H AΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ

Σαν λαός μας αρέσει να δειχνόμαστε. Να έχουμε μια εικόνα άψογη και ας είμαστε άσχημοι, να πηγαίνουμε στα καλύτερα μέρη και ας μην μας αρέσουν τόσο, να έχουμε βασιλική εξυπηρέτηση χωρίς να έχουμε επίγνωση του savoir vivre, να έχουμε ακριβά αμάξια και ας μην ξέρουμε να οδηγάμε, κινητό τελευταίας τεχνολογίας και ας μην μπορούμε να στείλουμε ένα απλό sms και η λίστα μπορεί να συνεχιστεί για πολλές σελίδες ακόμα.

Μας αρέσει το φαίνεσθαι σαν λαός. Όλο,ι λίγο ως πολύ, θέλαμε μια δόση μεγαλείου στην ρηχή κατά τ’ άλλα ζωή μας. Χωρίς να το αξίζουμε βέβαια. Θυμάμαι εκείνο τον φιλόλογο στο γυμνάσιο (κατοχή 1942-44), να μας αναλύει σε κάθε έργο κάθε μεγάλου έλληνα τραγικού ή κωμικού, την διαφορά του φαίνεσθαι και του είναι. Πώς να τα ξεχωρίζουμε και τι σημασία έχει η χρήση του ενός και τι του άλλου και πόσο μάλλον η καθ' εαυτή σημασία τους. Είχε καταντήσει ρουτίνα θυμάμαι αυτό το φαίνεσθαι και το είναι.

Σήμερα καταλαβαίνω πως προσπαθούσε να μας κάνει να μην τα βλέπουμε ως απλά απαρέμφατα, αλλά ως ουσία ζωής και να μπορούμε να συσχετίσουμε τους ήρωες των σοφών της αρχαιότητας με τους ανθρώπους του σήμερα. Το φαίνεσθαι έφαγε την ελλάδα. Θέλαμε πράγματα που δεν μας αναλογούσαν και δεν μας άνηκαν. Τα θέλαμε όλα. Η εικόνα μας να ήταν λαμπερή μέσα στα vip των  club, μέσα στην Mercedes και στις Cayenne τις οποίες μετά τις βάζαμε υποθήκη για να λέμε στους άλλους ότι πήγαμε Μύκονο για να φορέσουμε το μαγιό και τα ρούχα που πήραμε από την πιο ακριβή μάρκα στην Βουκουρεστίου με μια από τις 15 πιστωτικές που δεν ήταν ακόμα υπερχρεωμένη.

Όπως σε κάθε έργο της αρχαιότητας το φαίνεσθαι στο τέλος συντρίβεται μπροστά στην αλήθεια του είναι. Πάντα. Έτσι έγινε και στην περίπτωσή μας λοιπόν και ας μην μας αρέσει. Την πατήσαμε εθνικά. Ακόμα και τα ''επίσημα πρόσωπα'' δεν πάνε πλέον στις ωραίες καρέκλες τους που τους είχαμε προσφέρει απλόχερα καθώς μας έδιναν λίγο από το μεγαλείο που όλοι θέλαμε. Όλοι και όλα ξεγυμνώθηκαν. Τα ακριβά αυτοκίνητα δεν διπλοπαρκάρουν και δεν κατακλύζουν το κέντρο. Τα club και τα μπουζούκια άδειασαν και τα vip έχασαν την αίγλη τους.

Οι πιστωτικές και τα πάσης φύσεως δάνεια έχουν εξαφανιστεί από τα άλλοτε παχιά πορτοφόλια. Τα κυριλέ εστιατόρια άδειασαν. Οι καρέκλες στα πολιτικά γραφεία, στις παρελάσεις και στις κομματικές εκδηλώσεις έχουν σκονιστεί από την απουσία των ευεργετών τους. Τα μόνα που έμειναν ίδια είναι τα λόγια των σοφών που εδώ και 2500 χρόνια φωνάζουν σαν να μας ξέρουν. Μπορεί να τους ακούσαμε λίγο μέσα στον θόρυβο την ευμάρειας, αλλά αφού δεν είχαν νέα ευχάριστα να πουν, καλύτερα να μην μας πουν κανένα.