ΚΛΙΝΤ ΙΣΤΓΟΥΝΤ

Κλιντ



Και κάτι για το πολιτικό «παραλήρημα» του Κλιντ Ιστγουντ. Υποκλίνομαι στο αφεντικό. Αν και με τις απόψεις του διαφωνώ. Καθέτως και οριζοντίως. Ομως εκτιμώ την ειλικρίνειά του. Και πάνω απ' όλα προσκυνώ την άνεσή του. Να εκθέτει τις ακραίες και παλιομοδίτικες απόψεις του και έτσι να εκτίθεται χωρίς κανένα δισταγμό. Αδιαφορώντας για το τι θα πει η «κοινωνία», τι θα γράψει ο Τύπος και τι θα του σούρουν οι «προοδευτικοί» και τάχα μου «Αριστεροί» από το σινάφι του.

Για όλους αυτούς δεν δίνει μισή δεκάρα τσακιστή. Σα να λέει «αυτός είμαι». Δεξιός, στενοκέφαλος, συντηρητικός, παλιομοδίτης και φανατικός αντί - Ομπάμα. Δεν σας αρέσω; Δεν με νοιάζει. Είμαι 81 χρονών. Και βαδίζω με το κεφάλι ψηλά προς τον τάφο μου να με φάνε τα σκουλήκια... Λέω δημοσίως αυτά που πιστεύω και με τον τρόπο που με εκφράζει. Παραλήρημα το λέτε; Ε, σε παραλήρημα βρίσκομαι εγώ. Αυτός είναι ο Κλιντ Ιστγουντ. Και γι' αυτό μας αρέσουν οι ταινίες του.

Μα θα πείτε, ο πολιτικός Ιστγουντ και ο καλλιτέχνης Ιστγουντ βρίσκονται σε διαρκή αντιπαλότητα. Ο πρώτος δηλωμένος Δεξιός. Σχεδόν Ακροδεξιός. Ο δεύτερος με τις περισσότερες ταινίες του, αληθινά και καθόλου πέτσινα, προοδευτικός. Σαν να τις υπογράφει κάποιος πιστός, αφοσιωμένος Αριστερός. Τι να πρωτοθυμηθώ. Από το αυτοβιογραφικό, αυτομαστίγωμά του στο «Grand Torino» μέχρι το ριζοσπαστικό κοινωνικό του σχόλιο στο «Σκοτεινό ποτάμι». Ασε το άλλο. Οπου στις «Σημαίες των προγόνων μας» κάνει κομματάκια την χάρτινη αμερικανική πολεμική και ηρωική μυθολογία. Δύο πλάσματα στην συσκευασία του ενός.

Ο Γούντι Αλεν περιγράφει αυτόν τον διχασμό με το εξής ερώτημα: Ποιον από τους δύο αγαπάς; Τον Ανθρωπο η τον καλλιτέχνη; Σα να σε ρωτάει. Ποιον Γούντι Αλεν αγαπάς; Εμένα τον εγωπαθή, τον μανιοκαταθλιπτικό και τον μισάνθρωπο ή τον άλλο Γούντι Αλεν τον σκηνοθέτη μερικών αριστουργημάτων που με ευαισθησία, ευφυΐα και φαντασία σε κάνει να «σκοτώνεις» την πλήξη σου και να φορτώνεις τις μπαταρίες σου;

Παρεμπιπτόντως, ένα έχω να πω. Η συντριπτική πλειοψηφία αληθινών και μάλιστα μεγάλων καλλιτεχνών, πάσχει απ' αυτό το σύνδρομο το διχαστικό. Οι περισσότεροι μοιρασμένοι στα δυο. Ας πούμε ο Δεξιός αλλά εντελώς αναρχικός Μάνος Χατζιδάκις. Μάλιστα όσο μεγάλος είναι ο Χ καλλιτέχνης τόσο «μικρός» είναι στην προσωπική του ζωή.

Εχει στηθεί ολόκληρη θεωρία πάνω σ' αυτό, πως δηλαδή ο Χ «ακρωτηριασμένος» καλλιτέχνης με την φαντασία του και με τα έργα του εκφράζει έτσι απωθημένες επιθυμίες του. Θέλω να είμαι γενναιόδωρος, ανεξάρτητος και ασυμβίβαστος Και επειδή δεν μπορώ αυτές τις αρετές να τις υποστηρίζω στην καθημερινότητά μου, τις επενδύω στους ήρωές μου. Εγώ δηλαδή είμαι αχρείος, τσιγκούνης, άθλιος, απαιτητικός και ιδιότροπος. Ομως οι ήρωές μου είναι υποδείγματα πολλών αρετών.

Και για να τελειώνω με αυτό τον διχασμό. Ενα έχω να πω: Υστερα από πολλά χρόνια ουδείς θα θυμάται το όνομα «Μπάρακ Ομπάμα». Ολοι όμως θα προσκυνούν τις δημιουργίες του Κλιντ Ιστγουντ!


πηγή: protagon.gr