Ποιος κυβερνά αυτόν τον κόσμο;

Γιατί η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ μόνο μέσα στην ΕΕ έχει ελπίδες να υλοποιηθεί


Μερικά ουσιώδη συμπεράσματα από τις ευρωεκλογές και - επιτέλους - μια βαθιά πολιτική προσέγγιση και σύγκριση του ευρωσκεπτικισμού Δεξιάς και Αριστεράς. Η δύναμη της παγκοσμιοποίησης και ειδικότερα του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου προκαλεί αντιστάσεις και νεκρανάσταση του εθνικισμού της Δεξιάς -το μεταναστευτικό ρεύμα είναι μόνο η συγκεκριμένη αφορμή για την εθνική περιχαράκωση - και υποχώρηση του κοσμοπολιτισμού και της "ανοιχτής κοινωνίας" της Αριστεράς.

Η περαιτέρω ομοσπονδιοποίηση της ΕΕ είναι η μόνη ελπίδα για τα ξεχωριστά κράτη που μόνα τους δεν μπορούν πια να αποφασίζουν για τον εαυτό τους - αυτή είναι και η μόνη ελπίδα και το μόνο περιβάλλον για μια φιλελεύθερη, οικολογική και αριστερή επίλυση της κρίσης: η δύναμη εν τη ενώσει! Ο άλλος δρόμος είναι η υποχώρηση στα εθνικά σύνορα και η παράδοση στους εθνικισμούς που ευνοούν τους δυνατούς, όσο είναι δυνατοί...

Στην πραγματικότητα κανένα ευρωπαϊκό έθνος δεν έχει από μόνο του καμιά ελπίδα απέναντι στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον - ακόμη και η Γερμανία που αξιοποιεί τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα (που ποτέ δεν θα αποκτούσε χωρίς το κούρεμα του χρέους της το 53) και πολεμά ωφελιμιστικά την ομοσπονδιοποίηση σήμερα, δεν θα ανήκε στους G8 αν ήταν μόνη της - και τελικά ο οικονομικός της εθνικισμός σκάβει και τον δικό της λάκκο παρασιτώντας την οικονομία των εταίρων της και εμποδίζοντας την κοινή ανάπτυξη. Η αμοιβαιοποίηση χρεών και πλεονασμάτων που πρεσβεύει η αριστερά είναι και ο σύντομος δρόμος προς την ομοσπονδία - αλλά και η αριστερά σήμερα μόνο ως ευρωπαϊκή δύναμη έχει πιθανότητες υλοποίησης της πολιτικής της.

09:14 | 09 Ιουν. 2014
Γιώργος Παπασπυρόπουλος

--------------------------------------------

Ποιος κυβερνά αυτόν τον κόσμο;

του Γκάρι Γιάνγκ / the guardian

Όλο και και πιο αδύναμα τα κράτη απέναντι στις πολυεθνικές επιχειρήσεις


Την ίδια νύχτα του 2002 που κέρδισε τις προεδρικές εκλογές της Βραζιλίας, ο Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα προειδοποίησε τους υποστηρικτές του: "Μέχρι εδώ ήταν εύκολα. Τα δύσκολα αρχίζουν τώρα". Δεν είχε άδικο. Ως επικεφαλής του αριστερού Εργατικού Κόμματος εξελέγη με βάση τις υποσχέσεις του για την καταπολέμηση της φτώχειας και την αναδιανομή του πλούτου.

Έναν χρόνο νωρίτερα, το κόμμα ειχε δώσει στη δημοσιότητα ένα κείμενο υπό τον τίτλο "Μια αλλη Βραζιλία είναι εφικτή" περιγράφοντας το βασικό του πρόγραμμα. Στην ενότητα "Η Αναγκαία Ρήξη" υποστήριζε:
"Σχετικά με το εξωτερικό χρέος, που σήμερα είναι κυρίως ιδιωτικό, θα είναι απαραίτητο να καταγγείλουμε τη συμφωνία με το ΔΝΤ, έτσι ώστε να απελευθερώσουμε την οικονομική πολιτική από τους περιορισμούς που επιβάλλει στην ανάπτυξη και την υπεράσπιση των εμπορικών συμφερόντων της Βραζιλίας".

Στον δρόμο όμως για την τελετή ορκωμοσίας του Λούλα, το αόρατο χέρι της αγοράς έσκισε τις προεκλογικές υποσχέσεις και τράβηξε τ' αυτί της χώρας για την απερίσκεπτη δημοκρατική επιλογή της. Στους τρεις μήνες που μεσολάβησαν από τις εκλογές μέχρι την ανάληψη των καθηκόντων από τον νέο πρόεδρο, το νόμισμα της Βραζιλίας βούλιαξε κατά 30%, έξι δισεκατομμύρια δολάρια ζεστού χρήματος εγκατέλειψαν τη χώρα και ορισμένοι οίκοι αξιολόγησης χαρακτήρισαν τα βραζιλιάνικα κρατικά ομόλογα ως υψηλού κινδύνου.

"Είμαστε στην κυβέρνηση, αλλά όχι στην εξουσία" σχολίασε ένας στενός συνεργάτης του Λούλα, ο Φράι Μπέτο. "Η εξουσία σήμερα είναι παγκόσμια. Είναι η εξουσία των μεγάλων επιχειρήσεων και του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου".
Η περιορισμένη ικανότητα των εθνικών κυβερνήσεων να ακολουθήσουν οποιουσδήποτε στόχους που δεν έχουν πρώτα επικυρωθεί από το διεθνές κεφάλαιο και τους εκπροσώπους τους δεν είναι πια μόνο ο σταυρός που πρέπει να κουβαλάμε, είναι ο σταυρός πάνω στον οποίο μας έχουν καρφώσει. Το έθνος - κράτος αποτελεί ακόμη τη βασική δημοκρατική οντότητα. Με δεδομένη όμως την έκταση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, είναι φανερό ότι δεν έχει πια τη δυνατότητα να εκπληρώσει αυτόν τον στόχο.

"Από πολλές απόψεις, οι επιχειρήσεις είναι περισσότερο κεντρικοί παράγοντες από τα κράτη στις διεθνείς υποθέσεις" γράφει ο Μπέντζαμιν Μπάρμπερ. "Τις αποκαλούμε πολυεθνικές. αλλά θα ήταν ακριβέστερο αν μιλούσαμε για... μετα-εθνικές, δι-εθνικές ή ακόμη και αντεθνικές. Γιατί απεχθάνονται την ιδέα των εθνών όπως και οτιδήποτε άλλο που τους θέτει περιορισμούς όσον αφορά τον χρόνο ή τον χώρο".

Δεν είναι μια νέα αντίφαση. Στην πραγματικότητα είναι ακριβώς επειδή όλα αυτά συνεχίζονται για περισσότερο από μια γενιά που ο πολιτικός κυνισμός εντείνεται. "Η κρίση επικεντρώνεται ακριβώς στο γεγονός ότι το παλιό πεθαίνει και το καινούργιο δεν μπορεί να γεννηθεί" υποστήριζε ο Ιταλός μαρξιστής Αντόνιο Γκράμσι. "Στο ενδιάμεσο διάστημα εμφανίζονται διάφορα αρρωστημένα συμπτώματα".

tvxs.gr