Πόλεμος και Ειρήνη

ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ

Έχοντας γεννηθεί το 1930, γίνεται σαφές πως αν διέθετα λίγο περισσότερο από ένα κουκούτσι μυαλό, θα μπορούσα να γράψω ή να μιλήσω για μια κοσμοϊστορικά μεγάλη αλλά και κρίσιμη περίοδο, της Ευρωπαϊκής σύγχρονης Ιστορίας.

Δεν χρειάζεται να ανατρέξω στην α' ή β' βιβλιογραφία για να υποστηρίξω αυτά που έχω εμπεδώσει μέσα μου, σαν καταστάλαγμα των όσων βίωσα, είδα ή άκουσα, στα εβδομήντα οκτώ χρόνια της ζωής μου. Εκείνο που με αποτρέπει από μια τέτοια φιλόδοξη ενέργεια, είναι η λογική σεμνότητα της ηλικίας. Σοβαρά!

Καλά λοιπόν, ας μη γράψω Ιστορία! Μπορώ όμως να μιλάω στο όνομά της, χωρίς φανατισμούς και δογματισμούς. Βλέπεις, δεν με άγγιξαν ποτέ τέτοιες βαριές ασθένειες. Ανήκα πάντα μόνο στον εαυτό μου, τη φαμίλια μου και τους ανθρώπους που αγάπησα ή/και εκτίμησα. Ιδέες είχα και μάλιστα αρκετές, αλλά ποτέ δεν μου δημιούργησαν μια πίστη. Περισσότερο τις είχα για να σκέπτομαι, να τις μετρώ, να τις αλλάζω, να τις αναθεωρώ. Κομουνιστής δεν υπήρξα ποτέ, οπότε δεν πίστεψα ποτέ και στο αλάθητο

Τη μεταπολίτευση σε παγκόσμιο επίπεδο, την έχετε ζήσει κι εσείς που με διαβάζετε τώρα δα. Εννοώ τη περίοδο της κατάρρευσης του λεγόμενου "Σοσιαλιστικού Μοντέλου", που ξεκίνησε με τη πτώση του "Τοίχους του Αίσχους" στο Βερολίνο και συνέχισε με τη διάλυση της κραταιάς Σοβιετικής Ένωσης. Δεν συνέβη τίποτα τότε! Καμιά δραματική εξέλιξη δεν ακολούθησε, αυτή την άρδην αλλαγή του παγκόσμιου πολιτικού σκηνικού. Λες και είχε καταρρεύσει η "παράγκα των Μητρόπουλων" και όχι ολόκληρο Ανατολικό Μπλόκ, που περιελάμβανε ακόμη και τη μισή σημερινή Μεγάλη Γερμανία, την Ανατολική!

Υπήρξαν μάλιστα τότε και φωνές ανακούφισης, πολύ περισσότερες από δυσαρέσκειας. Πολύ λίγοι πολίτες (γιατί εμείς δεν μιλάμε σαν πολιτικοί) στη πλευρά του λεγόμενου Δυτικού Κόσμου, είχαν αντιληφθεί τη φάκα. Όλοι έβλεπαν το τυρί: τη πτώση του "κόκκινου" Φασισμού. Η φάκα, βέβαια, ήταν η ολοκληρωτική επιβολή του άλλου Φασισμού, του Καπιταλισμού, με τα "χρώματα" της Ίριδας αυτός. Το pax Americana!

Ναι! Χάθηκε, εξαφανίστηκε έτσι, στο "ντούκου", η πράγματι κακόηχη αλλά πολύτιμη για όλα τα μη προνομιούχα Έθνη "Ισορροπία του Τρόμου"… Ακολούθησε με ταχύτητα και ακρίβεια πυραύλου, η αποκαλούμενη "Παγκοσμιοποίηση", ο φερετζές, σαν να λέμε, του σημερινού Αμερικανικού Ιμπεριαλισμού. Δηλαδή, για να θυμηθώ τη γιαγιά μου, τη Δήμητρα, η επικράτηση του Σατανά και της Βασιλείας του Χρήματος, των Ωβραίων, όπως με δίδασκε εκείνη τότε, πριν 70 τόσα χρόνια.

Σήμερα, μια δεκαετία περίπου μετά τα παραπάνω συγκλονιστικά γεγονότα, νέα δεινά για την ανθρωπότητα προβάλουν στον ορίζοντα. Αυτή τη φορά δεν πρόκειται για Ιδεολογική σύγκρουση δύο εκ διαμέτρου αντίθετων παρατάξεων. Κανείς, αυτή τη φορά, δεν ομιλεί για ανταγωνισμό ανάμεσα σε Έθνη, Κράτη, Πατρίδες, Δημοκρατίες και Σοσιαλισμούς.

Τώρα δεν υπάρχει Χώρα ή Λαός που θα πάρει τα δίκαια του ενός ή του άλλου, με ιδεολογικοπολιτικά κριτήρια. Τώρα, στις μέρες μας, οι αντίπαλοι όλων μας σαν άτομα, λαοί και κοινωνίες, είναι οι ίδιοι οι πολιτικοί και οικονομικοί μας Ταγοί. Είναι οι Κυβερνήσεις μας, οι Τράπεζες μας, τα Χρηματιστήρια μας, οι Πολυεθνικές μας, η ίδια η Οικονομία κάθε Χώρας, ξεχωριστά και όλες μαζί, που αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο της κατάρρευσης και της χρεωκοπίας.

Ένα εφιαλτικό σενάριο, δηλαδή, όπου το 70% των πολιτών, ανεξαρτήτως χώρας, πολιτεύματος, κοινωνικής και οικονομικής τάξης και ιδεολογίας, κινδυνεύει να χάσει ένα μεγάλο μέρος της με κόπους και θυσίες αποκτηθείσης αποταμίευσης τους, από τη μια μέρα στη άλλη. Η ανεργία και η φτώχια θα εκτιναχθεί και η λεγόμενη Μεσαία Τάξη θα εξελιχθεί σε Τάξη Νεόπτωχων, του 21ου Αιώνα. Για την Εργατική Τάξη, τους φτωχούς μεροκαματιάρηδες και την Αγροτιά, ας μη γίνει λόγος, γιατί φοβάμαι πως... θα με πάρουν τα κλάματα!

Δεν ξέρω πως έφτασα σήμερα, να καταπιαστώ με ένα τόσο σκληρό, μακάβριο θα το χαρακτήριζα, θέμα. Αράδα την αράδα, με μόνο εφόδιο το ένστικτο, την πείρα και το πολιτικό μου κριτήριο, γλίστρησα σε αναλύσεις που και ο ίδιος αμφιβάλω για το σωστό ή το λάθος τους. Η ζωή θα δείξει, όπως έλεγε ο Χαρίλαος (ένας ήταν ο Χαρίλαος). Αλλά θα κλείσω με μια δήλωση, που ορκίζομαι πως είμαι έτοιμος να την τηρήσω στο ακέραιο:

ΑΝ ΥΠΑΡΞΟΥΝ 1000 ΕΛΛΗΝΕΣ, ΝΕΩΤΕΡΟΙ ΑΠΟ ΜΕΝΑ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΟΙ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΝ ΕΝΑ ΝΕΟ ΕΑΜ, ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΣ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ ΚΑΙ ΘΥΣΙΑ. ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΝΑ ΧΑΣΩ ΤΙΠΟΤΑ (έχω και παραέχω), ΑΛΛΑ ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΒΙΩΜΑ Η ΡΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΠΡΙΝ 60 ΟΛΑΚΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ:

"Στα έργα μιας ολόκληρης ζωής κάθε ανθρώπου, Τα Στερνά Τιμούν Τα Πρώτα".


@radical30
Πόρτο Ράφτη 05:30 12 Οκτ. 2008

****************

Διαβάζοντας αυτό το κείμενο σήμερα (τυχαία), μετά δηλαδή από έξι (6) ολόκληρα χρόνια, και ο πιο μετριόφρων έλληνας πολίτης να ήμουν, θα το χαρακτήριζα προφητικό. ‘Όμως, μη πιστεύοντας σε προφήτες και θεούς, μου βγάζω το καπέλο. Μόνο σε ένα σημείο βγήκα λάθος: ότι σ’ αυτά τα έξι χρόνια, που το ένα ήταν χειρότερο από το προηγούμενο, δεν βρέθηκαν όχι οι 1000 έλληνες, αλλά ούτε οι 100, που θα έβαζαν σε δοκιμασία την αλαζονική (?) μου δήλωση για δράση και θυσία… Μα τίποτα; Κανείς;

@Radical30