Περί Ευθανασίας...

Περί Ευθανασίας…

Διάβασα με μεγάλη προσοχή το άρθρο τού Δρ Ανευλαβή στο Ζούγκλα, και βέβαια δεν έχω να προσθέσω κάτι σημαντικό στην ολοκληρωτική αντίθεσή του, ως προς τη πράξη της "ευθανασίας" μέσω μιας καθαρά ιατρικής ενέργειας. Μάλιστα ξεκαθαρίζει, ότι πέρα από τη "πράξη" θεωρεί καταδικαστέα και τη "μη πράξη", εκ μέρους των θεραπόντων ιατρών. Και τι να πει κανείς από εμάς πάνω σ' όλα αυτά;

Aισθάνομαι, όμως, πως εγώ έχω το δικαίωμα να μιλήσω περί θανάτου και ευθανασίας, έχοντας τη σαφή ιδιότητα ενός ανθρώπου μεγάλης ηλικίας και με βαρύτατο ιατρικό ιστορικό. Θα ήμουν ένας μεγάλος υποκριτής, αν απέκρυπτα από τους ανθρώπους μου το γεγονός, ότι το θέμα του πως θα πεθάνω με απασχολεί σχεδόν το ίδιο με το πως θα ζήσω, μέχρι εκείνη την ώρα του μοιραίου.

Ξεκαθαρίζω και ας μη εκληφθεί σαν ψευτοπαληκαριά, ότι τον θάνατο δεν τον φοβάμαι. Στη σκέψη του δεν τρομάζω. Καλώς να ορίσει και "θα τον τρατάρω μ' ένα μου τσιγάρο", κατά πως έγραψε ο Άκης Πάννου και τραγούδησε ο Στέλιος Καζαντζίδης, στο ωραίο άσμα "η ζωή μου όλη".....

Με απασχολεί, όμως, ο τρόπος που θα πεθάνω και μάλιστα πολύ ! Θα ήθελα ένα θάνατο καθαρό, χωρίς μιζέρια και άσκοπη ταλαιπορεία. Δεν εξορκίζω τους πόνους, γιατί με αυτούς έχω μόνιμη σχέση εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Μιλάω περισσότερο για το "γρήγορο" θάνατο, εκείνο το θάνατο που δεν σε κάνει να αισθάνεσαι φτηνός και τιποτένιος, αλλά και ένα βάρος ασήκωτο για τους αγαπημένους σου που "σε φροντίζουν και σ’ εξηπηρετούν". Καταλαβαίνετε τι εννοώ, ας μη το κουράζω άλλο.

'Εχω ζητήσει - κι' απάντηση δεν πήρα, από την Ελευθερία ή τον Μανώλη, να με "βοηθήσουν" όταν τους το ζητήσω. Και φοβάμαι πως δεν θα με ακούσουν ούτε όταν έρθει εκείνη η ώρα. Θα δούμε, ας μη λέω μεγάλα λόγια. Πάντως έχω ένα καλό ιστορικό: τις δύο φορές που μου έτυχαν να είμαι "στο φεύγα" αντέδρασα σωστά και γι΄αυτό ίσως και "γύρισα"....

Βέβαια δεν είναι έτσι το παιχνίδι της ζωής, όλοι θα φύγουμε στη ώρα μας. Γι' αυτό και σας θυμίζω τη φράση του καπετάν Μανώλη, του πατέρα μου, που ήταν για μένα ο "μπούσουλας" σε ότι και αν έκανα ή δεν έκανα στη ζωή μου όλη: "Ta Στερνά Τιμούν Τα Πρώτα."


-------
«Αλλά ήρθε η ώρα να φύγουμε. Εγώ, για να πεθάνω, και εσείς, για να ζήσετε. Ποιός από μας πηγαίνει στο καλύτερο, δεν το γνωρίζει κανείς, παρά μόνον ο Θεός». (Απολογία Σωκράτους).
-------

Γειά σας....
@radical30


========================================================


"Ευθανασία"

Ο λόγος περί ευθανασίας έρχεται περιοδικά στο προσκήνιο, με αφορμή ανάλογα περιστατικά και είναι καιρός να ασχοληθεί με το πρόβλημα και η ελληνική κοινωνία (Πολιτεία, ιατρική κοινότητα, Δικαιοσύνη και Εκκλησία).

Ως «ευθανασία» ορίζεται η πράξη ή παράλειψη πράξης που προκαλεί τον θάνατο αρρώστου, πάσχοντος από ανίατη επώδυνη ασθένεια, για «ανθρωπιστικούς λόγους».

Ο παραπάνω ορισμός, κατά τη γνώμη μας, αποτελεί ευφημισμό. Ουσιαστικά, πρόκειται για συνειδητή επιλογή θανατώσεως, έστω και για «ανθρωπιστικούς» λόγους. Ελεήμων θανάτωση, με χαριστική βολή (mercy kιlling).

Η πρακτική αυτή οδηγεί σε «ολισθηρό δρόμο», μια κοινωνία της ελεύθερης (ασύδοτης) αγοράς, η οποία είναι ηθικά, μάλλον, αδιάφορη.

«Με μια λογική πολιτική προγραμματισμένου θανάτου, το όφελος για την κοινωνία θα είναι ανυπολόγιστο!» διακηρύσσει ο Jack Kervokian, ο γιατρός θάνατος και -ωμότερα- ο κυβερνήτης του Colorado των ΗΠΑ: «οι άρρωστοι με τελικού σταδίου ανίατες ασθένειες έχουν το καθήκον να πεθάνουν και να φύγουν από τη μέση (get out of the way!).

Έτσι, από το δικαίωμα να πεθάνει κανείς (το οποίο μπορεί να το ασκήσει ή όχι), μπορεί να περάσουμε στο καθήκον να πεθάνει υποχρεωτικά, σύμφωνα με τους ζηλωτές αυτής της αντίληψης.

Εν ονόματι των «ανθρωπιστικών λόγων», ο γιατρός δικαιούται να επιλέγει την ακύρωση της ζωής διά της επιλογής του θανάτου;

Η απάντηση είναι ένα ξερό κα τελεσίδικο ΟΧΙ !!


Ελευθέριος Ανευλαβής
zougla.gr