Oι τρεις ελληνικές γενιές... (***)

Ενδιάμεσα, υπήρξε και η δική μου γενιά. Εκείνη των παιδιών που ο πόλεμος της Αλβανίας τα βρήκε στη τρυφερή ηλικία των 10 ετών (1940). Που βίωσαν τη Κατοχή (1941-45) και που, μετά από μια σύντομη "απελευθέρωση" κάποιων μηνών, την "οδήγησαν" (1945) σε ένα καταστροφικό Εμφύλιο σπαραγμό!! Τα παιδιά αυτής της άτυχης (ή τυχερής γενιάς ήταν πια 20ρηδες όταν τέλειωσε όπως τέλειωσε αυτός ο Εμφύλιος.

Και κοιτώντας πίσω τους, διεπίστωναν με θλίψη οτι δεν είχαν ζήσει καθόλου μια παιδική ανέμελη ζωή, ότι δεν υπήρξαν ποτέ παιδιά.... Τι έπραξαν, τι βίωσαν, τι κέρδισαν, τι έχασαν, είναι η "ξεχωριστή" ιστορία του καθενός από αυτά τα παιδιά.... Εκείνο που γνωρίζω, εκ πείρας, είναι ότι είχαν μάθει να αγωνίζονται απέναντι σε κάθε εμπόδιο και κάθε δυσκολία. Και από τότε δεν ηττήθηκαν ποτέ ξανά... με τα χέρια ψηλά.

radical30

Από την εποχή του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και ύστερα, τρεις είναι οι γενιές που έχουν περάσει. Η γενιά που πολέμησε το 40,
η μεταπολεμική γενιά και η γενιά του πολυτεχνείου. Δηλαδή: η γενιά της αντίστασης, η γενιά της αναγέννησης και της δημιουργίας και η γενιά του ξεπουλήματος.

*** Η "γενιά του πολέμου του 40" ήταν μια γενιά αξιοθαύμαστη. Μια γενιά, η οποία κέρδισε τον παγκόσμιο θαυμασμό. Αντιστάθηκε γενναία στη φασιστική Ιταλία και τη νίκησε. Αντιστάθηκε με τεράστια θυσίες στους γερμανοϊταλούς κατακτητές, όσο καμιά άλλη χώρα στη κατακτημένη Ευρώπη. Ξαναπολέμησε δηλαδή για την ελευθερία της και κέρδισε ξανά. Άφησε την Ελλάδα μεγαλύτερη από ποτέ. Κέρδισε με το αίμα της και την επανένωση με τα Δωδεκάνησα. Άφησε την Ελλάδα στους επόμενους στη μεγαλύτερή της μορφή. Η γενιά αυτή προδόθηκε από τους Συμμάχους της, που αμέσως μετά την απελευθέρση το 1945, την οδήγησαν σε ένα 9ετή εμφύλιο πόλεμο με σκοπό την επαναφορά του Βσσιλιά Γεώργιου Β' και στα πλαίσια της Συμφωνίας της Γιάλτας.

*** Η "γενιά της αναγέννησης" ήταν εξίσου ηρωική. Τόσο ηρωική, που η ειρηνική θυσία της ομοιάζει με πραγματική θυσία πολέμου. Δούλεψαν τόσο πολύ, που όταν ίδρωναν, άφηναν αίμα και όχι ιδρώτα. Η πιο εργατική γενιά Ελλήνων όλων των εποχών. Η γενιά, που το έργο της μπορεί άνετα να συναγωνιστεί το γερμανικό "θαύμα". Παρέλαβαν μια Ελλάδα πλήρως ισοπεδωμένη από τον πόλεμο και την "έχτισαν" από την αρχή. Την έχτισαν σε σημείο να την ευθυγραμμίσουν σχεδόν με το σύνολο της ανεπτυγμένης Ευρώπης.

Έχτισαν εκ του μηδενός τις υποδομές της. Δημιούργησαν ένα τεράστιο δημόσιο κεφάλαιο, το οποίο παρήγαγε υπέρ του λαού όλα τα αγαθά, τα οποία θεωρούνται στρατηγικού χαρακτήρα. Ενέργεια, ύδρευση, τηλεπικοινωνίες κλπ.. Άφησαν ένα σύστημα παιδείας, το οποίο "παρήγαγε" επιστημονικό δυναμικό ευπρόσδεκτο σε όλα τα διάσημα πανεπιστημιακά ιδρύματα αυτού του Πλανήτη. Άφησαν νοσοκομεία, όπου οι γιατροί κοιτούσαν τα συμπτώματα των αρρώστων και όχι τις τσέπες τους. Άφησαν ασφαλιστικά ταμεία γεμάτα. Δεν άφησαν σχεδόν καθόλου εξωτερικό χρέος. Η γενιά αυτή πληγώθηκε στο τέλος από τα εγκληματικά λάθη των βασιλικών κυβερνήσεων, που έφεραν τη Δικατορία των Συνταγματαρχών

*** Η "γενιά του Πολυτεχνείου". Αυτές τις δύο ταλαιπωρημένες αλλά άξιες γενιές ακολούθησε η γενιά του Πολυτεχνείου. Η γενιά η οποία κληρονόμησε μια Ελλάδα μεγάλη και προπάντων "χτισμένη". Η πιο πλούσια κληρονόμος γενιά στη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Η γενιά, η οποία είχε τον πιο εύκολο ρόλο. Μόνον σωστή διαχείριση επέβαλε ο ρόλος της να κάνει, εφόσον τα δύσκολα τα είχαν κάνει οι προηγούμενοι. Όμως, η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί και αυτή η γενιά δεν είχε καλό "πρωινό". Με το "καλημέρα" αυτή η γενιά έγινε η αιτία να "χαθεί" η Κύπρος. Η πρώτη "υποθήκη" που έβαλε, για να ανέλθει ακόπως στην εξουσία και να διαδεχθεί την προηγούμενη. Αφού κάποιοι αποφάσισαν προκαταβολικά για την "ηγεσία" αυτής της γενιάς, της ζήτησαν επίσης προκαταβολικά το αντίτιμο. Τα αφεντικά θα έπαιρναν την Κύπρο και η γενιά του Πολυτεχνείου θα έπαιρνε τη "σκυτάλη" στην Ελλάδα …Καλή μοιρασιά!!

Δεν έχασε η μεταπολεμική γενιά την Κύπρο. Την Κύπρο την έχασε η "γενιά της μεταπολίτευσης". Δηλαδή, τα απομεινάρια της Χούντας και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής -εκ Παρισίων επιστρέψας ως "εθνάρχης" - έκαναν την αρχή ανοίγοντας το τάφο. Και από εκεί και πέρα το κακό συναπάντημα.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο "αντστασιακός" που δεν έκανε ποτέ αντίσταση, αλλά μάζεψε γύρω του κάποιους πολύ λίγους πραγματικά αντιστασιακούς και κάποιους πολύ περισσότερους "αντιστασιακούς" του κώλου, έφτιαξαν το καινοτάφειο. Και ακολούθησαν με τη σειρά τους οι νεκροθάφτες: Mητσοτάκης, Σιμήτης, Κώστας Καραμανλής και Γιώργος Παπανδρέου. Τόσο απλά και σύντομα, δεν χρειάζονται επιχειρήματα και εξηγήσεις. Όλοι όσοι διαβάζετε αυτό το κείμενο γνωρίζετε άριστα περί τίνος συζητάμε.

Είμαστε όλοι μέσα στο λάκκο με τα κωλοδάχτυλα και προσπαθούμε να μείνουμε ζωντανοί, αφού οι νεκροθάφτες περιμένουν με τα φτιάρια στο χέρι. Και το καινοτάφειο είναι εκεί, κρυμένο πίσω από ένα δάσος από προδότες και κλέφτες πουλημένους, πολιτικούς, δικαστικούς, κληρικούς και όλο το άλλο συνάφι των λεγόμενων "λειτουργών" του πολιτεύματος.

Και η τέταρτη;

Άραγε ποιός θα είναι ο ρόλος και η μοίρα της σημερινής γενιάς, που κληρονομεί μόνο οδύνες, φτώχια, ανεργία, φόβο και ένα αβέβαιο μέλλον; Θα σκύψει το κεφάλι και θα υποταχθεί στο μοιραίο ή θα θυμηθεί τις ρίζες της και τις αγωνιστικές παρακαταθήκες των δύο πρώτων γενεών; Θα πάψει κάποια στιγμή να αισθάνεται "αγανακτησμένη" για να περάσει στο Θυμό και στον Αγώνα για Ανεξαρτησία και Δημοκρατία, που έχουν καταστεί λέξεις κενές περιεχομένου; Δηλαδή θα επιλέξει Υποταγή ή Αντίσταση; Δεν υπάρχει τρίτη επιλογή... δυστυχώς.

radical30