Πάνος Σταθογιάννης

ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ  FACEBOOK
-------------------------------

Αναρχία…

Αγαπάω πολύ τους ανθρώπους, μα παίζει κάποιο ρόλο και η φαντασία μου σ’ αυτό. Θέλω να πω ότι μου αρέσει και να τους φαντάζομαι. Να φτιάχνω μέσα μου μια εικόνα του μέλλοντός τους,  τότε που θα ξαναγίνουν παιδιά και ανάσκελα στο πράσινο θ’ ακούν τις καρδερίνες. Άλλωστε, η φαντασία είναι το άλλο όνομα της προφητείας. Αν εντοπίσει κάτι αναίμακτο και το κατασκευάσει, έρχεται ο χρόνος ύστερα και της κάνει το χατίρι. Γι’ αυτό, όχι μονάχα βλέπω τους ανθρώπους, αλλά και τους φαντάζομαι – πώς θα ’ναι τότε που θα ξαναγίνουνε παιδιά. Και κυλιέμαι μαζί τους στο πράσινο. Και τους αγαπώ περισσότερο έτσι.

Η προφητεία, άμα δεν ντύνει πίστη, δεν υπάρχει. Είναι παλτό που κάποιος ξέχασε σ’ ένα καρφί πίσω απ’ την πόρτα. Μονάχα αν το φορέσει ένας πιστός θα ζεσταθεί και θα ζεστάνει. Τούτο σημαίνει πως πιστεύω στους ανθρώπους – δεν είναι ότι απλώς τους αγαπάω. Είμαι αισιόδοξος πως θα τα καταφέρουμε στο τέλος. Θα δούμε θεού πρόσωπο. Θα δούμε το πρόσωπό μας. Ξέρουμε από γεννησιμιού μας που εκβάλλουμε, ξέρουμε τι είναι το “καλό” – κοίτη δεν βρίσκουμε εύκολα για δαύτο. Μα θα την βρούμε, γιατί ξέρουμε. Εδώ ξέραμε από προτού γεννηθούμε τα ασήμαντα ονόματά μας – τι είναι “καλό” δεν θα ξέραμε;

Έρχεται όμως η αμφιβολία και μας ενστερνίζεται. Κάποιος θ’ ανέβει σε μια πέτρα και θα πει: «Δεν τα γνωρίζουμε πια κι όλα, δεν είμαστε θεοί». Μας μπαίνουν ιδέες – π’ ανάθεμά τες. Ενώ, πράγματι, είμαστε θεοί. Σπεύδουμε τότε για ερείσματα. Αναζητάμε εργοδηγό. Πλαντάζουμε άνυδροι στην έρημο των άλλων. Σκύβουνε άλλοι στο πηγάδι μας κι αρδεύονται. Κι αν είναι ο έρωτας – χαλάλι του. Τις περισσότερες φορές είναι ο φόβος.

Μόνο η ελευθερία υποτάσσει τον φόβο. Του δίνει νόημα πυρακτωμένης αντλίας. Τον κάνει
δύναμη δημιουργίας – να υψωθείς σαν χαρταετός και να εποπτεύσεις τη ζωή σου. Γι’ αυτό και αποποιούμαι όλες τις ιδεολογίες. Καμιά τους δεν πιστεύει στους ανθρώπους. Τους βγάζουν έναν έναν τα μεσάνυχτα για να ουρλιάξουν, μονόχνωτοι λύκοι. Επιστρέφουν, οι έρμοι, χαράματα, κι η μουσούδα τους κόκκινη απ’ το αίμα. Μα ζυγώνει Λαμπρή, τους αμνεύουνε πάλι – τι βελάσματα κάτω στο ρέμα, τι τσιγκέλια.

Με άλλα λόγια, είμαι αναρχικός. Υπό τη έννοια ότι είναι άναρχη η αρχή μου. Και μ’ αγαπάει. Έτσι όπως εγώ αγαπάω τους ανθρώπους. Και τους φαντάζομαι. Και ουρώ ανέμελα πάνω σε κάθε ιδέα που τολμάει απέναντι στο σώμα. Είμαι μαζί στους στο πράσινο που προφητεύω πιστεύοντας. Με πράσινο αιμάσσουν κι αυτοί μες στην άρπα μου.

Είναι και μια κόκκινη παπαρούνα στην άκρη της εικόνας. Φιλοξενείς δύο ζουζούνια στην καρδιά της. Μυρίζουν χαμομήλι τα ρούχα μας. Γένοιτο!!

Πάνος Σταθογιάννης                                                                          
Ιούνιος 2014


------------------------------------
 

26 Απρ. 2014
ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ...

Πάνος Σταθογιάννης
 
Θέλω να πω δυο τρία πράγματα εν είδει φιλικής και εξομολογητικής κουβεντούλας, και να με συγχωρήσετε γι’ αυτό. Ως τώρα, έχοντας μια, κατά τα άλλα, συχνότατη παρουσία στο fb, απέφυγα να σας απασχολήσω με οτιδήποτε δικό μου πέραν των γραπτών μου, αλλά τώρα νιώθω την ανάγκη να το κάνω.

Αφορμή γι’ αυτό στάθηκε μια σύντομη συζήτηση που αναπτύχθηκε στην προηγούμενη ανάρτησή μου με τίτλο «ΧΡΩΜΑ». Αν και κάπως άσχετη με το περιεχόμενο της ανάρτησης, έθετε κάποια ζητήματα τα οποία θεωρώ ενδεικτικά της –κατά την άποψή μου– σύγχυσης που επικρατεί (εδώ και κάμποσους αιώνες) σχετικά με το «τι είναι», «τι νομίζει ότι είναι» και το «τι θα έπρεπε να είναι», όπως και το «τι κάνει», «τι νομίζει ότι κάνει» και το «τι θα έπρεπε να κάνει» ο άνθρωπος της τέχνης σήμερα.

Εντελώς σχηματικά και με την ανάλογη «αφαίρεση», θα έλεγα ότι αχνοφάνηκαν δύο απόψεις, έντονα ιδεολογικοποιημένες («η ιδεολογία είναι ψευδής συνείδηση» - Μαρξ) και οι δύο, από διαφορετικές όμως οπτικές γωνίες.

Η πρώτη, άκρως επικριτική, έχει να κάνει με το γεγονός ότι πολλοί «δημιουργοί» συναγελάζονται με την εξουσία, βολεύονται και ακκίζονται ναρκισσιστικά μπροστά στους καθρέφτες τους, ενώ οι πραγματικοί δημιουργοί (άνευ εισαγωγικών) πένονται στην “απέξω”. Παμπάλαια πραγματικότητα (από τον καιρό των γελωτοποιών των βασιλιάδων), που επαναλαμβάνεται και στις ημέρες μας χωρίς ίχνος πρωτοτυπίας.
 
 //*Σπεύδω να τονίσω ότι εγώ ανήκω σε αυτούς που «πένονται στην “απέξω”», με όλες τις συνεπαγόμενες ταλαιπωρίες και μάλιστα σε κάθε επίπεδο.//

Η άποψη αυτή εκφράζεται συνήθως ως «παράπονο», από εκείνη την μερίδα των δημιουργών που είτε δεν πέτυχαν την αναμενόμενη ή επιδιωκόμενη από αυτούς κοινωνική καταξίωση, είτε την πέτυχαν σε σημαντικό βαθμό, χωρίς όμως να την εξαργυρώσουν «υλικά».
Δύο είναι οι δρόμοι που ανοίγονται μπροστά τους: ή να αποδεχτούν την κατάστασή τους, παραμένοντας πιστοί ΜΟΝΟ στο έργο τους και στη συνείδησή τους, ή να αναζητήσουν τρόπους να «ενταχθούν και οι ίδιοι στο σύστημα» (φτάνει να τους θέλει κι εκείνο...) για να απολαύσουν την ανταμοιβή τους.

Μια τρίτη δυνατότητα είναι, ίσως – «να αγωνιστούν(μ)ε να αλλάξει το σύστημα, ώστε να αναγνωρίζονται οι αξίες» (στις οποίες, απαραιτήτως, ανήκουμε και εμείς – πώς αλλιώς!...), αλλά αυτό άπτεται γενικότερων ζητημάτων πολιτικο-κοινωνικής στάσης και δεν θέλω να επεκταθώ.

Η δεύτερη άποψη, λαϊκότροπη στη βάση της, έχει να κάνει με την πεποίθηση ότι οι άνθρωποι της τέχνης ζουν σε «πάνω ορόφους» (παλαιότερα το έλεγαν «γυάλινο πύργο») απομακρυσμένοι από το «ισόγειο» της ζωής, δεν γνωρίζουν (ή αδιαφορούν) για «τον λαό και τα προβλήματά του» και κάθονται και γράφουν «στιχάκια», ενώ θα έπρεπε να «ανασκουμπωθούν» κάνοντας βόλτες με τη ΓΣΕΕ, το ΠΑΜΕ ή κάποιον άλλο φορέα έξω από τη Βουλή. Στα δε γραπτά τους, θα έπρεπε να περιορίσουν την θεματική τους στα «προβλήματα του λαού και του τόπου».

Συμπληρωματική στην παραπάνω αντίληψη, είναι η διαρκώς επαναλαμβανόμενη απορία: «μα, πού είναι οι πνευματικοί άνθρωποι, γιατί δεν μιλάνε;», που στηρίζεται μάλλον στην πεποίθηση ότι τα ΜΜΕ (τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, εφημερίδες, περιοδικά) παρακαλούν γονατιστά τους πνευματικούς ανθρώπους να «βγουν και να τα χώσουν» στους πάντες και τα πάντα, αλλά εκείνοι αρνούνται να το κάνουν, επειδή είναι αν όχι «πουλημένοι», τουλάχιστον «κότες»…

Θέλω, μιλώντας αυστηρά για τον εαυτό μου, να δηλώσω τα παρακάτω.

1. Ασχολούμαι με τον λόγο σε κάθε μορφή του (από τα τραγουδάκια μέχρι το μυθιστόρημα) επειδή αυτό με λυτρώνει και με νοηματοδοτεί. Δεν ξέρω αν το κάνω καλά (πιθανότατα και δεν με αφορά αυτό), ξέρω όμως ότι δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Και, βέβαια, αδιαφορώ για το κατά πόσο εγώ και οι όμοιοί μου είμαστε οι πρώτες ή οι «τελευταίες τρύπες του ζουρνά». Κανένας «ζουρνάς». Κανένα «καλάμι». Ούτε καν «καλαμάκι» για τον φραπέ μου, όποτε τύχει να πιώ αυτή την αηδία.

2. Θεωρώ ότι είμαι «λαϊκός» άνθρωπος (μεγάλωσα σε χωριό και μένω σε μία από τις πιο λαϊκές συνοικίες της Δυτικής Αθήνας), «λαϊκοί» άνθρωποι είναι οι περισσότεροι από τους φίλους μου, και γνωρίζω πολύ καλά (και στο πετσί μου) την τραγωδία του «λαϊκού» και μη βολεμένου ανθρώπου της σήμερον. Επιπλέον, σημαντικό μέρος της γραφής μου είναι εντελώς «λαϊκό», τόσο στο ύφος, όσο και στο περιεχόμενό του.

3. Τρέφω, εγγενώς, απέχθεια προς κάθε μορφή εξουσίας, την έχω εκδηλώσει ποικιλοτρόπως, και έχω πληρώσει (συχνά με «μαζοχιστική» χαρά) τις σκληρές συνέπειες αυτής μου της στάσης.

4. Πίσω από το αναμφισβήτητα καλοπροαίρετο των όποιων προτροπών «γράψε για εκείνο κι όχι γι’ αυτό», βλέπω να υποφώσκει μια (μάλλον ασυνείδητη) διάθεση λογοκρισίας, την οποία, ασφαλώς, δεν αποδέχομαι. Γράφω για αυτά που κάθε φορά τριβελίζουν την καρδιά, το μυαλό και τη συνείδησή μου, είτε είναι οι έρωτές μου, είτε κάποιο υπαρξιακό μου ερώτημα, είτε ένα βλέμμα μου στη στυγνότητα του καθημερινού μας βίου, είτε ένας οραματισμός μου, είτε κάτι που πυροδοτήθηκε μέσα μου από την «τριβή» μου με άλλες δημιουργίες. Άλλωστε, δεν λογοδοτώ στην «επικαιρότητα» – επικοινωνία και αδερφάκια ψάχνω.

5. Με τον καιρό, άρχισαν να αποσύρονται οι όποιες «βεβαιότητές» μου. Δεν κατέχω καμία «αλήθεια» που να πιστεύω ότι πρέπει να την ανεμίσω ως φλάμπουρο. Ανήκω, μάλλον σε αυτούς για τους οποίους έγραφε κάποτε ο Γκ. Κ. Λίχτενμπεργκ, κλείνοντας περιπαικτικά το μάτι - «αυτός όχι μόνο δεν πιστεύει στα φαντάσματα, αλλά δεν τα φοβάται κιόλας».
 
Αυτά.

«Να μας έχει ο Θεός γερούς, πάντα να ανταμώνουμε…», που λέει κι ο Σαββόπουλος.

 
----------------------------------------------------------

 
Δημήτρης Βαρδαβάς
 
Θέλοντας και μη,  αντιλαμβάνομαι ότι μεγάλο μέρος του παραπάνω σχόλιου του πολύ καλού μου φίλου Πάνου Σταθογιάννη,  με αφορά.  Και χαίρομαι γι αυτό, γιατί μου δίνει τη δυνατότητα να ξεκαθαρίσω ένα δύο πράγματα,  ώστε να διαλύσω όποια λάθος εντύπωση προφανώς έδωσα στο φίλο μου, με ένα δύο σχόλιά μου στη χθεσινή μας συζήτηση.
 

1. Η ‘’επικριτική άποψη’’ για τους διανοούμενους, τους ζουρνάδες, τη διαπλοκή κλπ. και τα οφέλη που προκύπτουν ή όχι, δεν με αφορούν ούτε κατά διάνοια. Δεν ανήκω σ’ αυτή τη κατηγορία γιατί δεν μου προέκυψε, αλλά δεν είχα και τα απαραίτητα εφόδια. Το ψωμί της φαμίλιας μου το εξασφάλιζα σαν Ταξιδιωτικός Πράκτωρ, επί 34 συναπτά χρόνια. Η σχέση μου με την τέχνη και τα γράμματα υπήρξε πάντα από την πλευρά του ακροατή, του θεατή και του αναγνώστη. Και δεν υποτιμώ καθόλου αυτή τη σχέση, γιατί είμαι σχεδόν σίγουρος πως κάθε δημιουργός  τη δική μου (μας) κατηγορία έχει στο μυαλό του, σε εμάς απευθύνεται με το κάθε φορά έργο του.  Εδώ και τώρα επομένως, αυτοχαρακτηρίζομαι θαυμαστής του ‘’γραφιά’’  Πάνου Σταθογιάννη. Πάει αυτό.-
   

 
 

1. Η δεύτερη ‘’λαϊκότροπη άποψη’’ με αφορά, γιατί σε μένα απευθύνεται και θέλω να τη (ξανα)συζητήσω. Πράγματι έχω ‘’τσιγκλίσει’’ δυο τρεις φορές τον Πάνο, ζητώντας του να παρέμβει σε ζητήματα κοινωνικά. Και το κάνω έχοντας σαφή εικόνα του πόσο σοβαρά λαμβάνεται από εμάς τους ‘’αναγνώστες’’ πολίτες,  κάθε λόγος του. Βέβαια αντιλαμβάνομαι και την θέση του, ότι σαφώς το fb δεν είναι ο ενδεδειγμένος χώρος για μια αρθογραφία του δικού του κύρους. Όταν εγώ ανέφερα ότι βλέπω τα πράγματα ‘’από το ισόγειο’’ και όχι από κάποιο ‘’’όροφο’’,  όπως ο Πάνος και ο φίλος του (άγνωστος σε μένα) Δημήτρης Μανίνης,  δεν εννοούσα σε καμιά περίπτωση κάποιους ‘’γυάλινους’’, ούτε ασφαλώς βόλτες στη ΓΣΕΕ, σε πλατείες ή σε κάποια κομματική στρούγκα.  Ούτε και εγώ ανήκω σε κάποιο κόμμα. Και όσο για τις Αλήθειας και τις Βεβαιότητες,  ας θυμίσω και εγώ μια φράση του Μπέρναρντ Ράσσελ:  «Δεν θα δώσω τη ζωή μου για τις Ιδέες μου, γιατί δεν ξέρω αν κάνω λάθος».
   

 

1. Επομένως,  αν ισχύει κάτι που με αγγίζει από τα παραπάνω σχόλια του Πάνου, είναι η φράση του:  «Άλλωστε, δεν λογοδοτώ στην «επικαιρότητα» – επικοινωνία και αδερφάκια ψάχνω».  Κι εγώ καλέ μου φίλε, Πάνο ‘’γραφιά’’
    
   
2.  
    
   
3. …
   

------------------------------------------

25 Aπρ. 2014
 
Πάνος Σταθογιάννης

Η ύπαρξη ποιητών αποτελεί αδιαμφισβήτητη απόδειξη ότι η αυτογνωσία της κοινωνίας (ίσως και η συνοχή της) στηρίζεται αποκλειστικά στις αιματηρές ανθρωποθυσίες.
 Η ύπαρξη ποιητών αποτελεί αδιαμφισβήτητη απόδειξη ότι η αυτογνωσία της κοινωνίας (ίσως και η συνοχή της) στηρίζεται αποκλειστικά στις αιματηρές ανθρωποθυσίες.
  Αρέσει σε εσάς, στο χρήστη Lambros Pippis και σε 35 ακόμη.
  -----------------------------------------------------  
    Dimitris Maninis
Πάνο, σιγά τα ... αίματα .....
    πριν από μία ώρα περίπου · Μου αρέσει! · 1
-----------------------------------------------------------------
    Πάνος Σταθόγιαννης
Προς Dimitris Maninis: Κι εσύ δίκιο έχεις...
    πριν από μία ώρα περίπου · Μου αρέσει!
----------------------------------------------------------------
    Dimitris Maninis
Πάνο, μπάφιασα με τους δημιουργούς κάθε πεδίου που ακκίζονται μπροστά στον καθρέφτη (καιρός να αντιληφθούμε πως αποτελούμε την τελευταία τρύπα του ζουρνά ...... )
    πριν από μία ώρα περίπου · Μου αρέσει! · 1
----------------------------------------------------------------------
    Πάνος Σταθόγιαννης
Ίσως... Ξέρεις όμως τι φάλτσα που παίζει ο ζουρνάς χωρίς αυτή την τελευταία τρύπα;...
    πριν από μία ώρα περίπου · Δεν μου αρέσει · 4
--------------------------------------------------------
 Dimitris Maninis
Βρε Πάνο, δεν την απαξιώ, την θέση της στον ζουρνά επισημαίνω .... (χαρακτηρίζεται και ως κουλουκθουμπούλουμα)
    πριν από 57 λεπτά · Μου αρέσει! · 1
----------------------------------------------------
 
    Πάνος Σταθόγιαννης
Βέβαια, περαμένει ανοιχτό το ερώτημα ποια είναι η πρώτη τρύπα στο ζουρνά, φίλε Δημήτρη... Περιμένω κάποιον φίλο να μας πει - "μα, για τρύπες θα συζητάμε τώρα;...".
    πριν από 54 λεπτά · Τροποποιήθηκε · Μου αρέσει!
------------------------------------------------------------
    Dimitris Vardavas  
Αυτό το γεγονός, των ανθρωποθυσιών, δεν το αναδεικνύουν οι ποιητές.... υφίσταται από τότε που ο άνθρωπος ανακάλυψε τα ριχά πιάτα. Οι ποιητές όμως είναι εκείνοι που το φωτίζουν και το κάνουν "πενηνταράκια" στο πόπολο, σ' εμάς τους αναγνώστες.... Μου αρέσει που βλέπω έστω και μια μικρή αλλαγή στα θέματά σου, Πάνο... Καλά τα στιχάκια, η ποίηση, το πνεύμα.... Στις μέρες τούτες όμως, οι Σταθογιάννηδες πρέπει να ανασκουμποθούν... Όπωσδήποτε!!!!!!!!
 
πριν από μία ώρα περίπου · Μου αρέσει! · 1
..--------------------------------------------------------------------
 
Πάνος Σταθόγιαννης
"Ανασκουμπωμένοι" είναι, φίλε Δημήτρη. Σε διπλανό από το δικό σου μετερίζι. Γιατί τα "μέτωπα" είναι πολλά και τα περισσότερα ούτε που φαίνονται...
 
πριν από μία ώρα περίπου · Δεν μου αρέσει · 1
..----------------------------------------------------------------------------------------- -
    Dimitris Maninis
Καθόλου ανοιχτό δεν είναι ...νηστικό αρκούδι δεν χορεύει ... Μάλιστα, καθώς τα τελευταία 20 χρονάκια, άλλες δημιουργικές προσωπικότητες εντάχθηκαν στο λάιφ στάιλ και άλλες λειτούργησαν σε επίπεδο ψυχοθεραπείας (άντε να βρει πελατεία η Τόνια μετά.. ), εμείς οι δημιουργοί καταλήξαμε είμαστε άχθος αρούρης ....
    πριν από 45 λεπτά · Μου αρέσει! · 1
--------------------------------------------------
    Πάνος Σταθόγιαννης
Αυτό ακριβώς λέω στην ανάρτησή μου, αγαπητέ Δημήτρη Μανίνη…
    πριν από 43 λεπτά · Μου αρέσει!
-----------------------------------------------------
    Dimitris Vardavas  
Όχι στο πληθυντικό Πάνο... Μπορείς να μιλάς μόνο για σένα και για το δικό σου μετερίζι... Οι αναγνώστες αποφασίζουν αν οι "διανοούμενοι" είναι επαρκείς... Συμφωνώ με το σχόλιο του κ. Μανίνη για τις "δημιουργικές προσωπικότητες"...
    πριν από 36 λεπτά · Μου αρέσει! · 2
---------------------------------------------
    Dimitris Maninis
νομίζω, ότι δεν λες αυτό -τόσο με κόφτει, τόσο λέγω- .... αντιθέτως, ανάγεις τους "δημιουργούς" σε ήρωες. Μόνον μία περίοδος στον πλανήτη υπήρξε κατά την οποία οι δημιουργοί λειτούργησαν ως τέτοιοι ... (και πάλι, αφού κάποιοι άλλοι είχανε βάνει το κεφ...Δείτε περισσότερα
    πριν από 35 λεπτά · Μου αρέσει! · 1
-----------------------------------------------------
    Dimitris Vardavas
Δυο λόγια και κλείνω... Οι διανοούμενοι είναι η ώρα να διανοηθούν ότι δεν ψάχνουμε τις τρύπες του ζουρνά... ο ζουρνάς είναι που μας λείπει...
    πριν από 31 λεπτά · Μου αρέσει! · 2
----------------------------------------------------------
    Dimitris Maninis
λοιπόν και γω κλείνω, σημειώνοντας πως ο ζουρνάς είναι της εξουσίας .... Κάθε εξουσία διαθέτει την δυνατότητα αναπαραγωγής της ιδεολογίας της και στην προκείμενη περίπτωση, δημιούργησε και τους "διανοούμενους-ζουρνάδες" , αυτούς, τους παραγωγούς συναισθηματικής φτήνιας ..... καλημέρα και στους δυό σας ...
    πριν από 26 λεπτά · Δεν μου αρέσει · 2
-----------------------------------------------------------------
    Πάνος Σταθόγιαννης
Κλείνοντας κι εγώ, θέλω να πω ότι μιλάμε (όλοι μας) για εντελώς διαφορετικά πράγματα ή τα βλέπουμε από εντελώς διαφορετικές οπτικές γωνίες. Τί όμορφο! Αλλιώς θα είχαμε βαρεθεί να βλέπουμε τον εαυτό μας πολλαπλασιασμένο από αντικρυστούς καθρέφτες.
    πριν από 19 λεπτά · Δεν μου αρέσει · 1
------------------------------------------------------------
    Dimitris Vardavas
Επειδή εγώ δεν ανήκω στους ζουρναδοπαίκτες, αλλά ούτε και στους έτσι ή αλλιώς διανοούμενους, θέλω να σας ευχαριστήσω για τη συζήτηση που είχαμε και να πω ότι δεν μιλάμε για διαφορετικά πράγματα…  Απλά εγώ τα βλέπω από το ισόγειο και εσείς από τους πάνω ορόφους... Και αυτό κάνει την όποια διαφορά... Καλή μας μέρα.-
    πριν από 8 λεπτά · Μου αρέσει! ·





===========================================




ΟΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ… ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ

από τον Πάνος Σταθόγιαννης,                                                      
 Παρασκευή, 1 Ιουλίου 2011


Η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου είναι πλέον έκθετη στα μάτια των αφυπνισθέντων πολιτών και είναι απλώς ζήτημα χρόνου η πτώση και η έκπτωσή της. Οι βουλευτές και οι υπουργοί της έχουν μετατραπεί σε αντικείμενα ενεργητικής περιφρόνησης (γιαούρτια, αυγά, μπογιές) από τους πρώην ψηφοφόρους τους. Μόνο οι χρυσοκάνθαροι των διαπλεκομένων Μέσων που χρόνια στη σειρά ποτίζουν τον κοσμάκη παραπληροφόρηση, σκουπίδια και χαυνωτική χρυσόσκονη τους υπερασπίζονται, σκίζοντας τα ιμάτιά τους και μιλώντας για ‘‘τραμπούκικες πρακτικές’’, ‘‘κινδύνους αντιδημοκρατικής εκτροπής’’, ‘‘βία’’. Ενώ η πραγματική βία (των κλομπς και των ασφυξιογόνων αερίων, μαζί με την άλλη, την ακόμα σκληρότερη – αυτή της πείνας, της ανεργίας, της ταπείνωσης, της χειραγώγησης, του αδιεξόδου, της αποπνευματοποίησης) κάλπαζε και καλπάζει αχαλιναγώγητη στους δρόμους, στα σπίτια και στα μυαλά.


Ας ψηφίστηκε το Μνημόνιο. Ας ψηφίστηκε και το Μεσοπρόθεσμο. Ας ψηφιστούν ακόμα άλλα εκατό νομοσχέδια που να παραδίδουν ‘‘γη και ύδωρ’’ στους διεθνείς τοκογλύφους. Ο ελληνικός λαός θα βρει τον τρόπο να ματαιώσει τα σχέδιά τους. Κάνοντας ακόμα και θυσίες, που όμως να πιάνουν τόπο.


Γιατί έχει ήδη κερδίσει μια πολύ σημαντική μάχη. Βγήκε επιτέλους από τη νάρκη του και αποφάσισε από παρατηρητής των γεγονότων να γίνει πολίτης. Να ανεβεί ο ίδιος στη σκηνή και να πει τον δικό του (έστω άγαρμπο ακόμα) λόγο, έξω από το στημένο παιχνίδι της κάστας των επαγγελματιών της πολιτικής.


Δεν χρειάστηκε κομματικό φλάμπουρο για να σταθεί από κάτω του. Είχε ήδη. Προς φρίκη των ‘’διεθνιστών’’ της Αριστεράς και κάτω από το απορημένο βλέμμα των τάχα ‘‘πατριωτών’’ της Δεξιάς, ύψωσε τη χλευαζόμενη και λοιδορούμενη από διανοούμενους-μεταπράτες, αυλοκόλακες δημοσιογράφους και λεπτεπίλεπτους ακτιβιστές γαλανόλευκη. Δεν μπορούσε να γίνει κι αλλιώς. Το διαρκώς ογκούμενο κίνημα των ‘‘Αγανακτισμένων’’ (τι αδόκιμος όρος – ας τον αντικαταστήσουμε με το ‘‘Αποφασισμένοι’’), είναι πάνω από κόμματα, ιδεολογίες, συμφέροντα και τάξεις. Η συντριπτικά μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, από τον Έβρο ως την Κρήτη, συνειδητοποίησε ότι αυτό που τίθεται εν αμφιβόλω σήμερα είναι η ίδια μας η υπόσταση ως έθνος, ως χώρα, ως κυρίαρχο κράτος.

Γι’ αυτό και ο αγώνας είναι πανεθνικός! Και ασφαλώς συνεχίζεται!
               
Και ασφαλώς θα είμαστε και σήμερα στο Σύνταγμα και σε εκατοντάδες άλλες πλατείες ανά την επικράτεια! Και αύριο! Και μεθαύριο! Ώσπου να φύγει αυτή η ηθικά έκπτωτη κυβέρνηση των τοποτηρητών του ΔΝΤ και η βούλησή μας να δημιουργήσει καινούργιες ανατάσεις.

Φτάσαμε στο Σύνταγμα από πολλούς δρόμους ο καθένας.  
                            
- Άλλοι σπρωγμένοι από την ανεργία,την ανέχεια ή το επισφαλές της εργασίας τους.                                                                                      
- Άλλοι πνιγμένοι από την αδικία, αφού οι υπεύθυνοι για τη βαθύτατη κρίση και τον διεθνή διασυρμό της χώρας παραμένουν ατιμώρητοι (και πάμπλουτοι), ενώ τα σπασμένα καλούνται να τα πληρώσουν και πάλι τα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα.                                                  
- Άλλοι απηυδισμένοι από την κατάντια της παιδείας και του πολιτισμού  σε μία χώρα που πρώτη στον κόσμο μετέτρεψε αυτές τις δύο έννοιες σε θεσμούς.                                                                                                  
- Άλλοι ανησυχώντας όλο και πιο πολύ για τα χαίνοντα εθνικά μας θέματα και την ενδοτική εξωτερική μας πολιτική.
                                                                       
- Άλλοι μη αντέχοντας να κλειδαμπαρώνονται τα βράδια στα σπίτια τους, κινδυνεύοντας σε μία πόλη και μία χώρα που είναι όλο και λιγότερο δική τους.                                                                                            
- Άλλοι με τα νεύρα σπασμένα από την απέραντη και ασύστολη ψευδολογία του Γ.Α.Π.                                                                                    
- Άλλοι, συνειδητοποιώντας ότι η πρόσφατη ‘‘κοινωνική’’ τους δράση που περιοριζόταν στον καθαρισμό των πεζοδρομίων από τις τσίχλες ή στην συμπαράταξή τους με τα μοντέλα που ήταν κατά της γούνας από λευκή αλεπού, ήταν τουλάχιστον νανουριστική εκτόνωση και ψευδαίσθηση συμμετοχής στα κοινά.
                                                                           
- Άλλοι, πάλι, έχοντας κουραστεί να περιμένουν μπροστά στα βουλευτικά γραφεία την υπεσχημένη ‘‘τακτοποίησή’’ τους.    
                                               
- Άλλοι ίσως (και τέλος) μην μπορώντας να συμβιβαστούν με την απότομη εκπαραθύρωσή τους από τον ‘‘παράδεισο’’ των διακοποδανείων, της μεζονέτας, του Down Town, του Cayenne, του τσιφτετελιού στην παραλιακή και της πρόθυμης Ουκρανέζας, και αποφάσισαν να ‘‘δράσουν’’ μπας και καταφέρουν να επανέλθουν (μαγικά μάλλον) στην προ της κρίσης ‘‘ανεμελιά’’…



Δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία το τι μας έφερε στο Σύνταγμα. Το σημαντικό είναι ότι συναντηθήκαμε, μιλήσαμε κι ακούσαμε, σμίξαμε τα χνώτα μας, αγγιχτήκαμε, συντροφέψαμε, κάναμε και δική μας έγνοια την έγνοια του πλησίον μας, πυρπόλησε τις καρδιές μας το δράμα της πατρίδας μας, γίναμε κοινωνία, γίναμε πολίτες.


Κάναμε και λάθη; Ναι.  Μήπως, όμως, δεν είναι ώρα για αυτοκριτική; Δεν ξέρω.

Το μόνο που γνωρίζω, είναι ότι η βαθιά μου έγνοια και η αναζωογονημένη ελπίδα μου, ότι αυτός ο τόπος μπορεί να δει προκοπή, φτάνει να μετράει τα βήματά του σωστά, με κάνει να σταθώ μπροστά σας και για μία ακόμα φορά (πάλι όχι με το χέρι στην καρδιά, αλλά με την καρδιά στο χέρι) να αναλάβω την ευθύνη να κοινοποιήσω την άποψή μου, σχετικά με τις ‘’λούμπες’’ που πέσαμε και πρέπει στο εξής να αποφύγουμε.


Και πρώτα απ’ όλα – πρέπει, πάση θυσία, να απομονώσουμε τους ‘‘μπαχαλάκηδες’’. Είτε βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία, είτε έχουν δικά τους ψυχικά κενά να καλύψουν, είτε, τέλος, είναι απλώς κρετίνοι, το σημαντικό είναι ότι λειτουργούν προβοκατόρικα και δίνουν ένα διαρκές άλλοθι στο σύστημα να ενεργοποιεί τις κατασταλτικές του δυνάμεις.


Από την άλλη, η διάθεση δημιουργίας που χαρακτηρίζει το κίνημά μας, δεν έχει καμία σχέση με τον καταστροφικό μηδενισμό τους. Τους έβλεπα να μπαινοβγαίνουν ανενόχλητοι στην πλατεία με τα λοστάρια παραμάσχαλα, να σπάνε τα πανέμορφα μαρμάρινα παγκάκια της, συχνά να στήνουν φιλική κουβέντα με άτομα των ομάδων περιφρούρησης και μάτωνε η καρδιά μου.


Και μετά να βγαίνουν στο δρόμο για τον κλεφτοπόλεμό τους, που, εκτός των άλλων, σηκώνει ένα δεύτερο προπέτασμα καπνού (εκτός από αυτό των δακρυγόνων) μπροστά στον στόχο μας. Που, ασφαλώς, δεν είναι οι ‘‘μπάτσοι’’!


Καμία ανοχή σε δαύτους! Με κάθε τρόπο! Με κάθε μέσο!


Ταυτόχρονα, είναι πολύ σημαντικό η ‘‘λαϊκή συνέλευση’’ στο κάτω μέρος της πλατείας να δικαιώσει το όνομά της. Ας μην κοροϊδευόμαστε. Αυτοί που μέχρι τώρα συγκεντρώνονται ως ‘‘μονιμάδες’’ εκεί (εξαιρώ τους καλοπροαίρετους και ίσως ανυποψίαστους) και επηρεάζουν καθοριστικά τις ‘‘αμεσοδημοκρατικές’’ αποφάσεις εξ ονόματος μας (που απουσιάζουμε, ενώ είναι χρέος μας να είμαστε όλοι εμείς εκεί), είναι μερικές δεκάδες νεαρών ατόμων συνήθως, οργανωμένων σε αριστερίστικα γκρουπούσκουλα, που με την κενολογία τους, τον μαξιμαλισμό τους και το ανεδαφικό των αιτημάτων τους αποξηραίνουν κάθε φρεσκάδα του κινήματος και απωθούν τον κόσμο.


Φανταστείτε τον πρεσαρισμένο από παντού μέσο και κανονικό άνθρωπο, που κάποια στιγμή σηκώθηκε επιτέλους από τον καναπέ του και κατέβηκε στο Σύνταγμα. Το πρώτο πράγμα που θα άκουσε, εν είδη ψιθύρου, είναι ότι μπροστά στη Βουλή μαζεύονται ακροδεξιοί ή κάφροι. Κατηφορίζει λοιπόν στους ‘‘δημοκράτες’’ της πλατείας και στήνεται να ακούσει τι λένε. Αν καταφέρει να αντέξει τα χρονοβόρα και ανούσια ‘‘διαδικαστικά’’ (του τύπου – ‘‘ψηφίστε το κατά πόσο μπορούμε να ψηφίσουμε ως ψήφισμα της λαϊκής συνέλευσης την παρακάτω πρόταση ψηφίσματος’’), να καταπιεί τις καταγγελίες εναντίον κάποιων που αποχώρησαν (επειδή πιθανότητα δεν τα βρήκαν μεταξύ τους στο ρόλο που θα παίξει η αγροτιά στην αυριανή δικτατορία του προλεταριάτου).


Στη συνέχεια θα υποστεί την αιθεροβάμονα και προβληματική ‘‘προβληματική’’  διάφορων πιτσιρικάδων, που ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον σε κούφια επαναστατικότητα, σχετικά με την απαλλοτρίωση των τραπεζών από τον λαό, το κίνημα του κομαντάντε Μάρκος και πώς μπορούμε να μεταφέρουμε τις εμπειρίες του από το Μεξικό στα Φάρσαλα, τους λαθρομετανάστες που συμμετέχουν στο κίνημα (πουλώντας λέιζερ) και πρέπει να νομιμοποιηθούν όλοι και τώρα, την εξαγωγή της ‘‘επανάστασής’’ μας και στις πέντε ηπείρους και άλλα παρόμοια ιλαρά.


Σήμερα, μάλιστα, θα άκουγε άναυδος και ύμνους και εκδηλώσεις συμπαράστασης για τους ‘‘αγωνιστές’’ με τις κουκούλες που συνελήφθησαν στα χτεσινά γεγονότα και σήμερα σαπίζουν στα κάτεργα της ΕΑΤ-ΕΣΑ. Μια-δυο φορές ακόμα στην πλατεία, και ο νορμάλ αυτός άνθρωπος θα επιστρέψει απογοητευμένος στον καναπέ του.


Το κίνημα είναι σοβαρή υπόθεση για να επιτρέψουμε στην οικτρή (συχνότατα δε και φαιδρή) μειοψηφία κάποιων αριστεριστών, να αποτελέσει τη φωνή του! Ας πάρουμε μέρος μαζικά στη συνέλευση! Ας την κάνουμε πραγματικά λαϊκή!


Τέλος, είναι καιρός να εκφραστούν με τρόπο απλό και συγκεκριμένο τα πραγματικά αιτήματά του κόσμου που συγκεντρώνεται στις πλατείες. Και αυτά έχουν να κάνουν με την τιμωρία των ενόχων για τη δεινή κατάσταση που βρέθηκε η χώρα μας. Με την ανατροπή του πολιτικού κατεστημένου της διαπλοκής και της διαφθοράς. Με τη συνταγματική αναθεώρηση που θα αποτρέπει την αλληλοσυγκάλυψη και θα καθιερώνει τον ουσιαστικό έλεγχο της κοινωνίας στις όποιες κυβερνητικές αποφάσεις. Με την αναζήτηση τρόπων εξόδου από την κρίση, που δεν θα ξεπουλάνε τη χώρα και τον εθνικό μας πλούτο. Με στήριξη των αδυνάτων. Με ανάπτυξη. Με αξιοκρατία παντού. Με αγάπη για την πατρίδα. Με έμπνευση, φαντασία και όραμα. Με πρόταγμα την παιδεία και τον πολιτισμό.

Για να γίνουν όμως τα παραπάνω, πρέπει να δείξουμε πείσμα, πίστη και επιμονή. Διώχνοντας από κοντά μας τους προβοκάτορες. Παίρνοντας εμείς οι πολλοί, τον λόγο στις συνελεύσεις.


Αυτά και θα επανέλθω…

_________________



Αλλά δεν επανήλθε ποτέ ο φίλος μου ο Πάνος. Δεν ξέρω τον λόγο, αλλά μπορώ να τον φανταστώ: μάλλον σιχάθηκε… Πολλοί σιχάθηκαν τότε, από κάποια στιγμή και μετά…  
Έτσι συμβαίνει με τους νεοέλληνες…  ‘Εμαθαν να υπομένουν και να κλείνονται στο καβούκι τους…  Το «μακριά από τον κώλο μου κι ας είναι και δυό δάχτυλα», το τηρούν κι ας μη το έχουν ξανακούσει… Δεν είναι σύνθημα, είναι νοοτροπεία…


@radical30








=====================


Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ.
 
από Πάνος Σταθόγιαννης                                                                             (Σημειώσεις)  Τετάρτη, 3 Ιουλίου 2013  
 
 
Γυμνά τα πέλματα, οι φτέρνες, δοκιμασμένος ο αστράγαλος πιο πάνω,
 
ανατριχιάζοντας, ορατές όλες οι  φτέρνες, ξυπόλυτος
 
– το ένα ποδάρι στην βρεγμένη άμμο με
 
δώδεκα χιλιάδες πεθαμένες αχιβάδες, φύκια ξερά,
 
εκεί που άλλαξε πλευρό συνέχεια η γυμνή γυναίκα και
 
ο ήλιος τη ζεμάτιζε, την αγαπούσε
 
– το άλλο ποδάρι στο κυματάκι
 
         λίγο
 
         γουλιά-γουλιά να έρχεται,
 
να φεύγει, να ξανάρχεται, αιώνες τώρα.
 
Ακόμη πιο βαθειά, ακούω πεντακάθαρα
 
: η θάλασσα πολλά φουστάνια, μισοφόρια δαντελωτά,
 
τσιτσίδι εν τούτοις η αθεόφοβη.
 
Γνωρίζω πως τα βοτσαλάκια κάτω
 
από νυχτερινά πατήματα ερωτευμένων λειάνθηκαν,
 
πολλές περαντζάδες πάνω-κάτω
 
         χέρι-χέρι
 
τρίβοντας το ένα το άλλο λειάνθηκαν.
 
Έρχεται το νερό κατόπιν, δροσιά στην κάψα τους,
 
κι ευθύς αμέσως πάλι οι τριγμοί
 
(αφή, ανίκητο μυστήριο, πολλά τραγούδια ξέρεις)
 
οι λυγμοί, οι σκληρύνσεις, οι καταποντισμοί,
 
         όλο και
 
κάποιο παροπλισμένο τρεχαντήρι θα αρέσκεται να βλέπει,
 
τρίμματα, θρύψαλα, διάττοντες η παλαιά μπογιά του,
 
         όλο και
 
κάποιο φως – η σελήνη, ας πούμε, τυχαία τάχα,
 
ένα κλεφτοφάναρο, τρεμίζων κύκλος καθυστερεί
 
και λάμπουν οι κεραμιδιές ραβδώσεις, η απαλότης των φαιών,
 
τα κάθιδρα πρασινάκια, εκείνα που μοιάζουν με εντόσθια
 
βιαίως ξεπαρθενεμένου στρειδιού (άλλο πάλι κι ετούτο)
 
         : όλα με τις Πλειάδες στους οφθαλμούςτων.
 
         Τι νύχτα
 
ατόφια σε μια φούχτα βότσαλα,
 
σε δύο φούχτες νερό θαλάσσης αλμυρό,
 
τι νύχτα
 
         άνευ προηγουμένου.
 
 
«Ο Θεός», συλλογιέμαι, «συντελείται διαρκώς».
 
Συλλογιέμαι πως ζούμε την Συντέλεια,
 
         ενώ
 
την αναμένουμε, οι αδαείς, να φανεί:
 
ποδάρι με μπότα, μπαμ και κάτω,
 
         ενώ
 
κατ’ ουσίαν είναι ήδη, εδώ όπως και πριν ήταν εδώ,
 
όπως θα είναι και μετά εδώ, αδιαλείπτως:
 
ποδάρι ξυπόλυτο σαν το δικό μου στο κυματάκι.
 
 
Ας δοξάζω, λοιπόν, τον Παράκλητο, που με ταξίδεψε ως εδώ,
 
απαλά φυσώντας τα φτερά που δεν ήξερα πως κατείχα
 
         (μου τα είχε χαρίσει
 
ο Ίδιος κι ύστερα με είχε τυφλώσει να μην τα βλέπω).
 
Ας δοξάζω τον Παράκλητο, που με ταξίδεψε ως εδώ,
 
με λογάκια ελληνικά να τον δοξάζω,
 
που από την ντουζίνα των πόνων μου ’δωσε
 
         μονάχα δύο
 
για υπόμνηση, να έχει η δεκάδα της χαράς να μετριέται,
 
που από την ντουζίνα των μηνών
 
         μόνο Ιανουάριο και Φεβρουάριο κρυψίνοες
 
(όχι Δεκέμβριο, διότι είναι τα Χριστούγεννα στη μέση
 
και τα παιδάκια του Θεού βρίσκουνε τρόπο να ζεσταθούνε
 
βρίσκουνε τρυφερή γωνιά για να μετρήσουν τα πουλιά τους),
 
         και δέκα μήνες μου ’δωσε
 
(τι χαρωπά πηδώντας κολλάει ο ένας στον άλλον
 
σαν τα παιδάκια του Θεού παραμονές Χριστούγεννα που παίζουνε
 
τη «μακριά γαϊδούρα»),
 
         να δύναμαι ξυπόλυτος –  
 
το ένα ποδάρι στην βρεγμένη άμμο με τις
 
δώδεκα χιλιάδες πεθαμένες αχιβάδες,
 
το άλλο στο κυματάκι,
 
να δέχεται εντός του νερού
 
         ό,τι το θείον
 
 
Και το μέγιστον των θαυμάτων
 
         : ξέρω!
 
Θέλω να πω, πως πια βλέπω πίσω από τον καθρέφτη
 
όχι τον Έναν εαυτό μου
 
μα τους Πολλούς
 
όλους όσοι με είχανε κρατήσει,
 
μια αράδα γράμματα,
 
         τόσο δα
 
         μια ζωή
 
όλους που έπονται
 
και θα αναλάβουν να με διεκπεραιώσουν.
 
Ίδετε τους
 
: με λογάκια ελληνικά δοξάζουν τον Παράκλητο
 
         όλοι -
 
         ο πρώτος
 
σήκωσε ένα λιθάρι στην Κολχίδα,
 
δεν έγραφε τίποτα από κάτω,
 
έγραψε ο ίδιος ιδιοχείρως,
 
         ο στερνός
 
ο μικρο-Κωνσταντίνος που και την αύριον,
 
         πάντοτε
 
ο καψερός, τον τάφο του θα κάνει εφαλτήριο,
 
να φέρει την Πεντάμορφη στης μούλας τα καπούλια.
 
 
Να όμως που τώρα
 
ζαβά-ζαβά ωσάν τον κάβουρα το πλήρωμα του χρόνου πλησιάζει
 
         εκ νέου
 
να ροκανίσω το κουκούλι της υπομονής,
 
κι ας προσπαθεί ο Έγελος την Ιστορία να κατσιάσει
 
στα συρτάρια του
 
         - ποιός νοιάζεται;
 
Μου ’ρχεται
 
(γιατί μ’ έχετε φέρει στο αμήν
 
προτού καλά-καλά αρχίσω να προσεύχομαι)
 
μου ’ρχεται, λέγω,
 
να πιάσω τα ουαί υμίν,
 
         για σας τους αλλουνούς
 
να πιάσω τα άγρια μπινελίκια,
 
τα κερατιάτικα, τα σκατά στα μούτρα σας
 
         σκυλιά
 
που στα δεντράκια μόνο ουρήσατε,
 
δεν προσκυνήσατε.
 
 
Το πλήρωμα αναμένω, τις προφητείες να αληθέψουν, σιωπηλός.
 
Κάνω πως κύπτω τον αυχένα τάχατες
 
         – χαρές εσείς!
 
Τον κύπτω πραγματικά,
 
κοιτάζω το ζερβί ποδάρι μου στο λίγο κυματάκι
 
         (εκεί να δεις χαρές
 
πραγματικές και πανηγύρια, καταδικά μου όμως)
 
κοιτάζω το δεξί ποδάρι μου,
 
         (ανάμεσα στα δυο ποδάρια μου
 
χώρος απέραντος για να σας γράψω κανονικά και μόλις ευκαιρήσω),
 
         και εκστατικός πορεύομαι
 
κουτσά-κουτσά, στραβά-στραβά, κι όσο βαστούν τα κότσια μου
 
στου Ταξιάρχη τις σπαθιές, στου θαύματος το στόμα.
 
Επίδαυρος,καλοκαίρι του 1992.
 
 
Dimitris Vardavas: Καλημέρα Πάνο, με το πρώτο άνοιγμα του φατσουντάδικου, μου έφτιαξες τη μέρα... νάσαι πάντα καλά…
 
 
 
 
 
=========================================
 
 
 
Ένα "κοίταγμα" του Δημήτρη Χίου, στον "Γραφιά" του Πάνου Σταθογιάννη
 
 
Συχνά ομολογείται ότι το να επιχειρήσεις να κάνεις κριτική ενός βιβλίου είναι κάτι σαν αρχέγονη τελετουργία. Με όσα ρίσκα και κινδύνους εμπεριέχει μια τέτοια ιεροπραξία, θα το προσπαθήσω...
 
Ο μυθιστοριογράφος Πάνος Σταθόγιαννης είναι ταυτόχρονα και θεωρητικός φιλόσοφος και είναι επομένως έτοιμος να προσφέρει τις προσωπικές του επιδρομές στη φύση θεμάτων όπως η ακατάσχετη εναλλαγή συναισθημάτων και ψυχικών παρορμήσεων, η σχεδόν αταξινόμητη παρουσία του ασυνείδητου και του συγγραφικού δαιμόνιου, και τελικά, αυτή τούτη η ύπαρξη και η ανυπαρξία.
 
Τα κείμενα του "Γραφιά" συνδέονται με μιά ανάλυση των παθών και, κατ΄επέκταση, των ελατηρίων που οδηγούν τον άνθρωπο στη δράση. Υπάρχουν προβληματισμοί επάνω στις διαφορές και τις ομοιότητες ανάμεσα στη μυθοπλασία και την ιστορία και, φυσικά, ανάμεσα στη ζωή της δράσης και την ζωή της περισυλλογής καθώς και την επίδρασή τους στο "είναι".
 
Καθώς διατρέχει κάποιος στις γραμμές των κειμένων, μπορεί να αναλογιστεί ότι, αυτές απευθύνονται σε όσους επιθυμούν να ενδυναμώσουν τις ικανότητές τους και την δέσμευσή τους στις περίπλοκες δυσκολίες και τα άγνωστα μυστήρια της σοβαρής μυθιστορηματικής γραφής, καθώς αυτή, πλην άλλων, είναι και πεισματάρα.
 
Στη μυθιστοριογραφία υπάρχουν και αλλόκοτες, εκκεντρικές, πρόσχαρες στιγμές. Αυτό συμβαίνει όταν, καθώς γράφεις, συντελούνται στους χαρακτήρες εκπληκτικές μεταστροφές, που αποκαλύπτουν τους εαυτούς τους επάνω στο χαρτί, με τρόπο αλλιώτικο από εκείνον που περίμενες.
 
Ανακαλύπτεις έτσι, ότι γνωρίζεις περισσότερα για την ζωή και τους χαρακτήρες της, από όσα νόμιζες. Τέτοιες στιγμές νοιώθεις κοντά σε κάθε τι ...εξώτερο! Και τέτοιες στιγμές προσφέρει απλόχερα ο "Γραφιάς". Η σχέση με τον εμπειρικό κόσμο είναι αναγκαία ή απλώς ευλογοφανής; Τα κείμενα του Πάνου Σταθόγιαννη είναι μιά θεωρία για την πραγματικότητα και μια ανάλυση για την ανθρώπινη ψυχολογία και τους τρόπους που οι άνθρωποι εξηγούν αυτή την πραγματικότητα. Στα κείμενά του έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με τον Λόγο και την διαλεκτική. Και ο Λόγος κινητοποιεί εξίσου το νου και τα συναισθήματα. Αντίθετα, η διαλεκτική ωθεί μονάχα το νου.
 
Ο Πάνος Σταθόγιαννης αποδεικνύει ότι είναι ικανός, από τη μιά μεριά να καταπιάνεται άμεσα με συγκεκριμένα και πρακτικά ζητήματα και, ταυτόχρονα, μέλημά του είναι να χρησιμοποιεί εικόνες που αναρριπίζουν το συναίσθημα του αναγνώστη. Τα ενθυμήματα και οι ατομικές συμπεριφορές, τα λεπτοφυή επιχειρήματα/στοχασμοί είναι πανταχού παρόντα και είναι αποτελεσματικά για τον φωτισμό της διάνοιας και εξίσου αποτελεσματικά στο να εξάπτουν και να ξεσηκώνουν τον συναισθηματικό κόσμο εκείνου που προσεγγίζει τα κείμενα.
 
Ο συγγραφέας αναπτύσσει μιά λεπτομερή ψυχολογική στάση που μπορεί να ενεργοποιηθεί από ένα είδος άτυπου συλλογισμού, και από ένα συγκεκριμένο και πρωτότυπο, ταυτόχρονα, πεζό-ποιητικό ύφος, που έρχεται να αγγίξει τα όρια του υπερρεαλισμού, με ένα απέραντο και ιδιαίτερα ανθεκτικό υλικό, μέσα σε μιά ιδιόρρυθμη και πυρετώδη ατμόσφαιρα.
 
Τα κείμενα του "Γραφιά" περιέχουν ιδέες που προκύπτουν με τόση ταχύτητα και πλούτο, που ορισμένες στιγμές το μυαλό σου θολώνει από τη θέρμη του περάσματός τους. Η ζωντάνια των χαρακτήρων, η ζωντάνια του αφηγητή, δίνουν πνοή στην όλη ιστορία. Καθώς τεμαχισμένο αλλά ταυτόχρονα και σύνολο, το έργο γίνεται ιδιόμορφο, μέσα στη διαύγειά του. Με τα καπρίτσια της γλώσσας και την υφή των λέξεων νοιώθεις να πλησιάζεις τα νοήματα των ήχων. Ο λόγος του και το διάσπαρτο υλικό του επιχειρεί ριψοκίνδυνους ελιγμούς.
 
Έχει σκοπό του τον έπαινο ή τον ψόγο συγκεκριμένων ιδιοτήτων/καταστάσεων του παρόντος. Υπενθυμίζει το παρελθόν και προδιαγράφει την ενδεδειγμένη πορεία για το μέλλον. Αναδεικνύει την σκοπιμότητα μιας δεδομένης θέσης και απόφασης. Γνωρίζει και κατανοεί τους στόχους και τις αξίες της ανθρώπινης ζωής. Παράλληλα, δίνει στον αναγνώστη την δυνατότητα να γνωρίσει καλά τα συστατικά στοιχεία της ανθρώπινης ευδαιμονίας και ευτυχίας. Η ανθρώπινη ευδαιμονία εδράζεται σε ηθικές και διανοητικές αρχές και στα μέσα για την απόκτησή τους.
 
Τελειώνοντας, δεν έχουμε παρά να θεωρήσουμε αυτό το βιβλίο, ως δώρο του Πάνου Σταθόγιαννη με εξαιρετικές πνευματικές λιχουδιές, που κρύβονται πίσω από θαμμένους συμβολισμούς. Ας το αποδεχθούμε ως αντίδωρο...
 
Δημήτρης Χίου
Αθήνα 24/6/2013
 ---------------
 
 
Dimitris Vardavas:
Ο Πάνος Σταθογιάννης δεν είναι μόνο ένας μεγάλος δημιουργός... είναι και ένας
εμπνευσμένος πολιτης. Για αυτό το δεύτερο μπορώ να έχω άποψη. Για τον "γραφιά" Πάνο Σταθογιαννη αδυνατώ, απλά είμαι ένας ακόμη πιστός αναγνώστης...
 
 
============================
 
 
Οι στίχοι αυτού του πανέμορφου τραγουδιού, ανήκουν στο καλό μου φίλο και μεγάλο πεζογράφο, ποιητή και στιχουργό, Πάνο Σταθογιάννη. Ναι είναι πάντα γερός και δημιουργικός όπως σήμερα.
 
* Video: Τζούλια Φορτούνη
* Μουσική: Τάσος Ιωαννίδης
* Στίχοι: Πάνος Σταθόγιαννης
* Ερμηνεία: Τάσος Ιωαννίδης, Μαρία Παπαλεοντίου
 
Nevermore
https://youtu.be/6FgWburx0XU
 
@radical30

Πάνος Σταθόγιαννης

Βρέθηκα στην “Κύπρο τη θαλασσοφίλητη” για την πρώτη βδομάδα γυρισμάτων της ταινίας μεγάλου μήκους “HOME, SWEET HOME”, της οποίας τυγχάνω συν-σεναριογράφος (μαζί με τον σκηνοθέτη Κυριάκο Τοφαρίδη). Κοινοποιώ εδώ μερικές φωτογραφίες που τράβηξε ο Κυριάκος από τα πρώτα γυρίσματα, τις πρόβες και τα διαλλείματα με τους σημαντικότερους συντελεστές (ηθοποιούς και συνεργείο)…

Απίθανη εμπειρία…

Συγκινήθηκα πολύ, βλέποντας κάποια πρόσωπα της φαντασίας μου να αποκτούν σάρκα και οστά στο πρόσωπο σπουδαίων ηθοποιών (από έξι χώρες!!!) και να λένε φωναχτά τα λόγια που τους έγραψα, σε σπίτια που χτίστηκαν επί τούτου, σε χώρους που τροποποιήθηκαν για να ταιριάξουν με τα "σκηνικά" του μυαλού μου…

Το πιο σπουδαίο όμως είναι ότι έκανα φιλίες εκεί. Φιλίες που νιώθω ότι θα κρατήσουν για πάντα...

Τα γυρίσματα συνεχίζονται.
Καλή επιτυχία, παιδιά!
------------------------------

‎"HOME, SWEET HOME" - This contemporary comedy investigates some of the most important global problems as these are expressed on the micro-level of a country, a community of people, and a family.
Από: Kyriacos Tofarides
------------------------------
Dimitris Vardavas
Χαίρομαι φίλε Πάνο για σένα και τις επιτυχίες σου. Χαίρομαι και για τις εντυπώσεις σου για τη Κύπρο και τους ανθρώπους της. Βλέπεις το μισό μου αίμα, εκείνο της μητέρας μου, είναι κυπριακό...

• Dimitris Vardavas
  
  
  
• https://youtu.be/UiInOwawUoM
  
  
  
  
  
  • Ελπίζω να μου συγχωρέσεις την αποκοτιά...
    
    
  
  
  



• 
  
  
  Πάνος Σταθόγιαννης
  
  
  
  
  • 
    Ειλικρινής, από καρδιάς εξομολόγηση και πολιτικά έντιμη δημόσια στάση! Με βάθος, με λογική, με συναίσθημα και συγκίνηση...
    Σε χάρηκα ιδιαίτερα, Δημήτρη
    Οφείλω να ομολογήσω ότι οι ίδιοι προβληματισμοί ταλανίζουν κι εμένα...
    Μάλλον θα αφεθώ στο ένστικτο της τελευταίας στιγμής, όταν θα βρεθώ μόνος πίσω από το παραβάν...
    Σε χαιρετώ, αγαπητέ φίλε!
    
    Πάνος
    
    
  
  
  



• 
  
  Dimitris Vardavas
  
  
  
  
  • Τιμή για εμένα τα δικά σου παραπάνω λόγια. Τα κρατώ σαν ένα πράσημο στο στήθος μου και σου ανταποδίδω τα συναισθήματα που τρέφω για σένα.
    
    
  • Εκτίμηση, σεβασμός, θαυμασμός για το Έργο σου και μια φιλία που δεν δικαιολογείται εξ αποστάσεως αλλά, πίστεψέ με, υπάρχει...
    
    
  
  
  

 
 
 

Απαντήστε...

ΑΝΕΒΗΚΑ Σ' ΕΝΑ ΒΟΥΝΟ ΚΑΙ ΑΝΟΙΞΑ ΤΟ ΣΤΟΜΑ....


από Πάνος Σταθόγιαννης
Δευτέρα, 13 Φεβρουάριος 2012
.



(Κείμενο σε κίτρινο θειούχου θερμοπίδακα. Ο Γραφιάς, ύστερα από παρατεταμένη περίοδο περισυλλογής,
εξέρχεται της σιωπής του και ομιλεί δημόσια. Επιτιθέμενος κατά μέτωπον.)



Λόγος πρώτος.

Είπα να ρίξω μια ματιά στις παραλίες. Εκεί όπου παλιότερα είχαν αράξει τα ξυλάρμενα οι Ίωνες κι είχανε φαγωθεί να σας κάνουνε δώρο κάτι καθρεφτάκια, αν θυμάστε, κάτι χάντρες. Να ιδώ το φως, που κάποτε παράσερνε το βλέμμα μου σε μπούστους μισάνοιχτους. Σε σεμνούλες χρυσόμυγες, σιγανά που βομβίζουν. Κι αν δώσει κι αναζωπυρωθεί το σκίρτημα στα σκέλια μου και στα νεφρούλια της καρδιάς μου, να πέσω τότε κάτω μπρούμυτα. Να προσκυνήσω. Την ώρα που με παφλασμό θα βγαίνει η Λουόμενη, αποδεικνύοντας ότι και το μάρμαρο ροδάκινο είναι. Ανοίγει τόσο τρυφερά, που αυτοστιγμεί στη θάλασσα πνέουν οι ούριοι.

Κι είδα τον μαύρο θάνατο να παίρνει τους ανθρώπους. Να πηγαίνει μετά στις πεζούλες σκυφτός, σβαρνίζοντάς τους. Κι ύστερα να ξανάρχεται. Να παίρνει κι άλλους. Να παίρνει τα παιδάκια τους και να τα κάνει φίδια - φολίδες στο δέρμα, διχάλα η γλώσσα, τα πατάει όποιος βρει στο κεφάλι. Να μένουν αβοήθητα το βράδυ τα καντήλια. Μπροστά σε αναθήματα που δεν βοήθησαν, αλλά γυαλίζουνε ακόμα – μαλαματένια χεράκια άναυδα, ποδάκια τερακότες. Γι’ αυτό, λοιπόν,

ουαί υμίν, παλιάνθρωποι,

ουαί, υμίν, κωθώνια,

που λύσσα σας κυρίεψε να της κατεδαφίσετε τη δόξα. Κι έσταζε ακόμα πάνω της το κύμα – μεριές-μεριές, στην ήβη της, είχε και φυσαλίδες. Ράθυμη και γυμνούλα, η καλή μας, με στρογγυλάδες, μια που στο τέλος η μητρότης υπερτέρησε. Ωραία σαν θαλάσσια λέαινα, λεχώνα. Και γύρω εμείς – παιδιά της. Να πίνουμε απ’ το στήθος της. Να γλείφουμε τ’ αλάτι.

Εδώ, βρε πανηλίθιοι, βρήκατε να σηκώσετε τα μαύρα ξόανα; Εδώ που μας ταΐζει η ωραία μάνα μας και, κάποτε, σκύβει κι αυτή να γλείψει το αλάτι απ’ τις δικές μας πληγές; Γιατί εμείς είμαστε εκείνα τα παιδάκια που θα επιστρέψουν ως ερπετά. Εμείς είμαστε εκείνα τα παιδάκια που τα παίρνει ο θάνατος. Γι’ αυτό, λοιπόν,

ουαί, υμίν, παλιάνθρωποι,

ουαί και εμοί τω ιδίω.



Λόγος δεύτερος.

Σας είπα παραπάνω ‘‘πανηλίθιους’’ και, επ’ ευκαιρία, θέλω αυτόν τον λόγο μου το δεύτερο να τον αφιερώσω στη βλακεία. «Να ξέρεις, δεν υπάρχει πιο μεγάλη αρκούδα από δαύτη», έλεγε κάποιος κάποτε, που είχε φαγωθεί από αρκούδες κι αρκούδες. Τη φανταζόμουνα σαν άγριο αμάρτημα, με τρίχες και μυώνες. Να την τρελαίνει το αγριόμελο, μα πιο πολύ το ανθρώπινο μυαλό να την τραβάει. Και την είδα να πάει γενεές δεκατέσσερις – απ’ τον παππού στον εγγονό, χωρίς να παρακάμπτει τον πατέρα.

Και οι τρεις τους με ‘‘μπόμπες’’ φτιαγμένοι, σε σκυλάδικο έξω απ’ την Κόρινθο – όχι εκείνη του σύμπαντος. Είχε και Ουκρανέζες. Το πρωί και οι τρεις τους στην κάλπη. Άλλο κόμμα ο ένας, άλλο κόμμα ο άλλος – να σφάζονται. Ανασταίνονται γύρω στ’ απόγευμα και ξανά στα μαχαίρια. Γιατί κάποιος τους πρόλαβε – πάρκαρε πρώτος. Στο μουνί μόνο τα βρίσκουν. Κι αν είναι και βαρβαρικό, βουστροφηδόν το κατσαρώνουν με τη γλώσσα. Πέφτουν κι οι τρεις να κοιμηθούν, ενώ η Ελλάδα τούς τραβάει το πάπλωμα και πάει αλλού να πει τα απροσκύνητα. Κι εμείς – εδώ, μαζί τους. Μαζί με την αρκούδα. Γι’ αυτό, λοιπόν,

ουαί υμίν, παλιάνθρωποι,

ουαί υμίν, κωθώνια,

αύριο θα σας σέρνουν δεμένους μαζί τους οι τράπεζες, να σας γαμάνε όποτε γουστάρουν. Και κανένας δεν θα ’ναι Σπαρτιάτης – μόνο είλωτες, πρόσκοποι, στοιβαγμένα κουτιά, κεκαρμένοι. Με τα φτερά στους χαρτοφύλακες, θυροτηλέφωνο στον κρόταφο τον γκρίζο. Τάχα πρώην Ελασίτες, τάχα πρώην Γεράρδοι. Πίσω, θα τρέχει μόνο ο ίσκιος σας, λιώμα στην άσφαλτο. Ούτε έναν πόντο δε θα σηκωθεί για να σας ντύσει, έτσι όπως στέκεστε –καλή ώρα, σαν και τώρα– κι ακούτε αυτά τα λόγια μου, ηλίθιοι. Και βιάζεστε χαρτί και καλαμάρι να τα πάτε στον καδή, να τα ζυγίσει. Τα λόγια μου τα ηλίθια, μια που μιλάω διαρκώς μαζί σας και, λίγο-λίγο, πήρα κι εγώ την ίδια την κοψιά με τα κουνιάδια σας. Γι’ αυτό, λοιπόν,

ουαί, υμίν, παλιάνθρωποι,

ουαί και εμοί τω ιδίω.



Λόγος τρίτος.

Χαφιέδες μόνο πάνε στον καδή. Μόνο ρουφιάνοι. Η προδοσία κατοικεί σε σώματα μπασμένα. Μπασμένος ήτανε ο Εφιάλτης στα Στενά. Καραμπασμένος και ο Πήλιος Γούσης. Και μάλιστα υποφέρουν όλοι τους από βουβωνοκοίλη. Κι ως στέκονται με πρώτο πλάνο το φούσκωμα στους όρχεις τους, δείχνουν ακόμα πιο μπασμένοι. Γι’ αυτό και μόνο με αρχίδια τους συγκρίνουν. Ποτέ δεν λάμπουν οι προδότες. Στέκουν παράμερα και σε κοιτούν στραβά-στραβά. Δικαιολογούνται ότι πάσχουν από στραβισμό, κι αυτό είναι η μόνη αλήθεια που έχει πει η ψυχή τους. Κατά τα άλλα, είναι όλοι τους Πιτυοκάμπτες, αλλά στο πιο γελοίο (αν και εξίσου επικίνδυνο), που σου ’ρχεται ωραία παρατσούκλια να τους βγάλεις. ‘‘Τζιτζίκουλες’’, ας πούμε. Στα ρώσικα – ‘‘γκλεντούρτσικ’’.

Σ’ έχουν στο μάτι – τώρα, σε ποιο από τα δυο; θα σε γελάσω. Συνήθως χρησιμοποιούν ως άλλοθι το μπόι τους, το γεγονός ότι, παλιά, προ εαυτού, σου ’πλυνε το μαντίλι η γυναίκα τους στη βρύση, ή, ζαρωμένοι στα στασίδια τους, σε είδαν ν’ ανεβαίνεις στην πυρρά χλωρός. Πουλιά οι ίδιοι ετερόφωτα, δεν εννοούν τι σόι πουλί είναι ο φοίνικας και πώς, με φλόγα από τη γλώσσα του, ανάβει τα φτερά του κι ανεβαίνει. Γι’ αυτό, λοιπόν,

ουαί, υμίν, παλιάνθρωποι,

ουαί υμίν, κωθώνια,

που τους αφήσατε να σκύψουν στα πηγάδια σας. Κι είδαν εκεί και ξαναείδαν το αστείο πρόσωπό. Που, έτσι όπως βάζω την παλάμη μου αντήλιο, μου φαίνεται πως έμοιαζε πολύ με το δικό σας. Τα ίδια προβατίσια χείλη, η μύτη ζουληγμένη σαν τον στόκο. Τα κρύβει πίσω απ’ την κουκούλα και στρέφεται αργά, καθώς η μυτερή κουκούλα τον ψηλώνει. Κι εσείς ούτε που του δαγκώσατε το δάχτυλο, που υψώθηκε και είπε ‘‘αυτός’’. Κι ήμουν εγώ ‘‘αυτός’’. Ήσουν εσύ, αυτοπροσώπως. Γι’ αυτό, λοιπόν,

ουαί υμίν, παλιάνθρωποι,

ουαί και εμοί τω ιδίω.



Λόγος τέταρτος.

Δεν θα μπορούσα να ξεχάσω την πενία. Αυτούς που απλώνουν άδειο χέρι και το ξαναπαίρνουν πίσω άδειο. Ενώ, στο βάθος, ζουμερές πορτοκαλιές, στο σύρμα να ξεραίνονται σαφρίδια. Κι αυτοί την τρίχα να τη σκίζουνε στα τέσσερα, να πίνουν τη σταγόνα δέκα μέρες. Ωραίοι όλοι τους. Άμα τους πιάσεις με το μαλακό, θα σε γνωρίσουν. Θα ’ρθουν και θα σου πουν να διαλέξεις εσύ το χρώμα που θα βάψουν το βαρκάκι τους. Κι αν τύχει και χορέψετε μαζί σε πανηγύρι, θα σου ζητήσουν να βαφτίσεις το παιδί τους – τέτοια έχουν κάμποσα. Θα δανειστούν να παραγγείλουνε τις γκιόσες και τις μπύρες. Όμως στο σπίτι τους δε θα σε βάλουνε ποτέ – είναι φτωχοί και ντρέπονται, γιατί τους λείπει το ντραμπούι.

Σ’ αυτούς χρωστάτε που δεν έχετε στον κώλο μανιβέλα. Ως τώρα, βέβαια, γιατί αύριο σας βλέπω και με τέτοιο εξάρτημα. Και πώς σας πάει. Να σας κουρδίζουν το πρωί και να σας αμολάνε, τίγκα στη λίγδα και στο μηχανέλαιο. Όμως εκείνους δεν μπορούν. Γιατί εκείνοι διέκριναν εγκαίρως κάτι άχρηστο – ότι η μάσκα, αν δεν κρύβει πίσω της ψυχή, δεν κάνει ούτε για μάσκα. Τώρα ο μπακάλης δεν τους δίνει βερεσέ, ο κόνδωρ ο καλός δεν τους ταϊζει. Τους βρίσκουν ύστερα από δέκα μέρες οι γειτόνοι. Απ’ τη βρώμα. «Εκείνος ο κωλόγερος τα τίναξε», λένε τα λόγια τα δικά σας. Με το στόμα σας. Ύστερα σπεύδετε μαζί να απολυμάνετε τους διαδρόμους. Γι’ αυτό, λοιπόν,

ουαί υμίν, παλιάνθρωποι,

ουαί υμίν, κωθώνια,

που με μετάθεση τους στείλατε στις Εξηκονταρχίες. Με ψείρα να βοσκάει στο γιακά και χίλια-δυο περίστροφα χωμένα στο μυαλό τους. Η μοναξιά τους – μια γυναίκα άπιστη και μόνο η πείνα στέκεται στην πόρτα και γαβγίζει. Όχι αυτή του στομαχιού, βρε ανάλγητοι, αλλά κι αυτή του στομαχιού – για λίγο την περνάτε; Γι’ αυτό, λοιπόν,

ουαί υμίν, παλιάνθρωποι,

ουαί και εμοί τω ιδίω.



Λόγος πέμπτος.

Κάποιος θα ’ρθει ξανά εδώ και θα ξαναμιλήσει με τα λόγια μου. Να τον πιστέψετε – δεν έχει σημασία ποιος τα λέει. Μόνο να έχει τον λυγμό στο μικροτσίπ του. Και μια πηγή για το νερό που πίνουν τα παιδιά μας. Όταν θα ξεδιψάνε, μιλιά να βγάζει το νεράκι και να λέει – «Παιδιά, προσέξτε!»

Όμως εσείς, το ξέρω, θα τον διώξετε. Θα βγουν μπροστά οι προεστοί – ένα ποτήρι τσίπουρο μονάχα κι αυτό από το σώσμα. Αμέσως ύστερα – «Σύρε, ξενάκι, στο καλό, σύρε σε ξένον τόπο». Νύχτα βαθιά και χιόνι ακόμα κι απ’ τη νύχτα πιο βαθύ. Κι αυτός ένας λιανός πολύ, ένας τουρτούρης. Γι’ αυτό, λοιπόν,

ουαί υμίν, παλιάνθρωποι,

ουαί υμίν κωθώνια,

που έφυγε διωγμένος κι άπολις, και τον προλάβανε οι λύκοι στην κλεισούρα. Τον είδα χρόνια αργότερα. Ίσως και να ’ταν κάποιος άλλος – δεν πειράζει. Είχε ξεχάσει πια το σύνθημα – τρελός στο κέντρο του χωριού, μια Καθαρά Δευτέρα. Κρατάει στο χέρι θυμιατό σε εχθρικές Μαντόνες. Περνούν τα Παναθήναια κι αυτός δεν στεφανώνεται. Δεν καβαλάει άλογα, δεν σπάει ρόδια. Κι ούτε μία ομάδα αντάρτικη δεν τόνε θέλει σύντροφο στα όρη. Έχει πεθάνει προ πολλού, μα δεν το ξέρει. Και το χειρότερο – ατσίγαρος τρεις μέρες τώρα. Γι’ αυτό, λοιπόν,

ουαί υμίν, παλιάνθρωποι,

ουαί και εμοί τω ιδίω.



Απόσπασμα από την ανέκδοτη σύνθεση "Ο ΓΡΑΦΙΑΣ" .

ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ...
ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ

από τον Πάνο Σταθόγιαννη,
Παρασκευή, 1 Ιουλίου 2011

Η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου είναι πλέον έκθετη στα μάτια των αφυπνισθέντων πολιτών και είναι απλώς ζήτημα χρόνου η πτώση και η έκπτωσή της. Οι βουλευτές και οι υπουργοί της έχουν μετατραπεί σε αντικείμενα ενεργητικής περιφρόνησης (γιαούρτια, αυγά, μπογιές) από τους πρώην ψηφοφόρους τους.

Μόνο οι χρυσοκάνθαροι των διαπλεκομένων Μέσων που χρόνια στη σειρά ποτίζουν τον κοσμάκη παραπληροφόρηση, σκουπίδια και χαυνωτική χρυσόσκονη τους υπερασπίζονται, σκίζοντας τα ιμάτιά τους και μιλώντας για ‘‘τραμπούκικες πρακτικές’’, ‘‘κινδύνους αντιδημοκρατικής εκτροπής’’, ‘‘βία’’. Ενώ η πραγματική βία (των κλομπς και των ασφυξιογόνων αερίων, μαζί με την άλλη, την ακόμα σκληρότερη – αυτή της πείνας, της ανεργίας, της ταπείνωσης, της χειραγώγησης, του αδιεξόδου, της αποπνευματοποίησης) κάλπαζε και καλπάζει αχαλιναγώγητη στους δρόμους, στα σπίτια και στα μυαλά.

Ας ψηφίστηκε το Μνημόνιο. Ας ψηφίστηκε και το Μεσοπρόθεσμο. Ας ψηφιστούν ακόμα άλλα εκατό νομοσχέδια που να παραδίδουν ‘‘γη και ύδωρ’’ στους διεθνείς τοκογλύφους. Ο ελληνικός λαός θα βρει τον τρόπο να ματαιώσει τα σχέδιά τους. Κάνοντας ακόμα και θυσίες, που όμως να πιάνουν τόπο.

Γιατί έχει ήδη κερδίσει μια πολύ σημαντική μάχη. Βγήκε επιτέλους από τη νάρκη του και αποφάσισε από παρατηρητής των γεγονότων να γίνει πολίτης. Να ανεβεί ο ίδιος στη σκηνή και να πει τον δικό του (έστω άγαρμπο ακόμα) λόγο, έξω από το στημένο παιχνίδι της κάστας των επαγγελματιών της πολιτικής.

Δεν χρειάστηκε κομματικό φλάμπουρο για να σταθεί από κάτω του. Είχε ήδη. Προς φρίκη των ''διεθνιστών'' της Αριστεράς και κάτω από το απορημένο βλέμμα των τάχα ‘‘πατριωτών’’ της Δεξιάς, ύψωσε τη χλευαζόμενη και λοιδορούμενη από διανοούμενους-μεταπράτες, αυλοκόλακες δημοσιογράφους και λεπτεπίλεπτους ακτιβιστές γαλανόλευκη. Δεν μπορούσε να γίνει κι αλλιώς.

Το διαρκώς ογκούμενο κίνημα των ‘‘Αγανακτισμένων’’ (τι αδόκιμος όρος – ας τον αντικαταστήσουμε με το ‘‘Αποφασισμένοι’’), είναι πάνω από κόμματα, ιδεολογίες, συμφέροντα και τάξεις. Η συντριπτικά μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, από τον Έβρο ως την Κρήτη, συνειδητοποίησε ότι αυτό που τίθεται εν αμφιβόλω σήμερα είναι η ίδια μας η υπόσταση ως έθνος, ως χώρα, ως κυρίαρχο κράτος.

Γι’ αυτό και ο αγώνας είναι πανεθνικός!

Και ασφαλώς συνεχίζεται!

Και ασφαλώς θα είμαστε και σήμερα στο Σύνταγμα και σε εκατοντάδες άλλες πλατείες ανά την επικράτεια!

Και αύριο! Και μεθαύριο! Ώσπου να φύγει αυτή η ηθικά έκπτωτη κυβέρνηση των τοποτηρητών του ΔΝΤ και η βούλησή μας να δημιουργήσει καινούργιες ανατάσεις.

Φτάσαμε στο Σύνταγμα από πολλούς δρόμους ο καθένας. Άλλοι σπρωγμένοι από την ανεργία και την ανέχεια ή το επισφαλές της εργασίας τους. Άλλοι πνιγμένοι από την αδικία, αφού οι υπεύθυνοι για τη βαθύτατη κρίση και τον διεθνή διασυρμό της χώρας παραμένουν ατιμώρητοι (και πάμπλουτοι), ενώ τα σπασμένα καλούνται να τα πληρώσουν και πάλι τα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα. Άλλοι απηυδισμένοι από την κατάντια της παιδείας και του πολιτισμού σε μία χώρα που πρώτη στον κόσμο μετέτρεψε αυτές τις δύο έννοιες σε θεσμούς. Άλλοι ανησυχώντας όλο και πιο πολύ για τα χαίνοντα εθνικά μας θέματα και την ενδοτική εξωτερική μας πολιτική. Άλλοι μη αντέχοντας να κλειδαμπαρώνονται τα βράδια στα σπίτια τους, κινδυνεύοντας σε μία πόλη και μία χώρα που είναι όλο και λιγότερο δική τους. Άλλοι με τα νεύρα σπασμένα από την απέραντη και ασύστολη ψευδολογία του Γ.Α.Π.

Άλλοι από μοναξιά. Άλλοι, συνειδητοποιώντας ότι η πρόσφατη ‘‘κοινωνική’’ τους δράση που περιοριζόταν στον καθαρισμό των πεζοδρομίων από τις τσίχλες ή στην συμπαράταξή τους με τα μοντέλα που ήταν κατά της γούνας από λευκή αλεπού ήταν τουλάχιστον νανουριστική εκτόνωση και ψευδαίσθηση συμμετοχής στα κοινά. Άλλοι, πάλι, έχοντας κουραστεί να περιμένουν μπροστά στα βουλευτικά γραφεία την υπεσχημένη ‘‘τακτοποίησή’’ τους. Άλλοι ίσως (και τέλος) μην μπορώντας να συμβιβαστούν με την απότομη εκπαραθύρωσή τους από τον ‘‘παράδεισο’’ των διακοποδανείων, της μεζονέτας, του Down Town, του Cayenne, του τσιφτετελιού στην παραλιακή και της πρόθυμης Ουκρανέζας, και αποφάσισαν να ‘‘δράσουν’’ μπας και καταφέρουν να επανέλθουν (μαγικά μάλλον) στην προ της κρίσης ‘‘ανεμελιά’’…

Δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία το τι μας έφερε στο Σύνταγμα.

Το σημαντικό είναι ότι συναντηθήκαμε, μιλήσαμε κι ακούσαμε, σμίξαμε τα χνώτα μας, αγγιχτήκαμε, συντροφέψαμε, κάναμε και δική μας έγνοια την έγνοια του πλησίον μας, πυρπόλησε τις καρδιές μας το δράμα της πατρίδας μας, γίναμε κοινωνία, γίναμε πολίτες.

Κάναμε και λάθη; Ναι.
Μήπως, όμως, δεν είναι ώρα για αυτοκριτική; Δεν ξέρω.

Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι η βαθιά μου έγνοια και η αναζωογονημένη ελπίδα μου ότι αυτός ο τόπος μπορεί να δει προκοπή, φτάνει να μετράει τα βήματά του σωστά, με κάνει να σταθώ μπροστά σας και για μία ακόμα φορά (πάλι όχι με το χέρι στην καρδιά, αλλά με την καρδιά στο χέρι) να αναλάβω την ευθύνη να κοινοποιήσω την άποψή μου σχετικά με τις ''λούμπες'' που πέσαμε και πρέπει στο εξής να αποφύγουμε.

Και πρώτα απ’ όλα – πρέπει πάση θυσία να απομονώσουμε τους ‘‘μπαχαλάκηδες’’. Είτε βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία, είτε έχουν δικά τους ψυχικά κενά να καλύψουν, είτε, τέλος, είναι απλώς κρετίνοι, το σημαντικό είναι ότι λειτουργούν προβοκατόρικα και δίνουν ένα διαρκές άλλοθι στο σύστημα να ενεργοποιεί τις κατασταλτικές του δυνάμεις. Από την άλλη, η διάθεση δημιουργίας που χαρακτηρίζει το κίνημά μας δεν έχει καμία σχέση με τον καταστροφικό μηδενισμό τους.

Τους έβλεπα να μπαινοβγαίνουν ανενόχλητοι στην πλατεία με τα λοστάρια παραμάσχαλα, να σπάνε τα πανέμορφα μαρμάρινα παγκάκια της, συχνά να στήνουν φιλική κουβέντα με άτομα των ομάδων περιφρούρησης και μάτωνε η καρδιά μου. Και μετά να βγαίνουν στο δρόμο για τον κλεφτοπόλεμό τους, που, εκτός των άλλων, σηκώνει ένα δεύτερο προπέτασμα καπνού (εκτός από αυτό των δακρυγόνων) μπροστά στον στόχο μας. Που, ασφαλώς, δεν είναι οι ‘‘μπάτσοι’’!

Καμία ανοχή σε δαύτους! Με κάθε τρόπο! Με κάθε μέσο!

Ταυτόχρονα, είναι πολύ σημαντικό η ‘‘λαϊκή συνέλευση’’ στο κάτω μέρος της πλατείας να δικαιώσει το όνομά της. Ας μην κοροϊδευόμαστε. Αυτοί που μέχρι τώρα συγκεντρώνονται ως ‘‘μονιμάδες’’ εκεί (εξαιρώ τους καλοπροαίρετους και ίσως ανυποψίαστους) και επηρεάζουν καθοριστικά τις ‘‘αμεσοδημοκρατικές’’ αποφάσεις εξ ονόματος μας (που απουσιάζουμε, ενώ είναι χρέος μας να είμαστε όλοι εμείς εκεί) είναι μερικές δεκάδες νεαρών ατόμων συνήθως, οργανωμένων σε αριστερίστικα γκρουπούσκουλα, που με την κενολογία τους, τον μαξιμαλισμό τους και το ανεδαφικό των αιτημάτων τους αποξηραίνουν κάθε φρεσκάδα του κινήματος και απωθούν τον κόσμο. Φανταστείτε τον πρεσαρισμένο από παντού μέσο και κανονικό άνθρωπο που κάποια στιγμή σηκώθηκε επιτέλους από τον καναπέ του και κατέβηκε στο Σύνταγμα.

Το πρώτο πράγμα που θα άκουσε εν είδη ψιθύρου είναι ότι μπροστά στη Βουλή μαζεύονται ακροδεξιοί ή κάφροι. Κατηφορίζει λοιπόν στους ‘‘δημοκράτες’’ της πλατείας και στήνεται να ακούσει τι λένε. Αν καταφέρει να αντέξει τα χρονοβόρα και ανούσια ‘‘διαδικαστικά’’ (του τύπου – ‘‘ψηφίστε το κατά πόσο μπορούμε να ψηφίσουμε ως ψήφισμα της λαϊκής συνέλευσης την παρακάτω πρόταση ψηφίσματος’’), να καταπιεί τις καταγγελίες εναντίον κάποιων που αποχώρησαν (επειδή πιθανότητα δεν τα βρήκαν μεταξύ τους στο ρόλο που θα παίξει η αγροτιά στην αυριανή δικτατορία του προλεταριάτου).

Στη συνέχεια θα υποστεί την αιθεροβάμονα και προβληματική ‘‘προβληματική’’ διάφορων πιτσιρικάδων που ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον σε κούφια επαναστατικότητα, σχετικά με την απαλλοτρίωση των τραπεζών από τον λαό, το κίνημα του κομαντάντε Μάρκος και πώς μπορούμε να μεταφέρουμε τις εμπειρίες του από το Μεξικό στα Φάρσαλα, τους λαθρομετανάστες που συμμετέχουν στο κίνημα (πουλώντας λέιζερ) και πρέπει να νομιμοποιηθούν όλοι και τώρα, την εξαγωγή της ‘‘επανάστασής’’ μας και στις πέντε ηπείρους και άλλα παρόμοια ιλαρά.

Σήμερα, μάλιστα, θα άκουγε άναυδος και ύμνους και εκδηλώσεις συμπαράστασης για τους ‘‘αγωνιστές’’ με τις κουκούλες που συνελήφθησαν στα χτεσινά γεγονότα και σήμερα σαπίζουν στα κάτεργα της ΕΑΤ-ΕΣΑ. Μια-δυο φορές ακόμα στην πλατεία, και ο νορμάλ αυτός άνθρωπος θα επιστρέψει απογοητευμένος στον καναπέ του.

Το κίνημα είναι σοβαρή υπόθεση για να επιτρέψουμε στην οικτρή (συχνότατα δε και φαιδρή) μειοψηφία των αριστεριστών να αποτελέσει τη φωνή του! Ας πάρουμε μέρος μαζικά στη συνέλευση! Ας την κάνουμε πραγματικά λαϊκή!

Τέλος, είναι καιρός να εκφραστούν με τρόπο απλό και συγκεκριμένο τα πραγματικά αιτήματά του κόσμου που συγκεντρώνεται στις πλατείες. Και αυτά έχουν να κάνουν με την τιμωρία των ενόχων για τη δεινή κατάσταση που βρέθηκε η χώρα μας. Με την ανατροπή του πολιτικού κατεστημένου της διαπλοκής και της διαφθοράς. Με τη συνταγματική αναθεώρηση που θα αποτρέπει την αλληλοσυγκάλυψη και θα καθιερώνει τον ουσιαστικό έλεγχο της κοινωνίας στις όποιες κυβερνητικές αποφάσεις. Με την αναζήτηση τρόπων εξόδου από την κρίση που δεν θα ξεπουλάνε τη χώρα και τον εθνικό μας πλούτο. Με στήριξη των αδυνάτων. Με ανάπτυξη. Με αξιοκρατία παντού. Με αγάπη για την πατρίδα. Με έμπνευση, φαντασία και όραμα. Με πρόταγμα την παιδεία και τον πολιτισμό.

Για να γίνουν όμως τα παραπάνω, πρέπει να δείξουμε πείσμα, πίστη και επιμονή. Διώχνοντας από κοντά μας τους προβοκάτορες. Παίρνοντας εμείς οι πολλοί τον λόγο στις συνελεύσεις.

Αυτά και θα επανέλθω…


πηγή: facebook