένα κορίτσι που μου είπε κάποτε ‘για σένα ζω, για το Ρήγα πεθαίνω’, αλλά δεν μου διευκρίνισε ποιον εννοούσε, έναν ξάδερφό μου ή την οργάνωση;». Πιστός σε μια εικονοκλαστική στάση απέναντι ακόμα και στην ίδια του την τέχνη, τάραζε στα μέσα της δεκαετίας του 80 την ορθοδοξία των κομμάτων και το φιλολογικό κατεστημένο, όταν έφερε στο φως τα ποιήματα του alter ego του, τού ποιητή Μανούσου Φάσση με στίχους όπως «αντίκρισα μια ρήγισσα / κι από τον πόθο ρίγησα» ή «να γίνουμε ένα εγώ κι εσύ / δόγμα και ανανέωση». Γιατί απεχθανόταν τη σοβαροφάνεια και την τήβεννο του αποστειρωμένου πνευματικού ανθρώπου, ή του ξερόλα που έχει άποψη και βεβαιότητες για τα πάντα, λέγοντας «βαριά λέξη το «πιστεύω», προτιμώ το ‘νομίζω’ ή το υποπτεύομαι’».
Μέσα στο βραχύ έργο του, που ο ίδιος αναγνώριζε τη συντομία του, μπόρεσε να εκφράσει και να μεταφέρει, με επιμονή και διεισδυτικότητα όχι μόνο την κιβωτό της μνήμης, αλλά κυρίως μια βαθύτερη ηθική στάση και μιαν αγωνία αναζήτησης, χαμηλόφωνης αλλά το ίδιο σπαραχτικής, για να πάρουμε θέση στα πράγματα. «Καλά φάγαμε καλά ήπιαμε / καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ/ μικροζημιές και μικροκέρδη συμβιβάζοντας / το θέμα είναι τώρα τι λες.».
Έπειτα, ο ποιητής επέλεξε για 20 χρόνια τη σιωπή. Και το έκανε σεμνά και χαμηλόφωνα, λέγοντας ότι αισθανόταν «φίλαθλος στην κερκίδα και όχι αθλητής στο στίβο». Λέγοντας ότι «και η σιωπή είναι μια έκφραση, μια πράξη...». Άλλωστε η σιωπή, αυτή η εύγλωττη σιωπή ήταν και ένα αίτημα που είχε τεθεί από τον ίδιο χρόνια πριν: «Τεντώσου / απορρίπτοντας την πανοπλία των λόγων». Σήμερα, σε μια εποχή που αποθεώνει την ανέξοδη μεγαλοστομία και τη φλυαρία, όπως είχε διαγνώσει ο ποιητής («μέσα σ’ ένα στίχο πόση φλυαρία / γιατί να μιλήσω;»), μπορεί να έχει ιδιαίτερο νόημα, να βρούμε ξανά την ουσιώδη σχέση με τα πράγματα, με τη ζωή, την ιστορία και τον κόσμο, που υπόγεια ρέει στην ποίηση του Μανόλη Αναγνωστάκη.
Αποδεχόμενοι ίσως ότι «η ποίηση δεν είναι ο καλύτερος τρόπος να μιλήσουμε, αλλά ο καλύτερος τοίχος να κρύψουμε το πρόσωπό μας». Ακόμα κι αν σε κάποιες περιπτώσεις χρειάζεται να σταθούμε «έρημοι και μόνοι στη φοβερή ερημία του πλήθους».
Σ.Σ.
Τα παραθέματα είναι από τα «Ποιήματα 1941-1971», « Ο ποιητής Μανούσος Φάσσης», την «Κυριακάτικη Αυγή» 26/6/2005, και την εκπομπή της ΕΡΤ «Παρασκήνιο».
πηγή: facebook (!!!) κείμενο: Λουκάς Σιδηρόπουλος
Έχει επεξεργασθεί από τον/την radical30 στις Παρ 25 Ιουν 2010, 06:38, 1 φορά
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
>
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές
radical30 Κυρ 30 Μάης 2010, 04:00
Η δεύτερη γύμνιατου Δημήτρη Καμπουράκη από το protagon.gr 30/5/2010
Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές, στο βιβλίο του «Ο Στρατηγός μεσ’ τον λαβύρινθο του» περιγράφει μια εκπληκτική σκηνή απόλυτη λαγνείας. Ο στρατηγός Μπολιβάρ, επιστρέφοντας κουρασμένος από μια πολύνεκρη μάχη, βρίσκει μέσα στο δωμάτιο του μια δεκαπεντάχρονη μιγάδα παρθένα, να τον περιμένει ξαπλωμένη γυμνή στην αιώρα του. Ήταν δώρο των αντρών του, για να ξεφύγει λίγο ο στρατηγός τους από την φρίκη της φονικής μάχης. Το κορίτσι θα πρέπει να ήταν εκεί μέσα για ώρες, διότι περιμένοντας τον είχε αποκοιμηθεί. Ο μεγαλύτερος επαναστάτης της Λατινικής Αμερικής, παρατηρεί σιωπηλός το πανέμορφο εφηβικό πρόσωπο και το άγουρο ανέγγιχτο κορμί, προσπαθώντας να σταθμίσει τα συναισθήματα του. Μετά από πολλή ώρα σκέψης μέσα στην απόλυτη σιωπή, ο Μπολιβάρ συνειδητοποιεί ότι και τούτο το αθώο πλάσμα αποτελεί κομμάτι του κόσμου που μισεί. Είναι ένα ταπεινό λάφυρο βγαλμένο από τον κόσμο που αντιπαλεύει, όχι ένα περήφανο τρόπαιο φερμένο από τον κόσμο που ονειρεύεται. Αυτή η παρθενική γυμνή ομορφιά που του προσφερόταν, δεν ήταν παρά μια ακόμα καμουφλαρισμένη ασχήμια. Καταλαβαίνει ότι η συνεύρεση με τη μικρή θα μπορούσε να χαλαρώσει το καταπονημένο κορμί του, όμως θα επιβάρυνε θανάσιμα την ήδη βαθύτατα κουρασμένη ψυχή του. Και η πραγματική κούραση του δεν προέρχεται από τη λυσσασμένη αιματηρή μάχη που δίνει ενάντια στον άδικο κόσμο που τον περικυκλώνει. Προέρχεται πρωτίστως από τη συνειδητοποίηση –μετά από είκοσι ολόκληρα χρόνια πολέμου- της ματαιότητας του αγώνα του, καθώς οι κοινωνίες αλλάζουν αλλά οι άνθρωποι όχι. Πηγάζει από την βεβαιότητα του ότι η επανάσταση μοιάζει μ’ ένα αέναο όργωμα της θάλασσας. Το αυλάκι κλείνει στις φτέρνες του ονειροπόλου που παλεύει πάνω στο αλέτρι. Όμως, στον απελπισμένο μετεωρισμό της ανάμεσα στον κόσμο που μισούσε και στον κόσμο που ήθελε μα δεν υπήρχε, η τυραννισμένη ψυχή του επαναστάτη αποζητούσε μια στιγμιαία λύτρωση. Κι έπρεπε να τη βρει εκείνη την ώρα μέσα σε κείνο το δωμάτιο, δεν είχε άλλη επιλογή.
Με μια τρελή μανία στο βλέμμα, ο στρατηγός αρπάζει με το πελώριο σκληρό του χέρι ένα ξυράφι και με το άλλο κλείνει το στόμα της μικρούλας. Αυτή ξυπνά μέσα στον απόλυτο τρόμο, σίγουρη ότι πεθαίνει. Και τότε, ο απελπισμένος επαναστάτης αρχίζει με αργές τρυφερές κινήσεις να ξυρίζει τη μικρή, σ’ όλο της το κορμί, σε κάθε του εκατοστό, από την κορυφή του κεφαλιού μέχρι την άκρη των νυχιών. Κι όταν τελειώνει, απομακρύνεται από κοντά της και την παρατηρεί ώρα πολλή. Μπροστά του βρισκόταν ένα αλλόκοτο λείο πλάσμα, χωρίς μαλλιά, φρύδια, εφηβαίο, χωρίς ούτε μια υποψία τρίχας ή χνουδιού πάνω του, μοναδικό σε τούτη την πλάση. Τότε γδύνεται και ξαπλώνει μαζί της στην αιώρα, για να ταξιδέψουν παρέα πάνω από βουνά και πεδιάδες, κατά μήκος προϊστορικών μονοπατιών που φθάνουν σε αρχαίες πολιτείες, πάνω από λασπόσπιτα και παραγκουπόλεις, πάνω από φρικτές μάχες και ειρηνικές γιορτές. Σαν πουλιά που άξιζαν μια πτήση απόλυτης ελευθερίας.
Γιατί ο στρατηγός, είχε αποκαλύψει με το ξυράφι του μια δεύτερη γύμνια κάτω από τη γύμνια της, μια άσπιλη γύμνια κάτω από τη βρώμικη γύμνια, μια εντελώς δική του γύμνια, που μπορούσε να αγαπήσει. Έστω για μια βραδιά, αφού ήδη την ώρα που οι δυο τους ταξίδευαν μέσα σ’ έναν παράφωρο ερωτικό παροξυσμό, κάτω από το δέρμα της μικρής, τα χνούδια και οι μαύρες τρίχες συσπειρωνόντουσαν σαν αλώβητα, σιχαμερά ερπετά, για να ξαναπεταχτούν έξω και να ξανακάνουν τον κόσμο όπως ήταν πριν…
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
Mιχάλης Παπαγιαννάκης
radical30 Κυρ 30 Μάης 2010, 03:45
Ένας χρόνος από τον θάνατο του Μιχάλη Παπαγιαννάκητου Σταύρου Θεοδωράκη από το protagon.gr 27/5/2010
Για να αλλάξει η ρότα της χώρας πρέπει να συνεργασθούμε».
Τον θυμάμαι σαν χθες. Είχε μόλις επιστρέψει από τα νοσοκομεία. Με ένα μάτσο ταλαιπωρημένες εφημερίδες με πρώτη την Αυγή, στα πόδια του. Η τηλεόραση έπαιζε «ειδήσεις» αλλά στο σαλόνι ακουγόταν χαμηλά μια όπερα. Το γραφείο του είναι πνιγμένο στα βιβλία, που και που ξετρύπωνε και μια ασπρόμαυρη φωτογραφία. Οι γιοί του, η Λιλή, οι διακοπές στη Ναύπακτο, ο πατέρας του που τον σκότωσαν στην Κατοχή. Σε μια γωνία παρατημένες και οι πίπες του και ένας φορητός υπολογιστής σε θέση standby. Και ο Body στα πόδια του να κουνάει συνεχώς την ουρά του.
Φαίνετε ότι του έχετε λείψει.
- Μπα. Πάντα έτσι χαδιάρης ήταν.
Τον έχετε πολλά χρόνια;
- Από μωρό. Τον πήραμε πριν 7 χρόνια στις Βρυξέλλες. Και όταν έγινε τριών μηνών μετακομίσαμε στην Ελλάδα.
Ένας μετανάστης δηλαδή.
- Στην ουσία Έλληνας είναι. Όπως Έλληνες είναι και οι χιλιάδες μετανάστες που μεγαλώνουν ανάμεσα μας.
Το Μάη του 68 ήσασταν στο Παρίσι, έτσι δεν είναι;
- Τον Μάη από μία περίπου σύμπτωση βρέθηκα να είμαι πρόεδρος της κατάληψης της Νομικής Σχολής. Και κάναμε τις φοβερές διαδηλώσεις μπροστά στο Χρηματιστήριο «να καεί, να καεί το μπορντέλο», όχι η Βουλή αλλά το Χρηματιστήριο.
Υπάρχουν κάποιοι που λένε ότι ακόμη και σήμερα το κόμμα σας δεν νοιάζεται για τίποτε παρά μόνο για συγκρούσεις.
- Ναι, το έχει κάνει ο Συνασπισμός και είναι λάθος. Γιατί αριστερά δεν είναι μόνο σύγκρουση. Ο Συνασπισμός έχει στο DNA του, την «συνεργασία» και τον «διάλογο». Και υπάρχουν προβλήματα που για να λυθούν απαιτούν ευρύτατες συσπειρώσεις. Αν κάποια στιγμή βάλουμε μυαλό και αποφασίσουμε να αλλάξουμε τη ρότα της χώρας, θα πρέπει να συνεργαστούμε.
Ποιο θέμα δεν μπορεί να λυθεί χωρίς ευρύτατες συσπειρώσεις;
- Ε, το θέμα της παιδείας. Υπάρχουν βέβαια διαφορές αλλά πρέπει κάποια στιγμή να τολμήσουμε.
Πάντως συνήθως η συζήτηση για την παιδεία σταματάει στο θέμα του ασύλου.
- Δυστυχώς. Εγώ είμαι υπέρ του ασύλου, να μην σε εμποδίζει δηλαδή κανείς να αναπτύξεις τις ιδέες σου. Αλλά δεν συμμερίζομαι την άποψη ότι «το άσυλο αφορά όλη την κοινωνία» και όλες τις πράξεις. Και μερικοί που φωνάζουν υπέρ του ασύλου το έχουν κακομεταχειριστεί πολλαπλώς. Στο Πάντειο προπηλάκισαν καθηγητές. Έχουμε τον ξυλοδαρμό του καθηγητή Πανούση. Με συγχωρείς, με ποιο δικαίωμα;
Πώς βλέπετε την επανεμφάνιση των «επαναστατικών οργανώσεων»;
- Καλλιεργούν μια αντίληψη της βίας χωρίς στόχο. Η οποία θα κάνει τι; Θα δώσει κουράγιο στο μαζικό κίνημα; Αυτές είναι παλιομοδίτικες θεωρίες. Ελπίζω όλα αυτά που βλέπουμε, οι πυροβολισμοί, τα γκαζάκια και τα κείμενα με τις αμερικανιές για τα «τα donuts που έχουν μια τρύπα», ότι είναι ένα είδος επίδειξης που όπου να ‘ναι θα υποχωρήσουν. Για φαντάσου να αρχίσουνε να σκοτώνονται άνθρωποι χωρίς να ξέρεις και γιατί. Όχι ότι άμα ήξερες θα ήταν καλύτερα, αλλά εν πάση περιπτώσει θα μπορούσες να καταλάβεις που πάει το πράγμα.
Στο παρελθόν πάντως η δράση της «17 Ν» είχε βρει αρκετούς σιωπηλούς υποστηρικτές.
- Δε νομίζω ότι ζούμε κάτι αντίστοιχο σήμερα. Αυτή η διάχυση της βίας δημιουργεί μικρά γκέτο. Όλοι ψάχνουν σεκιουριτάδες, με αυτοκίνητο, χωρίς αυτοκίνητο, μέσα στο σπίτι, έξω από το σπίτι. Και γίνεται αυτό που οι Γάλλοι λένε banalization, δηλαδή κοινότοπο θέμα. Σηκώνεσαι το πρωί και ακούς το δελτίο εκρήξεων. Αυτό όμως δεν είναι καλαμπούρι, δημιουργεί ένα γενικό κλίμα φόβου. Βία, φόβος, αποχή από τα κοινά. Αυτή είναι η πορεία.
Κουμουνιστής υπήρξατε ποτέ;
- Όχι. Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 έκανα ένα ταξίδι στη Μόσχα και γυρνώντας είπα στους καθοδηγητές μου "παιδιά με συγχωρείτε εγώ δε θέλω να έχω σχέση με όλα αυτά".
Φτώχια;
- Δεν ήταν μόνο η φτώχια. Υπήρχε παντού μιζέρια. Αυτά που λένε, για τα κορίτσια που κυνηγάγανε τις νάιλον κάλτσες, δεν είναι ψέματα. Ο άλλος πούλαγε την ψυχή του για ένα τζιν. Εμένα έτυχε να με σταματήσει άνθρωπος, στο δρόμο και να μου ζητήσει τη μπλούζα μου.
Τόσο μοντέρνα ήτανε;
- Μπα, ήταν μια μπλούζα που είχε πλέξει η μακαρίτισσα η μάνα μου και της είχε βάλει ένα κομμάτι δέρμα μπροστά στο στήθος. Και με παρακαλούσε να του την πουλήσω. Μετά πήγα στη Ρουμανία. Με κάλεσε ένας πανεπιστημιακός να φάμε και στο τραπέζι είχε μια κονσέρβα τουρσί και μια γεμιστή ντομάτα. Μία. Εντάξει, δε λέω, η Σοβιετία απέκτησε υποδομές και έγινε βαριά βιομηχανική δύναμη, αλλά με τι κόστος; Πόσοι θυσιάστηκαν και τι οικολογικές καταστροφές έγιναν;
Μπορείτε να μου πείτε το πρώτο πράγμα που θα προωθούσατε σε μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – Συνασπισμού.
- Η εισαγωγή νέων φόρων και κατάργηση άλλων. Γιατί οι φόροι είναι εκείνοι που δίνουν την πολιτική σου αντίληψη. Δηλαδή να βάλουμε πράσινους φόρους και βέβαια φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας.
Ό,τι και να λέμε στην οικολογία το γυρνάτε.
- Μα δεν είναι δυνατόν η Ελλάδα να έχει χαμηλότερα επιδόσεις από τη Γερμανία, στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, στη βιολογική γεωργία.
Ενώ γεωγραφικά είμαστε μια ευνοημένη περιοχή, αυτό εννοείτε;
- Βέβαια και τεχνολογικά δεν είναι τίποτα το τρομακτικό, δεν είναι πυρηνική ενέργεια. Πρέπει λοιπόν να το καταλάβουμε. Αν οι Κινέζοι αποκτήσουν την ίδια αναλογία αυτοκινήτων που έχουμε στην Ευρώπη, ο πλανήτης θα καταστραφεί. Ή λοιπόν πρέπει να πεις ‘’εγώ θα έχω αυτοκίνητο κι εσύ δεν θα έχεις’’ ή πρέπει να οργανώσουμε αλλιώς τις ανάγκες της κοινωνίας.
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
Γ.Α.Παπανδρέου
radical30 Κυρ 30 Μάης 2010, 03:09
Το μανιφέστο του ΓιώργουΛίνα Παπαδάκη από το protagon.gr 29/5/2010
Απ’ τη μια το καλούπι του, ιωνικού ρυθμού με ανάγλυφες χαμογελαστές ρυτίδες γύρω απ’ τα μάτια, ραβδώσεις μελετημένες, ραδινότητα αναλογιών στον κορμό κι απ’ την άλλη μια ροκ εσωτερικότητα, βγαλμένη από τα τραγούδια που άκουγε μικρός. Άνετος με τακτ.
Την αντίθεση αυτή, μου έβγαλε και την ώρα που τον παρακολουθούσα να μιλά στην Κομοτηνή, στην Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή του Νομού Ροδόπης. Μια μίζερη αίθουσα, με γραβατωμένους υπουργούς και παράγοντες, μια επικαιρότητα που μετρά μαυρίλες κι αυτός, ο πρωθυπουργός, να μιλά με πραότητα και αυστηρότητα. Έδινε κουράγιο - συμβουλές, τρόπους διάσωσης - χρησιμοποιώντας φράσεις και λέξεις επαναστατικές, σαν βγαλμένες από κείμενο αριστεριστή στοχαστή.
«Εσείς θα έχετε τον πρώτο λόγο», «θα απελευθερώσουμε τις δυνάμεις», «να γίνουμε αυτάρκεις και εξωστρεφείς», «ανάγκη για ιστορικές αλλαγές», «προχωράμε σε ανατροπές». «Υπάρχει δικαιολογημένη οργή, όμως η οργή και η διαμαρτυρία από μόνες τους δεν οδηγούν πουθενά, αντίθετα πρέπει να γίνουν δύναμη αλλαγής νοοτροπιών και θεσμών που πρέπει να γίνουν διαφανείς και σύγχρονοι».
Το μανιφέστο του Γιώργου είχε ενδιαφέρον. Διανύουμε ως λαός μαγκωμένη περίοδο, ατολμίας και ανασφάλειας κι ο ίδιος ανοίγεται. Πατάει στα πόδια του, δεν κοιτάει τα χαρτιά του, μιλά άμεσα και δείχνει κουλ. Σαν να του ΄φυγε η αμηχανία της προβολής και η προηγούμενη συστολή. Παίζει πια τον ρόλο του καθοδηγητή. Ή βλέπει την έξοδο όπως ο προκάτοχός του ή έχει το σενάριο με το χάπι εντ και μας διαβάζει ακόμα τις πρώτες σκηνές.
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
Barack Obama
radical30 Σαβ 29 Μάης 2010, 04:00
«Μea culpa» για την οικολογική καταστροφή Δύο φορές μέσα σε μία μέρα «χτύπησε» ο Μπαράκ Ομπάμα σηματοδοτώντας ένα είδος επιστροφής μετά τις κατηγορίες που δέχθηκε ότι αδράνησε στο θέμα της πετρελαιοκηλίδας. Λίγες ώρες αφότου η κυβέρνησή του υπέβαλε στο Κογκρέσο το κείμενο με το νέο δόγμα εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ, ο αμερικανός πρόεδρος παραχώρησε συνέντευξη Τύπου για την καταστροφική διαρροή στον Κόλπο του Μεξικού κατά την οποία αναγνώρισε ότι εκτίμησε λανθασμένα την κατάσταση.
Ο αμερικανικός Τύπος υποδέχθηκε θετικά το mea culpa του Ομπάμα.
«Εκστόμισε δύο λέξεις- “έκανα λάθος”- που πολλοί από τους 43 προκατόχους του είχαν προσπαθήσει να αποφύγουν χωρίς να το πετυχαίνουν στον ίδιο βαθμό», ανέφεραν οι «Νιου Γιορκ Τάιμς», υπενθυμίζοντας ότι στην αρχή της προεδρίας του είχε παραδεχθεί εξίσου θαρραλέα ότι «τα θαλάσσωσε» διορίζοντας σε κυβερνητικά πόστα πρόσωπα για τα οποία αποδείχθηκε στη συνέχεια ότι διαπράξει φοροδιαφυγή. Προχθές, ο αμερικανός πρόεδρος αναγνώρισε ότι η κυβέρνησή του δεν κινθηκε με «αρκετή ταχύτητα» για να αλλάξει το πλαίσιο που διέπει τις υποθαλάσσιες γεωτρήσεις. «Σε περίπτωση που αναρωτιέστε ποιος είναι υπεύθυνος, αναλαμβάνω εγώ την ευθύνη», δήλωσε ολοκληρώνοντας τη συνέντευξη Τύπου.
Στροφή 180 μοιρών.
Στο κείμενο που υποβάλλει κάθε νέος πρόεδρος για την εθνική ασφάλεια, ο Ομπάμα περιγράφει μια νέα εποχή στην οποία οι ΗΠΑ θα πρέπει να μάθουν να ζουν εντός των ορίων τους, ενώ στις προτεραιότητες περιλαμβάνονται για πρώτη φορά η αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους και η
ενίσχυση της εκπαίδευσης. Ουσιαστικά ο Μπαράκ Ομπάμα εγκαταλείπει το δόγμα του «προληπτικού πολέμου» της κυβέρνησης Μπους και ανοίγει τον δρόμο για ευρύτερη συνεργασία με τις ανερχόμενες δυνάμεις του πλανήτη ενώ στο κείμενο του 2002 αναφερόταν ρητώς ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα επέτρεπαν την άνοδο μιας αντίπαλης υπερδύναμης.
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
>
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
Νίκος Δήμου
radical30 Πεμ 27 Μάης 2010, 08:52
το Ίντερνετ έχει σκουπίδι, αλλά ... και συνταρακτικές αποκαλύψεις
Παλαιά συνέντευξη του Σταύρου Θεοδωράκη με το Νίκο Δήμου
Ο Νίκος Δήμου, ο παππούς του ελληνικού Ίντερνετ, μιλάει για τον Γκέιτς αλλά και τον Κουκοδήμο
Ο Νίκος Δήμου μπροστά στον πρώτο του υπολογιστή, τον οποίον απέκτησε το 1984. Έναν ΙΒΜ ΡC ΧΤ. Συντροφιά με το «γατοτάκι» του το οποίο πρωταγωνιστούσε και στο βιβλίο του «Το ημερολόγιο του καύσωνα».
Με αφορμήαυτό το βιβλίο ο Δημοσθένης Κούρτοβικ έγραψε ότι ο Νίκος Δήμου είναι ένας από τους πιο πολύπλευρους και καλλιεργημένους Έλληνες συγγραφείς. "Βαθυστόχαστος όσο και πνευματώδης. Ορθολογιστής όσο και λυρικός".
Ο πανικός του συνομιλητή μου ήταν μεγάλος: «Πού είναι»,«πώς θα το δω», «ποιος το έβαλε». Βιαζόταν πολύ. Σε λίγο θα άρχιζαν τα δελτία ειδήσεων και έπρεπε να έχει τη δική του απάντηση στο "ζαχοπούλειο ερώτημα" της ημέρας. Γιατί θα το έχετε προσέξει, ότι αυτή η χρονιά κυλάει μόνο με ερωτήματα.
Δεν λέμε «είνα Τρίτη», αλλά λέμε «είναι η μέρα που ο εισαγγελέας θα προσπαθήσει να απαντήσει στο ερώτημα ποια είναι η φίλη του αδελφού της γυναίκας που συνόδευε την 35άρα τους τελευταίους μήνες».Τετάρτη; «Ποιος ηθοποιός συναντήθηκε δύο φορές με τον πρώην γενικό γραμματέα, στον προθάλαμο παραλιακού ξενοδοχείου της Θεσσαλονίκης, το καλοκαίρι του 2004;». Πέμπτη; «Ποιος δημοσιογράφος τηλεοπτικού σταθμού έχει ξάδελφο από την πλευρά της μητέρας του, στην εφημερίδα που ο εκδότης της εμπλέκεται στην υπόθεση;».
Όσο πιο περιττό είναι το ερώτημα, τόσο μεγαλώνει (!) η σκιά που ρίχνει στην υπόθεση. Aλλωστε αυτό πια είναι το εθνικό μας σπορ. Να μπλέκουμε τα σημαντικά με τα ασήμαντα, τα ουσιαστικά με τα ανούσια και κάποια στιγμή απηυδισμένοι και μπερδεμένοι, να τα πετάμε όλα μαζί στα σκουπίδια. Τέλος πάντων, ξεστράτισα.
Το ανόητο ερώτημα του συνομιλητή μου ήταν σαφές. Ποιος έβαλε το βίντεο με τον Ζαχόπουλο στο Ίντερνετ; Πώς το βλέπεις και πού; Η «είδηση» είχε κυκλοφορήσει από το απόγευμα στην πολιτικό-δημοσιογραφική πιάτσα και είχε προκαλέσει μεγάλη αναστάτωση. Το Ίντερνετ γενικά το έχει αυτό. Είναι ο φόβος και η ελπίδα μαζί. Κάτι σαν θεά της αρχαιότητας. Τους μισούς τους πανικοβάλλει και τους άλλους μισούς τους κάνει να αισθάνονται ημίθεοι.
Η φράση «θα τα δεις στο Ίντερνετ» έχει υποκαταστήσει σχεδόν την απειλή «θα τα δώσω στον Μάκη». Aρχισα να του εξηγώ ότι το «βίντεο Ζαχόπουλου» είναι μια μαϊμουδίστικη μπαρούφα, αλλά το κακό είχε γίνει. Όλα τα δελτία βγήκαν με την «είδηση»που δεν ήταν είδηση. Η μαγεία που ασκεί στον τεχνολογικά αναλφάβητο κόσμο των media το Ίντερνετ είχε κάνει το θαύμα της. Ευτυχώς, την επομένη οι περισσότερες σοβαρές εφημερίδες μιλούσαν για «το φιάσκο με το μαϊμού βίντεο στο Ίντερνετ».
Στις μπροστινές σελίδες κυριαρχούσε κάτι άλλο «ιντερνετικό». Η ξαφνική έλευση στη χώρα μας του «βασιλιά της Πληροφορικής». Ο Μπιλ Γκέιτς θα μιλούσε στο Μέγαρο. Εκεί, στη σειρά των επισήμων, ανάμεσα σε αρχηγούς και προέδρους ξεχώριζε χωρίς γραβάτα ο παππούς του ελληνικού Ίντερνετ.
Ο συγγραφέας Νίκος Δήμου ήταν εκεί...
Παρακολουθήσατε την ομιλία του Γκέιτς στο Μέγαρο;
Με κατάνυξη. Πρόκειται για ζωντανό μύθο. Όχι μόνο για αυτά που ήδη επέτυχε, αλλά κυρίως για αυτά που οικοδομεί τώρα. Ποιος έχει διαθέσει το 98% της περιουσίας του στη φιλανθρωπία; Και κυρίως: ποιος ασχολήθηκε ποτέ προσωπικά με τη διαχείριση της βοήθειας; Είναι γνωστό ότι το 80% της βοήθειας στον Τρίτο Κόσμο πάει χαμένο- από κλεψιά, κομπίνα, κακή οργάνωση. Ο Γκέιτς στήνει μια δεύτερη Μicrosoft, που θα αξιοποιεί και την τελευταία δεκάρα.
Τι θα του λέγατε για την Ελλάδα αν τον συναντούσατε;
Ότι είναι η χώρα στην οποία ακόμα και αυτός (όπως και ο Steve Jobs της Αpple και ο Larry Εllison της Οracle) θα είχε αποτύχει παταγωδώς. Κατ΄ αρχάς διότι δεν είχαν πτυχία. Και ποιος σε αυτήν τη χώρα θα ανέθετε σε έναν 19χρονο ένα κομβικό έργο- να φτιάξει λογισμικό για το πρώτο ΡC της ΙΒΜ;
Πώς σας φαίνεται η ιδέα του Νicholas Νegroponte για ένα laptop που θα στοιχίζει μόνο 100 δολάρια;
Αριστη. Βέβαια από 100 έχει πάει κάπου στα 170, αλλά και πάλι είναι στη σωστή κατεύθυνση. Με τον ανταγωνισμό οι τιμές θα πέσουν- και τα παιδιά του Τρίτου Κόσμου θα μπουν στην ψηφιακή εποχή. Η βασική παγκόσμια πολιτική πρέπει να είναι: κλείσιμο στο γνωστικό χάσμα και μείωση των ψηφιακά αναλφάβητων.
Στη Δύση, πάντως, πολλά παιδικά δωμάτια θυμίζουν «τεχνολογικά εργαστήρια» και αυτό δεν είναι και πολύ καλό για τα παιδιά.
Η μητέρα μου με κυνηγούσε διότι διάβαζα συνεχώς (εξωσχολικά) και θα έχανα το φως μου. Μετά, γιατί άκουγα πολύ ραδιόφωνο. Είχα κατασκευάσει μόνος μου ένα ραδιόφωνο με γαληνίτη. Από μικρός ενδιαφερόμουν τόσο για τη λογοτεχνία, όσο και για την τεχνολογία (η ίδια λέξη ανάποδα). Βρίσκω αστεία την προκατάληψη πολλών διανοουμένων- η τεχνολογία είναι μία καθαρά πνευματική δημιουργία. Εμπεριέχει φαντασία, γνώση, εφευρετικότητα. Μια μηχανή είναι όπως ένα βιβλίο- αρκεί να ξέρεις να τη διαβάσεις.
Είδατε το μαϊμού βίντεο Ζαχόπουλου που κυκλοφόρησε στο Ίντερνετ;
Πολύ μαϊμού! Πρέπει να κατασκευάστηκε από μακάκους.
Πώς, αλήθεια, θα χαρακτηρίζατε την ιστορία που άρχισε με την πτώση του πρώην γενικού γραμματέα;
Θρίλερ βέβαια- ελπίζω οι συγγραφείς αστυνομικών με κοινωνικές προεκτάσεις να πάρουν ιδέες. Αν και συχνά η ζωή ξεπερνάει την τέχνη. Σε αντίθεση πάντως με τα αστυνομικά, όπου ο πανέξυπνος Πουαρό αποκαλύπτει τα πάντα, εδώ δεν νομίζω πως θα μάθουμε ποτέ όλη την αλήθεια.
Τόσα χρόνια με πολιτικούς και δημοσιογράφους, σε τι συμπεράσματα έχετε καταλήξει;
Οι πολιτικοί συνεχίζουν να με ξαφνιάζουν με το χαμηλό επίπεδό τους- και το νοητικό και το μορφωτικό. Στα δάκτυλα των δύο χεριών θα μετρούσα τους πράγματι ικανούς και καταρτισμένους. Τους πολύ ευφυείς, το σύστημα τους πετάει έξω (π.χ. Στέφανος Μάνος). Θα μου πείτε, ποιος σοβαρός και ικανός πάει σήμερα για πολιτικός; Δείτε την περίπτωση Κουκοδήμου. Ο άνθρωπος ήταν ικανότατος στο άλμα εις μήκος- στο εις βάθος, τα έκανε θάλασσα.
Νομίζω ότι υπήρξε μια μεγάλη περίοδος της ζωής σας που δηλώνατε δημοσιογράφος.
Όχι, ποτέ. Μπορεί να έχω γράψει, επί 29 χρόνια, σε όλα τα μεγάλα έντυπα της χώρας και να μετράω έντεκα παραιτήσεις για λόγους αξιοπρέπειας από τα εγκυρότερα ΜΜΕ, πάντα όμως ήμουν «συγγραφέας». Και δεν έγινα μέλος της ΕΣΗΕΑ.
Για κάποιους το Διαδίκτυο είναι συνώνυμο της παραβίασης του προσωπικού χώρου.
Αντιθέτως! Το Διαδίκτυο προστατεύει τον ιδιωτικό χώρο όσο κανένα άλλο Μέσο- φτάνει να ξέρεις να το χρησιμοποιήσεις. «Στο Ίντερνετ κανείς δεν ξέρει αν είσαι σκύλος», λέει ένας σκύλος στον άλλον, ενώ πληκτρολογεί- στη διάσημη γελοιογραφία του Ρeter Steiner που δημοσιεύθηκε στον «Νew Υorker» το 1993. Τo Διαδίκτυο
θα αποκαλύψει μόνον όσα του αποκάλυψες- αλλά έχει φοβερή μνήμη και ταχύτητα. Ένα ψάξιμο στο Google θα βγάλει και τη διάλεξη που έκανες πριν από 15 χρόνια και τη συνέντευξη που έδωσες πριν από 10 και τη φωτογραφία που σου τράβηξαν ενώ έτρωγες αστακομακαρονάδα...
Ποια είναι τα καλά και ποια τα κακά στο «κίνημα των bloggers»;
Τα κακά είναι λίγα: φλυαρία και αρκετό σκουπίδι (όπως και στον έντυπο λόγο). Τα καλά είναι πολλά. Αρχίζοντας από το βασικό, το Μέγα Δημοκρατικό Πλεονέκτημα: ο καθένας πια μπορεί να γίνει εκδότης του εαυτού του. Τζάμπα. Ποιος ήξερε τον Πιτσιρίκο πριν από τα blogs; Το Διαδίκτυο έδωσε διέξοδο σε όλους τους δημιουργούς:
συγγραφείς, μουσικούς, ζωγράφους, κινηματογραφιστές.
Πιστεύετε και στη «λαϊκή ιντερνετική δημοσιογραφία»;
Έχει πολύ σκουπίδι, αλλά και ζωντανά κείμενα και συνταρακτικές αποκαλύψεις. Καταγγελίες όπως αυτές που έκανε η Αμαλία Καλυβίνου για την ανεπάρκεια και τη διαφθορά του συστήματος υγείας στη χώρα μας μόνο στο Ίντερνετ μπορούν να γίνουν.
Πώς μπορεί, όμως, να ξεχωρίσει κανείς το «καλό» από το «κακό» στο χάος του Διαδικτύου;
Θέμα παιδείας, η οποία αλλάζει ριζικά στην ψηφιακή εποχή. Η μάθηση και η απομνημόνευση είναι περιττές- όλες τις γνώσεις τις βρίσκεις ακόμα και μέσα από το κινητό σου τηλέφωνο. Τώρα πρώτο θέμα είναι η κριτική ικανότητα, η δυνατότητα να αξιολογείς και να ελέγχεις. Ο δάσκαλος δεν είναι πια αυτός που μοιράζει γνώση, αλλά αυτός που ασκεί την κρίση.
Τι, κυρίως, είναι τα blogs: φόρουμ επικοινωνίας, πεδίο «πολιτικής δράσης» ή σκηνικό για επιδειξιομανείς;
Τα πάντα. Ό,τι υπάρχει στο ανθρώπινο σύμπαν υπάρχει και στο Διαδίκτυο, που είναι ο καθρέφτης του.
Οι «αποκλεισμένοι» (μετανάστες λ.χ.) θα μπορούσαν να αποκτήσουν δύναμη μέσα από το Διαδίκτυο ή τελικά και αυτό το «μέσον» θα παραδοθεί σε αυτούς που έχουν χρήματα ή εξειδικευμένη γνώση;
Γιατί «θα»; Ήδη το κάνουν. Ένα από τα καλύτερα ελληνικά blogs ανήκει σε έναν μετανάστη, τον συνεργάτη των «ΝΕΩΝ» Γκασμέντ Καπλάνι.
Η ανωνυμία είναι δύναμη ή ευκαιρία για αυθαιρεσίες;
Και τα δύο. Δίνει τη δυνατότητα για καταγγελίες (π. χ. ο υπάλληλος που εκθέτει τα επικίνδυνα ελαττώματα προϊόντων της εταιρείας του) αλλά και για συκοφαντίες. Η αρχαία τέχνη της λιβελλογραφίας συνεχίζεται και ψηφιακά...
Ποιο από τα «παλιά μέσα» (εφημερίδες, ραδιόφωνο, τηλεόραση, βιβλίο, τηλέφωνο) θα υποστεί τη μεγαλύτερη ζημιά από την ανάπτυξη του Ίντερνετ;
Όλα θα προσαρμοστούν και θα συνυπάρξουν. Η φωτογραφία δεν σκότωσε τη ζωγραφική, ούτε ο κινηματογράφος το θέατρο, ούτε η τηλεόραση τον κινηματογράφο. Απλά θα περνάνε πια όλα από το Διαδίκτυο. Τα τυπωμένα βιβλία θα υπάρχουν πάντα- ακόμα και ως συλλεκτικά αντικείμενα. Αυτά που ήδη πέθαναν είναι οι εγκυκλοπαίδειες και τα λεξικά.Γιατί να κουβαλάς τόμους, όταν αρκεί ένα DVD ή ένα ψάξιμο στο Ίντερνετ;
Πιστεύετε ότι η επόμενη(!) επανάσταση θα αρχίσει από τα blogs;
Δεν ξέρω αν θα υπάρξει επόμενη επανάσταση- αλλά, αν ναι, τα ιστολόγια θα παίξουν σημαντικό ρόλο. Ήδη αποτελούν τη μόνη διέξοδο- και την μόνη πηγή πληροφοριών- για όλους τους πολίτες των αυταρχικών καθεστώτων.
πηγή: stavrovelonia blogspot
Παλαιά συνέντευξη του Σταύρου Θεοδωράκη με το Νίκο Δήμου
Ο Νίκος Δήμου, ο παππούς του ελληνικού Ίντερνετ, μιλάει για τον Γκέιτς αλλά και τον Κουκοδήμο
Ο Νίκος Δήμου μπροστά στον πρώτο του υπολογιστή, τον οποίον απέκτησε το 1984. Έναν ΙΒΜ ΡC ΧΤ. Συντροφιά με το «γατοτάκι» του το οποίο πρωταγωνιστούσε και στο βιβλίο του «Το ημερολόγιο του καύσωνα». Με αφορμήαυτό το βιβλίο ο Δημοσθένης Κούρτοβικ έγραψε ότι ο Νίκος Δήμου είναι ένας από τους πιο πολύπλευρους και καλλιεργημένους Έλληνες συγγραφείς. "Βαθυστόχαστος όσο και πνευματώδης. Ορθολογιστής όσο και λυρικός".
Ο πανικός του συνομιλητή μου ήταν μεγάλος: «Πού είναι»,«πώς θα το δω», «ποιος το έβαλε». Βιαζόταν πολύ. Σε λίγο θα άρχιζαν τα δελτία ειδήσεων και έπρεπε να έχει τη δική του απάντηση στο "ζαχοπούλειο ερώτημα" της ημέρας. Γιατί θα το έχετε προσέξει, ότι αυτή η χρονιά κυλάει μόνο με ερωτήματα.
Δεν λέμε «είνα Τρίτη», αλλά λέμε «είναι η μέρα που ο εισαγγελέας θα προσπαθήσει να απαντήσει στο ερώτημα ποια είναι η φίλη του αδελφού της γυναίκας που συνόδευε την 35άρα τους τελευταίους μήνες».Τετάρτη; «Ποιος ηθοποιός συναντήθηκε δύο φορές με τον πρώην γενικό γραμματέα, στον προθάλαμο παραλιακού ξενοδοχείου της Θεσσαλονίκης, το καλοκαίρι του 2004;». Πέμπτη; «Ποιος δημοσιογράφος τηλεοπτικού σταθμού έχει ξάδελφο από την πλευρά της μητέρας του, στην εφημερίδα που ο εκδότης της εμπλέκεται στην υπόθεση;».
Όσο πιο περιττό είναι το ερώτημα, τόσο μεγαλώνει (!) η σκιά που ρίχνει στην υπόθεση. Aλλωστε αυτό πια είναι το εθνικό μας σπορ. Να μπλέκουμε τα σημαντικά με τα ασήμαντα, τα ουσιαστικά με τα ανούσια και κάποια στιγμή απηυδισμένοι και μπερδεμένοι, να τα πετάμε όλα μαζί στα σκουπίδια. Τέλος πάντων, ξεστράτισα.
Το ανόητο ερώτημα του συνομιλητή μου ήταν σαφές. Ποιος έβαλε το βίντεο με τον Ζαχόπουλο στο Ίντερνετ; Πώς το βλέπεις και πού; Η «είδηση» είχε κυκλοφορήσει από το απόγευμα στην πολιτικό-δημοσιογραφική πιάτσα και είχε προκαλέσει μεγάλη αναστάτωση. Το Ίντερνετ γενικά το έχει αυτό. Είναι ο φόβος και η ελπίδα μαζί. Κάτι σαν θεά της αρχαιότητας. Τους μισούς τους πανικοβάλλει και τους άλλους μισούς τους κάνει να αισθάνονται ημίθεοι.
Η φράση «θα τα δεις στο Ίντερνετ» έχει υποκαταστήσει σχεδόν την απειλή «θα τα δώσω στον Μάκη». Aρχισα να του εξηγώ ότι το «βίντεο Ζαχόπουλου» είναι μια μαϊμουδίστικη μπαρούφα, αλλά το κακό είχε γίνει. Όλα τα δελτία βγήκαν με την «είδηση»που δεν ήταν είδηση. Η μαγεία που ασκεί στον τεχνολογικά αναλφάβητο κόσμο των media το Ίντερνετ είχε κάνει το θαύμα της. Ευτυχώς, την επομένη οι περισσότερες σοβαρές εφημερίδες μιλούσαν για «το φιάσκο με το μαϊμού βίντεο στο Ίντερνετ».
Στις μπροστινές σελίδες κυριαρχούσε κάτι άλλο «ιντερνετικό». Η ξαφνική έλευση στη χώρα μας του «βασιλιά της Πληροφορικής». Ο Μπιλ Γκέιτς θα μιλούσε στο Μέγαρο. Εκεί, στη σειρά των επισήμων, ανάμεσα σε αρχηγούς και προέδρους ξεχώριζε χωρίς γραβάτα ο παππούς του ελληνικού Ίντερνετ.
Ο συγγραφέας Νίκος Δήμου ήταν εκεί... Παρακολουθήσατε την ομιλία του Γκέιτς στο Μέγαρο;
Με κατάνυξη. Πρόκειται για ζωντανό μύθο. Όχι μόνο για αυτά που ήδη επέτυχε, αλλά κυρίως για αυτά που οικοδομεί τώρα. Ποιος έχει διαθέσει το 98% της περιουσίας του στη φιλανθρωπία; Και κυρίως: ποιος ασχολήθηκε ποτέ προσωπικά με τη διαχείριση της βοήθειας; Είναι γνωστό ότι το 80% της βοήθειας στον Τρίτο Κόσμο πάει χαμένο- από κλεψιά, κομπίνα, κακή οργάνωση. Ο Γκέιτς στήνει μια δεύτερη Μicrosoft, που θα αξιοποιεί και την τελευταία δεκάρα.
Τι θα του λέγατε για την Ελλάδα αν τον συναντούσατε;
Ότι είναι η χώρα στην οποία ακόμα και αυτός (όπως και ο Steve Jobs της Αpple και ο Larry Εllison της Οracle) θα είχε αποτύχει παταγωδώς. Κατ΄ αρχάς διότι δεν είχαν πτυχία. Και ποιος σε αυτήν τη χώρα θα ανέθετε σε έναν 19χρονο ένα κομβικό έργο- να φτιάξει λογισμικό για το πρώτο ΡC της ΙΒΜ;
Πώς σας φαίνεται η ιδέα του Νicholas Νegroponte για ένα laptop που θα στοιχίζει μόνο 100 δολάρια;
Αριστη. Βέβαια από 100 έχει πάει κάπου στα 170, αλλά και πάλι είναι στη σωστή κατεύθυνση. Με τον ανταγωνισμό οι τιμές θα πέσουν- και τα παιδιά του Τρίτου Κόσμου θα μπουν στην ψηφιακή εποχή. Η βασική παγκόσμια πολιτική πρέπει να είναι: κλείσιμο στο γνωστικό χάσμα και μείωση των ψηφιακά αναλφάβητων.
Στη Δύση, πάντως, πολλά παιδικά δωμάτια θυμίζουν «τεχνολογικά εργαστήρια» και αυτό δεν είναι και πολύ καλό για τα παιδιά.
Η μητέρα μου με κυνηγούσε διότι διάβαζα συνεχώς (εξωσχολικά) και θα έχανα το φως μου. Μετά, γιατί άκουγα πολύ ραδιόφωνο. Είχα κατασκευάσει μόνος μου ένα ραδιόφωνο με γαληνίτη. Από μικρός ενδιαφερόμουν τόσο για τη λογοτεχνία, όσο και για την τεχνολογία (η ίδια λέξη ανάποδα). Βρίσκω αστεία την προκατάληψη πολλών διανοουμένων- η τεχνολογία είναι μία καθαρά πνευματική δημιουργία. Εμπεριέχει φαντασία, γνώση, εφευρετικότητα. Μια μηχανή είναι όπως ένα βιβλίο- αρκεί να ξέρεις να τη διαβάσεις.
Είδατε το μαϊμού βίντεο Ζαχόπουλου που κυκλοφόρησε στο Ίντερνετ;
Πολύ μαϊμού! Πρέπει να κατασκευάστηκε από μακάκους.
Πώς, αλήθεια, θα χαρακτηρίζατε την ιστορία που άρχισε με την πτώση του πρώην γενικού γραμματέα;
Θρίλερ βέβαια- ελπίζω οι συγγραφείς αστυνομικών με κοινωνικές προεκτάσεις να πάρουν ιδέες. Αν και συχνά η ζωή ξεπερνάει την τέχνη. Σε αντίθεση πάντως με τα αστυνομικά, όπου ο πανέξυπνος Πουαρό αποκαλύπτει τα πάντα, εδώ δεν νομίζω πως θα μάθουμε ποτέ όλη την αλήθεια.
Τόσα χρόνια με πολιτικούς και δημοσιογράφους, σε τι συμπεράσματα έχετε καταλήξει;
Οι πολιτικοί συνεχίζουν να με ξαφνιάζουν με το χαμηλό επίπεδό τους- και το νοητικό και το μορφωτικό. Στα δάκτυλα των δύο χεριών θα μετρούσα τους πράγματι ικανούς και καταρτισμένους. Τους πολύ ευφυείς, το σύστημα τους πετάει έξω (π.χ. Στέφανος Μάνος). Θα μου πείτε, ποιος σοβαρός και ικανός πάει σήμερα για πολιτικός; Δείτε την περίπτωση Κουκοδήμου. Ο άνθρωπος ήταν ικανότατος στο άλμα εις μήκος- στο εις βάθος, τα έκανε θάλασσα.
Νομίζω ότι υπήρξε μια μεγάλη περίοδος της ζωής σας που δηλώνατε δημοσιογράφος.
Όχι, ποτέ. Μπορεί να έχω γράψει, επί 29 χρόνια, σε όλα τα μεγάλα έντυπα της χώρας και να μετράω έντεκα παραιτήσεις για λόγους αξιοπρέπειας από τα εγκυρότερα ΜΜΕ, πάντα όμως ήμουν «συγγραφέας». Και δεν έγινα μέλος της ΕΣΗΕΑ.
Για κάποιους το Διαδίκτυο είναι συνώνυμο της παραβίασης του προσωπικού χώρου.
Αντιθέτως! Το Διαδίκτυο προστατεύει τον ιδιωτικό χώρο όσο κανένα άλλο Μέσο- φτάνει να ξέρεις να το χρησιμοποιήσεις. «Στο Ίντερνετ κανείς δεν ξέρει αν είσαι σκύλος», λέει ένας σκύλος στον άλλον, ενώ πληκτρολογεί- στη διάσημη γελοιογραφία του Ρeter Steiner που δημοσιεύθηκε στον «Νew Υorker» το 1993. Τo Διαδίκτυο
θα αποκαλύψει μόνον όσα του αποκάλυψες- αλλά έχει φοβερή μνήμη και ταχύτητα. Ένα ψάξιμο στο Google θα βγάλει και τη διάλεξη που έκανες πριν από 15 χρόνια και τη συνέντευξη που έδωσες πριν από 10 και τη φωτογραφία που σου τράβηξαν ενώ έτρωγες αστακομακαρονάδα...
Ποια είναι τα καλά και ποια τα κακά στο «κίνημα των bloggers»;
Τα κακά είναι λίγα: φλυαρία και αρκετό σκουπίδι (όπως και στον έντυπο λόγο). Τα καλά είναι πολλά. Αρχίζοντας από το βασικό, το Μέγα Δημοκρατικό Πλεονέκτημα: ο καθένας πια μπορεί να γίνει εκδότης του εαυτού του. Τζάμπα. Ποιος ήξερε τον Πιτσιρίκο πριν από τα blogs; Το Διαδίκτυο έδωσε διέξοδο σε όλους τους δημιουργούς:
συγγραφείς, μουσικούς, ζωγράφους, κινηματογραφιστές.
Πιστεύετε και στη «λαϊκή ιντερνετική δημοσιογραφία»;
Έχει πολύ σκουπίδι, αλλά και ζωντανά κείμενα και συνταρακτικές αποκαλύψεις. Καταγγελίες όπως αυτές που έκανε η Αμαλία Καλυβίνου για την ανεπάρκεια και τη διαφθορά του συστήματος υγείας στη χώρα μας μόνο στο Ίντερνετ μπορούν να γίνουν.
Πώς μπορεί, όμως, να ξεχωρίσει κανείς το «καλό» από το «κακό» στο χάος του Διαδικτύου;
Θέμα παιδείας, η οποία αλλάζει ριζικά στην ψηφιακή εποχή. Η μάθηση και η απομνημόνευση είναι περιττές- όλες τις γνώσεις τις βρίσκεις ακόμα και μέσα από το κινητό σου τηλέφωνο. Τώρα πρώτο θέμα είναι η κριτική ικανότητα, η δυνατότητα να αξιολογείς και να ελέγχεις. Ο δάσκαλος δεν είναι πια αυτός που μοιράζει γνώση, αλλά αυτός που ασκεί την κρίση.
Τι, κυρίως, είναι τα blogs: φόρουμ επικοινωνίας, πεδίο «πολιτικής δράσης» ή σκηνικό για επιδειξιομανείς;
Τα πάντα. Ό,τι υπάρχει στο ανθρώπινο σύμπαν υπάρχει και στο Διαδίκτυο, που είναι ο καθρέφτης του.
Οι «αποκλεισμένοι» (μετανάστες λ.χ.) θα μπορούσαν να αποκτήσουν δύναμη μέσα από το Διαδίκτυο ή τελικά και αυτό το «μέσον» θα παραδοθεί σε αυτούς που έχουν χρήματα ή εξειδικευμένη γνώση;
Γιατί «θα»; Ήδη το κάνουν. Ένα από τα καλύτερα ελληνικά blogs ανήκει σε έναν μετανάστη, τον συνεργάτη των «ΝΕΩΝ» Γκασμέντ Καπλάνι.
Η ανωνυμία είναι δύναμη ή ευκαιρία για αυθαιρεσίες;
Και τα δύο. Δίνει τη δυνατότητα για καταγγελίες (π. χ. ο υπάλληλος που εκθέτει τα επικίνδυνα ελαττώματα προϊόντων της εταιρείας του) αλλά και για συκοφαντίες. Η αρχαία τέχνη της λιβελλογραφίας συνεχίζεται και ψηφιακά...
Ποιο από τα «παλιά μέσα» (εφημερίδες, ραδιόφωνο, τηλεόραση, βιβλίο, τηλέφωνο) θα υποστεί τη μεγαλύτερη ζημιά από την ανάπτυξη του Ίντερνετ;
Όλα θα προσαρμοστούν και θα συνυπάρξουν. Η φωτογραφία δεν σκότωσε τη ζωγραφική, ούτε ο κινηματογράφος το θέατρο, ούτε η τηλεόραση τον κινηματογράφο. Απλά θα περνάνε πια όλα από το Διαδίκτυο. Τα τυπωμένα βιβλία θα υπάρχουν πάντα- ακόμα και ως συλλεκτικά αντικείμενα. Αυτά που ήδη πέθαναν είναι οι εγκυκλοπαίδειες και τα λεξικά.Γιατί να κουβαλάς τόμους, όταν αρκεί ένα DVD ή ένα ψάξιμο στο Ίντερνετ;
Πιστεύετε ότι η επόμενη(!) επανάσταση θα αρχίσει από τα blogs;
Δεν ξέρω αν θα υπάρξει επόμενη επανάσταση- αλλά, αν ναι, τα ιστολόγια θα παίξουν σημαντικό ρόλο. Ήδη αποτελούν τη μόνη διέξοδο- και την μόνη πηγή πληροφοριών- για όλους τους πολίτες των αυταρχικών καθεστώτων.
πηγή: stavrovelonia blogspot
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
Κώστας Σημίτης
radical30 Πεμ 27 Μάης 2010, 04:24
Επιτέλους απόδοση ευθυνών ...Δτου Δημήτρη Καμπουράκη 27/5/10
Πρώτον: Να είμαστε ακριβοδίκαιοι. Δεν ζητάμε από τον Κώστα Καραμανλή να βγει δημόσια και να μιλήσει για την οικτρή οικονομική κατάσταση που άφησε τη χώρα και για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου; Και ορθώς το ζητάμε. Ε λοιπόν, μετά την κυνική και θλιβερή ομολογία του Μαντέλη, πρέπει να βγει και να μιλήσει και ο Κώστας Σημίτης. Ο Μαντέλης δεν ήταν κανένας περιφερειακός υπουργίσκος που έτυχε να του δώσει ένα χαρτοφυλάκιο και του βγήκε σκάρτος. Ήταν στενότατος συνεργάτης του για πολλά χρόνια, άνθρωπος δικός του. Όπως και ο Τσουκάτος. Τι να πει ο Σημίτης; Ούτε ξέρω, ούτε με νοιάζει. Έχει σοβαρότατη πολιτική (τουλάχιστον) ευθύνη. Πρέπει να την αναλάβει. Να πει κάτι, να αναλάβει το μερίδιο του, να ακούσουμε την άποψη του για όλα τούτα τα βρωμερά που έγιναν επί πρωθυπουργίας του, να ζητήσει μια συγνώμη... κάτι βρε αδερφέ. Είναι υποχρεωμένος, αλλιώς κρύβεται κι αυτός ένοχα όπως ο Καραμανλής.
Δεύτερον: Καλώς το πολιτικό σύστημα βρήκε τον τρόπο να αποκαλυφθούν κάποιοι ένοχοι. Όπως ο Μαντέλης. Ε λοιπόν, αν το ίδιο πολιτικό σύστημα δεν βρει τον τρόπο να τον τιμωρήσει τον Μαντέλη, τότε θα πρόκειται για δεύτερο σκάνδαλο. Δε με ενδιαφέρει αν έχει παραγραφεί το αδίκημα με τον νόμο περί ευθύνης υπουργών. Να βρούνε τρόπο να τον κλείσουν μέσα. Είναι υποχρεωμένοι. Γι αυτό τους έχουμε εκεί πάνω.
πηγή : protagom.gr
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
Τάσος Μαντέλης
radical30 Πεμ 27 Μάης 2010, 04:19
Κυνικός και αδίστακτοςτου Κώστα Γιαννακίδη 27/5/10
O Τάσος Μαντέλης παραδέχθηκε ότι πήρε 450.000 μάρκα σε λογαριασμό στην Ελβετία. Σε δύο δόσεις. Η πρώτη ήταν προεκλογική χορηγία από τη Siemens-έτσι λέγεται τώρα η μίζα. Η δεύτερη δόση ήταν 250.000 ευρώ, αλλά ο κ. Μαντέλης λέει ότι δεν γνωρίζει τον εντολέα. Ασφαλώς και πήρε τα χρήματα αν και, κατά δήλωση του, δεν τα χρησιμοποίησε. Καταθέτοντας στην επιτροπή της Βουλής, που εξετάζει την υπόθεση της Siemens, αναφέρθηκε σε δημοσιεύματα για μίζες δέκα εκατομμυρίων ευρώ προς στελέχη της κυβέρνησης και του κρατικού μηχανισμού, αλλά, όπως είπε, δεν σκοπεύει να τα πάρει επάνω του και να τα ξεπλύνει. Και πρόσθεσε ότι ο ίδιος δεν έδωσε χρήματα στο ΠΑΣΟΚ.
Δεν είναι απλώς προκλητικό. Είναι εξωφρενικό. Είναι απίστευτο καθώς έχουν εμφανιστεί και άλλοι λογαριασμοί με το όνομα «Ρόκος», το οποίο έχει συνδεθεί με τον κ. Μαντέλη. Είναι να χτυπάς το κεφάλι στον τοίχο-το δικό σου ή του Μαντέλη. Εννοείται πως ακόμα και αν μπορούσε να στοιχειοθετηθεί κατηγορία, το αδίκημα έχει παραγραφεί και ο Τ. Μαντέλης θεωρεί την Ελλάδα μόνο ως τουριστικό προορισμό-ο άνθρωπος εργάζεται στο Αζερμπαϊτζάν και έχει οικογενειακό ενδιαφέρον στις ΗΠΑ όπου σπουδάζει ο γιος του χορηγία της Siemens.
Ο κ. Μαντέλης παραδέχεται ότι πήρε 450.000 ευρώ. Περίπου τόσα θα βγάλει στα σαράντα χρόνια του εργασιακού του βίου ένας χαμηλόμισθος του ιδιωτικού τομέα. Στα σαράντα χρόνια που χρειάζεται για να τεκμηριώσει πλήρη συνταξιοδοτικά δικαιώματα. Ακούγεται λαϊκίστικο ως επιχείρημα, αλλά, είναι λογικό να συνδεθεί με τα ενστικτώδη αντανακλαστικά της κοινής γνώμης. Τι άλλο μαθαίνουμε μέχρι στιγμής; Οι μοναδικές μίζες που έχουν ταυτοποιηθεί έχουν να κάνουν με το ΠΑΣΟΚ και το περιβάλλον Σημίτη. Οχι πως το πολιτικό χρήμα είχε κομματικές προτιμήσεις, αλλά αυτή τη στιγμή οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το ρεπορτάζ είναι των Τσουκάτου και Μαντέλη. Δεν έχει σημασία. Οσα χρώματα και αν υπάρχουν σε ένα πουλόβερ, αρκεί να ξηλωθεί η πρώτη κλωστή. Περιμένουμε.
πηγή protagon. gr
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
'Αρης Βελουχιώτης
radical30 Τρι 25 Μάης 2010, 09:49
Θανάσης Κλάρας > Ζήτω το ΕΑΜ > Ωδή στον ΆρηΚομουνιστής δεν υπήρξα ποτέ, κυρίως από συνέπεια. Δεν θα μπορούσα να ακολουθήσω το δρόμο της θυσίας που απαιτούσε ο ρόλος του κομουνιστή εκείνης της εποχής (κατοχή, αντίσταση, εμφύλιος). Άλλωστε, η φαμίλια μου ήταν διαμετρικά αντίθετη σε τέτοιες ιδέες. Ο μόνος από τα τρία αγόρια της οικογένειας που στάθηκε στο πλευρό τους ήμουν εγώ, όταν σε ηλικία 13-14 ετών στρατολογήθηκα, εν αγνοία τους, στο ΕΑΜ (Ν.Σμύρνη, 1943-44) σαν ΕΠΟΝίτης. Μεγάλωσα πρόωρα -σχεδόν δεν υπήρξα ποτέ ένα ανέμελο παιδί- και αυτός ήταν ο κανόνας για τα παιδιά της γενιάς μου.
Τότε χτίστηκε στη ψυχή μου αυτός ο θαυμασμός για τους κομουνιστές. Άνδρες κάθε ηλικίας, που είχαν μέσα στη ψυχή τους (ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΆ) την αγάπη πρός το συνάνθρωπο αλλά και τη πατρίδα, παρ' όλο που ένα από τα πιστεύω τους ήταν ο Διεθνισμός. Πατριωτισμός, όχι με την έννοια του 'Εθνους, αλλά του τόπου που γεννήθηκαν και ανδρώθηκαν. Χωρίς να περιμένουν κάποιο αντάλλαγμα, αντίθετα να έχουν εξασφαλισμένη τη δίωξη, τις φυλακές, τα ξερονήσια ή ακόμη και τον θάνατο, οι μπροστάρηδες.
Στη διάρκεια του εμφύλιου διέκοψα κάθε σχέση με την ΕΠΟΝ. Υπερίσχυσε η ταξική μου καταγωγή, γιατί όταν μιλάμε για εμφύλιο, σήμαινε πόλεμο ή αντίθεση ακόμη και με τη ίδια την οικογένειά σου. Όπως ήδη είπα, δεν είχα τη στόφα του ιδεολόγου και του αγωνιστή (για ιδανικά). Ηταν και ο ατίθασος χαρακτήρας μου που δεν ταίριαζε με καθήκοντα και θυσίες. Είμουν "λίγος'' για ένα τέτοιο ρόλο, το ήξερα και δεν θέλησα να εκτεθώ. Στη ψυχή μου όμως έμεινε για πάντα εκείνος ο θαυμασμός για τους παλιούς μου συντρόφους!
Ένας από τους ήρωές μου, ο μεγαλύτερος, υπήρξε ο Θανάσης Κλάρας ή 'Αρης Βελουχιώτης.
Ο Αρχηγός των Ατάκτων, ήταν μόνος από τους ηγέτες των ανταρτών κομουνιστών που δεν δέν δέχθηκε τη κομματική γραμμή του ΚΚΕ, περί παράδοσης των όπλων στους 'Αγγλους. Το τέλος του ήταν δραματικό και αντιπροσωπευτικό του ανυπότακτου χαρακτήρα του....
σ.σ.
Οφείλω να υπενθυμίσω ότι το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ και η ΕΠΟΝ, δεν ήταν κομουνιστικές οργανώσεις. Στο Ελληνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, στη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής, συμμετείχαν άντρες όλων των πολιτικών παρατάξεων που προϋπήρχαν στην προπολεμική Ελλάδα. Όμως οι κομουνιστές, όντας στη παρανομία από υπάρξεως ΚΚΕ, ήταν οι μόνοι που γνώριζαν τους συνομωτικούς όρους που ήταν απαραίτητοι για ένα μαχητικό κίνημα απέναντι στους ξένους κατακτητές. Υπήρξαν η "ψυχή" και η "αιχμή του δόρατος" της ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΉΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ...
Τι χρόνια κι' αυτά αλήθεια!!!
radical30
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
Περικλής Κοροβέσης ...
radical30 Δευ 24 Μάης 2010, 09:39
Ο Πινοσέτ ζει και βασιλεύει (και την Ευρώπη κυριεύει)
Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ
Αν κάποιος κατάλαβε καλά το «Κεφάλαιο» του Καρλ Μαρξ, αυτοί δεν είναι οι κομμουνιστές, αλλά οι καπιταλιστές.
Η μελέτη του Μαρξ για τη λειτουργία του κεφαλαίου θα μπορούσε να είχε εκπονηθεί και σήμερα από οικονομολόγους της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και να αποτελεί έναν χρήσιμο και απαραίτητο οδηγό για τους κεφαλαιούχους και τους διαχειριστές του κεφαλαίου.
Αυτό που θα άλλαζε θα ήταν η οπτική γωνία. Ο Μαρξ έγραψε το «Κεφάλαιο» για να μάθουμε τη λειτουργία του και να το ανατρέψουμε μαζί με όλους τους μηχανισμούς εκμετάλλευσης που συνεπάγεται η λειτουργία του. Αν υπήρχε, από την πλευρά των καπιταλιστών, ένα άλλο «Κεφάλαιο», θα ήταν από τη σκοπιά της αναπαραγωγής του και της διαιώνισής του. Αλλά ο μηχανισμός του κεφαλαίου θα ήταν ο ίδιος.
Οι καπιταλιστές δεν αισθάνθηκαν ποτέ την ανάγκη να γράψουν το δικό τους μανιφέστο, γιατί απλούστατα θεωρούν πως η λειτουργία του κεφαλαίου είναι ένας νόμος της φύσης και κανείς δεν μπορεί να τον αλλάξει. Είναι η μόνη αντικειμενική πραγματικότητα που έχει δικαιωθεί ιστορικά και που έχει τη δυνατότητα να ξεπερνάει όλες τις κρίσεις.
Εχει την ικανότητα να «καπιταλιστικοποιεί», σχεδόν όλες τις ανατροπές του και στη διάρκεια του χρόνου να κερδίζει. Είναι αυτό που έγινε στην πρώην ΕΣΣΔ και την Κίνα, στο Βιετνάμ και την Καμπότζη, για να μιλήσουμε μόνο για κείνες τις χώρες στις οποίες οι κομμουνιστές πήραν την εξουσία με τη δύναμη των όπλων. Ο,τι κατάλαβαν από τον Μαρξ ήταν: «Να διώξουμε τους παλιούς καπιταλιστές και να γίνουμε εμείς οι ίδιοι».
Και δεν αποκλείεται η Κίνα να προσφέρει το αυριανό πολιτικό μοντέλο του καπιταλισμού. Δικτατορία του Κόμματος και ασύδοτη αγορά. Και αυτό είναι σχετικά εύκολο να γίνει. Αρκεί ο δικομματισμός να γίνει μονοκομματισμός, κάτι που ήδη γίνεται με κυβερνήσεις συνεργασίας (Γερμανία, Ηνωμένο Βασίλειο).
Η κομμουνιστική Αριστερά, μαζί με όλες τις μεταλλάξεις της, δεν κατάλαβε πως οι καπιταλιστές έχουν τη δυνατότητα να κάνουν επανάσταση και να την κερδίζουν παγκοσμίως, αφήνοντας την Αριστερά ή να χαζεύει ή να συμμετέχει εθελοντικά σε αυτήν την επανάσταση, με αντάλλαγμα κάποιες κυβερνητικές θέσεις. (Που την οδήγησαν στην αυτοαναίρεσή της και στην πλήρη απαξίωσή της.) Η ακραία οικονομική σχολή του Σικάγου με γκουρού τον Φρίντμαν, πήρε το μάθημά της από τον Μαρξ. Η βάση της κοινωνίας είναι η οικονομία. Και εκεί είναι η πραγματική δύναμη. Το εποικοδόμημα, κράτος, κόμματα, συνδικάτα και άλλοι θεσμοί της κοινωνίας, γίνονται αρχαϊκοί θεσμοί που εμποδίζουν το κέρδος του μεγάλου κεφαλαίου, όπως και οι κατακτήσεις των εργαζομένων, που επιβαρύνουν το κόστος του τελικού προϊόντος. Αρα πρέπει να εξαφανιστούν όλα αυτά, ή να περιοριστούν στο ελάχιστο. Θα βρισκόταν όμως μια δημοκρατική χώρα της Δύσης να έδινε «όλη την εξουσία στο κεφάλαιο;». Τότε όχι. Αλλά μια δικτατορία θα μπορούσε. Και βρέθηκε ο Πινοσέτ, που καθιέρωσε το ίδιο οικονομικό μοντέλο με αυτό της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Η διεθνοποίηση αυτής της καπιταλιστικής επανάστασης έγινε από τους Θάτσερ και Ρίγκαν, βρήκε γρήγορα συμμάχους στη Σοσιαλδημοκρατία και στην κυβερνητική Αριστερά. Αυτό έγινε αναίμακτα και με τη συμμετοχή του λαϊκού παράγοντα που ψήφιζε αυτές τις κυβερνήσες. Πόσοι από αυτούς που κατεβαίνουν σήμερα στα συλλαλητήρια και διαμαρτύρονται οργισμένοι δεν είχαν ψηφίσει στις εκλογές Ν.Δ. ή ΠΑΣΟΚ;
Το μέγεθος των συλλαλητηρίων ξεπερνάει κατά πολύ τις δυνάμεις όλης της Αριστεράς. Αρα αυτοί οι άνθρωποι ψήφισαν τη φτώχεια τους και την ανεργία τους. Τα συλλαλητήρια αυτά έπρεπε να είχαν γίνει με την πρώτη ιδιωτικοποίηση. Αλλά το κίνημα ήταν δυναμιτισμένο από μέσα. Η Αριστερά, απούσα και διασπασμένη, ανίκανη να δημιουργήσει ένα μαζικό μέτωπο αντίστασης, στην ουσία προσέφερε μια συμμαχία στο πιο αρπακτικό κεφάλαιο. Τα συνδικάτα είναι κρατικοκυβερνητικοί μηχανισμοί, που εκτονώνουν τη λαϊκή οργή με συλλαλητήρια στον βρόντο, χωρίς σχέδιο, χωρίς τακτική, χωρίς μέθοδο. Δίνονται μάχες έτσι που δεν αποφέρουν τίποτα. Μόνο θλίψη και απογοήτευση. Και σε αυτές τις ζοφερές καταστάσεις η διαμαρτυρία και η οργή μπορεί να βρουν έκφραση μέσα από ακραία κινήματα, με βασικό συλλέκτη τη φασίζουσα ακροδεξιά.
Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ
Αν κάποιος κατάλαβε καλά το «Κεφάλαιο» του Καρλ Μαρξ, αυτοί δεν είναι οι κομμουνιστές, αλλά οι καπιταλιστές.
Η μελέτη του Μαρξ για τη λειτουργία του κεφαλαίου θα μπορούσε να είχε εκπονηθεί και σήμερα από οικονομολόγους της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και να αποτελεί έναν χρήσιμο και απαραίτητο οδηγό για τους κεφαλαιούχους και τους διαχειριστές του κεφαλαίου.
Αυτό που θα άλλαζε θα ήταν η οπτική γωνία. Ο Μαρξ έγραψε το «Κεφάλαιο» για να μάθουμε τη λειτουργία του και να το ανατρέψουμε μαζί με όλους τους μηχανισμούς εκμετάλλευσης που συνεπάγεται η λειτουργία του. Αν υπήρχε, από την πλευρά των καπιταλιστών, ένα άλλο «Κεφάλαιο», θα ήταν από τη σκοπιά της αναπαραγωγής του και της διαιώνισής του. Αλλά ο μηχανισμός του κεφαλαίου θα ήταν ο ίδιος.
Οι καπιταλιστές δεν αισθάνθηκαν ποτέ την ανάγκη να γράψουν το δικό τους μανιφέστο, γιατί απλούστατα θεωρούν πως η λειτουργία του κεφαλαίου είναι ένας νόμος της φύσης και κανείς δεν μπορεί να τον αλλάξει. Είναι η μόνη αντικειμενική πραγματικότητα που έχει δικαιωθεί ιστορικά και που έχει τη δυνατότητα να ξεπερνάει όλες τις κρίσεις.
Εχει την ικανότητα να «καπιταλιστικοποιεί», σχεδόν όλες τις ανατροπές του και στη διάρκεια του χρόνου να κερδίζει. Είναι αυτό που έγινε στην πρώην ΕΣΣΔ και την Κίνα, στο Βιετνάμ και την Καμπότζη, για να μιλήσουμε μόνο για κείνες τις χώρες στις οποίες οι κομμουνιστές πήραν την εξουσία με τη δύναμη των όπλων. Ο,τι κατάλαβαν από τον Μαρξ ήταν: «Να διώξουμε τους παλιούς καπιταλιστές και να γίνουμε εμείς οι ίδιοι».
Και δεν αποκλείεται η Κίνα να προσφέρει το αυριανό πολιτικό μοντέλο του καπιταλισμού. Δικτατορία του Κόμματος και ασύδοτη αγορά. Και αυτό είναι σχετικά εύκολο να γίνει. Αρκεί ο δικομματισμός να γίνει μονοκομματισμός, κάτι που ήδη γίνεται με κυβερνήσεις συνεργασίας (Γερμανία, Ηνωμένο Βασίλειο).
Η κομμουνιστική Αριστερά, μαζί με όλες τις μεταλλάξεις της, δεν κατάλαβε πως οι καπιταλιστές έχουν τη δυνατότητα να κάνουν επανάσταση και να την κερδίζουν παγκοσμίως, αφήνοντας την Αριστερά ή να χαζεύει ή να συμμετέχει εθελοντικά σε αυτήν την επανάσταση, με αντάλλαγμα κάποιες κυβερνητικές θέσεις. (Που την οδήγησαν στην αυτοαναίρεσή της και στην πλήρη απαξίωσή της.) Η ακραία οικονομική σχολή του Σικάγου με γκουρού τον Φρίντμαν, πήρε το μάθημά της από τον Μαρξ. Η βάση της κοινωνίας είναι η οικονομία. Και εκεί είναι η πραγματική δύναμη. Το εποικοδόμημα, κράτος, κόμματα, συνδικάτα και άλλοι θεσμοί της κοινωνίας, γίνονται αρχαϊκοί θεσμοί που εμποδίζουν το κέρδος του μεγάλου κεφαλαίου, όπως και οι κατακτήσεις των εργαζομένων, που επιβαρύνουν το κόστος του τελικού προϊόντος. Αρα πρέπει να εξαφανιστούν όλα αυτά, ή να περιοριστούν στο ελάχιστο. Θα βρισκόταν όμως μια δημοκρατική χώρα της Δύσης να έδινε «όλη την εξουσία στο κεφάλαιο;». Τότε όχι. Αλλά μια δικτατορία θα μπορούσε. Και βρέθηκε ο Πινοσέτ, που καθιέρωσε το ίδιο οικονομικό μοντέλο με αυτό της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Η διεθνοποίηση αυτής της καπιταλιστικής επανάστασης έγινε από τους Θάτσερ και Ρίγκαν, βρήκε γρήγορα συμμάχους στη Σοσιαλδημοκρατία και στην κυβερνητική Αριστερά. Αυτό έγινε αναίμακτα και με τη συμμετοχή του λαϊκού παράγοντα που ψήφιζε αυτές τις κυβερνήσες. Πόσοι από αυτούς που κατεβαίνουν σήμερα στα συλλαλητήρια και διαμαρτύρονται οργισμένοι δεν είχαν ψηφίσει στις εκλογές Ν.Δ. ή ΠΑΣΟΚ;
Το μέγεθος των συλλαλητηρίων ξεπερνάει κατά πολύ τις δυνάμεις όλης της Αριστεράς. Αρα αυτοί οι άνθρωποι ψήφισαν τη φτώχεια τους και την ανεργία τους. Τα συλλαλητήρια αυτά έπρεπε να είχαν γίνει με την πρώτη ιδιωτικοποίηση. Αλλά το κίνημα ήταν δυναμιτισμένο από μέσα. Η Αριστερά, απούσα και διασπασμένη, ανίκανη να δημιουργήσει ένα μαζικό μέτωπο αντίστασης, στην ουσία προσέφερε μια συμμαχία στο πιο αρπακτικό κεφάλαιο. Τα συνδικάτα είναι κρατικοκυβερνητικοί μηχανισμοί, που εκτονώνουν τη λαϊκή οργή με συλλαλητήρια στον βρόντο, χωρίς σχέδιο, χωρίς τακτική, χωρίς μέθοδο. Δίνονται μάχες έτσι που δεν αποφέρουν τίποτα. Μόνο θλίψη και απογοήτευση. Και σε αυτές τις ζοφερές καταστάσεις η διαμαρτυρία και η οργή μπορεί να βρουν έκφραση μέσα από ακραία κινήματα, με βασικό συλλέκτη τη φασίζουσα ακροδεξιά.
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
Σελίδα 1 από 2 • 1, 2
Radical30 World :: Περιεχόμενα :: κλικ > Το Blog/Forum Radical World - Περιεχόμενα :: ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ - ΓΝΩΜΕΣ - ΑΠΟΨΕΙΣ - ΚΡΙΣΕΙΣ :: Η "γωνιά" του Radical30
Σελίδα 1 από 2
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
» Forsaken-2015 ******
» The First Grader *******
» Περί των "Κοινών Αγαθών"
» Ο δικός μου "χιονάνθρωπος"
» Δημήτρης Βαρδαβάς
» Η "Νονά"