Θα υπάρξει σωτηρία; Και πως;

»


Πέρα από ψηφοφορίες και καταστροφές







Πάρτε έναν άνθρωπο που δεν τον
εκτιμάτε. Τη μεγαλύτερη αλήθεια να σας πει, ο νου σας θα τρέξει, από
αυτοσυντήρηση, σε μια ερμηνεία που θα την ανατρέπει. Το ίδιο κάνει και η
κοινωνία μας. Δεν τους εμπιστεύεται. Ακόμη και αυτοί που δείχνουν να
σκύβουν το κεφάλι στην όποια αναγκαιότητα των απάνθρωπων μνημονίων.
Αναλογιστείτε μόνο τα δύο τελευταία χρόνια πόσες υποσχέσεις, κόλπα,
λεονταρισμοί και κενολογίες, πληρωμένες με σκληρή λιτότητα, κατέρρευσαν
για να ζητούνται κάθε φορά περισσότερες θυσίες.

Ποιός και γιατί να τους εμπιστευθεί, με μόνα επιχειρήματά τους τον
φόβο της απόλυτης κατάρρευσης καi τις ενοχές για τη σπάταλη ζωή του
παρελθόντος; Με ποιά προοπτική;

Γιατί, έστω και με τους μισθούς πείνας, θα σταματήσουν οι απολύσεις;
Θα βρουν κακοπληρωμένη, έστω, δουλειά 250.000 άνεργοι τον επόμενο χρόνο;
Ποιος το λέει; Ποιός το υπόσχεται αξιόπιστα, με ποιό σχέδιο
μεταρρυθμίσεων και μηχανισμούς;

Παρακολουθήσατε τις αναλύσεις για τα έκτροπα; Ναι, δημιούργησαν πόνο
θλίψη, θυμό, ντροπή. Και ποια ήταν η ανάλυση των καναλιών; Αποκλειστικά
το ελλιπές σχέδιο της αστυνομίας! Τι ανοησία, αλήθεια!

Η πικρή όμως
αλήθεια είναι ότι οι ίδιοι οι πολίτες διαμορφώνουν συνθήκες ανοχής στην
ακραία βία. Όχι γιατί τους αρέσει, αλλά γιατί η απογοήτευση, ο θυμός
και η οργή τους, τους οδηγεί στην μονοδιάστατη αντιπαράθεση με την
εχθρική γι αυτούς πολιτική εξουσία και τον κατασταλτικό βραχίονά της.
Ασυνείδητα ταυτίζονται με όποιον αντιπαρατίθεται σ’ αυτήν.

Δεν
νοιάζονται για καμένα μαγαζιά, όταν έχουν ξεχάσει να ψωνίζουν. Δεν λέω
και δεν εξετάζω αν είναι «πολιτικώς ορθόν». Κακό είναι. Λέω τι κατά τη
γνώμη μου συμβαίνει. Αυτό διαπίστωσα μιλώντας με άνεργους φίλους και από
τα ποσταρίσματα στα δίκτυα. Φτάσαμε στο κρίσιμο σημείο που οι πολλοί
δεν έχουν και πολλά να χάσουν. Το σημείο μηδέν δηλαδή.

Μπορεί να υπάρξει επιστροφή;

Ίσως. Αν δημιουργηθούν δυνατότητες άλλων πολιτικών συσχετισμών,
προϋποθέσεις πολιτικής αλλαγής με προοπτική εξόδου. Με αυτούς που έχουμε
σήμερα, το χάσιμο της παρτίδας είναι θέμα χρόνου και αποφάσεων των
πιστωτών.

Οι διαγραφές βουλευτών και όσα άλλα έγιναν μπορεί να αποσαθρώνουν,
αλλά δεν εξασφαλίζουν πολιτικά σχήματα ανατροπής και διεξόδου. Το
τραγικό θα είναι να οδηγηθούμε σε εξελίξεις ανακυκλώσεων κάτω από
διαφορετικές ταμπέλες.

Τι θα προκύψει από τις εκλογές; Τι διεργασίες θα γίνουν μέχρι τις εκλογές; Τι μετά από αυτές; Όπως σωστά έγραψε ο Τάσος Τέλλογλου
παρθενογενέσεις δεν υπάρχουν, ούτε όλη η βουλή απαρτίζεται από
άχρηστους. Ούτε βέβαια μπορούν να δώσουν τη λύση όμιλοι καθηγητών. Ποιο
θα είναι το «νέο αίμα»; Πώς θα εκφραστεί; Το κυριότερο: Πού κρύβεται
αυτός που θα πάρει το παιχνίδι επάνω του και θα τον εμπιστευθούν οι
πολίτες;

Αν δεν αλλάξουν ριζικά τα πράγματα σε πολιτικό επίπεδο και δεν αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των πολιτών, δεν θα υπάρξει σωτηρία.


protagon.gr