ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

Διονύσιε Σολωμέ, σε σέ κράζω!... Του Μίκη Θεοδωράκη
12:57, 05 Φεβ 2014 | tvxsteam tvxs.gr/node/148334











Φωτογραφία: Αλέξανδρος Κατσής/FosPhotos

Ήταν ένας κόκκινος τόμος: ο Διονύσιος Σολωμός με πρόλογο του Πολυλά. Ένα βιβλίο που μεγάλωσα μαζί του. Το θυμάμαι, παιδί στο Αργοστόλι, σε περίοπτη θέση της βιβλιοθήκης του πατέρα μου, που την είχαμε πάντοτε μαζί μας όταν μετακομίζαμε από πόλη σε πόλη, σε κάθε μετάθεσή του ως διευθυντή νομαρχιών ανά την Ελλάδα του Μεσοπολέμου. Έτσι ήταν που ο Σολωμός βρέθηκε από τότε, και εξακολουθεί μέχρι και σήμερα αδιάλειπτα να βρίσκεται, μέσα στην καρδιά και τη σκέψη μου. Δεν είναι υπερβολή να πω ότι το έργο του με σημάδεψε. Ήταν, μαζί με τον Παλαμά, η πλατιά πόρτα που άνοιξε για μένα στην ελληνική αλλά και την παγκόσμια γραμματεία. Αλλά, ταυτόχρονα, ήταν και η πρώτη οδός της μύησής μου στα μεγάλα ιδανικά για τα οποία πάλεψα σε όλη μου τη ζωή: αυτά της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της πατρίδας.

Ακόμα θυμάμαι, σαν να είναι τώρα, παιδί στην Τρίπολη, όταν πια είχαν μπει οι Γερμανοί, πόση δύναμη έπαιρνα από την ποίησή του και πόσο αυτή οδήγησε από τότε τις πράξεις μου. Ήταν ο δάσκαλός μου. Διάβαζα ασταμάτητα τον Πλάτωνα, τον Αισχύλο, τον Σοφοκλή, τον Σαίξπηρ, τον Γκαίτε, τον Αντρέγεφ, τον Νίτσε, τον Σοπενχάουερ, άρχιζα μετά να μελετώ τον Μπαχ, τον Μπετόβεν και τον Μπραμς, αλλά ο Καρυωτάκης, ο Παλαμάς και, κυρίως, ο Σολωμός, ήταν οι πραγματικοί δάσκαλοί μου. Διάβαζα μαζί τις Γραφές και, με όλους αυτούς τους οδηγούς, αναζητούσα το ιδεατό.

Αλλά θυμάμαι και τις γεμάτες υπερηφάνεια διηγήσεις του παππού μου τα βράδια στα Γιάννενα: «Κάναμε την ίδια διαδρομή με τους Σολωμούς», έλεγε ο Μιχαήλ Θεοδωράκης στον πατέρα μου καθώς συζητούσαν τις κρύες νύχτες του χειμώνα πλάι στη σόμπα. «Στην πρώτη επανάσταση του τάδε έτους, πήγαμε στη Σύρο. Στη δεύτερη, στη Ζάκυνθο. Οι Τούρκοι καίγανε τα σπίτια μας, τα δέντρα, τα κτήματα. Μετά γυρίζαμε και φτου και απ' την αρχή».
 
Ο Σολωμός, παιδί στην Κέρκυρα, πήγαινε στην εκκλησία και έψελνε το «Κύριε Ελέησον», με μοναδικό, λέγανε από γενιά σε γενιά, τρόπο. Αυτό ήταν και το κύριο επιχείρημα του πατέρα μου για να τον ακολουθώ τις Κυριακές στην εκκλησία: το γεγονός ότι ο μικρός Σολωμός όχι μόνον πήγαινε, αλλά και έψελνε. Και το έκανα· εκεί βυθίστηκα μέσα στο απέραντο μεγαλείο της βυζαντινής μας μουσικής παράδοσης. «Ο Σολωμός σπούδασε νομικά», ήταν η επόμενη συζήτηση. «Όμως δεν δικηγόρησε ποτέ», απαντούσα. «Σπούδασε κι εσύ, και μην δικηγορήσεις!» ανταπαντούσε ο πατέρας μου. Το έκανα κι αυτό. Κι όταν εν μέσω της Κατοχής άκουσα για πρώτη φορά την Ενάτη του Μπετόβεν στην Τρίπολη, στον κινηματογράφο, σε ένα φιλμ της γερμανικής προπαγάνδας, τότε κατάλαβα βαθιά μέσα μου το νόημα των στίχων του: «Άστραψε φως κι εγνώρισεν ο νιος τον εαυτό του». Είχαν πια όλα συντελεσθεί.
 
Όμως εγώ είχα αποφασίσει ότι θα πήγαινα ένα ουσιαστικό βήμα πιο πέρα: ο Σολωμός έγραψε μεν ένα αριστούργημα για την πολιορκία του Μεσολογγίου, έκλαψε γι’ αυτήν, αλλά δεν συμμετείχε. Εγώ, δεν ενέκρινα αυτή τη στάση. Ήθελα να συμμετέχω. Ήθελα να είμαι εκεί. Και αυτό έκανα. Πάντα. Έτσι, λίγο καιρό αργότερα, έχοντας πια βγει στην Αντίσταση, κυνηγημένος και κρυμμένος στην αρχή στην Αθήνα, στην Πλάκα και, στη συνέχεια, στο συνοικισμό της Καλλιθέας, θα έγραφα την Πρώτη Συμφωνία μου και στο τέλος της θα προσέτρεχα στον Σολωμό: «Αύριο θα κόψουμε / κάτι λουλούδια / αύριο θα ψάλουμε / κάτι τραγούδια / εις την πολύανθη / Πρωτομαγιά». Αλλά ένα σφίξιμο στο μέρος της καρδιάς επέμενε να μου λέει ότι δεν υπάρχει, ούτε θα υπάρξει ποτέ πολύανθη Πρωτομαγιά.
 
Στον Ύμνο εις την Ελευθερίαν, όπως πάντα στα έργα του, ο Σολωμός “παγίδευσε” τη μουσική μέσα στο στίχο του. Τη μουσική που ο Μάντζαρος τη βρήκε, την ανέσυρε, την έκανε κτήμα όλων μας, με τον τρόπο που μόνον η μεγάλη μουσική, το ιερό αυτό μυστήριο, μπορεί να το πετύχει. Ολόκληρη η ποίηση του Σολωμού, άλλωστε, ήταν αυτός ο αγώνας, να γράψει μουσική με σκέψη και με λόγο. Και ίσως γι’ αυτό υπήρξε τόσο δύσκολος στην τελική διατύπωση. Το ένα σχέδιο ακολουθούσε το άλλο. Έψαχνε για την τελειότητα. Όμως ποια; Μήπως προσπαθούσε το ακατόρθωτο, να μετουσιώσει το λόγο σε μουσική; Εγώ, μελετώντας τον αδιάκοπα, ανακάλυπτα διαρκώς νέα μουσική: μια παράξενη αρμονία γέμιζε το πνεύμα μου. Και θα περνούσαν δεκαετίες ασταμάτητης επαφής και αναζήτησης του “ήχου” μέσα στον σολωμικό στίχο, μέχρι την Τρίτη Συμφωνία μου, στην οποία θα μελοποιούσα εκείνη τη στροφή που χτύπησε βαθιά μέσα μου στα 1940: «Τώρα που η ξάστερη / νύχτα μονάχους / μας ηύρε απάντεχα / και εκεί στους βράχους / σχίζεται η θάλασσα / σιγαλινά»... Και δεν ήταν οι μόνοι στίχοι του για τους οποίους έγραψα μουσική, καθώς την ίδια παγκόσμια αρμονία, το ίδιο ηθικό αίτημα με τον Σολωμό αναζητούσα και αναζητώ σε όλη μου τη ζωή και με όλη μου την τέχνη.
 
Στις αρχές του έτους 1950 είχα βρεθεί με τον Μιχάλη Κατσαρό στην Αθήνα, στη Ζαλοκώστα, στον ραδιοφωνικό σταθμό των Ενόπλων Δυνάμεων, όπου ο Μιχάλης προσπαθούσε να πάρει άδεια για να κάνει μία ποιητική εκπομπή. Ο υπεύθυνος ταγματάρχης τον ρώτησε τι θα λέει. Κι ο Μιχάλης άρχισε να απαγγέλει τον Εθνικό Ύμνο, αυτό το μέγα αριστούργημα του Σολωμού. Εγώ, για να τον βοηθήσω, άρχισα αμέσως να τραγουδάω μαζί την Ενάτη του Μπετόβεν, το τελευταίο μέρος, το ποίημα του Σίλερ. Ο ταγματάρχης φούσκωσε από εθνικό παλμό και προσέλαβε ευθύς τον Κατσαρό. Αργότερα, τον έκανε διευθυντή του Δελτίου των Ειδήσεων. Εγώ υπηρετούσα τότε στο σταθμό ως μουσικός. Αυτό, μέχρι να έρθει στο Α2 ο φάκελός μου. «Πώς είναι δυνατόν ένας κουμμουνιστής να υπηρετεί στο σταθμό των Ενόπλων Δυνάμεων!» είπε τώρα ο ίδιος ταγματάρχης, που μου ανακοινώνει περιφρονητικά πως τον ξεγέλασα – όμως οι υπηρεσίες αγρυπνούν και το φύλλο πορείας είναι έτοιμο. Κι έτσι, από τη Ζαλοκώστα, στις 10 Ιανουαρίου 1950, βρέθηκα ξαφνικά στην Αλεξανδρούπολη...
 
Με όλα αυτά, μπορεί λοιπόν να καταλάβει κανείς πώς ένιωσα όταν ο παλιός συνεξόριστος και φίλος μου στη Δάφνη της Ικαρίας Φώτης Φωτόπουλος, που είχε βρεθεί πια στο Ανατολικό Βερολίνο την εποχή που εγώ βρισκόμουν ήδη στο Παρίσι, σε ένα γράμμα του μου ζήτησε να στείλω έργα μου για να τα δείξει στον διάσημο μαέστρο Όλαφ Κοχ, αυθεντία στον Μπαχ, διευθυντή της Ορχήστρας Δωματίου του Βερολίνου. Η αδελφή του Φώτη, η Πόπη, ασχολιόταν με τη μουσική και ήταν δική της πρόταση. Έστειλα την Τρίτη Σουίτα μου, έφτασε στον Κοχ, κι εκείνος είπε πώς του άρεσε. Ήθελε να την παρουσιάσει. Όμως, έπρεπε πρώτα να εγκρίνει το κείμενο η αρμόδια “Ιδεολογική Επιτροπή” του Βερολίνου. Το κείμενο ήταν «Η τρελή μάνα» του Σολωμού. Οπότε ο Φώτης, για να τους συγκινήσει, έκανε τη σολωμική μάνα του 1830 μάνα αντάρτισσα του 1948, που χάνει στον πόλεμο τα δύο παιδιά της, αντάρτες-κομμουνιστές! Απογοητευμένος ο Φώτης μού γράφει στο Παρίσι: «Μόλις διάβασε το αναπλασμένο κείμενο ο υπεύθυνος, μου είπε: “Μόνο δύο νεκροί; ” Και το απέρριψε...»
 
Έχουν περάσει εβδομήντα χρόνια από την Τρίπολη, αλλά και σαράντα χρόνια από μία άλλη μεταγενέστερη “διαμονή” μου στα αρκαδικά βουνά με... έξοδα του ελληνικού κράτους, από την εποχή που ένα ολόκληρο τάγμα χωροφυλάκων της Χούντας με φύλαγε κλεισμένο στη Ζάτουνα, μη επιτρέποντάς μου να δω άνθρωπο, χωρίς να μπορώ να μάθω τι συμβαίνει και, κάθε μέρα, χωρίς να ξέρω αν η επομένη μέρα το πρωί θα με έβρισκε ζωντανό... Διάβαζα και έγραφα ασταμάτητα, αν και δεν μπορούσα να παίξω αυτά που έγραφα: υπήρχαν σοβαρές υποψίες ότι θα ενεργοποιούσαν το διάταγμα του Αγγελή που απαγόρευε να παίζεται η μουσική μου, κυρίως από εμένα τον ίδιο που είχα... απαγορευτεί ολόκληρος, και θα με οδηγούσαν νύχτα σε έκτακτο στρατοδικείο. Ανάμεσα στα έργα εκείνης της εποχής, και τα Θούρια. Και ανάμεσα στα Θούρια, η επιστροφή μου στον Σολωμό, που ήταν πάλι εκεί, μαζί μου: «Διονύσιε Σολωμέ, σε σέ κράζω!»...
 
Όπως λοιπόν και τότε στη Ζάτουνα, έτσι και σήμερα γυρίζω πάλι προς τον Σολωμό, στουςΕλεύθερους Πολιορκημένους που είμαστε ξανά, στον Ύμνο εις την Ελευθερίαν που πρέπει και πάλι να διαβαστεί και να ακουστεί, περισσότερο από ποτέ. Ως Έλληνας, συγκινούμαι όσο κάθε Έλληνας και κάθε Ελληνίδα στο άκουσμα του Εθνικού Ύμνου, που είναι ολόκληρος αφιερωμένος στην Ελευθερία και γι’ αυτή μιλά. Είναι ολόκληρος αφιερωμένος στην Ελλάδα και στα ιδανικά της, στην αποτίναξη κάθε ξένης εξάρτησης, παρέμβασης και δουλείας, που, όπως από πολύ νωρίς είχε δει ο Σολωμός, ήταν πηγή καταστροφών γι’ αυτό τον τόπο και για το λαό του, όπως ακριβώς πάντοτε πίστευα και πιστεύω, όπως σήμερα το βλέπουμε να συμβαίνει με τον πιο καταστρεπτικό για την πατρίδα μας τρόπο.
 
Πέρα από τη μέγιστη λογοτεχνική του αξία, το συναρπαστικό ποίημα του Σολομού που αργότερα, με την ευκαιρία της Ένωσης των Επτανήσων με την Ελλάδα, έγινε ο Εθνικός Ύμνος της πατρίδας μας, είναι, από κάθε άποψη, ένα από τα πιο προοδευτικά ποιητικά έργα που γράφτηκαν ποτέ στην ελληνική γλώσσα. Ως συνθέτης δε, θαυμάζω τον τρόπο με τον οποίο ο Μάντζαρος, ο οποίος είχε δώσει μαθήματα μουσικής στον Σολωμό, ανακάλυψε και έφερε στο φως την εσωτερική μουσική του ποιήματος, όταν το μελοποίησε για τετράφωνη ανδρική χορωδία και πιάνο. Και νιώθω ευτυχής και δικαιωμένος, γιατί εκείνο που έκαναν ο Μάντζαρος με τον Σολωμό ήταν εκείνο που, τόσες γενιές αργότερα, κάναμε με τον Ρίτσο στον Επιτάφιο και τη Ρωμιοσύνη, με τον Ελύτη στο Άξιον Εστί, με τον Σεφέρη στο Μυθιστόρημα...
 
Μπορεί να φανταστεί κανείς την ελληνική συνείδηση και την ελληνικότητα χωρίς αυτά τα λόγια του Σολωμού για την Ελευθερία να είναι κτήμα όλων των Ελλήνων εδώ και τόσες γενιές; Όχι. Ο Σολωμός και ο Μάντζαρος έβαλαν τη μεγάλη τους σφραγίδα στην έννοια και τη συνείδηση της ελληνικότητας. Η ποίηση και η μουσική, χέρι χέρι, στην πιο μεγάλη τους ώρα, ενέπνευσαν γενιές Ελλήνων να αγωνιστούν, τους έδειξαν και τους άνοιξαν το δρόμο προς την Ελευθερία, όπως πάντοτε συμβαίνει. Και όπως, ασφαλώς, θα τον ανοίξουν και πάλι.
 
Μίκης Θεοδωράκης
Δεκέμβριος 2013 

* Προλογικό σημείωμα του Μίκη Θεοδωράκη στην έκδοση του ΒΗΜΑΤΟΣ για τον Διονύσιο Σολωμό «Οι ποιητές της Ρωμιοσύνης»


===========================


Μία συνέντευξη του Μίκη Θεοδωράκη στον Φρέντυ Γερμανό (ΥΕΝΝΕΔ 1974) που δεν προβλήθηκε ποτέ από την τηλεόραση...

https://youtu.be/h3nQrEyTiio



======================


5.600 θεατές παρακολούθησαν την παράσταση «Ποιος τη ζωή μου», στη Μακρόνησο, βασισμένη στη ζωή του Μίκη Θεοδωράκη. Βρέθηκα ανάμεσα τους, παρέα με φίλους της καρδιάς. Από τη Nefosis

Η παράσταση με συγκίνησε. Ναι, ήταν αγιογραφία, αλλά η ζωή του Μίκη -πριν τη μεταπολίτευση, υπήρξε εναλλαγή δόξας και μαρτυρίου. Θυμίζει βίο μάρτυρα. Κι ας ήταν αμήχανη η μετέπειτα πορεία και οι επιλογές του. Ας συγκριθεί όμως μαζί του, όποιος έφτασε τόσες φορές κοντά στο θάνατο απαρνούμενος μια εύκολη ζωή.

Αλλά, για την παράσταση, έχουν μιλήσει ήδη πολλοί. Ήταν άλλωστε η τελευταία ευκαιρία να τη δεις κανείς και δεν έχει πολύ νόημα να προκαλέσεις το ενδιαφέρον όσων την έχασαν.

Να μόνο κάποιες σκέψεις καθώς περπατούσα στη Μακρόνησο.

Βαδίζοντας προς το αυτοσχέδιο θέατρο-πρώην λιμανάκι, είναι αδύνατο να μην ανασάνεις τις αναμνήσεις του χώρου. Η εικόνα είναι εδώ μα και δεν είναι ταυτόχρονα. Τα θυμάρια δεξιά κι αριστερά ευωδιάζουν, μα τους πήρε χρόνια να ξεπλυθούν από το αίμα των βασανισμένων. Τα φώτα του Λαυρίου δείχνουν ν’ απέχουν μερικές απλωτές. Όσο κοντά είναι το Αλκατράζ από το Σαν Φρανσίσκο. Το φεγγάρι χαράζει χρυσαφένιους δρόμους στην ήρεμη ράχη της θάλασσας, αλλά αυτή η ράχη έχει καταπιεί ανθρώπους στην αγριότητα ατελείωτων χειμώνων.

Ακολουθώ τα βήματα εκείνων που αρνήθηκαν να υπογράψουν δηλώσεις μετανοίας, μένοντας πιστοί στις αρχές τους. Γνωρίζοντας και εισπράττοντας το τίμημα. Είτε ασπάζεσαι είτε όχι τις ιδέες τους, δεν μπορείς να μην αναγνωρίσεις, την προσήλωση στα ιδανικά. Βαδίζω με σεβασμό. Τα χνάρια τους είναι πολύ μεγαλύτερα απ τα δικά μου.

Άραγε ν’ ατένιζαν τα φώτα απέναντι και να σκέφτονταν: "Να εκεί! Άνθρωποι ελεύθεροι"; Η μήπως,  οι λίγοι απ τους απέναντι να έδειχναν αυτά τα μυρμήγκια ν’ ανηφορίζουν το Γολγοθά, αντιγυρίζοντας το λόγο. Ποιος ήταν ελεύθερος;

Δεν είμαι παρά επισκέπτης. Ανήκω στους απέναντι. Αυτούς που σέβονται από μακρυά, αλλά δεν θα τολμούσαν ούτε μια μέρα της ζωής τους να περάσουν στο Ελληνικό Νταχάου. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Με τη διαφορά, πως το Νταχάου αποτελεί επισκέψιμο μνημείο. Η Μακρόνησος αφέθηκε να γίνει γκρεμίδι. Οι απόγονοι των Ναζί, που κάποιοι εθνικόφρονες τους αντιπαθούν σήμερα (τους απογόνους και όχι τόσο τους ναζί), αποδέχτηκαν το ρόλο τους και επιδεικνύουν την επώδυνη ιστορική μνήμη.

Σύσσωμες οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις της Ελλάδας θάβουν τη σύγχρονη ιστορία μας μέχρι ν’ απέχουμε τόσο απ’ αυτήν, ώστε να σου ξεφουρνίσουν εκείνο το ασυλλόγιστο: δεν έχει πια σημασία.

Κάποιο λίγοι επιζώντες –ως επί το πλείστον ανάπηροι απ τα βασανιστήρια- κι οι συγγενείς των θυμάτων, κάνουν τρισάγια στο στοιχειωμένο τόπο. Λες κι είναι μόνο οι οικογενειακές τους ιστορίες. Λες και οι θηριωδίες που διαπράχθηκαν εδώ δεν μας αφορούν όλους.

Αν μετά τη δικτατορία, θέλαμε στ' αλήθεια ν’ αλλάξουμε πορεία, αυτή η χαυνωτική λήθη έπρεπε να μείνει μακρυά. Μα έλα που βολεύει τόσο τις θεωρίες των ίσων αποστάσεων, των χαραγμένων με το διαβήτη (τη γνωστή εκφυλιστική νόσο μάλλον, παρά το γεωμετρικό όργανο). Έλα που ελλοχεύει ο κίνδυνος των προφανών ερωτήσεων.

Και να μαστε εδώ, χωρίς πνευματικούς ανθρώπους του μεγέθους ενός Θεοδωράκη και ενός Χατζηδάκη, να ακούμε με προσοχή τις προσεγγίσεις κάποιων ταλαντούχων μεν, κυνικών δε, τύπων. Οι λεγόμενοι πνευματικοί άνθρωποι του σήμερα μοιάζουν τόσο μικροί δίπλα στους ανθρώπους του τότε. Αναλόγως μικροί είμαστε κι εμείς. Η εποχή αντίθετα, δεν είναι μικρή για να μας αντέξει.

Παρακολουθώντας την παράσταση, μ’ εντυπωσίασαν δύο τρία στοιχεία του νεαρού Μίκη. Το πρώτο είναι πως είχε όλα τα χαρακτηριστικά της νιότης. Ενθουσιασμό, αυταπάρνηση, ορμή, τόλμη, πίστη, ρομαντισμό, αίσθηση παντοδυναμίας. Οι σημερινοί λεγόμενοι πνευματικοί άνθρωποι, δείχνουν να γεννήθηκαν στραβωμένοι. Γεροπαράξενοι. Το δεύτερο χαρακτηριστικό του Μίκη ήταν πως επιζητούσε την συμπαντική αρμονία, θεώρηση που τον ανύψωνε από τη φραγκοφονιάδικη ματιά των «διαδόχων».

Τέλος, ακόμα και στη μεγαλύτερη σκοτεινιά διέκρινε ελπίδα.

Δεν έχουμε σκοτεινιάσει αρκετά για να τη δούμε κι εμείς;

Rubies and Clouds


===============================


Στη Μακρόνησο «επιστρέφει» ο Μίκης Θεοδωράκης


Στη Μακρόνησο, τον τόπο εξορίας του Μίκη Θεοδωράκη, θα παρουσιαστεί
στις 6 Ιουλίου η παράσταση για τη ζωή και το έργο του μεγάλου μουσικοσυνθέτη «Ποιος τη ζωή μου».

Η διοργάνωση της παράστασης στη Μακρόνησο αποτέλεσε επιθυμία του ίδιου του Μίκη Θεοδωράκη.
 
Το πράσινο φως για τη διεξαγωγή της εκδήλωσης έδωσαν κατά τη χτεσινή τους συνεδρίαση ομόφωνα τα μέλη του Κεντρικού Συμβουλίου Νεωτέρων Μνημείων, με το σκεπτικό ότι δεν θα προκληθεί βλάβη στον ιστορικό τόπο.
 
Η παράσταση θα δοθεί με ελεύθερη είσοδο και για τον λόγο αυτό τα μέλη του Συμβουλίου αποφάσισαν κατά πλειοψηφία να μην οριστούν τέλη για τη χρήση του χώρου, παρά μόνο το ποσό των 1.600 ευρώ για τη βιντεοσκόπηση της εκδήλωσης.
 
Η παράσταση παρουσιάζεται αυτές τις ημέρες στο θέατρο Μπάντμιντον, ενώ στη συνέχεια θα μεταφερθεί και σε άλλες ελληνικές πόλεις. Το σενάριο και τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Θέμης Μουμουλίδης, ενώ πρωταγωνιστούν μεταξύ άλλων ο Γρηγόρης Βαλτινός, η Φιλαρέτη Κομνηνού και ο Άρης Λεμπεσόπουλος.
 
=====

Στην παράσταση καταγράφεται η ζωή του Μίκη Θεοδωράκη, πλαισιωμένη από τα σημαντικότερα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα του αιώνα που πέρασε. Για την παράσταση στη Μακρόνησο, στις 6 Ιουλίου, ο δήμος Λαυρεωτικής θα δρομολογήσει πλοία από το Λαύριο.
.

πηγή: tvxs.gr


================================



ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΝΙΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ


Ἡ πανσπερμία στό χῶρο τῆς ἑλληνικῆς Ἀριστερᾶς εἶναι μήπως μονάχα φαινόμενο κοινωνικοπολιτικό; Ἤ μήπως εἶναι πολύ περισσότερο σύμπτωμα ψυχολογικό;            Ἡ ἑλληνική Ἀριστερά δέν φόβισε μόνο τούς ἐχθρούς της, καταπίεσε ψυχολογικά ὁρισμένα στρώματα –κυρίως διανοουμένων– ἀπό τίς νεότερες γενιές, πού ἀνήκουν φυσιολογικά στίς γραμμές της.

Ὑπῆρχε διάσταση; Γιατί, τάχα, ἡ γενιά τῆς Ἀντίστασης νά ζήσει σέ ἐπικές συνθῆκες καί γιατί οἱ νεότερες γενιές νά πέσουν ἀπό τό μισοσκόταδο τῆς ΕΡΕ στήν παπαδοπουλική νύχτα; Γιατί ὁ νέος καί ἡ νέα τοῦ 1943, τοῦ 1945-1947, τοῦ 1949, νά ἔχει τήν εὐκαιρία νά γνωρίσει καί νά ζήσει τήν ἐμπειρία τοῦ στρατευμένου ἐπαναστάτη, ἐκείνου πού γνωρίζει ὅτι ἀνήκει στή μεγάλη, στήν ἑνιαία, στή δυνατή καί μονολιθική στρατιά τῶν Ἑλλήνων αριστερῶν, ἐνῶ ὁ νέος καί ἡ νέα σήμερα, νά βρίσκεται ξεκάρφωτος καί μόνος, σάν φρόκαλο στόν ἄνεμο τῶν καιρῶν;

Ἡ ἑλληνική Ἀριστερά κυριάρχησε, ἀκτινοβόλησε, δημιούργησε. Ὅ,τι ὑπάρχει σήμερα ζωντανό καί ὄρθιο στόν τόπο μας ἔχει τίς ρίζες του στήν Ἀντίσταση, στά Μακρονήσια, στά χρόνια τῆς παλλαϊκῆς πάλης τῆς δεκαετίας 1940-1950. Ἡ Ἀλβανία καί ἡ Κατοχή βρῆκαν μιά γενιά ἕτοιμη. Οἱ συνθῆκες ὅμως πού δημιούργησαν αὐτή τή γενιά ἦταν σωστές; Καί ἀπό τήν πλευρά τῆς προετοιμασίας τί προηγήθηκε; Προηγήθηκαν ἡ δικτατορία τοῦ Μεταξᾶ καί ἡ Ἐθνική Ὀργάνωση Νεολαίας (ΕΟΝ). Ὅμως, παράλληλα, ὑπῆρχαν ὁ Παλαμᾶς, ὁ Καζαντζάκης, ὁ Σικελιανός, ὁ Καβάφης, ὁ Καρυωτάκης, ὁ Ψυχάρης, ὁ Γληνός, ὁ Μακρυγιάννης, ὁ Βρεττάκος, ὁ Ρίτσος, ὁ Κορδάτος. Μέ δυό λόγια, ἡ ἑλληνική κουλτούρα.

Οἱ συνθῆκες, ἀπό τήν ἄλλη μεριά, ἔπαιξαν σπουδαῖο ρόλο: ὑπῆρχε ὁ κατακτητής. Αὐτό μᾶς τραυμάτιζε βαθιά. Πλήγωνε τό φιλότιμό μας. Ὅμως μπορούσαμε, σέ τελευταία ἀνάλυση, νά ζήσουμε σ’ αὐτές τίς συνθῆκες; Βασικά μπορούσαμε, ὅπως γίνεται καί σήμερα μέ τή δικτατορία. Ἀφοῦ περάσαμε τή μεγάλη κρίση, καί τήν πείνα, οἱ συνθῆκες ἄρχισαν νά γίνονται ὑποφερτές. Ἐμεῖς, ἡ νεολαία, βρίσκαμε χίλιους δυό τρόπους γιά νά κάνουμε τή ζωή μας ὀμορφότερη. Διαβάζαμε, συζητάγαμε, κάναμε συχνά ὁμαδικές ἐκδρομές, πάρα πολλά πάρτι –τά περίφημα «ταράτσεν πάρτι»–, τυπώναμε ποιήματα, ἄρθρα, μελέτες, καί βρίσκαμε πάντα τόν τρόπο νά συνδυάζουμε τό τερπνόν μετά τοῦ ὠφελίμου.

Πηγαίναμε στόν κινηματογράφο, πού ἔπαιζε δυό-τρεῖς φορές τήν ἑβδομάδα, καί γιά τήν ψυχαγωγία μας ὀργανώναμε δικά μας καλλιτεχνικά συγκροτήματα κάθε εἴδους. Ἔτσι ἀναπτύχθηκαν πολύ ἡ φιλία καί ἡ ὁμαδική ζωή. Ἀπό τήν ἄποψη αὐτή, μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι ἡ ζωή μας ἦταν πολύ ὄμορφη, γεμάτη φῶς καί αἰσιοδοξία. Δέν ἤμαστε δυστυχισμένη γενιά, ἀντίθετα ἤμαστε εὐτυχισμένη γενιά. Βέβαια, ἡ τροφή μας ἦταν ἐλλιπής, ὅμως βολευόμαστε.

Ἡ ἀλληλεγγύη εἶχε ἀναπτυχθεῖ σέ μεγάλο βαθμό. Ἐμεῖς οἱ φίλοι μοιραζόμαστε πάντα αὐτό πού εἴχαμε. Τά ροῦχα μας ἦταν ἐλεεινά καί, ὅπως ὅλου τοῦ κόσμου, γεμάτα μπαλώματα. Τελικά αὐτό δέν μᾶς ἔκανε καμιά αἴσθηση. Ἀγόρια καί κορίτσια ἦταν ὄμορφα καί ἑλκυστικά ὅπως πάντα, καί ὁ ἔρωτας, τότε, ἦταν περισσότερο δυνατός ἀπό ποτέ, ἴσως γιατί στό βάθος λειτουργοῦσε τό αἴσθημα τῆς αὐτοσυντήρησης καί τῆς διαιώνισης τοῦ εἴδους.

Καί ὁ κατακτητής; Ὁ κατακτητής, ὡς φυσική παρουσία, μᾶς προκαλοῦσε τότε πολύ λιγότερο ἀπ’ ὅσο σήμερα, καί χτες– οἱ ἀσφαλίτες κι οἱ χωροφύλακες. Πρῶτα ἀπ’ ὅλα δέν μᾶς γνώριζε. Μπορούσαμε νά πᾶμε ἄνετα κι ἀνενόχλητα ἀπό τή μιά γειτονιά στήν ἄλλη ἤ ἀπό τή μιά πόλη στήν ἄλλη. Νά πᾶμε στό χωριό, στό βουνό, στή θάλασσα, καί νά γυρίσουμε. Νά κάνουμε συγκεντρώσεις στά σπίτια. Ἀκόμα καί σέ δημόσιους χώρους. Ὁ στρατός ἔβγαινε τίς συνηθισμένες ὧρες γιά περίπατο στούς ἴδιους χώρους. Ὅταν θέλαμε, τόν ἀποφεύγαμε.

Ὑπῆρχαν βέβαια τά μπλόκα σέ ὁρισμένα μέρη, σέ δυό-τρεῖς δρόμους τῆς Ἀθήνας, καί στά νευραλγικά σημεῖα. Ὅμως, ἐσύ μποροῦσες νά πάρεις τά σοκάκια. Τότε πρωτοβγῆκαν οἱ ταυτότητες. Τίς ἔβγαλαν οἱ Γερμανοί, ὅμως ποτέ δέν γενικεύτηκαν καί σπάνια τίς ζητοῦσαν. Ἔπρεπε νά πέσεις τήν ἀπαγορευμένη ὥρα πάνω στήν περίπολο. Ἡ ἀπαγορευμένη ὥρα ἐξαρτιόταν ἀπό τούς μῆνες. Τό χειμώνα ἑφτά ἤ ὀχτώ τό βράδυ, τό καλοκαίρι δέκα ἤ ἕντεκα καί ὥς τήν αὐγή. Ἐμεῖς ὅμως κυκλοφορούσαμε στήν ἴδια γειτονιά. Μεταφορικά μέσα δέν ὑπῆρχαν. Μόνο τράμ καί λίγα πειρατικά γκαζοζέν. Ἔτσι πηγαίναμε παντοῦ μέ τά πόδια. Ἤ μέ τό ποδήλατο.

Μέ δυό λόγια, ἡ ζωή προχωροῦσε. Καί γιά μᾶς πού τή ζήσαμε ἦταν μιά ὄμορφη ζωή. Γιατί ἐκεῖνο πού ἔλειπε γύρω μας, ἡ ἄνεση καί τά μέσα, ἐμεῖς τό βρίσκαμε μέσα μας μέ τή φιλία καί τήν πνευματική καλλιέργεια. Ὅμως, ὅπως εἶπα καί πιό πρίν, στό βάθος ὑπῆρχε ἡ πληγή πού μᾶς πονοῦσε, γιατί δέν δεχόμαστε τήν ἰδέα τῆς σκλαβιᾶς. Ὑπῆρχαν στόν τόπο μας ξένοι, πού μέ τή βία τῶν ὅπλων ἤθελαν νά μᾶς ἐπιβάλουν τόν δικό τους νόμο. Κι ἐμεῖς εἴπαμε ὄχι. Ἐπαναστατήσαμε ἐνάντια στήν ἰδέα αὐτή, κι ἀπό κεῖ ἄρχισε ἡ ἐπανάσταση• δηλαδή ὡς ριζική ἄρνηση μιᾶς ἰδέας καί ὡς ριζική παραδοχή τῆς ἀντίθετης ἰδέας, τῆς λευτεριᾶς.

Δέν ξέρω τί ἔγινε ἀλλοῦ, ὅμως ἐμεῖς, ὅταν μᾶς βρῆκε ἡ Κατοχή στήν Τρίπολη, δέν εἴχαμε κανέναν ἄλλο λόγο γιά νά ἐπαναστατήσουμε, ἀφοῦ ὁ κάμπος τῆς Τεγέας μᾶς προμήθευε τά βασικά προϊόντα γιά νά ζήσουμε. Ἐξάλλου, οἱ Ἰταλοί κατακτητές ἦταν ἀρκετά ἤπιοι καί μποροῦμε νά ποῦμε πώς μέ τούς περισσότερους στρατιῶτες εἴχαμε καλές σχέσεις. Ἕτσι, ἡ ὁμάδα τοῦ γυμνασίου ἔπαιζε συχνά ποδόσφαιρο μέ ὁμάδες Ἰταλῶν ἤ πολλοί Ἰταλοί φαντάροι μᾶς ἔδιναν τό συσσίτιό τους, καί ὅταν κάναμε συναυλίες μέ χορωδία, ἡ σάλα ἦταν γεμάτη Ἰταλούς καί γενικά ἡ συμπεριφορά τους ἦταν φιλική. Ἐξαίρεση ἀποτελοῦσαν μόνον οἱ μελανοχίτωνες –οἱ φασίστες– καί οἱ μυστικοί – οἱ ἀσφαλίτες. Ὅμως αὐτούς δέν τούς χώνευαν οὔτε οἱ Ἰταλοί στρατιῶτες.

Ὁ πρῶτος ὁμαδικός ξεσηκωμός ἔγινε τό 1943, στίς 25 Μαρτίου. Πῆραν μέρος περίπου ἑκατό πατριῶτες, κυρίως μαθητές. Ἦταν μιά συγκέντρωση μπροστά στόν τάφο τοῦ Κολοκοτρώνη. Ἐκεῖ τραγουδήθηκε ὁ Ἐθνικός Ὕμνος καί ἀκούστηκαν συνθήματα. Οἱ Ἰταλοί καί οἱ Ἕλληνες χωροφύλακες κατέφθασαν ἀμέσως. Χτύπησαν μέ τίς κάννες ὅσους πρόλαβαν. Ἔπιασαν εἴκοσι καί τούς ἔριξαν στή φυλακή. Αὐτή ἦταν ἡ ἀρχή τῆς ἀντίστασης στήν Τριπολιτσά.

Ὅλη ἡ πόλη δονήθηκε καί συσπειρώθηκε γύρω ἀπό τούς πρώτους ἀγωνιστές, μέ πρῶτο αἴτημα τή λευτεριά. Ἀμέσως μετά ὅμως θελήσαμε νά ἀναλύσουμε, νά δοῦμε τί σημαίνει λευτεριά. Λευτεριά γιά ποιόν καί ἀπό ποιόν. Μέ λίγα λόγια, ἀνακαλύψαμε τόν Μάρξ καί τόν Λένιν, τήν ἴδια στιγμή πού μᾶς ἀνακάλυπτε τό ΕΑΜ καί τό ΚΚΕ. Εὐθύς τότε ξεκινήσαμε ἀπέραντες συζητήσεις, πού δέν σταμάτησαν ποτέ. Χαρακτηριστικά θυμᾶμαι τέτοιες συζητήσεις σέ νυχτερινά φυλάκια τοῦ ΕΛΑΣ, καθώς περιμέναμε νά μᾶς καλέσουν ἀπό στιγμή σέ στιγμή στόν ἕνα ἤ στόν ἄλλο τομέα τῆς Ἀθήνας. Καί φυσικά ἀργότερα στήν Ἰκαρία, κάτω ἀπό τίς ἐλιές, μέσα στά τσαντίρια, στόν Ἁι-Στράτη, στό Μακρονήσι, στά κελιά τοῦ Ἀβέρωφ, στήν Αἴγινα καί παντοῦ.

Ποῦ βρέθηκε αὐτό πάλι, πώς ἡ γενιά τῆς Ἀντίστασης δέν προβληματίστηκε; Πώς δέν μελέτησε ὅσο ἔπρεπε… Εἴπαμε καί στήν ἀρχή: γιατί νά ὑπάρχουν ψυχολογικές ἀπωθήσεις γιά νά δικαιολογηθεῖ ἴσως μιά ἀδικαιολόγητη –κατά τή γνώμη μου– «ὑποκειμενική ἀτροφία» μπροστά σέ μιά ἰδεολογική πρόκληση, ἐξίσου καθαρή μέ ἐκείνη τῆς Κατοχῆς; Καί τώρα, βέβαια, ὑπάρχει κάποιος ξένος πού μαζί μέ τούς ντόπιους γραικύλους θέλει νά ἐπιβάλει μέ τή βία τόν δικό του νόμο στή χώρα μας.

Θά μοῦ πεῖτε ὅτι καί τώρα ὑπάρχει ἡ ἄρνηση τῆς τυραννίας• ὅμως γιατί ἀργεῖ νά ἐκδηλωθεῖ ἐπαναστατικά; Φυσικά, δέν ἔλειψαν οἱ ἐπαναστάτες καί οἱ ἐπαναστατικές πράξεις. Ὅμως ἡ Ἑλλάδα τοῦ 1967-1974 εἶναι ἡ χώρα ὅπου οἱ ἀληθινοί ἐπαναστάτες ἔμειναν μόνοι. Οἱ μάζες βρέθηκαν ψυχικά μαζί τους. Ὅμως αὐτοί πού ἔπρεπε νά εἶναι καί «σωματικά» μαζί τους, δηλαδή οἱ νέοι καί οἱ νέες, δέν ἀκολούθησαν. Καί ὥς χτές, ἔλεγα κι ἐγώ πώς ἡ μεγάλη εὐθύνη πέφτει σ’ ἐμᾶς τούς κομμουνιστές, γιατί διασπαστήκαμε στήν κρίσιμη ὥρα. Ὅμως σήμερα σκέφτομαι ὅτι μιά τέτοια ἐξήγηση ἀρχίζει νά γίνεται πρόσχημα. Γιατί στό κάτω κάτω κανείς δέν ἐμποδίζει τούς νέους ἐπαναστάτες νά ἐκτελέσουν μπροστά στό λαό τό ἐπαναστατικό τους καθῆκον, δηλαδή νά μποῦν στή διαδικασία τῆς ἐπαναστατικῆς πράξης.

Ὅμως, οἱ «ἡγετικές φυσιογνωμίες» πού ὑπάρχουν ἀνάμεσα στούς σημερινούς νέους, τό πᾶνε ἀκόμα πιό μακριά. Ἴσως ἐπειδή ἔχουν συνείδηση τοῦ χρέους αὐτοῦ πού τούς βαραίνει, ἀντί νά περάσουν σεμνά καί ἁπλά στόν ἐπαναστατικό ἀγώνα, κριτικάρουν, ἀπορρίπτουν, καταδικάζουν ὅλους τούς ἄλλους. Καί τό πιό ἀστεῖο εἶναι ὅτι θέλουν νά πιστεύουν ὅτι μέ τή στάση τους αὐτή ὄχι μόνο δικαιολογοῦν τήν οὐσιαστική ἀπραξία καί ἀπουσία τους ἀπό τό στίβο τοῦ ἀληθινοῦ χρέους, ἀλλά καί θεσμοθετοῦν βάζοντας τόν ἀνύπαρκτο ἑαυτό τους στό κέντρο τοῦ ἀγώνα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ.

Δηλαδή αὐτοχρίζονται πρωτοπόρες προσωπικότητες καί γκρούπ, διεκδικώντας τήν ἡγεσία τῆς ἐπανάστασης! Κι ἔτσι ἀρχίζει ἡ πολυδιάσπαση καί ἡ πανσπερμία. Ἑπομένως, ἡ πανσπερμία στό χῶρο τῆς Ἀριστερᾶς, εἶναι τό σύμπτωμα τοῦ «ὑποκειμενικοῦ βουλιάγματος» μιᾶς μεγάλης μερίδας φυσικῶν ἡγετῶν τῆς νέας γενιᾶς, πού ἐπωφελούμενοι ἀπό τή βαθιά κρίση τοῦ ΚΚΕ βρῆκαν τήν εὐκαιρία νά ἀποτινάξουν ἀπό πάνω τους τά δικά τους χρέη.


Μίκης Θεοδωράκης                                                                      
Παρίσι, Ἰούνιος 1974



===============================



Μίκης Θεοδωράκης: Η αλήθεια για την Ελλάδα

<< Σήμερα είμαι 87 ετών και είναι πολύ πιθανό να μη ζήσω τη σωτηρία της αγαπημένης μου πατρίδας. Όμως θα πεθάνω με την συνείδησή μου ήσυχη, γιατί εξακολουθώ να κάνω το χρέος μου απέναντι στα ιδανικά της ελευθερίας και του δικαίου ως το τέλος>>.



Διαβάστε ολόκληρη την επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη:


«Υπάρχει μια διεθνής συνωμοσία με στόχο την ολοκλήρωση της καταστροφής της χώρας μου. Ξεκίνησαν από το 1975 με στόχο τον νεοελληνικό πολιτισμό, συνέχισαν με την διαστροφή της νεότερης ιστορίας μας και της εθνικής μας ταυτότητας και τώρα προσπαθούν να μας εξαφανίσουν και βιολογικά με την ανεργία, την πείνα και την εξαθλίωση. Εάν ο ελληνικός λαός δεν ξεσηκωθεί σύσσωμος για να τους εμποδίσει, ο κίνδυνος για την εξαφάνιση της Ελλάδας είναι υπαρκτός. Εγώ την τοποθετώ μέσα στα δέκα επόμενα χρόνια.

Από μας θα μείνει μόνο η μνήμη του πολιτισμού μας και των αγώνων μας για την ελευθερία. Ως το 2009 δεν υπήρχε σοβαρό οικονομικό πρόβλημα. Οι μεγάλες πληγές της οικονομίας μας ήταν οι υπερβολικές δαπάνες για την αγορά πολεμικού υλικού και η διαφθορά μιας μερίδας του πολιτικού και του οικονομικο-δημοσιογραφικού χώρου.

Όμως και για τις δύο πληγές ήταν συνυπεύθυνοι και οι ξένοι. Όπως λ.χ. οι Γερμανοί, Γάλλοι, Άγγλοι και Αμερικανοί, που κέρδιζαν δισεκατομμύρια ευρώ σε βάρος του εθνικού μας πλούτου από την ετήσια πώληση πολεμικού υλικού. Αυτή η συνεχής αιμορραγία, μάς γονάτιζε και δεν μας επέτρεπε να προχωρήσουμε προς τα εμπρός, ενώ προσέφερε πλούτο στα ξένα έθνη.

Το ίδιο συνέβαινε και με το πρόβλημα της διαφθοράς. Λ.χ. η Γερμανική Siemens είχε ειδικό κλάδο για την εξαγορά Ελλήνων παραγόντων, προκειμένου να τοποθετήσει τα προϊόντα της στην ελληνική αγορά. Επομένως ο ελληνικός λαός υπήρξε θύμα αυτού του ληστρικού ντουέτου, Ελλήνων και Γερμανών, που πλούτιζαν σε βάρος του.

Είναι φανερό ότι αυτές οι δύο μεγάλες πληγές θα μπορούσαν να αποφευχθούν εάν οι ηγεσίες των δύο φιλοαμερικανικών κομμάτων εξουσίας δεν είχαν διαβρωθεί από στοιχεία διεφθαρμένα, τα οποία για να καλύψουν τη διαρροή του πλούτου (που ήταν προϊόν της εργασίας του ελληνικού λαού) προς τα ταμεία των ξένων χωρών, κατέφευγαν στον υπέρμετρο δανεισμό, με αποτέλεσμα το δημόσιο χρέος να φτάσει στα 300 δισ. ευρώ, δηλαδή το 130% του ΑΕΠ (Ακαθάριστου Εθνικού Εισοδήματος).

Με την κομπίνα αυτή οι ξένοι που προανέφερα κέρδιζαν διπλά. Πρώτον από την πώληση των όπλων και των προϊόντων τους. Και δεύτερον από τους τόκους των χρημάτων που δάνειζαν στις κυβερνήσεις και όχι στον λαό. Γιατί όπως είδαμε, ο λαός ήταν το κύριο θύμα και στις δύο περιπτώσεις. Ένα παράδειγμα και μόνο θα σας πείσει. Οι τόκοι του δανείου του ενός δισ. δολλαρίων που έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου στα 1986 από μια μεγάλη ευρωπαϊκή χώρα, έφτασαν στα 54 δισ. ευρώ και ξεπληρώθηκαν τελικά το … 2010!

Ο κ. Γιούνγκερ εδήλωσε προ ενός έτους ότι είχε διαπιστώσει τη μεγάλη αιμορραγία των Ελλήνων από τις υπερβολικές (και αναγκαστικές) δαπάνες για την αγορά πολεμικού υλικού από Γερμανία και Γαλλία συγκεκριμένα. Και συμπέρανε ότι έτσι οι πωλητές μας οδηγούν σε βέβαιη καταστροφή. Όμως ομολογεί ότι δεν προέβη σε καμμιά ενέργεια, για να μη βλάψει τα συμφέροντα των φιλικών του χωρών!

Στα 2008 υπήρξε η μεγάλη οικονομική κρίση στην Ευρώπη. Ήταν λοιπόν επόμενο να επηρεαστεί και η ελληνική οικονομία. Εν τούτοις το επίπεδο ζωής, αρκετά υψηλό, ώστε να έχουμε καταταγεί μεταξύ των 30 πλουσιότερων χωρών του κόσμου, έμεινε βασικά το ίδιο. Υπήρξε όμως άνοδος του δημοσίου χρέους.

Όμως το δημόσιο χρέος δεν οδηγεί αναγκαστικά σε οικονομική κρίση. Τα χρέη μεγάλων χωρών όπως λ.χ. οι ΗΠΑ και η Γερμανία υπολογίζονται σε τρισεκατομμύρια ευρώ. Το πρόβλημα είναι εάν υπάρχει οικονομική ανάπτυξη και παραγωγή. Τότε μπορεί κανείς να δανείζεται από τις μεγάλες Τράπεζες με επιτόκιο έως 5%, έως ότου περάσει η κρίση. Σ’ αυτή τη θέση ακριβώς βρισκόμασταν στα 2009, όταν έγινε η κυβερνητική αλλαγή τον Νοέμβριο και ανέλαβε πρωθυπουργός ο Γ. Παπανδρέου.

Για να κατανοηθεί τι σκέπτεται σήμερα ο ελληνικός λαός για την καταστροφική πολιτική του, παραθέτω δύο νούμερα: Στις εκλογές του 2009 το ΠΑΣΟΚ κέρδισε το 44% των ψήφων. Σήμερα τα γκάλοπ του δίνουν 6%. Ο κ. Παπανδρέου θα μπορούσε να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση (που όπως είπα αντανακλούσε την ευρωπαϊκή) με δάνεια από τις ξένες Τράπεζες και με το σύνηθες επιτόκιο δηλαδή κάτω από 5%. Εάν το έκανε αυτό, δεν θα υπήρχε για τη χώρα μας το παραμικρό πρόβλημα. Το αντίθετο μάλιστα θα συνέβαινε, γιατί βρισκόμασταν σε φάση οικονομικής ανάπτυξης κι έτσι ασφαλώς θα ανέβαινε το βιοτικό μας επίπεδο.

Όμως ο κ. Παπανδρέου είχε ήδη ξεκινήσει τη συνωμοσία του εναντίον του ελληνικού λαού από το καλοκαίρι του 2009, όταν συναντήθηκε κρυφά με τον Στρως Καν, με στόχο να οδηγηθεί η Ελλάδα κάτω από την ηγεμονία του ΔΝΤ. Η πληροφορία για τη συνάντηση αυτή δόθηκε στην δημοσιότητα από τον ίδιο τον πρώην Πρόεδρο του ΔΝΤ.

Για να φτάσουμε όμως έως εκεί, θα έπρεπε να παραμορφωθεί η πραγματική οικονομική κατάσταση στη χώρα μας, ώστε να φοβηθούν οι ξένες Τράπεζες και να ανεβάσουν τα επιτόκια δανεισμού σε απαγορευτικούς αριθμούς. Αυτή η επαχθής επιχείρηση ξεκίνησε με την ψεύτική εκτίναξη του Δημοσίου Ελλείμματος από το 9,2% στο 15%. Για την κακουργηματική αυτή πράξη ο Εισαγγελέας κ. Πεπόνης παρέπεμψε προ 20 ημερών στην Δικαιοσύνη τους κυρίους Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου (υπουργό των Οικονομικών).

Ακολούθησε η συστηματική εκστρατεία του κ. Παπανδρέου και του Υπουργού Οικονομικών στην Ευρώπη που διήρκεσε 5 μήνες, κατά την οποία προσπαθούσαν να πείσουν τους ξένους ότι η Ελλάδα είναι ένας Τιτανικός έτοιμος να βυθιστεί, ότι οι Έλληνες είναι διεφθαρμένοι, τεμπέληδες και επομένως ανίκανοι να αντιμετωπίσουν τις ανάγκες της χώρας. Σε κάθε τους δήλωση ανέβαιναν τα επιτόκια, ώστε να μην μπορούμε πια να δανειστούμε, οπότε η υπαγωγή μας στο ΔΝΤ και στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα να πάρει τον χαρακτήρα της σωτηρίας μας, ενώ στην πραγματικότητα υπήρξε η αρχή του θανάτου μας.

Τον Μάιο του 2010 υπεγράφη από έναν και μόνο Υπουργό το περίφημο Μνημόνιο, δηλαδή η πλήρης υποταγή μας στους δανειστές μας. Το ελληνικό δίκαιο σ’ αυτές τις περιπτώσεις απαιτεί την ψήφιση μιας τόσο σημαντικής συμφωνίας από τα τρία πέμπτα της Βουλής. Άρα στην ουσία το Μνημόνιο και η Τρόικα που σήμερα ουσιαστικά μας κυβερνούν. λειτουργούν παράνομα όχι μόνο για το ελληνικό αλλά και για το ευρωπαϊκό δίκαιο.

Από τότε έως τώρα, εάν τα σκαλιά που οδηγούν στο θάνατό μας είναι είκοσι, έχουμε ήδη διανύσει πάνω από τα μισά. Φανταστείτε ότι με το Μνημόνιο αυτό παραχωρούμε στους ξένους την Εθνική μας Αυτοτέλεια και την Δημόσια περιουσία μας. Δηλαδή Λιμάνια, Αεροδρόμια, Οδικά δίκτυα, Ηλεκτρισμό, Ύδρευση, Υπόγειο και υποθαλάσσιο πλούτο κλπ. κλπ.

Κι ακόμα τα ιστορικά μας μνημεία όπως η Ακρόπολη, οι Δελφοί, η Ολυμπία, η Επίδαυρος κλπ. αφού έχουμε παραιτηθεί από όλες τις σχετικές ενστάσεις. Σταμάτησε η παραγωγή, ανέβηκε στο 18% η ανεργία, κλείσανε 80.000 καταστήματα, χιλιάδες βιοτεχνίες και εκατοντάδες βιομηχανίες. Συνολικά βάλανε λουκέτο 432.000 επιχειρήσεις. Δεκάδες χιλιάδες νέοι επιστήμονες εγκαταλείπουν τη χώρα, που βυθίζεται κάθε μέρα και πιο πολύ σε μεσαιωνικό σκότος. Χιλιάδες πρώην ευκατάστατοι πολίτες ψάχνουν στα σκουπίδια και κοιμούνται στο πεζοδρόμιο. Στο μεταξύ υποτίθεται ότι ζούμε χάρη στη μεγαλοψυχία των δανειστών μας, της Ευρώπης των Τραπεζών και του ΔΝΤ.

Στην πραγματικότητα κάθε πακέτο με τα δεκάδες δισ. ευρώ με τα οποία χρεώνεται η Ελλάδα επιστρέφεται ολόκληρο από κει που έρχεται, ενώ εμείς φορτωνόμαστε νέους αβάσταχτους τόκους. Και επειδή υπάρχει η ανάγκη να διατηρηθεί το Κράτος, τα Νοσοκομεία και τα Σχολεία, η Τρόικα φορτώνει τα μεσαία και τα κατώτερα οικονομικά στρώματα της κοινωνίας με υπέρμετρους φόρους, που οδηγούν κατ’ ευθείαν στην πείνα. Γενικευμένη κατάσταση πείνας είχαμε στην αρχή της γερμανικής κατοχής το 1941 με 300.000 νεκρούς σε διάστημα έξι μηνών. Από τότε το φάσμα της πείνας ξανάρχεται στη συκοφαντημένη και δύστυχη χώρα μας.

Αν σκεφθεί κανείς ότι η γερμανική κατοχή μας στοίχισε ένα εκατομμύριο νεκρούς και την ολοσχερή καταστροφή της χώρας μας, πώς είναι δυνατόν να δεχτούμε εμείς οι Έλληνες τις απειλές της κ. Μέρκελ και την πρόθεση των Γερμανών να μας επιβάλουν ένα νέο γκαουλάιτερ… Τη φορά αυτή με γραβάτα…

Και για να αποδείξω πόσο πλούσια χώρα είναι η Ελλάδα και πόσο εργατικός και συνειδητοποιημένος Λαός είναι ο Έλληνας (συνείδηση του Χρέους προς την Ελευθερία και της αγάπης προς την πατρίδα) είναι η εποχή της Γερμανικής Κατοχής από το 1941 έως τον Οκτώβριο του 1944. Όταν τα SS και η πείνα σκότωσαν ένα εκατομμύριο πολίτες και η Βέρμαχτ κατέστρεφε συστηματικά την χώρα, έκλεβε την αγροτική παραγωγή και τον χρυσό από τις Τράπεζες, οι Έλληνες έσωσαν από την πείνα τον Λαό με τη δημιουργία του Κινήματος της Εθνικής Αλληλεγγύης και δημιούργησαν έναν παρτιζάνικο στρατό 100.000, που καθήλωσε στην χώρα μας 20 γερμανικές μεραρχίες.

Συγχρόνως όχι μόνο κατόρθωσαν οι Έλληνες χάρη στην εργατικότητά τους, να επιζήσουν αλλά υπήρξε και μεγάλη ανάπτυξη της νεοελληνικής τέχνης μέσα στις συνθήκες κατοχής, ιδιαίτερα στους τομείς της λογοτεχνίας και της μουσικής.

Η Ελλάδα επέλεξε την οδό της αυτοθυσίας για την ελευθερία και συγχρόνως της επιβίωσης. Και τότε μας χτύπησαν αναίτια κι εμείς απαντήσαμε με Αλληλεγγύη και Αντίσταση και επιζήσαμε. Το ίδιο ακριβώς κάνουμε και τώρα με τη βεβαιότητα ότι τελικός νικητής θα είναι ο ελληνικός λαός. Αυτό το μήνυμα στέλνω στην κ. Μέρκελ και στον κ. Σόϊμπλε δηλώνοντας ότι παραμένω πάντοτε φίλος του Γερμανικού Λαού και θαυμαστής της μεγάλης του συνεισφοράς στην Επιστήμη, τη Φιλοσοφία και την Τέχνη και ιδιαίτερα στη Μουσική! Και η καλλίτερη ίσως απόδειξη γι’ αυτό είναι ότι εμπιστεύθηκα το σύνολο του μουσικού μου έργου σε δύο Γερμανούς Εκδότες, τον Schott και το ν Breitkopf, που είναι από τους μεγαλύτερους εκδότες του κόσμου και η συνεργασία μου μαζί τους είναι άκρως φιλική.

Μας απειλούν ότι θα μας εκδιώξουν από την Ευρώπη. Εάν η Ευρώπη δεν μας θέλει μια φορά, εμείς αυτή την Ευρώπη των Μέρκελ - Σαρκοζί δεν την θέλουμε δέκα φορές.

Σήμερα Κυριακή 12 Φεβρουαρίου, ετοιμάζομαι να πάρω μέρος κι εγώ μαζί με τον Μανώλη Γλέζο, τον ήρωα που κατέβασε τη Σβάστικα από την Ακρόπολη δίνοντας έτσι το σινιάλο για το ξεκίνημα όχι μόνο της ελληνικής αλλά και της ευρωπαϊκής αντίστασης ενάντια στον Χίτλερ. Οι δρόμοι και οι πλατείες μας θα πλημμυρίσουν από εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που θα διαδηλώνουν την οργή τους κατά της κυβέρνησης και της Τρόικα.

Άκουσα χθες τον τραπεζίτη-Πρωθυπουργό στο διάγγελμά του προς τον Ελληνικό Λαό να λέει ότι «έχουμε φτάσει σχεδόν στο μηδέν». Ποιοι όμως μας έφτασαν μέσα σε δυο χρόνια στο ΜΗΔΕΝ;

Οι ίδιοι, που αντί να βρίσκονται στη φυλακή, εκβιάζουν τους βουλευτές να υπογράψουν Νέο Μνημόνιο χειρότερο από το πρώτο, που θα εφαρμοστεί από τους ίδιους ανθρώπους και τις ίδιες μεθόδους που μας οδήγησαν στο ΜΗΔΕΝ. Γιατί; Γιατί αυτό επιτάσσει το ΔΝΤ και το Γιούρο Γκρουπ εκβιάζοντάς μας ότι εάν δεν υπακούσουμε, θα οδηγηθούμε στην χρεοκοπία…

Εδώ παίζεται το θέατρο του παραλόγου. Όλοι αυτοί οι κύκλοι που ουσιαστικά μας μισούν (ξένοι και Έλληνες) και που είναι οι μόνοι υπεύθυνοι για την δραματική κατάσταση στην οποία οδήγησαν τη χώρα, απειλούν, εκβιάζουν, με σκοπό να συνεχίσουν το καταστροφικό τους έργο, δηλαδή να μας πάνε κάτω από το ΜΗΔΕΝ, έως την οριστική μας εξαφάνιση.

Έχουμε επιζήσει σε πολύ δύσκολες συνθήκες μέσα από τους αιώνες και είναι βέβαιο ότι αν μας οδηγήσουν με τη βία σ