ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΚΟΡΤΩ

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΚΟΡΤΩ
radical30 Σήμερα στις 5:21 pm

.O Αύγουστος Κορτώ είναι καλυμμένος (από σεξ και εργασία)

Συγγραφέας. Γεννήθηκε στο Καραμπουρνάκι Θεσσαλονίκης, ζει στα Εξάρχεια. Επειδή είναι καλυμμένος από σεξ και εργασία, δεν τον νοιάζει και πάρα πολύ η περιρρέουσα κοινωνική ατμόσφαιρα

<< Απογοητεύτηκα τρομακτικά από την ορθοδοξία μετά την πρώτη μου εξομολόγηση, όταν η πρώτη ερώτηση του παπά ήταν πόσες μαλακίες τραβάω την ημέρα. Δεν μπόρεσα ν' απαντήσω, σηκώθηκα κι έφυγα. Ήταν στο όριο της σεξουαλικής παρενόχλησης. Με αυτό ασχολείται ο Θεός;

Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, στο Καραμπουρνάκι - είναι μια γειτονιά προς Καλαμαριά. Η πολυκατοικία μας ήταν από τις πρώτες στη γειτονιά. Από το μπαλκόνι μας βλέπαμε μέχρι τον Όλυμπο. Το σπίτι μου είχε μια τεράστια πιλοτή όπου έμαθα ποδήλατο, πατίνι, λάστιχο, κουτσό και όλα αυτά που έπαιζαν τα κορίτσια. Πήγα σχολείο σε ιδιωτικά. Γυμνάσιο πήγα στο «Ανατόλια» και χρωστώ πάρα πολλά σε αυτό το σχολείο, π.χ. μου έδωσε τη δυνατότητα να μάθω πολύ καλά αγγλικά. Είχε εξαιρετικές υποδομές, πλούσια βιβλιοθήκη και καθηγητές με τρομερή ευγένεια.

Όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω αρχαιολόγος και άλλα διάφορα πράγματα, αλλά όχι συγγραφέας. Πάντως, μπήκα στην Ιατρική του ΑΠΘ το 1996. Δεν ήθελα να γίνω γιατρός, απλώς από εγωισμό ήθελα να περάσω στη σχολή με τα περισσότερα μόρια.

Στην αρχή ταμπουρώθηκα στο οχυρό της Ιατροδικαστικής, αλλά είδα ότι δεν άντεχα αυτή την καθημερινή επαφή με τον θάνατο. Μετά στράφηκα στην ψυχανάλυση, επειδή η μάνα μου ήταν διπολική και είχαμε μεγάλο ιστορικό ψυχικών προβλημάτων στην οικογένεια. Είχα περάσει και την πρώτη καταθλιψούλα γύρω στα είκοσι και φαντασιωνόμουν ότι θα γίνω ο ψυχίατρος που θα κάνω καλά τη μάνα μου και μετά εμένα. Έπειτα από πολλά χρόνια ψυχοθεραπείας και ψυχανάλυσης αντιλήφθηκα ότι είναι επίσης πάρα πολύ δύσκολο να είσαι συνέχεια αντιμέτωπος με την κατάθλιψη, την απόγνωση και την ατελείωτη νεύρωση.

Ουδέποτε αποφοίτησα. Τα εκπαιδευτικά μου προσόντα σταματάνε στο λύκειο. Πάντα αστειευόμουν λέγοντας ότι «είμαι απόφοιτος λυκείου, όπως το ίνδαλμά μου, ο Μάνος Χατζιδάκις».

Δεν πίστευα ποτέ ότι θα γίνω συγγραφέας, γιατί νόμιζα ότι για να γίνεις συγγραφέας πρέπει να έχεις μπαμπά ή μαμά συγγραφέα και να ζεις στην Αθήνα. Δεν θεωρούσα ότι είχα τα φόντα. Φανταζόμουν ότι υπήρχε μια κάστα στην οποία δεν θα μπορούσα να μπω. Τα πρώτα μου διηγήματα ήταν επηρεασμένα από τον Ντε Σαντ.

Το 1999 έγραψα το πρώτο μου βιβλίο στον "Εξάντα". Είχε γραφτεί όταν ήμουνα δεκαεφτά ετών και είχε μείνει έναν χρόνο στο συρτάρι από τον φόβο της απόρριψης. Έχοντας διαβάσει περισσότερο βιβλία του Εξάντα απ’ ό,τι άλλων εκδοτικών οίκων, το έστειλα εκεί και ευτύχησα να γίνει ο Εξάντας ο πρώτος μου εκδότης. Από τότε ξεκίνησα ν’ ανεβοκατεβαίνω στην Αθήνα και όποτε ανέβαινα στη Θεσσαλονίκη μ’ έπιανε ένα μαράζι. Μου άρεσε η Αθήνα. Μου άρεσαν τα Εξάρχεια.

Το "Αυτοκτονώντας Ασύστολα" ήθελα πάρα πολύ να το βγάλω. Γι’ αυτόν το λόγο έφυγα από τον Εξάντα και πήγα στον Καστανιώτη. Λειτούργησε ως κάθαρση κι εξορκισμός για την αυτοκτονία της μάνας μου. Ήταν ένα βιβλίο θυμωμένο, παραληρηματικό, με πολλή αρρώστια, αλλά ιδωμένο ως φάρσα. Μπορεί να είναι ένα πολύ μέτριο βιβλίο, αλλά σε εκείνη τη φάση ήθελα πολύ να το δω τυπωμένο. Είχα πολύ θυμό μέσα μου.

Μέχρι και το 2009, που έκανα συστηματική ψυχανάλυση, είχα ένα σωρό ανεπίλυτα θέματα. Είχα μια αρκετά νοσηρή σχέση με το ποτό, που με τον καιρό εξυγιάνθηκε. Γενικά, έμαθα να γράφω λίγο πιο προσεκτικά, πρώτον χάρη στα βιβλία που διάβαζα και δεύτερον χάρη στις μεταφράσεις, που είναι πραγματικό σχολείο για μένα. Κατόπιν, από το 2007 και εντεύθεν,
«αυτοεξορίστηκα» και γράφω στην αγγλική γλώσσα, κάτι που με έκανε ακόμα πιο υπεύθυνο.

Με απασχολεί η περιρρέουσα κοινωνική ατμόσφαιρα, αλλά δεν την αφήνω να με ενοχλεί και πολύ. Όταν πρέπει να παραδώσω την τάδε ημερομηνία για να πληρωθώ, αυτό από μόνο του είναι εξαιρετικά στρεσογόνο ώστε να μην αφήνει οτιδήποτε άλλο συμβαίνει να με καταρρακώσει. Δεν πρόκειται να χάσω τον ύπνο μου αγωνιώντας για το ποιος πρόκειται να βγει πρωθυπουργός.

Έχω διάφορα δίχτυα που με βοηθάνε να πέφτω στα μαλακά: ένα είναι τα βιβλία, που είναι πάντα παρήγορα και διαθέσιμα, κι ένα άλλο η σχέση μου με το «κουτάβι», που είναι μια καθημερινή ένεση σεροτονίνης. «Σεξ και εργασία», που έλεγε και ο Φρόιντ. Και στα δύο είμαι καλυμμένος.

Όταν γράφεις, εκτίθεσαι τρομακτικά. Ο Τόμας Μαν, ας πούμε, μπορεί να έκρυβε την ομοφυλοφιλία του από τα παιδιά του, αλλά είναι πασιφανές από την εξαιρετική του λογοτεχνία ότι γράφει ένας ομοφυλόφιλος. Ακόμα και στο Μαγικό Βουνό, περιγράφοντας τον σχολικό του έρωτα ο Κάστορ, λέει πως «αυτή η κοπέλα έχει μάτια αγοριού», το οποίο είναι δηλωτικό για τις ερωτικές προτιμήσεις του συγγραφέα.

Οπότε, το να δώσω περισσότερες πληροφορίες για τον εαυτό μου στο πλαίσιο μιας καθημερινότητας δεν με προβληματίζει καθόλου, αφού θεωρώ ότι έχω δώσει πολύ περισσότερες μέσα από τα βιβλία μου. Ευτυχώς, μέχρι τώρα, επειδή τα βιβλία μου δεν είναι του πεταματού, πολλοί λίγοι άνθρωποι με έχουν αντιμετωπίσει άσχημα.

Τα κοινωνικά δίκτυα, λειτουργώντας περισσότερο με το θυμικό, ακόμα και με την αντιπαράθεση, μπορούν να γίνουν πάρα πολύ χρήσιμα. Σαφώς έχουν μια αρνητική διάσταση όταν δημιουργούν τρομερούς καβγάδες, κάτι που το απέφευγα όπως ο διάβολος το λιβάνι, γιατί δεν μπορώ τις φωνές ούτε καν σε επίπεδο κεφαλαίων γραμμάτων. Πέρα από αυτό, όμως, για πρώτη φορά, και μιλώντας για πράγματα όπως η κατάθλιψη, βρήκα μια ανταπόκριση στο facebook που δεν την περίμενα.

Μηνύματα από ανθρώπους που τελικά γίναμε φίλοι. Χάρηκαν που βρήκαν κάποιον που μίλησε ανοιχτά γι’ αυτό το θέμα. Εμένα μου έχει κάνει πάρα πολύ καλό το facebook. Eπειδή περνάω τόσες ώρες κατάμονος, μου δίνει μια πολύ ωραία αίσθηση παρέας. Δεν ξέρω αν μας κάνει καλό ή κακό η κοινωνική δικτύωση. Άνθρωποι που είναι εκ φύσεως μονήρεις,νιώθουν απλώς λιγότερη μοναξιά μέσα από το facebook. Γι’ αυτούς μπορεί να είναι
και σωτήριο.

Ήταν σωτηρία το internet, το online shopping, και τώρα είναι σωτηρία και τα κοινωνικά δίκτυα. Κάνουν κακό αποκλειστικά στους ανθρώπους που είναι διατεθειμένοι να ανέχονται ανθρώπους που τους κάνουν κακό.

Στην πραγματικότητα είμαι κρυπτοθρήσκος. Για να είσαι άθεος,πρέπει κάποια στιγμή να έχεις φλερτάρει πάρα πολύ με τη θρησκεία. Εγώ απογοητεύτηκα τρομακτικά από την ορθοδοξία μετά την πρώτη μου εξομολόγηση, όταν η πρώτη ερώτηση του παπά ήταν πόσες μαλακίες τραβάω την ημέρα. Δεν μπόρεσα ν’ απαντήσω, σηκώθηκα κι έφυγα. Ήταν στο όριο της σεξουαλικής παρενόχλησης. Με αυτό ασχολείται ο Θεός;

Στράφηκα ξαφνικά στον καθολικισμό,επειδή το καθολικό μέλος έφτανε σε μένα ως δέλεαρ. Αργότερα, όμως, πικραμένος γιατί ήμουν παχύσαρκος και ανέραστος, πικραμένος γιατί η μητέρα μου ήταν άρρωστη, έστρεψα όλη μου την οργή προς τον κακό δημιουργό. Και έγινα μαχητικά άθεος.

Κάποια στιγμή το ξεπέρασα από αυτό και θα ήθελα να έχω μείνει στον αγνωστικισμό. Ωστόσο, στα βιβλία μου πετιέται ο Θεός κάθε τρεις και λίγο. Οπότε, είναι ένα θέμα που με απασχολεί πάρα πολύ. Δεν ξέρω αν θα εξελιχθεί σε θρησκοληψία στα βαθιά μου γεράματα, αλλά αν τραβήξω κανέναν καρκίναρο, δεν έχω καμία ελπίδα και κάνω τον σπίτι μου ναό.

Ελπίζω να μη φτάσω σε αυτό το σημείο. Αν και ποτέ δεν ξέρεις. Το αφήνω ως πισινή, γιατί δεν ξέρω αν θα έχω το κουράγιο να κάνω ευθανασία. Οπότε θα κάνω πνευματική ευθανασία, πιστεύοντας στον Θεό.



LIFO.GR

To τελευταίο βιβλίο του Αύγουστου Κορτώ «Ο άνθρωπος που έτρωγε πολλά» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη