Το μουνί της Χάίδως!!

"Αιδοίο ρέπλικα"
της Άννας Κουρουπού

Ο γιατρός στην Καζαμπλάνκα, πριν τον αποχαιρετήσω συγκινημένη, μου είπε σεξ έπειτα από 40 μέρες και προσεκτικά. Δονητές διαφόρων μεγεθών, χοντρά δάχτυλα φίλης τυλιγμένα με βαμβάκι και προφυλακτικά κατάφεραν με επιτυχία να δώσουν μορφή σε έναν επίκτητο κόλπο. Χύθηκαν πολλά δάκρυα πόνου. Σαν την μάνα που γεννά, εγώ γεννούσα την ίδια μου τη ζωή στα 25 μου. Πριν, βίωνα μια πραγματικότητα που δεν επέλεξα εγώ. Εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς.

«Και τώρα, ζεις το όνειρό σου;»

Κατά το ήμισυ. Είχα επιτέλους στα σκέλια μου ενα υπέροχο, πανέμορφο αιδοίο. Ολοζώντανο. Μια μασκοφόρος κοινωνία με τα στερεότυπά της μου άφησαν έναν δρόμο μονάχα. Πορνεία. Αυτό έμαθα, αυτό έκανα.
Ένα αιδοίο, έστω και ρέπλικα, έχει πολλές πιθανότητες για καλή σταδιοδρομία σε τέτοια μονοπάτια, τουλάχιστον στις αρχές του '90.

Είχα ολοκληρωθεί πια. Κατάξανθη στα μέσα της άνοιξης, καινούρια γυναίκα, όμορφη και ακόρεστη. Κοιμόμουν με ένα ερώτημα σφηνωμένο στο κεφάλι μου. Πώς να είναι άραγε να κάνεις σεξ βλέποντας το ταβάνι και όχι το στρώμα; Ένα μπουρδέλο, Ζήνωνος και Ακομινάτου στο Μεταξουργείο, έλυσε όλες τις απορίες μου. Εκεί γαλουγήθηκα, στον πρώτο όροφο.

Μια ξύλινη σκάλα οδηγούσε σε ένα μεγάλο σαλόνι υποδοχής γεμάτο παγκάκια και καρέκλες. Τέσσερις πόρτες βαμμένες με μαύρη λαδομπογιά με πήγαιναν περίπατο, πότε στην κόλαση και πότε στον παράδεισο. Άβγαλτη ηθοποιός σε πρεμιέρα θεάτρου. Τόσο τρακ. Οι προσδοκίες μου μικρές. Βάφτηκα με φοβερή επιμέλεια, αγνοώντας πως σε μια ώρα θα είχαν σβηστεί όλα από το πρόσωπό μου.

Η ατσαλοσύνη της καύλας δεν υπολογίζει την απόχρωση του κραγιόν. Δεν θυμάμαι τον πρώτο, ήταν σαν σε όνειρο. Σε αντίθεση με τη λεωφόρο Συγγρού. Είχε μελώσει το μυαλό μου απ' το σιρόπι, ενώ έφερνε πίκρα ο φόβος και η άγνοια του τι πρέπει να κάνω. Οι οδηγίες χρήσης απ' την «υπηρεσία» του μαγαζιού ξεχάστηκαν σε χρόνο dt. Το κορμί βρήκε τους δικούς του δρόμους. Γλυστρούσε όπου ένιωθε άβολα, αντιστεκόταν όταν πονούσε, ίδρωνε στην ανείπωτη και συνάμα πρωτόγνωρη ηδονή, από τους λαγόνες ως τα γόνατα.

Παρθένα-πόρνη να ανακαλύπτει τον έρωτα και τα μυστικά του. Μαγεία. Έλαμπα. Ούτε ένας σχεδόν δεν έφυγε, ούτε ένας δεν κατάλαβε πως δεν γεννήθηκα κορίτσι. Ανυποψίαστα μυαλά άλλων εποχών. Εκτός από τους μυημένους του είδους, με την υπεροψία χαραγμένη στα μάτια-ξέρω τι είσαι, δεν με ξεγελάς. Ναι, από τότε υπήρχαν μαλάκες. Φαντάροι, πόσοι φαντάροι!

Ομορφιά γύρω μου, πάνω μου, μέσα μου. Φαλλοί σαν γλυπτά, περήφανα παγώνια στη θέα μου. Χωρίς ψήγμα ντροπής, ναι, ήμουν πολύ ευτυχισμένη. Αν δεν το καταλαβαίνεις, βάλε το όνειρό σου κάτω και δες αν έγινε πραγματικότητα. Λένε, πως η πουτάνα παίρνει ζωή με κάθε εκσπερμάτιση μέσα της. Σίγουρα είναι αλήθεια. Το χρήμα ήταν σε δεύτερη μοίρα εκείνες
τις μέρες...

* Το βιβλίο της Άννας Κουρουπού "Γιατί δεν έχω σαν το δικό σου μαμά;" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ποταμός.


πηγή: protagon.gr