Eίναι ο ήχος του πιάνου ή μου φένεται;

Επτά δις, να τ' αφήσω;
της Ρίκας Βαγιάνη



Το 1350 έπεσε πανούκλα. Παρ΄όλο που κανείς δεν είναι σίγουρος για το τι είδους αρρώστεια ήταν αυτή που εξαπλώθηκε με ταχύτατους ρυθμούς από τη Ευρώπη στον υπόλοιπο -γνωστό- κόσμο, ένα πράγμα είναι βέβαιο: Τον θέρισε. Όταν πέρασαν πάνω από την Ιστορία μαζεμένα, η Πανώλη, ο Εκατονταετής Πόλεμος και ο Μεγάλος Λιμός (ένα κακό δεν έρχεται ποτέ μόνο του), ο πληθυσμός του πλανήτη αριθμούσε μόλις τριακόσια εκατομμύρια ψυχές. Αραιοκατοικημένο το κατάστημα, κόντευε να κατεβάσει ρολά.

Αραία-αραία, (να φαινόμαστε καμιά σαρανταρέα), τσούκου-τσούκου, σπίτι σου ή σπίτι μου -ή και κάπου άλλού- αρχίσαμε να αβγατίζουμε.

Στην πορεία των αιώνων φάγαμε ουκ ολίγες πληθυσμιακές σφαλιάρες, αλλά μετά τη λήξη και του Δεύτερου Παγκόσμιου, βρήκαμε για τα καλά το βαβαβούμ μας. Το 1953, σύμφωνα με τους δείκτες, σημειώθηκε η μεγαλύτερη έκρηξη στην αύξηση των γεννήσεων στη καταγεγραμμένη Ιστορία (η γενιά των baby boomers). Έκτοτε, η πολυκατοικία που λέγεται Γή, συνεχίζει να γεμίζει καταγράφοντας -έστω και με μειωμένους ρυθμούς, σε σχέση με τη δεκαετία του ’50- συνεχή και αδιάλειπτη αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού.

Από προχτές -σύμφωνα με τον δείκτη γεννήσεων- είμαστε και επισήμως επτά δισσεκατομμύρια άνθρωποι.

Το διάβαζα και δεν το πίστευα. Τι έγινε ρε παιδιά, πότε μαζευτήκαμε τόσοι πολλοί; Πέντε δίς σκάρτα τον άφησα τον κόσμο την τελευταία φορά που έδινα εξετάσεις στο σχολείο. Όσο εγώ κοιμόμουν, έκανα αφρόλουτρα, έκοβα Δελτία Παροχής υπηρεσιών, ή έκανα κάτι άλλο, εντελώς άσχετο, τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, οι διπλανοί μου αναπαράγονταν χειρότερα κι από κουνέλια; Τηλεόραση δεν είχαν; Κάτι, να περάσουν την ώρα τους; Μη χειρότερα.

Ή, αν το δεις από άλλο πρίσμα, μη καλύτερα.

Άκου επτά δισεκατομμύρια. Από πού ήρθε τούτο το νούμερο; Απ΄την Αφρική, κυρίως, που έχει πολλαπλασιάσει τον πληθυσμό της τα τελευταία χρόνια, πράγμα αξιοθαύμαστο για μια ήπειρο που την έχουν κάνει κιμά οι αρρώστειες, οι γενοκτονίες και η ασταμάτητη, εφιαλτική πείνα και δίψα.

Μην περιμένετε από την Ευρώπη, ιδιαίτερα την κεντρική, και την «κοιτίδα του πολιτισμού της» την Ελλάδα. Υπογεννητικότητα στο φούλ, αρνητικοί δείκτες, αραιώνουμε. Και αραιώνουμε θορυβωδώς -και ακριβά. Είμαστε «υπογόνιμοι» και κακομαθημένοι. Έχω υπολογίσει προχείρως και χονδρικώς, ότι τα χρήματα που ξοδεύτηκαν -ιδιωτικά και κρατικά- μόνο για να έρθει στον κόσμο ένα μωρό -συγκεκριμένα, το δικό μου μωρό- θα αρκούσαν για να εξασφαλισθεί τροφή, εμβόλια και καθαρό νερό, καθώς και τη στοιχειώδη εκπαίδευση όλων των παιδιών σε μια κωμόπολη της υποσαχάριας Αφρικής για πέντε τουλάχιστον χρόνια. Περισσότερα, αν τα διαχειριζόσουν με φειδώ.

Το 2050 -αν εν τω μεταξύ δεν πέσει πανούκλα, ή ένα τεράστιο εξωγήινο πιάνο στο κεφάλι μας- ακόμα και με τους αρνητικούς δείκτες γεννήσεων θα γίνουμε δέκα. Δέκα δισεκατομμύρια. Πολύ πράγμα. Η πελατεία του «μαγαζιού» έρχεται από ταλαιπωρημένες χώρες, πληθυσμούς που ταϊζουν τη φτηνή, σύντομη, εξαθλιωμένη ζωή τους, με όσο πιο πολλή «καινούρια» ζωή, ακριβώς επειδή αυτή που ζούν, είναι τόσο εύθραυστη, τόσο αναλώσιμη.

Αυξηθήκαμε, πληθύναμε και κατακυριεύσαμε τη Γή, όπως ακριβώς μας διέταξε η Βίβλος. Και τώρα; Τι θα φάμε; Τι αέρα θα ανασάνουμε; Πώς στο καλό θα συνεννοηθούμε; Θα τα καταφέρουμε ή θά φάμε ο ένας τον άλλον; Ή μήπως θα αναλάβει η φύση, να «κουρέψει» τα ανθρώπινα νούμερα, μειώνοντάς τα σε κάτι πιο μανιτζέβελο (μπρρρ…)

Το 2050 -αν είμαι στατιστική, και όχι άνθρωπος, βάσει του τωρινού Δυτικού προσδόκιμου της ζωής- θα είμαι, θεωρητικά, εδώ. Δεν θα χρειάζομαι προβολές και δείκτες. Θα μπορώ να κρίνω πώς και αν τα καταφέραμε, να συνυπάρξουμε, τόσες ψυχές μαζεμένες, πάνω σε μια μικρή μπαλίτσα από νερό και λάσπη. Μόνο που δεν είμαι σίγουρη αν θέλω να είμαι εδώ για να δω αυτό που θα συμβαίνει.

Επτά δισεκατομύρια. Ποτέ, τόσοι πολλοί. Δέκα δισεκατομμύρια. Ακόμα περισσότεροι.
Είκοσι. Τριάντα. Πενήντα δισεκατομμύρια άνθρωποι -αν διατηρηθούν οι σημερινοί δείκτες πληθυσμιακής αύξησης. Πάνω στην ίδια μπαλίτσα από νερό και λάσπη.
Ακούω το μακρινό ήχο ενός πιάνου ή μου φαίνεται;


πηγή: protagon.gr