ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ

Η ανεπάρκεια του κ. Βενιζέλου
του Τάκη Μίχα


«Η Ελλάδα σε μεγάλο βαθμό πληρώνει τις εσωτερικές διαμάχες στους μεγάλους της ευρωζώνης» δήλωσε ο κ. Βενιζέλος αποδεικνύοντας πλέον περίτρανα ότι το μόνο το οποίο ενδιαφέρει τόσο αυτόν όσο και την κυβέρνηση είναι η αποφυγή ανάληψης του πολιτικού κόστους που θα συνεπάγετο η αναγνώριση των πραγματικών αιτιών για την σημερινή κατάσταση της χώρας.

Η Ελλάδα δεν «πληρώνει» καμιά διαμάχη. Πληρώνει το γεγονός ότι πάνω από ένα χρόνο τώρα η κυβέρνηση απέφυγε να λάβει οποιοδήποτε μέτρο μείωσης του δημόσιου τομέα που (μαζί με την φοροδιαφυγή) αποτελεί το κυριότερο αίτιο της σημερινής κατάστασης. Ενώ άνω των 600.000 χιλιάδων ιδιωτικών υπαλλήλων έχουν βρεθεί στους δρόμους (χωρίς να περάσουν σημειωτέον από καθεστώς «εργασιακής εφεδρείας! )ούτε ένας (αριθμός 1) δημόσιος υπάλληλος δεν έχει αντιμετωπίσει την ίδια τύχη.

Ούτε μια κρατική επιχείρηση δεν έχει ιδιωτικοποιηθεί, ακόμα και επιχειρήσεις που επιβαρύνουν καθημερινά τους φορολογούμενους με τεράστιες ζημιές και εξωφρενικούς μισθούς-όπως ο ΟΣΕ. Τέλος ούτε ένας από τους εκατοντάδες κρατικούς και δημοτικούς οργανισμούς φαντάσματα δεν έχει κλείσει ενώ τα ζόμπι που τους επανδρώνουν συνεχίζουν να παίρνουν τις απολαβές τους. Το μόνο που έκανε η κυβέρνηση ήταν μια εξοντωτική φοροεπιδρομή στον ιδιωτικό τομέα που ως μοναδικό στόχο είχε όπως άλλωστε διακήρυσσε πέρυσι ο κ Ρέππας ότι «δεν θα απολυθεί κανένας εργαζόμενος του δημοσίου».

Είναι πράγματι γεγονός ότι στα προβλεπόμενα μέτρα τα οποία πρότεινε η τρόικα και τα οποία υιοθέτησε ο Έλληνας υπουργός περιλαμβάνονται και μέτρα μείωσης του δημόσιου τομέα. Όμως ο τρόπος με τον οποίο ο κ. Βενιζέλος προωθεί αυτά τα μέτρα, το αφήγημα το οποίο χρησιμοποιεί είναι εντελώς λανθασμένο. Για τον υπουργό Οικονομικών π.χ. οι απολύσεις στο δημόσιο είναι αναγκαίες για να παραμείνουμε στην ευρωζώνη και να μην χρεοκοπήσουμε. Αυτό είναι τελείως λάθος επιχείρημα.

Το σωστό επιχείρημα είναι ότι δεν μπορεί να υπάρχουν δυο κατηγορίες θέσεων εργασίας και δυο κατηγορίες εργαζομένων: Οι «προνομιούχοι» που έχουν διασφαλισμένη θέση εργασίας ανεξάρτητα από την ζήτηση για τις υπηρεσίες και την παραγωγικότητα τους και οι μη προνομιούχοι των οποίων η θέση εργασίας θα εξαρτάται από τις συνθήκες της ζήτησης και την αποδοτικότητα τους.

Δεν είναι δίκαιο να υπάρχει μια κατηγορία εργαζομένων που καθημερινά κρίνεται από την αγορά και μια άλλη που έχει νομοθετικά τεθεί στο απυρόβλητο. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει μια κατηγορία εργαζομένων των οποίων η προαγωγή και τα επιδόματα να εξαρτάται από το ταλέντο τους και μια άλλη όπου προαγωγές και επιδόματα αποτελούν νομοτελειακές διαδικασίες που όλοι δικαιούνται με το πέρασμα του χρόνου.

Αν ο κ. Βενιζέλος είχε έστω και την παραμικρή διάθεση πραγματικής μεταρρύθμισης της ελληνικής οικονομίας θα προέβαλλε την ανάγκη περιορισμού των δημοσίων υπαλλήλων ως ένας αίτημα ισότητας και εργασιακής δικαιοσύνης και όχι ως ένα καταναγκασμό τον οποίο μας επιβάλλουν οι «κακοί» Γερμανοί. Αλλά αν έπραττε κάτι τέτοιο αυτό θα ισοδυναμούσε με πλήρη αποκήρυξη όλων των πολιτικών αρχών που του διασφάλισαν την πολιτική του καριέρα και την σημερινή του θέση.



protagon.gr


_________________
radical30



========================================



[Άρθρο Βενιζέλου για όλους και για όλα ]

Με άρθρο που φέρει τον τίτλο «Μνημόνιο – Αντιμνημόνιο: το ψεύτικο δίπολο της κρίσης», ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος, αναφέρει, μέσω της προσωπικής του ιστοσελίδας, πως «η τεχνητή διαίρεση μεταξύ “μνημονιακών” και “αντιμνημονιακών” δυνάμεων εμποδίζει να αντιληφθούμε τους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς και τη δυναμική τους» και καταγγέλλει τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ και όσων άλλων λένε, πως μπορεί μια χώρα να είναι εντός ευρώ, αλλά εκτός των κανόνων της ευρωζώνης.

«Στο εσωτερικό, όμως, του ΣΥΡΙΖΑ και ιδίως στο επίπεδο του στελεχικού δυναμικού, είναι προφανής και ρητός ο διαχωρισμός ανάμεσα σε όσους θέλουν μια σταθερή πορεία μέσα στην Ευρώπη και το ευρώ και όσους έχουν πειστεί, ότι το μέλλον της χώρας βρίσκεται εκτός ευρώ και αν χρειαστεί και εκτός Ε.Ε.» αναφέρει μεταξύ άλλων στο άρθρο του ο κ. Βενιζέλος.

Ολόκληρο το άρθρο του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, κ. Βενιζέλου:

Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο: το ψεύτικο δίπολο της κρίσης

Η τεχνητή διαίρεση μεταξύ «μνημονιακών» και «αντιμνημονιακών» δυνάμεων, εμποδίζει να αντιληφθούμε τους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς και τη δυναμική τους.

Για πόσο όμως ακόμη;

Η εικόνα που εμφανίζει η Ευρωζώνη (πιέσεις στη Σλοβενία, συζητήσεις στη Γερμανία για τη διετή παράταση δημοσιονομικής προσαρμογής στη Γαλλία, μάλλον αδιάφορη υποδοχή της μείωσης των επιτοκίων από την ΕΚΤ κ.ο.κ.), δείχνει πόση σημασία έχει για την Ελλάδα να θωρακιστεί απέναντι στον κίνδυνο περαιτέρω ανακύκλωσης της ευρωπαϊκής κρίσης.

Η επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων σε σχέση με το πρωτογενές πλεόνασμα, η ολοκλήρωση της ανακεφαλαιοποίησης και της ανασυγκρότησης του τραπεζικού συστήματος, η εφαρμογή των διαρθρωτικών αλλαγών (δημόσια διοίκηση, ιδιωτικοποιήσεις κ.ο.κ.) και η προώθηση όλων των προγραμμάτων επενδυτικού και αναπτυξιακού χαρακτήρα (στρατηγικές επενδύσεις, αναπτυξιακός νόμος, ΕΣΠΑ, στήριξη μικρομεσαίων επιχειρήσεων κ.ο.κ.) είναι κινήσεις που διασφαλίζουν ότι δεν θα χρειαστούν πρόσθετα δημοσιονομικά μέτρα, που ούτως ή άλλως δεν τα αντέχει ούτε η οικονομία, ούτε η κοινωνία.

Εξίσου σημαντικό είναι να εφαρμοστούν, με γρήγορο και αποφασιστικό τρόπο, τα προγράμματα ανάσχεσης της ανεργίας στα οποία επιμένει το ΠΑΣΟΚ προκειμένου να διαφυλαχθεί η κοινωνική συνοχή, αλλά και να υποστηριχθεί η αναπτυξιακή επανεκκίνηση της οικονομίας που υπάρχει κίνδυνος να μη συνοδεύεται από θετικές αλλαγές ως προς την ανεργία και την απασχόληση.

Η σταθερή αυτή γραμμή που επέλεξε η Ελλάδα πριν τρία χρόνια και επικύρωσε ο ελληνικός λαός στις εκλογές του Μαΐου/Ιουνίου 2012, είναι πολύ επώδυνη, αλλά προφανώς λιγότερο επώδυνη και ασφαλέστερη από τη γραμμή της ασύντακτης χρεωκοπίας και της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα.

Όσοι διατυπώνουν, έξω από το χορό, την άποψη ότι αν η Ελλάδα επέλεγε το 2009-2010 τη λύση της χρεωκοπίας και της δραχμής, τώρα θα είχε ανακάμψει, τα λένε αυτά από μια μακροοικονομική οπτική γωνία, αδιάφορη για τις επιπτώσεις στα εισοδήματα, τις περιουσίες, την κοινωνική συνοχή, τη μορφή του τραπεζικού συστήματος, την κατάσταση των επιχειρήσεων κ.ο.κ.

Με συντριπτικά υποτιμημένο το εθνικό της νόμισμα, χωρίς πρόσβαση στις διεθνείς αγορές, με τριτοκοσμικούς μισθούς και συντάξεις, με εξανεμισμένες τις καταθέσεις και την αξία των ακινήτων, χωρίς τραπεζικό σύστημα ικανό να χρηματοδοτήσει τις επιχειρήσεις, χωρίς ξένες επενδύσεις λόγω νομισματικής και γενικότερης αβεβαιότητας, χωρίς ομαλή ροή των κοινοτικών προγραμμάτων (ακόμη κι αν η χώρα θα εξακολουθούσε να είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης), η Ελλάδα μπορούσε να ελπίζει κυρίως σ’ έναν τουριστικό τομέα με εξουθενωμένες τιμές, ως τόπος φθηνών, αλλά επισφαλών, διακοπών σε μια χώρα με κατεστραμμένο brand-name ή στη θεωρητική πιθανότητα αύξησης των εξαγωγών, λόγω συντριπτικά μειωμένου κόστους εργασίας.

Δημοσιονομικά δε, όλο αυτό το σενάριο θα βασιζόταν στην αναγκαστική άμεση ισοσκέλιση του προϋπολογισμού -με δεδομένο ένα πρωτογενές έλλειμμα που το 2009 έφτανε τα 24 δισ. ευρω- προκειμένου να διασφαλισθεί η λειτουργία του κράτους, διοικητικού και κοινωνικού, και η καταβολή μισθών στο δημόσιο και συντάξεων στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα.

Τώρα η Ελλάδα στοχεύει βάσιμα στην πολιτικά αποφασισμένη από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο περαιτέρω μείωση του δημοσίου χρέους της.
Διαθέτει το πλεονέκτημα του πρωτογενούς πλεονάσματος και ό,τι αυτό συνεπάγεται. Βρίσκεται στην τελική στροφή προς θετικό ρυθμό ανάπτυξης, που θα αρχίσει να επηρεάζει με γεωμετρική πρόοδο το κλάσμα του δημοσίου χρέους σε σχέση με το ΑΕΠ.

Τα προηγούμενα χρόνια, η ελληνική κοινωνία πέρασε και εξακολουθεί να περνάει μέσα από την εξαιρετικά δύσκολη εμπειρία της πολυετούς σωρευτικής ύφεσης, της αφόρητα υψηλής ανεργίας, της μείωσης εισοδημάτων και ακινήτων περιουσιών, της διάψευσης προσδοκιών, της ανατροπής κατακτήσεων. Είναι τώρα όμως αντιληπτό το τι αποφεύχθηκε. Πόσο χειρότερα μπορούσαν να είναι τα πράγματα, αν εφαρμοζόντουσαν άλλα σενάρια, δίπλα από τα οποία περάσαμε «ξυστά».

Έχει συντελεστεί βεβαίως και συντελείται μια μεγάλη παρεξήγηση και -επιτρέψτε μου να πω- μια μεγάλη πολιτική, ίσως και ιστορική, αδικία σε σχέση με τη διάκριση ανάμεσα:

• στα αίτια της κρίσης,
• στην προετοιμασία για την είσοδο της χώρας στον σκληρό πυρήνα της κρίσης,
• στην πρώτη φάση της διαχείρισής και
• στη δεύτερη και τελική φάση της διαχείρισής της κρίσης.

Ένα πολύ μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης, ακόμη και μετά την πρόσφατη εμπειρία της Κύπρου (που περιλαμβάνει και την απερίφραστη πλέον πρόταση του ΑΚΕΛ για έξοδο από το ευρώ), δεν καταλογίζει δίκαια τις διαχρονικές ευθύνες -κυρίως, αλλά όχι μόνο, πολιτικές- για τα αίτια της κρίσης. Δεν ασχολείται συνήθως με πράξεις και παραλείψεις που συνδέονται με τη (μη) προετοιμασία για την είσοδο στον πυρήνα της κρίσης μετά την πλήρη εκδήλωση της διεθνούς κρίσης το 2008.

Υποτιμά το γεγονός ότι η έλλειψη πολιτικής συναίνεσης, η δημαγωγική διαίρεση σε «μνημονιακές» και «αντιμνημονιακές» δυνάμεις και οι έντονες κοινωνικές και ιδεοληπτικές αντιδράσεις, προκάλεσαν ισχυρές αμφιθυμίες και καθυστερήσεις στην πρώτη φάση της διαχείρισης της κρίσης μέχρι τον Ιούνιο του 2011.

Η δεύτερη φάση αρχίζει τότε και σίγουρα στις αρχές Νοεμβρίου 2011. Φτάσαμε έτσι, στην ιστορικά ειρωνική αντίφαση, ως εμπροσθοφυλακή της δεύτερης φάσης, να εμφανίζονται, τώρα πλέον, δυνάμεις που διέπρεψαν στην «αντιμνημονιακή» ρητορεία της πρώτης φάσης.

Αν η ιστορία δεν είχε γραφτεί έτσι, αλλά κάποια στιγμή η προσπάθεια αυτή εγκαταλειπόταν, προκειμένου να μη περικοπούν περισσότερο συντάξεις και μισθοί ή προκειμένου να μην υπάρξουν πρόσθετες φορολογικές επιβαρύνσεις ή ανάλογα δημοσιονομικά ή διαρθρωτικά μέτρα σε σχέση με την αγορά εργασίας ή το άνοιγμα επαγγελμάτων, τι θα είχε συμβεί άραγε;

Θα είχε καμφθεί η συντηρητική και μονοδιάστατη Ευρωζώνη, με επικεφαλής τη Γερμανία με τη σύμπραξη του ΔΝΤ; Θα είχε εφαρμοστεί ένα υποτιθέμενο «σχέδιο Β», όπως συζητήθηκε στην περίπτωση της Κύπρου; Ή απλώς τα πράγματα θα ήσαν τώρα πολύ, μα πάρα πολύ χειρότερα, ιδίως για τους πιο αδύναμους;

Ποιό νόημα έχει τώρα πλέον, η τεχνητή και δημαγωγική διάκριση των πολιτικών δυνάμεων σε «μνημονιακές» και «αντιμνημονιακές»; Υπάρχουν, πράγματι, ακόμη κάποιοι που ισχυρίζονται σοβαρά, ότι μπορεί να είσαι εντός ευρώ, αλλά εκτός κανόνων της Ευρωζώνης, όπως αυτοί διαμορφώνονται μέσα στους υφισταμένους οικονομικούς και πολιτικούς συσχετισμούς της Ευρωζώνης; Συσχετισμούς διακρατικούς και συντηρητικούς, που θέλουμε και πρέπει να αλλάξουμε, αλλά πάντως συσχετισμούς που δεν μπορούμε ακινδύνως να αγνοήσουμε.

Είναι προφανές, ότι η διάκριση αυτή είναι ένα μεγάλο πολιτικό τέχνασμα, ένα κατάφωρα παλαιοκομματικό τέχνασμα, που γίνεται, δήθεν, στο όνομα της καταγγελίας του παλιού πολιτικού συστήματος!

Στο ετερόκλητο δήθεν «αντιμνημονιακό» μέτωπο, πρέπει εμτίμως να αποσαφηνίσουμε, ότι δεν μετέχει το ΚΚΕ, που έχει καταστήσει σαφή τη θέση του κατά της συμμετοχής της χώρας όχι μόνο στην Ευρωζώνη, αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, καταγγέλλοντας την αντιφατική και επαμφοτερίζουσα θέση του ΣΥΡΙΖΑ και όσων άλλων λένε πως μπορεί μια χώρα να είναι εντός ευρώ, αλλά εκτός των κανόνων της Ευρωζώνης.

Το ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής, αρέσκεται να κινείται στα θολά νερά του «αντιμνημονιακού» ρεύματος, βρίσκεται όμως ούτως ή άλλως έξω από το πλαίσιο του ευρωπαϊκού πολιτικού και θεσμικού πολιτισμού.
Η διατήρηση του δήθεν «αντιμνημονιακού» μετώπου, απλώς εμποδίζει τη συγκρότηση και ενεργοποίηση του συνταγματικού τόξου εναντίον της βίας και συνεπώς αυτό είναι πολύ βολικό για τη Χ.Α.

Απομένει στην πραγματικότητα ένα «αντιμνημονιακό» κέλυφος, που επιτρέπει στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να χειρίζεται προσωρινά τις ανυπέρβλητες εσωτερικές αντιφάσεις ενός πολιτικού σχήματος, που επιλέχθηκε από ένα μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος, ως φορέας της διαμαρτυρίας και της δυσαρέσκειας κοινωνικών ομάδων, που εκφράστηκαν πολιτικά, την περίοδο της μεταπολίτευσης μέσα από το ΠΑΣΟΚ, ως ισχυρό ρεύμα προσδοκιών και κεκτημένων που σχετίζονται με την κρατούσα, τις τελευταίες δεκαετίες, αντίληψη για τον τρόπο οργάνωσης του κράτους και της οικονομίας.

Στο εσωτερικό, όμως, του ΣΥΡΙΖΑ και ιδίως στο επίπεδο του στελεχικού δυναμικού, είναι προφανής και ρητός ο διαχωρισμός, ανάμεσα σε όσους θέλουν μια σταθερή πορεία μέσα στην Ευρώπη και το ευρώ και όσους έχουν πειστεί ότι το μέλλον της χώρας βρίσκεται εκτός ευρώ και αν χρειαστεί και εκτός Ε.Ε.

Η εσωτερική αυτή αντίφαση, είναι δυσβάστακτη για ένα κόμμα που είναι πολύ υπερήφανο για τις τελευταίες εκλογικές του επιδόσεις, οι οποίες δεν οφείλονται όμως σε αυτό, αλλά στη σφοδρή σύγκρουση του πολιτικού ΠΑΣΟΚ της κρίσης, του ΠΑΣΟΚ που κλήθηκε να σηκώσει ένα δυσανάλογα μεγάλο εθνικό και ιστορικό βάρος, με το κοινωνικό ΠΑΣΟΚ της μεταπολίτευσης που συγκρότησε τις μεγάλες πολυσυλλεκτικές πλειοψηφιες.

Η αντίφαση αυτή, είναι δυσβάστακτη για ένα κόμμα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που περιέργως, απέκτησε αυτοσυνειδησία πλειοψηφικού ρεύματος, χωρίς αυτό να αντιστοιχεί ούτε στα εκλογικά, ούτε στα καλύτερα δημοσκοπικά δεδομένα.

Το «αντιμνημονιακό» κέλυφος, επιτρέπει ακόμη και το φλερτ μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝ.ΕΛ., που προτείνουν, ούτε λίγο ούτε πολύ, στον ελληνικό λαό, την κυβερνητική τους συνεργασία ως πολιτική εγγύηση για το μέλλον του τόπου και την οριστική υπέρβαση της κρίσης! Θεωρούν προφανώς ότι συμφωνούν, ότι αρκούν, ότι μπορούν.

Στην Ευρώπη, το μεγάλο ζητούμενο είναι να εκλογικευθούν οικονομικοί εθνικισμοί και σκληροί διακρατικοί συσχετισμοί, μέσα από την συγκρότηση ενός ισχυρού ευρωπαϊκού «πολιτικού» Νότου, με άξονα τους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές και Δημοκράτες και μέσα από μια νέα, πιο προοδευτική και διορατική, αλλά θεσμικά αναγκαστική, ισορροπία μεταξύ των δύο μεγάλων ευρωπαϊκών πολιτικών δυνάμεων: του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος.

Η πρότασή μας για τη συγκρότηση της ευρύτερης δυνατής κεντροαριστεράς στην Ελλάδα, αρχής γενομένης από το ψηφοδέλτιο των Ευρωεκλογών, σε αυτό το Ευρωπαϊκό στρατηγικο πλαίσιο εντάσσεται.

Την ώρα λοιπόν που στην Ευρώπη υπάρχουν τέτοια διακυβεύματα, στην Ελλάδα κάποιοι προσπαθούν να συντηρήσουν το τέχνασμα της διαίρεσης μεταξύ «μνημονιακών» και «αντιμνημονικών» δυνάμεων. Ενώ, με άλλα λόγια, ο επείγον εθνικός στόχος είναι να ολοκληρωθεί το πρόγραμμα προσαρμογής, να προβληθεί και να εφαρμοστεί το ολοκληρωμένο εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης και γενικά να βρεθούμε σε συνθήκες που επιτρέπουν στην Ελλάδα να ξαναγίνει ουσιαστικά ισότιμη και ασφαλής μέσα την Ευρώπη και το ευρώ, ξεπερνώντας οριστικά το μνημόνιο, κάποιοι επιμένουν να οικοδομούν στο μνημόνιο μια τεχνητή και νόθα διχοτόμηση των πολιτικών δυνάμεων. Κινούνται με προφανή διαφορά φάσης και είναι διανοητικά και επικοινωνιακά σκανδαλώδες το γεγονός ότι το τέχνασμα συντηρείται ακόμη. Για πόσο όμως ακόμη;

Η νόθα αυτή κατάσταση δεν αφορά δυστυχώς μόνο τα κόμματα. Αφορά όλες τις μορφές του δημοσίου λόγου: κοινωνικές, επικοινωνιακές, ακαδημαϊκές, εκκλησιαστικές, καλλιτεχνικές, που συχνά υπερβαίνουν σε ένταση και απλούστευση τον πολιτικό/κομματικό λόγο. Το να περιγράφεις με μελανά χρώματα τις επιπτώσεις της κρίσης και να διεκτραγωδείς τη φτώχεια και την ανεργία είναι εύκολο, αλλά δεν είναι μια ολοκληρωμένη
και υπεύθυνη θέση για την πορεία της χώρας και άρα των ανθρώπων της.

Ίσως κάποιοι νομίζουν, ότι ο δυσάρεστος ρόλος της λήψης δύσκολων αποφάσεων, αλλά και της πρότασης ολοκληρωμένων λύσεων, ανήκει
στους πολιτικούς, ενώ οι ίδιοι αρκούνται στην περιγραφή, την καταγγελία
ή την απάλυνση ακραίων επιπτώσεων της κρίσης. Είναι, συνεπώς, ευθύνη όλων όσοι διατυπώνουν δημόσιο και κοινωνικό λόγο, να μιλούν με την ακρίβεια και την ευθύτητα πού απαιτείται.

Εμείς, στο πεδίο της πολιτικής, μάθαμε τα τελευταία χρόνια, με πολύ επώδυνο τρόπο, ότι όταν δεν τοποθετείσαι με ακρίβεια και ευθύτητα,
τελικά χάνεις. Κάποιοι νομίζουν, με ιστορική αφέλεια, ότι αυτό αφορά
μόνο τη στενά νοούμενη πολιτική και κάποιοι, μέσα στην πολιτική, ότι
αυτό αφορά τους άλλους και όχι τους ίδιους.

Δεν θα αργήσουν να καταλάβουν ότι κάνουν λάθος.


Επιμέλεια: Κωνσταντίνα Παπατσάκωνα
zougla.gr


============================



Ίλιγγος

του Ανδρέα Πετρουλάκη  


Mοιάζει να έχει την αγωνία του γεννημένου πρωταγωνιστή που οι ανάγκες της παράστασης τον καταδίκασαν σε ρόλο guest star και αυτό δεν μπορεί να το χωνέψει. Και τι κάνει; Παραγεμίζει τον φτωχό του ρόλο με σκηνικές επινοήσεις και προσθέτει λόγια στις ατάκες του για να κλέψει χρόνο από τους πρώτους ρόλους. Όλοι ξέρουμε άλλωστε ότι  ο κ.Βενιζέλος, στο να εμπλουτίζει με νέο περιεχόμενο παλιούς ρόλους, είναι μανούλα.

Στις διερευνητικές εντολές, την ώρα που όλες οι κανονικές πολιτικές δυνάμεις προσπαθούν να συγκροτήσουν κυβέρνηση, εκείνος κυρίως ενδιαφέρεται για την συγκρότηση της αντιπολίτευσης. Να μην έχει μέσα την αριστερά. Και αν αυτό δεν γίνεται, τουλάχιστον να προδιαγράψει την αντιπολιτευτική της ατζέντα. Αυτό δεν πρέπει να έχει ματαγίνει αλλά ο κ. Βενιζέλος δεν κάνει πράγματα που κάνουν οι υπόλοιποι. Στα σοβαρά του πιστεύει ότι αν καλέσει τον κ. Τσίπρα με τους υπόλοιπους αρχηγούς θα τον νουθετήσει και θα του θέσει το πλαίσιο της πολιτικής του δράσης στο εξής; Μάλλον δεν το πιστεύει, αλλά πάντως το πιθανότερο νομίζει ότι έτσι θα εκθέσει τον νέο αρχηγό της αντιπολίτευσης. Ότι μπορεί να εκτίθεται ο ίδιος όταν, συνταγματολόγος ων, δείχνει να αγνοεί τις βασικές δομές της λειτουργίας του πολιτεύματος και τους διακριτούς ρόλους κυβέρνησης και αντιπολίτευσης δεν περνάει απ' το μυαλό του;

Ας είμαστε σοβαροί, η μετεκλογική εξέλιξη των πραγμάτων ήταν απολύτως φυσιολογική και όποιος προσπαθεί να την αμφισβητήσει εφευρίσκοντας ανύπαρκτες πολιτικές παραμέτρους γελοιοποιείται. Το να κατηγορεί τον Τσίπρα, ο οποίος λέει το αυτονόητο, ότι δηλαδή πρέπει να σχηματιστεί το ταχύτερο κυβέρνηση, είναι παραλογισμός. Δηλαδή τι θα του έλεγε αν ζητούσε να σχηματιστεί αργότερα ή καθόλου; Το να τον χαρακτηρίζει ανεύθυνο γιατί δεν συμμετέχει (για να εφαρμόσουν το κοινό τους πρόγραμμα προφανώς) αλλά προτιμά να ελέγχει με όποιον τρόπο νομίζει από τα έδρανα της αντιπολίτευσης, προκαλεί την κοινή λογική. Ο ίδιος ο κ. Βενιζέλος τι έκανε τα χρόνια που ήταν στην αντιπολίτευση, αέρα στην κυβέρνηση; Δεν καταλαβαίνει ότι, όσο και αν χρησιμοποιεί το επιβλητικό του γλωσσοπλαστικό καθηγητικό ύφος, δεν γίνεται να μας ξαναδιδάξει για ποιό λόγο βγάζουμε κυβέρνηση και αντιπολίτευση;

Ο ίλιγγος της ανόδου από το 4% στο 26% για τον οποίο τόσος λόγος έγινε για να ερμηνευθεί η συμπεριφορά του Αλέξη Τσίπρα, ισχύει και για την πτώση. Το ταξίδι των 30 ποσοστιαίων μονάδων μέσα σε 2,5 χρόνια έχει επίπτωση καταρχάς στην πολιτική αυτογνωσία. Είναι δύσκολο να συμπεριφέρεσαι ως κόμμα του 12% ,όταν έχεις μάθει στο τετραπλάσιο αλλά, εφόσον το χειρίζεσαι με τέτοιο σπασμωδικό τρόπο, μάλλον σ' εσένα απευθύνεται η κατηγορία που τόσο εύκολα εξαπολύεις εναντίον του Τσίπρα.

Του μικρομεγαλισμού, δηλαδή.


PROTAGON.GR