Ξεπεσμός...

Φανταστείτε για λίγα δευτερόλεπτα την εικόνα ενός άντρα γύρω στα 45, ο οποίος έχει μόλις βρει διαλυμένο τον τάφο του πατέρα του. Φανταστείτε επίσης την εικόνα της μητέρας και της αδελφής του να στέκονται δίπλα σε αυτόν τον άνθρωπο. Μπείτε για μια στιγμή στην θέση του, όπως προσπάθησα να μπω εγώ, όταν μου περιέγραφε το παραπάνω περιστατικό το οποίο έζησε πριν από λίγο καιρό στο Γ' Νεκροταφείο.

Νομίζω ότι μπήκα στην θέση του. Δεν είμαι και τόσο βέβαιος. Το μάτι του γυάλιζε όταν μου έλεγε ότι ο μπρούτζινος σταυρός έλειπε από το μάρμαρο. 'Οτι το λιβανιστήρι έλειπε επίσης. Το ίδιο και το καντήλι. Στο μάρμαρο υπήρχαν τρύπες από το ξεχαρβάλωμα. Τρύπες! Το συρταρωτό τζάμι στο ράφι, όπου συνήθως τοποθετούνται οι φωτογραφίες, ήταν σπασμένο και από μέσα έλειπαν οι κορνίζες των φωτογραφιών. Οι χάρτινες κορνίζες, οι οποίες έδιναν την εντύπωση χρυσών…

«Αν ήμουν μπροστά και το έβλεπα θα σκότωνα» μου είπε ο φίλος.

Τον πίστεψα. Και λέω μέσα μου, ιδού πως η ζωή ενός φυσιολογικότατου ανθρώπου μπορεί από τη μια στιγμή στην άλλη να καταστραφεί, επειδή κάποιος ασέλγησε σε έναν δικό του νεκρό. Γιατί περί ασέλγειας πρόκειται.

Ο φίλος έκανε έρευνα. Μια κυρία, που ήταν παρούσα, του είπε ότι τον τάφο του δικού της ανθρώπου τον είχαν ξεχαρβαλώσει και κλέψει τρεις φορές σε δυο μήνες. Και αυτή η κυρία, σε αντίθεση με τον φίλο μου είναι συχνή επισκέπτρια του νεκροταφείου.

Σαν να μην έφτανε αυτό, η κυρία «ξενάγησε» τον φίλο μου σε μια σειρά από 10 - 15 τάφους οι οποίοι ήταν όλοι λεηλατημένοι. 'Ολοι με τρύπες. Δεν κατάλαβα. Πάρτι τυμβωρύχων γίνεται κάθε μέρα στο Γ' Νεκροταφείο;

Ο φίλος μου αναρωτιόταν. Μα τα καρφιά πως βγαίνουν; Δεν κάνουν θόρυβο; Δεν υπάρχουν φύλακες; Δεν υπάρχει η στοιχειώδης συνείδηση;

Δεν ξέρω.

Αυτό που ξέρω είναι ότι, αν ο φίλος μου είχε όντως σκοτώσει αυτόν που λεηλάτησε τον τάφο του πατέρα του, τότε όλη η Ελλάδα θα ήταν στο πόδι. Και όλοι τότε θα θυμόντουσαν να μιλήσουν, για τα μέτρα που πρέπει να παρθούν στα νεκροταφεία, για την ασφάλεια των χώρων κ.ο.κ.

Τώρα, που ο φίλος απλώς εκφράζει το παράπονό του, ποιός νοιάζεται;


πηγή: Το Βήμα

------------------------


Θέλω να κάνω ένα σχόλιο για το παραπάνω θέμα…

Πάει καιρός τώρα που λόγω ηλικίας, σε συνδυασμό με την σοβαρά κλονισμένη υγεία μου, κάνω σκέψεις γύρω από τον θάνατο. Ψύχραιμα, χωρίς τρόμο στη σκέψη μου, απλά διαδικαστικά θέματα. Καύση ή ταφή π.χ.

Ναι, αλλά η καύση δεν επιτρέπεται από τους ιερούς κανόνες της άψογης Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, αποφαίνεται το Δεσποτάτο, που σε αγαστή συνεργασία με την εκάστοτε κυβέρνηση, ολοκληρώνουν αυτή την παλαιολιθική απόφαση, κάνοντάς την και Νόμο του κράτους. Τότε;

Ρωτώντας πας στη Πόλη… Εδώ λοιπόν στο Μαρκόπουλο (Πόρτο Ράφτη) που μένω τα τελευταία 18 χρόνια, είχε αποφασίσει το Δημοτικό Συμβούλιο, προ 6 ετών περίπου, να επιτρέψει την καύση όσων μόνιμων κατοίκων θα το δήλωναν, κάνοντας μια Αίτηση, που θα είχε αναδρομική ισχύ, μέχρι να επέλθει ο θάνατος του αιτούντος. Και χάρηκα!

Μάλιστα, μάθαινα ότι είχαν αρχίσει ήδη και τα έργα υποδομής του ανάλογου χώρου, εδώ στο Μαρκόπουλο.

Μπα, δεν βαριέσαι! Αρκούσε μια θορυβώδης διαμαρτυρία του τοπικού (παρα)εκκλησιαστικού, λόμπυ με την υποστήριξη ορισμένων κομματικών τοπικών οργανώσεων (ΝΔ, ΛΑ.ΟΣ κ.α) και η υπόσχεση προς τους δημότες πήγε περίπατο, παρέα με την αξιοπρέπεια των Δημοτικών Αρχόντων. Κάτι ψέλισαν περί δημοκρατικών κανόνων πλειοψηφίας και τέλος το όνειρο.

Με λίγα λόγια, εδώ στο Ελλαδιστάν, ούτε τον τρόπο που θα διαθέσεις το σαρκίο σου δεν σου επιτρέπουν να αποφασίσεις. Και όταν το είπα αυτό σε ένα τοπικό παπά που τράκαρα μια μέρα εδώ στο Πόρτο Ράφτη, μου απάντησε σιγανοπαδίστικα:

«Kοιτάξτε, μπορείται να κάνετε την καύση του σώματός σας, στη γειτονική Βουλγαρία που εκεί επιτρέπεται…»

- Μα καλά, αντέτεινα, δηλαδή θα επιβαρύνω τους δικούς μου σε τόσα έξοδα;

«Όχι», μου λέει. «Μήπως στοιχίζει λιγότερο το να σας θάψουν εδώ στο Μαρκόπουλο; Ξέρετε πόσο θα σας κοστίσει η αγορά τάφου, αφού δεν διαθέτετε οικογενειακό, τα έξοδα του νεκροθάφτη, τα έξοδα της Εκκλησίας, ο καλοπισμός του τάφου, τα δημοτικά τέλη, οι φύλακες του νεκροταφίου,
τα κόλυβα, ο καφές με το κονιάκ μετά την ταφή; Τι να λέμε τώρα;» …

Λοιπόν, να πάνε να γαμηθούν όλοι τους! Εγώ θα περιμένω έως ότου γίνει νόμος του κράτους μας, το δικαίωμα της επιλογής: καύση ή ταφή.

Όσο αυτό δεν γίνεται, εγώ δε πρόκειται να πεθάνω. Εδώ θα είμαι να τους
τα σέρνω, να εκτονώνομαι και να σας πρήζω τ’ αρχίδια!!

@radical30 01.04.2013