Γιατί απασφάλισε ο χερ Σόιμπλε;

Τι συμβαίνει λοιπόν; Γιατί απασφάλισε ο χερ Σόιμπλε; Τι είναι αυτό που τον σπρώχνει να πει για τους Έλληνες όσα δεν θα έλεγε ποτέ για τους Βέλγους, τους Ισπανούς, τους Γάλλους ή τους Πορτογάλους; Ασφαλώς δεν είναι μίσος, ούτε απλά θυμός αυτό που εκπέμπει για τους Έλληνες. Πολιτική είναι η αιτία. Μέχρι τώρα -πιθανόν- ο χερ Σόιμπλε πίστευε ότι η πολιτική στην Ευρώπη είναι κάτι σαν το ποδόσφαιρο, όπου παίζουν πολλοί αλλά στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί. Τώρα διαπιστώνει ότι σαν αποτελέσματα «παίζουν» και η έντιμη ισοπαλία και η αξιοπρεπής ήττα.

Μέχρι τώρα, ίσως θεωρούσε ότι οι πολίτες ψηφίζουν όχι για να εγκρίνουν ή να αλλάξουν πολιτικές, αλλά γιατί δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν. Τώρα διαπιστώνει ότι οι Έλληνες ψήφισαν για να αλλάξουν πολιτικές και το εννοούν.

Μέχρι τώρα, ουδείς είχε διανοηθεί να αμφισβητήσει ευθέως το… αλάθητο της σημερινής γερμανικής πολιτικής στην Ευρώπη. Τώρα συνέβη κι αυτό, από μια νεογέννητη κυβέρνηση στην Ελλάδα. Κι αυτό δεν το αντέχει ο Σόιμπλε, αυτό «ξυπνά» μέσα του τον Ηρώδη και ενεργοποιεί τα αντανακλαστικά του. Γι' αυτό και επιχειρεί, «πνίγοντας» την Ελλάδα, να «πνίξει την κυβέρνησή της και να μετατρέψει το «φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ» από παράδειγμα προς μίμηση, σε παράδειγμα προς αποφυγή στην Ευρώπη.

Από τον Γκαίτε στον Σόιμπλε
Και δεν το κάνει μόνος του ο Σόιμπλε, το κάνει η Γερμανία. Ίσως ποτέ άλλοτε στη σύγχρονη Ιστορία, η διεθνής εικόνα μιας χώρας δεν ήταν τόσο ταυτισμένη με τις επιλογές, τις ιδέες ακόμα και την ιδιοσυγκρασία ενός ανθρώπου. Ακούς Γερμανία και -δυστυχώς - το μυαλό σου δεν πάει αυτομάτως στον Καντ, τον Μαρξ ή τον Γκαίτε. Ούτε στον Αϊνστάιν, τον Νίτσε ή τον Μπρεχτ. Δεν πάει στον Μπαχ και τον Μπετόβεν, ούτε στη Μαρλέν Ντίτριχ, τον Βέντερς, τον Φασμπίντερ ή στον νομπελίστα Γκίντερ Γκρας. Δεν σκέφτεσαι αμέσως ούτε τον Σουμάχερ, ούτε τον Μπεκενμπάουερ, ούτε καν την Κλόντια Σίφερ.

Ακούς Γερμανία και εννοείς Σόιμπλε!!

Ασφαλώς και πρόκειται για ισχυρή προσωπικότητα, που δύσκολα σκιαγραφείται. Φυσιογνωμικά, έχει κάτι το απροσδιόριστο. Μοιάζει περισσότερο με άκακο γεράκο, παρά με το σκληρό γεράκι της γερμανικής μηχανής. Συνήθως είναι βλοσυρός, «πέτρινος» και μάλλον απλησίαστος. Δείχνει να έχει πάρει διαζύγιο με το χαμόγελο. Στις λίγες φορές που χαμογελά, το χαμόγελό του ούτε ζεστό είναι ούτε κρατάει πολύ. Γίνεται ένα αδιόρατο μειδίαμα υπεροχής και πονηρίας.

Είναι φανερό -και λογικό- ότι η απόπειρα δολοφονίας εναντίον του, δεν τον καθήλωσε απλά στο αναπηρικό καροτσάκι, σημάδεψε ανεξίτηλα και την προσωπικότητά του. Πριν εξέπεμπε αυτοπεποίθηση και έδινε την εντύπωση ενός ευθυτενή πολιτικού, προορισμένου για μεγάλα πράγματα από πρώτους ρόλους. Μετά η εικόνα αυτή θόλωσε. Έμεινε το παράπονο αλλά και μια λανθάνουσα υπεροψία ότι παραμένει ικανός για τα ίδια μεγάλα πράγματα, έστω και από δεύτερους ρόλους. Λένε ότι έχει πολλές ευαισθησίες, οι οποίες όμως δύσκολα διακρίνονται. Θεωρείται φανατικός ευρωπαϊστής, αρκεί στο τέλος να κερδίζουν οι... Γερμανοί.

Εμφανίζεται άτεγκτος και κουνάει το δάχτυλο στους απανταχού ‘’διεφθαρμένους’’, αν και ο ίδιος υπήρξε πρωταγωνιστής σε μεγάλο σκάνδαλο διαφθοράς. Είναι ένας από τους πρωτεργάτες της νομισματικής ενοποίησης, φανατικός οπαδός της «σκληρής γραμμής» και της πειθαρχίας στην οικονομία, κύριος διαμορφωτής του σημερινού μοντέλου της Ευρώπης των δύο ταχυτήτων, που θέλει τα χρέη και τα ελλείμματα του φτωχού Νότου, να γίνονται κέρδη και πλεονάσματα για τον πλούσιο Βορρά.

Αυτός είναι ο Σόιμπλε. Το σύγχρονο πρόσωπο της Γερμανίας. Μιας μεγάλης χώρας, με πλούσια αλλά και ‘’βαριά’’ Ιστορία. Που, αν και γνωρίζει και έχει αποκηρύξει όσα έχει προκαλέσει στην Ευρώπη, τώρα δείχνει να αγνοεί, και μάλιστα επιδεικτικά, κάτι πολύ σημαντικό: Ότι η σημερινή της ευημερία, στηρίχθηκε στη «μεγαλοθυμία» των αντιπάλων της στον Πόλεμο, αφού διέγραψαν τα μισά της χρέη στην περίφημη σύνοδο του Λονδίνου το 1953. Και μεταξύ αυτών ήταν και η Ελλάδα.

Ε, δεν κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί. Ειδικά σε όλους τους πολέμους - που η ίδια έχει προκαλέσει, στο τέλος έχει πάντα γνωρίσει την ήττα…


πηγή: Εφ. η Αυγή