ΕΛΕΝΑ ΑΚΡΙΤΑ

> «Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι»
> …έλεγε ο Παλαμάς
>
>
> «Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποιο είναι το πιο ηλίθιο πλάσμα στου κόσμου
> μας την σφαίρα;» Εγώ. Πάλι εγώ! Κλασικά!
>
> Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, την αμαρτία μου θα στην πω: Κουράστηκα.
> Πολύ. Έπαιξα όλες τις παρτίδες με τον εαυτό μου. Χρησιμοποίησα όλα μου
> τα άλλοθι. Έβαλα όλα τα στοιχήματα. Και τα ‘χασα.
>
> Είναι πολλά τα χρόνια. Είναι πολλά τα λόγια. Είναι πολλά τα ψέματα.
> Προσπαθώ να συνεχίσω να αγαπάω αυτή τη χώρα. Τη χώρα που γεννήθηκα.
> Που μεγάλωσα. Τη χώρα που βρίσκεται το πατρικό μου.
>
> Το πατρικό μου – ξέρεις τι σημαίνει αυτό, γομάρι γραφειοκράτη; Ξέρεις
> ότι για μένα “πατρίδα” είναι το σπίτι που γεννήθηκα; Ξέρει ότι για
> μένα πατρίδα είναι τα τρία δέντρα που φύτεψε ο πατέρας μου την μέρα
> που γεννήθηκα; Ένα για εκείνον, ένα για την μάνα μου ένα για μένα;
> Ξέρεις πως τα δέντρα αυτά υπάρχουν ακόμα;
>
> Τα τρία κυπαρίσσια… Του μπαμπά, της μαμάς και του μωρού που γεννήθηκε
> μια πυρακτωμένη νύχτα του Ιουνίου. Υπάρχουν, θεριά ανήμερα… Να μου
> θυμίζουν και να με πονάνε. Κάποια κλαριά ξεραίνονται, πεθαίνουν…
> Κάποια φυτρώνουν καταπράσινα στην θέση τους… Κόντρα σε όλους και σε
> όλα - τα τρία κυπαρίσσια επιμένουν
> .
> Μόνο η μάνα μου κι εγώ τα πονάμε πια… Κι ο γιος μου… Ο γιος μου που
> δεν ξέρω που θα τον ξεβράσει αυτή η “πατρίδα”… Μπρος στα μάτια μας
> πήρε φωτιά το μέλλον των παιδιών μας… Στάχτη κι αποκαΐδια. Όλα όσα
> ξέραμε, όλα όσα μάθαμε, όλα όσα πιστέψαμε, όλα όσα περιμέναμε… στα
> τσακίδια όλα.
>
> Τα παιδιά που ΘΑ σπούδαζαν. ΘΑ βρίσκανε δουλειά. ΘΑ ερωτεύονταν. ΘΑ
> κάνανε οικογένεια. ΘΑ μαζευόμασταν τις Κυριακές στο μεγάλο τραπέζι. ΘΑ
> γερνάγαμε με παιδιά κι εγγόνια γύρω μας… Στο πατρικό μας… Στο πατρικό
> μου… Στο σπίτι με τα τρία κυπαρίσσια…
>
> Ο άνθρωπος μπορεί να συγχωρέσει πολλά… Πολλά μπορεί να προσπεράσει…
> Αλλά αυτούς που κάνουν το όνειρό του βρεμένη πατσαβούρα – αυτούς να
> τους συγχωρέσει δεν μπορεί. Και δεν θέλει. Και δεν πρόκειται.
>
> Δεν ξέρω - και δεν θέλω να μάθω - τη λογική των τεχνοκρατών. Δεν ξέρω
> - και δεν θέλω να μάθω - αν αυτοί οι τύποι έχουν σπίτι, έχουν πατρικό,
> έχουν μνήμες, έχουν παιδικά χρόνια. Δεν ξέρω. Δεν θέλω να μάθω. Έτσι
> κι αλλιώς, δεν μπορώ να τους φανταστώ ως παιδιά. Κι άμα δεν μπορείς να
> έχεις την εικόνα κάποιου ως παιδί – τότε κάπου υπάρχει ένα λάθος. Ένα
> σοβαρό, ένα μεγάλο λάθος. Και δεν το έχει κάνει εσύ. Στάνταρ αυτό!
>
> Δεν τους νοιάζει. Καθόλου όμως! Μια εξίσωση είναι όλα – και με
> μαθηματικά της μαύρης συμφοράς. Ο ένας τρώει παϊδάκια στη Ραφήνα. Ο
> άλλος διδάσκει στο Χαρβαρντ πως θα χρεοκοπήσουν και οι υπόλοιποι λαοί.
> Ο τρίτος θα μας βάλει δωρεάν wi-fi!!!
>
> Αν είναι ποτέ δυνατόν! Δεν υπάρχει! Ο κόσμος καταρρέει κι ο
> πρωθυπουργός σου μιλάει για δωρεάν wi-fi. Κι άμα λήγει η συνδρομή σου
> στη ΝΔ; Θα παίρνεις τηλέφωνο τα άλλα κόμματα, να σου κάνουν πρόσφορες
> για απεριόριστο χρόνο ομιλίας και 1.500 δωρεάν sms προς τον Καμμένο
> πχ;
>
> Δεν το ζω εγώ αυτό! Δεν το ζει αυτό κάνεις μας! Πετάνε τον κόσμο απ’
> τα σπίτια τους, ουρά οι άστεγοί στα συσσίτια... Ο άλλος πήρε το
> παγκάκι και το στόλισε. Έβαλε μια κουβερτούλα, ένα μαξιλαράκι, ένα
> βάζο με λουλούδια... Και μάζεψε γύρω του και δυο τρία σκυλάκια που –
> ενώ δεν έχει να φάει ο ίδιος – προσπαθεί να τα ταΐσει κι αυτά. Και
> περνάνε οι περαστικοί και τον βοηθάνε… Όσο και όπως μπορεί ο καθένας…
> Γιατί υπάρχουν ΚΑΙ αυτοί οι άνθρωποι!
>
> Κουράστηκα. Πολύ! Έπαιξα παιχνιδάκια με τον εαυτό μου. Χρησιμοποίησα
> όλα μου τα άλλοθι. Έβαλα στοιχήματα και τα’ χασα. Και μου γυρίσανε στα
> μούτρα. Είναι πολλά τα χρόνια… Είναι πολλά τα λόγια… Κι είναι πολλά τα
> ψέματα…
>
> Θέλω πίσω τη ζωή μας. Θέλω πίσω τα όνειρά μου. Θέλω πίσω το αύριο του
> παιδιού μου. Θέλω πίσω την αξιοπρέπεια μου. Θέλω πίσω τον τόπο μου.
> Θέλω πίσω το πατρικό μου.
>
> «Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι»… έλεγε ο Παλαμάς.
>
> Γιατί σαν να το πατούν οι ξένοι – έτσι νιώθω…
> Θέλω πίσω τα τρία κυπαρίσσια μου…
> Που μέσα μου, τα λέω «πατρίδα»!
>
> ΕΛΕΝΑ ΑΚΡΙΤΑ