Η κυβερνητική πολιτική ισοπεδώνει τη μεσαία τάξη

Η κυβερνητική πολιτική ισοπεδώνει τη μεσαία τάξη
Γιώργος Κύρτσος

Το τελευταίο διάστημα η κυβερνητική ηγεσία επιλέγει την πόλωση, προκειμένου να συσπειρώσει τους υποστηρικτές της και να ρίξει τις ευθύνες για την επιδείνωση της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης στον ΣΥΡΙΖΑ και άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης. Ο κ. Τσίπρας και οι συνεργάτες του κατηγορούνται, σε κάθε ευκαιρία, ότι απειλούν τη «διάσωση» της ελληνικής οικονομίας, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν τα καλώς εννοούμενα συμφέροντα των «νοικοκυραίων». Στο κατηγορητήριο προστίθεται, από την πλευρά της κυβέρνησης, η υποτιθέμενη κατανόηση που δείχνουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στη νέα γενιά της πολιτικής τρομοκρατίας, εμποδίζοντας έτσι την πολιτική, κοινωνική απομόνωσή της.

Πολιτική μπλόφα χωρίς διάρκεια

Η κυβερνητική επιθετικότητα εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων δυνάμεων της αντιπολίτευσης στο όνομα της μεσαίας τάξης, είναι μια πολιτική μπλόφα χωρίς μέλλον. Αυτοί που πανηγυρίζουν για τη συγκράτηση της δημοσκοπικής πτώσης της ΝΔ και τη δημοσκοπική ισορροπία που έχει επιτευχθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, χάνουν τη γενική εικόνα. Ο κ. Σαμαράς και οι συνεργάτες του έχουν στραφεί, με πρωτοφανή βιαιότητ, κατά της κοινωνικής βάσης της ΝΔ. Με την πολιτική που εφαρμόζουν, ισοπεδώνουν, στην κυριολεξία, τη μεσαία τάξη, με την ευρεία έννοια του όρου, και τους μικρομεσαίους.

Κάνουν ακριβώς αυτό για το οποίο κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αντεπιτίθεται, διαφοροποιώντας τους πολιτικούς της ΝΔ σε κεντροδεξιούς, με ειδική αναφορά στους υποστηρικτές του κ. Καραμανλή, και σε σκληροπυρηνικούς δεξιούς, με ειδική αναφορά στον κ. Σαμαρά. Ο ΣΥΡΙΖΑ ελίσσεται, σε επίπεδο τακτικής, με τον ίδιο απαράδεκτο τρόπο που ελίσσεται η ΝΔ. Ανακαλύπτει ξαφνικά την κρυφή γοητεία του νεοκαραμανλισμού, ο οποίος έχει τεράστιες ευθύνες για το σημερινό δημοσιονομικό και οικονομικό αδιέξοδο.

Ανεξάρτητα πάντως από τους ελιγμούς τακτικής των επιτελείων των δύο μεγάλων κομμάτων, συντελείται δραματική αλλαγή στην ίδια τη σύνθεση της ελληνικής κοινωνίας, η οποία θα περάσει αναπόφευκτα και στη διαμόρφωση του συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων. Πολλοί από αυτούς που θα αλλάξουν κοινωνική κατηγορία και θα περάσουν από τη μεσαία τάξη στους μη προνομιούχους συμπολίτες μας, θα ριζοσπαστικοποιηθούν και θα αναζητήσουν πολιτική στέγη στον ΣΥΡΙΖΑ ή άλλα κόμματα της Αριστεράς. Θα υπάρξουν όμως και πολλοί απελπισμένοι οι οποίοι θα βρεθούν από τη μεσαία τάξη στο απόλυτο περιθώριο και θα επιλέξουν να ενισχύσουν τη δυναμική της Χρυσής Αυγής.

Εάν η κυβέρνηση Σαμαρά είχε τη στοιχειώδη πολιτική σοβαρότητα και κάποια ελευθερία κινήσεων, σε σχέση με την τρόικα, θα εγκατέλειπε «εδώ και τώρα» μια πολιτική που ροκανίζει με εντυπωσιακή ταχύτητα την κοινωνική βάση της κεντροδεξιάς.

Στουρνάρας, ο νέος ένοχος

Για να λειτουργήσει ο ετερόκλητος κυβερνητικός συνασπισμός, χρειάζεται τη διαρκή κατασκευή ενόχων. Πριν από λίγες εβδομάδες, ο τέλειος ένοχος ήταν ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου. Η δημόσια συζήτηση για τη διαχείριση της λίστας Λαγκάρντ περιορίστηκε σκόπιμα, με κυβερνητική πρωτοβουλία, στο ποιος διέγραψε –εάν τελικά διέγραψε– τα ονόματα 2-3 συγγενών του κ. Παπακωνσταντίνου από τη λίστα, ενώ βέβαια το θέμα ήταν η κάλυψη των 2.000 φορολογούμενων της λίστας με πολιτική ευθύνη του κ. Παπακωνσταντίνου αλλά και του κ. Βενιζέλου, ο οποίος τον διαδέχτηκε στο υπουργείο Οικονομικών.

Στο πλαίσιο λοιπόν του διαρκούς αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, στήνεται μια πολιτική διαμάχη γύρω από το εάν καλώς ή κακώς επιβάλλει ο υπουργός Οικονομικών κ. Στουρνάρας πρόσθετους φόρους στα ακίνητα.
Ο τελευταίος επιμένει ότι δεν πρόκειται για την επιβολή πρόσθετων φόρων, αλλά για τη διαχείριση και την απλοποίηση των φόρων που ήδη έχουν επιβληθεί στην ακίνητη περιουσία.

Με βάση τις υποχρεώσεις που ανέλαβαν ο κ. Σαμαράς, ο κ. Βενιζέλος και ο κ. Κουβέλης έναντι της τρόικας, πρέπει να εισπραχθούν 2,9 δισ. ευρώ από τη φορολογία των ακινήτων το 2012, να αυξηθεί το ποσό στα 3,2 δισ. το 2013 και να συνεχιστεί η είσπραξη 2,9 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση μέχρι και το 2016. Στην ουσία πρόκειται για τη μονιμοποίηση του «χαρατσιού» Βενιζέλου που επιβλήθηκε το φθινόπωρο του 2011, σε μια προσπάθεια της τότε ελληνικής κυβέρνησης να βελτιώσει τις σχέσεις της και να συνεννοηθεί με τους «υπαλλήλους», όπως χαρακτηριστικά τους αποκαλούσε ο κ. Βενιζέλος, της τρόικας.

Επομένως, έχουμε ένα φόρο που επιβλήθηκε με πρωτοβουλία του σημερινού προέδρου του ΠΑΣΟΚ και μονιμοποιείται με πρωτοβουλία του κ. Σαμαρά, ο οποίος μέχρι τα τέλη του 2011 συνήθιζε να καταγγέλλει την υπερφορολόγηση των ακινήτων και να προειδοποιεί για τις φοβερές συνέπειες που θα είχε στην πραγματική οικονομία.

Με τη μονιμοποίηση του «χαρατσιού» Βενιζέλου, η ακίνητη περιουσία μετατρέπεται από οικονομική και κοινωνική εξασφάλιση της μεσαίας τάξης, αλλά και των μη προνομιούχων συμπολιτών μας, σε ένα ασήκωτο φορολογικό φορτίο. Σε μια χώρα όπου το ποσοστό ιδιοκατοίκησης ξεπερνάει το 80%, η φορολογική μεταχείριση των ακινήτων θα έπρεπε να είναι πιο ήπια, για να συμβάλει στην επανεκκίνηση της οικονομίας και στην αποτροπή της συρρίκνωσης της μεσαίας τάξης. Έχουμε φτάσει στο σημείο να ισοπεδώνει οικονομικά η κυβέρνηση, στην οποία κυριαρχεί η ΝΔ, τη μεσαία τάξη και να την υπερασπίζεται με τις δημόσιες παρεμβάσεις του ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Τσίπρας.

Το τέλος των μικρομεσαίων

Το μένος της κυβέρνησης κατά της μεσαίας τάξης, δεν περιορίζεται βέβαια στη φορολογική επίθεση κατά της ακίνητης περιουσίας, αλλά αφορά και την κακομεταχείριση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.

Σε μια περίοδο κατά την οποία το κοινωνικό σύνολο επιβαρύνεται με ένα ποσό της τάξης των 50 δισ. ευρώ, στο όνομα της ανακεφαλαιοποίησης του τραπεζικού συστήματος, το τελευταίο έχει σταματήσει τη χρηματοδότηση της πραγματικής οικονομίας με ανταγωνιστικούς όρους. Οι περισσότερες μικρομεσαίες επιχειρήσεις δεν χρηματοδοτούνται πλέον από το τραπεζικό σύστημα, αλλά και αυτές που το επιτυγχάνουν βρίσκονται αντιμέτωπες με τιμωρητικά επιτόκια, που πλησιάζουν συχνά το 13%. Οι τράπεζες δεν δανείζουν χρήματα σε επιχειρήσεις που δεν είναι ήδη πελάτες τους. Σε όσες ανήκουν στο πελατολόγιό τους, αποφεύγουν να προσφέρουν κεφάλαια κίνησης, αμφισβητώντας, στις περισσότερες περιπτώσεις, την προοπτική και τη βιωσιμότητά τους, λόγω κατάρρευσης ολόκληρων κλάδων της οικονομίας.

Αποφεύγουν επίσης να διευκολύνουν μικρομεσαίες επιχειρήσεις με σημαντικό δανεισμό, ενώ και οι εγγυήσεις που προσφέρονται από τους ιδιοκτήτες τους αντιμετωπίζονται με αρνητικό τρόπο από τους αξιολογητές των τραπεζών, γιατί πρόκειται, κατά κανόνα, για ακίνητα η αξία των οποίων εμφανίζει τάσεις συρρίκνωσης. Ο μέσος πολίτης χρεώνεται ένα ποσό της τάξης των 5.000 ευρώ για να καλυφθεί το κόστος της επανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, η μέση τετραμελής οικογένεια αναλαμβάνει ένα φορολογικό φορτίο 20.000 ευρώ, όμως οι τράπεζες αδυνατούν να καλύψουν στοιχειωδώς τις ανάγκες της πραγματικής οικονομίας.

Τα κυβερνητικά στελέχη που δέχονται πολιτική πίεση στο συγκεκριμένο θέμα –πρόσφατο παράδειγμα ο υπουργός Ανάπτυξης κ. Χατζηδάκης, παραπέμπουν στις αντιρρήσεις που έχει η τρόικα για την πιστωτική διευκόλυνση των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων και γενικότερα τη χαλάρωση της οικονομικής πολιτικής που ακολουθείται. Αυτοί που κυβερνούν, που είναι οι ίδιοι που έριξαν έξω τη χώρα μέσα από «γαλάζιες» και «πράσινες» κυβερνητικές τετραετίες, δηλώνουν τώρα πλήρη αδυναμία να επηρεάσουν την πολιτική που εφαρμόζεται σε θετική κατεύθυνση.

Η Ελλάδα κατέχει ήδη το ευρωπαϊκό και παγκόσμιο ρεκόρ ανεργίας, με ποσοστό που αγγίζει το 27% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, και οι περισσότεροι έγκυροι αναλυτές προβλέπουν ότι το ποσοστό ανεργίας θα σπάσει το φράγμα του 30% στο άμεσο μέλλον. Τα «λουκέτα» των μικρομεσαίων επιχειρήσεων οδηγούν και στην περιθωριοποίηση εκατοντάδων χιλιάδων εργαζόμενων σε αυτές.

Αποκαλυπτικά για τη συρρίκνωση της μεσαίας τάξης και τη γενικότερη υποβάθμιση της ελληνικής οικονομίας στην Ε.Ε., είναι και τα στοιχεία που περιέχονται σε έκθεση της Eurobank. Σύμφωνα με αυτά, το επίπεδο διαβίωσης στην Ελλάδα, ως ποσοστό έναντι του επιπέδου διαβίωσης των χωρών της Ε.Ε. των «15», από 85,2% που είχε φτάσει το 2009, υποχώρησε στο 73% το 2011 και αναμένεται να συρρικνωθεί στο 65%-66% μέχρι τα τέλη του 2014. Από άποψη συγκριτικής ανάπτυξης σε σχέση με την Ε.Ε. των «15», η Ελλάδα ήδη έχει επιστρέψει στα επίπεδα της δεκαετίας του ’80.

Τα ακίνητα απαξιώνονται και υπερφορολογούνται, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις «στραγγαλίζονται» από το βαριά επιδοτούμενο τραπεζικό σύστημα, με αποτέλεσμα να σπάει η ανεργία το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, και η Ελλάδα απομονώνεται στο εσωτερικό της Ευρωζώνης, εφόσον το επίπεδο ανάπτυξής της μένει τραγικά πίσω σε σχέση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.

Το άλλοθι της νέας τρομοκρατίας

Σε μια περίοδο κατά την οποία η κυβερνητική πολιτική προκαλεί ανυπέρβλητα προβλήματα στη μεσαία τάξη, ο επικοινωνιακός, πολιτικός μπαμπούλας του ΣΥΡΙΖΑ αποκτά ολοένα μεγαλύτερη σημασία. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι οπωσδήποτε επικίνδυνος για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια, ώστε να μπορέσει η κυβέρνηση Σαμαρά να προσφέρει στο μεγάλο της θύμα, που είναι η μεσαία τάξη, κάποιας μορφής πολιτική εξυπηρέτηση. Με βάση αυτή την αξιοπερίεργη επιχειρηματολογία, τα θύματα της κυβερνητικής πολιτικής πρέπει να στηρίξουν τον κ. Σαμαρά, τον κ. Βενιζέλο και τον κ. Κουβέλη, για να μην πάθουν κάτι χειρότερο (από τον "μπαμπούλα).

Το σενάριο όμως που θέλει τον ΣΥΡΙΖΑ πολιτική «εφεδρεία» της νέας γενιάς τρομοκρατών, είναι εξαιρετικά πρόχειρα γραμμένο. Η νέα γενιά τρομοκρατών, δεν έχει κοινωνική ή πολιτική σχέση με το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ. Ουσιαστικά πρόκειται για νεαρά άτομα που κινήθηκαν στον στενό ή ευρύτερο κύκλο του δολοφονηθέντος το Δεκέμβριο του 2008 Αλέξη Γρηγορόπουλου. Με τις οικογένειές τους να ζουν στα βόρεια προάστια και να είναι ευκατάστατες, αντιδρούν στην παράλογη αστυνομική βία.

Το αστικό κράτος, με τα στεγανά που έχει δημιουργήσει και το μαζικό ρουσφέτι, που έχει διαλύσει όλες τις δημόσιες υπηρεσίες, συμπεριλαμβανόμενης της ΕΛ.ΑΣ., κατάφερε να μετατρέψει τους έφηβους της μεσαίας αστικής τάξης σε φανατικούς πολέμιούς του, που δηλώνουν την ώρα της σύλληψής τους, αιχμάλωτοι πολέμου. Οι εικοσάρηδες στους οποίους στηρίζεται η ανάπτυξη της πολιτικής τρομοκρατίας θεωρούν, εαυτούς αναρχικούς και δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ, την ευρύτερη Αριστερά και το μαζικό κίνημα. Κατά την άποψή μας, είναι πιο κοντά στον Κουέντιν Ταραντίνο απ’ ό,τι στους μεγάλους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες και τους εκφραστές τους.

Οι μεσοαστοί έφηβοι που συγκλονίστηκαν από την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, τείνουν να μετατραπούν σε δημόσιο κίνδυνο
με ευθύνη της κυβέρνησης Καραμανλή και της κυβέρνησης Σαμαρά. Όπως και να το κάνουμε, η δολοφονία «άτακτων» εφήβων που είχαν την ατυχή έμπνευση να περάσουν από τα Εξάρχεια και ο βασανισμός των «αιχμαλώτων πολέμου» από επαγγελματικά ακατάλληλους αστυνομικούς, διευκολύνουν την ανάπτυξη μιας νέου τύπου πολιτικής τρομοκρατίας. Όμως και αυτή –όπως η ισοπέδωση της μεσαίας τάξης– είναι αποτέλεσμα κυβερνήσεων
στις οποίες κυριαρχεί η ΝΔ.

Με την ίδια ευκολία, που η κυβέρνηση Σαμαρά αποδίδει τις συνέπειες της οικονομικής της πολιτικής στις πολιτικές επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθεί να φορτώσει την ευθύνη για την ανάπτυξη της νεολαιίστικης, μεσοαστικής τρομοκρατίας στις δυνάμεις της Αριστεράς. Θεωρούμε αυτού του είδους την επιχειρηματολογία εντελώς αβάσιμη και εξαιρετικά επικίνδυνη, εφόσον αναδεικνύει το αδιέξοδο της κυβερνητικής πολιτικής και την κακή πολιτική πρόθεση του επιτελείου του Μαξίμου.