ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ

Anna Tsekoura

"Παππού, γιατι αυτός ο κύριος στην τηλεόραση είχε αίματα στο κεφάλι;"
"Κάποιος τον χτύπησε παιδί μου."
" Ναι παππού, είδα καποιους που του έριχναν γροθιές στο κεφάλι του και δεν ειχε και μαλλιά. Μα γιατί τον χτυπούσε παππού; αφού εκείνος του είχε γυρισμένη την πλάτη. Δεν τον είδα να του επιτείθεται. Ούτε να τον χτυπά πίσω είδα. Εσύ παππού, δεν μου έχεις πει πως δεν πρέπει ποτέ να χτυπάμε κάποιον πισώπλατα;"
"Ναι...έλα τώρα να παίξουμε δεν ειναι για σένα αυτά."
" Πές μου παππού, γιατι εγω δεν μπορώ να το κάνω και εκείνος ο μεγάλος άντρας το έκανε; Δηλαδή τα παιδιά δεν πρέπει να χτυπούν πισώπλατα και οι μεγάλοι επιτρέπεται;"

Τον παππού σώζει η πόρτα που ανοίγει στο σπίτι. Είναι ο γιός και πατέρας του μικρού, που επιστρεφει με σκυμμένο το κεφάλι και γυρτούς ώμους ακόμη μια φορά στο σπίτι. Στα χέρια δεν κρατά ούτε μια σακούλα με ψωμί. Κοιτάζει το γέροντα και χωρίς να μιλήσουν του κάνει νόημα με τα μάτια να τον ακολουθήσει στην κουζίνα. Μακριά απο το παιδί.
" Τιποτε;"
" Τίποτε πατέρα, τίποτε και σήμερα..."
" Κουράγιο παιδί μου, έχει ο Θεός..."
" Αχ ... εξι μήνες απολυμένος...τα έξοδα τρέχουν.. το δάνειο απλήρωτο... δεν μπορώ να πάρω ούτε ενα παιχνίδι στο παιδί και μου λες κουράγιο! Πού να το βρώ; Άσε καλέ πατέρα, ούτε ο Θεός δεν εχει πιά..."
" ΣΣςςς μη λες τέτοια λόγια! μη λές τέτοια σιωπή!"

Εκείνη τη στιγμή παρουσιάζεται στην πορτα της κουζίνας ο μικρός και ρωτα με αγωνία.
" Μπαμπά, μπαμπά...γιατί χτυπήσαν εκείνο τον κύριο που έδειξε η τηλεόραση;" ......!!!!!!!!!!!!!!

(Το έγραψα στις 16 Δεκέμβριος 2010 στις 2:11 μ.μ.- Η τηλεόραση έδειχνε επεισόδια μεταξύ απολυμένων και πολιτικών - σαν να γράφτηκε πριν μια ώρα)

Άννα Τσεκούρα (facebook)


Dimitris Vardavas:

Κάποτε, οι προλετάριοι ήταν οι λιγότεροι. Περισσότεροι ήταν οι "μεροκαματάρηδες"... Τώρα, μέρα με τη μέρα, ένας ένας, τάξη με τάξη, εργάτες ή αγρότες, δημόσιοι ή ιδιωτικοί και συνταξιούχοι , όλοι μας, "χάνουμε από το υστέρημα" και ξεκοκκαλίζουμε τα λίγα ή περισσότερα που είχαμε καβάντζα. Γιατί; Τους τα χρωστάγαμε; Τα είχαμε κλεμένα; Ή τα κερδίσαμε στο ΠροΠο; Και αυτοί, ποιοί είναι αυτοί που μας τα πέρνουν; Ήρθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα; Με τσαμπουκά και "αποφασίζουμε"; Το δέχεστε; Εγώ όχι, δεν μου πάει, δεν το ανέχομαι! Και δεν είμαι "αγανακτισμένος". Σιγά! Eίμαι οργισμένος μέχρι τα μπούνια αλλά...
Αλλά αν ήμουν εγώ ο παππούς του αθώου μικρούλη, θα του έλεγα...
"Παιδί μου, πρέπει να μάθεις κάτι από τώρα. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που αξίζουν πολύ περισσότερα από μερικές γροθιές, έστω
και πισόπλατες... Και που μετά τις σφαλιάρες, θεωρούν οι ίδιοι τυχερό τον εαυτό τους που το πράγμα τέλειωσε εκεί!!!