Γίναμε Νορβηγία

Γίναμε Νορβηγία;
του Τάκη Καραγιάννη

Ετικέτες: ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ

Καπνογόνα στο ΟΑΚΑ, σημαίες στα μπαλκόνια του Πειραιά, κόκκινα κασκόλ στις περισσότερες πόλεις της Ελλάδας. Η πιο επιτυχημένη ομάδα της χώρας κατέκτησε ακόμη ένα κύπελλο, ακόμη ένα νταμπλ και θα χρειαστεί να αυξήσει τα τετραγωνικά μέτρα της τροπαιοθήκης της. Ο Ολυμπιακός συνήθισε τον κόσμο του στις επιτυχίες, σε λίγο θα συμπληρωθούν είκοσι χρόνια –σχεδόν συνεχόμενα- χαράς και δόξας. Αυτό το συνεχόμενα είναι το πρόβλημα, στο παρόν για όλους τους άλλους συλλόγους και μακροπρόθεσμα για αυτόν του λιμανιού.

Ο Γιώργος Παπανδρέου φιλοδοξούσε να κάνει τη χώρα τη Δανία του νότου, εμείς καταφέραμε να κάνουμε το ποδόσφαιρό μας σαν το νορβηγικό, αυτό του Λουξεμβούργου και της Ιρλανδίας. Χωρών, δηλαδή, που η πρώτη ομάδα έχει διπλάσιες και υπερδιπλάσιες κατακτήσεις νταμπλ από τη δεύτερη.

Μη βιαστείτε να συγκρίνετε την πορεία του Ολυμπιακού με αυτή των Ρόζενμποργκ, Ζενές Ες και Σάμροκ Ρόβερς. Καλύτερο σύνολο είναι αυτό του Ερνέστο Βαλβέρδε. Ιστορικά πιο επιτυχημένο και με καλύτερη παρουσία στα ευρωπαϊκά γήπεδα.

Ωστόσο, σκεφτείτε πόσο η έλλειψη ανταγωνισμού επηρεάζει την απόφαση μεγάλων παικτών και ποδοσφαιριστών να μείνουν, για μεγάλο διάστημα, σε ελληνικές ομάδες. Μην πάτε μακριά. Τα είδωλα που χειροκροτήσατε και λατρέψατε δεν βρίσκονται εδώ ή όσοι βρίσκονται, πήραν την απόφαση να αποχωρήσουν στο άμεσο μέλλον.

Στις αναλύσεις μετά τα παιχνίδια σχολιάζεται η διαιτησία, λοιδορείται
η ερασιτεχνική οργάνωση και καυτηριάζονται τα φαινόμενα βίας. Είναι, όμως,
η έλλειψη ανταγωνισμού που κουράζει τον παίκτη, τον προπονητή, τον φίλαθλο, ακόμη και το αρρωστάκι της εξέδρας ή του καναπέ. Οι 41.000 κόσμου στο ΟΑΚΑ και η μισή Ελλάδα πίσω από τις τηλεοράσεις έψαχνε περισσότερο τον Βαλβέρδε για να "κόψει" αντιδράσεις και να τον χαρεί για τελευταία φορά, παρά αναζητούσε ένα συνδυασμό του Μιραλάς με τον Τζιμπούρ.

Εάν έλλειπε και η μαχητικότητα του Ατρόμητου και η αγωνία της παράτασης, το όποιο ενδιαφέρον θα επικεντρώνονταν στις προβλέψεις για το εάν θα γίνουν επεισόδια, μετά τη λήξη του αγώνα.

Δεν είναι απαραίτητο να έχεις ένα προϊόν υψηλής ποιότητας, για να κρατήσεις το ενδιαφέρον των πελατών. Αυτό μπορεί να γίνει και με δεύτερης διαλογής θέαμα. Σίγουρα, όμως, δεν μπορεί να γίνει, όσο χάνεται ο ανταγωνισμός. Πολύ απλά γιατί εκλείπει και το τελευταίο σημάδι υγείας στο χώρο.

Στο ποδόσφαιρο, όπως και στη διαφήμιση ευνοούνται τα σλόγκαν. Η συνήθεια μπορεί να γίνει λατρεία, η ρουτίνα πότε.

*Ο Τάκης Καραγιάννης είναι δημοσιογράφος.

----------------


Βέβαια, ο συντάκτης αποφεύγει να πει τα πράγματα με τ' όνομά τους ή να γίνει σαφής. Δεν μπόρεσα να συλλάβω τι ακριβώς εννοεί. Φυσικά αυτό είναι δικό μου πρόβλημα, αφού δεν μπόρεσα να τον ερμηνεύσω. Άρα θα αναγκαστώ να θέσω ορισμένα ερωτήματα, σχετικά με το τι υπονοεί.

1. Θεωρεί ότι η έλλειψη ανταγωνισμοού, το πράγματι "τελευταίο σημάδι υγείας στο χώρο", οφείλεται στο ότι υπάρχει η ομάδα Α, που τα "χώνει" και διαρκώς ενδυναμώνεται, την στιγμή που οι υπόλοιποι αδυνατούν;

2. Προτείνει σαν φάρμακο το να αρκεστούμε "σε δεύτερης διαλογής θέαμα", αλλά από όλους; Δηλαδή θα ρίξουμε το θέαμα για χάρη του ανταγωνισμού και της ισότητας, που θα τονώσει το ενδιαφέρον των φίλων/οπαδών και των άλλων ομάδων; Στη ελλάδα του άκρατου και εκμαυλισμένου καπιταλισμού, προτείνετε την εφαρμογή του σοσιαλισμού, αλλά μόνο για το ποδόσφαιρο;

3.Έχει αναλογιστεί τι σημαίνουν όλα αυτά ή κάποια άλλα, στην ίδια κατεύθυνση, για τους φίλους/οπαδούς, και τον πρόεδρο που τα "χώνει", της ομάδας Α;
Ποιός θα τους επιβάλει αυτόν τον ακροτηριασμό; Τα ΜΜΕ, ο πρόεδρος της ΕΠΟ,
ο γ.γ. Αθλητισμού ή το ΔΝΤ;

4. Στο ποδόσφαιρο, όπως και στη διαφήμιση, ευνοούνται τα σλόγκαν:
"Η συνήθεια μπορεί να γίνει λατρεία, η ρουτίνα πότε", γράφετε σεις ο ίδιος.
Έχετε νοιώσει ποτέ, σαν φίλος κάποιας άλλης όμάδας (ας πούμε της Β, Γ ή Δ)
τη λατρεία της συνήθειας; Σίγουρα, αν είστε φίλος της Β ή Γ ομάδας.

5. Σας έγινε ρουτίνα η λατρεία σας. Αποκλείεται! Και όχι γιατί δεν κράτησε για πολύ η συνήθεια των επιτυχιών της ομάδας σας. Σας βεβαιώνω ότι η αφεντιά μου αισθάνεται μια χαρά με αυτή την 20ετή συνήθεια της ομάδας Α.
Και μη ξεχνάτε ότι η ρουτίνα είναι η "ασθένεια" των άπραγων και ανήμπορων, των χάλια ζωή.

Είμαι περίεργος να διαπιστώσω αν θα πάρω κάποια απάντηση. Μάλλον θα νιώσω και εγώ απογοητευμένος, αλλά όχι για αποτυχία. Δεν χάθηκε ο κόσμος για μια μη απάντηση, ενός δημοσιογράφου. Το κακό είναι για το έγκριτο protagon.gr, το οποίο δεν εκπροσωπήσατε σωστά με αυτό το ατυχές άρθρο σας... Κρίμα.


Δημήτρης Βαρδαβάς
dimivardavas@hotmail.gr