Έλληνες και Τούρκοι...

......Αναζητώντας τον επόμενο αποδιοπομπαίο τράγο και το δαίμονα που θα ενσωματώνει και θα επωμιστεί την οργή για όσα μας σέρνουν στην άβυσσο της κοινωνικής καταστροφής, η «κοινή γνώμη», σαν πυξίδα που ψάχνει ζαλισμένη τον βορρά, προσανατολίζεται από το μετανάστη και τον ξένο, στον Γερμανό «δυνάστη» και στον «παραδοσιακό» «τελετουργικό» εχθρό, τον Τούρκο.

Προϋπόθεση για την «επαναπροσέγγιση των λαών» είναι η αναζήτηση και αναγνώριση της αλήθειας. Ποιας αλήθειας όμως; Της «ιστορικής»; Εκείνης που γράφουν όσοι νικούν ή αλλάζουν κατά καιρούς όσοι εφήμερα επικρατούν; Aδιέξοδο;

Ίσως, ξεκινώντας ακριβώς από την αφήγηση των γεγονότων από όσους τα έζησαν. Όχι ως περιγραφή της τότε πραγματικότητας, αλλά ως την πρόσληψή της από τους τελευταίους. Με επίγνωση ότι η γενίκευση είναι εξ ορισμού ανακριβής και αλλοιωμένη από συναισθηματικά φορτία. Συνειδητοποιώντας όμως και ότι αυτή είναι αναμφισβήτητα μια πραγματικότητα που οι άνθρωποι βίωσαν στο πετσί τους μέσα από το συναισθηματικό τους κόσμο και την κατανόηση. Σαν ψηφίδες μπορούν να σχηματίσουν αδρές ή πιο ευκρινείς γραμμές της ιστορικής εικόνας. Ή καλύτερα, όσων θα βλέπαμε με τα δικά μας μάτια και καρδιά εάν είμασταν εκεί τη στιγμή των γεγονότων....

Απόσπασμα από άρθρο του Mίλτου Παύλου* στο protagon.gr

* Περί προσωπικής εμπειρίας και αφηγήσεων: ο γράφων προέρχεται από οικογένειες προσφύγων της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης και έχει ακούσει πολλές και διαφορετικές ιστορίες για Τούρκους και Έλληνες.

-----------
Σχόλιο:
Που να βρεθούν όμως σήμερα αυτοί οι βιοματικοί αφηγητές; Και ποιός μπορεί σήμερα να μιλήσει αυθεντικά εκ μέρους τους; Αδιέξοδο!!!

radical30