«Το λάθος DNA του περιβάλλοντος Τσίπρα»

Αλλ΄όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,
η τόλμη κ΄η απόφασίς μας χάνονται
Ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει
κι ολόγυρα απ΄τα τειχη τρέχουμε
zητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή.

Τρώες
Κ.Π. Καβάφης (1905)
-----------------

Ήρθε λοιπόν η ταπείνωση. Ύστερα από την αριστοτεχνική αλλά απόλυτα προβλέψιμη χρηματοπιστωτική ασφυξία που επέβαλε η ΕΚΤ, με εντολή της Μέρκελ και τη συνεργασία του Στουρνάρα και των μεγαλύτερων ελληνικών τραπεζών, η κυβέρνηση υποτάχθηκε στους δανειστές.

Αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες, θα πει κάποιος, και ο Τσίπρας, ως άλλος Αρχίλοχος, θα ρίξει την ασπίδα του και θα εγκαταλείψει τη μάχη για να συνεχίσει με καλύτερους όρους τον πόλεμο.

«ἀσπίδι μὲν Σαΐων τις ἀγάλλεται, ἣν παρὰ θάμνῳ,
ἔντος ἀμώμητον, κάλλιπον οὐκ ἐθέλων·
αὐτὸνδ᾽ ἐξεσάωσα. τί μοι μέλει ἀσπὶς ἐκείνη;
ἐρρέτω· ἐξαῦτις κτήσομαι οὐ κακίω».

Που πάει να πει:

«Με την ασπίδα μου κάποιος Σάιος, το ξέρω, αγάλλεται.
Ήταν όπλο αψεγάδιαστο, κι εγώ την εγκατέλειψα πλάι στο θάμνο,
όμως δεν το ᾽θελα· έσωσα τη ζωή μου.
Τι με νοιάζει πια η ασπίδα εκείνη; Ώρα καλή·
θα ξαναβρώ άλλη, όχι κατώτερη».
(μετάφραση Θ. Κ. Στεφανόπουλος)

Δυστυχώς το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο και υπαρξιακό για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η ομάδα που σήμερα περιστοιχίζει τον πρωθυπουργό, σταμάτησε εδώ και χρόνια να παράγει σκέψη (αριστερή σκέψη) και άρχισε σταδιακά να ταυτίζει την ευρωπαϊσμό με την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Τα «Think Tanks» του κόμματος, όπως το ίδρυμα Πουλαντζάς, σπαταλούσαν περισσότερο χρόνο στο να εφευρίσκουν επιχειρήματα για την ανάγκη παραμονής της χώρας στην ευρωζώνη παρά για το πως μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα μπορούσε να ανατρέψει – ή έστω να επηρεάσει – την ισορροπία κεφαλαίου – εργασίας προς όφελος των πολλών.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης, ως αρθρογράφος του Θεοδωράκη στο Protagon, αναδείχθηκε σε τόσο ένθερμο υποστηρικτή της διατήρησης του ενιαίου νομίσματος, που θα έκανε και τον Γιούνκερ να ανατριχιάσει. Η εικόνα απόλυτης καταστροφής που περιέγραφε στα κείμενά του, για την περίπτωση που θα εγκαταλείπαμε την ευρωζώνη, δεν διέφερε σε τίποτα από τις κραυγές των νυχτερινών δελτίων ειδήσεων.

Όταν πλέον έγινε κατανοητό από ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας, ότι το ενιαίο νόμισμα δημιουργήθηκε σαν εργαλείο του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και έπαιξε τον καθοριστικότερο ρόλο στη γιγάντωση των χρεών της περιφέρειας που μετέτρεψαν τον ευρωπαϊκό νότο σε αποικία του Βερολίνου, τα επιχειρήματα έπρεπε να τροποποιηθούν. «Ο λαός δεν είναι έτοιμος για έξοδο» ήταν η νέα επωδός.

Και πως θα μπορούσε να είναι έτοιμος ένας λαός ο οποίος βομβαρδίζεται και από την αριστερά και από τη δεξιά, με το επιχείρημα ότι η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα θα φέρει εικόνες αποκάλυψης με άταφα πτώματα στους δρόμους των μεγάλων αστικών κέντρων; Ποιος του παρουσίασε την άλλη άποψη, που λέει ότι εγκατάλειψη της ευρωζώνης σε συνδυασμό με στάση πληρωμών και εθνικοποίηση των τραπεζών, θα προκαλέσει μεν ένα αρχικό σοκ στην κοινωνία και την οικονομία αλλά υπόσχεται ταχεία ανάπτυξη, παραγωγική ανασυγκρότηση και εθνική κυριαρχία;

Όταν ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού άρχισε να το υποψιάζεται (όπως μαρτυρούν πρόσφατες δημοσκοπήσεις) και κινούνταν πλέον σε πιο ριζοσπαστική γραμμή από την κυβέρνηση, κάποιοι προσπάθησαν να τη «βγουν από αριστερά» με ένα νέο επιχείρημα: «και με ευρώ και με δραχμή ίδια είναι η εκμετάλλευση».

Προφανώς και μπορεί να είναι ίδια η εκμετάλλευση. Όσοι ζήσαμε και με τη δραχμή το γνωρίζουμε στο πετσί μας. Οι πρόσφατες εξελίξεις όμως αποδεικνύουν ότι ενώ το εθνικό νόμισμα θα επέτρεπε θεωρητικά σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς να αναδιανείμει τον πλούτο της χώρας, στην ευρωζώνη κάθε τέτοια κίνηση θα πνίγεται σε διάστημα λίγων ωρών από την ΕΚΤ και τους ανθρώπους της στην Αθήνα.

Η διαπραγματευτική ομάδα πήγε στη μάχη, έχοντας στη διάθεσή της το προκαταρκτικό πόρισμα της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους, που αποδεικνύει ότι το χρέος είναι παράνομο, απεχθές και μη εξυπηρετήσιμο και συνεπώς, δεν πρέπει να πληρωθεί. Ακούγοντας όμως το στενό κύκλο συνεργατών του και όχι την κοινοβουλευτική του ομάδα ή τη βάση του κόμματός του, ο πρωθυπουργός αποφάσισε να μην χρησιμοποιήσει τα όπλα που είχε στη διάθεσή του.

Το αποτέλεσμα ήταν να μην υπάρξει ούτε μια συγκέντρωση στήριξης της διαπραγματευτικής γραμμής της Αθήνας – την Κυριακή συγκεντρώθηκαν όσοι ζητούσαν ρήξη και αξιοπρέπεια και τη Δευτέρα όσοι ήθελαν ολοκληρωτική παράδοση στις απαιτήσεις των πιστωτών.

Ο Τσίπρας έχει ακόμη τη δυνατότητα να αλλάξει πορεία και διαθέτει το θάρρος και την πυγμή για να το κάνει. Θα πρέπει όμως να μιλήσει επιτέλους ανοιχτά στον ελληνικό λαό – κάτι που αποφεύγει εδώ και μήνες –και κυρίως, θα χρειαστεί να πετάξει κάτι περισσότερο από την ασπίδα του… ολόκληρη την προσωπική του φρουρά.


Άρης Χατζηστεφάνου
infowar.gr