ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΚΑΛΙΑΤΗΣ

Το Αν...

της Μαρίας Φραγκουλοπούλου


Αν δεν είχαμε κλείσει εισιτήρια από την Πέμπτη ακόμα στην ουρά θα ήμασταν. Σάββατο βράδυ και το Mall στις δόξες του. Τελευταία φορά που είδα αυτόν τον πανζουρλισμό, πρέπει να ήταν πρίν από 2-3 χρόνια, κάποια από τις τελευταίες Κυριακές του χρόνου που τρέχουν όλοι να προλάβουν τα ψώνια τους. Το πάρκινγκ τίγκα, και αν οι κυλιόμενες σκάλες ήταν επί πληρωμή, είχες κάνει την τύχη σου. Τραπεζάκι για καφέ ούτε για δείγμα, ούτε καν στα όρθια.

Με το νεφρί στο πάτωμα, ποπ κόρν και αναψυκτικά στο χέρι, τολμώ να ζητήσω από μια κυράτσα –που περιμένει την άλλη θείτσα να φέρει το δίσκο με τα σουβλάκια- μια καρέκλα που μοιάζει να περισσεύει, καθώς φιλοξενεί μπουφάν, μαντήλες και τσάντες. Μου δάγκωσε το καρύτσαβλο, αρνήθηκε αγενέστατα να μου την δώσει, κι εμείς καταλήξαμε να αλλάζουμε κέντρο βάρους πότε στο ένα πόδι πότε στο άλλο ως άλλοι πελαργοί.

Ο πειρασμός μεγάλος να εξασκήσω τα γαλλικά μου και περνώντας δήθεν τυχαία από δίπλα της -με ένα Βουγιουκλακίστικο «ωωωωω, με συγχωρείτε ήταν τυχαίο» να την λούζω με ό,τι κράταγα στα χέρια, αλλά επικράτησε η λογική και το συναίσθημα πως δεν θα άντεχα να περιμένω μισή ώρα στην ουρά για να πάρω άλλα. Ασε που αν το έκανα πράξη, μπορεί να έχανα την ταινία. Α! Ναι! Η ταινία! Γι αυτήν θέλω να πώ.

Όλα ξεκινούν με την Μοναξιά. Από τα καμώματά της ξετυλίγονται δύο ιστορίες, ταυτόχρονες, κρατώντας κοινό παρονομαστή το αφεντικό της. Και όλα κυλούν και ανατρέπονται, με αρκετό ενδιαφέρον σε ένα περίπλοκο σενάριο όπου μιλά για την ομορφιά και την τρέλα του απόλυτου έρωτα, την απελπισία και την απόγνωση της απόλυτης μοναξιάς.

Αυτές οι δύο ιστορίες προχωρούν παράλληλα με δόσεις ανατροπών, δουλευμένες, σκηνοθετημένες με όρεξη και μεράκι. Και, ναι, οκ μπορεί να «φέρνει» λίγο στον «Απρόσμενο έρωτα» με την Γκουίνεθ Πάλτροου, αλλά κινείται σε έναν κόσμο αποκλειστικά δικό της και δικό μας. Στον κόσμο των σχέσεων, της κρίσης, της ανεργίας, που κάνουν το πέρασμά τους από την ταινία διακριτικά μεν, πειστικότατα δε, με έξυπνες και όχι μίζερες σκηνές. Η ταινία ακροβατεί ανάμεσα στο τότε και στο τώρα.

Η μαγκιά του Παπακαλιάτη είναι ότι σε ταξιδεύει, σε παρασέρνει για ένα δίωρο μουσικά, αισθητικά, σεναριακά, σκηνοθετικά. Υπέροχες εικόνες από την όμορφη Αθήνα, στα σκαλοπάτια της Πλάκας με τις βουκαμβίλιες, που δένει με την ευτυχία του ζευγαριού, και από την άλλη η γκρίζα Αθήνα των διαδηλώσεων και των ΜΑΤ όταν τα πράγματα «σκουραίνουν». Μάρω Κοντού και Γιώργος Κωνσταντίνου χρησιμοποιούνται αξιέπαινα, κλείνοντας το μάτι στο παλιό ελληνικό σινεμά, κι εσύ με την σειρά σου ψιλοδακρύζεις.

Θέλει θάρρος και ταλέντο να κάνεις κάτι δημιουργικό. Και ο Χριστόφορος το ‘χει το άστρο αυτό. Φεύγοντας, μπαίνεις το παιχνίδι και αρχίζεις να αναρωτιέσαι πως θα ήταν «Αν…».


πηγή: protagon.gr