Σύνδεση
Πρόσφατα Θέματα
Τροφοδοσία 
Παρόντες χρήστες
32 χρήστες είναι συνδεδεμένοι αυτήν την στιγμή:: 0 μέλη, 0 μη ορατοί και 32 επισκέπτες :: 2 μηχανές αναζήτησηςΚανένας
Περισσότεροι χρήστες υπό σύνδεση 151, στις Τρι 19 Νοε 2019, 12:57
R30 - Σκέψεις και Γραπτά
Radical30 World :: Περιεχόμενα :: κλικ > Το Blog/Forum Radical World - Περιεχόμενα :: ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ - ΓΝΩΜΕΣ - ΑΠΟΨΕΙΣ - ΚΡΙΣΕΙΣ :: Η "γωνιά" του Radical30
Σελίδα 1 από 1
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
Απ: R30 - Σκέψεις και Γραπτά
radical30 Τρι 06 Απρ 2010, 06:47
"Γηράσκω αεί διδασκόμενος"
.... είναι μια πανάρχαια Ελληνική ρήση που δεν υπάρχει, νομίζω, κάποιος που να την αγνοεί. Το ερώτημα είναι αν κατανοεί και το μέγεθος της αλήθειας της. Αυτό που τονίζει την ισχύ της, είναι πως δεν αναφέρεται σε μορφωτικό επίπεδο, ότι δεν αφορά μόνο εκείνους που ασχολούνται, είτε σαν δάσκαλοι είτε σαν μαθητές, με τη μάθηση και την μελέτη. Άλλωστε, την εποχή που εκφράστηκε, δεν υπήρχε η δυνατότητα της όποιας μελέτης μέσα από κάποιου είδους γραπτό κείμενο.
Ναί, υπήρχε γραπτός λόγος έκτοτε, αλλά παρέμενε κενός τόπος για τους μαθητές. Δεν υπήρχε καμιά δυνατότητα εκτύπωσης, προβολής και ανάγνωσης, ώστε να χρησιμοποιηθεί σαν εργαλείο μελέτης στο άμεσο μέλλον. Υπήρχε μόνο το πρωτότυπο και αυτό ήταν κτήμα του συγγραφέα και μόνο. Οι μεγάλοι Έλληνες φιλόσοφοι, δίδασκαν προφορικά, στο όποιο ακροατήριό τους, εκεί, στην Αγορά των πόλεων όπου ήταν και η πατρίδα τους. Κάτι παρόμοιο έκανε και ο Iησούς. Δεν υπάρχει γραπτό κείμενο του Iησού Χριστού, ούτε για δείγμα. Ο Λόγος του υπάρχει μόνο και αυτός παραφρασμένος από τους μαθητές του, πάλι προφορικά.
Καμιά επιστημονική απόδειξη δεν υφίσταται για την ακρίβεια των όσων αναφέρονται στα Ευαγγέλια των λεγόμενων Αποστόλων, που γνωρίζουμε. Γι αυτό και φθάσαμε στην δήθεν αποκάλυψη της αλήθειας, μέσα από ένα ψέμα, το τελευταίο και το μεγαλύτερο, ως προς τα Ευαγγέλια. Μιλάω για το νέο φρούτο, το περίφημο Ευαγγέλιο του Ιούδα, που ξεμύτισε με απίθανο θράσος τώρα στην εποχή μας, τον 21ο αιώνα και μάλιστα σε υπερμοντέρνο στυλ (TV).
Υπάρχει άνθρωπος που να έχει τελειώσει το Δημοτικό και να μη γνωρίζει την ιστορία του Ιούδα Ισκαριώτη. Μα και ντιπ αγράμματος να είναι, κάποια Μεγάλη Εβδομάδα θα έχει "χαζέψει" στη τηλεόραση τα Πάθη του Χριστού. Όχι μόνο σαν πιστός αλλά και σαν απλός θεατής, θα έχει δει την ‘’Ωραιότερη Ιστορία του Κόσμου’’, όπως αναφέρεται στα διαφημιστικά τρέιλερ που αναγγέλλουν τη προβολή των σχετικών ταινιών ΚΑΘΕ Πάσχα.
Δεν ξέρω πόσοι έχουν πιστέψει ότι ο Ιησούς Χριστός υπήρξε ένας μάγος της εποχής του, που διέσχιζε τη πατρίδα του, την Ιουδαία, κάνοντας το ένα τρικ μετά το άλλο και, στο τέλος, το κλου της νεκρανάστασης του Λαζάρου. Εγώ, σαν παιδί μιας απλής, συνηθισμένης ελληνικής οικογένειας, το είχα πιστέψει. Αργότερα, βέβαια, το απέρριψα.
Εκείνο που δεν σκέφτηκα ποτέ να αμφισβητήσω, ήταν ο ρόλος του Ιούδα, του μαθητή που πρόδωσε το Δάσκαλό του, τον Ιησού. Όχι για κάποιον ιδιαίτερο λόγο, αλλά επειδή όσο πέρναγαν τα χρόνια τόσο περισσότερο βεβαιωνόμουν, ότι η προδοσία είναι, ίσως, το συνηθέστερο αμάρτημα των ανθρώπων, μετά το ψέμα. Επίσης, μετά από την συνεχή πλύση εγκεφάλου που όλοι έχουμε υποστεί στα θέματα αυτά, είχα πιστέψει και το σενάριο των "τριάκοντα αργυρίων", όπως και το θρίλερ της αυτοκτονίας του, λόγω τύψεων, λίγες ώρες αργότερα. Νομίζω και εσείς!!
Καταλήγω. Μετά από 2007 χρόνια που έχουν περάσει από την αυτοκτονία του Ισκαριώτη και τη Σταύρωση του Ιησού, πως δικαιολογείται ο πανικός που προκλήθηκε από το ΝΕΟ Ευαγγέλιο του Ιούδα; Πότε γράφτηκε αυτό; Γράφουν και οι νεκροί; 'Ημαρτον, πια...
Nαι, γηράσκω αεί διδασκόμενος και αυτό είναι και ωραίο και σωστό. Αλλά δεν σημαίνει και ότι θα καταπίνω αμάσητο το κάθε ψέμα και υπερβολή που μας σερβίρουν οι Έμποροι των Εθνών. Όχι, εγώ...
Συνεχίζεται..
.... είναι μια πανάρχαια Ελληνική ρήση που δεν υπάρχει, νομίζω, κάποιος που να την αγνοεί. Το ερώτημα είναι αν κατανοεί και το μέγεθος της αλήθειας της. Αυτό που τονίζει την ισχύ της, είναι πως δεν αναφέρεται σε μορφωτικό επίπεδο, ότι δεν αφορά μόνο εκείνους που ασχολούνται, είτε σαν δάσκαλοι είτε σαν μαθητές, με τη μάθηση και την μελέτη. Άλλωστε, την εποχή που εκφράστηκε, δεν υπήρχε η δυνατότητα της όποιας μελέτης μέσα από κάποιου είδους γραπτό κείμενο.
Ναί, υπήρχε γραπτός λόγος έκτοτε, αλλά παρέμενε κενός τόπος για τους μαθητές. Δεν υπήρχε καμιά δυνατότητα εκτύπωσης, προβολής και ανάγνωσης, ώστε να χρησιμοποιηθεί σαν εργαλείο μελέτης στο άμεσο μέλλον. Υπήρχε μόνο το πρωτότυπο και αυτό ήταν κτήμα του συγγραφέα και μόνο. Οι μεγάλοι Έλληνες φιλόσοφοι, δίδασκαν προφορικά, στο όποιο ακροατήριό τους, εκεί, στην Αγορά των πόλεων όπου ήταν και η πατρίδα τους. Κάτι παρόμοιο έκανε και ο Iησούς. Δεν υπάρχει γραπτό κείμενο του Iησού Χριστού, ούτε για δείγμα. Ο Λόγος του υπάρχει μόνο και αυτός παραφρασμένος από τους μαθητές του, πάλι προφορικά.
Καμιά επιστημονική απόδειξη δεν υφίσταται για την ακρίβεια των όσων αναφέρονται στα Ευαγγέλια των λεγόμενων Αποστόλων, που γνωρίζουμε. Γι αυτό και φθάσαμε στην δήθεν αποκάλυψη της αλήθειας, μέσα από ένα ψέμα, το τελευταίο και το μεγαλύτερο, ως προς τα Ευαγγέλια. Μιλάω για το νέο φρούτο, το περίφημο Ευαγγέλιο του Ιούδα, που ξεμύτισε με απίθανο θράσος τώρα στην εποχή μας, τον 21ο αιώνα και μάλιστα σε υπερμοντέρνο στυλ (TV).
Υπάρχει άνθρωπος που να έχει τελειώσει το Δημοτικό και να μη γνωρίζει την ιστορία του Ιούδα Ισκαριώτη. Μα και ντιπ αγράμματος να είναι, κάποια Μεγάλη Εβδομάδα θα έχει "χαζέψει" στη τηλεόραση τα Πάθη του Χριστού. Όχι μόνο σαν πιστός αλλά και σαν απλός θεατής, θα έχει δει την ‘’Ωραιότερη Ιστορία του Κόσμου’’, όπως αναφέρεται στα διαφημιστικά τρέιλερ που αναγγέλλουν τη προβολή των σχετικών ταινιών ΚΑΘΕ Πάσχα.
Δεν ξέρω πόσοι έχουν πιστέψει ότι ο Ιησούς Χριστός υπήρξε ένας μάγος της εποχής του, που διέσχιζε τη πατρίδα του, την Ιουδαία, κάνοντας το ένα τρικ μετά το άλλο και, στο τέλος, το κλου της νεκρανάστασης του Λαζάρου. Εγώ, σαν παιδί μιας απλής, συνηθισμένης ελληνικής οικογένειας, το είχα πιστέψει. Αργότερα, βέβαια, το απέρριψα.
Εκείνο που δεν σκέφτηκα ποτέ να αμφισβητήσω, ήταν ο ρόλος του Ιούδα, του μαθητή που πρόδωσε το Δάσκαλό του, τον Ιησού. Όχι για κάποιον ιδιαίτερο λόγο, αλλά επειδή όσο πέρναγαν τα χρόνια τόσο περισσότερο βεβαιωνόμουν, ότι η προδοσία είναι, ίσως, το συνηθέστερο αμάρτημα των ανθρώπων, μετά το ψέμα. Επίσης, μετά από την συνεχή πλύση εγκεφάλου που όλοι έχουμε υποστεί στα θέματα αυτά, είχα πιστέψει και το σενάριο των "τριάκοντα αργυρίων", όπως και το θρίλερ της αυτοκτονίας του, λόγω τύψεων, λίγες ώρες αργότερα. Νομίζω και εσείς!!
Καταλήγω. Μετά από 2007 χρόνια που έχουν περάσει από την αυτοκτονία του Ισκαριώτη και τη Σταύρωση του Ιησού, πως δικαιολογείται ο πανικός που προκλήθηκε από το ΝΕΟ Ευαγγέλιο του Ιούδα; Πότε γράφτηκε αυτό; Γράφουν και οι νεκροί; 'Ημαρτον, πια...
Nαι, γηράσκω αεί διδασκόμενος και αυτό είναι και ωραίο και σωστό. Αλλά δεν σημαίνει και ότι θα καταπίνω αμάσητο το κάθε ψέμα και υπερβολή που μας σερβίρουν οι Έμποροι των Εθνών. Όχι, εγώ...
Συνεχίζεται..
Έχει επεξεργασθεί από τον/την radical30 στις Σαβ 12 Απρ 2014, 12:07, 2 φορές συνολικά
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
15η Αυγούστου
radical30 Τρι 06 Απρ 2010, 04:37
Αύριο έχουμε την για μένα μεγαλύτερη γιορτή των χριστιανών Ανθρώπων. Συνήθως οι "χριστιανοί", το Πάσχα ή τα Χριστούγεννα βάζουν πιό ψηλά. Η Παναγιά Μαρία, γιορτάζεται σαν μια απλή ονομαστική εορτή, όπως όλες οι άλλες.
Σχεδόν όλοι οι "χριστιανοί", δόξάζουν έναν απρόσωπο Θεό και τον, τάχα μου υιό του, τον Χριστό ή Εμμανουήλ.
Την Παναγία, τη μητέρα τού Ιησού, την έχουν καβάτζα για κάποιο θαύμα ή για πάμπολλα εκκλησάκια και εκκλησάρες, από άκρου σε άκρο της πατρίδας μας.
Τι κρίμα, τι αμαρτία, τι λάθος!! Τον άνθρωπο Ιησού, τον φτιασίδωσαν σε "θεάνθρωπο", και τη μητέρα του σε "μοιχό" !!! Το δε πατέρα του, τον Ιωσήφ, τον λέρωσαν με την ανεξίτηλη ταμπέλα τού ''κερατά''!!!! Διάλεξαν, οι τιποτένιοι, το ''σενάριο του Κρίνου'', για να προσδώσουν αίγλη και γκλαμουριά.
Τι έχουμε εδώ; 'Eναν ανύπαρκτο Θεό, να μεταμφιάζεται σε λουλούδι και να τεκνοποιεί ένα ζόμπι μωρό, με τη σύζυγο ενός Κερατά! Είμαστε με τα καλά μας; Συγχώρε σε μας Παναγιά μου, όλους μας, και αυτούς και εμένα, που σε πιάνω στο στόμα μου.
Δεν σε σέβομαι σαν κάτι ιερό, σαν μάνα, σαν τη κάθε μάνα, σε σέβομαι. Και ακόμη παραπάνω Εσένα, γιατί Εσύ έφερες στο Κόσμο, σε Εσένα έτυχε να μεγαλώσεις και να αναθρέψεις τον καλλίτερο Ανθρωπο που έζησε ποτέ σ' αυτή τη Γη.
Όσοι έχετε αντίρρηση σ' αυτές τις σκέψεις, αν με θεωρήσετε βέβηλο και αμαρτωλό, καθόλου δεν με κόφτει. Μπορείτε να καταθέσετε εδώ, από αυτό το κοινό μας βήμα, την δική σας άποψη και να με κεραυνοβολήσετε.
Αλλά όπως έλεγε, όπως δίδασκε ο αγαπημένος μας, Ιησούς, το παιδί της Μαρίας και του Ιωσήφ:
Ο ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΟΣ ΠΡΩΤΟΣ ΤΟΝ ΛΙΘΟΝ ΒΑΛΕΤΩ!
Ημερομηνία και ώρα: Παρασκευή, 14. Αυγούστου 2009 στις 5:00 μμ
Σχεδόν όλοι οι "χριστιανοί", δόξάζουν έναν απρόσωπο Θεό και τον, τάχα μου υιό του, τον Χριστό ή Εμμανουήλ.
Την Παναγία, τη μητέρα τού Ιησού, την έχουν καβάτζα για κάποιο θαύμα ή για πάμπολλα εκκλησάκια και εκκλησάρες, από άκρου σε άκρο της πατρίδας μας.
Τι κρίμα, τι αμαρτία, τι λάθος!! Τον άνθρωπο Ιησού, τον φτιασίδωσαν σε "θεάνθρωπο", και τη μητέρα του σε "μοιχό" !!! Το δε πατέρα του, τον Ιωσήφ, τον λέρωσαν με την ανεξίτηλη ταμπέλα τού ''κερατά''!!!! Διάλεξαν, οι τιποτένιοι, το ''σενάριο του Κρίνου'', για να προσδώσουν αίγλη και γκλαμουριά.
Τι έχουμε εδώ; 'Eναν ανύπαρκτο Θεό, να μεταμφιάζεται σε λουλούδι και να τεκνοποιεί ένα ζόμπι μωρό, με τη σύζυγο ενός Κερατά! Είμαστε με τα καλά μας; Συγχώρε σε μας Παναγιά μου, όλους μας, και αυτούς και εμένα, που σε πιάνω στο στόμα μου.
Δεν σε σέβομαι σαν κάτι ιερό, σαν μάνα, σαν τη κάθε μάνα, σε σέβομαι. Και ακόμη παραπάνω Εσένα, γιατί Εσύ έφερες στο Κόσμο, σε Εσένα έτυχε να μεγαλώσεις και να αναθρέψεις τον καλλίτερο Ανθρωπο που έζησε ποτέ σ' αυτή τη Γη.
Όσοι έχετε αντίρρηση σ' αυτές τις σκέψεις, αν με θεωρήσετε βέβηλο και αμαρτωλό, καθόλου δεν με κόφτει. Μπορείτε να καταθέσετε εδώ, από αυτό το κοινό μας βήμα, την δική σας άποψη και να με κεραυνοβολήσετε.
Αλλά όπως έλεγε, όπως δίδασκε ο αγαπημένος μας, Ιησούς, το παιδί της Μαρίας και του Ιωσήφ:
Ο ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΟΣ ΠΡΩΤΟΣ ΤΟΝ ΛΙΘΟΝ ΒΑΛΕΤΩ!
Ημερομηνία και ώρα: Παρασκευή, 14. Αυγούστου 2009 στις 5:00 μμ
Έχει επεξεργασθεί από τον/την radical30 στις Πεμ 29 Αυγ 2013, 11:48, 3 φορές συνολικά
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
Απ: R30 - Σκέψεις και Γραπτά
radical30 Σαβ 03 Απρ 2010, 12:44
Το παρακάτω κείμενο έχει γραφτεί το Μάρτη του 2008. Σίγουρα κάποιο σημαντικό γεγονός θα είχε συμβεί και τότε, κάτι που θα είχε ταράξει τα έτσι ή αλλιώς λιμνάζοντα νερά της ελληνικής κοινωνίας. Αλλά επιτρέψτε μου την "αλαζονία" να πιστεύω πως αυτό το κείμενο δεν ήταν ποτέ τόσο επίκαιρο όσο σήμερα. Σχεδόν προφητικό θα έλεγα...
Υποταγή ή Αντίσταση;
Άκουγα όλα αυτά τα χρόνια φίλους, συγγενείς, συνεργάτες, να εκδηλώνουν τακτικά [/b]την έκπληξή τους για διάφορα γεγονότα ή για κάποια εξέληξη που τους αιφνιδίασε. Προσωπικά, έχω καταλήξει, πως ειδικά στα σημερινά χρόνια, αυτός ο αιφνιδιασμός συνιστά μια ασυγχώρητη αφέλεια. Η φράση «ε, αυτό δεν το περίμενα» χαρακτηρίζει στα μάτια μου τον εκφέροντα, σαν ένα αφελή και ίσως ανόητο άνθρωπο. Τι άλλο μένει ακόμα να δούμε ή να ακούσουμε, που να μας φανεί απίστευτο, πρωτοφανές, αδιανόητο;
Βέβαια, δεν ισχυρίζομαι ότι δεν είναι καθημερινές οι ανατροπές που συμβαίνουν.
Το αντίθετο! Άλλά, ακριβώς αυτές οι συνεχείς ανατροπές, είναι που στηρίζουν τον ισχυρισμό μου περί ανοησίας. Λέγεται, και σωστά, ότι η έπανάληψη είναι η μητέρα της μάθησης. Τι να μας εκπλήξει πλέον, όταν καθημερινά βλέπουμε από την άνεση της πολυθρόνας μας, μέσω ΤV , να συμβαίνουν τέρατα και σημεία παντού στο Κόσμο;
Πόσες επαναλήψεις πρέπει να φάμε στα μούτρα, ώστε να κατανοήσουμε πως
σταθερά και με ιστορική νομοτέλεια ό,τι ξέραμε πάει, χάθηκε, άλλαξε και μόνο νέα δεινά μας επιφυλάσει το μέλλον; Ποιοί θεσμοί της, παγκόσμιας, κοινωνίας στέκονται ακόμα στα πόδια τους; Αναφέρω κάποιους, έτσι όπως έρχονται στο κουρασμένο μυαλό μου: Πατρίδα, Δικαιοσύνη, Δημοκρατία, Πολιτική, Εκκλησία, Εκπαίδευση ή μήπως Νόμος και Τάξη;
Αν κάτι υπάρχει ακόμη, που έστω μπουσουλάει, είναι η Οικογένεια. Προχωράμε όμως με βιαστικά βήματα στην εξαφάνιση και αυτού του, κυριότερου όλων, Θεσμού. Καμιά έκπληξη από μένα για τον αντίλογο σας σε όλα αυτά. Αλλά πείτε μου, θα νοιώσετε απορημένοι όταν θα συμβεί κι αυτό; Θα βρεθεί κάποιος να αρθρώσει το ανόητο «ε, αυτό δεν το περίμενα»;
Επιμένω: Τέρμα οι εκπλήξεις και οι αιφνιδιασμοί. Έτοιμοι για τα πάντα, με την ευχή να μη μας πάρουν τα βόλια. Οι σφαίρες θα σφυρίζουν τριγύρω μας, όπως και να έχει! Δεν συμβουλεύω το «ψηλά τα χέρια». Κάθε άλλο, το αντίθετο!
Ας μη περιμένουμε όμως να συμβεί κάτι καλό στη ζωή μας, χωρίς αγώνα και αντίσταση. Αυτή είναι η λέξη κλειδί: αντίσταση!
Και επειδή άνθρωποι δεμένοι χειροπόδαρα, αντίσταση, όπως την ορίζαμε κάποιες παλιότερες γεννιές, δεν γίνεται πια με τίποτα, τι απομένει;
Ας μάθουμε τι πρέσβευε, τι πίστευε, τι δίδασκε και εν τέλει τι κατόρθωσε και πώς, ο μεγαλύτερος επαναστάτης της Παγκόσμιας Ιστορίας, μετά τον Χριστό. Ο Μαχάτμα Γκάντι! Aυτός ο "ξηπόλητος επαναστάτης", που τα έβαλε με τη μεγαλύτερη αυτοκρατορία που γνώρισε ο σύγχρονος κόσμος, το Ηνωμένο Βασίλειο και το κατενίκησε, ελευθερώνοντας τη πατρίδα του, την Ινδία, χωρίς να πέσει πιστολιά. Ναι, ούτε πιστολιά! Όχι αίμα, σαμποτάζ, δολοφονίες και γκαζάκια. Άλλα κόλπα, εφικτά από όλους τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους της εργασίας, του Λαού.
Ειδικότερα εμείς οι Νέο Έλληνες, έχουμε φθάσει πια στο υπόγειο, στον υπόνομο.
Κολυμπάμε στο βούρκο μας χαζοχαρούμενοι! Με τα κινητά χωρίς μονάδες, με σύγχρονα αμάξια και σπίτια που δεν μας ανοίκουν, γιατί θα τα ξωφλήσουμε μόνο αν έχουμε σίγουρη εργασία στα επόμενα 15-20-25 χρόνια! Αιχμάλωτοι των Τραπεζών, και των διευθαρμένων πολιτικών της ΝΔ, και του ΠαΣοΚ.
Τόσο απλά, τόσο ξεκάθαρα φαντάζουν όλα μπροστά στα μάτια μας.
Ζωή σε λόγου σας συμπατριώτες μου. Ειδικά εσείς οι Νέοι, τα παιδιά και τα εγγόνια μας, δηλαδή...
Υποταγή ή Αντίσταση;
Άκουγα όλα αυτά τα χρόνια φίλους, συγγενείς, συνεργάτες, να εκδηλώνουν τακτικά [/b]την έκπληξή τους για διάφορα γεγονότα ή για κάποια εξέληξη που τους αιφνιδίασε. Προσωπικά, έχω καταλήξει, πως ειδικά στα σημερινά χρόνια, αυτός ο αιφνιδιασμός συνιστά μια ασυγχώρητη αφέλεια. Η φράση «ε, αυτό δεν το περίμενα» χαρακτηρίζει στα μάτια μου τον εκφέροντα, σαν ένα αφελή και ίσως ανόητο άνθρωπο. Τι άλλο μένει ακόμα να δούμε ή να ακούσουμε, που να μας φανεί απίστευτο, πρωτοφανές, αδιανόητο;
Βέβαια, δεν ισχυρίζομαι ότι δεν είναι καθημερινές οι ανατροπές που συμβαίνουν.
Το αντίθετο! Άλλά, ακριβώς αυτές οι συνεχείς ανατροπές, είναι που στηρίζουν τον ισχυρισμό μου περί ανοησίας. Λέγεται, και σωστά, ότι η έπανάληψη είναι η μητέρα της μάθησης. Τι να μας εκπλήξει πλέον, όταν καθημερινά βλέπουμε από την άνεση της πολυθρόνας μας, μέσω ΤV , να συμβαίνουν τέρατα και σημεία παντού στο Κόσμο;
Πόσες επαναλήψεις πρέπει να φάμε στα μούτρα, ώστε να κατανοήσουμε πως
σταθερά και με ιστορική νομοτέλεια ό,τι ξέραμε πάει, χάθηκε, άλλαξε και μόνο νέα δεινά μας επιφυλάσει το μέλλον; Ποιοί θεσμοί της, παγκόσμιας, κοινωνίας στέκονται ακόμα στα πόδια τους; Αναφέρω κάποιους, έτσι όπως έρχονται στο κουρασμένο μυαλό μου: Πατρίδα, Δικαιοσύνη, Δημοκρατία, Πολιτική, Εκκλησία, Εκπαίδευση ή μήπως Νόμος και Τάξη;
Αν κάτι υπάρχει ακόμη, που έστω μπουσουλάει, είναι η Οικογένεια. Προχωράμε όμως με βιαστικά βήματα στην εξαφάνιση και αυτού του, κυριότερου όλων, Θεσμού. Καμιά έκπληξη από μένα για τον αντίλογο σας σε όλα αυτά. Αλλά πείτε μου, θα νοιώσετε απορημένοι όταν θα συμβεί κι αυτό; Θα βρεθεί κάποιος να αρθρώσει το ανόητο «ε, αυτό δεν το περίμενα»;
Επιμένω: Τέρμα οι εκπλήξεις και οι αιφνιδιασμοί. Έτοιμοι για τα πάντα, με την ευχή να μη μας πάρουν τα βόλια. Οι σφαίρες θα σφυρίζουν τριγύρω μας, όπως και να έχει! Δεν συμβουλεύω το «ψηλά τα χέρια». Κάθε άλλο, το αντίθετο!
Ας μη περιμένουμε όμως να συμβεί κάτι καλό στη ζωή μας, χωρίς αγώνα και αντίσταση. Αυτή είναι η λέξη κλειδί: αντίσταση!
Και επειδή άνθρωποι δεμένοι χειροπόδαρα, αντίσταση, όπως την ορίζαμε κάποιες παλιότερες γεννιές, δεν γίνεται πια με τίποτα, τι απομένει;
Ας μάθουμε τι πρέσβευε, τι πίστευε, τι δίδασκε και εν τέλει τι κατόρθωσε και πώς, ο μεγαλύτερος επαναστάτης της Παγκόσμιας Ιστορίας, μετά τον Χριστό. Ο Μαχάτμα Γκάντι! Aυτός ο "ξηπόλητος επαναστάτης", που τα έβαλε με τη μεγαλύτερη αυτοκρατορία που γνώρισε ο σύγχρονος κόσμος, το Ηνωμένο Βασίλειο και το κατενίκησε, ελευθερώνοντας τη πατρίδα του, την Ινδία, χωρίς να πέσει πιστολιά. Ναι, ούτε πιστολιά! Όχι αίμα, σαμποτάζ, δολοφονίες και γκαζάκια. Άλλα κόλπα, εφικτά από όλους τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους της εργασίας, του Λαού.
Ειδικότερα εμείς οι Νέο Έλληνες, έχουμε φθάσει πια στο υπόγειο, στον υπόνομο.
Κολυμπάμε στο βούρκο μας χαζοχαρούμενοι! Με τα κινητά χωρίς μονάδες, με σύγχρονα αμάξια και σπίτια που δεν μας ανοίκουν, γιατί θα τα ξωφλήσουμε μόνο αν έχουμε σίγουρη εργασία στα επόμενα 15-20-25 χρόνια! Αιχμάλωτοι των Τραπεζών, και των διευθαρμένων πολιτικών της ΝΔ, και του ΠαΣοΚ.
Τόσο απλά, τόσο ξεκάθαρα φαντάζουν όλα μπροστά στα μάτια μας.
Ζωή σε λόγου σας συμπατριώτες μου. Ειδικά εσείς οι Νέοι, τα παιδιά και τα εγγόνια μας, δηλαδή...
Έχει επεξεργασθεί από τον/την radical30 στις Πεμ 29 Αυγ 2013, 11:43, 2 φορές συνολικά
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
Απ: R30 - Σκέψεις και Γραπτά
radical30 Σαβ 03 Απρ 2010, 12:36
Γεροντικά Συμπεράσματα ...
@ Τα πέντε κιλά που ήθελες να χάσεις τώρα έχουν γίνει δέκα.
Και τώρα πιο έυκολο είναι να χάσεις το μυαλό σου παρά τα δέκα κιλά. Ρεαλισμός...
@ Ξεχνάς ονόματα φίλων σου; Δεν τρέχει τίποτα. Υπάρχουν φίλοι που έχουν ξεχάσει ότι
κάποτε σε γνώριζαν. Κυνισμός; Αυτοσυντήρηση, θα έλεγα.
@ Τώρα πια, όταν κάποιοι φίλοι μου λένε "είσαι μια χαρά", αμέσως συμπληρώνουν
" για την ηλικία σου". Κακία; Μάλλον ειλικρίνεια...
@ Ο σύντροφός σου βασίζεται σε σένα για να θυμάσαι κάποια κοινά πράγματα που έχετε
ξεχάσει κι' οι δύο. Κατάντια!!
@ Κάποτε ελπίζαμε να δούμε τα παιδιά μας παντρεμένα. Τώρα ευχόμαστε να παραμείνουν έτσι.
@ Τώρα αδιαφορώ για αρκετά πράγματα που μ' άρεσε να κάνω. Αλλά με πονάει ότι δεν
νοιάζομαι να τα κάνω. Τρελό; Όχι, γεράματα.
@ Κάποτε οι λέξεις internet, google, email, modem μού ήταν άγνωστες και
το "ποντίκι" ήταν κάτι που με αηδίαζε. Τώρα είναι όλη μου η ζωή. Πρόοδος; Eρώτημα!
@ Κάποτε φρόντιζα να φοράω πάντα κάθαρα εσώρουχα για κάθε απρόπτη "συνάντηση".
Τώρα το κάνω μήπως βρεθώ ξανικά σε κάποιο νοσοκομείο. Μπρρρρ!
@ Τα παιδία σου μεγαλόνοντας σου μοιάζουν περισσότερο και όμως δεν σου αρέσουν.
Όμως βρίσκεις τέλεια τα εγγόνια σου. Αυτοσαρκσμός...
@ Χαίρoμαι κάθε φορά που θα ξεπορτίσω. Αλλά χαίρoμαι περισσότερο επιστρέφοντας!!!
@ Με λύπη μου διαπιστώνω, πως δεν ήμουν ιδιαίτερα καλός σε ό,τι καταπιανώμουν.
Στο.... σκάκι ή το ...γκολφ π.χ. Αλαζονικό; Δεν λες τίποτα!!!
@ Τώρα που η σύζυγός μου βγήκε στη σύνταξη, θα έδινα τα πάντα να της έβρισκα μια νέα
δουλειά. Κολόγερος, σας το είπα.....
@ Προχθές διάβασα πάνω από εκατό σελίδες ενός μυθιστορήματος, πριν αντιληφθώ
ότι το είχα ξαναδιαβάσει. Γεράματα!!!!!
'Ομως κάθε τι το παλιό δεν σημαίνει ότι είναι και για πέταμα. Μερικά πράγματα πιστεύω ότι γίνονται καλύτερα με το πέρασμα του χρόνου.
Ας πούμε: το κρασί, τα τραγούδια, κάποιες ταινίες, oι αναμνήσεις μας και πάνω απ' όλα οι ΠΑΛΙΕΣ ΦΙΛΙΕΣ ...
@ Τα πέντε κιλά που ήθελες να χάσεις τώρα έχουν γίνει δέκα.
Και τώρα πιο έυκολο είναι να χάσεις το μυαλό σου παρά τα δέκα κιλά. Ρεαλισμός...
@ Ξεχνάς ονόματα φίλων σου; Δεν τρέχει τίποτα. Υπάρχουν φίλοι που έχουν ξεχάσει ότι
κάποτε σε γνώριζαν. Κυνισμός; Αυτοσυντήρηση, θα έλεγα.
@ Τώρα πια, όταν κάποιοι φίλοι μου λένε "είσαι μια χαρά", αμέσως συμπληρώνουν
" για την ηλικία σου". Κακία; Μάλλον ειλικρίνεια...
@ Ο σύντροφός σου βασίζεται σε σένα για να θυμάσαι κάποια κοινά πράγματα που έχετε
ξεχάσει κι' οι δύο. Κατάντια!!
@ Κάποτε ελπίζαμε να δούμε τα παιδιά μας παντρεμένα. Τώρα ευχόμαστε να παραμείνουν έτσι.
@ Τώρα αδιαφορώ για αρκετά πράγματα που μ' άρεσε να κάνω. Αλλά με πονάει ότι δεν
νοιάζομαι να τα κάνω. Τρελό; Όχι, γεράματα.
@ Κάποτε οι λέξεις internet, google, email, modem μού ήταν άγνωστες και
το "ποντίκι" ήταν κάτι που με αηδίαζε. Τώρα είναι όλη μου η ζωή. Πρόοδος; Eρώτημα!
@ Κάποτε φρόντιζα να φοράω πάντα κάθαρα εσώρουχα για κάθε απρόπτη "συνάντηση".
Τώρα το κάνω μήπως βρεθώ ξανικά σε κάποιο νοσοκομείο. Μπρρρρ!
@ Τα παιδία σου μεγαλόνοντας σου μοιάζουν περισσότερο και όμως δεν σου αρέσουν.
Όμως βρίσκεις τέλεια τα εγγόνια σου. Αυτοσαρκσμός...
@ Χαίρoμαι κάθε φορά που θα ξεπορτίσω. Αλλά χαίρoμαι περισσότερο επιστρέφοντας!!!
@ Με λύπη μου διαπιστώνω, πως δεν ήμουν ιδιαίτερα καλός σε ό,τι καταπιανώμουν.
Στο.... σκάκι ή το ...γκολφ π.χ. Αλαζονικό; Δεν λες τίποτα!!!
@ Τώρα που η σύζυγός μου βγήκε στη σύνταξη, θα έδινα τα πάντα να της έβρισκα μια νέα
δουλειά. Κολόγερος, σας το είπα.....
@ Προχθές διάβασα πάνω από εκατό σελίδες ενός μυθιστορήματος, πριν αντιληφθώ
ότι το είχα ξαναδιαβάσει. Γεράματα!!!!!
'Ομως κάθε τι το παλιό δεν σημαίνει ότι είναι και για πέταμα. Μερικά πράγματα πιστεύω ότι γίνονται καλύτερα με το πέρασμα του χρόνου.
Ας πούμε: το κρασί, τα τραγούδια, κάποιες ταινίες, oι αναμνήσεις μας και πάνω απ' όλα οι ΠΑΛΙΕΣ ΦΙΛΙΕΣ ...
Έχει επεξεργασθεί από τον/την radical30 στις Σαβ 26 Ιουν 2010, 12:29, 1 φορά
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
Άνθρωποι και άνθρωποι...
radical30 Σαβ 03 Απρ 2010, 12:26
Άνθρωποι και άνθρωποι...
Και μόνο η ηλικία μου, θα μπορούσε να δώσει, πιθανόν, κάποια βαρύτητα στα λεγόμενά μου. Όμως σίγουρα δεν είμαι τόσο πολύ μετριόφρων. Υπάρχουν γέροντες που ήλθαν, είδαν, έζησαν την εποχή τους, πάλεψαν για τη ζωή τους και των δικών τους, γέρασαν και όταν ήλθε η ώρα του αντίο ή λίγο πιο πριν, δεν είχαν καταλάβει σχεδόν τίποτα για το μεγάλο νόημα της ζωής.
Σίγουρα όλοι κουβαλάμε τις αναμνήσεις μας, καλές, κακές, μέτριες, πέστο όπως θέλεις. Αυτό ακριβώς είναι η ζωή του καθενός μας: οι αναμνήσεις του, αυτά που έζησε...
Οι αναμνήσεις όμως, έτσι σκόρπιες, έστω και με χρονολογική σειρά, φωτογραφίζουν μόνο τη ζωή του κάθε ατόμου, χωριστά. Σαν τους ρόλους που υποκρίνονται οι ηθοποιοί σε μια θεατρική, ας πούμε, πράσταση. Ρόλοι πρωταγωνιστικοί, δεύτεροι ή κομπάρσοι, ακόμη και ο μικρός του ασανσέρ παίζει το ρόλο του στη ζωή και το θέατρο. Όμως στο θέατρο, όπως και στη ζωή, πρέπει να υπάρχει κάποιο σενάριο, μιά δομή, γιατί χωρίς κάτι τέτοιο δεν θα υπήρχε Κοινωνία, ούτε συλλογική Συνείδηση, ούτε Έθνος, ούτε αρχή, ούτε συνέχεια, ούτε τέλος. Και βέβαια θα είχαμε καταργήσει και την Ιστορία!
Εδώ αρχίζει ο δικός μου προβληματισμός. Από παιδί ακόμα, είχα την τάση να βάζω σε ξεχωριστό νταμάκι την κάθε μου μέρα. Λες και ήξερα - που σαφώς δεν ήξερα τότε - την έννοια και την πολυτιμότητα του ειρμού. Έπεφτα στο κρεβάτι να κοιμηθώ, ό.τι ώρα και να ήταν, αλλά πριν παραδοθώ στον Μορφέα, έπρεπε να κάνω τον απολογισμό της ημέρας που τέλειωνε. Να ψαχτώ, να αναρωτηθώ, να κρίνω και να κατατάξω ό,τι είχα βιώσει, καλό ή κακό, σε κάποιο νταμάκι του μυάλου μου. Όχι όμως σκόρπια, αλλά σαν συμπέρασμα.
Μιλάω για την ουσία του πράγματος. Για να μένει πάντα κάτι που θα το κρατούσα σαν "δεδομένο", ώστε να υπάρχει μια συνέπεια και μια συνέχεια στον τρόπο που θα έβλεπα αλλά και θα ζούσα τα πράγματα από αύριο, μεθαύριο και πάει λέγοντας. Αυτό με οδήγησε αργότερα, μέσα από τη γνώση, τη μόρφωση και την εμπειρία της Ζωής, να έχω καταλήξει σε αρκετά "δεδομένα" και "βεβαιότητες" και άρα σε ένα σταθερό τρόπο σκέψης, χωρίς πολλά μπρός και πίσω, χωρίς άχρηστες παλινοδρομίες.
Θα διερωτηθεί, όποιος δώσει κάποια σημασία σ’όλα αυτά, μήπως πρόκειται για κάποιο παραλήρημα! Πολύ πιθανόν. Το ξεκαθάρισα άλλωστε από τις πρώτες γραμμές, ότι σας ομιλεί ένας γέροντας. Μπορεί και να μη διαβαστούν ποτέ από τρίτους αυτές οι γραμμές, άρα, αν δεν είναι παραλήρημα σίγουρα είναι μια εξομολόγηση. Δημήτρης κερνά, Δημήτρης πίνει. Προτιμώ την εξομολόγηση. Έτσι σας παρακαλώ να το εκλάβετε. Και μάλιστα ειλικρινή!
Ναι αλλά που θα καταλήξει αυτή η "εξομολόγηση"; Θα καταλήξει στήν αρχή, εκεί που ξεκίνησε. Στους γέροντες ανθρώπους, στα άτομα που ήλθαν, είδαν και απήλθαν έχοντας κυρίως ή μόνο τις αναμνήσεις τους. Ένα έργο, δηλαδή, ημιτελές, χωρίς συμπέρασμα, χωρίς επιμύθιο. Χωρίς αυτογνωσία, εν τέλει. ‘Αρα, τσάμπα ζωές;
Έλεγα πάντα στα δύο μου αγόρια -αλλά και σε όσους έδιναν κάποια μικρή προσοχή στα λεγόμενά μου- πως μεταξύ των πολλών βασικών χαρακτηριστικών που διακρίνουν την ποιότητα των ανθρώπων, εγώ είχα καταλήξει και δημιουργήσει δύο δικές μου βασικές κατηγορίες.Ξεχωρίζω, δηλαδή, τους ανθρώπους:
α) Σε εκείνους που παρατηρούν, αναλύουν, διδάσκονται και πορεύονται με τα καθημερινά μαθήματα της Ζωής και,
β) Σε εκείνους που απλά την χαζέυουν, δεν την μελετούν και ό,τι εν τέλει διδαχτούν, έχει προκύψει από τις σκουντούφλες και τα λάθη τους.
Αυτή η δεύτερη κατηγορία είναι, δυστυχώς, οι περισσότεροι ανθρωποι κάθε ράτσας, φυλής και χρώματος. Άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας, όπως συνηθίζουμε να λέμε. Και είναι αυτοί που κουβαλάνε ανά πάσα στιγμή ένα τρομερό, ίσως το τρομερότερο, όπλο: την 'Αγνοια και τη Βλακεία τους! Επικίνδυνοι!
Radical30
Σημείωση:
Υπάρχει και πρέπει να υπάρχει πάντα, η υποχρέωση της ανοχής και της κατανόησης πρός κάθε συνάνθρωπο. Αλλά υπάρχει και μιά ακόμα ατάκα από μένα: Χίλιες φορές προτιμώ να συναλλάσομαι με ένα μάλλον κακό άνθρωπο, παρά με ένα αποδεδειγμένα καλό αλλά βλάκα. Τον εαυτό μου τον κατατάσω στούς σίγουρα κακούς. Ας μου το έπιτρέψετε...
.
28/09/08 (04:25)
Και μόνο η ηλικία μου, θα μπορούσε να δώσει, πιθανόν, κάποια βαρύτητα στα λεγόμενά μου. Όμως σίγουρα δεν είμαι τόσο πολύ μετριόφρων. Υπάρχουν γέροντες που ήλθαν, είδαν, έζησαν την εποχή τους, πάλεψαν για τη ζωή τους και των δικών τους, γέρασαν και όταν ήλθε η ώρα του αντίο ή λίγο πιο πριν, δεν είχαν καταλάβει σχεδόν τίποτα για το μεγάλο νόημα της ζωής.
Σίγουρα όλοι κουβαλάμε τις αναμνήσεις μας, καλές, κακές, μέτριες, πέστο όπως θέλεις. Αυτό ακριβώς είναι η ζωή του καθενός μας: οι αναμνήσεις του, αυτά που έζησε...
Οι αναμνήσεις όμως, έτσι σκόρπιες, έστω και με χρονολογική σειρά, φωτογραφίζουν μόνο τη ζωή του κάθε ατόμου, χωριστά. Σαν τους ρόλους που υποκρίνονται οι ηθοποιοί σε μια θεατρική, ας πούμε, πράσταση. Ρόλοι πρωταγωνιστικοί, δεύτεροι ή κομπάρσοι, ακόμη και ο μικρός του ασανσέρ παίζει το ρόλο του στη ζωή και το θέατρο. Όμως στο θέατρο, όπως και στη ζωή, πρέπει να υπάρχει κάποιο σενάριο, μιά δομή, γιατί χωρίς κάτι τέτοιο δεν θα υπήρχε Κοινωνία, ούτε συλλογική Συνείδηση, ούτε Έθνος, ούτε αρχή, ούτε συνέχεια, ούτε τέλος. Και βέβαια θα είχαμε καταργήσει και την Ιστορία!
Εδώ αρχίζει ο δικός μου προβληματισμός. Από παιδί ακόμα, είχα την τάση να βάζω σε ξεχωριστό νταμάκι την κάθε μου μέρα. Λες και ήξερα - που σαφώς δεν ήξερα τότε - την έννοια και την πολυτιμότητα του ειρμού. Έπεφτα στο κρεβάτι να κοιμηθώ, ό.τι ώρα και να ήταν, αλλά πριν παραδοθώ στον Μορφέα, έπρεπε να κάνω τον απολογισμό της ημέρας που τέλειωνε. Να ψαχτώ, να αναρωτηθώ, να κρίνω και να κατατάξω ό,τι είχα βιώσει, καλό ή κακό, σε κάποιο νταμάκι του μυάλου μου. Όχι όμως σκόρπια, αλλά σαν συμπέρασμα.
Μιλάω για την ουσία του πράγματος. Για να μένει πάντα κάτι που θα το κρατούσα σαν "δεδομένο", ώστε να υπάρχει μια συνέπεια και μια συνέχεια στον τρόπο που θα έβλεπα αλλά και θα ζούσα τα πράγματα από αύριο, μεθαύριο και πάει λέγοντας. Αυτό με οδήγησε αργότερα, μέσα από τη γνώση, τη μόρφωση και την εμπειρία της Ζωής, να έχω καταλήξει σε αρκετά "δεδομένα" και "βεβαιότητες" και άρα σε ένα σταθερό τρόπο σκέψης, χωρίς πολλά μπρός και πίσω, χωρίς άχρηστες παλινοδρομίες.
Θα διερωτηθεί, όποιος δώσει κάποια σημασία σ’όλα αυτά, μήπως πρόκειται για κάποιο παραλήρημα! Πολύ πιθανόν. Το ξεκαθάρισα άλλωστε από τις πρώτες γραμμές, ότι σας ομιλεί ένας γέροντας. Μπορεί και να μη διαβαστούν ποτέ από τρίτους αυτές οι γραμμές, άρα, αν δεν είναι παραλήρημα σίγουρα είναι μια εξομολόγηση. Δημήτρης κερνά, Δημήτρης πίνει. Προτιμώ την εξομολόγηση. Έτσι σας παρακαλώ να το εκλάβετε. Και μάλιστα ειλικρινή!
Ναι αλλά που θα καταλήξει αυτή η "εξομολόγηση"; Θα καταλήξει στήν αρχή, εκεί που ξεκίνησε. Στους γέροντες ανθρώπους, στα άτομα που ήλθαν, είδαν και απήλθαν έχοντας κυρίως ή μόνο τις αναμνήσεις τους. Ένα έργο, δηλαδή, ημιτελές, χωρίς συμπέρασμα, χωρίς επιμύθιο. Χωρίς αυτογνωσία, εν τέλει. ‘Αρα, τσάμπα ζωές;
Έλεγα πάντα στα δύο μου αγόρια -αλλά και σε όσους έδιναν κάποια μικρή προσοχή στα λεγόμενά μου- πως μεταξύ των πολλών βασικών χαρακτηριστικών που διακρίνουν την ποιότητα των ανθρώπων, εγώ είχα καταλήξει και δημιουργήσει δύο δικές μου βασικές κατηγορίες.Ξεχωρίζω, δηλαδή, τους ανθρώπους:
α) Σε εκείνους που παρατηρούν, αναλύουν, διδάσκονται και πορεύονται με τα καθημερινά μαθήματα της Ζωής και,
β) Σε εκείνους που απλά την χαζέυουν, δεν την μελετούν και ό,τι εν τέλει διδαχτούν, έχει προκύψει από τις σκουντούφλες και τα λάθη τους.
Αυτή η δεύτερη κατηγορία είναι, δυστυχώς, οι περισσότεροι ανθρωποι κάθε ράτσας, φυλής και χρώματος. Άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας, όπως συνηθίζουμε να λέμε. Και είναι αυτοί που κουβαλάνε ανά πάσα στιγμή ένα τρομερό, ίσως το τρομερότερο, όπλο: την 'Αγνοια και τη Βλακεία τους! Επικίνδυνοι!
Radical30
Σημείωση:
Υπάρχει και πρέπει να υπάρχει πάντα, η υποχρέωση της ανοχής και της κατανόησης πρός κάθε συνάνθρωπο. Αλλά υπάρχει και μιά ακόμα ατάκα από μένα: Χίλιες φορές προτιμώ να συναλλάσομαι με ένα μάλλον κακό άνθρωπο, παρά με ένα αποδεδειγμένα καλό αλλά βλάκα. Τον εαυτό μου τον κατατάσω στούς σίγουρα κακούς. Ας μου το έπιτρέψετε...
.
28/09/08 (04:25)
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
Η Σταύρωση
radical30 Σαβ 03 Απρ 2010, 12:21
Η σταύρωση του Ιησού
….δεν είναι μια ιστορία. Είναι μια πραγματικότητα που σφράγισε τις ψυχές των ανθρώπων- και όχι μόνο των χριστιανών. ‘Ηταν το μήνυμα της Αλήθειας, της Αγάπης, της Ειρήνης, της Ισότητας, της Ανοχής, της Συγχώρεσης και της Συμπόνιας για τον πλησίον μας, που έστειλε σε όλους τους ανθρώπους με τη φωτισμένη Διδασκαλία του. Και για όλα αυτά τα υπέροχα και μεγάλα ιδανικά, που εκείνος πρώτος διακήρυξε, προτίμησε το δρόμο της θυσίας, γιατί δεν κιότεψε ούτε για μια στιγμή και ουδέποτε αρνήθηκε ούτε μια του λέξη.
Η σταύρωση του Ιησού σηματοδότησε το νόημα της θυσίας των απλών ανθρώπων για το σκοπό της ειρηνικής επανάστασης απέναντι στο σκοταδισμό των Θρησκειών και των Αρχόντων. Οι Εβραίοι παπάδες της φυλής του τον κατέδωσαν και οι Ρωμαίοι κατακτητές του Ισραήλ δεν είχαν λόγο να τους χαλάσουν το χατίρι. Αυτή είναι η ουσία και το μήνυμα της Διδασκαλίας του Ιησού Χριστού, του υιού τού Ιωσήφ και της Μαρίας. Μέχρι εκεί…
Επειδή κατά καιρούς έχω δημοσιεύσει, εδώ στο Ιντερνετ, κάποια σχόλια σκοπίμως επιθετικά για τη καπήλευση της θυσίας του και τη απόλυτη διαστρέβλωση της προσωπικότητάς του (από τους αυτόκλητους εκπροσώπους του Χριστιανισμού με τον εκκλησιαστικό φερετζέ της Θρησκείας), ίσως να με θεωρείτε άπιστο και βέβηλο. Σας βεβαιώνω εδώ, σήμερα, μέρα Τετάρτη της Εβδομάδας των Παθών, ότι είμαι ένας από τους πιστότερους θιασώτες της Διδασκαλίας του.
Εκείνο που μάχομαι και δεν θα σταματήσω ως να κλείσω τα μάτια μου –δεν θα αργήσει να συμβεί και αυτό- να το κάνω, είναι το Μέγα Ψεύδος περί Θεότητας και Θεανθρώπου. Αυτή η εκδοχή είναι απόλυτα προσβλητική κυρίως για τον ίδιο τον Ιησού Χριστό και τη Διδασκαλία του, αλλά και τους γονείς του.
Radica30
….δεν είναι μια ιστορία. Είναι μια πραγματικότητα που σφράγισε τις ψυχές των ανθρώπων- και όχι μόνο των χριστιανών. ‘Ηταν το μήνυμα της Αλήθειας, της Αγάπης, της Ειρήνης, της Ισότητας, της Ανοχής, της Συγχώρεσης και της Συμπόνιας για τον πλησίον μας, που έστειλε σε όλους τους ανθρώπους με τη φωτισμένη Διδασκαλία του. Και για όλα αυτά τα υπέροχα και μεγάλα ιδανικά, που εκείνος πρώτος διακήρυξε, προτίμησε το δρόμο της θυσίας, γιατί δεν κιότεψε ούτε για μια στιγμή και ουδέποτε αρνήθηκε ούτε μια του λέξη.
Η σταύρωση του Ιησού σηματοδότησε το νόημα της θυσίας των απλών ανθρώπων για το σκοπό της ειρηνικής επανάστασης απέναντι στο σκοταδισμό των Θρησκειών και των Αρχόντων. Οι Εβραίοι παπάδες της φυλής του τον κατέδωσαν και οι Ρωμαίοι κατακτητές του Ισραήλ δεν είχαν λόγο να τους χαλάσουν το χατίρι. Αυτή είναι η ουσία και το μήνυμα της Διδασκαλίας του Ιησού Χριστού, του υιού τού Ιωσήφ και της Μαρίας. Μέχρι εκεί…
Επειδή κατά καιρούς έχω δημοσιεύσει, εδώ στο Ιντερνετ, κάποια σχόλια σκοπίμως επιθετικά για τη καπήλευση της θυσίας του και τη απόλυτη διαστρέβλωση της προσωπικότητάς του (από τους αυτόκλητους εκπροσώπους του Χριστιανισμού με τον εκκλησιαστικό φερετζέ της Θρησκείας), ίσως να με θεωρείτε άπιστο και βέβηλο. Σας βεβαιώνω εδώ, σήμερα, μέρα Τετάρτη της Εβδομάδας των Παθών, ότι είμαι ένας από τους πιστότερους θιασώτες της Διδασκαλίας του.
Εκείνο που μάχομαι και δεν θα σταματήσω ως να κλείσω τα μάτια μου –δεν θα αργήσει να συμβεί και αυτό- να το κάνω, είναι το Μέγα Ψεύδος περί Θεότητας και Θεανθρώπου. Αυτή η εκδοχή είναι απόλυτα προσβλητική κυρίως για τον ίδιο τον Ιησού Χριστό και τη Διδασκαλία του, αλλά και τους γονείς του.
Radica30
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
Απ: R30 - Σκέψεις και Γραπτά
radical30 Παρ 02 Απρ 2010, 07:19
Τα παράξενα του κόσμου μας
Στην εποχή μας ότι και να πούμε, να σκεφτούμε, να διαβάσουμε ή και ν’ ακούσουμε, δεν θα πρέπει να μας κάνει καμιά εντύπωση, με την έννοια της έκπληξης και του αδύνατου. Όλα είναι δυνατά, ακόμη και ο σπανός να βγάλει γένια ή να ακούσεις τον Καραμανλή να ξεστομίζει κάποια αλήθεια.
Δεν ήταν πάντα έτσι τα πράγματα. Ποτέ στην Ιστορία των Ανθρώπων δεν ήταν όλα έντιμα και σωστά, αλλά υπήρχαν κανόνες και αλήθειες που όλοι σέβονταν, ακόμη κι’ εκείνοι που παρέβαιναν τη τήρησή τους. Υπήρχαν όρια, δηλαδή.
Σήμερα τα όρια υπάρχουν μόνο για να τα «σπάμε» , δημιουργώντας ένα ρεκόρ και περιμένοντας την κατάρριψή του από ένα επόμενο.
Όχι δεν αναφέρομαι στον αθλητισμό, για τη ζωή μας, την καθημερινότητά μας μιλάω, δυστυχώς.
Κάποιους αιώνες πριν, ο δραματουργός Ουϊλιαμ Σαίξπηρ, είχε γράψει ότι «τα παλιά αμαρτήματα μετατρέπονται με το χρόνο, σε τρόπο Ζωής για τους νεότερους». Και είχε ξεσηκωθεί το σύμπαν ενοχλημένο από τη σκέψη του μεγάλου άγγλου στοχαστή.
Σήμερα το αναφέρουμε μόνο σαν επιχείρημα, έχοντας διαπιστώσει την αλήθεια του. Υπάρχει άραγε αμφιβολία ότι το ίδιο αυτό «δόγμα» θα πάψει κάποτε να ισχύει; Ποτέ, απαντώ εγώ με θράσος αλλά και βεβαιότητα!!
Μόνη μου παρηγοριά, η σκέψη, ότι ακόμη και αν συμβεί να κάνω λάθος, δεν θα ζω για να το αντιληφθώ. Όχι γιατί είμαι ένας σκατόγερος και έτσι ή αλλιώς ο ορίζοντας της ζωής μου είναι ορατός. Αλλά γιατί θα ήμουν ένας ηλίθιος ξερόλας στα μάτια όλων εκείνων, που διαβάζοντας σήμερα αυτές τις γραμμές και μη συμφωνώντας μαζί μου, πιστεύουν στα φαντάσματα και ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο.
Αν είναι δυνατόν!!!
Radical30
27.03.10
Όλα έχουν μια εξήγηση. Το παραπάνω παραλήρημα ήταν μια άσκηση ηρεμίας για μένα. Από το μεσημέρι που θέλησα να μπω στο Ίντερνετ για το ταξίδι της ημέρας μου, διαπίστωσα ότι η σύνδεσή είχε διακοπεί για τεχνικούς λόγους από την hol.gr και το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να διαβάζω τα παλιά μου mail ή να γράψω κάποιο κείμενο για το αρχείο μου. Καμιά επικοινωνία με τον «έξω κόσμο» δεν είναι δυνατή. Και εγώ έπρεπε να ηρεμήσω όπωσδήποτε!!!
Αφού το κατόρθωσα, μπορώ να προχωρήσω στο plan B, που δεν είναι τίποτα περισσότερο από τη λύση κάποιου δύσκολου σταυρόλεξου στο αγαπημένο μου Tεστ…
Στην εποχή μας ότι και να πούμε, να σκεφτούμε, να διαβάσουμε ή και ν’ ακούσουμε, δεν θα πρέπει να μας κάνει καμιά εντύπωση, με την έννοια της έκπληξης και του αδύνατου. Όλα είναι δυνατά, ακόμη και ο σπανός να βγάλει γένια ή να ακούσεις τον Καραμανλή να ξεστομίζει κάποια αλήθεια.
Δεν ήταν πάντα έτσι τα πράγματα. Ποτέ στην Ιστορία των Ανθρώπων δεν ήταν όλα έντιμα και σωστά, αλλά υπήρχαν κανόνες και αλήθειες που όλοι σέβονταν, ακόμη κι’ εκείνοι που παρέβαιναν τη τήρησή τους. Υπήρχαν όρια, δηλαδή.
Σήμερα τα όρια υπάρχουν μόνο για να τα «σπάμε» , δημιουργώντας ένα ρεκόρ και περιμένοντας την κατάρριψή του από ένα επόμενο.
Όχι δεν αναφέρομαι στον αθλητισμό, για τη ζωή μας, την καθημερινότητά μας μιλάω, δυστυχώς.
Κάποιους αιώνες πριν, ο δραματουργός Ουϊλιαμ Σαίξπηρ, είχε γράψει ότι «τα παλιά αμαρτήματα μετατρέπονται με το χρόνο, σε τρόπο Ζωής για τους νεότερους». Και είχε ξεσηκωθεί το σύμπαν ενοχλημένο από τη σκέψη του μεγάλου άγγλου στοχαστή.
Σήμερα το αναφέρουμε μόνο σαν επιχείρημα, έχοντας διαπιστώσει την αλήθεια του. Υπάρχει άραγε αμφιβολία ότι το ίδιο αυτό «δόγμα» θα πάψει κάποτε να ισχύει; Ποτέ, απαντώ εγώ με θράσος αλλά και βεβαιότητα!!
Μόνη μου παρηγοριά, η σκέψη, ότι ακόμη και αν συμβεί να κάνω λάθος, δεν θα ζω για να το αντιληφθώ. Όχι γιατί είμαι ένας σκατόγερος και έτσι ή αλλιώς ο ορίζοντας της ζωής μου είναι ορατός. Αλλά γιατί θα ήμουν ένας ηλίθιος ξερόλας στα μάτια όλων εκείνων, που διαβάζοντας σήμερα αυτές τις γραμμές και μη συμφωνώντας μαζί μου, πιστεύουν στα φαντάσματα και ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο.
Αν είναι δυνατόν!!!
Radical30
27.03.10
Όλα έχουν μια εξήγηση. Το παραπάνω παραλήρημα ήταν μια άσκηση ηρεμίας για μένα. Από το μεσημέρι που θέλησα να μπω στο Ίντερνετ για το ταξίδι της ημέρας μου, διαπίστωσα ότι η σύνδεσή είχε διακοπεί για τεχνικούς λόγους από την hol.gr και το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να διαβάζω τα παλιά μου mail ή να γράψω κάποιο κείμενο για το αρχείο μου. Καμιά επικοινωνία με τον «έξω κόσμο» δεν είναι δυνατή. Και εγώ έπρεπε να ηρεμήσω όπωσδήποτε!!!
Αφού το κατόρθωσα, μπορώ να προχωρήσω στο plan B, που δεν είναι τίποτα περισσότερο από τη λύση κάποιου δύσκολου σταυρόλεξου στο αγαπημένο μου Tεστ…
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
Απ: R30 - Σκέψεις και Γραπτά
radical30 Παρ 02 Απρ 2010, 07:19
Παραληρήματα (2)
Τη τελευταία φορά που έννοιωσα τόσο έντονα την ανάγκη να ξεσπάσω, γιατί διαφορετικά θα έσκαγα από θυμό, δεν τη θυμάμαι ακριβώς. Ξέρω, όμως, πως η σημερινή ανάγκη διεκδικεί τα πρωτεία, μέχρι την επόμενη…Μη πιστέψει κανείς ότι στό θυμό μου γίνομαι έξαλλος ή ασυγκράτητος. Σπανιώτατα και μόνο για θέμα αρχών ή για θέμα τιμής μπορεί να γίνω ανεξέλεγτος. Σήμερα, το ”κουμπί’’ της λογικής μου με ‘’σπρώχνει’’ να κάτσω μπροστά στον Η/Υ και εκεί, ενώπιος ενωπίω με τον εαυτό μου, χωρίς φραγμούς, δισταγμούς, συμφέροντα, εξαρτήσεις, υποχρεώσεις, ενοχές και κυρίως χωρίς φόβο και πάθος, να αφεθώ σε ένα όσο γίνεται πιο πηγαίο, απόλυτο, λυτρωτικό παραλήρημα.
Σας βεβαιώ ότι το ‘’σύστημα’’ δούλεψε’’ πράγματι με ηλεκτρονική ακρίβεια.. Η αποτελεσματικότητά του ήταν ακαριαία σχεδόν. Να, τώρα δηλαδή! Δεν έχει περάσει ούτε ένα τέταρτο που κάθισα μπροστά στο πληκτρολόγιο, όλος τσαντίλα και όμως ήδη νοιώθω σχεδόν αμήχανος , λόγω ηρεμίας. Ο θυμός έχει καταλαγιάσει, όμως εγώ θα κάνω το κορόιδο και θα συνεχίσω σαν να μη τρέχει τίποτα. Θα συνεχίσω ξεκινώντας πάλι από την αρχή. Την έχω ανάγκη αυτή τη διαδικασία, γιατί στην ουσία, το παραλήρημα μου δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ειλικρινέστατη εξομολόγηση
Ανάβοντας ένα τσιγάρο, θυμήθηκα τι ήταν αυτό που με ξεσήκωσε βραδυνιάτικα. Μα βέβαια, ο Τράγκας! Δυστυχώς το Ελληνικό Θέατρο έχασε ένα μεγάλο ερμηνευτή, ένα τεράστιο κωμικό ταλέντο, που μόνο ο Βασίλης Λογοθετίδης θα μπορούσε να ανταγωνιστεί. Και βέβαια, τον κέρδισε η Δημοσιογραφία, όπου κι εδώ έκανε μεγάλη καριέρα κωμικού. Όχι αστείου, καθόλου αστείου. Κωμικού! Όλοι ξέρουμε για τι πράγμα μιλάω, δεν υπάρχει ανυποψίαστος τηλεθεατής, που να μη γνωρίζει τι εννοώ.
Εκείνο που προτείνω είναι ένα γκάλοπ ‘’αναμεταξύ μας’’. Πόσοι αμφιβάλουν ότι με το Νέο Έτος, ο Τράγκας θα πηδήξει από το καράβι της Ν.Δ. και αφού ξεκουραστεί για κάνα δίμηνο, θα επιστρέψει πάλι παραθυράτος, αλλά ως Καρατζαφερικός, αυτή τη φορά. Εκτός αν προκύψει κάποια διάσπαση, στη Ν.Δ. και άρα υπάρξει για τον ίδιο μια δεύτερη επιλογή, εκτός ΛΑΟΣ….Σήμερα πάντως, στο δελτίο του Alter, έδωσε ρέστα σε αντικαραμανλισμό! Μάλιστα, όπως το ακούτε! Και εγώ, αντι να χαρώ, θύμωσα, έγινα τούρκος μαζί του. Όχι, δεν ξέρασα, απλά τσαντίστηκα και τον συχάθηκα.
Κατάντια μεγάλη για τον Τράγκα αυτή η κωλοτούμπα, που ακόμη και ο γνωστός μας Λούα Λούα θα τη ζήλευε! Να φανταστείτε ότι σε ένα ολόκληρο 45λεπτο που κράτησε το δελτίο του Ν. Χατζηνικολάου, δεν αναφέρθηκε ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ στο ΠαΣοΚ ή στο Σημίτη! Που καιρός και κέφι για τέτοια. Η μασέλα του έτριζε και κάλυπτε τη φωνή της Ράπτη, της Πασόκας, όσο εκείνη μιλούσε με πάθος γνήσια αντιπολιτευτικό. Συμπληρώνοντας την, μάλιστα, στο καταγγελτικό της λόγο, για τις ευθύνες του ίδιου του Καραμανλή. Και όλα αυτά, με γελάκια και γκριμάτσες πιο εύγλωτες από κάθε επιχείρημα. Και όπως πάντα, εμφανώς μαστούρης!!!!
Σημ.
Το κομμάτι γράφτηκε εκεί γύρω στα Χριστούγεννα,όταν πια η κατηφόρα της ΝΔ και κυρίως του χοντρού πολιτικού απατεώνα, ήταν χωρίς σταματημό…
Τη τελευταία φορά που έννοιωσα τόσο έντονα την ανάγκη να ξεσπάσω, γιατί διαφορετικά θα έσκαγα από θυμό, δεν τη θυμάμαι ακριβώς. Ξέρω, όμως, πως η σημερινή ανάγκη διεκδικεί τα πρωτεία, μέχρι την επόμενη…Μη πιστέψει κανείς ότι στό θυμό μου γίνομαι έξαλλος ή ασυγκράτητος. Σπανιώτατα και μόνο για θέμα αρχών ή για θέμα τιμής μπορεί να γίνω ανεξέλεγτος. Σήμερα, το ”κουμπί’’ της λογικής μου με ‘’σπρώχνει’’ να κάτσω μπροστά στον Η/Υ και εκεί, ενώπιος ενωπίω με τον εαυτό μου, χωρίς φραγμούς, δισταγμούς, συμφέροντα, εξαρτήσεις, υποχρεώσεις, ενοχές και κυρίως χωρίς φόβο και πάθος, να αφεθώ σε ένα όσο γίνεται πιο πηγαίο, απόλυτο, λυτρωτικό παραλήρημα.
Σας βεβαιώ ότι το ‘’σύστημα’’ δούλεψε’’ πράγματι με ηλεκτρονική ακρίβεια.. Η αποτελεσματικότητά του ήταν ακαριαία σχεδόν. Να, τώρα δηλαδή! Δεν έχει περάσει ούτε ένα τέταρτο που κάθισα μπροστά στο πληκτρολόγιο, όλος τσαντίλα και όμως ήδη νοιώθω σχεδόν αμήχανος , λόγω ηρεμίας. Ο θυμός έχει καταλαγιάσει, όμως εγώ θα κάνω το κορόιδο και θα συνεχίσω σαν να μη τρέχει τίποτα. Θα συνεχίσω ξεκινώντας πάλι από την αρχή. Την έχω ανάγκη αυτή τη διαδικασία, γιατί στην ουσία, το παραλήρημα μου δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ειλικρινέστατη εξομολόγηση
Ανάβοντας ένα τσιγάρο, θυμήθηκα τι ήταν αυτό που με ξεσήκωσε βραδυνιάτικα. Μα βέβαια, ο Τράγκας! Δυστυχώς το Ελληνικό Θέατρο έχασε ένα μεγάλο ερμηνευτή, ένα τεράστιο κωμικό ταλέντο, που μόνο ο Βασίλης Λογοθετίδης θα μπορούσε να ανταγωνιστεί. Και βέβαια, τον κέρδισε η Δημοσιογραφία, όπου κι εδώ έκανε μεγάλη καριέρα κωμικού. Όχι αστείου, καθόλου αστείου. Κωμικού! Όλοι ξέρουμε για τι πράγμα μιλάω, δεν υπάρχει ανυποψίαστος τηλεθεατής, που να μη γνωρίζει τι εννοώ.
Εκείνο που προτείνω είναι ένα γκάλοπ ‘’αναμεταξύ μας’’. Πόσοι αμφιβάλουν ότι με το Νέο Έτος, ο Τράγκας θα πηδήξει από το καράβι της Ν.Δ. και αφού ξεκουραστεί για κάνα δίμηνο, θα επιστρέψει πάλι παραθυράτος, αλλά ως Καρατζαφερικός, αυτή τη φορά. Εκτός αν προκύψει κάποια διάσπαση, στη Ν.Δ. και άρα υπάρξει για τον ίδιο μια δεύτερη επιλογή, εκτός ΛΑΟΣ….Σήμερα πάντως, στο δελτίο του Alter, έδωσε ρέστα σε αντικαραμανλισμό! Μάλιστα, όπως το ακούτε! Και εγώ, αντι να χαρώ, θύμωσα, έγινα τούρκος μαζί του. Όχι, δεν ξέρασα, απλά τσαντίστηκα και τον συχάθηκα.
Κατάντια μεγάλη για τον Τράγκα αυτή η κωλοτούμπα, που ακόμη και ο γνωστός μας Λούα Λούα θα τη ζήλευε! Να φανταστείτε ότι σε ένα ολόκληρο 45λεπτο που κράτησε το δελτίο του Ν. Χατζηνικολάου, δεν αναφέρθηκε ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ στο ΠαΣοΚ ή στο Σημίτη! Που καιρός και κέφι για τέτοια. Η μασέλα του έτριζε και κάλυπτε τη φωνή της Ράπτη, της Πασόκας, όσο εκείνη μιλούσε με πάθος γνήσια αντιπολιτευτικό. Συμπληρώνοντας την, μάλιστα, στο καταγγελτικό της λόγο, για τις ευθύνες του ίδιου του Καραμανλή. Και όλα αυτά, με γελάκια και γκριμάτσες πιο εύγλωτες από κάθε επιχείρημα. Και όπως πάντα, εμφανώς μαστούρης!!!!
Σημ.
Το κομμάτι γράφτηκε εκεί γύρω στα Χριστούγεννα,όταν πια η κατηφόρα της ΝΔ και κυρίως του χοντρού πολιτικού απατεώνα, ήταν χωρίς σταματημό…
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
Απ: R30 - Σκέψεις και Γραπτά
radical30 Παρ 02 Απρ 2010, 07:19
Απολογισμός - Παραλήρημα
Με το τέλος μιας ακόμη χρονιάς, θα σας ζητήσω να ανεχθείτε αυτό το απαισιόδοξο αλλά ρεαλιστικό κείμενο που γράφτηκε σε κάποια "άσχημη" στιγμή της ζωής μου. Βέβαια δεν το αποπρίπτω με τίποτα...
“Τι απομένει σε μια μακροχρόνια και δοκιμασμένη σχέση, όταν οι κοινές μνήμες των εραστών αρχίζουν να στερεύουν; Δυστυχώς, μόνο το μακρόσυρτο και πικρό φιλί του αποχαιρετισμού. Άραγε, δεν υπάρχει λύτρωση; Ίσως, ο θάνατος....”
(Μάριος Καναβίδης)
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη κατάρα στη ζωή δύο εραστών, από το να έχουν ζήσει μαζί μια ολόκληρη ζωή, να έχουν βιώσει κοινές χαρές και λύπες και όταν έρχεται το γήρας, να βλέπουν να ξηλώνονται σταθερά, μια μια, όλες οι κοινές τους μνήμες. Είναι ακόμη δίπλα δίπλα, αλλά έχουν πάψει να είναι μαζί. Και ας υπάρχει ακόμη αγάπη και πόνος και φροντίδα.
Δεν προχωρούν πια χέρι χέρι, άρα ζουν χωριστά. Κρίμα!!!
Ακράδαντα πιστεύω, ότι στην ουσία το πια ήταν η ζωή μας το λένε οι αναμνήσεις μας. Ας μου επιτραπεί η παράφραση: “Πες μου τις αναμνήσεις σου, να σου διηγηθώ τη ζωή σου”. Το πιστεύω αυτό γατί το βιώνω.
Τι είναι αυτό που με κάνει να αντέχω τις όποιες σημερινές γεροντικές αδυναμίες μου; Πού θα ψάξω για στηρίγματα στη ματαιότητα της άπραγης ζωής μου; Μα που αλλού, στο σύντροφό μου!! Και αν αυτός είναι πια ωσεί παρόν, χωρίς κοινά πλέον ενδιαφέροντα με σένα, τι κάνεις, πως αντιδράς; Κλείνεσαι στον εαυτό σου! Όχι επιθετικά, ούτε από εγωιστική αντίδραση.
Αλλά σαν άτομο με λιγουλάκι μυαλό, νοιώθεις στο πετσί σου την απόλυτη ανάγκη να συνεχίσεις να ζεις με αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό, να συνεχίσεις να ζεις κάνοντας κάτι, να μη τα παρατάς. Να σκέπτεσαι. Να την η λέξη κλειδί!!
Και τι έχεις να σκέπτεσαι; Μήπως τις λίρες και τα ομόλογα ή τα ταξίδια που δεν πρόκειται να κάνεις; Να ονειρεύεσαι δεν στο επιτρέπουν τα χρόνια σου, ούτε σχέδια να κάνεις μπορείς. Το ξέρεις καλά αυτό, ότι ζεις μια ζωή σε αναμονή. ‘Ενα μέλλον που δεν είναι απλά αόρατο, όπως ήταν πάντα, αλλά σχεδόν ανύπαρκτο. Μεροδούλι μεροφάι η ζωή σου. Ευχή σου μόνιμη, το ¨καλό ξημέρωμα’’.Τι σου μένει; Μα οι αναμνήσεις! Όλοι οι μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι έχουν αναμνήσεις και μάλιστα αρκετές. Όλοι, χωρίς εξαίρεση.
Και εδώ αρχίζει να ξετυλίγεται το κουβάρι των αναμνήσεων. Χωρίς τη πολυτέλεια πλέον ενός “θυμάσαι μάτια μου, αυτό, τότε. εκεί, που, όταν…”, μιας και οι κοινές μνήμες έχουν χαθεί η δεν έχουν την ίδια έκταση στο μυαλό των εραστών, τότε ο ποιητής λέει ότι “έρχεται η ώρα του αποχωρισμού”. Και σε προειδοποιεί, ότι η μόνη διαφορετική λύτρωση, μιας και υπάρχει, δεν χάθηκε ακόμη η αγάπη και ο πόνος, είναι ο Θάνατος. Δεκτό και παραχρήμα!! Αλλά, μέχρι τότε, τι κάνεις περιμένοντας;
Σκέπτεσαι, θυμάσαι, αναπολείς. Ταξιδεύεις όπου τραβάει η καρδούλα σου. Δεν είναι όνειρα, είναι οι σκέψεις σου. Είναι αλήθειες, είναι ώρες, μέρες, χρόνια, εποχές, είναι άνθρωποι, είναι σχέσεις, πράξεις, παραλήψεις, λάθη. χαρές λύπες. επιτυχίες, ήττες, είναι η ίδια η ζωή σου!
Είναι τα πάντα, είναι Εσύ….
Πες μου τις αναμνήσεις σου και θα σου πω τι είδους ζωή έζησες!!! Αν είσαι άτυχος, αν είσαι γεμάτος αναμνήσεις που δεν αξίζουν ούτε να τις σκέπτεσαι, ούτε να τις λες, τότε διαπιστώνεις πως έζησες μια “τσάμπα ζωή.” Ήλθες, είδες, φεύγεις, τέλειωσες. Κρίμα το κόπο σου! Και δεν μιλάμε εδώ για ευτυχίες, πλούτη, δόξες και τέτοια. Κάλλιστα όλα αυτά, αλλά δεν αποκλείουν το να έζησες μια τσάμπα ζωή.
Αν είσαι (γιατί αν δεν είσαι μένεις έξω απ’ αυτή τη συζήτηση) αληθινός, ατόφιος, σπαθάτος, απέναντι στους άλλους αλλά και κυρίως στον ίδιο σου το εαυτό. τότε κάτι έχεις να θυμάσαι, να πεις, να γράψεις, να διηγηθείς. Και μιλώντας, καταγράφοντας , έστω και σκόρπια, άναρχα, μπρός, πίσω, κάτι μένει στο τέλος. Πάνω απ’ όλα όμως, μέσα από αυτού του είδους την ενδοσκόπηση, ίσως καταλήξεις να μάθεις κατά κάποιο τρόπο και ποιός ήσουν εσύ. Και τι ζωή έζησες.
Αν και νομίζω ότι, όση αλήθεια και να ενυπάρχει στο σημερινό μου παραλήρημα, η πραγματική μας εικόνα είναι αυτή που έχουν οι άλλοι για εμάς, εκείνοι που μας γνώρισαν σε παράλληλες διαδρομές. Κλείνω με δύο αγαπημένες μου ατάκες:
“Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις μύχιες σκέψεις σου. Βρες το θάρρος να μιλήσεις, πες αυτά που σκέπτεσαι” και
“Πρόσεχε τις σκέψεις σου, γίνονται λόγια. Πρόσεχε τα λόγια σου, γίνονται πράξεις. Πρόσεχε τις πράξεις, φτιάχνουν χαρακτήρες. Πρόσεξε το χαρακτήρα σου, θα είναι η μοίρα σου”
Με το τέλος μιας ακόμη χρονιάς, θα σας ζητήσω να ανεχθείτε αυτό το απαισιόδοξο αλλά ρεαλιστικό κείμενο που γράφτηκε σε κάποια "άσχημη" στιγμή της ζωής μου. Βέβαια δεν το αποπρίπτω με τίποτα...
“Τι απομένει σε μια μακροχρόνια και δοκιμασμένη σχέση, όταν οι κοινές μνήμες των εραστών αρχίζουν να στερεύουν; Δυστυχώς, μόνο το μακρόσυρτο και πικρό φιλί του αποχαιρετισμού. Άραγε, δεν υπάρχει λύτρωση; Ίσως, ο θάνατος....”
(Μάριος Καναβίδης)
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη κατάρα στη ζωή δύο εραστών, από το να έχουν ζήσει μαζί μια ολόκληρη ζωή, να έχουν βιώσει κοινές χαρές και λύπες και όταν έρχεται το γήρας, να βλέπουν να ξηλώνονται σταθερά, μια μια, όλες οι κοινές τους μνήμες. Είναι ακόμη δίπλα δίπλα, αλλά έχουν πάψει να είναι μαζί. Και ας υπάρχει ακόμη αγάπη και πόνος και φροντίδα.
Δεν προχωρούν πια χέρι χέρι, άρα ζουν χωριστά. Κρίμα!!!
Ακράδαντα πιστεύω, ότι στην ουσία το πια ήταν η ζωή μας το λένε οι αναμνήσεις μας. Ας μου επιτραπεί η παράφραση: “Πες μου τις αναμνήσεις σου, να σου διηγηθώ τη ζωή σου”. Το πιστεύω αυτό γατί το βιώνω.
Τι είναι αυτό που με κάνει να αντέχω τις όποιες σημερινές γεροντικές αδυναμίες μου; Πού θα ψάξω για στηρίγματα στη ματαιότητα της άπραγης ζωής μου; Μα που αλλού, στο σύντροφό μου!! Και αν αυτός είναι πια ωσεί παρόν, χωρίς κοινά πλέον ενδιαφέροντα με σένα, τι κάνεις, πως αντιδράς; Κλείνεσαι στον εαυτό σου! Όχι επιθετικά, ούτε από εγωιστική αντίδραση.
Αλλά σαν άτομο με λιγουλάκι μυαλό, νοιώθεις στο πετσί σου την απόλυτη ανάγκη να συνεχίσεις να ζεις με αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό, να συνεχίσεις να ζεις κάνοντας κάτι, να μη τα παρατάς. Να σκέπτεσαι. Να την η λέξη κλειδί!!
Και τι έχεις να σκέπτεσαι; Μήπως τις λίρες και τα ομόλογα ή τα ταξίδια που δεν πρόκειται να κάνεις; Να ονειρεύεσαι δεν στο επιτρέπουν τα χρόνια σου, ούτε σχέδια να κάνεις μπορείς. Το ξέρεις καλά αυτό, ότι ζεις μια ζωή σε αναμονή. ‘Ενα μέλλον που δεν είναι απλά αόρατο, όπως ήταν πάντα, αλλά σχεδόν ανύπαρκτο. Μεροδούλι μεροφάι η ζωή σου. Ευχή σου μόνιμη, το ¨καλό ξημέρωμα’’.Τι σου μένει; Μα οι αναμνήσεις! Όλοι οι μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι έχουν αναμνήσεις και μάλιστα αρκετές. Όλοι, χωρίς εξαίρεση.
Και εδώ αρχίζει να ξετυλίγεται το κουβάρι των αναμνήσεων. Χωρίς τη πολυτέλεια πλέον ενός “θυμάσαι μάτια μου, αυτό, τότε. εκεί, που, όταν…”, μιας και οι κοινές μνήμες έχουν χαθεί η δεν έχουν την ίδια έκταση στο μυαλό των εραστών, τότε ο ποιητής λέει ότι “έρχεται η ώρα του αποχωρισμού”. Και σε προειδοποιεί, ότι η μόνη διαφορετική λύτρωση, μιας και υπάρχει, δεν χάθηκε ακόμη η αγάπη και ο πόνος, είναι ο Θάνατος. Δεκτό και παραχρήμα!! Αλλά, μέχρι τότε, τι κάνεις περιμένοντας;
Σκέπτεσαι, θυμάσαι, αναπολείς. Ταξιδεύεις όπου τραβάει η καρδούλα σου. Δεν είναι όνειρα, είναι οι σκέψεις σου. Είναι αλήθειες, είναι ώρες, μέρες, χρόνια, εποχές, είναι άνθρωποι, είναι σχέσεις, πράξεις, παραλήψεις, λάθη. χαρές λύπες. επιτυχίες, ήττες, είναι η ίδια η ζωή σου!
Είναι τα πάντα, είναι Εσύ….
Πες μου τις αναμνήσεις σου και θα σου πω τι είδους ζωή έζησες!!! Αν είσαι άτυχος, αν είσαι γεμάτος αναμνήσεις που δεν αξίζουν ούτε να τις σκέπτεσαι, ούτε να τις λες, τότε διαπιστώνεις πως έζησες μια “τσάμπα ζωή.” Ήλθες, είδες, φεύγεις, τέλειωσες. Κρίμα το κόπο σου! Και δεν μιλάμε εδώ για ευτυχίες, πλούτη, δόξες και τέτοια. Κάλλιστα όλα αυτά, αλλά δεν αποκλείουν το να έζησες μια τσάμπα ζωή.
Αν είσαι (γιατί αν δεν είσαι μένεις έξω απ’ αυτή τη συζήτηση) αληθινός, ατόφιος, σπαθάτος, απέναντι στους άλλους αλλά και κυρίως στον ίδιο σου το εαυτό. τότε κάτι έχεις να θυμάσαι, να πεις, να γράψεις, να διηγηθείς. Και μιλώντας, καταγράφοντας , έστω και σκόρπια, άναρχα, μπρός, πίσω, κάτι μένει στο τέλος. Πάνω απ’ όλα όμως, μέσα από αυτού του είδους την ενδοσκόπηση, ίσως καταλήξεις να μάθεις κατά κάποιο τρόπο και ποιός ήσουν εσύ. Και τι ζωή έζησες.
Αν και νομίζω ότι, όση αλήθεια και να ενυπάρχει στο σημερινό μου παραλήρημα, η πραγματική μας εικόνα είναι αυτή που έχουν οι άλλοι για εμάς, εκείνοι που μας γνώρισαν σε παράλληλες διαδρομές. Κλείνω με δύο αγαπημένες μου ατάκες:
“Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις μύχιες σκέψεις σου. Βρες το θάρρος να μιλήσεις, πες αυτά που σκέπτεσαι” και
“Πρόσεχε τις σκέψεις σου, γίνονται λόγια. Πρόσεχε τα λόγια σου, γίνονται πράξεις. Πρόσεχε τις πράξεις, φτιάχνουν χαρακτήρες. Πρόσεξε το χαρακτήρα σου, θα είναι η μοίρα σου”
Έχει επεξεργασθεί από τον/την radical30 στις Πεμ 08 Απρ 2010, 11:22, 1 φορά
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
Απ: R30 - Σκέψεις και Γραπτά
radical30 Παρ 02 Απρ 2010, 07:18
Η μόνη ελπίδα!!!
Από τότε που υπήρξαν οργανωμένες κοινωνίες, σε όλο το Κόσμο, οι άνδρες ήταν εκείνοι που, έστω με δημοκρατικές διαδικασίες εκλεγμένοι, κατείχαν όλα τα πόστα εξουσίας και διακυβέρνησης. Άρα αυτοί θα πρέπει να είναι και οι απόλυτα υπεύθυνοι για κάθε τι καλό ή κακό, που έχει συμβεί στην Ανθρωπότητα.
Αν αυτό το αξίωμα γίνει αποδεκτό, τότε ο αρσενικός πληθυσμός θα πρέπει να αρχίσει να ψάχνεται και να αναρωτιέται για τα πεπραγμένα του.
Σε θέματα που αφορούν τη πρακτική πλευρά της ζωής μας, έχουν γίνει άλματα για να μη πω θαύματα. Αλλά από την άλλη, ποτέ η ζωή των ανθρώπων δεν ήταν τόσο ‘’χάλια’’.
Θα τολμήσω άλλη μια φορά την επανάληψη. Οι άνθρωποι είναι το πιο σκληρό, το πιο αιμοβόρο πλάσμα πάνω στη Γη.
Ακόμη και τα πιο άγρια θηρία, εκείνα που ζουν στις λιγοστές ζούγκλες που δεν έχουν ακόμη ‘’πατηθεί’’, είναι πιο αθώα από ένα παιδί που καβατζάρησε τα επτά-οκτώ χρόνια του. Και που όσο μεγαλώνει θα γίνεται ακόμη χειρότερο.
ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΦΙΑΛΤΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΖ ΖΩΗΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΟ ΤΩΝ ΑΝΔΡΩΝ.
Η μόνη ελπίδα που απέμεινε, για όλη την ανθρωπότητα, πιστεύω πως είναι τα μικρά αθώα ακόμη παιδιά και οι μανάδες τους. Ας κάνουμε όσο μπορούμε περισσότερο χώρο στις γυναίκες της ζωής μας, ο καθένας μας χωριστά αλλά και σαν κοινωνία. Κάποτε υπήρχε ο αποκλεισμός για τις γυναίκες από τα κοινά και ο ρόλος τους στην οικογένεια ήταν σχεδόν πάντα ο δεύτερος, συμπληρωματικός. Σήμερα, οι γυναίκες γνωρίζουν την αξία τους και καταλαβαίνουν την υπεροχή τους. Ας μη τις αφήσουμε να κάνουν την επανάστασή τους, γιατί θα μας πάρουν τα σώβρακα.
Ας τους δώσουμε τη θέση που τους αξίζει σε Θεσμούς, Κοινωνία και Οικογένεια, όχι κάτω από πίεση, αλλά εθελοντικά.
ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΕΛΠΙΔΑ ΜΑΣ!!!
Από τότε που υπήρξαν οργανωμένες κοινωνίες, σε όλο το Κόσμο, οι άνδρες ήταν εκείνοι που, έστω με δημοκρατικές διαδικασίες εκλεγμένοι, κατείχαν όλα τα πόστα εξουσίας και διακυβέρνησης. Άρα αυτοί θα πρέπει να είναι και οι απόλυτα υπεύθυνοι για κάθε τι καλό ή κακό, που έχει συμβεί στην Ανθρωπότητα.
Αν αυτό το αξίωμα γίνει αποδεκτό, τότε ο αρσενικός πληθυσμός θα πρέπει να αρχίσει να ψάχνεται και να αναρωτιέται για τα πεπραγμένα του.
Σε θέματα που αφορούν τη πρακτική πλευρά της ζωής μας, έχουν γίνει άλματα για να μη πω θαύματα. Αλλά από την άλλη, ποτέ η ζωή των ανθρώπων δεν ήταν τόσο ‘’χάλια’’.
Θα τολμήσω άλλη μια φορά την επανάληψη. Οι άνθρωποι είναι το πιο σκληρό, το πιο αιμοβόρο πλάσμα πάνω στη Γη.
Ακόμη και τα πιο άγρια θηρία, εκείνα που ζουν στις λιγοστές ζούγκλες που δεν έχουν ακόμη ‘’πατηθεί’’, είναι πιο αθώα από ένα παιδί που καβατζάρησε τα επτά-οκτώ χρόνια του. Και που όσο μεγαλώνει θα γίνεται ακόμη χειρότερο.
ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΦΙΑΛΤΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΖ ΖΩΗΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΟ ΤΩΝ ΑΝΔΡΩΝ.
Η μόνη ελπίδα που απέμεινε, για όλη την ανθρωπότητα, πιστεύω πως είναι τα μικρά αθώα ακόμη παιδιά και οι μανάδες τους. Ας κάνουμε όσο μπορούμε περισσότερο χώρο στις γυναίκες της ζωής μας, ο καθένας μας χωριστά αλλά και σαν κοινωνία. Κάποτε υπήρχε ο αποκλεισμός για τις γυναίκες από τα κοινά και ο ρόλος τους στην οικογένεια ήταν σχεδόν πάντα ο δεύτερος, συμπληρωματικός. Σήμερα, οι γυναίκες γνωρίζουν την αξία τους και καταλαβαίνουν την υπεροχή τους. Ας μη τις αφήσουμε να κάνουν την επανάστασή τους, γιατί θα μας πάρουν τα σώβρακα.
Ας τους δώσουμε τη θέση που τους αξίζει σε Θεσμούς, Κοινωνία και Οικογένεια, όχι κάτω από πίεση, αλλά εθελοντικά.
ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΕΛΠΙΔΑ ΜΑΣ!!!
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
Απ: R30 - Σκέψεις και Γραπτά
radical30 Παρ 02 Απρ 2010, 07:18
Το μεγάλο ταξίδι (Η Επιστροφή)
Ένα μεγάλο ταξίδι, για κάθε άνθρωπο, είναι η ζωή. Ξεκινάει με τη γέννηση και τελειώνει με το θάνατο, γι’ αυτό μιλάω για επιστροφή. Στο ενδιάμεσο χρόνο μεσολαβούν πολλά και διάφορα. Ο καθένας ζει τη ζωή του, ενδιαφέρουσα ή όχι δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία, όπως και το πόσα χρόνια κράτησε το ταξίδι του.
Εκείνο που μένει στο τέλος, όταν αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση, είναι οι αναμνήσεις μας και πως μπορεί ο καθένας μας να τις ιστορίσει, ώστε κάποια στιγμή και μέσω αυτής της διήγησης, να φθάσει στην αυτογνωσία. Την απάντηση δηλαδή, στο ερώτημα: ποιός ήμουν; Αν δεν υπάρξει μια τέτοια απάντηση, τότε υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να έχουμε ζήσει μια “τσάμπα ζωή”.
Βασικός κανόνας για την ποθητή αυτογνωσία, είναι η πλήρης και απόλυτη ειλικρίνια. Στο κάτω – κάτω, ό,τι και να πούμε ή να διηγηθούμε εμείς για τον εαυτό μας, έχει μικρή σημασία για τους άλλους. Εκείνοι είναι οι πραγματικοί κριτές μας! Είμαστε αυτό που έβλεπαν οι άλλοι σε μας, όχι αυτό που εμείς πιστεύαμε ότι είμαστε ή ότι εκπέμπαμε σαν άτομα.
Ναι, αλλά δεν είμαστε συγγραφείς, δεν έχουμε τη μεθοδικότητα το ταλέντο και τη υπομονή που απαιτείται, ώστε να τα πούμε ή να τα γράψουμε, με την σειρά που συνέβησαν. Ούτε βέβαια σκέφτηκα ποτέ, σαν νέος, να κρατήσω σημειώσεις και ημερομηνίες. Έτσι, όταν μας γεννιέται η διάθεση και η ανάγκη για την ενδοσκόπησή, είναι πια πολύ αργά. Ο χρόνος τρέχει απίστευτα γρήγορα, η μνήμη μας λειτουργεί τελείως αποσπασματικά (αλλά και με ακρίβεια) και το κυριότερο: δεν ξέρουμε πόσος χρόνος μας απομένει.
Δεν ξέρω, δεν βρίσκω άλλο τρόπο, για να πω την ιστορία του Δημήτρη, να μιλήσω, δηλαδή, για τη ζωή μου. Μόνο μέσα από την παράθεση κάποιων σκέψεων, ανάλογα με την ώρα και τη διάθεση της στιγμής ή εξιστορώντας διάφορες πτυχές της μακράς ήδη ζωής μου. Έτσι, όπως έρχονται τώρα στο μυαλό μου. Μοιάζει σαν να ήταν μόλις χθες, ενώ συνέβησαν πριν 20 ή 40 χρόνια ή -ακόμα πιο ξεκάθαρες εκείνες- πριν 50 και 60 χρόνια. Αυτό συμβαίνει πάντα με τους γέρους ανθρώπους. Σε όλους γενικώς, χωρίς εξαιρέσεις. Βιώνουν το παρόν, αλλά το μυαλό τους τρέχει συνέχεια πίσω, στο παρελθόν. Και ζουν μ’ αυτό.
Ήδη μέχρι σήμερα έχω γράψει αρκετά κομμάτια, όμως υπάρχουν ακόμα τόσα πολλά που δεν έχω πει ενώ, μέρα με τη μέρα, βαραίνω και κουράζομαι περισσότερο. Σίγουρα δεν θα προφτάσω να μιλήσω για όλα, πόσο μάλλον να τα γράψω. Το χειρότερο; Να μη μπορέσω, τελικά, ούτε να καταλάβω ο ίδιος, αν έζησα μια «τσάμπα ζωή» . Δεν θέλω να το πιστέψω αυτό. Δεν στέκει. Δεν μπορεί να θεωρηθεί «τσάμπα ζωή» μια ζωή γεμάτη δράση, εμπειρίες, κοινωνικότητα, χαρές, έρωτες, καριέρα, αλλά και λύπες, πόνο και τύψεις. Πάνω απ’ όλα, έγινα πατέρας δυό παιδιών, δυό αγοριών: του Μανώλη και του Αλέκου! Αλλά και δύο εγγονιών: του Δημήτρη και της Κατερίνας!
Αυτοί είναι, είτε έτσι είτε διαφορετικά, οι μεγάλοι μου κριτές! Μόνο αυτοί το δικαιούνται! Αυτοί θα καταλήξουν και θα δώσουν την απάντηση για το ποιός και το τι ήμουν. Εκείνοι θα ολοκληρώσουν την άποψή τους για τον Πατέρα τους, κρίνοντάς τον δίκαια αλλά και αυτηρά. Ελπίζω να περιμένουν για τη κρίση τους μέχρι τις τελευταίες μου στιγμές. Μακάρι, γιατι έχω δώσει μια υπόσχεση στον εαυτό μου. Θα πεθάνω ασφαλώς, όπως όλοι μας, αλλά θα πεθάνω δυνατός, έτσι όπως και έζησα. Χωρίς φόβο, μιζέρια, κακίες και κλάματα. Πάντα στα ίσια, κοιτώντας κατάματα τον αντίπαλο, όποιος και να ‘ναι, ακόμη και αν λέγεται Χάρος.
Κάποτε, πριν αρκετά χρόνια, όταν για πρώτη φορά στη ζωή μου «κώλωσα», όχι από φόβο για μένα αλλά για τον γιό μου, τον Μανώλη και τον προέτρεψα να μη εκτίθεται συνδικαλιστικά, με κόλλησε στον τοίχο λέγοντας μου μια φράση, μια ατάκα που είχε διδαχθεί από μένα, όπως και εγώ τη είχα ακούσει από τον δικό μου πατέρα.
«Μα τι λες τώρα Πατέρα; Εσύ δεν μας έλεγες ότι τα Στερνά Τιμούν τα Πρώτα; Ζητάς τώρα από τον γιό σου να κάνει κάτι που δεν θα έκανες εσύ; Δεν το περίμενα από σένα. Απορώ!» Λέξεις, εύκολα λόγια, θα πει κάποιος. Όχι τόσο εύκολα, όμως. Πάντως, αυτά τα λόγια, έχουν γράψει στη ψυχή μου τριπλά. Μανώλης, Δημήτρης, Μανώλης και πάει λέγοντας.
Καλό ξημέρωμα. Είναι Τετάρτη 16 Απρίλη 08, ώρα 04:22. Ας ελπίζω ότι θα μπορέσω να κοιμηθώ, με όλη αυτή τη συγκίνηση και τον κόμπο στο λαιμό. Νοιώθω όμως μεγάλη ανακούφηση τώρα δα...
Ένα μεγάλο ταξίδι, για κάθε άνθρωπο, είναι η ζωή. Ξεκινάει με τη γέννηση και τελειώνει με το θάνατο, γι’ αυτό μιλάω για επιστροφή. Στο ενδιάμεσο χρόνο μεσολαβούν πολλά και διάφορα. Ο καθένας ζει τη ζωή του, ενδιαφέρουσα ή όχι δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία, όπως και το πόσα χρόνια κράτησε το ταξίδι του.
Εκείνο που μένει στο τέλος, όταν αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση, είναι οι αναμνήσεις μας και πως μπορεί ο καθένας μας να τις ιστορίσει, ώστε κάποια στιγμή και μέσω αυτής της διήγησης, να φθάσει στην αυτογνωσία. Την απάντηση δηλαδή, στο ερώτημα: ποιός ήμουν; Αν δεν υπάρξει μια τέτοια απάντηση, τότε υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να έχουμε ζήσει μια “τσάμπα ζωή”.
Βασικός κανόνας για την ποθητή αυτογνωσία, είναι η πλήρης και απόλυτη ειλικρίνια. Στο κάτω – κάτω, ό,τι και να πούμε ή να διηγηθούμε εμείς για τον εαυτό μας, έχει μικρή σημασία για τους άλλους. Εκείνοι είναι οι πραγματικοί κριτές μας! Είμαστε αυτό που έβλεπαν οι άλλοι σε μας, όχι αυτό που εμείς πιστεύαμε ότι είμαστε ή ότι εκπέμπαμε σαν άτομα.
Ναι, αλλά δεν είμαστε συγγραφείς, δεν έχουμε τη μεθοδικότητα το ταλέντο και τη υπομονή που απαιτείται, ώστε να τα πούμε ή να τα γράψουμε, με την σειρά που συνέβησαν. Ούτε βέβαια σκέφτηκα ποτέ, σαν νέος, να κρατήσω σημειώσεις και ημερομηνίες. Έτσι, όταν μας γεννιέται η διάθεση και η ανάγκη για την ενδοσκόπησή, είναι πια πολύ αργά. Ο χρόνος τρέχει απίστευτα γρήγορα, η μνήμη μας λειτουργεί τελείως αποσπασματικά (αλλά και με ακρίβεια) και το κυριότερο: δεν ξέρουμε πόσος χρόνος μας απομένει.
Δεν ξέρω, δεν βρίσκω άλλο τρόπο, για να πω την ιστορία του Δημήτρη, να μιλήσω, δηλαδή, για τη ζωή μου. Μόνο μέσα από την παράθεση κάποιων σκέψεων, ανάλογα με την ώρα και τη διάθεση της στιγμής ή εξιστορώντας διάφορες πτυχές της μακράς ήδη ζωής μου. Έτσι, όπως έρχονται τώρα στο μυαλό μου. Μοιάζει σαν να ήταν μόλις χθες, ενώ συνέβησαν πριν 20 ή 40 χρόνια ή -ακόμα πιο ξεκάθαρες εκείνες- πριν 50 και 60 χρόνια. Αυτό συμβαίνει πάντα με τους γέρους ανθρώπους. Σε όλους γενικώς, χωρίς εξαιρέσεις. Βιώνουν το παρόν, αλλά το μυαλό τους τρέχει συνέχεια πίσω, στο παρελθόν. Και ζουν μ’ αυτό.
Ήδη μέχρι σήμερα έχω γράψει αρκετά κομμάτια, όμως υπάρχουν ακόμα τόσα πολλά που δεν έχω πει ενώ, μέρα με τη μέρα, βαραίνω και κουράζομαι περισσότερο. Σίγουρα δεν θα προφτάσω να μιλήσω για όλα, πόσο μάλλον να τα γράψω. Το χειρότερο; Να μη μπορέσω, τελικά, ούτε να καταλάβω ο ίδιος, αν έζησα μια «τσάμπα ζωή» . Δεν θέλω να το πιστέψω αυτό. Δεν στέκει. Δεν μπορεί να θεωρηθεί «τσάμπα ζωή» μια ζωή γεμάτη δράση, εμπειρίες, κοινωνικότητα, χαρές, έρωτες, καριέρα, αλλά και λύπες, πόνο και τύψεις. Πάνω απ’ όλα, έγινα πατέρας δυό παιδιών, δυό αγοριών: του Μανώλη και του Αλέκου! Αλλά και δύο εγγονιών: του Δημήτρη και της Κατερίνας!
Αυτοί είναι, είτε έτσι είτε διαφορετικά, οι μεγάλοι μου κριτές! Μόνο αυτοί το δικαιούνται! Αυτοί θα καταλήξουν και θα δώσουν την απάντηση για το ποιός και το τι ήμουν. Εκείνοι θα ολοκληρώσουν την άποψή τους για τον Πατέρα τους, κρίνοντάς τον δίκαια αλλά και αυτηρά. Ελπίζω να περιμένουν για τη κρίση τους μέχρι τις τελευταίες μου στιγμές. Μακάρι, γιατι έχω δώσει μια υπόσχεση στον εαυτό μου. Θα πεθάνω ασφαλώς, όπως όλοι μας, αλλά θα πεθάνω δυνατός, έτσι όπως και έζησα. Χωρίς φόβο, μιζέρια, κακίες και κλάματα. Πάντα στα ίσια, κοιτώντας κατάματα τον αντίπαλο, όποιος και να ‘ναι, ακόμη και αν λέγεται Χάρος.
Κάποτε, πριν αρκετά χρόνια, όταν για πρώτη φορά στη ζωή μου «κώλωσα», όχι από φόβο για μένα αλλά για τον γιό μου, τον Μανώλη και τον προέτρεψα να μη εκτίθεται συνδικαλιστικά, με κόλλησε στον τοίχο λέγοντας μου μια φράση, μια ατάκα που είχε διδαχθεί από μένα, όπως και εγώ τη είχα ακούσει από τον δικό μου πατέρα.
«Μα τι λες τώρα Πατέρα; Εσύ δεν μας έλεγες ότι τα Στερνά Τιμούν τα Πρώτα; Ζητάς τώρα από τον γιό σου να κάνει κάτι που δεν θα έκανες εσύ; Δεν το περίμενα από σένα. Απορώ!» Λέξεις, εύκολα λόγια, θα πει κάποιος. Όχι τόσο εύκολα, όμως. Πάντως, αυτά τα λόγια, έχουν γράψει στη ψυχή μου τριπλά. Μανώλης, Δημήτρης, Μανώλης και πάει λέγοντας.
Καλό ξημέρωμα. Είναι Τετάρτη 16 Απρίλη 08, ώρα 04:22. Ας ελπίζω ότι θα μπορέσω να κοιμηθώ, με όλη αυτή τη συγκίνηση και τον κόμπο στο λαιμό. Νοιώθω όμως μεγάλη ανακούφηση τώρα δα...
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
Απ: R30 - Σκέψεις και Γραπτά
radical30 Παρ 02 Απρ 2010, 07:18
«η Ζωή μου όλη είναι...»
Ακούγαμε απόψε, ακόμη συνεχίζεται, την εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου, από τις καλύτερες –αν όχι η καλλίτερη- μουσικές εκπομπές της ελληνικής τηλεόρασης.
Σημερινό της θέμα: κάποια αθάνατα τραγούδια, που μας χάρισε, στη διάρκεια της μεγάλης καριέρα του, ο Στέλιος Καζαντζίδης. Και για άλλη μια φορά άφησα, ασυναίσθητα, τον εαυτό μου, να ταξιδέψει στο κόσμο που ο Στέλιος μας ‘γνώριζε’ με την αξεπέραστη, ην αυθεντικά λαϊκή φωνή του! Περνάγαμε υπέροχα με την Ελευθερία. Μάλιστα, επειδή ξέρω ότι της αρέσει να με βλέπει να χορεύω, έριξα και κάνα δυο βόλτες. ‘Εχω αρκετά λαϊκά τραγούδια στη καρδιά μου, κυρίως του Στέλιου και του Στράτου Διονυσίου.
«Με το Στράτο γλεντάγαμε και ξεφαντώναμε. Αντίθετα, με τον Στέλιο κλαίγαμε, νοσταλγούσαμε και ερχόμαστε πιο κοντα στη πατρίδα!»
Δεν είναι δικά μου λόγια αυτά. Τα άκουσα στη τηλεόραση, την ημέρα που χιλιάδες έλληνες προχωρημένης ηλικίας, βρέθηκαν στο κοιμητήριο για το ‘αντίο’ τους στο Στέλιο Καζαντζίδη, που μας άφηνε για πάντα. Τα ξεστόμισε μια σαραντάρα, σπασμένη αλλά όμορφη γυναίκα. Μόλις την είχε εντοπισει το ‘σαϊνι’ της TV, απομακρυσμένη από το πλήθος, να θρηνεί, περισσότερο με την όψη της και λιγότερο με το κλάμα της. Αξιοπρεπέστατη!
«Είσαστε συγγενής ή φίλη του Στέλιου», την ρώτησε το σαϊνι. «Τον ξέρατε καλά; Φαντάζομαι ναι, έτσι όπως σας βλέπω να θρηνείτε».
«Άσε με παιδί μου, δεν είναι ώρα για τέτοια. Ναι, τον γνώριζα καιρό, νεαρή κοπέλα ήμουν όταν είχε πρωτοέλθει στη Γερμανία για εμάς τους έλληνες μετανάστες. Τον άκουσα και μου πήρε καρδιά και μυαλό. Τώρα όμως τέλειωσαν όλα, πάει, έφυγε για πάντα».
Εκεί το σαϊνι. Επέμενε, χωρίς ντροπή, τελείως ξετσίποτα: «Φαντάζομαι τα γλέντια που θα ΄χετε κάνει με τη φωνή και τα τραγούδια του Καζατζίδη».
Τότε η γυναίκα του πέταξε στη μούρη, εκείνα τα λόγια που ανέφερα παραπάνω.
Όλα αυτά τα τραγούδια, τόσο του Στέλιου όσο και του Στράτου, δεν τα έγραψαν οι ίδιοι. Τουλάχιστον όχι όλους τους στίχους. Όσο μεγάλοι εκτελεστές και να ήταν, που ήταν, αυτά τα τραγούδια δεν θα έμεναν τόσο βαθιά χαραγμένα στην ψυχή μας, αν δεν υπήρχε αυτός ο υπέροχος στίχος που τα ανέβαζε μέχρι τον ουρανό. Ενα τραγούδι και μια ιστορία, ένα πλήρες σεναριο ζωής, το καθένα.
Ακούγα λοιπόν τα τραγούδια αυτά απόψε και γύρναγα πίσω νοερά, στα νιάτα και στις παλιές μου αναμνήσεις, εκεί στον πανέμορφο Πειραιά, αλλά και αργότερα. Βάλσαμο ψυχής... Και τότε ήλθε η στιγμή του καλύτερου, για μένα, τραγουδιού:
"Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο,
που δεν το γουστάρω κι όμως το φουμάρω.
H ζωή μου όλη μια ανοησία,
που δεν έχει αξία, ούτε σημασία.
Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο,
κι’ όταν έρθει ο Χάρος θα του το τρατάρω"
Αν είμουν κάποιος επώνυμος, θα έλεγα ότι αυτό το τραγούδι, αυτοί οι στίχοι, γράφτηκαν για μένα. Τόσο απόλυτα με εκφράζουν και τόσο μοιραία περιγράφουν, σε τρεις μόνο στίχους, μια ζωή που πάτησε τα 77 και συνεχίζει χωρίς ίχνος προσδοκίας. Γεμάτη ματαιότητα και λύπες...Οπότε, το μεγάλο ευχαριστώ δεν το οφείλω στον Στέλιο Καζαντζίδη. Το οφείλω στον δημιουργό του: τον συνθέτη και λαϊκό ποιητή, Άκη Πάνου.
Αυτά γι’ απόψε και καληνύχτα σας...
Ακούγαμε απόψε, ακόμη συνεχίζεται, την εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου, από τις καλύτερες –αν όχι η καλλίτερη- μουσικές εκπομπές της ελληνικής τηλεόρασης.
Σημερινό της θέμα: κάποια αθάνατα τραγούδια, που μας χάρισε, στη διάρκεια της μεγάλης καριέρα του, ο Στέλιος Καζαντζίδης. Και για άλλη μια φορά άφησα, ασυναίσθητα, τον εαυτό μου, να ταξιδέψει στο κόσμο που ο Στέλιος μας ‘γνώριζε’ με την αξεπέραστη, ην αυθεντικά λαϊκή φωνή του! Περνάγαμε υπέροχα με την Ελευθερία. Μάλιστα, επειδή ξέρω ότι της αρέσει να με βλέπει να χορεύω, έριξα και κάνα δυο βόλτες. ‘Εχω αρκετά λαϊκά τραγούδια στη καρδιά μου, κυρίως του Στέλιου και του Στράτου Διονυσίου.
«Με το Στράτο γλεντάγαμε και ξεφαντώναμε. Αντίθετα, με τον Στέλιο κλαίγαμε, νοσταλγούσαμε και ερχόμαστε πιο κοντα στη πατρίδα!»
Δεν είναι δικά μου λόγια αυτά. Τα άκουσα στη τηλεόραση, την ημέρα που χιλιάδες έλληνες προχωρημένης ηλικίας, βρέθηκαν στο κοιμητήριο για το ‘αντίο’ τους στο Στέλιο Καζαντζίδη, που μας άφηνε για πάντα. Τα ξεστόμισε μια σαραντάρα, σπασμένη αλλά όμορφη γυναίκα. Μόλις την είχε εντοπισει το ‘σαϊνι’ της TV, απομακρυσμένη από το πλήθος, να θρηνεί, περισσότερο με την όψη της και λιγότερο με το κλάμα της. Αξιοπρεπέστατη!
«Είσαστε συγγενής ή φίλη του Στέλιου», την ρώτησε το σαϊνι. «Τον ξέρατε καλά; Φαντάζομαι ναι, έτσι όπως σας βλέπω να θρηνείτε».
«Άσε με παιδί μου, δεν είναι ώρα για τέτοια. Ναι, τον γνώριζα καιρό, νεαρή κοπέλα ήμουν όταν είχε πρωτοέλθει στη Γερμανία για εμάς τους έλληνες μετανάστες. Τον άκουσα και μου πήρε καρδιά και μυαλό. Τώρα όμως τέλειωσαν όλα, πάει, έφυγε για πάντα».
Εκεί το σαϊνι. Επέμενε, χωρίς ντροπή, τελείως ξετσίποτα: «Φαντάζομαι τα γλέντια που θα ΄χετε κάνει με τη φωνή και τα τραγούδια του Καζατζίδη».
Τότε η γυναίκα του πέταξε στη μούρη, εκείνα τα λόγια που ανέφερα παραπάνω.
Όλα αυτά τα τραγούδια, τόσο του Στέλιου όσο και του Στράτου, δεν τα έγραψαν οι ίδιοι. Τουλάχιστον όχι όλους τους στίχους. Όσο μεγάλοι εκτελεστές και να ήταν, που ήταν, αυτά τα τραγούδια δεν θα έμεναν τόσο βαθιά χαραγμένα στην ψυχή μας, αν δεν υπήρχε αυτός ο υπέροχος στίχος που τα ανέβαζε μέχρι τον ουρανό. Ενα τραγούδι και μια ιστορία, ένα πλήρες σεναριο ζωής, το καθένα.
Ακούγα λοιπόν τα τραγούδια αυτά απόψε και γύρναγα πίσω νοερά, στα νιάτα και στις παλιές μου αναμνήσεις, εκεί στον πανέμορφο Πειραιά, αλλά και αργότερα. Βάλσαμο ψυχής... Και τότε ήλθε η στιγμή του καλύτερου, για μένα, τραγουδιού:
"Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο,
που δεν το γουστάρω κι όμως το φουμάρω.
H ζωή μου όλη μια ανοησία,
που δεν έχει αξία, ούτε σημασία.
Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο,
κι’ όταν έρθει ο Χάρος θα του το τρατάρω"
Αν είμουν κάποιος επώνυμος, θα έλεγα ότι αυτό το τραγούδι, αυτοί οι στίχοι, γράφτηκαν για μένα. Τόσο απόλυτα με εκφράζουν και τόσο μοιραία περιγράφουν, σε τρεις μόνο στίχους, μια ζωή που πάτησε τα 77 και συνεχίζει χωρίς ίχνος προσδοκίας. Γεμάτη ματαιότητα και λύπες...Οπότε, το μεγάλο ευχαριστώ δεν το οφείλω στον Στέλιο Καζαντζίδη. Το οφείλω στον δημιουργό του: τον συνθέτη και λαϊκό ποιητή, Άκη Πάνου.
Αυτά γι’ απόψε και καληνύχτα σας...
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
Απ: R30 - Σκέψεις και Γραπτά
radical30 Παρ 02 Απρ 2010, 07:18
"Ο πενηνταράκιας"
Τον τύπο αυτόν, τον γνώρισα ένα βραδάκι, γύρω στο 1950-51. Μπορώ να εντοπίσω την περίοδο, γιατί ήταν τότε που έπρεπε να παρουσιαστώ για κατάταξη στο ναυτικό, για τη θητεία μου. Και αυτή η γνωριμία με τον Πενηνταράκια , μου έφερε για πολλοστή φορά ‘τούμπα’ τη ζωή ….αλλά αυτή τη φορά προς το καλύτερο.
Πριν μερικούς μήνες είχα ‘χάσει’ ένα ξεχωριστό φίλο, τον Κώστα, συνομήλικό μου.
Ο θάνατος ενός νέου 20 ετών είναι, από μόνος του, μια κατάφορη αδικία για την ίδια τη ζωή. Για μένα ήταν κάτι πολύ περισσότερο, γιατί άγγιξε κατάβαθα τη ψυχή μου και ανέτρεψε, σε μεγάλο βαθμό, τον τρόπο που έβλεπα τα πράγματα. Ο θάνατος του Κώστα με συγκλόνισε πραγματικά, όμως αντί να με συνετίσει και να με ημερέψει, αντιθέτως με μετέτρεψε σε ένα...‘τρελό φορτηγό’. Φαίνεται θα σκέφτηκα : αφού απ’ τους δύο μας χάθηκε ο καλύτερος, αφού ο θάνατος δεν διαλέγει τον χειρότερο αλλά τον πιο ‘αδύνατο’, εγώ θα τον προκαλώ καθημερινά να δούμε που θα πάει. Τόση λογική!! Δεν ήταν, άλλωστε, κάτι το άγνωστο σε μένα το οποιοδήποτε ‘απρόοπτο’ στη ζωή. Μάλλον μια ρουτίνα είχε καταντήσει. Θα έλεγα πως το προκαλούσα σαν μαγνήτης, έτσι όπως είχα επιλέξει να ζω.
Εκείνο το ‘μοιραίο’ σούρουπο, ήμουν καθισμένος στο περβάζι τού παράθυρου τού σπιτιού μου και αγνάντευα όλη την παραλία: από Πασαλιμάνι, Καστέλλα, Νέο και Παλαιό Φάληρο έως εκεί που έφτανε το μάτι μου. Το σπίτι μας βρισκόταν στο τρίτο όροφο μιας πολύ καλά διατηρημένης ‘καζάρμας’. Ένα μεγάλο σπίτι οκτώ δωματίων, ακριβώς δίπλα στο Ναυτικό Νοσοκομείο, πάνω στη θάλασσα. Δεξιά η Φρεατίδα και αριστερά η παλιά Λέσχη του Ολυμπιακού, στο Πασαλιμάνι. Είμαι τόσο περιγραφικός, γιατί πιστεύω ότι στη ζωή των ανθρώπων παίζουν ένα πολύ μεγάλο ρόλο οι παιδικές αλλά και οι νεανικές παραστάσεις. .Το σπίτι, η γειτονιά και οι άνθρωποί της, η ίδια η αναπνοή της φαμίλιας σου, αποπνέουν ένα συγκεκριμένο άρωμα, ξεχωριστό για τον καθένα μας, σαν τα δακτυλικά αποτυπώματα, που δύο ομοια δεν θα υπάρξουν ποτέ. Και μαζί με τις ιστορικές συνθήκες της κάθε εποχής, σε σφραγίζουν εν τέλει….Γιατί αποτελούν το ‘τοπίο’, το φόντο των νιάτων σου [σημαντικό αυτό για την ενδοσκόπηση μας.
Κάποια στιγμή άρχισε να σκοτεινιάζει για τα καλά και είπα να κατέβω για τη βραδινή έξοδο στο πουθενά, στο ψάξιμο του απρόοπτου, που λέγαμε παραπάνω. Η τελευταία ματιά μου, έπεσε χαμηλά, στα πανέμορφα βράχια της παραλίας, ακριβώς κάτω από το σπίτι μας.. Εκεί διέκρινα μια φιγούρα ενός άντρα που κάπνιζε. Εκείνο που με κέντρισε αμέσως, ήταν η ασυνήθιστα έντονη καύτρα του τσιγάρου του και ας μας χώριζαν καμία 30ριά μέτρα. Κατεβαίνοντας τις ξύλινες σκάλες του σπιτιού [3ος όρ] με κυρίευσε μια ανεξήγητη περιέργεια. Δεν ήμουν κάποιος άσχετος. Είχα καταλάβει αμέσως τι έπαιζε, αλλά μου είχε μείνει κάτι ,απροσδιόριστο ακόμα, που με προκαλούσε.
Μόλις βγήκα, χωρίς δεύτερη σκέψη , διέσχισα το δρόμο και άρχισα να κατηφορίζω τα χαμηλά βραχάκια. Εκείνος με πρόσεξε αμέσως και ανασηκώθηκε , πάντα με το ‘κανόνι’ στο χέρι. Ήμαστε πια στα δυο-τρία μέτρα. Με κοίταξε με ένα τρόπο που με κέρδισε αμέσως και άνετος, μου πρότεινε το τσιγάρο, λέγοντας: ‘Πάρε , τελειώνει’.
Αυθόρμητα πήρα το τσιγάρο στο χέρι μου και το μόνο που βρήκα να πω ήταν:
‘Δεν είχα σκοπό να σ΄ ενοχλήσω’, η κάτι τέτοιο τέλος πάντων… Αυτό ήταν! Είχαμε γίνει φίλοι από εκείνη τη στιγμή. Η χημεία, που λέμε συχνά, αλλά και το όλο σκηνικό, είχαν κάνει τη δουλειά τους.
Ο Γιάννης, (αυτό ήταν το όνομά του) κι εγώ, δεν χαθήκαμε ποτέ, έκτοτε. Μέχρι που πέθανε μετά από 4-5 χρόνια. Πολύ νέος ακόμα, αλλά εκείνα τα χρόνια οι όποιες καταχρήσεις άφηναν σε πολλαπλάσιο βαθμό τα σημάδια τους. Και αν το τσιγάρο που με κέρασε εκείνο το βράδυ, ήταν η μοναδική ‘εξάρτηση’ που απέκτησα ποτέ [και ποτέ στο αλήτικο] για εκείνον ήταν το ορντέβρ της βραδιάς του, της κάθε βραδιάς του. Τουλάχιστον για δύο και τρεις μήνες κάθε χρόνο, μπαινόβγαινε στη κλινική Μαρκομιχελάκη στο Φάληρο, για πρόγραμμα απεξάρτησης από.. την πρέζα.
Ο Γιάννης, το μοναδικό αγόρι μιας επώνυμης, αλλά και σεβαστής επιχειρηματικής οικογένειας του Πειραιά, στα αμέσως μετά τη Κατοχή διάστημα, έμπλεξε με τη μεγαλύτερη αρρώστια της εποχής μας, τα ναρκωτικά. Τότε, δεν είχαν πάρει ακόμη τη σημερινή τερατώδη εξάπλωσή τους, αλλά ήταν, όπως και τώρα , θανάσιμα. Επί πλέον, για την εποχή που μιλάμε, ήταν ακόμα πιο θανατηφόρα, καθώς συνυπήρχαν με μια εξ ίσου καταστροφική παρενέργεια: την κοινωνική απαξίωση στις γειτονιές και τις διπλανές πόρτες. Πολύ κλειστές κοινωνίες , που ήξεραν και τι βρακί φόραγε καθένας. Όχι όλοι, βέβαια ... Και το χειρότερο: πάρα - πάρα πολύ αυστηρές και άδικες. Και αγράμματες ...
Το παράπτωμα του Γιάννη ήταν από εκείνα που δεν ‘συμμαζεύονται’, τα αδύνατο να κρυφτούν. Ήταν ένας ‘πρεζάκιας’ και μάλιστα επώνυμος. Ένα θανατηφόρο κοκτέιλ. Εγώ, αρκετά νεότερός του, δεν τον έκρινα ποτέ. Από την πρώτη στιγμή, την ίδια εκείνη νύχτα, δημιουργήθηκε μια αληθινή φιλία και μια ‘συγγένεια’ χαρακτήρων μοναδική. Η μόνη διαφοροποίηση: εκείνος ‘ένας νεκρός υπό προθεσμία’ και εγώ ένα θεότρελα ζωντανό παλικαράκι, ανώριμο και κακομαθημένο. Όλα τα άλλα ταίριαζαν ‘ταμάμ’. Ίδιες απόψεις για τους ανθρώπους και τη ζωή, ίδια κοινωνική αλλά και πολιτική φιλοσοφία, μέχρι και ίδια ομάδα ...
Το κυριότερο χαρακτηριστικό του ‘πενηνταράκια’ ήταν το μυαλό του, η εξυπνάδα του. Παρά το ότι κάτοικος της ‘οδού των παραισθήσεων’, όπως το διετύπωνε, δεν έχασε ποτέ το μεγάλο του ‘χάρισμα’: τον αναλυτικότερο τρόπο σκέψης που συνάντησα σε άνθρωπο, μέχρι σήμερα. Ένα κράμα σοφίας και ευθυκρισίας. Στη δική μας μοναδική σχέση, η αισθητή διαφορά ηλικίας δεν έπαιξε κανένα ρόλο.
Λίγες μέρες αργότερα και μετά από μαραθώνιες συζητήσεις, διαπίστωσα ότι ήταν και ένα πολιτικοποιημένο άτομο. Φυσικό ήταν. Αριστερός - εκείνος έλεγε κομμουνιστής - οργανωμένος, όμως σε ένα ιδιότυπο, ιδιόμορφο (και άδικο τότε για μένα) black list από τους πρώην συντρόφους του. Μιλάμε για το 1950. Μόλις έχει πάρει τέλος ο δεύτερος γύρος του εμφύλιου και τα πολιτικά πράγματα ήταν ένα καζάνι που έβραζε. Στο κόσμο των οργανωμένων αριστερών επικρατούσε ο φόβος και η ανασφάλεια. Ένα πραγματικό προγκρόμ είχε ξεκινήσει για κάθε αριστερή σκέψη. Η προδοσία και οι καταδότες σε ημηρεσία διάταξη. Και οι ίδιοι οι αριστεροί, δεν πίστευαν, όχι παλιούς δοκιμασμένους συντρόφους, αλλά ούτε το κώλο τους.
Ο ‘σταλινισμός’ των κομμουνιστών στο φόρτε του, ασορτί με τον διωγμό τους. Παράνομοι μια ζωή στην Ελλάδα, αλλά τώρα και ηττημένοι οριστικά, μετά από μια μακρά και ματωβαμένη εμφύλια σύγκρουση. Οι φυλακές και τα ξερονήσια γεμάτα στο φουλ. Ελπίδα, μέλλον, τίποτα, γι αυτούς.
Μόνη διέξοδος η λεγόμενη ‘δήλωση μετανοίας’. Η αποκήρυξη του όποιου πολιτικού παρελθόντος, έκλεινε προς το παρόν τις πόρτες τού διωγμού και της ανεργείας, όμως άνοιγε διάπλατα τα παράθυρα και τους φεγγίτες της απαξίωσης και της καταδίκης από φίλους, συγγενείς, συναγωνιστές, αλλά και ουδέτερους τρίτους. , Στιγματίζονταν, πάει και τέλειωσε ...
Πόσο κωμικό μου φαίνεται τώρα αυτό το σκηνικό, μετά από πενήντα επτά χρόνια.
Δηλαδή αυτοί που την ‘πλήρωσαν’ με φυλακές και εξορίες, να χαρακτηρίζονται ‘προδότες’ από εκείνους που την είχαν βγάλει καθαρή, από τύχη ή από έλλειψη κάποιας δράσης. Όμως ο Γιάννης δεν ανήκε σε καμιά από αυτές τις ‘συνομοταξίες’. Αυτός ήταν καταδικασμένος απ όλους!! Ο κομματικός ‘πουριτανισμός’ δεν επέτρεπε τέτοιες ακραίες, είναι η αλήθεια, συμπεριφορές και στάσεις ζωής. Όποιος και αν ήσουν…Και βίωνε, με αφάνταστη αξιοπρέπεια και στωΪκότητα, το δράμα της απόρριψης και της περιφρόνησης από συντρόφους και αντιπάλους. Δηλαδή πάρολι .
..
Ο Γιάννης μέχρι εκείνη τη βραδιά της γνωριμίας μας, δεν είχε πατήσει στο καφενείο για χρόνια. Και ας έμενε δύο τετράγωνα μακριά, σε δύο μικρά καμαράκια. Λόγω της γενικής απαξίωσης, από αριστερούς και μη, ζούσε απομονωμένος, χωρίς παρέες, πέρα από κάποιους ‘ομοιοπαθείς’ και τα βαποράκια που τους βόλευαν. Η εύπορη οικογένεια του, φρόντιζε για το ενοίκιο και το πάντα άψογο φαγητό του. Και την ‘δόση’ του, όμως. Είχαν συμβιβαστεί, πια … Η μικρότερη αδελφή του τον φρόντιζε καθημερινά, και ‘υλικά’ δεν του έλειπε τίποτα.
Ήδη εγώ είχα φίλους στο καφενείο νέα παιδιά 25-30 ετών, που είχαν προλάβει να εκτίσουν κάποια χρόνια στη Μακρόνησο. Ήταν οι λεγόμενοι ‘μουγκοί’. Τίποτα, ούτε κουβέντα για πολιτικά ή κοινωνικά θέματα. Μόνο μέσα από αναγνώσεις βιβλίων και τις αναλύσεις που κάναμε γι αυτά, μεταξύ μας, ανοίγονταν κάπως. Όταν το ανέφερα αυτό στο Γιάννη και μάλιστα με χαρά προτείνοντας του, να πάμε μαζί στο καφενείο, εκείνος ταράχθηκε φανερά, αλλά και μου αρνήθηκε. Όταν εγώ αντέτεινα ρωτώντας το γιατί, ήλθε η στιγμή που μου ‘αποκαλύφθηκε’ όλο το εύρος της προσωπικότητας και του χαρακτήρα του.
Μάζεψε γρήγορα-γρήγορα την όποια αρχική ταραχή και απόλυτα ήρεμος, γαλήνιος, ξεκίνησε ένα πραγματικό "ρεσιτάλ" Ευθυκρισίας, Ακεραιότητας και Eιλικρίνειας. Καμιά αιχμή προς οποιονδήποτε. Καμιά πικρία, έστω κάποιο παράπονο. Νόμιζα πως άκουγα να μου μιλάει κάποιον τρίτο, κάποιον ξένο με το θέμα. Θα έλεγα ότι έκανε μια διάλεξη πανεπιστημιακού επιπέδου και ας μίλαγε για τα "κατάβαθα" και τις "πληγές" της ψυχής και του είναι του. Στα μάτια μου φάνταζε σαν ένας γίγαντας της σκέψης και της ανάλυσης. Και δεν ήμουν ανυποψίαστος ...
Όταν κάποια στιγμή τέλειωσε, με μάτια θολά, σχεδόν δακρυσμένα και μια φωνή τόσο αχνή που μόλις ακουγόταν με ρώτησε: «Κατάλαβες Μίμη μου;» Αν είχα καταλάβει, λέει...
Με δέος του απάντησα: «Εγώ είμαι εδώ, δίπλα σου. Μαζί θα πάμε όχι μόνο στο Καφενείο αλλά και στη μάνα σου. Παντού»
«Δεν με κατάλαβες… Κρίμα, γιατί στα έκανα πενηνταράκια!» μου ανταπάντησε με το γοητευτικό του χαμόγελό, απόλυτα ήρεμος πια. Και ξέσπασε σ ένα μεταδοτικό και πηγαίο γέλιο.
Ήταν η μέρα που ανακάλυψα για δεύτερη φορά τον Γιάννη, τον καλό και αξέχαστο φίλο, τον ‘Πενηνταράκια’. Και μ αυτό το παρατσούκλι τον σύστησα, σε όσους δεν τον γνώριζαν στο καφενείο, αλλά και στα παιδιά της παρέας που λέγαμε. Και μείναμε παρέα, όλοι μαζί, μέχρι το τέλος του "Πενηνταράκια".
Κράτα μου μια καλή θέση εκεί στον Παράδεισο, που σίγουρα βρίσκεσαι Γιάννη.
Εκεί θα έλθω κι εγώ, μόνο που θ’ αργήσω αρκετά. Έχω ακόμα δουλειές εδώ κάτω…
Radical30
Υ.Γ.: Όλα όσα έζησα και βίωσα στα χρόνια της φιλίας μου με τον Γιάννη, θα πρέπει να αποτελέσουν ένα άλλο γραφτό. Θέλει κουράγιο να γράψω γι’ αυτά, και τώρα δεν το διαθέτω, Ίσως κάποια μέρα το βρω…..
Τον τύπο αυτόν, τον γνώρισα ένα βραδάκι, γύρω στο 1950-51. Μπορώ να εντοπίσω την περίοδο, γιατί ήταν τότε που έπρεπε να παρουσιαστώ για κατάταξη στο ναυτικό, για τη θητεία μου. Και αυτή η γνωριμία με τον Πενηνταράκια , μου έφερε για πολλοστή φορά ‘τούμπα’ τη ζωή ….αλλά αυτή τη φορά προς το καλύτερο.
Πριν μερικούς μήνες είχα ‘χάσει’ ένα ξεχωριστό φίλο, τον Κώστα, συνομήλικό μου.
Ο θάνατος ενός νέου 20 ετών είναι, από μόνος του, μια κατάφορη αδικία για την ίδια τη ζωή. Για μένα ήταν κάτι πολύ περισσότερο, γιατί άγγιξε κατάβαθα τη ψυχή μου και ανέτρεψε, σε μεγάλο βαθμό, τον τρόπο που έβλεπα τα πράγματα. Ο θάνατος του Κώστα με συγκλόνισε πραγματικά, όμως αντί να με συνετίσει και να με ημερέψει, αντιθέτως με μετέτρεψε σε ένα...‘τρελό φορτηγό’. Φαίνεται θα σκέφτηκα : αφού απ’ τους δύο μας χάθηκε ο καλύτερος, αφού ο θάνατος δεν διαλέγει τον χειρότερο αλλά τον πιο ‘αδύνατο’, εγώ θα τον προκαλώ καθημερινά να δούμε που θα πάει. Τόση λογική!! Δεν ήταν, άλλωστε, κάτι το άγνωστο σε μένα το οποιοδήποτε ‘απρόοπτο’ στη ζωή. Μάλλον μια ρουτίνα είχε καταντήσει. Θα έλεγα πως το προκαλούσα σαν μαγνήτης, έτσι όπως είχα επιλέξει να ζω.
Εκείνο το ‘μοιραίο’ σούρουπο, ήμουν καθισμένος στο περβάζι τού παράθυρου τού σπιτιού μου και αγνάντευα όλη την παραλία: από Πασαλιμάνι, Καστέλλα, Νέο και Παλαιό Φάληρο έως εκεί που έφτανε το μάτι μου. Το σπίτι μας βρισκόταν στο τρίτο όροφο μιας πολύ καλά διατηρημένης ‘καζάρμας’. Ένα μεγάλο σπίτι οκτώ δωματίων, ακριβώς δίπλα στο Ναυτικό Νοσοκομείο, πάνω στη θάλασσα. Δεξιά η Φρεατίδα και αριστερά η παλιά Λέσχη του Ολυμπιακού, στο Πασαλιμάνι. Είμαι τόσο περιγραφικός, γιατί πιστεύω ότι στη ζωή των ανθρώπων παίζουν ένα πολύ μεγάλο ρόλο οι παιδικές αλλά και οι νεανικές παραστάσεις. .Το σπίτι, η γειτονιά και οι άνθρωποί της, η ίδια η αναπνοή της φαμίλιας σου, αποπνέουν ένα συγκεκριμένο άρωμα, ξεχωριστό για τον καθένα μας, σαν τα δακτυλικά αποτυπώματα, που δύο ομοια δεν θα υπάρξουν ποτέ. Και μαζί με τις ιστορικές συνθήκες της κάθε εποχής, σε σφραγίζουν εν τέλει….Γιατί αποτελούν το ‘τοπίο’, το φόντο των νιάτων σου [σημαντικό αυτό για την ενδοσκόπηση μας.
Κάποια στιγμή άρχισε να σκοτεινιάζει για τα καλά και είπα να κατέβω για τη βραδινή έξοδο στο πουθενά, στο ψάξιμο του απρόοπτου, που λέγαμε παραπάνω. Η τελευταία ματιά μου, έπεσε χαμηλά, στα πανέμορφα βράχια της παραλίας, ακριβώς κάτω από το σπίτι μας.. Εκεί διέκρινα μια φιγούρα ενός άντρα που κάπνιζε. Εκείνο που με κέντρισε αμέσως, ήταν η ασυνήθιστα έντονη καύτρα του τσιγάρου του και ας μας χώριζαν καμία 30ριά μέτρα. Κατεβαίνοντας τις ξύλινες σκάλες του σπιτιού [3ος όρ] με κυρίευσε μια ανεξήγητη περιέργεια. Δεν ήμουν κάποιος άσχετος. Είχα καταλάβει αμέσως τι έπαιζε, αλλά μου είχε μείνει κάτι ,απροσδιόριστο ακόμα, που με προκαλούσε.
Μόλις βγήκα, χωρίς δεύτερη σκέψη , διέσχισα το δρόμο και άρχισα να κατηφορίζω τα χαμηλά βραχάκια. Εκείνος με πρόσεξε αμέσως και ανασηκώθηκε , πάντα με το ‘κανόνι’ στο χέρι. Ήμαστε πια στα δυο-τρία μέτρα. Με κοίταξε με ένα τρόπο που με κέρδισε αμέσως και άνετος, μου πρότεινε το τσιγάρο, λέγοντας: ‘Πάρε , τελειώνει’.
Αυθόρμητα πήρα το τσιγάρο στο χέρι μου και το μόνο που βρήκα να πω ήταν:
‘Δεν είχα σκοπό να σ΄ ενοχλήσω’, η κάτι τέτοιο τέλος πάντων… Αυτό ήταν! Είχαμε γίνει φίλοι από εκείνη τη στιγμή. Η χημεία, που λέμε συχνά, αλλά και το όλο σκηνικό, είχαν κάνει τη δουλειά τους.
Ο Γιάννης, (αυτό ήταν το όνομά του) κι εγώ, δεν χαθήκαμε ποτέ, έκτοτε. Μέχρι που πέθανε μετά από 4-5 χρόνια. Πολύ νέος ακόμα, αλλά εκείνα τα χρόνια οι όποιες καταχρήσεις άφηναν σε πολλαπλάσιο βαθμό τα σημάδια τους. Και αν το τσιγάρο που με κέρασε εκείνο το βράδυ, ήταν η μοναδική ‘εξάρτηση’ που απέκτησα ποτέ [και ποτέ στο αλήτικο] για εκείνον ήταν το ορντέβρ της βραδιάς του, της κάθε βραδιάς του. Τουλάχιστον για δύο και τρεις μήνες κάθε χρόνο, μπαινόβγαινε στη κλινική Μαρκομιχελάκη στο Φάληρο, για πρόγραμμα απεξάρτησης από.. την πρέζα.
Ο Γιάννης, το μοναδικό αγόρι μιας επώνυμης, αλλά και σεβαστής επιχειρηματικής οικογένειας του Πειραιά, στα αμέσως μετά τη Κατοχή διάστημα, έμπλεξε με τη μεγαλύτερη αρρώστια της εποχής μας, τα ναρκωτικά. Τότε, δεν είχαν πάρει ακόμη τη σημερινή τερατώδη εξάπλωσή τους, αλλά ήταν, όπως και τώρα , θανάσιμα. Επί πλέον, για την εποχή που μιλάμε, ήταν ακόμα πιο θανατηφόρα, καθώς συνυπήρχαν με μια εξ ίσου καταστροφική παρενέργεια: την κοινωνική απαξίωση στις γειτονιές και τις διπλανές πόρτες. Πολύ κλειστές κοινωνίες , που ήξεραν και τι βρακί φόραγε καθένας. Όχι όλοι, βέβαια ... Και το χειρότερο: πάρα - πάρα πολύ αυστηρές και άδικες. Και αγράμματες ...
Το παράπτωμα του Γιάννη ήταν από εκείνα που δεν ‘συμμαζεύονται’, τα αδύνατο να κρυφτούν. Ήταν ένας ‘πρεζάκιας’ και μάλιστα επώνυμος. Ένα θανατηφόρο κοκτέιλ. Εγώ, αρκετά νεότερός του, δεν τον έκρινα ποτέ. Από την πρώτη στιγμή, την ίδια εκείνη νύχτα, δημιουργήθηκε μια αληθινή φιλία και μια ‘συγγένεια’ χαρακτήρων μοναδική. Η μόνη διαφοροποίηση: εκείνος ‘ένας νεκρός υπό προθεσμία’ και εγώ ένα θεότρελα ζωντανό παλικαράκι, ανώριμο και κακομαθημένο. Όλα τα άλλα ταίριαζαν ‘ταμάμ’. Ίδιες απόψεις για τους ανθρώπους και τη ζωή, ίδια κοινωνική αλλά και πολιτική φιλοσοφία, μέχρι και ίδια ομάδα ...
Το κυριότερο χαρακτηριστικό του ‘πενηνταράκια’ ήταν το μυαλό του, η εξυπνάδα του. Παρά το ότι κάτοικος της ‘οδού των παραισθήσεων’, όπως το διετύπωνε, δεν έχασε ποτέ το μεγάλο του ‘χάρισμα’: τον αναλυτικότερο τρόπο σκέψης που συνάντησα σε άνθρωπο, μέχρι σήμερα. Ένα κράμα σοφίας και ευθυκρισίας. Στη δική μας μοναδική σχέση, η αισθητή διαφορά ηλικίας δεν έπαιξε κανένα ρόλο.
Λίγες μέρες αργότερα και μετά από μαραθώνιες συζητήσεις, διαπίστωσα ότι ήταν και ένα πολιτικοποιημένο άτομο. Φυσικό ήταν. Αριστερός - εκείνος έλεγε κομμουνιστής - οργανωμένος, όμως σε ένα ιδιότυπο, ιδιόμορφο (και άδικο τότε για μένα) black list από τους πρώην συντρόφους του. Μιλάμε για το 1950. Μόλις έχει πάρει τέλος ο δεύτερος γύρος του εμφύλιου και τα πολιτικά πράγματα ήταν ένα καζάνι που έβραζε. Στο κόσμο των οργανωμένων αριστερών επικρατούσε ο φόβος και η ανασφάλεια. Ένα πραγματικό προγκρόμ είχε ξεκινήσει για κάθε αριστερή σκέψη. Η προδοσία και οι καταδότες σε ημηρεσία διάταξη. Και οι ίδιοι οι αριστεροί, δεν πίστευαν, όχι παλιούς δοκιμασμένους συντρόφους, αλλά ούτε το κώλο τους.
Ο ‘σταλινισμός’ των κομμουνιστών στο φόρτε του, ασορτί με τον διωγμό τους. Παράνομοι μια ζωή στην Ελλάδα, αλλά τώρα και ηττημένοι οριστικά, μετά από μια μακρά και ματωβαμένη εμφύλια σύγκρουση. Οι φυλακές και τα ξερονήσια γεμάτα στο φουλ. Ελπίδα, μέλλον, τίποτα, γι αυτούς.
Μόνη διέξοδος η λεγόμενη ‘δήλωση μετανοίας’. Η αποκήρυξη του όποιου πολιτικού παρελθόντος, έκλεινε προς το παρόν τις πόρτες τού διωγμού και της ανεργείας, όμως άνοιγε διάπλατα τα παράθυρα και τους φεγγίτες της απαξίωσης και της καταδίκης από φίλους, συγγενείς, συναγωνιστές, αλλά και ουδέτερους τρίτους. , Στιγματίζονταν, πάει και τέλειωσε ...
Πόσο κωμικό μου φαίνεται τώρα αυτό το σκηνικό, μετά από πενήντα επτά χρόνια.
Δηλαδή αυτοί που την ‘πλήρωσαν’ με φυλακές και εξορίες, να χαρακτηρίζονται ‘προδότες’ από εκείνους που την είχαν βγάλει καθαρή, από τύχη ή από έλλειψη κάποιας δράσης. Όμως ο Γιάννης δεν ανήκε σε καμιά από αυτές τις ‘συνομοταξίες’. Αυτός ήταν καταδικασμένος απ όλους!! Ο κομματικός ‘πουριτανισμός’ δεν επέτρεπε τέτοιες ακραίες, είναι η αλήθεια, συμπεριφορές και στάσεις ζωής. Όποιος και αν ήσουν…Και βίωνε, με αφάνταστη αξιοπρέπεια και στωΪκότητα, το δράμα της απόρριψης και της περιφρόνησης από συντρόφους και αντιπάλους. Δηλαδή πάρολι .
..
Ο Γιάννης μέχρι εκείνη τη βραδιά της γνωριμίας μας, δεν είχε πατήσει στο καφενείο για χρόνια. Και ας έμενε δύο τετράγωνα μακριά, σε δύο μικρά καμαράκια. Λόγω της γενικής απαξίωσης, από αριστερούς και μη, ζούσε απομονωμένος, χωρίς παρέες, πέρα από κάποιους ‘ομοιοπαθείς’ και τα βαποράκια που τους βόλευαν. Η εύπορη οικογένεια του, φρόντιζε για το ενοίκιο και το πάντα άψογο φαγητό του. Και την ‘δόση’ του, όμως. Είχαν συμβιβαστεί, πια … Η μικρότερη αδελφή του τον φρόντιζε καθημερινά, και ‘υλικά’ δεν του έλειπε τίποτα.
Ήδη εγώ είχα φίλους στο καφενείο νέα παιδιά 25-30 ετών, που είχαν προλάβει να εκτίσουν κάποια χρόνια στη Μακρόνησο. Ήταν οι λεγόμενοι ‘μουγκοί’. Τίποτα, ούτε κουβέντα για πολιτικά ή κοινωνικά θέματα. Μόνο μέσα από αναγνώσεις βιβλίων και τις αναλύσεις που κάναμε γι αυτά, μεταξύ μας, ανοίγονταν κάπως. Όταν το ανέφερα αυτό στο Γιάννη και μάλιστα με χαρά προτείνοντας του, να πάμε μαζί στο καφενείο, εκείνος ταράχθηκε φανερά, αλλά και μου αρνήθηκε. Όταν εγώ αντέτεινα ρωτώντας το γιατί, ήλθε η στιγμή που μου ‘αποκαλύφθηκε’ όλο το εύρος της προσωπικότητας και του χαρακτήρα του.
Μάζεψε γρήγορα-γρήγορα την όποια αρχική ταραχή και απόλυτα ήρεμος, γαλήνιος, ξεκίνησε ένα πραγματικό "ρεσιτάλ" Ευθυκρισίας, Ακεραιότητας και Eιλικρίνειας. Καμιά αιχμή προς οποιονδήποτε. Καμιά πικρία, έστω κάποιο παράπονο. Νόμιζα πως άκουγα να μου μιλάει κάποιον τρίτο, κάποιον ξένο με το θέμα. Θα έλεγα ότι έκανε μια διάλεξη πανεπιστημιακού επιπέδου και ας μίλαγε για τα "κατάβαθα" και τις "πληγές" της ψυχής και του είναι του. Στα μάτια μου φάνταζε σαν ένας γίγαντας της σκέψης και της ανάλυσης. Και δεν ήμουν ανυποψίαστος ...
Όταν κάποια στιγμή τέλειωσε, με μάτια θολά, σχεδόν δακρυσμένα και μια φωνή τόσο αχνή που μόλις ακουγόταν με ρώτησε: «Κατάλαβες Μίμη μου;» Αν είχα καταλάβει, λέει...
Με δέος του απάντησα: «Εγώ είμαι εδώ, δίπλα σου. Μαζί θα πάμε όχι μόνο στο Καφενείο αλλά και στη μάνα σου. Παντού»
«Δεν με κατάλαβες… Κρίμα, γιατί στα έκανα πενηνταράκια!» μου ανταπάντησε με το γοητευτικό του χαμόγελό, απόλυτα ήρεμος πια. Και ξέσπασε σ ένα μεταδοτικό και πηγαίο γέλιο.
Ήταν η μέρα που ανακάλυψα για δεύτερη φορά τον Γιάννη, τον καλό και αξέχαστο φίλο, τον ‘Πενηνταράκια’. Και μ αυτό το παρατσούκλι τον σύστησα, σε όσους δεν τον γνώριζαν στο καφενείο, αλλά και στα παιδιά της παρέας που λέγαμε. Και μείναμε παρέα, όλοι μαζί, μέχρι το τέλος του "Πενηνταράκια".
Κράτα μου μια καλή θέση εκεί στον Παράδεισο, που σίγουρα βρίσκεσαι Γιάννη.
Εκεί θα έλθω κι εγώ, μόνο που θ’ αργήσω αρκετά. Έχω ακόμα δουλειές εδώ κάτω…
Radical30
Υ.Γ.: Όλα όσα έζησα και βίωσα στα χρόνια της φιλίας μου με τον Γιάννη, θα πρέπει να αποτελέσουν ένα άλλο γραφτό. Θέλει κουράγιο να γράψω γι’ αυτά, και τώρα δεν το διαθέτω, Ίσως κάποια μέρα το βρω…..
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
Απ: R30 - Σκέψεις και Γραπτά
radical30 Παρ 02 Απρ 2010, 07:17
Ποτέ αδικία !!!
Η αρχική ιδέα είναι να αποτυπώσω στο κείμενο αυτό τις σκόρπιες σκέψεις και απόψεις μου για διάφορα θέματα που με αφορούν. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω. κυρίως γιατί δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. αλλά και γιατί κουράζομαι πρώτα σωματικά και, σαν επακόλουθο, πνευματικά.
Είναι και η απειρία μου με το PC. Χρειάζομαι πολύ εξάσκηση και απ’ όσο ξέρω τον εαυτό μου, η υπoμονή και η αίσθηση του καθήκοντος δεν υπήρξαν ποτέ προτερήματά μου. Άλλωστε, δεν νομίζω ότι σαν άτομο χαρακτηρίζομαι από τα προτερήματά μου. Εκείνα που με καθορίζουν σαν χαρακτήρα, πιστεύω ότι είναι τa αρκετά ελαττώματα που έχω και που υπηρετώ με συνέπεια.
Νομίζω ότι τώρα πια, σαν απόμαχος, η θεωρία της ‘ήσσονος προσπάθειας’ μου ταιριάζει ‘γάντι’.
Δεν πίεσα ποτέ αρκετά, όσο χρειαζόταν, τον εαυτό μου, ώστε να φθάσω κάποια στιγμή στην επιτυχία κάποιων στόχων. Δεν είχα ποτέ στόχους.
Σαν νέος, το μόνο που μ΄ ενδιέφερε ήταν μια δική μου αντίληψη τού πως να γεύoμαι καθημερινά την χαρά της ζωής. Και οι χαρές αυτές άλλαζαν με τα χρόνια και τις συνθήκες της ζωής μου. Το αρχικά άτακτο παιδί, πέρασε στο στάδιο του ανεύθυνου μαθητή και του πρωταθλητή της κοπάνας και της αντιγραφής. Με κόπους και θυσίες των γoνιών μου, όχι δικές μου, πήρα και ένα ‘χαρτί’ λυκείου [σημερινό].
Βέβαια, ήξερα τι γινόταν, δεν ήμουν ανυποψίαστος, ούτε αφελής. Αλλά εκείνα τα χρόνια [1945 και μετά] ο κόσμος και μάλιστα ο ελληνικός μικρόκοσμος περισσότερο, έχοντας μόλις βγει από τις πικρές εμπειρίεςτου B΄ Παγκόσμιου Πόλεμου ψαχνόταν για την επιβίωση, δεν υπήρχαν περιθώρια για όνειρα και σχέδια. Η χαρά των νέων της εποχής μου ήταν το γήπεδο, το καφενείο, τα πάρτι και βέβαια ο έρωτας.
Όμως, τα πιο πολλά παιδιά φρόντιζαν κουτσά –στραβά να βρουν κάποια δουλειά ή να μάθουν μια τέχνη έστω εμπειρικά. Τα ΙΕΚ ήταν άγνωστα τότε, κάποιες σχολές –κυρίως νυχτερινές- μηχανικών ή ηλεκτρολόγων λειτουργούσαν και πέραν αυτών το χάος. Άνοιξαν κάποια στιγμή και οι ανώτερες σχολές, αλλά υπήρχε [παράλληλα] και ο εμφύλιος πόλεμος που έδωσε τη χαριστική βολή στα παιδιά των ανθρώπων της λαϊκής τάξης, που ήταν και οι ηττημένοι του εμφύλιου.
Πήρα φόρα και ρισκάρω να δώσω μια ‘'μαγική εικόνα’' για τον εαυτό μου. Δεν ήμουν εγώ ένα από αυτά τα πολλά παιδιά και τους νέους. Ανήκα στην άλλη τάξη, των νικητών. Δεν με αδίκησε ποτέ και κανείς, είχα όλες τις προϋποθέσεις και τις οικογενειακές "αβάντες". Ο δρόμος ήταν ανοιχτός για μένα και όλη η οικογένεια περίμενε κάτι από το πρώτο της αγόρι. Νέοι που ήθελαν να σπουδάσουν δεν το έκαναν, γιατί είτε δεν είχαν τα μέσα, είτε δεν είχαν το απαραίτητο "Χαρτί Κοινωνικών Φρονημάτων" . Ένα χαρτί , ένα παλιόχαρτο και όμως… Τότε [1945] και μετά, για πολλά-πολλά χρόνια, εγώ περιφερόμουν από χαρά σε γλέντι και από τα τσιγάρα στα χαρτιά και τις γκόμενες. Χωρίς ντροπή και αναστολές "ξάφριζα" τη μάνα μου, την Ματίνα, έπαιρνα τον κόπο του πατέρα μου [πλοίαρχος στο δικό του καράβι] και το έπαιζα Ρουμπιρόζα [ο play boy της εποχής] και όπως αργότερα με φώναζαν οι φίλοι, το "καπετανόπουλo".
Θα πείτε τώρα, μα καλά τολμάς και τα θυμάσαι και μάλιστα να τα "δίνεις" και γραπτώς όλα αυτά τα σιχάματα; Τολμώ, γιατί τώρα, στα 77 χρόνια μου, κάνω την "απογραφή" μου και διαπιστώνω με σιγουριά, ότι παρ’ όλα αυτά τα λάθη και τις "προδοσίες", ανθρώπους δεν πείραξα, τη τιμή τους δεν την λεηλάτησα, και ποτέ δεν αδίκησα κανένα. Τον εαυτό μου κατέστρεφα, τη δική μου ζωή δυσκόλευα, όμως έστω αργά κάποια στιγμή την έφερα στα ίσια. Χάθηκα πάλι μέσα στις σκέψεις μου...
Δεν ήξερα από την αρχή τι ήθελα να γράψω, σας το είπα από την αρχή. Προφανώς τίποτα αξιόλογο για τον εαυτό μου. Όμως θα κλείσω με ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
Το οφείλω σε εκείνους τους φίλους που απέκτησα εκείνα τα όμορφα και συγχρόνως απαίσια χρόνια. Φίλους σωστούς, που ήταν ήδη "χαντακωμένοι" και "στιγματισμένοι", παιδιά τίμιων ανθρώπων και που χρεώθηκαν [για τα πιστεύω τους και μόνο] με εξορίες 3-4 ετών στα 25 χρόνια τους. Τι πιο φυσικό από το να μισήσουν, έστω να αντιπαθήσουν, ένα "πλουσιόπαιδο" της παρέας του καφενείου, που εκπροσωπούσε την τάξη που τους είχε χαντακώσει τη ζωή.
Την απάντηση την έδωσε, όπως πάντα συμβαίνει, η ίδια η ζωή. Εκείνοι πρώτοι με πλησίασαν και σύντομα χωρίς να το καταλάβω καλά-καλά με έβαλαν στην καρδιά τους κι εγώ στη δική μου. Ποτέ δεν έκαναν πολιτική καθοδήγηση, ούτε υπαινιγμούς για ταξικές διακρίσεις. Τα θέματά μας ήταν για τα βάσανα των άλλων, όχι τα δικά τους, τα ανυπέρβλητα. Για τα δικά μου προβλήματα ανησυχούσαν και με συμβούλευαν, προσπαθώντας να μου πουν ότι "χάνομαι", ότι δεν πάει άλλο, ότι κάτι πρέπει να κάνω...
Εγώ από την μεριά μου, άρχισα από "επαναστάτης χωρίς αιτία", να συνειδητοποιώ άλλα πράγματα για τη ζωή των ανθρώπων. Μέρα με την μέρα άρχισα να κρίνω και να συγκρίνω, διαπιστώνοντας μέσα μου την κοινωνική αδικία που βίωναν. Αυτοί ήθελαν και δεν μπορούσαν, εγώ μπορούσα και δεν ήθελα ή δεν έκανα τίποτα άλλο από το να ξοδεύω ασύστολα τη ζωή μου , χωρίς σκοπό. Ένα απέραντο γλεντοκόπημα , ένας "χαροκόπος", όπως με αποκάλεσε τότε μια επώνυμη χαρτορίχτρα του Πειραιά.
Θα έπρεπε να είχα ήδη αναφέρει ότι όλα αυτά συνέβαιναν στον Πειραιά, μια εργατούπολη κατοικημένη κυρίως από πρόσφυγες και ναυτεργάτες. Εξ ου και ο διάχυτος σεβασμός προς τον πατέρα μου και τη φαμίλια μας. Πέρασαν μερικά χρόνια για να αλλάξω σιγά-σιγά τη ρότα μου. Δεν ήταν εύκολο, ούτε απλό. Οι κακές παρέες που συνυπήρχαν και η δύναμη κάποιων εξαρτήσεών, με έκαναν να καθυστερώ … Χαθήκαμε ακριβώς τότε που ήμουν έτοιμος να βαδίσω μαζί τους στα ίσια. Με αξιοπρέπεια.
Ο Θύμιος μπάρκαρε με τη βοήθεια του πατέρα μου. Μέχρι τότε δεν μπορούσε να βγάλει ούτε φυλλάδιο… Ο Τάκης βρήκε την αγάπη σε μια παλιά του συντρόφισα, την Ελένη και αυτοεξορίστηκαν στη Κάρπαθο, τη πατρίδα του πατέρα του.
Ο Σπύρος, πέθανε στα 30 του από φυματίωση [καλπάζουσα, όπως είπαν οι γιατροί στη μητέρα του]. Πατέρα δεν είχε. Είχε φύγει κι αυτός από την ίδια αρρώστια , όντας πολλά χρόνια στη φυλακή και την εξορία, για τα πιστεύω του και μόνο.
Στο μεταξύ, είχαμε ήδη βιώσει και οι τέσσερις τον θάνατο του απείρως καλύτερου όλων μας, του μεγάλου "αμαρτωλού", τού Γιάννη τού «Πενηνταράκια». Άυτή όμως, είναι μιά άλλη ιστορία που κάποια στιγμή θα βρω τη δύναμη να τη ζωντανέψω στο μυαλό μου και να τη μεταφέρω στο γυαλί.
Άνθρωπε, φωνάζω από τότε στον εαυτό μου. Πρόσεξε καλά! Κάνε ότι θέλεις, αλλά πρόσεξε. Ποτέ αδικία!!. Είναι τεράστιο έγκλημα, το χειρότερο. Το βροντοφώναξε και το δίδαξε ο ίδιος ο Χριστός!…
27.09.07
Η αρχική ιδέα είναι να αποτυπώσω στο κείμενο αυτό τις σκόρπιες σκέψεις και απόψεις μου για διάφορα θέματα που με αφορούν. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω. κυρίως γιατί δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. αλλά και γιατί κουράζομαι πρώτα σωματικά και, σαν επακόλουθο, πνευματικά.
Είναι και η απειρία μου με το PC. Χρειάζομαι πολύ εξάσκηση και απ’ όσο ξέρω τον εαυτό μου, η υπoμονή και η αίσθηση του καθήκοντος δεν υπήρξαν ποτέ προτερήματά μου. Άλλωστε, δεν νομίζω ότι σαν άτομο χαρακτηρίζομαι από τα προτερήματά μου. Εκείνα που με καθορίζουν σαν χαρακτήρα, πιστεύω ότι είναι τa αρκετά ελαττώματα που έχω και που υπηρετώ με συνέπεια.
Νομίζω ότι τώρα πια, σαν απόμαχος, η θεωρία της ‘ήσσονος προσπάθειας’ μου ταιριάζει ‘γάντι’.
Δεν πίεσα ποτέ αρκετά, όσο χρειαζόταν, τον εαυτό μου, ώστε να φθάσω κάποια στιγμή στην επιτυχία κάποιων στόχων. Δεν είχα ποτέ στόχους.
Σαν νέος, το μόνο που μ΄ ενδιέφερε ήταν μια δική μου αντίληψη τού πως να γεύoμαι καθημερινά την χαρά της ζωής. Και οι χαρές αυτές άλλαζαν με τα χρόνια και τις συνθήκες της ζωής μου. Το αρχικά άτακτο παιδί, πέρασε στο στάδιο του ανεύθυνου μαθητή και του πρωταθλητή της κοπάνας και της αντιγραφής. Με κόπους και θυσίες των γoνιών μου, όχι δικές μου, πήρα και ένα ‘χαρτί’ λυκείου [σημερινό].
Βέβαια, ήξερα τι γινόταν, δεν ήμουν ανυποψίαστος, ούτε αφελής. Αλλά εκείνα τα χρόνια [1945 και μετά] ο κόσμος και μάλιστα ο ελληνικός μικρόκοσμος περισσότερο, έχοντας μόλις βγει από τις πικρές εμπειρίεςτου B΄ Παγκόσμιου Πόλεμου ψαχνόταν για την επιβίωση, δεν υπήρχαν περιθώρια για όνειρα και σχέδια. Η χαρά των νέων της εποχής μου ήταν το γήπεδο, το καφενείο, τα πάρτι και βέβαια ο έρωτας.
Όμως, τα πιο πολλά παιδιά φρόντιζαν κουτσά –στραβά να βρουν κάποια δουλειά ή να μάθουν μια τέχνη έστω εμπειρικά. Τα ΙΕΚ ήταν άγνωστα τότε, κάποιες σχολές –κυρίως νυχτερινές- μηχανικών ή ηλεκτρολόγων λειτουργούσαν και πέραν αυτών το χάος. Άνοιξαν κάποια στιγμή και οι ανώτερες σχολές, αλλά υπήρχε [παράλληλα] και ο εμφύλιος πόλεμος που έδωσε τη χαριστική βολή στα παιδιά των ανθρώπων της λαϊκής τάξης, που ήταν και οι ηττημένοι του εμφύλιου.
Πήρα φόρα και ρισκάρω να δώσω μια ‘'μαγική εικόνα’' για τον εαυτό μου. Δεν ήμουν εγώ ένα από αυτά τα πολλά παιδιά και τους νέους. Ανήκα στην άλλη τάξη, των νικητών. Δεν με αδίκησε ποτέ και κανείς, είχα όλες τις προϋποθέσεις και τις οικογενειακές "αβάντες". Ο δρόμος ήταν ανοιχτός για μένα και όλη η οικογένεια περίμενε κάτι από το πρώτο της αγόρι. Νέοι που ήθελαν να σπουδάσουν δεν το έκαναν, γιατί είτε δεν είχαν τα μέσα, είτε δεν είχαν το απαραίτητο "Χαρτί Κοινωνικών Φρονημάτων" . Ένα χαρτί , ένα παλιόχαρτο και όμως… Τότε [1945] και μετά, για πολλά-πολλά χρόνια, εγώ περιφερόμουν από χαρά σε γλέντι και από τα τσιγάρα στα χαρτιά και τις γκόμενες. Χωρίς ντροπή και αναστολές "ξάφριζα" τη μάνα μου, την Ματίνα, έπαιρνα τον κόπο του πατέρα μου [πλοίαρχος στο δικό του καράβι] και το έπαιζα Ρουμπιρόζα [ο play boy της εποχής] και όπως αργότερα με φώναζαν οι φίλοι, το "καπετανόπουλo".
Θα πείτε τώρα, μα καλά τολμάς και τα θυμάσαι και μάλιστα να τα "δίνεις" και γραπτώς όλα αυτά τα σιχάματα; Τολμώ, γιατί τώρα, στα 77 χρόνια μου, κάνω την "απογραφή" μου και διαπιστώνω με σιγουριά, ότι παρ’ όλα αυτά τα λάθη και τις "προδοσίες", ανθρώπους δεν πείραξα, τη τιμή τους δεν την λεηλάτησα, και ποτέ δεν αδίκησα κανένα. Τον εαυτό μου κατέστρεφα, τη δική μου ζωή δυσκόλευα, όμως έστω αργά κάποια στιγμή την έφερα στα ίσια. Χάθηκα πάλι μέσα στις σκέψεις μου...
Δεν ήξερα από την αρχή τι ήθελα να γράψω, σας το είπα από την αρχή. Προφανώς τίποτα αξιόλογο για τον εαυτό μου. Όμως θα κλείσω με ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
Το οφείλω σε εκείνους τους φίλους που απέκτησα εκείνα τα όμορφα και συγχρόνως απαίσια χρόνια. Φίλους σωστούς, που ήταν ήδη "χαντακωμένοι" και "στιγματισμένοι", παιδιά τίμιων ανθρώπων και που χρεώθηκαν [για τα πιστεύω τους και μόνο] με εξορίες 3-4 ετών στα 25 χρόνια τους. Τι πιο φυσικό από το να μισήσουν, έστω να αντιπαθήσουν, ένα "πλουσιόπαιδο" της παρέας του καφενείου, που εκπροσωπούσε την τάξη που τους είχε χαντακώσει τη ζωή.
Την απάντηση την έδωσε, όπως πάντα συμβαίνει, η ίδια η ζωή. Εκείνοι πρώτοι με πλησίασαν και σύντομα χωρίς να το καταλάβω καλά-καλά με έβαλαν στην καρδιά τους κι εγώ στη δική μου. Ποτέ δεν έκαναν πολιτική καθοδήγηση, ούτε υπαινιγμούς για ταξικές διακρίσεις. Τα θέματά μας ήταν για τα βάσανα των άλλων, όχι τα δικά τους, τα ανυπέρβλητα. Για τα δικά μου προβλήματα ανησυχούσαν και με συμβούλευαν, προσπαθώντας να μου πουν ότι "χάνομαι", ότι δεν πάει άλλο, ότι κάτι πρέπει να κάνω...
Εγώ από την μεριά μου, άρχισα από "επαναστάτης χωρίς αιτία", να συνειδητοποιώ άλλα πράγματα για τη ζωή των ανθρώπων. Μέρα με την μέρα άρχισα να κρίνω και να συγκρίνω, διαπιστώνοντας μέσα μου την κοινωνική αδικία που βίωναν. Αυτοί ήθελαν και δεν μπορούσαν, εγώ μπορούσα και δεν ήθελα ή δεν έκανα τίποτα άλλο από το να ξοδεύω ασύστολα τη ζωή μου , χωρίς σκοπό. Ένα απέραντο γλεντοκόπημα , ένας "χαροκόπος", όπως με αποκάλεσε τότε μια επώνυμη χαρτορίχτρα του Πειραιά.
Θα έπρεπε να είχα ήδη αναφέρει ότι όλα αυτά συνέβαιναν στον Πειραιά, μια εργατούπολη κατοικημένη κυρίως από πρόσφυγες και ναυτεργάτες. Εξ ου και ο διάχυτος σεβασμός προς τον πατέρα μου και τη φαμίλια μας. Πέρασαν μερικά χρόνια για να αλλάξω σιγά-σιγά τη ρότα μου. Δεν ήταν εύκολο, ούτε απλό. Οι κακές παρέες που συνυπήρχαν και η δύναμη κάποιων εξαρτήσεών, με έκαναν να καθυστερώ … Χαθήκαμε ακριβώς τότε που ήμουν έτοιμος να βαδίσω μαζί τους στα ίσια. Με αξιοπρέπεια.
Ο Θύμιος μπάρκαρε με τη βοήθεια του πατέρα μου. Μέχρι τότε δεν μπορούσε να βγάλει ούτε φυλλάδιο… Ο Τάκης βρήκε την αγάπη σε μια παλιά του συντρόφισα, την Ελένη και αυτοεξορίστηκαν στη Κάρπαθο, τη πατρίδα του πατέρα του.
Ο Σπύρος, πέθανε στα 30 του από φυματίωση [καλπάζουσα, όπως είπαν οι γιατροί στη μητέρα του]. Πατέρα δεν είχε. Είχε φύγει κι αυτός από την ίδια αρρώστια , όντας πολλά χρόνια στη φυλακή και την εξορία, για τα πιστεύω του και μόνο.
Στο μεταξύ, είχαμε ήδη βιώσει και οι τέσσερις τον θάνατο του απείρως καλύτερου όλων μας, του μεγάλου "αμαρτωλού", τού Γιάννη τού «Πενηνταράκια». Άυτή όμως, είναι μιά άλλη ιστορία που κάποια στιγμή θα βρω τη δύναμη να τη ζωντανέψω στο μυαλό μου και να τη μεταφέρω στο γυαλί.
Άνθρωπε, φωνάζω από τότε στον εαυτό μου. Πρόσεξε καλά! Κάνε ότι θέλεις, αλλά πρόσεξε. Ποτέ αδικία!!. Είναι τεράστιο έγκλημα, το χειρότερο. Το βροντοφώναξε και το δίδαξε ο ίδιος ο Χριστός!…
27.09.07
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
R30 - Σκέψεις και Γραπτά
radical30 Παρ 02 Απρ 2010, 07:17
Ένας παππούς για τα εγγόνια του και όλα τα νέα παιδιά.
Φαίνεται πως αρχίζω να ξεμωραίνω. Δεν εξηγείται διαφορετκά...
Τα τελευταία χρόνια, από τον Οκτώβρη του '07 συγκεκριμένα, ξεκίνησα ένα ακόμη ταξίδι, αυτή τη φορά όχι επαγγελματικό και κατά πως φαίνεται, τούτο θα είναι και το τελευταίο μου. Και ίσως το ωραιότερο όλων, παρ ότι μοναχικό. Δεν είναι πως το επιδίωξα να γίνει έτσι, αλλά δεν γίνεται να υπάρξει κάποια ζωντανή παρέα. Νοερά, και με τα ντεσιμπέλ της φαντασίας μου στο φούλ, ταξιδεύω και βλέπω και γράφω ό,τι γράφω, πάντα με μια παρέα κάθε φορά. Εξαρτάται από το που βρίσκομαι, τι παραστάσεις έχω, τι μου κέρδισε το ενδιαφέρον, τι όνειρο είδα και πως ξύπνησα. Και σέβομαι τη νοερή μου παρέα, όποια κι' αν είναι. Την ελέγχω, αλλά δεν τη προδίδω ποτέ. Μπορώ να την κοιτάω στα μάτια με καθαρή συνείδηση. Τα "σύκα σύκα", όπως έμαθα από παιδί στο σπίτι μας και δεν το ξέχασα ποτέ μέχρι τώρα. Και έτσι θα πάει όσο ζω... Δεν ξεχνάω ποτέ ότι "Τα Στερνά Τιμούν Τα Πρώτα".
Μ΄αυτά και μ΄αυτά, είναι που άρχισα να την ψωνίζω! Βλέπεις, αυτά που βλέπω είναι πολλά. Είναι όμορφα, είναι χαρούμενα, είναι μοιραία, είναι τραγικά, είναι και ανεπανάληπτα. Ακόμη κι από εμένα τον ίδιο! Είναι εικόνες, είναι καταστάσεις, είναι γεγονότα, είναι εποχές. Είναι ο Πόλεμος του ΄40, είναι η Κατοχή, είναι η Αντίσταση, είναι η Απελευθέρωση, είναι ο Εμφύλιος και και και. Είναι Άνθρωποι, είναι Ζώα, είναι η Φαμίλια μου, είναι οι Φίλοι μου, είναι η Δουλειά μου, είναι το Παν. Ειναι οι Αναμνήσεις μου. Η ζωή μου δηλαδή. Γιατί τιι άλλο είναι ο άνθρωπος, άραγε, πέρα από τις αναμνήσεις του; Εγώ λέω: "πες μου τις αναμνήσεις σου, να σου πω ποιός είσαι". Και δεν το θεωρώ αντιγραφή, παράφραση ναι.
Δεν θέλει και πολύ, ξέρεις, να τη ψωνίσει ένας γέρος και να πιστέψει πως, εκεί στη σκιά, η φιγούρα που "βλέπεϊ" είναι η Αθηνά, η θεά της Σοφίας, που του γνέφει κάτι σαν: "Καλά τα πας, συνέχισε, σκέψου, θυμίσου, μίλα, γράψε, μη φοβάσαι, φτάνει νάσαι ειλικρινής".
Κάπου έχω διαβάσει: "Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις μύχιες σκέψεις σου. Βρες το θάρρος να γράψεις, να μιλήσεις, ν' ακουστείς, αν νομίζεις πως έχεις κάτι να πεις".
Κάπως έτσι δηλαδή ξεκίνησα να γράφω τις αλήθειες μου. Αυτό μόνο μπορώ να κάνω άλλωστε τώρα πια, απομονωμένος όπως είμαι στο λόφο του Πόρτο Ράφτη, που βιώνω τα ύστατα χρόνια μου. Όμως ποιός θα με "ακούσει", ποιός θα με διαβάσει, ποιός έχει τη διάθεση ή/και το χρόνο να ασχοληθεί μαζί μου και με τις ιστορίες μου; 'Εχω, ευτυχώς, το internet και τα blogs, αλλά εδώ είναι άλλα κόλπα. Είμαι ένας άνθρωπος παλαιάς κοπής, βλέπεις, άπραγος σ' αυτά. Αδιέξοδο; Όχι, βέβαια, αν συνεχίσω να γράφω και να αναπολώ. Κάποια στιγμή, αυτός υπολογιστής θα φθάσει στα χέρια κάποιου δικού μου ανθρώπου και ελπίζω πως μπορεί να ρίξει τότε μια ματιά, πριν τα στείλει στο καλάθι των αχρήστων, κυριολεκτικά. Αλλά αυτή είναι μια προοπτική που με τρομάζει, δεν θέλω να συμβούν έτσι τα πράγματα. Εγώ θέλω να ακουστώ και μάλιστα ΤΩΡΑ.
ΤΩΡΑ είναι η ώρα, η εποχή, οι καιροί! Tώρα που κάτι φαίνεται στην άκρη του τούνελ, μια χλωμή προς το παρόν, αλλά ευδιάκριτη αχτίδα ελπίδας για ΑΛΛΑΓΗ. Ας προσπαθήσουν κυρίως οι νέοι Έλληνες, γιατί αυτούς αφορά το μέλλον, αλλά και γιατί δεν αρκεί η πείρα και η λογική. Χρειάζεται ζωντάνια, κουράγιο, μαχητικότητα, πάθος, μαζικότητα, όραμα και προοπτική στις σκέψεις και τις πράξεις. Και αυτό είναι που θέλω να ΦΩΝΑΞΩ στα νέα παιδιά, κορίτσια και αγόρια. Να συμμετέχω θέλω και να βοηθώ. 'Οχι σαν ινστρούκτορας αλλά σαν αρωγός. Είμαι πράγματι γέρος στα χρόνια, αλλά νοιώθω νέος, σύγχρονος, στο μυαλό και τη ψυχή.
ΜΑΖΙ ΣΑΣ ΘΕΛΩ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ, ΓΙΑΤΙ ΕΧΩ ΕΓΓΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΡΟΜΑΖΩ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΑΣ.
Και κλείνοντας ας θυμήσω στους νοερούς φίλους μου (> Indira Gandhi):
- Πρόσεξε τις σκέψεις σου, γίνονται λόγια.
- Πρόσεξε τα λόγια σου, γίνονται πράξεις.
- Πρόσεξε τις πράξεις σου, φτιάχνουν χαρακτήρα.
- Πρόσεξε τον χαρακτήρα σου, καθορίzει τη μοίρα σου...
radical30
σ.σ. Γράφτηκε πέρσι τον Οκτώβρη, μετά τη ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του μικρού Αλέξη....[/font]
Φαίνεται πως αρχίζω να ξεμωραίνω. Δεν εξηγείται διαφορετκά...
Τα τελευταία χρόνια, από τον Οκτώβρη του '07 συγκεκριμένα, ξεκίνησα ένα ακόμη ταξίδι, αυτή τη φορά όχι επαγγελματικό και κατά πως φαίνεται, τούτο θα είναι και το τελευταίο μου. Και ίσως το ωραιότερο όλων, παρ ότι μοναχικό. Δεν είναι πως το επιδίωξα να γίνει έτσι, αλλά δεν γίνεται να υπάρξει κάποια ζωντανή παρέα. Νοερά, και με τα ντεσιμπέλ της φαντασίας μου στο φούλ, ταξιδεύω και βλέπω και γράφω ό,τι γράφω, πάντα με μια παρέα κάθε φορά. Εξαρτάται από το που βρίσκομαι, τι παραστάσεις έχω, τι μου κέρδισε το ενδιαφέρον, τι όνειρο είδα και πως ξύπνησα. Και σέβομαι τη νοερή μου παρέα, όποια κι' αν είναι. Την ελέγχω, αλλά δεν τη προδίδω ποτέ. Μπορώ να την κοιτάω στα μάτια με καθαρή συνείδηση. Τα "σύκα σύκα", όπως έμαθα από παιδί στο σπίτι μας και δεν το ξέχασα ποτέ μέχρι τώρα. Και έτσι θα πάει όσο ζω... Δεν ξεχνάω ποτέ ότι "Τα Στερνά Τιμούν Τα Πρώτα".
Μ΄αυτά και μ΄αυτά, είναι που άρχισα να την ψωνίζω! Βλέπεις, αυτά που βλέπω είναι πολλά. Είναι όμορφα, είναι χαρούμενα, είναι μοιραία, είναι τραγικά, είναι και ανεπανάληπτα. Ακόμη κι από εμένα τον ίδιο! Είναι εικόνες, είναι καταστάσεις, είναι γεγονότα, είναι εποχές. Είναι ο Πόλεμος του ΄40, είναι η Κατοχή, είναι η Αντίσταση, είναι η Απελευθέρωση, είναι ο Εμφύλιος και και και. Είναι Άνθρωποι, είναι Ζώα, είναι η Φαμίλια μου, είναι οι Φίλοι μου, είναι η Δουλειά μου, είναι το Παν. Ειναι οι Αναμνήσεις μου. Η ζωή μου δηλαδή. Γιατί τιι άλλο είναι ο άνθρωπος, άραγε, πέρα από τις αναμνήσεις του; Εγώ λέω: "πες μου τις αναμνήσεις σου, να σου πω ποιός είσαι". Και δεν το θεωρώ αντιγραφή, παράφραση ναι.
Δεν θέλει και πολύ, ξέρεις, να τη ψωνίσει ένας γέρος και να πιστέψει πως, εκεί στη σκιά, η φιγούρα που "βλέπεϊ" είναι η Αθηνά, η θεά της Σοφίας, που του γνέφει κάτι σαν: "Καλά τα πας, συνέχισε, σκέψου, θυμίσου, μίλα, γράψε, μη φοβάσαι, φτάνει νάσαι ειλικρινής".
Κάπου έχω διαβάσει: "Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις μύχιες σκέψεις σου. Βρες το θάρρος να γράψεις, να μιλήσεις, ν' ακουστείς, αν νομίζεις πως έχεις κάτι να πεις".
Κάπως έτσι δηλαδή ξεκίνησα να γράφω τις αλήθειες μου. Αυτό μόνο μπορώ να κάνω άλλωστε τώρα πια, απομονωμένος όπως είμαι στο λόφο του Πόρτο Ράφτη, που βιώνω τα ύστατα χρόνια μου. Όμως ποιός θα με "ακούσει", ποιός θα με διαβάσει, ποιός έχει τη διάθεση ή/και το χρόνο να ασχοληθεί μαζί μου και με τις ιστορίες μου; 'Εχω, ευτυχώς, το internet και τα blogs, αλλά εδώ είναι άλλα κόλπα. Είμαι ένας άνθρωπος παλαιάς κοπής, βλέπεις, άπραγος σ' αυτά. Αδιέξοδο; Όχι, βέβαια, αν συνεχίσω να γράφω και να αναπολώ. Κάποια στιγμή, αυτός υπολογιστής θα φθάσει στα χέρια κάποιου δικού μου ανθρώπου και ελπίζω πως μπορεί να ρίξει τότε μια ματιά, πριν τα στείλει στο καλάθι των αχρήστων, κυριολεκτικά. Αλλά αυτή είναι μια προοπτική που με τρομάζει, δεν θέλω να συμβούν έτσι τα πράγματα. Εγώ θέλω να ακουστώ και μάλιστα ΤΩΡΑ.
ΤΩΡΑ είναι η ώρα, η εποχή, οι καιροί! Tώρα που κάτι φαίνεται στην άκρη του τούνελ, μια χλωμή προς το παρόν, αλλά ευδιάκριτη αχτίδα ελπίδας για ΑΛΛΑΓΗ. Ας προσπαθήσουν κυρίως οι νέοι Έλληνες, γιατί αυτούς αφορά το μέλλον, αλλά και γιατί δεν αρκεί η πείρα και η λογική. Χρειάζεται ζωντάνια, κουράγιο, μαχητικότητα, πάθος, μαζικότητα, όραμα και προοπτική στις σκέψεις και τις πράξεις. Και αυτό είναι που θέλω να ΦΩΝΑΞΩ στα νέα παιδιά, κορίτσια και αγόρια. Να συμμετέχω θέλω και να βοηθώ. 'Οχι σαν ινστρούκτορας αλλά σαν αρωγός. Είμαι πράγματι γέρος στα χρόνια, αλλά νοιώθω νέος, σύγχρονος, στο μυαλό και τη ψυχή.
ΜΑΖΙ ΣΑΣ ΘΕΛΩ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ, ΓΙΑΤΙ ΕΧΩ ΕΓΓΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΡΟΜΑΖΩ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΑΣ.
Και κλείνοντας ας θυμήσω στους νοερούς φίλους μου (> Indira Gandhi):
- Πρόσεξε τις σκέψεις σου, γίνονται λόγια.
- Πρόσεξε τα λόγια σου, γίνονται πράξεις.
- Πρόσεξε τις πράξεις σου, φτιάχνουν χαρακτήρα.
- Πρόσεξε τον χαρακτήρα σου, καθορίzει τη μοίρα σου...
radical30
σ.σ. Γράφτηκε πέρσι τον Οκτώβρη, μετά τη ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του μικρού Αλέξη....[/font]
Έχει επεξεργασθεί από τον/την radical30 στις Σαβ 24 Απρ 2010, 08:02, 2 φορές συνολικά
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93 -
Παρόμοια θέματα» ΣΚΕΨΕΙΣ και ΓΡΑΠΤΑ
» Σκέψεις και γραπτά...
» ΣΚΕΨΕΙΣ και ΓΡΑΠΤΑ
» Σκέψεις και Γραπτά
» ΣΚΕΨΕΙΣ και ΓΡΑΠΤΑ
» Σκέψεις και γραπτά...
» ΣΚΕΨΕΙΣ και ΓΡΑΠΤΑ
» Σκέψεις και Γραπτά
» ΣΚΕΨΕΙΣ και ΓΡΑΠΤΑ
Radical30 World :: Περιεχόμενα :: κλικ > Το Blog/Forum Radical World - Περιεχόμενα :: ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ - ΓΝΩΜΕΣ - ΑΠΟΨΕΙΣ - ΚΡΙΣΕΙΣ :: Η "γωνιά" του Radical30
Σελίδα 1 από 1
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
» Forsaken-2015 ******
» The First Grader *******
» Περί των "Κοινών Αγαθών"
» Ο δικός μου "χιονάνθρωπος"
» Δημήτρης Βαρδαβάς
» Η "Νονά"