ΜΑΛΒΙΝΑ ΚΑΡΑΛΗ

ΜΑΛΒΙΝΑ ΚΑΡΑΛΗ
Aπό τον Πέτρο Μπιρμπίλη

Περιγραφή:
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ" ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΜΑΛΒΙΝΑ. ΦΙΛΟΙ, ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ, ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ, ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΣΤΕΝΟΥ ΤΗΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ, ΣΚΙΑΓΡΑΦΟΥΝ ΕΝΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟ ΠΟΡΤΡΕΤΟ ΤΗΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΠΟΥ ΕΔΩΣΑΝ ΣΤΟΝ ΠΕΤΡΟ ΜΠΙΡΜΠΙΛΗ.....

Εισαγωγικό σημείωμα του συγγραφέα

H Μαλβίνα Κάραλη είχε διαβάσει σε εβδομαδιαίο περιοδικό ένα άρθρο μου, στο οποίο μεταξύ άλλων έγραφα : «… να σκεπάζουμε τα σκουπίδια, μην αρπάξουν κανένα κρύωμα…» κι όταν κάποια στιγμή μας σύστησαν μου είπε πως ήταν σαν να τα ήξερε για εμένα όλα. Και είχε δίκιο. Αν και ευτύχησα να βρεθώ στο σπίτι της κάποια βράδια και παρότι ανταλλάξαμε μερικά τηλεφωνήματα, μιλώντας για τα δαιμόνια του έρωτα, -έτυχε να είμαστε εκείνον τον καιρό κι οι δυο ερωτευμένοι παράφορα - δεν προφτάσαμε να γίνουμε φίλοι. Με παρηγορεί το ότι βλέποντάς με να βολοδέρνω απο τα αισθηματικά πάθη μου μου έλεγε ότι ανήκουμε στην ίδια οικογένεια. Με γλυκαίνει ακόμη η σκέψη πως όταν κάποτε μου άνοιξε την δική της ψυχή, εγώ, για να την κάνω να νιώσει καλύτερα της είπα: «Ας τα ξεχάσουμε όλα, κι ας σκεφτούμε ότι ένα μόνο αξίζει: να περνάμε καλά». «Είσαι σοφός αφελή μου πρίγκιπα» απάντησε τότε κοιτάζοντάς με με τα αδηφάγα, σαν δίνες του σύμπαντος, μάτια της, που όμως ήταν θλιμμένα, γιατί αν την είχατε γνωρίσει θα ξέρατε πως η «ατσάλινη» Μαλβίνα στενοχωριόταν και για εκείνα που οι περισσότεροι προσπερνάμε έτσι, βιαστικά.

Θα μιλήσουν για την δημόσια εικόνα, την φιλία και την «πάστα» της άλλοι που είχαν την τύχη να την γνωρίσουν καλύτερα. Αν όμως ρωτήσετε τι έβλεπα εγώ στην Μαλβίνα θα σας πω: μια γυναίκα με μυαλό στιλπνό και καθαρό σαν υδράργυρο, που όσο κι αν προσπαθήσεις να τον πιάσεις θα σου ξεφεύγει, θα ξεγλιστράει πάντα κάτω απ’ τα δάχτυλα. Ένα σπάνιο κρύσταλλο, μέσα από το οποίο το φως διαθλάται σε χίλια χρώματα. Ταυτόχρονα: Αθωότητα ταύρου σε τζαμάδικο, αυτό ήταν ένα ακόμη στοιχείο που χαρακτήριζε την Μαλβίνα. Όπως και να ‘χει ένα είναι σίγουρο : αν η ζωή είναι το έργο τέχνης που αντιστοιχεί στον καθένα μας η ζωή της Μαλβίνας Κάραλη έχει σημαδέψει την τέχνη της ζωής μ’ ένα στίγμα αμίμητο.

Νόμιζα πως η πρόταση του Γιώργου Χρονά να επιμεληθώ αυτό το αφιέρωμα ήταν η ευκαιρία μου να της κάνω ένα φτωχό δώρο. Ζώντας όμως με την σκέψη της 24 ώρες το 24ωρο επί τρεις μήνες τώρα, κατάλαβα ότι ήταν ένα δώρο που έκανε εκείνη σε μένα.

Υ.Γ Το να αποπειραθεί να σχηματίσει κανείς ένα ολοκληρωμένο πορτρέτο της Μαλβίνας Κάραλη θα ήταν σαν να προσπαθεί να συνθέσει ένα παζλ από χίλια κομμάτια. Στο αφιέρωμα που ακολουθεί υπάρχουν σημεία της προσωπικότητάς της άθικτα. Όμως έχω την εντύπωση ότι η ελλειπτική αυτή εικόνα της είναι κάτι που θα ευχαριστούσε πρώτα απ’ όλα την ίδια.

================================

Η λαμπερή μου μητέρα…
(Συνέντευξη με την κόρη της Μαριάννα)

================================

Ποια είναι η πρώτη ανάμνηση από τη μαμά σου;

Μπισκότα βουτύρου, ψημένα αποβραδίς. Τα ‘βαζε στο καλαθάκι που έπαιρνα μαζί μου στο νηπιαγωγείο.

Κάτι άλλο;

Την περίοδο εκείνη ντυνόταν Ινδή. Μου φορούσε και μένα ένα σάρι, μου ‘βαζε μια ελιά στο μέτωπο και βγαίναμε.

Ντυνόσασταν έτσι και βγαίνατε έξω;

Ναι, είχε μεγάλη πλάκα.

Ο κόσμος παραξενευόταν;

Ήμουν πολύ μικρή για να καταλάβω. Ένιωθα όμως πως ήμαστε και οι δύο όμορφες. Η μαμά ακτινοβολούσε. Και εγώ ήμουν πιτσιρίκα, γιατί να μη μ’ αρέσει;

Την έβλεπες σαν μαμά ή σαν φίλη τη Μαλβίνα;

Σαν μαμά. Η μαμά είναι μαμά και η φίλη-φίλη. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν μυρωδιές που μου θυμίζουν «μαμά»

Τι άλλες αναμνήσεις έχεις από τα παιδικά σου χρόνια;

Τα υπέροχα ρούχα μας. Μας έντυνε σαν κουκλάκια.

Σας έλεγε παραμύθια; Έφτιαχνε δικά της παραμύθια;

Έφτιαχνε τα δικά της παραμύθια. Είχε πει ας πούμε και στους τρεις μας- στη Μελίτα, στον Μίνω και σε μένα- ότι έχουμε έρθει από άλλο πλανήτη, ότι είμαστε εξωγήινοι. «Θα δεις, θα το καταλάβεις όταν μεγαλώσεις», μας έλεγε. Είχε μεγάλη πλάκα. Ήμουν προ ημερών με τα άλλα δυο αδέλφια μου, λέγαμε διάφορα και όταν ανακαλύψαμε ότι είχε πει και στους τρεις μας το ίδιο, ότι είμαστε δηλαδή εξωγήινοι, μας έπιασε ένα γέλιο! Υστερία! Δε μπορούσαμε να κρατηθούμε. Μεγάλη πλάκα.

Τι την θύμωνε;

Πράγματα ακατανόητα για μας. Ήταν σαν ένα μωρό. Μπορεί να τσαντιζόταν γιατί ήθελε απλά την προσοχή μας ή για κάτι που φορούσαμε.

Αν δεν είχατε ντυθεί καλά ενώ έξω έκανε κρύο, ας πούμε;

Όχι, ποτέ αυτό! Όταν δεν της άρεσαν οι συνδυασμοί που είχαμε κάνει τσαντιζόταν. Ή το άλλο: ερχόταν πιτσιρίκα που ήμουνα και με ρωτούσε «Σ’ αρέσω μ’ αυτά που φοράω;» Αν της έλεγες «Τι όμορφη που είσαι!» έλαμπε, είχε τη φάτσα μικρού κοριτσιού που ανοίγει τη Barbie.Α, τώρα που είπα Barbie! Ξέρεις τι άλλη τρέλα είχε;

Τι;

Μου αγόραζε κούκλες υπό έναν όρο: Να ανοίγει αυτή το κουτί. Ήθελε να περιεργάζεται αυτή πρώτα την κούκλα. Να τη χτενίζει και μετά να μου τη δίνει.

Σου άρεσε να τη βλέπεις στην τηλεόραση;
Μου άρεσε πολύ να τη βλέπω να ξεκαρδίζεται. Αυτό ήταν το αγαπημένο μας σημείο εμένα και της Μελίτας: να τη βλέπουμε να κλαίει από τα γέλια.

Τι θα ήθελες να «πάρεις» και τι να μην «πάρεις» από εκείνη;

Μου λένε ότι έχω πάρει το χιούμορ της και το βλέμμα της και νιώθω, γι’ αυτό πολύ τυχερή. Από την άλλη δε θα ήθελα να πάρω- αν και μου φαίνεται ότι δεν θα το αποφύγω- το «χύμα» της όσον αφορά στα γραφειοκρατικά, τους λογαριασμούς που πρέπει να πληρωθούν κλπ. Έχανε συνέχεια την ταυτότητα και το διαβατήριο της. Κάθε τόσο τρέχαμε στο Αστυνομικό Τμήμα και στη Νομαρχία. Ή το άλλο! Όταν πήγαινε στα μαγαζιά να ψωνίσει, της πέφτανε τα πράγματα απ’ τα χέρια! Τι πλάκα! Τι να κάνουμε; Εγώ το λέω. Όλα τα μεγάλα μυαλά έχουν τρύπες. Στην οργάνωση είχε τρύπα η μαμά.

Με τη Μελίτα τσακωνόσασταν όταν ήσασταν μικρές;

Κάθε άλλο. Ένιωθα πολύ ευτυχισμένη που την είχα για αδελφή. Με έπαιρνε μαζί της παντού: στο παγοδρόμιο, στις καφετέριες, στις συναυλίες. Ακόμα και στον Άλις Κούπερ με πήγε, κι ας μην της άρεσε. Στον Νικ Κέιβ είχε έρθει μαζί μας και η Μαλβίνα. Της άρεσε πολύ ο Νικ Κέιβ, όπως και ο Νταίηβιντ Μπάουι και ο Ίγκυ Ποπ.

Πως θα ήθελες να τη θυμάσαι;

Λαμπερή, αλλά όχι ατσαλάκωτη- δε μου αρέσει αυτό το ατσαλάκωτο σαν το Μίκυ Μάους που έχουν μερικοί. Κι ακόμα να τη βλέπω να παίζει με τις κούκλες μου, σαν μικρό παιδί.

================================

Κείμενο της κόρης της Μελίτας για την μαμά της

================================
Πες κάτι

Είμαστε οι δυο μας. Λέει «θα τα πάμε μια χαρά», λέω «ανησυχεί». «Το πιστεύεις ότι θα τα καταφέρουμε, ε;» «Φυσικά και το πιστεύω», λέω- είναι μικρή αλλά δε φοβάμαι. Κάθε μεσημέρι περιμένει στη γωνία το σχολικό: πολύ αδύνατη, μακριά μαλλιά, τεράστια τσάντα. Μετά μαζί, παντού μαζί. Δουλεύουμε στο δρόμο για το ρεπορτάζ και το βράδυ εφημερίδα, κακόηχη αίθουσα με καπνό, άνθρωποι που καπνίζουν λαχανιασμένοι χτυπώντας γραφομηχανές. Όταν έρχεται ο διευθυντής κρύβομαι πίσω απ’ την πόρτα, δεν πρέπει να μάθει ότι δουλεύω κι εγώ εκεί. Είμαι μόνο έξι.

Είναι μόλις τριάντα. Έκοψε τα μαλλιά της κοντά, τελείως κοντά. Απορρυθμίστηκε, «ένα κορίτσι πρέπει να ξέρει που πάει ακόμη κι αν δε θυμάται το όνομα του». Έχουμε οικογένεια και τα μωρά ντυμένα σαν τις κούκλες μας. Εκείνη όλη την ώρα διαβάζει, μαγειρεύει, καπνίζει. Εγώ δεν τη φωνάζω πια με το όνομα της, μόνο μαμά. Μου υπαγορεύει κείμενα, χωρίς διορθώσεις. Μερικά πρωινά λέει, μην πας σχολείο, κάνε μου παρέα σήμερα. Δεν έχει βρει το δρόμο της ακόμη.

Μεγαλώνουμε χώρια. Μαθαίνουμε να κολυμπάμε, θα βρεθούμε στην εξέδρα. Παντρεύεται, πάλι.
Της αρέσουν οι λεμονιές, τα τακτοποιημένα συρτάρια, τα κλειστά παραθυρόφυλλα, να περπατάει ξυπόλητη στο σπίτι χειμώνα-καλοκαίρι. Της αρέσουν οι γάμοι, να γελάει, να μιλάει με τον εαυτό της την ώρα που μαγειρεύει. Δεν της αρέσουν οι αποτυχίες. Φοβάται τις αρρώστιες, την κανονικότητα, τις δυσάρεστες συζητήσεις.
Προσπαθεί να είναι στα καλύτερα της. Αδύνατη, με μαλλιά που μακραίνουν και πάλι μετά από πολλά χρόνια. Στο δρόμο της λένε σ’ αγαπάμε, αλλά στην κανονική ζωή συνεχίζει να προσπαθεί σαν κουτσό, ανεπιθύμητο κουτάβι. Τι τα θες, υπολογίζει τον εαυτό της για ορφανό.

Μερικές μέρες με ήλιο, θυμάται πως είναι η ζωή που θες να τη ζήσεις, με παίρνει να βγούμε έξω. Κρέμεται από πάνω μου, με κρατάει και με τα δυο της χέρια, χέρια παιδιού δέκα χρονών, χέρια που τα κοιτάει και θυμάται πόσο δεν έμοιασε στη μάνα της. Μετά από λίγο παύει η κατατονία, γελάμε υστερικά στο δρόμο. Της χαϊδεύω το χεράκι, με ρωτάει «το πίστευες ότι θα τα καταφέρναμε, ε;».
Άλλες μέρες δε θέλει να μένει καθόλου μόνη. Όταν γράφει καθόμαστε δίπλα της, ένας ένας ή και όλοι μαζί, Μαριανίνα, Αλίκη, Άντα, Μαργαρίτα, φίλοι, περαστικοί- σαν παιδί που κάθεσαι δίπλα του για να διαβάσει. Μου λέει να μείνουμε μαζί. Δε γίνεται, είμαστε μεγάλες πια, εντάξει, ίσως για λίγο. Τα βράδια όταν κοιμόμαστε, εκείνη μιλάει στα τηλέφωνα. Εάν καθυστερούμε να επιστρέψουμε, στέλνει μηνύματα «Αγαπώ, φιλί». Δεν αντέχει ούτε τις αναμονές.
Στο δωμάτιο της, κουρτίνες κλειστές, και θα καπνίζει μισοξαπλωμένη ανάμεσα σε βιβλία. Αν μου πει να ανέβω στο κρεβάτι, σημαίνει αγάπες και όλα καλά. Αν ακούει Αλεξίου μόνη, σημαίνει πρέπει να μπω μέσα, και να καθίσω στο πάτωμα δίπλα στο κρεβάτι, το πρόσωπο μου κοντά στο δικό της, η φωνή της ίσα ίσα που θα ακούγεται. Τις κανονικές μέρες γελάει και μιλάει ακατάπαυστα έως ότου να μη μπορεί να σκεφτεί άλλο. Στο τέλος λέει, «πες κάτι ευχάριστο», την παίρνει ο ύπνος.
Κακά νέα. «Το ‘χα δει όνειρο», της λέω. «Κι εγώ» λέει, «το ‘χα δει όνειρο για τη μάνα μου».
Γύρισε από την Αμερική. Της είπαν είναι καλά. Θέλει να τη βγάζω έξω κάθε βράδυ. Προσπαθεί. «Είναι ωραία η ζωή» λέει, «αλλά όχι κάθε μέρα», και κλαίει και γελάει μαζί.
Οι γιατροί τη φοβούνται. Κατάλαβαν. Όσο την πιέζουν τόσο το χειρότερο γι’ αυτή. Ξέρω, νιώθει αδικημένη, κανείς δεν πρέπει να παθαίνει αυτό που φοβάται περισσότερο. Κάθομαι ήσυχη όπως όταν ήμουν μικρή στην εφημερίδα. Κάθομαι ήσυχη, σχεδόν αόρατη. Πες κάτι ευχάριστο, πες κάτι. Δεν έχω τίποτε ευχάριστο να πω, δεν έχω τίποτε να πω, άχρηστη είμαι. Λέει να παντρευτείς, λέει μου μοιάζεις, κάνεις τα δικά μου λάθη, μαμά σαν όλες τις άλλες. Θέλει να δει την «Εαρινή σύναξη των αγροφυλάκων» στην τηλεόραση τώρα, να πάω σπίτι στο μικρό, είναι αργά. Άρωμα λεμόνι, «αγαπώ πολύ, φιλί».
Κι όμως, θα μπορούσαμε να τα έχουμε καταφέρει. Τώρα πρέπει να κάψω τα ημερολόγια της, μην πάθω τίποτε και τα βρει κανείς.

================================
Συνέντευξη με την Λούλα Αναγνωστάκη
Από τον Πέτρο Μπιρμπίλη
================================

Στον τέταρτο όροφο πολυκατοικίας του Κολωνακίου. Μπαίνω στο σπίτι με την ευλάβεια που αισθάνεται κανείς όταν περνάει σε «άβατον», σε χώρο ασκητικό, σε ερημητήριο. Σε αυτό το σπίτι είναι ακόμα έντονη η παρουσία του Γιώργου Χειμωνά. Σημειώσεις του, βιβλία, συγκράματα...

Πριν την επίσκεψή μου είχαν προηγηθεί μερικά τηλεφωνήματα. Στην άλλη μεριά της γραμμής μια φωνή γλυκιά, κοριτσίστικη: «δεν βγαίνω σχεδόν ποτέ από το σπίτι. Τα βράδια ξενυχτώ διαβάζοντας, ή βλέποντας τηλεόραση. Τα πρωινά κοιμάμαι».

Έχοντας χάσει αγαπημένους ανθρώπους ο ίδιος, ξέρω ότι τα ξενύχτια αυτά είναι κάτι παραπάνω από αϋπνία. Είναι εργοτάξια. «Εργοτάξια εξαιρετικών αισθημάτων» που λέει κι ο Γιώργος Χρονάς στα εξώφυλλα της Οδού Πανός. Με μόχθο και πόνο μπαίνουν σε τάξη μέσ’ στο μυαλό οι αναμνήσεις των αγαπημένων. Με αϋπνίες ξεθυμαίνουν τα ερωτηματικά, επιστρατεύονται τα επιχειρήματα που θα εκλογικέψουν –αν κάτι τέτοιο είναι δυνατόν- την θέση που εχει η απώλεια στον έρωτα. Με αίμα σβήνει κανείς τον θάνατο. Είναι γνωστή η αφοσίωση και η αγάπη της κυρίας Λούλας στον έρωτα της ζωής της, τον πρόσφατα χαμένο, Γιώργο Χειμωνά.

Κάθισα στον βουλιαγμένο καναπέ, δίπλα από λόφους από στοιβαγμένα βιβλία. Ήταν ήρεμη αν και λίγο σαστισμένη από την σπάνια παρουσία ενός αγνώστου μέσα στο σπίτι. Κατάλαβα πόσο πολύ πρέπει να αγαπούσε την Μαλβίνα για να κάνει αυτήν την εξαίρεση. Όταν αρχικά –πιστεύοντας ότι δεν θα ήθελε να μου μιλήσει από κοντά- της ζήτησα να μου γράψει κάτι, με άφησε άφωνο: «δεν τα καταφέρνω με τον γραπτό λόγο. Στο σχολείο παραλίγο να μείνω στην έκθεση. Γι’ αυτό γράφω θέατρο. Διάλογους, δηλαδή, τους οποίους τις περισσότερες φορές τους υπαγορεύω στο μαγνητόφωνο».

Το ίδιο μου είχε πει την προηγούμενη κι ο Λευτέρης Βογιατζής: «Καλύτερα να τα πούμε από κοντά. Μου είναι αδύνατον να γράψω, δεν μπορώ.» Είναι απίστευτο το πόσο ανασφαλείς και μετριόφρονες είναι οι πραγματικά σημαντικοί άνθρωποι.

Τοποθετώ στο τραπέζι το μαγνητόφωνο, κάτι που της δημιουργεί έναν μικρό πανικό.«Δεν είμαι καθόλου φιλόδοξη, γι αυτό δεν δίνω συνεντεύξεις…Όσο για το θέατρο, προτιμώ να το γράφω, παρά να το παρακολουθώ. Όσο κι αν σας φανεί περίεργο, δεν μου αρέσει πολύ το θέατρο…Θέλετε έναν καφέ;»

Περιμένοντας τον καφέ μοιράζομαι την αμηχανία που αισθάνεται ο χώρος στην δική μου παρουσία. Οι κιτρινισμένοι από τσιγάρα τοίχοι κι ένα ξεφλούδισμα στο ταβάνι, αντί να ενοχλήσουν, φορτίζουν το δωμάτιο με αναμνήσεις, το κάνουν πιο «ζωντανό». Άλλωστε η κυρία Λούλα θα το έβρισκε τουλάχιστον οδυνηρό να επέμβει στα σημάδια που της θυμίζουν τον Γιώργο. Δίπλα στο λαμπατέρ, μια φωτογραφία του Χειμωνά, στα είκοσί του χρόνια. Λάμπει από ομορφιά. Όταν σε λίγο θα μπει στο σπίτι ο γιος τους θα διαπιστώσω ότι η γοητεία του μπαμπά παραμένει ολοζώντανη.

«Η Μαλβίνα, που στενοχωριόταν τόσο για πράγματα ασήμαντα καμιά φορά, ανήκε σε αυτή την κατηγορία των ανθρώπων που πηγαίνουν τον κόσμο μπροστά» είπε η κυρία Αναγνωστάκη και κάθισε στην λαδί πολυθρόνα, φορώντας τα κλασσικά, ολόμαυρα, μυωπικά της γυαλιά, μαύρα ρούχα, στρωτά παπούτσια, και λίγο κραγιόν που ήξερα ότι το έχει φορέσει μόνο και μόνο για μένα. «Πρέπει να σας πω επίσης ότι την είχα συναντήσει απο κοντά άντε τρεις φορές. Μιλούσαμε όμως επί χρόνια και επί ώρες - σχεδόν καθημερινά- στο τηλέφωνο. Πήγα επίσης να την δω επανειλημμένα στο νοσοκομείο.»

Π.Μ. Και ήσασταν η μόνη της οποίας δεν αρνήθηκε ποτέ την επίσκεψη. Σύμφωνα με πρόσωπα του στενού της περιβάλλοντος σας εκτιμούσε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον. Τι ήταν αυτό που έδωσε ένα τέτοιο βάθος στην σχέση σας;
Λ.Α. H Μαλβίνα, από δεκαπέντε χρονών, είχε ένα τρομερό θαυμασμό για τον Γιώργο (Χειμωνά). Ήξερε τα κείμενά του απ έξω χωρίς να έχουν καν γνωριστεί. Εγώ την ήξερα κυρίως από τις ραδιοφωνικές εκπομπές και τα κείμενά της στο περιοδικό «Γυναίκα». Την γνώρισα πρώτη φορά όταν παιζόταν «Ο ήχος του όπλου». Αυτό που με έδεσε μαζί της στην αρχή ήταν ακριβώς αυτή η απίστευτη προσήλωσή της στον Γιώργο.

Π.Μ. Της το είχατε ομολογήσει;
Λ.Α. Ναι, και της άρεσε. Μου είπε ότι έτσι είχε αισθανθεί κι εκείνη. Το είχε παραδεχτεί. Αν δεν ήταν ο Γιώργος ίσως να μην είχαμε γίνει φίλες. Να μην είχαμε φτάσει εκεί που φτάσαμε.

Π.Μ. Ήταν μια πολύπλευρη προσωπικότητα. Εσείς σε τι βαθμό νομίζετε ότι την καταλάβατε;
Λ.Α. Θέλω να πω ότι την Μαλβίνα την αγαπούσα αν και δεν μπορούσα να την καταλάβω συνολικά. Και μου φαίνεται ότι αυτό θα ήταν αδύνατον. Κανείς δεν θ μπορούσε να πει ότι είχε καταλάβει την Μαλβίνα εντελώς. Κι αυτό ήταν μέρος της γοητείας της.

Π.Μ. Τι σας έκανε εντύπωση όταν ήρθατε πιο κοντά της;
Λ.Α. Η γενναιοδωρία της, οι αντιφάσεις της και η ανάγκη που είχε να την αγαπούν και να την επιδοκιμάζουν.

Π.Μ. Ποια ήταν τα αγαπημένα θέματα συζήτησης μεταξύ σας; Μιλούσατε περισσότερο για την τέχνη ή για τα «δικά σας»;
Λ.Α. Σχεδόν καθόλου για την τέχνη. Μιλούσαμε για τα «δικά μας» όπως τα λέτε. Και κυρίως για τα δικά της προσωπικά προβλήματα. Είναι απίστευτο το πόσο την απασχολούσαν μερικά ασήμαντα για τους τρίτους πράγματα. Το πόσο την βασάνιζαν. «Γιατί δεν με πήρε τηλέφωνο; Ή : «τι εννοούσε με αυτό που είπε; Γιατι μου το είπε;» Αυτά ήταν μερικά από τα συνηθισμένα ερωτήματα που την βασάνιζαν όταν ήταν ερωτευμένη. Μερικές φορές δεν συμφωνούσα με τα όσα μου έλεγε. Της έλεγα : «άκου, δεν συμφωνώ, όμως εφόσον εσύ το πιστεύεις, αν το συζητήσουμε.» Και συζητούσαμε μέχρι να μας βρει το ξημέρωμα.

Π.Μ. Κάνατε κριτική η μια στην άλλη;
Λ.Α. Ποτέ δεν της έκανα κριτική, ούτε κι εκείνη σε μένα.

Π.Μ. Της Μαλβίνας δεν της άρεσε ιδιαίτερα το θέατρο. Είχατε κόντρες πάνω σε αυτό;
Λ.Α. Πρώτη φορά ακούω ότι δεν της άρεσε το θέατρο κι απ’ αυτό να καταλάβετε πόσο λίγο μιλούσαμε για το θέατρο.

Π.Μ. Τι εκτιμούσατε περισσότερο σε εκείνη; Υπήρχαν πράγματα πάνω της που θα θέλατε να αλλάξετε για το καλό της;
Λ.Α. Πιστεύω ότι με την ειλικρίνεια και τον παρορμητισμό της κινδύνευε να δημιουργήσει εχθρούς. Στενοχωριόμουν γατί δεν ήθελα να έχει εχθρούς η Mαλβίνα. Ούτε αυτό όμως της το έλεγα. Ήξερα ότι δεν θα άλλαζε τίποτα. Στην τελευταία εκπομπή που είχε στην τηλεόραση, όπου έλαμπε κυριολεκτικά, και που μέσα από αυτήν είχε γίνει δημοφιλής σε όλη την Ελλάδα, έλεγε και πράγματα που ενοχλούσαν. Μια φορά της είχα πει : “Mαλβίνα, ώρες – ώρες κλείνω τον ήχο και σε βλέπω χωρίς να σε ακούω. Φοβάμαι, δεν θέλω να κάνεις εχθρούς. Νομίζεις ότι αντέχεις, αλλά κατά βάθος είσαι εύθραυστη.”

Π.Μ. Τι μηνύματα έφερνε η φωνή της Μαλβίνας στην δημόσια ζωή; Ποιος ήταν ο πολιτικός λόγος που εξέφραζε;
Λ.Α. Είναι πραγματικά δύσκολο να απαντήσει κανείς σε αυτή την ερώτηση. Είχε μια περίπλοκη σκέψη. Ο κόσμος την αγαπούσε και συμφωνούσε μαζί της, συχνά δίχως να την καταλαβαίνει. Πολλοί δεν καταλάβαιναν καν το λεξιλόγιο που χρησιμοποιούσε. Kι εγώ δυσκολευόμουν καμιά φορά είναι η αλήθεια.

Π.Μ. Τι σας λείπει περισσότερο από αυτήν;
Λ.Α. Μου λείπει ολόκληρη. Αυτό που ήταν. Η παρουσία της. Δεν πρέπει να χάνονται έτσι οι άνθρωποι.

Π.Μ. Η θεατρικότητά της ζωής της - με την έννοια του ακραίου και της υπερβολής στην οποία κατέφευγε συχνά - θα μπορούσε να σας εμπνεύσει για ένα θεατρικό έργο;
Λ.Α. Η Μαλβίνα δεν είχε θεατρικότητα με τον τρόπο που το εννοούμε. Όταν π.χ. αγόραζε σπίτια με δέκα δωμάτια και μετά τα πουλούσε και πήγαινε αλλού, το έκανε γιατί δεν την χωρούσε ο τόπος. Είχε έναν ακραίο ψυχισμό, και η καθημερινή ζωή δεν την γέμιζε. Γι αυτό προχωρούσε σε αυτήν την υπερβολή, που εσείς εννοείτε. Πιστεύω πάντως ότι θα της ταίριαζαν περισσότερο οι ζωγράφοι και οι μουσικοί παρά ένα θεατρικό έργο.

Π.Μ. Τι θα της λέγατε σήμερα αν την βλέπατε; Υπάρχει κάτι που ξεχάσατε ή δεν προλάβατε να της πείτε;
Λ.Α. Όχι, της τα είπα όλα. Της είχα πει πόσο καλή συγγραφέας είναι. Το τελευταίο της βιβλίο έχει ανεπανάληπτες σελίδες. Της είχα πει επίσης ότι, όταν την είχα πρωτοδεί, μου είχε φανεί σαν την Σκάρλετ Ο Χαρά, της Βίβιαν Μη. Και νομίζω ότι της είχε αρέσει.

Π.Μ. Αν την τοποθετούσατε σε ένα φανταστικό περιβάλλον, εκεί «μακριά», πως θα ήταν αυτό το περιβάλλον;
Λ.Α. Εκεί «μακριά» που εννοείτε, δεν υπάρχει περιβάλλον. Θα τελειώσω με κάτι πολύ απλό. Μ’ αρέσει να την θυμάμαι σ’ εκείνες τις Κυριακάτικες εκπομπές που μαγείρευε με τα παιδία της. Τις είχατε δει; Ήταν κάτι το καταπληκτικό! Μια γυναίκα που είχε όλα τα χαρίσματα του κόσμου να μαγειρεύει αυτά τα καταπληκτικά φαγητά και να την παρακολουθούν όλες οι νοικοκυρές για να αντιγράψουν τις συνταγές!

Αθήνα, Οκτώβριος 2002

================================
Μιλώντας με την καλύτερη φίλη της, την οδοντίατρο Αλίκη Γαλανάκη
=============================

Ήσασταν η πιο στενή και μακρόχρονη φίλη της Μαλβίνας. Εκείνη στην οποία εκμυστηρευόταν όλα της τα μυστικά. Πότε ξεκίνησε αυτή η φιλία;
Πριν πολλά χρόνια. Λίγο μετά το σχολείο.

Πως γνωριστήκατε;
Από την Τόνια την Μαρκετάκη. Με την Τόνια ήμασταν φίλες και η Τόνια έκανε πολύ παρεα με τον Πάτσα, τον τότε άντρα της Μαλβίνας. Κάπως έτσι, την γνώρισα, τηλεφωνικά στην αρχή, γιατί ήταν γνωστή για τις φοβίες της κι όποτε έβγαζε ένα σπυράκι,επειδή είμαι γιατρός, μ’ έπαιρνε και με ρώταγε αν είναι κάτι για το οποίο θα 'πρεπε να ανησυχεί. Οταν βρεθηκαμε κολησαμε.

Τι ήταν αυτό που την έκανε να θεωρεί εσάς ως την πιο κοντινή της φίλη από όλους τους φίλους και τους ανθρώπους που την αγαπούσαν;
Νομίζω το ότι ήμασταν αντίστοιχοι αλλά και ανάλογοι ως άνθρωποι. Συμφωνούσαμε στα πολύ βασικά κι από κει και πέρα αλληλοσυμπληρωνόμασταν. Όταν συζητούσαμε για ένα απλό γεγονός που μπορεί να είχε συμβεί στην μία ή την άλλη, το πιθανότερο ήταν μετά από πέντε ώρες να καταλήξουμε στον Κούντερα ή στον Μπροχ.

Ήξερε να ακούει;
Ήξερε. Κι όχι με την έννοια ότι άφηνε τον άλλον να μιλήσει, αλλά ότι τον άκουγε προσεκτικά.

Καυγάδες είχατε μεταξύ σας;
Αν και ήταν από τους ανθρώπους που σε κάποιους, όταν το αποφάσιζε, τους έκοβε και την καλημέρα -κάτι που με τρόμαζε- εμείς μεταξύ μας ποτέ δεν είχαμε πρόβλημα. Ασχέτως από τις κόντρες, τις εντάσεις ή τις διαφωνίες που μπορεί να είχαμε.

Πόσο άλλαξε με τον χρόνο;
Καθόλου. Αυτό που συνέβη αργότερα -που έγινε διάσημη- δεν της έκανε τίποτα. Πηγαίναμε στο σούπερ μάρκετ ή να πάρουμε λαμπάδες και δώρα για το Πάσχα -γιατί είχε βαφτίσει την κόρη μου - και της μίλαγε όλος ο κόσμος. Όμως η Μαλβίνα δεν άλλαξε στο παραμικρό. Δεν την επηρέασε καθόλου αυτό που συνέβαινε, ούτε στην συμπεριφορά ούτε στο χαρακτήρα. Έμεινε όπως την ήξερα. Κι αυτό ήταν που αγαπούσα στη Μαλβίνα. Αν και έγινε επώνυμη με ‘’ονοματεπώνυμο’’ Μαλβίνα, για μένα ήταν η Μαλβίνα του πάντοτε.

Πόσο σημαντικό ήταν για εκείνη η επαγγελματική καταξίωση;
Θα σου απαντήσω με τα δικά της λόγια ‘’Το παιχνίδι ‘θέλω να είμαι Επώνυμη’ προσφέρεται μόνο και μόνο για να το σπάσεις ,να δεις τι έχει μέσα, να μάθεις τα (ανύπαρκτα) μυστικά του και να το πετάξεις’’

Τι την ενδιέφερε;
Οι δικοί της άνθρωποι, τα αγαπημένα της πρόσωπα. Εκεί έριχνε το βάρος πάντα. Ήταν απόλυτα αφοσιωμένη σε αυτούς που αγαπούσε. Hταν ανά πάσα στιγμή «εκεί». Μια φίλη που όσο κουρασμένη και να ‘τανε –γιατί κατά περιόδους δούλευε έως πολύ αργά- θα μπορούσα να την πάρω και να την ξυπνήσω. Δεν δυσανασχέτησε ποτέ. Σπουδαίος άνθρωπος.

Έβγαζε προς τα έξω μια ατσάλινη εικόνα. Όλοι όσοι μιλάνε γι αυτήν όμως συμφωνούν στο ότι αυτό δεν ανταποκρίνονταν καθόλου στην ιδιωτική της εικόνα. Είναι αλήθεια;
Αυτή την ατσάλινη εικόνα που έβγαζε προς τα έξω την έβγαζε μόνο και μόνο από άμυνα. Ήταν πολύ μαλακιά μέσα της και με τους αγαπημένους της η Μαλβίνα.

Σε τι κατά την γνώμη σας, διέφερε από τους συναδέλφους της; Τι είναι αυτό που την διαφοροποίησε στον χώρο της;
Το χιούμορ της. Γνώσεις και άποψη έχουν πολλοί. Όλοι όμως όσοι παρακολουθούσαν την Μαλβίνα στην τηλεόραση την παρακολουθούσαν όχι μόνο για την πολιτική της άποψη αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο την εξέφραζε. Τα κείμενά της, αν και ήσαν πολιτικά, δεν χαρακτηρίζονταν από σοβαροφάνεια. Αντίθετα, έκαναν τον κόσμο να γελά. Είχε ένα μυαλό απίθανο. Άλλη λέξη δεν βρίσκω.

Η παρουσία της σας δίδαξε κάτι, εσάς, προσωπικά;
Πάρα πολλά.’’Δεν είναι εύσημο το να είσαι αθώος.Ο πόνος δεν δικαιώνεται όταν είναι κίβδηλος. Να χαίρεσαι με το τίποτα.’’ Αυτά μου έλεγε συνέχεια και αυτά με δίδαξε. Προσπαθώ να τα εμπεδώσω τώρα, γλυκιά μου Μαλβίνα.

Ποιες ήταν οι ισορροπίες στις οποίες στηρίξατε αυτή την σχέση;
Η κριτική, η οποία ήταν αναπόσπαστο μέρος της φιλίας μας. Κι απ’ τις δύο μεριές.

Υπήρχαν πράγματα στον χαρακτήρα της που σας θύμωναν; Και πως αντιδρούσε όταν αναφερόσασταν σε αυτά;
Ναι, υπήρχαν πράγματα που έκανε με τα οποία δεν συμφωνούσα. Ανακάλυψα δε με τον καιρό ότι μου έκρυβε κάποια πράγματα. Πιθανά γιατί θεωρούσε ότι δεν θα τα ενέκρινα.

Σας φοβόταν με λίγα λόγια.
Τον εαυτό της φοβόταν. Γιατί ήξερε ότι η κριτική που θα άκουγε από μένα ήταν στην ίδια κατεύθυνση με την αυτοκριτική που είχε ήδη κάνει.

Υπήρχαν στοιχεία του χαρακτήρα της ή κάποιες θέσεις της που αναιρέθηκαν με τα χρόνια;
Νομίζω ότι τις σημαντικότερες από τις θέσεις της τις είχε διαμορφώσει όταν ήταν έφηβη. Κι αυτές τις κρατούσε πάντα. Όχι δεν άλλαξε.. Πορεύτηκε με συνέπεια, έμεινε πιστή σε ορισμένα πράγματα. Δεν θέλησε να αναθεωρήσει ή να βάλει την ζωή ή τις σχέσεις της με τους ανθρώπους σε καινούργια πλαίσια. Ας μην ξεχνάμε ότι ο χαρακτήρας του ανθρώπου διαμορφώνεται σε πολύ μικρή ηλικία. Το δεδομένο είναι ένα: είχε ένα μυαλό που ήταν πολύ επαναστατικό η Μαλβίνα.

Ποιο ήταν το κυρίαρχο στοιχείο της προσωπικότητάς της;
Θα σου πω κάτι απλό : η Μαλβίνα διέθετε μια ακαταμάχητη γοητεία. Δεν υπήρχε περίπτωση να την έβλεπε κάποιος και να μην γοητευόταν. Δεν ήταν κάτι επιτηδευμένο, κάτι προσποιητό. Το είχε πάντα. Μιλούσες μαζί της πέντε λεπτά και αισθανόσουν ότι την ήξερες χρόνια. Αυτό πιστεύω πως ήταν και το εισιτήριο της προς την επιτυχία. Ήταν λογικό να ανοίγουν οι πόρτες σε ένα τέτοιο πλάσμα.

Που πιστεύετε ότι είχε τις ρίζες της αυτή την γοητεία;
Στο ότι ξεχείλιζε από ζωή και στο ότι έδινε αξία σε πολύ μικρά πράγματα. Δεν άφηνε ούτε ένα δευτερόλεπτο να της ξεφύγει. Δεν κουραζόταν, δεν επαναπαυόταν, δεν ήξερε τι πάει να πει μετριότητα. Τα ζούσε όλα σε υψηλές στροφές. Τη δουλειά της, τα συναισθήματα της, όλα. Την ενδιέφερε το κάθε τι γύρω της και πάνω απ’ όλα οι άνθρωποι. Όλοι οι άνθρωποι, οποιασδήποτε κουλτούρας.

Πως ήταν η Μαλβίνα ως μητέρα;
Όπως όλες μας στα βασικά. Δηλαδή, αν και έγινε μητέρα πολύ νέα, έφηβη ακόμα, μαγείρευε, πήγαινε τα παιδιά στο πάρκο, όλα αυτά… Όμως τους έδινε και χώρο να αναπτυχθούν ελεύθερα. Θυμάμαι όταν ήταν μικρός ο Μίνος. Θα ήταν ενάμισι χρονών και η Μαλβίνα τον μάθαινε να τρώει με μαχαίρι και πιρούνι. Εγώ δίπλα έτρεμα αλλά η Μαλβίνα παρακολουθούσε ψύχραιμη, λέγοντάς του απλά πώς να κρατάει το μαχαίρι σωστά.

Αυστηρή δεν γινόταν μαζί τους;
Όταν έπρεπε, ναι.

Όλοι λένε ότι η μεγάλη της κόρη, η Μελίτα, εκτός από την εμφάνιση της μοιάζει πολύ και στον χαρακτήρα. Εγώ εντούτοις την βρίσκω πολύ εσωστρεφή σε σχέση με την μαμά της που εξέφραζε τα συναισθήματά της με μεγάλη ευκολία.
Μην νομίζεις, και η Μαλβίνα στα πολύ σοβαρά δεν ανοιγόταν εύκολα.

Τα αγαπημένα σας θέματα συζήτησης ποια ήταν;
Οι σχέσεις. Περάσαμε συζητώντας για τους άντρες και τις σχέσεις αμέτρητα βράδια.

Ποιες είναι οι πρώτες λέξεις που σας έρχονται στο μυαλό στο όνομα Μαλβίνα;
«Φίλη Φίλη Φιλενάδα». Μόνο αυτό. Μπορεί να μην την έβλεπα ή να μην μιλούσαμε για μια εβδομάδα, αλλά ήξερα ότι υπήρχε. Αν αντιμετώπιζα κάποια δυσκολία, αν χτυπούσα το πόδι μου για παράδειγμα, αμέσως την σκεφτόμουνα κι ένιωθα ανακούφιση. Και μόνο που υπήρχε μου έφτανε, αισθανόμουν καλύτερα.

Έχετε συνειδητοποιήσει το ότι η φίλη σας δεν είναι πια εδώ;
Νομίζω πως κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ Κάθε μέρα που περνάει αισθάνομαι την έλλειψή της μεγαλύτερη. Όχι, δεν πιστεύω ότι ο χρόνος γιατρεύει τα πάντα. Θα σου πω ένα περιστατικό. Με την Μαλβίνα, όπως σου είπα, κάποιες νύχτες μιλούσαμε στο τηλέφωνο μέχρι να μας βρει το ξημέρωμα. Ένα βράδυ λοιπόν, πριν μια εβδομάδα ,που είχα κάτι ζόρια, πήγα κατευθείαν στο τηλέφωνο. Έτσι, ασυναίσθητα... Σκέφτηκα : «να πάρω τη Μαλβίνα να της τα πω.» Σήκωσα το ακουστικό, το έφερα στο αυτί και μετά κατάλαβα… Όχι, δεν έχω καταχωρήσει στο μυαλό μου αυτό που έγινε. Το να κάτσω να κλάψω μου φαίνεται λίγο. Λένε ότι αν κλάψεις βοηθιέσαι, ότι κάνει καλό. Ίσως, αλλά για μένα δεν φτάνει. Το κλάμα δεν μου είναι αρκετό.

============================
Μια κουβέντα του Πέτρου Μπιρμπίλη με την Αλβανίδα οικιακή βοηθό της, την Άντα.
============================

Έχεις γεννηθεί στα Τίρανα;
Στην Αυλώνα.

Γνώρισες την Μαλβίνα πριν τρία χρόνια.
Ναι.

Έχεις σπουδάσει οικονομικά;
Ναι, οικονομικά.

Στην Ελλάδα πριν πόσα χρόνια ήρθες;
Πριν έντεκα.

Τη δουλεία σου δεν μπόρεσες να την εξασκήσεις εδώ πέρα; Ούτε έψαξα ποτέ. Γιατί εδώ δεν έχει για έλληνες. Θα έχει για μένα; Δεν έψαξα.

Πώς βρέθηκες στην Μαλβίνα;
Από έναν κύριο που έμενε πάνω από την Μαλβίνα, στο σπίτι της στην Πλάκα. Η Μαλβίνα έψαχνε τότε μια κοπέλα. Με κατεβάζει κάτω αυτός και μου λέει. «Την ξέρεις αυτή;» λέω «φυσικά, πως δεν την ξέρω!» «Τώρα για το πώς αποφάσισε να με κρατήσει, ρώτα με.»

«Πως;»
Μόλις είχε ντυθεί για να πάει στο STAR, στην εκπομπή. Και με ρωτάει αν της πήγαινε αυτό που φορούσε. Εγώ επειδή δεν ήμουνα του κύκλου και ξέρω να τα πω μόνο χύμα, της είπα «φαίνεσαι χοντρή». «Μαλάκα είσαι ο άνθρωπός μου. Όλοι οι άλλοι θα μου λέγανε ότι και να βάλεις είσαι κούκλα. Δεν θα το αλλάξεις αυτό, θα μου τα λες χύμα. Θα μου λες την αλήθεια» μου λέει τότε αυτή. «Όπως νομίζεις εσύ την αλήθεια»

Ήθελε πάντα να ακούει την αλήθεια;
Από μένα ναι. Νομίζω επειδή δεν ήμουνα από τον χώρο της. Στον χώρο της η Μαλβίνα δεν ήταν συνηθισμένη να ακούει τέτοια. Ήταν η Μαλβίνα, η σταρ. Ή το άλλο! Επειδή ήμουνα ο κοσμάκης, να πούμε, που ζω με τον λαϊκό τον κόσμο κι όχι με τον καλλιτεχνικό, θυμάμαι όταν έγραφε το βιβλίο της το «Πιο πολύ πιο πολλοί» ήμουνα η πρώτη που μου τα διάβαζε. Κι όταν κάναμε την περιοδεία του βιβλίου εκεί ήμουνα, από πίσω της. Έλεγε στον κόσμο «η φίλη μου η Άντα, η πρώτη μου αναγνώστρια.». Δεν ένιωθα κατώτερη με την Μαλβίνα. Μου έλεγε τα πάντα, και της έλεγα τα πάντα. Πάει τελείωσε.

Αυτό έγινε από την αρχή; Ένιωσες ότι σε εμπιστευόταν από την αρχή;
Πήγα την πρώτη μέρα και είχα τρακ. Λέω «Άντα μη μιλάς». Από την τηλεόραση την ήξερα, την νόμιζα αυστηρή. Θα σου πω ένα πράγμα και θα καταλάβεις. Μέχρι που άρχισα να δουλεύω για τη Μαλβίνα κάπνιζα τρία –πέντε τσιγάρα την ημέρα, έκανα τράκες όπου έβρισκα. Με την Μαλβίνα συνήθισα να παίρνω πακέτο. Έλεγε «γάμα τις δουλειές, φτιάξε καφέ, έλα στο δωμάτιο. Συζητάμε τώρα.» Η Μαλβίνα τα έζησε όλα έξτρα. Τον πόνο, το πάθος …. Έτσι έζησε και τον θάνατο της. Στο βάθος.

Δεν είχε μέτριες στιγμές;
Όχι, όχι. Δεν το δεχότανε. Ή μιλάμε ή δεν μιλάμε. Αυτό. Ή υπό του μηδέν ή τέρμα πάνω ήταν η Μαλβίνα. Δεν υπήρχε μέτριο.

Της άρεσε η μοναξιά ή ήθελε κόσμο;
Ήθελε κόσμο. Φυσικά κόσμο με εξυπνάδα. Ήθελε εξυπνάδα. Αυτά που έλεγε, και που λίγοι τα καταλαβαίνανε - πόσο μάλλον εγώ που έρχομαι από μια χώρα δίχως μόρφωση- αυτή έπαιρνε δεδομένα ότι εσύ τα’ ξερες, κι άρχιζε την συζήτηση. Είχε και κάτι άλλο. Ήξερε πολύ καλά τι ήθελε να κάνει, αλλά ρωτούσε όλους. «Πέτρο τι λες να κάνω; Αντα τι να κάνω;» Ρωτούσε τριάντα άτομα. Στο τέλος έκανε το δικό της, το ξέραμε και της έλεγα εγώ «αφού θα κάνεις αυτό που θες εσύ, τι ρωτάς; Γιατί να σου πω όχι;» «Ρε πουτάνα, σε ρωτάω για να μου πεις καν' το» μου έλεγε. Υπήρχε ένας κώδικας μεταξύ μας. Χωρίς να μιλήσω ήξερε, και καλά μάλιστα, τι σκεφτόμουνα. Όσο για μένα μπορούσα να την καταλάβω, αλλά όχι εκατό τοις εκατό. Γιατί η Μαλβίνα ήταν άπιαστη. Άπιαστη

Δεν καταλάβαινες πάντα αυτά που σου έλεγε;
Να σου πω, δεν γινότανε να την καταλαβαίνω πάντα. Απλά επειδή ζήσαμε μαζί είχε μπει μέσα μου. Στο πως ζω. Μεταμόρφωσε όλο το πράγμα. Όλο το σύστημά μου. Ξέρεις, αλλιώς σκεφτόμουνα πρώτα. Δεν ήξερα πως για το ότι καπνίζουμε ένα τσιγάρο υπάρχουν δέκα εξηγήσεις. Έλεγα το ένα. Έλεγα «συνήθεια» ή «το στρες». Η Μαλβίνα έβρισκε για το κάθε πράγμα δέκα εξηγήσεις. Δεν δεχότανε την μία. Ότι αυτό είναι έτσι. Έβλεπε και το καλό και το κακό. Το να είσαι καλό παιδί δεν της έλεγε τίποτα. «Δεν υπάρχει καλός» μου έλεγε. «Εσύ σκοτώνεις κάποιον για πάρτη μου. Για την οικογένεια και τους φίλους μου είσαι καλή. Για την κοινωνία είσαι πάρα πολύ κακή γιατί έχεις κάνει ένα έγκλημα. Δεν μπορεί να είναι ένας άνθρωπος καλός ή κακός. Κατάλαβες;» Κάποια πράγματα που δεν τα είχα δει ποτέ πριν με αυτό το μάτι. Στην αρχή ας πούμε, που συζητούσαμε για την Αλβανία, για τους Αλβανούς κι είπα εγώ «Δεν δέχομαι να σκοτώνουν για το δεκαχίλιαρο μερικοί Αλβανοί. Μπορεί να μην έχουνε, αλλά δεν το δέχομαι σαν Αλβανίδα που είμαι.» Και η Μαλβίνα καθότανε να μου εξηγήσει. Μου έλεγε «Γιατί τα λες αυτά; Επειδή τα λένε στην τηλεόραση τα λες κι εσύ;» Ώρες ολόκληρες μου εξηγούσε.

Την άκουσες ποτέ να δυσανασχετεί για την ευφυΐα της; Γιατί το να είσαι και τόσο έξυπνος δεν είναι ότι πιο ευχάριστο; Μάλλον βασανιστικό είναι.
Αυτό το συζητούσαμε πάντα. Μερικές φορές εγώ τραβιόμουνα. Της είπα «να σου πω ρε! Δεν θέλω να μάθω και τόσα!». Ναι, το συζητούσαμε. Η άγνοια λέγαμε, φέρνει ευτυχία.

Το πίστευε και η Μαλβίνα αυτό;
Το δεχότανε, αλλά δεν ήθελε να είναι αυτό. Εγώ της έλεγα. «Είσαι τέρας» Το όνομα της αυτό ήταν για μένα. Δεν την έλεγα Μαλβίνα. Τέρας την έλεγα.

Συνεχίζεται.......