Δημήτρης Βαρδαβάς - @radical30

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΦΙΛΟ ΜΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ,                  
ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΕΝΝΑΙΟΔΩΡΗ ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΗ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΔΩΣΕ ΣΗΜΕΡΑ,                                                              
ΓΙΑ ΚΕΙΝΟΝ..

από την Popi Synodinou,
Δευτέρα, 29 Αυγούστου 2011 στις 8:59 μ.μ.

Υπάρχουν άνθρωποι που ναι σαν βουνά, η ζωή τους από μόνη της έχει οροπέδια,
ρυάκια, ποτάμια κι απέραντες κοιλάδες.

Υπάρχουν άνθρωποι που καθώς κύλησε η ζωή τους αποφάσισαν καθαρά τι θα κρατήσουν
για να ναι τα τοπία τους χωρίς ομίχλες και διαυγείς ορίζοντες.

Υπάρχουν άνθρωποι που νιώθεις την αύρα τους να σε χαϊδεύει τρυφερά από την τόση
αλήθεια που κουβαλούν ακούραστα σαν τα μυρμήγκια.
Σαν τα μυρμήγκια, ακούραστα.

Είναι πολλές φορές λυπημένοι από τα τόσα υλικά που μάζεψαν, οι αλήθειες δεν
είναι ακούραστες.
Είναι ατέλειωτες κατοικίες φτιαγμένες από πέτρα, αίμα, αλάτι, νερό και κάπου
κάπου μέλι.
Κάπου κάπου μέλι.

Είσαι ένας βράχος στην θάλασσα, είσαι ένα πουλί που κούρνιασε σε ένα κλαδί
που αλύπητα το κουνάει ο αγέρας.

Και βρέθηκες εδώ, σε μια σπηλιά όπου συμβολικά επικοινωνούν οι άνθρωποι
κάνοντας κινήσεις βουβές, γιατί λείπουν τα πρόσωπα, τα μάτια, τα χέρια που
κρατούν νευρικά το τσιγάρο. Άλλοτε αρωματίζουν τις λέξεις τους με κάτι που
αυτοί δεν είναι…

Και υπάρχει η παγίδα πάντα της αυθυποβολής ή της αυτοπροβολής ή της αλόγιστης
ματαιοδοξίαςκαι της έπαρσης.

Πολλές φορές και του ψυχικού νοσήματος, είτε λέγεται ναρκισσισμός, είτε
κατάθλιψη με κάλυψη. Όλα παίζουν στο ταγάρι… όλα παίζουν στην οθόνη…

Σε διέκρινα από την αρχή, σε τούτη την σπηλιά.                
Λόγος αληθινός, ατόφιος, διαμάντια χωρίς εισαγωγές.                        
Κυρίες, κύριοι αυτός είμαι.

Και δεν τσιγκουνεύεσαι στο να εκφράζεις συναισθήματα.

Υπάρχει τόση αρρώστια πια στα καύκαλα τα ανθρώπινα, που η έκφραση των
συναισθημάτων μεταφράζεται πότε γραφική, πότε αδυναμία..

Ιλουστρασιόν τα περιτυλίγματα, λίγο δερμάτινη η επίστρωση στην καρέκλα και
ιδού, ο νυμφίος έρχεται και πότε πότε, ο διαγνώστης καλείται από τις συνθήκες
να γίνει ναυαγοσώστης..

Δεν είσαι από αυτούς που θα σκέπτονταν αν μπορούν ένα σωσίβιο να πετάξουν,
ένα χέρι να δώσουν στην άκρη του γκρεμού να σηκώσουν τον άλλο.
Έχεις τόσες αποσκευές…

Κι αντί να γίνεις η αποκρουστική μορφή του ανθρώπου που δεν σηκώνει μύγα στο
σπαθί του, γιατί πολλά ξέρει, είσαι μέσα σε τούτη την σπηλιά με φως στα μάτια
και στις λέξεις..

Παλεύεις.
Σαν έφηβος.                                                                    
Δυνατός.                                                                  
Βράχος.

Σήμερα με προσφώνησες κόρη σου...
Αυτό σήκωσε πολλά τσιγάρα. Και μάτια που οπωσδήποτε δεν έμειναν κενά, ούτε γυάλινα.
Πως θα μπορούσα άλλωστε..

Και πως μια ανθρώπινη ενέργεια σαν σκόνη θετική, σαν χρυσή βροχή κάθισε στην καρδιά
μου, πίσω από μια οθόνη…

Κι είναι η προσφώνηση σου αυτή που θα με κάνει να πάω βράδυ στην θάλασσα. Με τα πόδια,
όπως πάντα..
                           
Θα κοιτάω πέρα τον ορίζοντα κάνοντας ευχές να είσαι πάντα γερός.
Γερός σαν βράχος..

Σε ευχαριστώ.                                                                  
Για σένα.                                                                      
Έπειτα για μένα.

Δεν ξέρω αν διαβάσεις αυτή την επιστολή..
Σε ευχαριστώ. Βαθιά. Με αγάπη!

η φίλη σου,                                                                
Πόπη Σ.
facebook
_________________


@radical30