ΜΑΧΑΤΜΑ ΓΚΑΝΤΙ

ΜΑΧΑΤΜΑ ΓΚΑΝΤΙ (1869 - 1948)

Από παιδί δεν είχα κάποια πρότυπα ανθρώπων που να πήραν στη ψυχή μου τη θέση του είδωλου. Μέχρι τα 12-13 μου, έτρεφα ένα σεβασμό στον Ιησού Χρηστό όπως όλοι οι έλληνες εκείνης της εποχής (γεννήθηκα το 1930). Αργότερα αυτό άλλαξε δραματικά, με την έννοια ότι δεν μπορούσα να δεχθώ τα παραμύθια του παπαδαριού περί Θεάνθρωπου, "κρίνου", θαυμάτων και αναστάσεων...

Μέσα μου όμως είχαν γράψει ανεξίτηλα οι διδασκαλίες και οι παραβολές του, όπως μας τις μετέφεραν στο σπίτι και στο σχολείο. Και άλλωστε κανείς άθρησκος, όπως εγώ, δεν έχει να αρθρώσει αρνητική λέξη για τα νοήματα αυτής της πανανθρώπινης διδασκαλίας.

Τώρα, γέρος πια, και μετρώντας αντίστροφα το χρόνο που μου απομένει να ζήσω και να μιλήσω χωρίς φόβο αλλά με πάθος, δηλώνω απερίφραστα, ότι μόνο σαν άνθρωπο, σαν παιδί του Ιωσήφ και της Μαριάμ, μπορώ να δεχθώ την ύπαρξη του Ιησού. Ούτε θαύματα, ούτε αναστάσεις, ούτε θεϊκή οντότητα. Δηλαδή έχω αποδεχθεί στη πράξη - και όχι επειδή την διάβασα την άποψη του Νίκου Καζαντζάκη για τον Ιησού, τη ζωή του και τη διδασκαλία του. Μέχρι εκεί και τίποτα παραπάνω. Ούτε λέξη....

Κάνοντας λοιπόν τώρα ταμείο και προσπαθώντας να εντοπίσω όχι κάποια είδωλα, αλλά κάποιους ξεχωριστούς ανθρώπους, της μετά Χριστό εποχής, που να επηρρέασαν με κάποιο τρόπο και σε ένα μέτρο, τον τρόπο της σκέψης μου και την φιλοσοφία μου για τη ζωή των ανθρώπων, σταματώ σε δύο μόλις ονόματα: του Μαχάτμα Γκάντι κυρίως και αρκετά μετά, του Τσε Γκεβάρα. Υπήρξαν οι δύο μεγαλύτεροι επαναστάτες της σύγχρονης εποχής, χωρίς καμιά αμφιβολία, αλλά και με απτή και αξεπέραστη αποτελεσματικότητα.

Ο Τσε, όπως και ο Ιησούς, είχαν τη "τύχη" να φύγουν νεότατοι και σε πλήρη δράση και μάλιστα με τον ίδιο τρόπο: τους εκτέλεσαν εκείνοι τους οποίους μάχονταν, τα κατεστημένα της εποχής τους δηλαδή. Και μόνο η ώρα και ο τρόπος του θανάτου τους, μπορεί να συνδράμει σε μεγάλο βαθμό στην "ηρωποίησή" τους. Πέθαναν αναμάρτητοι, γιατί δεν πρόλαβαν να αμαρτήσουν.... (σ.σ. Κάτι ανάλογο συναίβει και με δύο "δικούς μας" αξιόλογους άνδρες: Και ο Άρης Βελουχιώτης και ο Νίκος Μπελογιάννης, σκοτώθηκαν νεότατοι και έτσι "γλίτωσαν" τη σίγουρη φθορά της φήμης τους, που σχεδόν αναπότρεπτα θα επέρχονταν μέσα από την πολιτική καριέρα που θα βίωναν στη συνέχεια).

Ένα βασικό, επομένως, συμπέρασμα στο οποίο έχω καταλήξει, μετά τα παραπάνω, είναι ότι: Η ΑΣΚΗΣΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ (σε κάθε επίπεδο) είναι άρρικτα συνδεδεμένη με την αυθαιρεσία, την αδικία, τη βίαιη καταστολή του δικαίου των εξουσιαζομένων (σε κάθε είπεδο, επίσης), τη σκληρότητα, κλπ.

Και σιγά σιγά, ανάμεσα σε 3 σωστά και 10 λάθη, η φυσιογνωμία του Ηγέτη (σε κάθε επίπεδο, ξανά) αλλάζει τελείως και ο χαρακτήρας που τον οδήγησε στην εξουσία και αποτελεί πλέον μια ξεθωριασμένη "μαγική εικόνα" του άλλοτε χαρισματικού ηγέτη...

@radical30


Αλλά ας μείνουμε περισσότερο στη ξεχωριστή φυσιογνωμία του Μαχάτμα Γκάντι.

https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=n25lULH_9yA#t=0

https://youtu.be/xTtX9n638K
https://youtu.be/TE8Dxt59lPEk
https://youtu.be/n25lULH_9yAhttps://youtu.be/n25lULH_9yA





Δεν είχαν περάσει πολλά χρόνια που η Ινδία είχε κατακτηθεί και υπαχθεί απ' ευθείας στο αγγλικό Στέμμα (1858). 'Ενδεκα (11) χρόνια αργότερα γεννιόταν ο Μοχάντας Καραμτσάτ Γκάντι (2.10.1869), σε μια μικρή πολιτεία της χερσονήσου του Κατιαβάρ, στο Πορμπαντάρ. Ήταν ο άνδρας που θα αφιέρωνε ολόκληρη τη ζωή του για να αποδώσει στην Ινδία και τους Ινδούς την ανεξαρτησία τους, ύστερα από αιώνες μουσουλμανικής και αγγλικής κυριαρχίας.

Η ινδική χερσόνησος είχε τότε πληθυσμό γύρω στα 200 εκατομμύρια ψυχές και ήταν χωρισμένη σε πεντακόσια (500) σχεδόν βασίλεια και μικροσκοπικά πριγκηπάτα, όλα υποτελή στο βρεταννικό Στέμμα. Οι πρώτοι άποικοι της ινδικής χερσονήσου ήτα Ινδοί αριανής καταγωγής. Έφεραν μαζί τους μια γλώσσα μιά θρησκεία (τον Ινδουϊσμό) και ένα πολιτισμό. Όλα αυτά αφού περάσουν στοματικά από γενεά σε γενεά, στη συνέχεια θα καταγραφούν στις Βέδδες, που αποτελούν ένα είδος Αγίας Γραφής των Ινδουϊστών.

Ανάμεσα στον 7ο και 8ο αιώνα ξεκίνησαν κάποιες μουσουλμανικές επιδρομές, που αποκορυφώθηκαν με την σύσταση της Αυτοκρατορίας του Μεγάλου Μογγόλου, που ίδρυσε το 1526 ο Μπαρμπέρ, απόγονος του Τζένγκινς Χαν και του Ταμερλάνου.

Στη ουσία όμως, από το 1750 και μετά, η Ινδία κυβερνιόταν από τις ντόπιες δυναστείες και η εξουσία του Μεγάλου Μογγόλου ήταν μια μακρινή ανάμνηση. Στο μεταξύ, οι Αγγλο-Γάλλοι είχαν εξσφαλίσει την κατοχή ωρισμένων λιμανιών στις ινδικές ακτές και εμπορεύονταν με το εσωτερικό της χώρας, χωρίς τη διάθεση για παραπέρα εδαφικές επεκτάσεις. Αργότερα, ύστερα από τη ήττα των Γάλλων ανταγωνιστών τους για την κατάκτηση ολοκλήρου της Ινδίας, οι Άγγλοι, άρχισαν τη βαθμιαία κατάκτηση του εσωτερικού της ινδικής χερονήσου. Την εξουσία δεν ασκούσε τι αγγλικό Στέμμα αλλά ένα είδος κρατικού οργανισμού, η Εταιρία των Ανατολικών Ινδιών.

Το 1857-1858 έγινε μια σοβαρή προσπάθεια για την αποτίναξη της αγγλικής κυριαρχίας: η εξέγεση των Σιπάϋ, των Ινδών στρατιωτών που βρίσκονταν στην υπηρεσία της Εταιρίας. Οι Άγγλοι κατέπνιξαν την εξέγερση με τρομερή σκληρότητα και το Λονδίνο βρήκε την ευκαιρία να διαλύσει την Εταιρία, περνόντας την κυριαρχία της Ινδίας απ' ευθείας στο βρεταννικό Στέμμα. Την 1η Ιανουαρίου 1877, η βασίλισσα Βικτωρία ανακυρήχθηκε Αυτοκράτειρα των Ινδιών.

Ως την εγκατάσταση των Άγγλων στην Ινδία, στη χώρα κυριαρχούσαν πολιτικά και οικονομικά οι Μουσουλμάνοι- αν και πολύ λιγότεροι από τους Ινδούς (η αναλογία ήταν 1-7), όμως καμία από τις δύο πολιτισμικές παρατάξεις δεν μπόρεσε να απορροφήσει την άλλη. Επομένως ο Ινδουϊσμός ήταν η θρησκεία -και ο πολιτισμός- που επικράτησε στη μεγάλη Ινδική ημιήπειρο.

συνεχίζεται........(κάποτε)

https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=n25lULH_9yA#t=0

@radical30