R30 - Επιλεγμένα θέματα

Επειδή πολύς λόγος γίνεται εδώ και αρκετό καιρό για τη "μάστιγα" των μεταναστών στη πατρίδα μας και επειδή πιστευώ πως αυτό είναι άλλη μια ιδεοληψία - για να μη πω ψέμα - της κοινωνίας μας, ότι δήθεν "οι Έλληνες δεν είναι ρατσιστές". Επειδή δεν είμαστε ΟΛΟΙ ρατσιστές, αλλά λίγο πολύ, όλοι μας κάποια στιγμή έχουμε "γλυστρίσει" (εκ παραδρομής) σε κάποιο ρατσιστικό σφάλμα.
Επειδή δεν πρέπει να ξεχνάμε ποιοί είμαστε σαν λαός και το πόσο έχουμε υποφέρει εμείς, σαν μετανάστες σε άλλες χώρες. Επειδή, τέλος πάντων, δεν μας βλάπτει να (ξανα)θυμώμαστε που και που τη σύγχρονη Ιστορία μας, επιτρέψτε μου να μοιραστώ μαζί σας αυτό το κείμενο που ακολουθεί και που μόνο καλό μπορεί να προκύψει από την ανάγνωσή του. Ιδού....
"Θέλαμε εργάτες, ήρθαν άνθρωποι":
50 χρόνια έλληνες στη Γερμανία.....=

		Έλληνες εργάτες σε ορυχείο της Γερμανίας. Δείτε φωτογραφίες από τους μετανάστες. Φωτ:ΑΠΕ-ΜΠΕ

«Σύμβαση Περί Επιλογής και Τοποθετήσεως Ελλήνων εργατών εις γερμανικάς επιχειρήσεις», 30 Μαρτίου του 1960. Αυτό ήταν το ξεκίνημα της πιο έντονης μετανάστευσης των Ελλήνων, που βιώθηκε όσο καμία άλλη. Ήταν η κορύφωση και το τέλος του μαζικού ξενιτεμού των Ελλήνων προς την Αμερική, την Αυστραλία, την Αφρική, τον 20ο αιώνα.

Δύσκολα τα μεταπολεμικά χρόνια στη χώρα μας, με τα χωριά να ερημώνουν από την εσωτερική μετανάστευση προς τις μεγαλουπόλεις, λόγω της φτώχιας και της ανεργίας. Αλλά κι εκεί, λύση δεν υπήρχε. Η Ελλάδα δεν μπορούσε να θρέψει τα παιδιά της. Έτσι, η υπογραφή της ελληνογερμανικής Σύμβασης, αποτέλεσε μία «μεγάλη ευκαιρία» για χιλιάδες Έλληνες και Ελληνίδες, κυρίως από τη Βόρεια Ελλάδα, που παρά την τρομερή εμπειρία της γερμανικής κατοχής και τον μεγάλο αριθμό των θυμάτων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ελλάδα, ξεκίνησαν για τη Γερμανία, αναζητώντας το νέο, το καλύτερο, το αναγκαίο. Στην ουσία, πολλοί εξ αυτών δεν γνώριζαν καν τι υπογράφουν, έπαιρναν τις απαραίτητες οδηγίες και με τη σφραγίδα στο διαβατήριο έφευγαν για τη χώρα, που τούς υπόσχονταν ένα καλύτερο μέλλον από αυτό που τους επιφύλασσε η πατρίδα. Τελικά, ήταν μία μετανάστευση «άγρια», όπως τονίζουν πολλοί από τους πρώτους Έλληνες, που πήραν τον δρόμο για τα ξένα. Χωρίς προοπτικές. Οι Γερμανοί τούς θεωρούσαν τότε προσωρινούς, φιλοξενούμενους εργάτες, «τεμάχια», όπως τους χαρακτήριζαν τα γερμανικά εργοστάσια και τα ανθρακωρυχεία, όταν ζητούσαν εργατικά χέρια από την Ελλάδα και αλλού. Gastarbeiter (φιλοξενούμενοι εργαζόμενοι) τούς αποκαλούσαν ή Katzelmacher, όπως υποτιμητικά χαρακτήριζαν στη Βαυαρία τους μετανάστες, που προέρχονται από τις νότιες χώρες. Σκληρά τα πρώτα χρόνια και όπως διαπίστωσαν οι μετανάστες η Γερμανία δεν ήταν … Αμερική, όπως την ονειρεύονταν κάποιοι. Ειδικά στο ξεκίνημα, η στέγαση των μεταναστών εργατών γινόταν σε παραπήγματα, τα οποία, εν μέρει, προέρχονταν από την εποχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όπως αναφέρεται στα αρχεία του Κέντρου Τεκμηρίωσης και του Μουσείου DOMiD, της Κολωνίας. Κάθε εργάτης είχε στη διάθεσή του ένα κρεβάτι σε κουκέτα, ένα ντουλάπι που κλείδωνε, μια θέση στο τραπέζι του φαγητού και μια καρέκλα ανά άτομο. Οι εστίες, χωρισμένες ανά φύλο (αν υπήρχαν αντρόγυνα έπρεπε να χωρίσουν), συχνά αποτελούσαν τμήμα των εργοστασιακών εγκαταστάσεων. Αν με κάτι είχαν να αντιπαλέψουν, με όλες τους τις δυνάμεις, οι μετανάστες από την αρχή, αυτό ήταν το «ακόρντ» (πλαφόν στην παραγωγικότητα), που όσοι προσπαθούσαν να το ξεπεράσουν για να πάρουν πριμ, κατέληγαν, σε πολλές περιπτώσεις, με σοβαρά προβλήματα υγείας. Ταυτόχρονα, προκαλούσαν την αντιπάθεια των Γερμανών συναδέλφων τους, που έμεινα πίσω, καθώς τα «ακόρντ» ανέβαιναν συνεχώς εξαιτίας των Gastarbeiter. Δεν ήταν, βέβαια, το όνειρο του γρήγορου χρήματος που τούς ωθούσε στα άκρα, αλλά η προοπτική να τα βγάλει πέρα η οικογένεια στην Ελλάδα, με τα εμβάσματα που έστελναν. Κι αν ήταν δυνατόν, να χτίσουν ένα σπίτι στην πατρίδα, ν’ ανοίξουν ένα μαγαζί και έτσι να προετοιμάσουν την επιστροφή τους. Η προσωρινότητα έγινε, τελικά, μόνιμη εγκατάσταση στη χώρα. Σε μια χώρα, όπου η σημερινή γενιά των Ελλήνων είναι πλήρως ενταγμένη στην τοπική κοινωνία, γεγονός που αναγνωρίζεται απ΄ όλους. Ξεπερνούν το 1,5 εκ. οι Έλληνες που πέρασαν συνολικά από τη Γερμανία. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, έως το 1973, όταν η Γερμανία πάγωσε μονόπλευρα όλες τις συμβάσεις πρόσληψης αλλοδαπών, μετανάστευσαν περίπου 600.000 Έλληνες εργάτες. Σήμερα, σε όλη τη Γερμανία, οι Έλληνες υπολογίζονται στις 350.000. Πολλοί από τους πρώτους Έλληνες μετανάστες, έχοντας συνταξιοδοτηθεί, επέστρεψαν στα χωριά τους. Δεν είναι λίγοι, όμως, εκείνοι που έμειναν στη Γερμανία, για να είναι κοντά στα παιδιά και τα εγγόνια τους, στη δεύτερη πια πατρίδα. Χαρακτηριστικό είναι ένα στιχάκι ανώνυμου μετανάστη: «Τώρα που την πήρες την πολυπόθητη σύνταξή σου γιατί δεν επιστρέφεις στην πατρίδα, την Ελλάδα; Τότε που ήθελα δεν μπορούσα. Τώρα που μπορώ, δεν θέλω. Η νοσταλγία μου αρκεί». Τα "Πέτρινα Χρόνια" «Ευλογία του Θεού», αποκάλεσαν πολλοί τη μετανάστευση στη Γερμανία, καθώς δεν έβλεπαν άλλη διέξοδο. Άλλοι την ονόμασαν «κατάρα του Θεού» και «σύγχρονο σκλαβοπάζαρο». Αυτή ήταν η μεγάλη «έξοδος», με μία μόνο βαλίτσα στο χέρι, γεμάτη «όνειρα και ελπίδες», για μία καλύτερη τύχη, για ένα νέο μέλλον. «Ήταν η εποχή που λέγαμε ότι: η Ελλάδα παράγει πέτρες και Γκάσταρμπαϊτερ. Μήπως, όμως, αυτό ήταν το σύνθημα της παρηγοριάς;», όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στο επετειακό βιβλίο της Ελληνικής Κοινότητας στη Νυρεμβέργη. Ζητούσαν «τεμάχια» Με την υπογραφή της σύμβασης άνοιξαν στην Αθήνα (επί της οδού Βίκτωρος Ουγκώ) και στη Θεσσαλονίκη (επί της οδού Δωδεκανήσου) οι εν Ελλάδι Γερμανικές Επιτροπές, που ενέκριναν την πρόσληψη των Ελλήνων εργατών, εξετάζοντας εξονυχιστικά την καταλληλότητά τους, από άποψη υγείας και ειδικών γνώσεων, ενώ οργάνωναν και το ταξίδι τους. Η τακτική προσέλκυσης την εποχή εκείνη θύμιζε «σύγχρονο σκλαβοπάζαρο», όπως έχει παραδεχτεί και ένας πρώην διευθυντής της Γερμανικής Επιτροπής στην Αθήνας. Ο Χανς Γιόργκ Έκχαρντ, που εργάστηκε στο Γραφείο Θεσσαλονίκης από το 1965 έως το 1967, μας εξιστορεί, πως οι ιατρικές εξετάσεις ήταν πολύ αυστηρές: μετρήσεις μυών, ακτινογραφίες θώρακος, οδοντιατρικές εξετάσεις κ.ά. «Έπρεπε να επιλέξουμε καλό ανθρώπινο υλικό, αυτή ήταν η εντολή. Από Γερμανία μας λέγανε ’στείλτε μας τόσα τεμάχια’, και αυτό πιστέψτε με, με πονούσε πολύ, καθώς αντίκριζα καθημερινά νέους ανθρώπους να ψάχνουν για ελπίδα, ένα καλύτερο αύριο», δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, από τη Στουτγκάρδη, ο 67χρονος σήμερα Χανς Γιόργκ Έκχαρντ. Και συνεχίζει: «Οι εργοδότες ήθελαν να προσλάβουν μόνο νέους, υγιείς ανθρώπους, με γερά χέρια και πόδια, για να εργαστούν στη βιομηχανία. Η Ελλάδα ήταν και η πρώτη χώρα που έστειλε στη Γερμανία γυναίκες χωρίς τους συζύγους. Μπορείτε να φανταστείτε το δράμα αυτών των γυναικών, που πήγαιναν σε έναν ξένο τόπο, αφήνοντας συζύγους, παιδιά, χωρίς να ξέρουν ούτε μία λέξη γερμανική. Οι γυναίκες προτιμούνταν από τις φάμπρικές της κλωστοϋφαντουργίας, αλλά και στη βιομηχανία ηλεκτρικών ειδών, καθώς τα χέρια τους ήταν πιο λεπτά και επιδέξια, απ΄ αυτά των ανδρών. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τις εικόνες στο σταθμό του τρένου, στη Θεσσαλονίκη, με τους άνδρες να αποχαιρετούν με δάκρυα στα μάτια τις συζύγους τους, κρατώντας μωρά παιδιά στην αγκαλιά τους. Και εκείνες, με απόγνωση, να προσπαθούν να τούς δώσουν κουράγιο». Το πρώτο συμβόλαιο, όπως αναφέρει ο κ. Έκχαρντ είχε συνήθως διάρκεια ενός έτους, και δεν ήταν καλά πληρωμένο. Αν όλα πήγαιναν καλά, οι γυναίκες είχαν, μετά, το δικαίωμα να αλλάξουν δουλειά, πόλη και να κάνουν πρόσκληση, με συναίνεση του εργοδότη, στον σύντροφο τους. Αν, όμως, δεν ανταποκρίνονταν στις απατήσεις του εργοδότη, έχαναν το δικαίωμα να εργαστούν στη Γερμανία. Ο κ. Έκχαρντ, που έρχεται συχνά στην Ελλάδα, και δη στη βόρεια- «ο ωραιότερος προορισμός», όπως λέει- μιλάει με σεβασμό για τους Έλληνες της Γερμανίας, που κατάφεραν να ενσωματωθούν καλύτερα από όλους τους αλλοδαπούς. Φρόντισαν τη μόρφωση των παιδιών τους, τα οποία σήμερα έχουν καταλάβει καίριες θέσεις στη Γερμανία σε πολλούς τομείς, ενώ κρατούν την παράδοση και τον πολιτισμό τους. Όσο για την Μπιλντ και το Φόκους τονίζει πως, όσα γράφονται δεν αντικατοπτρίζουν τα αισθήματα των περισσοτέρων Γερμανών. «Γραμμή της Ελπίδας» Αν, λοιπόν, ήταν τυχεροί οι υποψήφιοι μετανάστες, που κατακλύζανε καθημερινά τις Γερμανικές Επιτροπές, έπαιρναν την πολυπόθητη «πράσινη κάρτα» εργασίας. Γι’ αυτούς που έκαναν αίτηση στην Αθήνα, το ταξίδι ξεκινούσε συνήθως από τον Πειραιά, με το θρυλικό φέριμποτ «Κολοκοτρώνης», για να φτάσουν στο Μπρίντεζι της Ιταλίας και στη συνέχεια, με τρένο, για τη Γερμανία. Από τη Θεσσαλονίκη ταξίδευαν προς το Μόναχο, με ειδικές αμαξοστοιχίες, που ήταν συνήθως υπερπλήρεις, καθώς μετέφεραν, σε πολλές περιπτώσεις, πάνω από 1.000 άτομα. Τα μαζικά αυτά ταξίδια, τα οποία η γερμανική διοίκηση μέχρι το 1972 τα ονόμαζε «μεταφορές», έχουν χαραχτεί βαθιά στη μνήμη των μεταναστών. Στο ταξίδι από Θεσσαλονίκη προς Μόναχο πολλοί κάθονταν πάνω στη βαλίτσα τους, κατά τη διάρκεια όλου του ταξιδιού, που κρατούσε δυόμισι μέρες. Ειδικοί συνοδοί διενεργούσαν ελέγχους μέσα στο τρένο και υποδείκνυαν στους ταξιδιώτες πώς να χρησιμοποιούν τις τουαλέτες, τούς εφιστούσαν την προσοχή στην καθαριότητα και τούς απαγόρευαν να πετούν σκουπίδια από το παράθυρο. Κανείς από τους μετανάστες δεν συνειδητοποιούσε τότε ότι, οι «παραβάσεις των ορίων» θα αποτελούσαν τα θεμέλια της μελλοντικής τους ζωής. Στο Μόναχο, τα τρένα έφθαναν στη γραμμή 11, την οποία οι Ιταλοί είχαν βαφτίσει «Γραμμή της Ελπίδας». Από εκεί, τούς οδηγούσαν στο πρώην αεροπορικό καταφύγιο, κάτω από το σιδηροδρομικό σταθμό, που είχε διαμορφωθεί σε αίθουσα διαμονής. Από την πρωτεύουσα της Βαυαρίας, οι μετανάστες προωθούνταν κυρίως στη μεταλλουργική βιομηχανία, στα εργοστάσια κατασκευής ηλεκτρολογικών και ηλεκτρονικών ειδών, αλλά και στις χημικές βιομηχανίες, από τη Νυρεμβέργη έως τη Στουτγάρδη, την Κολωνία και το Ντίσελντορφ, το Αμβούργο και το Βερολίνο. «Φωνάξαμε εργάτες και ήρθαν άνθρωποι» Ένας από τους Έλληνες που ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τους μετανάστες, είναι ο Γρηγόρης Ζαρκάδας, από τη Φρανκφούρτη, όπου ζει από το 1964. Ο ίδιος εργάστηκε, επί 30 χρόνια, ως κοινωνικός λειτουργός, στο Κέντρο Μεταναστών Φρανκφούρτης, πρώτα με τους Έλληνες και αργότερα με άλλης εθνικότητας μετανάστες. Από το 1997 μέχρι σήμερα, εκλέγεται δημοτικός σύμβουλος στον κεντρικό δήμο της Φρανκφούρτης, έχοντας διατελέσει πρόεδρος της Επιτροπής Αλλοδαπών, από την ίδρυσή της, το 1992, έως το 1997. Μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο κ. Ζαρκάδας σημειώνει ότι, η απαρχή «προμήθειας» εργατικού δυναμικού στη Γερμανία, με συμβάσεις εργασίας, έγινε με την Ιταλία και συνέχισε με την Ελλάδα, την Ισπανία, την Τουρκία, το Μαρόκο, την Πορτογαλία, την Τυνησία και τη Γιουγκοσλαβία. Οι συμβάσεις αυτές, στο σύνολο τους, κατοχύρωναν πλήρως τα εργασιακά- ασφαλιστικά δικαιώματα των εργατών. Και αυτό γιατί τα ανανεωμένα γερμανικά συνδικάτα (DGB), φρόντισαν να μην χρησιμοποιηθούν οι ξένοι εργάτες ως μοχλός πίεσης μισθών και ημερομισθίων. Παρ΄ όλα αυτά προβλήματα υπήρχαν. «Η απέλαση από την Γερμανία ήταν το πιο εύκολο που μπορούσε να συμβεί με απόφαση κάθε τοπικής υπηρεσίας- αστυνομίας, αλλοδαπών. Μπορούσαν τα κρατίδια να εκδώσουν τις δικές τους διατάξεις, που ήταν δεσμευτικές για την πολιτική των δήμων. Η βασική φιλοσοφία πίσω από τις διατάξεις καταστολής, θα έλεγε κανείς, είναι ότι ο αλλοδαπός είναι επικίνδυνος για την τοπική κοινωνία και πρέπει να εξασφαλίσουμε τα συμφέροντα της. Το ότι δεν συνέβησαν έκτροπα οφείλεται στα γερμανικά συνδικάτα και τις προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις της Γερμανίας», υποστηρίζει ο κ. Ζαρκάδας. Συγκροτημένη ομοσπονδιακή πολιτική ενσωμάτωσης, τα χρόνια εκείνα, δεν υπήρχε, οπότε τα κρατίδια και οι Δήμοι, ανάλογα με την πίεση και το ποσοστό των αλλοδαπών, αλλά και την επίδραση προοδευτικών πολιτικών δυνάμεων, εφάρμοζαν μέτρα, που θεωρούσαν σωστά για την κοινωνική ενσωμάτωση αλλοδαπών. «Το 1967 παρατηρήθηκε η πρώτη μικρή οικονομική κρίση στη Γερμανία και φούντωσε η συζήτηση για μαζική απέλαση των αλλοδαπών. Για όλα τα προβλήματα ανεργίας, εγκληματικότητας κλπ. οι αλλοδαποί ήταν ο αποδιοπομπαίος τράγος», θυμάται ο κ. Ζαρκάδας. Και προσθέτει: «Ακροδεξιά, νεοναζιστικά στοιχεία, εμφανίστηκαν και μπήκαν και σε δημοτικά συμβούλια. Σε αυτό το κλίμα, άρχισε να συνειδητοποιεί η πολιτική ηγεσία της Γερμανίας ότι το πολιτικό κενό, που βασίζονταν στην προσωρινότητα των μεταναστών, ήταν λάθος επιλογή. Ο συγγραφέας Μαξ Φριτς είπε τότε το περίφημο, ’φωνάξαμε εργάτες και ήρθαν άνθρωποι’». Μόλις το 1973, όταν η Γερμανία πάγωσε μονόπλευρα όλες τις συμβάσεις πρόσληψης αλλοδαπών, δειλά-δειλά άρχισαν να αναγνωρίζονται οι μετανάστες, ως αναπόσπαστο κομμάτι της γερμανικής κοινωνίας. Ένας τρίτος σταθμός στην πορεία του μεταναστευτικού κινήματος στη Γερμανία είναι η προσπάθεια του φιλελεύθερου σοσιαλδημοκρατικού συνασπισμού να προχωρήσει σε θεσμοθετημένη πολιτική ενσωμάτωσης των μεταναστών. «Το πρώτο βήμα ήταν η θεσμοθέτηση ομοσπονδιακού επιτετραμμένου για θέματα μεταναστών και ο διορισμός του πρώην πρωθυπουργού της Ρηνανίας Βεστφαλίας Kuhn, Χάιντς Κουν το 1978. Ένα χρόνο μετά, συντάχθηκε η πρώτη έκθεση για την κατάσταση των μεταναστών και τις προτάσεις για την πορεία της ενσωμάτωσης τους στη γερμανική κοινωνία», αναφέρει ο κ. Ζαρκάδας. «Παράλληλα, θεσμοθετείται και η ένωση γλώσσας ’Sprachverband’, με σκοπό τη χρηματοδότηση της εκμάθησης της γερμανικής σε όλα τα επίπεδα. Την οργάνωση ανέλαβαν τα κατά τόπους λαϊκά πανεπιστήμια, τα φιλανθρωπικά ιδρύματα, αλλά και πρωτοβουλίες πολιτών», συμπληρώνει. Οι προτάσεις Κουν περιλάμβαναν τη διευκόλυνση απόκτησης της γερμανικής υπηκοότητας στους ηλικιωμένους, τη χορήγησή της σε όλα τα νεογέννητα αλλοδαπά παιδιά, τη χορήγηση του δικαιώματος του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι στην τοπική αυτοδιοίκηση, την άμεση εκπαίδευση αλλοδαπών νηπιαγωγών και δασκάλων. «Η νέα εποχή για τους μετανάστες στη Γερμανία αρχίζει μετά το 1998, με τη συνεργασία των πρασίνων και των σοσιαλδημοκρατών στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση», επισημαίνει ο κ. Ζαρκάδας, σημειώνοντας: «Αμέσως αναγνωρίζεται, θεσμοθετημένα πλέον, η Γερμανία ως χώρα μετανάστευσης. Άμεσα προωθήθηκε η αλλαγή του νόμου για την απόκτηση της υπηκοότητας και αναγνωρίστηκε το δικαίωμα στη γερμανική υπηκοότητα, με αρχή τον τόπο γέννησης και όχι τη φυλετική προέλευση, που ίσχυε ως τότε. Ο νόμος τέθηκε σε ισχύ από την 1η Ιανουαρίου του 2000. Ήταν η χρονιά που άρχισαν να εκλέγονται και οι πρώτοι Έλληνες σε δημοτικά συμβούλια διαφόρων κρατιδίων στη Γερμανία». Οργάνωση των Ελλήνων Οι Έλληνες της Γερμανίας είναι και η πρώτη μεταναστευτική ομάδα που προχώρησε στην ίδρυση συλλόγων, που το 1965 συνενώθηκαν κάτω από την «ομπρέλα» της Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων (ΟΕΚ), που ιδρύθηκε στη Στουτγάρδη. «Η ΟΕΚ, στην οποία ανήκουν 150 Ελληνικές Κοινότητες απ΄ όλη τη χώρα, με περίπου 50.000 μέλη, μελετά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες στο Ομόσπονδο Κράτος της Γερμανίας και προασπίζεται τα δικαιώματά τους, προωθώντας στους αρμοδίους φορείς τα δίκαια αιτήματά τους», υπογραμμίζει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο επί τρεις θητείες πρόεδρος της Ομοσπονδίας, Κωνσταντίνος Δημητρίου. «Παράλληλα- επισημαίνει- αγωνίζεται για τη διατήρηση και καλλιέργεια της εθνικής, γλωσσικής και πολιτιστικής ταυτότητας των Ελλήνων μεταναστών και των παιδιών τους και εργάζεται για την ευρύτερη διάδοση της πολιτιστικής κληρονομιάς και των προοδευτικών παραδόσεων του λαού μας». Γεννημένος στη Γερμανία, με καταγωγή από τη Θεσπρωτία, ο κ. Δημητρίου έχει βιώσει, ως παιδί, τις συνέπειες της μετανάστευσης, έχοντας ζήσει για πολλά χρόνια κοντά στους παππούδες και τις γιαγιάδες, στην Ελλάδα. Αποκαλεί «γενιά της θυσίας» τους πρώτους μετανάστες, που στερήθηκαν την ασφάλεια της οικογένειας, την πατρίδα, τη νεότητά τους. «Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται μελό είναι όμως η αλήθεια», σημειώνει ο κ. Δημητρίου, προσθέτοντας: «Πενήντα χρόνια μετά θα πρέπει, όμως, να κάνουμε και τον απολογισμό μας, που είναι θετικός, και αυτό τονίστηκε στην εκδήλωση, που είχαμε στις 2 Μαΐου, στην παλιά βουλή, στη Βόννη. Όλα αυτά τα χρόνια, οι Έλληνες της Γερμανίας πέτυχαν να κερδίσουν μία περίοπτη θέση στην αγορά εργασίας, αλλά και να ενσωματωθούν με τέτοια επιτυχία, ώστε οι γερμανικές αρχές να τους περιγράφουν ως ’η αφανής μειονότητα’. Είτε σαν εργάτες - ειδικευμένοι ή ανειδίκευτοι - είτα σαν υπάλληλοι, γιατροί, γαστρονόμοι ή επιχειρηματίες ακόμη και σαν ερευνητές και καθηγητές πανεπιστημίων, έχουν καταστεί πλέον αναπόσπαστο μέρος της γερμανικής κοινωνίας». Ο κ. Δημητρίου υπενθυμίζει ότι, η ελληνική μετανάστευση εργαζομένων στην Γερμανία οδήγησε και «σε μία άνευ προηγουμένου στενή συνεργασία, αλλά και σε μία λίαν επιτυχημένη φιλική σχέση, στην μακρά ιστορία των δύο λαών. Οι Έλληνες λειτούργησαν σαν ’γέφυρα’ επικοινωνίας, προωθώντας και διατηρώντας την κατανόηση και την φιλία και αυτό ακόμη και σε δύσκολους καιρούς». 50χρονα και για την ελληνορθόδοξη εκκλησία «Το 1960 ξεκινήσαμε από το μηδέν και σήμερα είμαστε η τρίτη αναγνωρισμένη εκκλησία στη Γερμανία, με δικούς μας ναούς, παιδικούς σταθμούς και πολιτιστικά κέντρα», δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο Μητροπολίτης Γερμανίας και Έξαρχος Κεντρώας Ευρώπης κ. Αυγουστίνος, με την ευκαιρία της 50χρονης παρουσίας των Ελλήνων στη χώρα αυτή. «Όλοι οι Έλληνες που ήρθαν στη Γερμανία ήταν πρέσβεις της χώρας μας. Ήρθαν ως ξένοι εργάτες, αλλά πέτυχαν, στάθηκαν σωστά στην ’καρδιά’ της Ευρώπης, και έτσι σήμερα είμαστε μία ζωντανή παρουσία στη Γερμανία, όπου έχουμε το πιο καλό όνομα. Αυτό, κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. Ας μη ξεχνάμε ότι, χωρίς την παρουσία των Ελλήνων και όλων των ξένων μεταναστών, η Γερμανία δεν θα ήταν αυτή που είναι σήμερα. Αυτό πιστεύω ότι οι Γερμανοί το αναγνωρίζουν και το τιμούν. Γι΄ αυτό και τονίζω ότι, σήμερα, η οικονομική κρίση δεν πρέπει να μας οδηγήσει σε πολιτισμική κρίση», επισημαίνει ο Μητροπολίτης Αυγουστίνος. Στα έγκατα της γης Οι μετανάστες αναλάμβαναν πολλές φορές δουλειές, που δεν ήθελαν να κάνουν οι Γερμανοί. Έτσι, βρέθηκαν και στο μέτωπο της εξόρυξης άνθρακα, που την εποχή εκείνη ήταν η σημαντικότερη πηγή ενέργειας της γερμανικής οικονομίας. Οι συνθήκες της καθημερινής δουλειάς ήταν ιδιαίτερα σκληρές. Ο Παναγιώτης Διγκόλης, από το Παλαιόκαστρο Κοζάνης, που δούλεψε στα ορυχεία της Ρηνανίας-Βεστφαλίας, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, θυμάται: «Δεν είχα κλείσει ακόμα τα 25 μου χρόνια, όταν πήρα την απόφαση να φύγω για τη Γερμανία. Έκανα πρώτα την αίτηση στην Κοζάνη και από εκεί με ειδοποίησαν να πάω στη Θεσσαλονίκη, όπου οι Γερμανοί μας πέρασαν από ιατρικές εξετάσεις, από την κορυφή ως τα νύχια. Μου βρήκαν πως έχω δύο δόντια χαλασμένα, που αν δεν τα σφράγιζα, δεν θα με πέρναγαν. Άντε λεφτά και για οδοντίατρο, αλλά τι να έκανα; Έπρεπε να φύγω, αλλιώς χανόμασταν». Τελικά, έφυγε από τον Πειραιά στις 25 Αυγούστου 1963, με τον «Κολοκοτρώνη», για να πάει στην Ιταλία και από εκεί στο Μόναχο, με τρένο. Κατέληξε στο Έσσεν, της Ρηνανίας-Βεστφαλίας, όπου έπρεπε να περάσει ξανά από ιατρικές εξετάσεις. Η πρώτη κατοικία του ήταν στις ειδικά διαμορφωμένες, για τους μετανάστες, παράγκες, στο Όμπερχάουζ, όπου οι συνθήκες διαβίωσης ήταν υποτυπώδεις. «Το πρώτο που μας είπαν-μας εξιστορεί ο Παναγιώτης Διγκόλης- ήταν να έχουμε πάντα την κάρτα μαζί μας. Ένα νούμερο ήμουν και εγώ, όπως όλοι μας. Ποιος ήξερε το όνομά μου; Στη σειρά μου ήμασταν 27 άτομα, όλοι νέοι. Ανάσα δεν πήραμε. Το βράδυ φτάσαμε, το ξημερώματα μας πήγαν για δουλειά. Ένα μήνα, περίπου, μας εκπαίδευαν για το πώς θα εργαστούμε στα ανθρακωρυχεία. Μας έδωσαν και 100 μάρκα προκαταβολή. Δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που κατεβήκαμε με το σιδερένιο κλουβί στη βάθη της γης. Φόβος δεν υπήρχε στο μυαλό μου. Εννιακόσια μέτρα βάθος και εγώ δεν σκεφτόμουν τίποτα άλλο, παρά μόνο ότι έπρεπε να μείνω σε αυτή τη δουλειά, διαφορετικά θα με γυρνούσαν πίσω. Μόνο αυτό σκεφτόμουν. Όταν βγήκαμε ξανά στη γη δεν μπορούσαμε να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλον από τη μουτζούρα του κάρβουνου. Γελούσαμε με την ψυχή μας, σαν μικρά παιδιά και χαιρόμασταν τον ήλιο». Δύο χρόνια άντεξε σε αυτή τη δουλειά, ο κ. Παναγιώτης, ώσπου κάποιοι συμπατριώτες του βρήκαν δουλειά σε χαρτοποιείο, στο Μπεργκισκλάμπαχ, απ΄ όπου πήρε και τη σύνταξή του. Εν τω μεταξύ είχε φροντίσει να πάει στο χωριό του, όπου παντρεύτηκε την Περιστέρα του, με την οποία έχει αποκτήσει τέσσερις κόρες. Η πρώτη δασκάλα Έχουν περάσει γενιές και γενιές Ελλήνων της Γερμανίας από τα χέρια της. Όλοι, αναφέρονται με σεβασμό στην πρώτη δασκάλα που έφτασε στο Μόναχο το 1959, μέσω ενός προγράμματος ανταλλαγής φοιτητών, έχοντας αποφοιτήσει από την Παιδαγωγική Ακαδημία Αθηνών. Ο λόγος για την Μαρίνα Μούσα, το γένος Σταματάκη, από το Ηράκλειο της Κρήτης. «Τελικά, επέλεξα να μείνω στο Μόναχο για να συνεχίσω τις σπουδές μου, κάνοντας μετεκπαίδευση στη θεραπευτική αγωγή. Εκεί, γνωρίστηκα με πολλούς Έλληνες, με τους οποίους είχαμε την ιδέα να μαζέψουμε τα Ελληνόπουλα για να τα διδάξουμε τα ελληνικά», θυμάται η 74χρονη σήμερα εκπαιδευτικός, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ. «Ήταν πάνω από 200 παιδιά. Έτσι, δημιουργήσουμε ένα ελληνικό σχολείο, βάσει του γερμανικού εκπαιδευτικού προγράμματος, με τη βοήθεια του Βαυαρικού Υπουργείου Παιδείας. Στην αρχή, ήμασταν μόνο τρεις εκπαιδευτικοί. Ιδρύσαμε και ένα σύλλογο για την προστασία των συμφερόντων μας. Στην επιτροπή βάλαμε και τον Πρίγκιπα του Ανοβέρου, για να έχουμε την εύνοιά του. Το γυμνάσιο που ιδρύσαμε το ονομάσαμε Όττο, βασιλεύς της Ελλάδος’ και αυτό ενθουσίασε τους Γερμανούς», συνεχίζει. Η πρώτη αυτή προσπάθεια εξαπλώθηκε στη συνέχεια και σε άλλες πόλεις της Βαυαρίας. Αργότερα, η κα Σταματάκη αποφάσισε να μετακομίσει στη Ρηνανία-Βεστφαλία, ανταλλάσσοντας τη θέση της με τον διαπρεπή σήμερα καθηγητή, Βασίλειο Φθενάκη. Πενήντα ένα χρόνια μετά την έλευσή της στη Γερμανία, η κα Σταματάκη, η οποία και σήμερα συνεχίζει να διδάσκει εθελοντικά, μιλάει για μία «αναγέννηση του ελληνισμού». «Τα 50χρονα των ελλήνων της Γερμανίας, που γιορτάσαμε πανηγυρικά στη Βόννη στις 2 Μαΐου, μου χαρίζουν καινούργια δύναμη, ενθυμούμενη τις πολλές προσπάθειες που καταβάλλαμε όλοι οι έλληνες. Έστω και στην ηλικία που είμαι θα συνεχίσω να προσφέρω ό,τι μπορώ. Με χαρά διαπιστώνω και θέλω να το γράψετε αυτό, ότι οι Έλληνες της Γερμανίας έχουν ενσωματωθεί, χωρίς να έχουν αφομοιωθεί όμως, και αυτό το θεωρώ σημαντικό. Αυτή είναι άλλωστε η φύση του Έλληνα. Όπου και αν πήγε, με την εργατικότητα και το φιλότιμο που μας διακρίνει, αγάπησε το ξένο περιβάλλον κα το έκανε δικό του, όπως και οι Έλληνες της Γερμανίας». Παντρεμένη με τον Παλαιστίνιο, Ζαμίλ Μούσα, από το 1964, η κα Σταματάκη αντιμετώπισε την «απορία», όπως λέει, των φίλων Γερμανών, που δεν περίμεναν από την ίδια να κάνει έναν τέτοιο γάμο. Καταλήγοντας, δεν παραλείπει να μας αναφέρει ότι, στο αρνητικό κλίμα που δημιουργήθηκε στις σχέσεις Ελλάδας-Γερμανίας, αντιτίθενται πολλοί Γερμανοί, οι οποίοι τονίζουν ότι οι σχέσεις των δύο χωρών δεν πρέπει να διαταραχτούν. Τα παιδιά που έμεναν πίσω Τραγική πτυχή στην υπόθεση της μετανάστευσης των Ελλήνων στη Γερμανία αποτέλεσαν τα παιδιά τους, που ήταν αναγκασμένοι να αφήσουν πίσω, με τους παππούδες και τις γιαγιάδες ή σε κάποια θεία, ακόμα και σε μακρινό συγγενή. Τραύματα ανεξίτηλα άφησε η ιστορία αυτή και στα παιδιά και στους γονείς. Τα παιδιά, που κάποια από αυτά καλά- καλά δεν θυμόνταν τους γονείς, πάσχιζαν να είναι υπόδειγμα. Οι δε γονείς, που τα έβλεπαν να μεγαλώνουν μέσα από τις φωτογραφίες, «ξεγελούσαν» τον εαυτό τους, με την παρηγοριά πως ό,τι έκαναν ήταν για το δικό τους καλό. Συγκινητικές είναι και οι ιστορίες των γυναικών, που έμεναν, συνήθως πολλές μαζί, σε ένα δωμάτιο, όπου κάθε βράδυ, μετά τη δουλειά, έκλαιγαν απαρηγόρητες, τα πρώτα χρόνια. Έπρεπε, όμως, να αντέξουν. «Οσμιζόμασταν τα ρούχα της μητέρας, όταν την νοσταλγούσαμε» Μία από τις τρεις κόρες της οικογένειας Ζαχαράκη, η Ιωάννα από τη Χρυσομηλιά Καλαμπάκας, γεύτηκε από μικρή την πίκρα που ένιωσαν τα παιδιά των μεταναστών που έμειναν πίσω. «Ήμουν μόλις οκτώ ετών, όταν η μητέρα μας, Σοφία Ζαχαράκη, έφυγε για τη Γερμανία, για να εργαστεί σε εργοστάσιο σοκολάτας στο Άαχεν, μαζί με τη θεία μου. Θυμάμαι ακόμα και σήμερα ότι παρακαλάγαμε να πάνε όλα καλά εκεί στη Γερμανία, ώστε να μπορέσει η μητέρα μας να γυρίσει στο σπίτι. Κάθε φορά που τη νοσταλγούσαμε πηγαίναμε στην ντουλάπα για να οσμιστούμε τη μυρωδιά των ρούχων της», αφηγείται στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Ιωάννα Ζαχαράκη, που σήμερα ζει στο Σόλινγκεν της Γερμανίας. Και συνεχίζει, με δάκρυα στα μάτια: «Η μόνη μας παρηγοριά, τα γράμματα και οι φωτογραφίες που παίρναμε. Και εμείς στέλναμε τις δικές μας, όλο χαμόγελα, για να μην καταλάβουν τη στεναχώρια μας. Στο πίσω μέρος των φωτογραφιών ιχνηλατούσαμε τα χεράκια μας για να δει η μητέρα πόσο μεγαλώσαμε». Τις δουλειές του σπιτιού τις είχαν αναλάβει- εξ’ ολοκλήρου- οι τρεις αδελφές, παιδούλες ακόμη. Ζύμωναν, κουβάλαγαν ξύλα, φρόντιζαν και τον παππού, που ήταν άρρωστος. Από 14 ετών, η Ιωάννα αναγκάστηκε να ζήσει μόνη της στην Καλαμπάκα, όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές της. Τον Οκτώβριο του 1981, ταξίδεψε μόνη της με το τραίνο «Ακρόπολη», για να πάει στους γονείς της, στη Γερμανία. Το πάθος της να ανταμείψει τους κόπους και τις θυσίες που έγιναν γι΄ αυτήν, την οδήγησε στο να σπουδάσει γερμανική φιλολογία και κοινωνιολογία. Σήμερα, διδάσκει στα πανεπιστήμια του Μπόχουμ και του Ντίσελντορφ, έχοντας εξειδικευτεί σε θέματα μετανάστευσης και διαπολιτισμικότητας. Έχει στο ενεργητικό της πολλά συγγράμματα, ενώ τώρα είναι σε εξέλιξη ένα πρόγραμμά της, για μαθητές ηλικίας 10-13 ετών, που ήδη εφαρμόζεται στο πειραματικό σχολείο του Σόλινγκεν. «Το πρόγραμμα αυτό, που απευθύνεται όχι μόνο στους μαθητές, αλλά και στους γονείς και τους δασκάλους, έχει ως στόχο την ανατροφή των αξιών εκείνων που θα ενισχύσουν το σεβασμό προς το συνάνθρωπο, ένα θέμα που απασχολεί ιδιαίτερα τη γερμανική κοινωνία», τονίζει η κα Ζαχαράκη, εκφράζοντας την ελπίδα να μεταφερθεί το πρόγραμμα και στην Ελλάδα, που τώρα έχει γίνει χώρα υποδοχής μεταναστών. Η Ιωάννα Ζαχαράκη, εκλέγεται, εδώ και δέκα χρόνια, δημοτικός σύμβουλος στην πόλη του Σόλινγκεν, ενώ είναι μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής του Δικτύου Ελλήνων Αιρετών Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Ένα από τα επονομαζόμενα παιδιά «βαλίτσα», θυμάται… Τα παιδικά του χρόνια τα θυμάται ως ένα ατέλειωτο «πήγαινε-έλα», μεταξύ Ελλάδας- Γερμανίας. Ο λόγος για τον Σεβαστό Σαμψούνη, αντιπρόεδρο της Εταιρείας Ελλήνων Συγγραφέων Γερμανίας και ιδιοκτήτη του εκδοτικού οίκου "Grossenwahn Verlag Frankfurt Am Main", στη Φρανκφούρτη. Την πρώτη φορά που τον άφησαν οι γονείς του στη γιαγιά του, στο Τυχερό Έβρου, απ΄ όπου κατάγονταν ο πατέρας, ήταν μόλις τριών μηνών. Ακλούθησαν άλλες επτά μετοικήσεις. Τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού τις τελείωσε στο Τυχερό, τις υπόλοιπες στο Ντάρμσταντ, ενώ στη διάρκεια του Γυμνασίου υποχρεώθηκε ν’ αλλάξει τρεις διαφορετικές πόλεις στην Ελλάδα. Λύκειο τελείωσε στη Φρανκφούρτη. «Ο πατέρας ήρθε στη Γερμανία το 1963 και αρχικά δούλεψε σε ανθρακωρυχείο του Έσσεν. Η μητέρα ήρθε αργότερα, το 1965, όταν αποφάσισαν να εγκατασταθούν στο Ντάρμσταντ, όπου και γεννήθηκα», εξιστορεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Σεβαστός Σαμψούνης. «Ανήκω στα παιδιά δεύτερης γενιάς, τα επονομαζόμενα και ’παιδιά βαλίτσα’, αφού πέρασα όλη μου την παιδική ηλικία, με μια βαλίτσα στο χέρι» μας λέει και συνεχίζει: «Μεγαλώσαμε χωρίς να γνωρίζουμε καλά τους γονείς μας. Μου έλειπε πολύ η οικογένεια. Τη στοργή των γονιών μου την αναπλήρωνε η οικογένεια της θείας μου, την οποία φώναζα μαμά. Όταν έλεγαν τα ξαδέλφια μου ότι δεν είναι δική μου (μαμά), αλλά δική τους, και πως η δική μου ήταν στη Γερμανία, έκλαιγα. Δεν μπορούσα τότε να καταλάβω γιατί έπρεπε συνεχώς η μητέρα μου να είναι κάπου αλλού και όχι μαζί μου. Ξέρετε ότι, το κάθε παιδί χρειάζεται μία ιδιαίτερη φροντίδα και όσο να σε προσέχουν, ούτε οι γιαγιάδες ούτε οι θείες μπορούν να αναπληρώσουν την αγκαλιά της μητέρας και του πατέρα». Σήμερα, στα 44 του χρόνια, ο Σεβαστός συναισθάνεται ότι αυτά που έζησε ήταν μία αναγκαιότητα, αν και πολλές φορές, στο παρελθόν, κατηγορούσε τους γονείς του για όσα περνούσε. «Τα χρόνια εκείνα, τα νέα ζευγάρια, παρ΄ όλες τις δεσμεύσεις που είχαν, έκαναν οικογένεια και παιδιά, όπως άλλωστε όλοι οι Έλληνες, αλλά και οι άλλης εθνικότητας μετανάστες στη Γερμανία. Πίστευαν πως θα έμεναν μόνο για λίγα χρόνια στην Γερμανία και πως θα επέστρεφαν γρήγορα πίσω, γι΄ αυτό και έστελναν τα παιδιά τους στην Ελλάδα σε παππούδες και θείους, προκειμένου να πάνε σε ελληνικό σχολείο και να μην αποκοπούν από την ελληνική πραγματικότητα. Προσωπικά, μετά τα 16 μου χρόνια άρχισα να δένομαι με τους γονείς μου», μας λέει. Τελικά, ο Σεβαστός κατάφερε «να σταθεί» στα πόδια του και, όπως εξομολογείται, η ευαισθησία αυτή των παιδιών του χρόνων διοχετεύτηκε στο γράψιμο και τη ζωγραφική. Ξεκίνησε από τα 13 του χρόνια, γράφοντας στίχους- δύο έγιναν και τραγούδια λαϊκά- αλλά δεν συνέχισε. Το 1995, εξέδωσε μία ποιητική συλλογή, «Η ακολουθία της Αλώσεως», με δικά του σχέδια και πολύ αργότερα, το 2005, εξέδωσε το πρώτο του μυθιστόρημα «Η επικίνδυνη συνήθεια να αισθάνομαι», από της εκδόσεις Β. Κυριακίδη. Το 2009, εικονογράφησε ένα παιδικό βιβλίο της γνωστής συγγραφέως, Ελένης Τσακμάκης, μετανάστρια και αυτή στη Γερμανία. Αυτό που θα επιθυμούσε ο κ. Σαμψούνης, είναι να προβάλλει, μέσα από τον εκδοτικό του οίκο, τα έργα συγγραφέων, που γράφουν στα γερμανικά, έχοντας μεγαλώσει ανάμεσα σε δύο πατρίδες. «Οι άνθρωποι αυτοί έχουν να πούνε πολλά σε σχέση με όλους τους άλλους, που έχουν μεγαλώσει με μία πατρίδα, μία οικογένεια. Προσωπικά, αισθάνομαι σήμερα υπέροχα που είχα αυτή την τύχη. Δυστυχώς, κάποια από τα παιδιά που μεγάλωσαν, όπως εγώ, δεν κατάφεραν ποτέ να ισορροπήσουν, κάνοντας ακόμα και λάθος επιλογές», λέει ο Σεβαστός. Ανάμεσα σε δυο πατρίδες Γεννήθηκε στην Κολονία, από πατέρα Έλληνα, από την Καβάλα και μητέρα Γερμανίδα. Ο 39χρονος, σήμερα, δημοσιογράφος Εμμανουήλ Γκόγκος, ασχολήθηκε ειδικότερα, τα τελευταία χρόνια, με το θέμα της μετανάστευσης των Ελλήνων, συναισθανόμενος ο ίδιος την ανάγκη να ανατρέξει στις ρίζες του. Με δική του πρωτοβουλία συγκεντρώθηκε ένα μεγάλο φωτογραφικό αρχείο, από τα πρώτα χρόνια των Ελλήνων στη Γερμανία. Το υλικό αυτό αποτέλεσε και τη βάση της έκθεσης «Ελληνική μετανάστευση στη Γερμανία 1960-1980», την οποία επιμελήθηκε ο ίδιος, για λογαριασμό του Κέντρου Τεκμηρίωσης και του Μουσείου DOMiD, της Κολωνίας. «Πατρίδα μου είναι η Γερμανία, αγαπώ πολύ όμως και την Ελλάδα», δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο κ. Γκόγκος, ο οποίος έχει σπουδάσει γερμανική φιλολογία και φιλοσοφία. «Η έκθεση αυτή- προσθέτει- ήταν ένα χ

Απλά, γιατί ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΝΑΜΕ ποιοι είμαστε πώς πρέπει να παραμείνουμε εμείς οι "απολίτιστοι"Έλληνες....
...και ο γερμανικός "πολιτισμός":

Ο επικεφαλής του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού στην Ελλάδα, Σουηδός Στούρε Λιννέρ, στο βιβλίο του «Η Οδύσσειά μου» γράφει για το Δίστομο:

Παντρευτήκαμε στις 14 Ιουνίου. Ο υπεύθυνος της ελληνικής επιτροπής, Έμιλ Σάντστρομ, παρέθεσε γαμήλιο γεύμα προς τιμήν μας. Αργά το βράδυ με πλησίασε και με απομάκρυνε από τα γέλια και τις φωνές, προς μια γωνιά όπου θα μπορούσαμε να μιλήσουμε οι δυο μας.
Μου έδειξε ένα τηλεγράφημα που μόλις είχε λάβει: οι Γερμανοί έσφαζαν για τρεις ημέρες τον πληθυσμό του Διστόμου, στην περιοχή των Δελφών, και στη συνέχεια πυρπόλησαν το χωριό. Πιθανοί επιζώντες είχαν ανάγκη άμεσης βοήθειας. Το Δίστομο ήταν μέσα στα όρια της περιοχής την οποία, την εποχή εκείνη, ήμουν αρμόδιος να τροφοδοτώ με τρόφιμα και φάρμακα.
Έδωσα με τη σειρά μου το τηλεγράφημα στην Κλειώ να το διαβάσει, εκείνη έγνεψε κι έτσι αποχωρήσαμε διακριτικά από τη χαρούμενη γιορτή.
Περίπου μα ώρα αργότερα ήμασταν καθ' οδόν μέσα στη νύχτα. Απαιτήθηκε ανυπόφορα μεγάλο χρονικό διάστημα έως ότου διασχίσουμε τους χαλασμένους δρόμους και τα πολλά μπλόκα για να φτάσουμε, χαράματα πια, στον κεντρικό δρόμο που οδηγούσε στο Δίστομο.
Από τις άκρες του δρόμου ανασηκώνονταν γύπες από χαμηλό ύψος, αργά και απρόθυμα, όταν μας άκουγαν που πλησιάζαμε. Σε κάθε δέντρο, κατά μήκος του δρόμου και για εκατοντάδες μέτρα, κρεμόντουσαν ανθρώπινα σώματα, σταθεροποιημένα με ξιφολόγχες, κάποια εκ των οποίων ήταν ακόμη ζωντανά. Ήταν οι κάτοικοι του χωριού που τιμωρήθηκαν με αυτό τον τρόπο: θεωρήθηκαν ύποπτοι για παροχή βοήθειας στους αντάρτες της περιοχής, οι οποίοι επιτέθηκαν σε δύναμη των Ες-Ες.

Η μυρωδιά ήταν ανυπόφορη. Μέσα στο χωριό σιγόκαιγε ακόμη φωτιά στα αποκαΐδια των σπιτιών. Στο χώμα κείτονταν διασκορπισμένοι εκατοντάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας, από υπερήλικες έως νεογέννητα. Σε πολλές γυναίκες είχαν σχίσει τη μήτρα με την ξιφολόγχη και αφαιρέσει τα στήθη, άλλες κείτονταν στραγγαλισμένες, με τα εντόσθια τυλιγμένα γύρω από το λαιμό. Φαινόταν σαν να μην είχε επιζήσει κανείς.

Μα να! Ένας παππούς στην άκρη του χωριού! Από θαύμα είχε καταφέρει να γλιτώσει τη σφαγή. Ήταν σ ο κ α ρ ι σ μ έ ν ο ς από τον τρόμο, με άδειο βλέμμα, τα λόγια του πλέον μη κατανοητά. Κατεβήκαμε στη μέση της συμφοράς και φωνάζαμε στα ελληνικά: «Ερυθρός Σταυρός! Ερυθρός Σταυρός! Ήρθαμε να βοηθήσουμε».

Από μακριά μας πλησίασε διστακτικά μια γυναίκα. Μας αφηγήθηκε ότι ένας μικρός αριθμός χωρικών πρόλαβε να διαφύγει προτού ξεκινήσει η επίθεση. Μαζί με εκείνη αρχίσαμε να τους ψάχνουμε. Αφού ξεκινήσαμε οι τρεις μας, διαπιστώσαμε ότι [η γυναίκα] είχε πυροβοληθεί στο χέρι. Τη χειρουργήσαμε αμέσως με χειρουργό την Κλειώ. Ήταν το ταξίδι του μέλιτός μας.

Και ο Ελληνικός Πολιτισμός:
Λίγο καιρό αργότερα η επαφή μας με το Δίστομο θ' αποκτούσε και έναν αξιοσημείωτο επίλογο. Όταν τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα, δεν πήγαν και τόσο καλά τα πράγματα, αφού μια γερμανική μονάδα κατάφερε να περικυκλωθεί από αντάρτες ακριβώς στην περιοχή του Διστόμου. Σκέφτηκα ότι αυτό ίσως θεωρηθεί από τους Έλληνες ως ευκαιρία για αιματηρή εκδίκηση, πόσο μάλλον που η περιοχή εδώ και καιρό είχε αποκοπεί από κάθε παροχή βοήθειας σε τρόφιμα.
Ετοίμασα λοιπόν φορτηγά με τα αναγκαία τρόφιμα, έστειλα μήνυμα στο Δίστομο για την άφιξή μας και έτσι βρεθήκαμε στο δρόμο για εκεί, για άλλη μια φορά, η Κλειώ και εγώ. Όταν φτάσαμε στα όρια του χωριού, μας συνάντησε μια επιτροπή, με τον παπά στη μέση.Έναν παλαιών αρχών πατριάρχη, με μακριά, κυματιστή, λευκή γενειάδα. Δίπλα του στεκόταν ο αρχηγός των ανταρτών, με πλήρη εξάρτυση. Ο παπάς πήρε το λόγο και μας ευχαρίστησε εκ μέρους όλων που ήρθαμε με τρόφιμα. Μετά πρόσθεσε:
«Εδώ είμαστε όλοι πεινασμένοι, τόσο εμείς οι ίδιοι, όσο και οι Γερμανοί αιχμάλωτοι. Τώρα, εάν εμείς λιμοκτονούμε, είμαστε τουλάχιστον στον τόπο μας. Οι Γερμανοί δεν έχουν χάσει μόνο τον πόλεμο, είναι επιπλέον και μακριά από την πατρίδα τους. Δώστε τους το φαγητό που έχετε μαζί σας, έχουν μακρύ δρόμο μπροστά τους».
Σ' αυτή του τη φράση γύρισε η Κλειώ το βλέμμα της και με κοίταξε. Υποψιαζόμουν τι ήθελε να μου πει με αυτό το βλέμμα, αλλά δεν έβλεπα πλέον καθαρά.
Απλά στεκόμουν κι έκλαιγα.

Από το βιβλίο "Η Μαύρη Βίβλος της Αντίστασης"

Όπως απέδειξε και η υπόθεση Βοσκόπουλου, αν τα χρονικά όρια για να τελεσιδικήσει μια υπόθεση είναι γύρω στα 13 χρόνια, τότε ισχύει το «ποιος ζει, ποιος πεθαίνει»...

Για να είμαστε μάλιστα ειλικρινείς κι επειδή πολλά έχουμε σύρει στους εφοριακούς όλα αυτά τα χρόνια, είναι εκατοντάδες (λέγεται για πάνω από πεντακόσιες) οι υποθέσεις σοβαρής φοροδιαφυγής που έχουν βεβαιωθεί, αλλά εκκρεμούν στα δικαστήρια κι ένας Θεός ξέρει πότε θα φτάσει το χρήμα στα δημόσια ταμεία. Και, ως γνωστόν, το ζητούμενο δεν είναι να εντοπίζονται οι φοροφυγάδες, αλλά να πληρώνουν τα οφειλόμενα. Αμέσως ή σ’ ένα εύλογο χρονικό διάστημα. Και πάντως όχι να εντοπίζονται σήμερα και να τους στέλνεται ο λογαριασμός το 2025.

Αυτά λέγαμε και προ τριημέρου. Κι εκεί που είχαμε καταλήξει τότε, θα καταλήξουμε και τώρα. Εκείνο που πάνω απ’ όλα χρειάζεται το φορολογικό σύστημα για ν’ αποδειχθεί αποτελεσματικό είναι μια δικαστική διαδικασία που θα κινείται έστω και με στοιχειωδώς ικανοποιητικούς, επαρκείς ρυθμούς και όχι σαν χελώνα. Για να είμαστε, μάλιστα, ειλικρινείς, γενικά χρειαζόμαστε ένα δικαστικό σύστημα που να λειτουργεί με πιο ανεβασμένους ρυθμούς, αλλά αν είναι να ξεκινήσουμε από κάπου, ας ξεκινήσουμε από τις υποθέσεις φορολογικού ενδιαφέροντος.

Και δεν είναι μόνο επειδή με τον τρόπο αυτό θα περιοριστούν ή ίσως εκλείψουν κάποια στιγμή τα δημοσιονομικά προβλήματα της χώρας, αλλά και για τον λόγο ότι δεν θα ταλαιπωρούνται επί χρόνια και δεν θα κουβαλάνε στο διάστημα αυτό τη ρετσινιά του φοροφυγά όσοι ενδεχομένως έχουν κατηγορηθεί άδικα. Η ταχεία εκδίκαση των υποθέσεων έχει κι αυτή τη θετική παράμετρο. Δεν στριμώχνει μόνο τους ενόχους, ανακουφίζει και τους αθώους.

Ας το ψάξουν, λοιπόν, το θέμα οι κυβερνώντες κι ας βρουν όσο πιο γρήγορα γίνεται τη λύση. Θ’ αποδώσει ασυγκρίτως παραπάνω απ’ όσα τους αποδίδουν οι περικοπές συντάξεων και μισθών.

ΕΡΡΙΚΟΣ ΜΠΑΡΤΖΙΝΟΠΟΥΛΟΣ
πηγή: ethnos.gr

ΣΚΙΑΓΡΑΦΙΕΣ…
Γιώργος Λακόπουλος

«Κάποιοι άνθρωποι μπορούν να πιστέψουν τα πάντα, αρκεί να τους τα ψιθυρίσεις» έλεγε ένας αμερικανός νομικός τον προηγούμενο αιώνα. Από αυτό ακριβώς πλήττεται- εκτός των άλλων- το τελευταίο διάστημα η ελληνική κοινωνία. Από τις φήμες.

Προφανώς αυτή είναι και η εξήγηση για την καταθλιπτική διάθεση των ανθρώπων, που σκεπάζει την επικράτεια με ένα νέφος φόβου και αγωνίας.

Ανάλογα με τις ΄φήμες, προσαρμόζουν τις συμπεριφορές και τις κινήσεις τους. Είναι θέμα ψυχολογίας. Αμηχανίας για το άγνωστο και το απροσδιόριστο.

Υπάρχουν αυτοί που επηρεάζονται από τις φήμες, υπάρχουν και αυτοί που τις κατασκευάζουν.

Από άγνωστες πηγές προέρχονται με εντυπωσιακή συχνότητα πληροφορίες για την ελληνική οικονομία, την κατάσταση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, τις αποφάσεις της ελληνικής κυβέρνησης, τις αντιδράσεις διεθνών οργανισμών και ξένων κυβερνήσεων.


Τίποτε δεν είναι διασταυρωμένο .Ωστόσο η ζημιά γίνεται. Οι φήμες επιδρούν αθροίσθηκα και προκαλούν νευρικότητα. Το αποτέλεσμα είναι ορισμένες φορές να εξελίσσονται σε αυτοεκπληρουμενες προφητείες.

Αυτή η ακατάσχετη φημολογία είναι ύπουλος εχθρός της κοινωνίας. Ένας αντίπαλος που τον βρίσκει συνεχώς μπροστά της. Και δυστυχώς ορισμένες φορές έχουν συμβάλει και κάποια κυβερνητικά πρόσωπα στη διόγκωση του,

Αυτή η αρρωστημένη κατάσταση δεν πάει άλλο. Οδηγεί σε ερείπια. Και ο μόνος τρόπος για να μην βρίσκουν έδαφος τα παιχνίδια της φημολογίας, είναι να παίρνει κάθε φορά η κυβέρνηση όσο το δυνατόν ταχύτερα τις αποφάσεις της. Και με όσο πιο διαυγή τρόπο.

Εκτός αν υπάρχουν κάποιοι στον κυβερνητικό χώρο που νομίζουν ότι τους εξυπηρετεί να δημιουργείται κλίμα φόβου και αβεβαιότητας.

πηγή:ΤΑ ΝΕΑ οnline

Σχόλιο:
'Οχι βέβαια μόνο οι φήμες, μη τρελαθούμε τελείως! Ναι, οι φήμες κάνουν τρελό παιχνίδι -πάντα έκαναν άλλωστε- αλλά εδώ έχουμε και ένα παλούκι στο κώλο που μας πετάει τα μάτια έξω. Για να ξέρουμε τι λέμε, δηλαδή....
Radical30

Η κρίση γονατίζει (και) τους εργαζόμενους
Επιμέλεια: Ρούλα Τσουλέα

Το στρες της οικονομικής κρίσης καταβάλλει τους εργαζόμενους, με συνέπεια να αυξάνονται κατακόρυφα τα προβλήματα ψυχικής υγείας και η λήψη αντικαταθλιπτικών και αγχολυτικών φαρμάκων, σύμφωνα με μία νέα μελέτη.

Επιστήμονες από τον βρετανικό οργανισμός ψυχικής υγείας Mind πραγματοποίησαν δημοσκόπηση σε περισσότερους από 2.000 εργαζόμενους, διαπιστώνοντας ότι σχεδόν ο ένας στους δέκα χρειάστηκε να απευθυνθεί στους γιατρούς με κρίση άγχους – και από αυτούς, το 7% παίρνουν πλέον αγχολυτικά ή αντικαταθλιπτικά φάρμακα για να αντέχουν.

Η τελευταία διετία είναι ιδιαίτερα στρεσογόνος ακόμα και για όσους δεν έχασαν την δουλειά τους. Σε πολλές περιπτώσεις μειώθηκαν οι υπερωρίες και έτσι το εισόδημα, σε άλλες έγιναν μειώσεις προσωπικού και έτσι αυξήθηκαν οι ώρες που πρέπει να δουλεύουν οι εναπομείναντες εργαζόμενοι, ενώ πολλοί αισθάνονται ανασφάλεια για το εργασιακό τους μέλλον.

Σύμφωνα με την δημοσκόπηση, ο ένας στους τρεις εθελοντές που συμμετείχαν εργάζεται πλέον περισσότερες ώρες και πιο σκληρά απ’ ό,τι μέχρι πέρυσι, ενώ σχεδόν το 50% αγωνιούν για το αν θα κρατήσουν την δουλειά τους.

Επιπλέον, ο ένας στους πέντε έχει παρουσιάσει σωματικό πρόβλημα υγείας εξαιτίας του στρες και ο ένας στους τέσσερις έχει ξεσπάσει σε κλάματα κάποια στιγμή στην δουλειά του, μη αντέχοντας άλλο την πίεση.

Για το περίπου 10% των εθελοντών η πίεση της κρίσης βγήκε εκτός ελέγχου και απευθύνθηκαν στους γιατρούς τους με αγχώδη συνδρομή, για την οποία και λαμβάνουν πλέον φαρμακευτική αγωγή.

Οι εκπρόσωποι του Mind επισημαίνουν ότι αυτές τις δύσκολες ώρες οι εταιρείες θα πρέπει να λάβουν μέτρα για να βελτιώσουν την ατμόσφαιρα στους εργασιακούς χώρους, καθώς και να δείχνουν περισσότερη κατανόηση στα προβλήματα ψυχικής υγείας των εργαζομένων.

«Οι εργασιακές συνθήκες έχουν γίνει απίστευτα σκληρές τα τελευταία χρόνια και οι εργαζόμενοι γονατίζουν», δήλωσε ο επικεφαλής του Mind Πωλ Φάρμερ. «Είναι πιο σημαντικό παρά ποτέ να ληφθούν μέτρα από τις επιχειρήσεις για να θέσουν υπό έλεγχο τα επίπεδα του στρες και να βελτιώσουν το εργασιακό περιβάλλον για όλους τους εργαζόμενους».

Προγενέστερες μελέτες έχουν δείξει ότι οι εργαζόμενοι που αισθάνονται ασφάλεια και ηρεμία στον εργασιακό χώρο τους είναι πολύ πιο αποδοτικοί και παραγωγικοί – και αυτό είναι κάτι που όλοι οι εργοδότες θα πρέπει να λάβουν σοβαρά υπ’ όψιν, σύμφωνα με το Mind.

Πηγή : ΤΑ ΝΕΑ.gr

Σχόλιο:
Ότι πράγματι έτσι έχουν τα πράγματα εν υπάρχει αμφιβολία. Και αν αυτό το συμπέρασμα της έρευνας αναφέρεται στο εργασιακό περιβάλλον της Μ. Βρετανίας, εύκολα μπορούμε να συμπεράνουμε ότι, σε μια αντίστοιχη έρευνα στα καθ' ημάς, τα αποτελέσματα θα ήταν μάλλον δραματικά. Όχι μόνο οι εργοδότες αλλά και οι εργαζόμενοι έλληνες, μικρή σχέση έχουν με τους Βρετανούς, σε προσωπικότητα και χαρακτήρα. Εκείνοι διαθέτουν το παροιμιώδες αγγλικό φλέγμα, την παιδεία και τη λογική των Βορείων, την ώρα που εμείς είμαστε του "ύψους ή του βάθους" ανά πάσα στιγμή και η εργασιακή μας παιδεία συναγωνίζεται την πολιτική. Δηλαδή σκατά!!!

Ο Ερντογάν και ο κρυμμένος κουμπάρος του.
Του Σ.Κούλογλου

Είναι γνωστό ότι όπως οι γάμοι από συμφέρον, έτσι και οι πολιτικές κουμπαριές διαρκούν όσο τα συμβαλλόμενα μέρη αποκομίζουν πολιτικά οφέλη.
Αλλο όμως αυτό κι άλλο να καρφώνεις δημοσίως το κουμπαράκι σου, όπως έκανε την Παρασκευή ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν με τον Κώστα Καραμανλή.
Στην κοινή συνέντευξη τύπου που έδωσε με τον Γ.Παπανδρέου, ο τούρκος πρωθυπουργός αποκάλυψε ότι στη συνάντηση κορυφής που έγινε το 2004 στην Ελβετία, η υπό τον Καραμανλή ελληνική πλευρά καθώς και η ελληνοκυπριακή υπό τον Τάσο Παπαδόπουλο ζήτησαν, παρά τα όσο είχαν συμφωνηθεί, να αναβληθεί το δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν.

Ηταν πράγματι το “ηρωικό όχι” απλή κίνηση τακτικής και δείγμα αναποφασιστικότητας, όπως υπονοεί ο Ερντογάν; Ο Τ. Παπαδόπουλος δεν ζει για να διατυπώσει την δικιά του εκδοχή για τα γεγονότα. Πολλοί όμως περίμεναν από τον πρώην Ελληνα πρωθυπουργό μια δημόσια τοποθέτηση.
Ο Κ. Καραμανλής συνέχισε την ίδια τακτική: παρότι πληθαίνουν οι αναφορές για όσα έκανε -και για όσα δεν έκανε- εκείνος αρνείται να υπερασπιστεί στοιχειωδώς το παρελθόν του.

«Πού είναι ο κ. Καραμανλής; Τον κρύβετε;», ρώτησε ο Γ. Παπανδρέου την ηγεσία της ΝΔ στη συνεδρίαση της Βουλής την προηγούμενη εβδομάδα.
Παρά την ανοιχτή πρόκληση, ο κ. Καραμανλής παρέμεινε σιωπηλός, αν και δικαιούνταν τον λόγο τόσο επί προσωπικού όσο και ως πρώην πρωθυπουργός. Από τα «ορεινά» της Βουλής αρκέστηκε λίγο μετά να καταψηφίσει την πρόταση νόμου της κυβέρνησης για το πακέτο βοήθειας, ακολουθώντας τη γραμμή του κόμματος.

Όσο πρωτοφανής είναι η αποστροφή του Παπανδρέου για το «κρύψιμο» ή του Ερντογάν που αναφέρθηκε σε διπλωματικά παρασκήνια τα οποία συνήθως δεν αποκαλύπτουν πρωθυπουργοί, άλλο τόσο πρωτοφανής είναι και η στάση που κρατάει ο Καραμανλής. Στην προηγούμενη Βουλή, ο κ. Σημίτης αντιδρούσε, παίρνοντας τον λόγο, σε κάθε απόπειρα αμφισβήτησης των πεπραγμένων της θητείας του. Ο Μητσοτάκης έχει περάσει τα 90 αλλά δεν παύει να υπερασπίζει το παρελθόν του, τόσο το πρωθυπουργικό όσο και το προδικτατορικό, που είναι και ιδιαίτερα βεβαρημένο.

Το φαινόμενο έχει αρχίσει να παίρνει διεθνείς διαστάσεις. Με το ερώτημα ασχολήθηκε την εβδομάδα που πέρασε η γερμανική εφημερίδα Handelsblatt, γράφοντας μεταξύ των άλλων σε ένα μεγάλο άρθρο:
"Από τότε που καταψηφίστηκε από τους Έλληνες πριν από 7 μήνες, ο πρώην πρωθυπουργός δεν έλαβε το λόγο ούτε μια φορά στη Βουλή. Πολλές φορές τον βλέπει κανείς στο Κολωνάκι, τη συνοικία των επωνύμων, όταν επισκέπτεται το γυμναστήριο συνοδευόμενος από τους τέσσερις σωματοφύλακές του.
Χωρίς επιτυχία ωστόσο, όπως αποδεικνύουν οι φωτογραφίες που τράβηξε πρόσφατα ένας παπαρατσι. Δείχνουν τον Καραμανλή να κατηφορίζει από τη βίλα του στην παραλία και να βουτάει στη θάλασσα. Κρίνοντας από τον τεράστιο σωματικό του όγκο, δε λείπει τίποτα από τον 54χρονο."

Ερωτήματα άρχισε να διατυπώνει και ο ελληνικός Tύπος, που για χρόνια κρατούσε τον πρώην πρωθυπουργό στο απυρόβλητο. Χθες Σάββατο, η Ελευθεροτυπία επιστράτευσε τρεις πολιτικούς επιστήμονες για να εξηγήσουν την στάση του. «Είναι σχεδόν παθολογία, σαν αρρώστια », σχολίαζε ο Θ. Βερέμης. «Στη θέση του κ. Καραμανλή θα είχα φύγει στην εξορία», πρόσθετε η Καθημερινή μεταφέροντας τα λόγια Ευρωπαίου διπλωμάτη.

Κρατάει χρόνια αυτή η απραξία. Στην πραγματικότητα, το 2005, μετά την αποκάλυψη των τηλεφωνικών υποκλοπών, ο Καραμανλής παρέδωσε την εξουσία στους στενούς συνεργάτες του Ρουσόπουλο και Αγγέλου. Το περιβάλλον έκανε μπίζνες στυλ Βατοπέδι, ο πρωθυπουργός ήταν αποτραβηγμένος στα ιδιαίτερά του διαμερίσματα και η χώρα αρμένιζε ακυβέρνητη. Στους υπουργούς που του ζητούσαν ραντεβού ή λύσεις σε κρίσιμα προβλήματα απαντούσε μονότονα «ξέρεις εσύ», ενώ στις συνηθισμένες διαμάχες μεταξύ υπουργών μία ήταν η επωδός: «Βρείτε τα».

Κανείς δεν ξέρει αν αυτή η παραίτηση οφείλεται στην ανακάλυψη ότι παρακολουθούσαν και το πρωθυπουργικό τηλέφωνο ή απλώς συμπίπτει χρονικά με τις υποκλοπές. Μάλλον δεν πρόκειται να το μάθουμε ποτέ, αφού ίσως το μεγαλύτερο σκάνδαλο των τελευταίων δεκαετιών, που προκάλεσε τον θάνατο και του τεχνικού της Vodafone Κ. Τσαλικίδη, μπαίνει σιωπηλώς στο αρχείο.

Το ενδιαφέρον είναι ότι στο ερώτημα του Παπανδρέου «Πού τον κρύβετε;», ο κ. Σαμαράς δεν μπήκε καν στον κόπο να απαντήσει, υπερασπίζοντας τον άνθρωπο που μέσω του μηχανισμού του Μαξίμου τον προωθούσε για την ηγεσία της ΝΔ τα δύο τελευταία χρόνια. Χωρίς την παρασκηνιακή αυτή υποστήριξη, ο Σαμαράς δύσκολα θα είχε κερδίσει την Μπακογιάννη. Ο σημερινός πρόεδρος της ΝΔ φαίνεται παρ όλα αυτα να θεωρεί τον παλιότερο βαρίδι που αναγκαστικά πρέπει να κουβαλάει, τουλάχιστον μέχρι την ερχόμενη Βουλή.

Ομως το αίτημα μέρους και της κομματικής βάσης της ΝΔ για κάθαρση και ρήξη με το παρελθόν, οι πρόσφατες μηνύσεις εναντίον του πρώην πρωθυπουργού από στελέχη της ΝΔ και οι εξελίξεις στην Εξεταστική Επιτροπή για το Βατοπέδι μετατρέπουν την τακτική ισορροπιών που τηρεί ο Α.Σαμαράς σε παρακινδυνευμένη ακροβασία στο κενό. Στο σκάνδαλο είναι μπλεγμένοι βουλευτές και το καραμανλικό περιβάλλον. Αν η ΝΔ καταψηφίσει την σύσταση προανακριτικής επιτροπής για τις ποινικές ευθύνες υπουργών ή την δίωξη του Αγγέλου, θα εμφανιστεί να εναντιώνεται στο αίτημα για κάθαρση. Αν υπερψηφίσει την σχετική πρόταση θα στραφεί αντικειμενικά εναντίον του Καραμανλή.

Ισως ο κ. Καραμανλής να περιμένει την συνέχεια για να μιλήσει, πιστός στην συμβουλή του θείου του ότι συχνά στην πολιτική η σιωπή είναι χρυσός. Ισως πάλι να πρόκειται για αυτό που έγραψε στο ίδιο άρθρο η γερμανική Handelsblatt: «Ένα ταξίδι στις Άλπεις, ένα ταξίδι στην Τοσκάνη, μια βόλτα στη Βενετία, τακτικές επισκέψεις στο Ολυμπιακό Στάδιο, όταν παίζει η ομάδα του, ο Παναθηναϊκός. Από τότε που αποδεσμεύτηκε από τα υπηρεσιακά του καθήκοντα, απολαμβάνει τη ζωή. Τώρα έχει επιτέλους χρόνο και για το αγαπημένο του παιχνίδι, το play station».

twitter: SteliosKoul

ΗΠΑ: Παρακμή του λαικού κινήματος

Εικόνα (1) Εναντίον δικαστικών, Εικόνα (2) Είχαμε και κήρυξη στρατιωτικού νόμου..., Εικόνα (3) Ο στρατός επενέβη εναντίον του λαού Όπως παρατηρεί ο Barry Ritholtz στο site του, στις ΗΠΑ, παρά την τρομερή ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, ο κόσμος έχει αναιμικές έως ανύπαρκτες κινητοποιήσεις για να αλλάξει την κατάσταση. Μάλιστα, ο Barry Ritholtz είναι επενδυτής, εμφανίζεται συχνά στα κυρίαρχα ΜΜΕ για talk show, κτλ, καμία σχέση με αριστερά και λαϊκούς αγώνες.
Παρ' όλα αυτά όμως, και παρότι δεν είναι άμεσα θιγόμενος, τουλάχιστον όχι στον ίδιο βαθμό με έναν εργάτη, καταλαβαίνει και αυτός την ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ του λαϊκού κινήματος, που δίνει την ευκαιρία στην άρχουσα τάξη να ρημάζει χωρίς σταματημό.

Εύστοχα παρατηρεί μάλιστα και το ότι η κατάσταση θυμίζει αρχαία Ρώμη, όπου οι κυβερνώντες κράταγαν το λαό υπό τον έλεγχο τους μέσω της γνωστής τεχνικής "άρτος και θεάματα" ("The Romans had it right — bread and circuses are all politicians need to keep the population complacent and themselves in power")

Όπως όμως επισης εύστοχα παρατηρεί ο Ritholt, δεν ήταν πάντα έτσι - στις ΗΠΑ είχαμε την εξέγερση του Σικάγο για το 8ωρο (Πρωτομαγιά), ενώ στη δεκαετία του 1920 μέχρι και Κομμουνιστικό Κόμμα ΗΠΑ δημιουργήθηκε, πράγμα που σήμερα ακούγεται περισσότερο ως αστείο, παρά ως σοβαρό ενδεχόμενο.

Αυτή η λαϊκή πίεση ήταν που έφερε στο προσκήνιο και -σχετικά- πιο φιλολαϊκές πολιτικές στην κρίση του 1929, προκειμένου οι κυβερνώντες να
"ηρεμήσουν" τους εργάτες. Σήμερα απλά δε χρειάζονται τέτοιες πολιτικές, συνεχίζουν ακάθεκτοι, και θα συνεχίζουν για όσο ο κόσμος δεν οργανώνεται εναντίον τους.

Έως τότε, ο Ritholtz μας θυμίζει μέσω κάποιων αποκομμάτων από εφημερίδες της εποχής του κραχ του 1929 ότι κάποτε ο λαός πάλευε και στις ΗΠΑ, είχαμε εξεγέρσεις, μάχες, διεκδικήσεις, και όχι το σημερινό "σκύψιμο του κεφαλιού" - δείτε και εσείς μερικά χαρακτηριστικά αποκόμματα:

πηγή: ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ BLOG

Φίλοι μου.
Θα ήθελα να μη ξαναγράψω κουβέντα σε σχέση με την ΕΕ, το ΔΝΤ και τα σκληρά ως και απάνθρωπα μέτρα σε βάρος των εργαζομένων, των ανέργων και των συνταξιούχων, που πήρε η Κυβέρνηση θέλοντας ή μη. Και βέβαια δεν θα χάσει η Βενετιά βελόνι με τη σιωπή της δικής μου ασχετοσύνης. Οι περισσότεροι που καταθέτουν την άποψή τους στα διάφορα blogs ή forums, με πρωταθλητή το alaloum που γίνεται στο facebook, με τις διάφορες ομάδες των πολλών χιλιάδων διαμαρτυρωμένων πολιτών, στο ίδιο καζάνι της ασχετοσύνης βράζουμε.

'Αλλωστε απλοί πολίτες είμαστε, διάφορα επαγγέλματα εξασκούμε, διαφορετικές ηλικίες, φύλο, μόρφωτικό επίπεδο, εμπειρία και ιδεολογική/κομματική αναφορά κουβαλάει ο καθένας μας. Το μόνο κοινό, αλλά και απόλυτα ουσιώδες χαρακτηριστικό που συνδέει όλους μας, είναι το ΔΙΚΙΟ ΜΑΣ. Και η διεκδίκηση του ΔΙΚΑΙΟΥ των πολιτών της κάθε κοινωνίας, όπου γης, θεωρείται όχι μόνο ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ ΑΛΛΑ ΚΑΘΗΚΟΝ.

Ναι αλλά χωρίς γνώση, σχέδιο, οργάνωση, αποφασιστικότητα, θάρρος, μαχητικότητα και πάνω απ' όλα ομοψυχία και πειθαρχία, κανένας διεκδικητικός αγώνας δεν φτουράει, οπότε ΔΙΚΑΙΟ ΓΙΟΚ ή ΝΙΞ !!! (για να μη ξεχνάμε τα γερμανικά μας, αφού τώρα θα βιώσουμε την 2η Γερμανική Κατοχή από το 4ο Ράϊχ). Δεν θα ξαναγράψω λοιπόν τίποτα. Αλλά θα μου επιτρέψετε να σας ζητήσω να διαβάσετε το κείμενο που ακολουθεί με "θρησκευτική" ευλάβια και "στρατιωτική" πειθαρχία. Μετά κάντε ότι σας φωτίσει το μυαλό και η συνέίδησή σας.
Πάντως θα έχετε σε γνώση σας κάποια σοβαρά, σωστά και ακριβή στοιχεία, πού θα σας δείνουν με σύντομο και απόλυτα εκλαϊκευμένο τρόπο ΤΟ ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ!!!

ΑΥΤΌ δεν είναι το ζητούμενο? Λόγω της αρπαγής αυτών την χρημάτων - ΤΩΝ ΔΙΚΩΝ ΜΑΣ χρημάτων, δεν φθάσαμε στο υπαρκτό μπαμπούλα της πτώχευσης του Κράτους και στη συνέχεια στο άνοιγμα τών ποδιών με την έννοια του ΓΑΜΗΣΤΕ ΜΑΣ ΑΛΛΑ ΣΩΣΤΕ ΜΑΣ?
Ορίστε λοιπόν που πήγαν τα λεφτά, τα μπικικίνια, οι παράδες, τα ευρώπουλα...

Radical30 ή Δημήτρης Βαρδαβάς
1930-202 ....?


"Επιτέλους"!
Αυτό αναφώνησε ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δημ. Δασκαλόπουλος, μετά το πρόσφατο διάγγελμα του πρωθυπουργού. Ενθουσιάστηκε από τη σκληρότητα των μέτρων που εξαγγέλθηκαν. Τώρα που μπήκαμε σε επιτήρηση θα πλέει σε πελάγη ευτυχίας.
Τον περασμένο Οκτώβριο βρέθηκε σε μια έκθεση στο Λονδίνο κι αγόρασε ένα πίνακα 1,5 εκατ. $. Όσα θα βγάλει ένας εκπαιδευτικός δουλεύοντας 60 χρόνια ή ένας εμποροϋπάλληλος δουλεύοντας 80 χρόνια ! Είναι να μη χαίρεται με τη σκληρή λιτότητα (των εργαζομένων) και με την επιτήρηση;
Στην ελληνική κοινωνία υπάρχει συσσωρευμένος τεράστιος πλούτος κι εμείς πρέπει πάλι να πληρώσουμε για χρέη που ποτέ δεν δημιουργήσαμε. Τα ταμεία είναι άδεια αλλά και οι τσέπες μας επίσης. Ποιοι ... έχουν τέλος πάντων τα λεφτά;

Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα :
> Τα τελευταία 12 χρόνια το ΑΕΠ της χώρας αυξήθηκε κατά 60%, ενώ το εισόδημα των εργαζομένων δεν αυξήθηκε καθόλου.

ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΟΛΟΣ ΑΥΤΟΣ Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ;

> 30.000 ελληνικές οικογένειες διαθέτουν στα τμήματα private banking των τραπεζών περίπου 50 δις ενώ άλλα 40 δις έχουν καταθέσει Έλληνες πολίτες στο εξωτερικό. Μάλλον δημόσιοι υπάλληλοι θα 'ναι.
> Μόνο οι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο εταιρείες είχαν κέρδη: 11,8 δις το 2009, 10 δις το 2008 και 11,3 δις το 2007.
> Η Εθνική Τράπεζα την τελευταία πενταετία είχε κέρδη 6,3 δις.
> Το 2009 η ΔΕΗ πραγματοποίησε κέρδη 1,1 δις ενώ προέβλεπε ο προϋπολογισμός της 531 εκ.
> Ελληνικές επιχειρήσεις (υπολογίζονται 4.000) έχουν επενδύσει σχεδόν 20 δις στο εξωτερικό, από τα οποία τα 16 δις στα Βαλκάνια.
> Την τετραετία 2004 - 2008 χαρίστηκαν πάνω από 9 δις σε περίπου 50.000 επιχειρήσεις ( τα 5,1 δις από τη μείωση του συντελεστή φορολόγησης των κερδών από 35% σε 25% και 3,5 δις από τις δυο ρυθμίσεις περαίωσης ανέλεγκτων χρήσεων).
> Υπάρχουν 10.000 υπεράκτιες (offshore) εταιρείες ελληνικών συμφερόντων που διακινούν γύρω στα 500 δις και το δημόσιο χάνει ετησίως από φόρους 6 - 10 δις.
> Κάθε χρόνο οι καταναλωτές πληρώνουν και οι επιχειρήσεις εισπράττουν αλλά δεν αποδίδουν περί τα 6 με 6,5 δις από ΦΠΑ.
> Η εισφοροδιαφυγή φτάνει τα 8 δις ετησίως (από ποιους; τους μισθωτούς, που καλούνται να πληρώσουν «το μάρμαρο».
> Πάνω από 5.000 επιχειρήσεις οφείλουν 31 δις στο δημόσιο και άγνωστο ποσό από μη καταβληθείσες εργοδοτικές εισφορές (πρόκειται για τα ένσημα των εργαζομένων) στο ΙΚΑ και τα άλλα ταμεία.
> Οι έλληνες εφοπλιστές αγόρασαν το 2009 -χρονιά κρίσης- 164 μεταχειρισμένα πλοία διαθέτοντας 3,16 δις $. Μικρό ποσό για τους εφοπλιστές. Ο ελληνικός εφοπλισμός ελέγχει σχεδόν το 20% του παγκόσμιου στόλου και το 40,9% της κοινοτικής ναυτιλίας. Αν και αποτελεί παγκόσμια δύναμη στηρίζεται σημαντικά από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Η Εθνική Τράπεζα τους έχει δανείσει 3,5 δις , η Πειραιώς 2 δις κι ακολουθούν οι υπόλοιπες. Με τις δικές μας, τις λαϊκές αποταμιεύσεις - καταθέσεις οι τράπεζες χρηματοδοτούν το «θαύμα» της ελληνικής ναυτιλίας.

Και να μην μιλήσουμε για το πώς ένα υγιές ταμείο όπως το ΝΑΤ βούλιαξε, χρηματοδοτώντας με μορφή δανείου την ύψωση της Ελληνικής σημαίας στα πλοία Ελλήνων εφοπλιστών -από τον Κων. Καραμανλή κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης- και φυσικά οι εφοπλιστές δεν έχουν επιστρέψει δεκάρα ως τώρα από τα χρωστούμενα και σε ένδειξη ευγνωμοσύνης και πατριωτικής συνείδησης αφελλήνισαν τα πλοία τους από Έλληνες ναυτικούς με αποτέλεσμα το ΝΑΤ να βουλιάξει σχεδόν οριστικά).

Κι επειδή είμαστε παραδοσιακά ναυτική χώρα δεν θα μπορούσε να υστερούμε και σε κότερα, θαλαμηγούς κλπ.
Ο Θόδ. και Γιάννα Αγγελοπούλου πούλησαν τη θαλαμηγό τους -που ήταν η καλύτερη στη χώρα- κι αγόρασαν ένα υπερσύγχρονο mega yacht μήκους 85,6 μέτρων κι αξίας 150 εκατομ. $. Ο εφοπλιστής Προκοπίου έχει παραγγείλει θαλαμηγό 106 μέτρων αξίας πάνω από 100 εκατ.$.
Ο Π. Δράγνης έχει κότερο 82 μέτρα. Έχει γραφτεί ότι η θαλαμηγός του Μελισσανίδη κοστίζει 65 εκ. , του Κούστα 60 εκ. , του Βαφειά το ίδιο κι ακολουθούν άλλοι με ακριβότερα κι άλλοι με φθηνότερα κότερα, όπως Κοπελούζος, Πατέρας, Τσάκος, Αλαφούζος, Κωστόπουλος, Ρέστης, Βασιλάκης, Κοντομηνάς, Μαρινόπουλος κλπ. Ο Σπ. Λάτσης νοικιάζει την 117 μέτρων «Τurama», σε μη έχοντες κότερο επιχειρηματίες, αντί 90.000 τη μέρα !!

Μη νομίσετε ότι υστερούμε και στον αέρα. Διακόσια είκοσι ιδιωτικά αεροπλάνα είναι καταγεγραμμένα στα ελληνικά νηολόγια (χώρια όσα είναι σε νηολόγια του εξωτερικού ).
Η Μαρ. Λάτση έχει 3 ιδιωτικά τζετ (Boeing 757, Boeing 737 και Gulfstream IV)
Ο Βγενόπουλος 2 (Cesna και Falcon 900)
Ο M. Κυριακού ένα και καλό αξίας 50 εκ.
Ο Ρέστης ένα των 47 εκ., ο Κόκκαλης, ο Μελισσανίδης, ο Τσακίρης, ο Μαρινάκης, ο Θοδ. κι η Γ. Αγγελοπούλου και πολλοί άλλοι.
Τα έξοδα συντήρησης ενός τέτοιου αεροσκάφους φτάνουν το χρόνο 1 με 1,5 εκατ. !

Ο Λ. Λαυρεντιάδης ξόδεψε το Δεκέμβρη 70 εκ. κι αγόρασε το 31,3% της Proton Bank αφού πρωτύτερα είχε δώσει 36 εκ. για το 50% του γηπέδου Καραϊσκάκη και άλλα 86 εκ. για να επαναγοράσει τη «Νεοχημική», από την πολυεθνική Carlyle. Έδωσε και κάτι «ψιλά» για ν'
αποκτήσει μερτικό σε κάποια από τα μεγαλύτερα ΜΜΕ της χώρας (13,53% στον Πήγασο, που ελέγχει ΜEGA και Έθνος, 9,62% στην Ελευθεροτυπία, κι ελέγχει Flash 9.61, Espresso, City Press, Αthens News, Σφήνα, Ισοτιμία κλπ).

Ο Β. Ρέστης αγόρασε το πιο αναγνωρίσιμο τουριστικό αξιοθέατο του Μαυροβουνίου, το νησάκι του Αγ. Στεφάνου, ξοδεύοντας 30 εκ. και σχεδιάζει να επενδύσει 50 εκ. χτίζοντας βίλες σε αυτό.

Έρευνα του Hotels.com (καλοκαίρι 2009) έδειξε πως η ακριβότερη σουίτα στον κόσμο νοικιάζεται 50.000$ και είναι του Grand Resort στο Λαγονήσι Αττικής!

Σύμφωνα με στοιχεία του ΕΟΤ, από το Μάρτη του 2005 ως τον Οκτώβρη του 2009, είχαν υπαχθεί στον αναπτυξιακό νόμο (Ν. 3290/04) 1.790 επενδύσεις ξενοδόχων προϋπολογισμού 5,7 δις και επιδοτήθηκαν με 2,5 δις. Δηλαδή το 44% ήταν από δικά μας λεφτά.

Τζάμπα επενδυτές, μιας και τα υπόλοιπα είναι κρατική επιχορήγηση (τα δικά μας λεφτά από τους φόρους) και δανεικά από τις δικές μας καταθέσεις στις τράπεζες.

Πάνω που πήγαν να μας πείσουν πως «δεν υπάρχει σάλιο» και λίγο μετά την ανακοίνωση της επιτήρησης, μάθαμε ότι αγοράζουμε 6 γαλλικές φρεγάτες κόστους 2,5 δις , για να υπερασπίζουν τα «εθνικά μας δίκαια» ανοιχτά της Σομαλίας και στον Περσικό κόλπο.

Δεν αναφέρομαι καθόλου στις μίζες και στα σκάνδαλα (Siemens, Βατοπαίδι, δομημένα ομόλογα, διαγραφή προστίμου 5,5 δις της «Ακρόπολης Χρηματιστηριακή» κλπ) γιατί είναι γνωστά. Άλλωστε έχει επιληφθεί κι η ελληνική .«δικαιοσύνη».

Ούτε στα 28 δις που τέθηκαν στη διάθεση των τραπεζών και τώρα τα χρησιμοποιούν για να δανείσουν το κράτος σαν κοινοί τοκογλύφοι.

Μήπως παρατηρήσατε ότι τοποσόν του κρατικού ελλείμματος (περίπου 500 δις) είναι ισόποσο με τα ανακοινωμένα υπερκέρδη των τραπεζών τα τελευταία χρόνια; Μήπως πρόκειται για τα ίδια λεφτά;

Μπορεί να ζούμε όλοι στην ίδια χώρα αλλά μας κατάντησαν να είμαστε δυο διαφορετικές χώρες, δυο διαφορετικοί και αντίθετοι κόσμοι.

Οι κυβερνήσεις και τα κόμματα μας σπρώχνουν σε δυο κόσμους μέσα στην ίδια χώρα.

> Από τη μια ο κόσμος μας: Ανεργία, απολύσεις, τρομοκρατία κι εξευτελισμοί στους χώρους δουλειάς, υπερεργασία χωρίς αμοιβή, ανασφάλιστη εργασία, μερική απασχόληση, προσωρινή απασχόληση, μισθοί των 700 για τους νέους, συντάξεις των 400 για τους γέροντες μια και η σύνταξη θα δίνεται στα 67, δάνεια και κάρτες, φροντιστήρια των παιδιών, η βενζίνη στα 1,4, οι μισθοί που κόβονται, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η απειλή κλεισίματος των μικρομεσαίων επιχειρήσεων λόγω του εξοντωτικού ανταγωνισμού ή η πώλησή τους σε εξευτελιστική τιμή για να καλυφθούν τα υψηλότοκα δάνεια από τις τράπεζες (όπου οδηγήθηκαν ή θα οδηγηθούν από τον φαύλο κύκλο -μείωση μισθών, ανεργία, μείωση αγοραστικής δύναμης, μείωση πωλήσεων, δανεισμός και κλείσιμο των μικρών επιχειρήσεων), ο φόβος κι η αγωνία για το αύριο.

> Κι απ' την άλλη ο κόσμος τους: Τραπεζίτες, βιομήχανοι κι εφοπλιστές, επενδυτές, golden boys, πολυτελείς επαύλεις, ιδιωτικά τζετ, θαλαμηγοί, χειροποίητες Bentley και θηριώδη Hummer, διαμάντια και τσάντες Luis Vitton και Hermes, η Μύκονος, το Κολωνάκι και η Εκάλη, σαλέ και σούσι μπαρ, χαριτωμένοι μόδιστροι και «καλλιτεχνάδες διανοούμενοι λινάτσες», όπως λένε κι οι Active Member.

Ένας κόσμος σπατάλης, χλιδής, σαπίλας και παρακμής.

Τελικά λεφτά υπάρχουν αλλά όχι για μας. Είναι δικά μας αλλά δεν είναι για μας. Εμείς τα «γεννήσαμε» αλλά δε μας ανήκουν.
Φταίμε όμως κι εμείς γιατί όπως λέει κι η παροιμία: «Εαν δεν εγονάτιζε η καμήλα δεν την εφορτώνανε».

ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ, ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΘΕΙΤΕ ΚΑΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΕΙΣΤΕ. ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΕΙΣΤΕ. ΔΡΑΣΤΕ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΤΕ.

ΙΣΩΣ ΑΥΡΙΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ. Η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΤΙΜΩΡΙΑ ΜΑΣ.


Εάν συμφωνείτε προωθήστε αυτό το μήνυμα. τώρα.

Radical30

του Vladimir Kyrilof

Την ίδια στιγμή που ανακοινώνονται τα νέα οικονομικα μέτρα και οι "απλοί άνθρωποι του μόχθου" καλούνται να πληρώσουν "το μάρμαρο", η Βουλή των Ελλήνων κατά ομόφωνη απόφαση (ΦΕΚ223 Α) ενέκρινε, εν μέσω κρίσης, πρόγραμμα επιδότησης για όλους ανεξαιρέτως, τους βουλευτές και ευρωβουλευτές προκειμένου να αγοράσουν το δικό τους προσωπικό εξοπλισμό πληροφορικής. προκειμένου να αναπτύξουν τις δημόσιες σχέσεις τους μέσω του διαδικτύου με προϊόντα όπως:
Επιτραπέζιους Η/Υ , Laptops, Notebooks, πολυμηχανήματα-εκτυπωτές, Τηλεφωνικό κέντρο, Fax, Λογισμικό αυτοματισμού πολιτικού γραφείου , προγράμματα Η/Υ ,Δορυφορικό δέκτη και ότι άλλο gadget μπορεί να περιλαμβάνει ένα σύγχρονο πολιτικό γραφείο.

Όπως προκύπτει από το επίσημο έγγραφο (κάντε κλικ στην κάθε φωτό) κάθε βουλευτής επιλέγοντας τον δικό του προμηθευτή , προσκομίζει στο Τμήμα Προμηθειών και Διαχειρίσεως της Βουλή τιμολόγια αγορά έως 5.500 ευρώ έκαστος (αναλόγως με την κατηγορία που ανήκει) και ο προμηθευτής θα. περνάει να εξοφλείται από τη Βουλή των Ελλήνων.

Με έναν πρόχειρο υπολογισμό των τριακοσίων της βουλής μαζί με τους ευρωβουλευτές πού επίσης δικαιούνται το επίδομα μας δίνει ένα ποσό μεγαλύτερο από 1.500.000 ευρώ.

Με τις υγείες μας, να τους χαιρόμαστε!!!
ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ ΠΑΝΤΟΥ...ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΕΡΙΚΟΠΤΟΥΝ ΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΚΑΙ ΜΑΣ ΖΗΤΟΥΝ ΘΥΣΙΕΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΕΠΙΧΟΡΗΓΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΕ 5.500 ΕΥΡΩ ΕΥΡΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΒΟΥΛΕΥΤΗ(ΣΥΝΟΛΙΚΑ 1.500.00 ΕΥΡΩ!!) ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΟΡΑ- ΑΚΟΥΣΟΝ ΑΚΟΥΣΟΝ- Η/Υ!!! ( λές και δεν έχουν υπολογιστές και χρειάζονται επιχορήγηση 5.500 ευρω για να αγοράσουν...)

=============
Tώρα τι περιμένετε να πω εγώ ο σκατόγερος για όλα αυτά. Τι παραπάνω απ' ότι λέω και γράφω και παρουσιάζω εδώ και κάποια χρόνια, κλεισμένος στο "κάστρο" μου εδώ στο Πόρτο Ράφτη ΜΕ ΜΟΝΑΔΙH ΜΟΥ ΠΑΡΕΑ τη σύζυγό μου, τα τρία μας σκυλιά, τα δύο μας γατιά, ένα καναρίνι και τον καλύτερο φίλο που απόκτησα στα 80 χρόνια της ζωής μου: τον Η/Υ που μας κρατάει την πολύτιμη "έξωθεν" συντροφία του και δεν νοιώθουμε ΚΑΘΟΛΟΥ ξεκομένοι από τη κοινωνία. Επαναλαμβάνω λοιπόν:
Nτρέπομαι που είμαι έλληνας. Ντρέπομαι για τη πατρίδα μας. Ντρέπομαι για τους πολιτικούς μας, τους δικαστές μας, τους δάσκαλους των παιδιών και των εγγονιών μας. Και περισσότερο απ' όλους αυτούς, ντρέπομαι και αηδιάζω για τους Εκκλησιαστικούς μας πατέρες, που στερούν από τους απλούς, πονεμένους και φοβισμένους συμπολίτες μας ακόμη και την παρηγοριά της Πίστης στο Θεό, που σε άλλες εποχές - που εγώ πρόλαβα, υπήρξε το "δεκανίκι" τους και μια ανάσα Ελπίδας για το λαό, σe πιο δύσκολες στιγμές ακόμη και από τις σημερινές...
Η ντροπή πρέπει να 'ναι όλη δική τους!!!
radical30

Μακάρι 1.000 φορές !!! Radical30

Επιτέλους... φτωχοί!
Του ΓΙΑΝΝΗ ΞΑΝΘΟΥΛΗ

Να ξαναγίνουμε φτωχοί. Όπως ήμασταν πάντα. Όπως οι ήρωες των παλιών αναγνωστικών που οι γιαγιάδες έμοιαζαν με γιαγιάδες κι όχι με συνταξιούχες πόρνες. Όπου οι μπαμπάδες επέστρεφαν το μεση-μέρι για να καθίσει ΟΛΗ η ελληνική οικογένεια στο τραπέζι και να φάει το σεμνό φαγητό –όσπρια πεντανόστιμα και ζαρζαβατικά με μαύρο ψωμί μοσχοβολιστό- ενώ η γάτα και ο σκύλος περίμεναν στωικά να 'ρθει η σειρά τους... Να ξαναγίνουμε φτωχοί όπως ήμασταν πριν σαράντα και πενήντα χρόνια.

Τότε που ονειρευόμασταν εν μέσω γκρι, μπλε και μπεζ χρωμάτων, τότε που καμιά Ελληνίδα δεν φιλοδοξούσε να γίνει ψευδοξανθιά, τότε που η λάσπη κολλούσε συμπαθητικά στα παπούτσια μας και οι αυθεντικοί ζήτουλες βρίσκονταν έξω απ' τις εκκλησιές περιμένοντας το τέλος της λειτουργίας και του μνημόσυνου.

Να ξαναγίνουμε φτωχοί πλην τίμιοι, χωρίς κινδύνους να ξεστρατίσουν οι αρχιμανδρίτες προς την ψηφιακή παιδοφιλία. Να βρούμε ξανά τις σωστές μας κλίμακες χωρίς αγωνία παρκαρίσματος και παχυσαρκίας. Να ξαναβρούμε τη γεύση του «μπατιρόσπορου», των ελαχιστοποιημένων αναγκών, να ανακαλύψουμε εκ νέου τον ποδαρόδρομο και το συγκινητικό μοντέλο της «γυναίκας της Πίνδου». Μόνο με τέτοιες ηρωικές διαδρομές ενδεχομένως να ακυρώσουμε το κόμπλεξ μας έναντι του Μπραντ Πιτ και της Ναόμι Κάμπελ.

Να ξαναβρούμε -γιατί όχι- και τους παλιούς καλούς εχθρούς (κυρίως από τα βόρεια) που σήμερα τους έχουμε σκλάβους στα παβιγιόν μας .
Να ξετρελαθούμε από την επικοινωνιακή μας υστερία με τα σιχαμένα κινητά τηλέφωνα που κατάργησαν κάθε έννοια ιδιωτικής ζωής. Να σκάψουμε στις αυλές -όσοι έχουν αυλές- και να κάνουμε παραδοσιακούς ασβεστόλακκους για να ασπρίζουμε τα δέντρα έτσι για καλαισθησία και υγεία. Να βρούμε πάλι τη σημασία του χώματος καταργώντας το καυσαέριο του επάρατου τρέχοντος πολιτισμού. Να εφεύρουμε τις παλιές νοσοκόμες που σέρνονταν από σπίτι σε σπίτι ρίχνοντας ενέσεις πενικιλίνης στα οπίσθια ολόκληρου του Έθνους.

Να προσδιορίσουμε ξανά την ντροπή και τον «σεβασμό» προσέχοντας το βλακώδες λεξιλόγιο των τέκνων μας. Επιτέλους, όποιο τέρας βρίζει ή χρησιμοποιεί την πάνδημη και πολυμορφική λέξη «ΜΑΛΑΚΑΣ» πάνω από εκατό φορές την ημέρα να το μπουκώνουμε με «κόκκινο πιπέρι εξόχως καυτερό», όπως τον καιρό της εξαίρετης φτώχειας μας . Να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τα κουλά μας χέρια σε δουλειές που σήμερα δίνουμε του κόσμου τα λεφτά, όπως μεταποίηση ρούχων, αλλαγές γιακάδων στα πουκάμισα, καρικώματα στις κάλτσες, υδραυλικές και σχετικές εργασίες. Να απαγορευτεί διά ροπάλου το γκαζόν που για μας τους πρώην φτωχούς δεν σημαίνει απολύτως τίποτα.

Στη θέση του να φυτευτούν λαχανικά ή και οπωροφόρα για να μην καλοσυνηθίζουμε την κάστα των μανάβηδων. Κάποτε ο μαϊντανός, τα κρεμμύδια και τα σκόρδα ήταν τα βασικά καλλωπιστικά των κήπων μας . Να επανακτήσουμε το κύρος μας, χρησιμοποιώντας βέργες κι ό,τι τέλος πάντων απαιτούσε ο βασικός σωφρονιστικός κώδικας τα χρόνια της περήφανης ανέχειας. Σταματήστε τις ψυχολογίες και τις παραφιλολογίες για τα «τραύματα» των παιδιών. Μόνο λύσεις γήινες και πρακτικές -χωρίς ενστάσεις από τον Ρομπέν της ευαισθησίας, τον ΣΥΡΙΖΑ- θα αποκαταστήσουν την τρέλα και το χάος που υπαινίσσονται οι στατιστικές.

Να θυμηθούν οι Νεοέλληνες πως προέρχονται απ' τον Μεγαλέξανδρο, από τον Μιλτιάδη, τον Αριστείδη και προφανώς απ' τον... Αλκιβιάδη, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούν να βάλουν σε ενέργεια τον «δίκαιο θυμό» αν συμπέσουν με ληστές τραπεζών, περιπτέρων, σούπερ μάρκετ και κοσμηματοπωλείων. Κανένας δισταγμός.. Τα παλιά χρόνια για ψύλλου πήδημα σε μπαγλάρωναν. Θυμήσου και κόψ' τους τα χέρια ή και τα αχαμνά. Επιτέλους ας σταματήσουμε την ευρωπαϊκή μας ψυχοπάθεια.. ΠΟΤΕ κανένας Έλληνας δεν έγινε σωστός Ευρωπαίος. Ούτε καν ο Αβραμόπουλος ούτε καν ο Σημίτης και άλλοι τέτοιοι που μου διαφεύγουν. Απ' τον καιρό που σταματήσαμε να θυμώνουμε τα σωστά, την πατήσαμε.

Σταματήστε το «ντόπινγκ» με το τσουλαριό των λαϊκών ασματομουλάρων. ΠΟΣΟΥΣ ΠΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ ΧΩΡΑ Η ΕΛΛΑΔΑ, κύριοι καναλάρχες της πλάκας; Δεν είναι καιρός να ξεβρωμίσει ο τόπος απ' τους εκφραστές του τραγουδιστικού Κάμα Σούτρα;
ΠΟΙΟΣ θα μαζέψει τις ελιές στα περιβόλια όταν ο κάθε πικραμένος ονειρεύεται να γίνει αφίσα στη Συγγρού; Ποιός θα καθαρίσει τη Συγγρού απ' το αίσχος της καψουρικής ταπετσαρίας, κύριοι δήμαρχοι; Οι τραβεστί; Οι καημένες οι τραβεστί έχουν άλλες υποχρεώσεις...

Μη φοβάστε τη φτώχεια. Η πατρίδα μας είναι ευλογημένη έστω κι αν δεν παράγει λαμαρίνες αυτοκινήτων ή καλής ποιότητας νάρκες και όπλα για τους τριτοκοσμικούς.. Θυμηθείτε την ευλογία του ελαιόλαδου, της κορινθιακής σταφίδας, του χαλβά Φαρσάλων, των εσπεριδοειδών, της σαρδέλας και των λατρεμένων ραδικιών. Λάδι, χόρτα, ελίτσες, λίγο τυρί και ψωμί ζεστό, να φρεσκάρουμε στο μνημονικό μας το παλιό αναγνωστικό του Δημοτικού. Το ξέρω πως είναι ζόρι να κόψουμε το σούσι απότομα, πλην όμως ήρθε ο καιρός να αναβιώσουμε την όπερα της πεντάρας, της δεκάρας και των άλλων χρηστικών μας αξεσουάρ. Μια δοκιμή νομίζω πως θα μας πείσει...

ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ και ο θεός των μικρών πραγμάτων μαζί μας.