ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΡΔΑΒΑΣ

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Mου αρέσει, είναι η αλήθεια, να μιλάω για τη ζωή μου και όσα βίωσα, όμως δεν προσπαθώ
να πω πως ήμουν κάποιος ξεχωριστός. Από δέκα (10) ετών, το 1940, έπαψα να είμαι παιδί. 'Εζησα τον πόλεμο του '40, τη γερμανική κατοχή, την εθνική αντίσταση, την "απελευθέρωση" - που δεν έγινε ποτέ στην ουσία, τον εμφύλιο. Δούλεψα σκληρά, έκανα οικογένεια, απέκτησα δύο αγόρια και δύο εγγόνια, χώρισα και έκανα δεύτερο γάμο.

Βίωσα ακόμα την Αποστασία, τη Χούντα, την πτώση του Θρόνου, τη Μεταπολίτευση (!). Είδα τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ  να καταστρέφουν τη χώρα, το ΚΚΕ να γίνεται ρεζίλι και τους κομμουνιστές να γίνονται "γιαλατζί". Σήμερα, στα 84 μου χρόνια πια, έχω καταλήξει ότι οι εποχές δημιουργούν τους ανθρώπους τους και όχι το αντίθετο.

Τώρα ζω απομονωμένος με την Ελευθερία και τα τρία σκυλιά μας, ψηλά στο λόφο του Πόρτο Ράφτη και βιώνω τη β' γερμανική κατοχή, μέσω ΕΕ και ΔΝΤ. Δεν ελπίζω τίποτα, δεν έχω τρόπο να αντιδράσω και λυπάμαι για όσα θα ακολουθήσουν.

Μακάρι να μη προφτάσω να τα δω, αλλά αυτό σημαίνει ότι δεν θα ζήσω πάνω από κανά δυο χρόνια ακόμα... Και δεν θέλω να πεθάνω, ρε γαμώτο!!!!!


@radical30


**************

Είναι πια η ώρα της απόλυτης αποκάλυψης. Οτιδήποτε έχει γραφτεί από εμένα σ΄αυτό το PC, είναι απόλυτα ειλικρινές και αφτιασίδωτο. Τώρα όμως ο χρόνος τελειώνει, το αισθάνωμαι. Και έτσι νοιώθω, την ανάγκη της τελικής μου εξομολόγησης. Ενώπιος ενωπίω!!! Θα πρέπει επομένως, να καταθέσω και τις άσχημες, τις επώδινες και "σκοτεινές" πλευρές του χαρακτήρα μου και των πράξεών μου. Σαν να πούμε τις "αμαρτίες" μου, αλλά όχι με την θρησκευτική έννοια της λέξης.

Αν πάρω σαν γράδο τις Δέκα Εντολές, μια μόνο έχω παραβεί: την "Ου μοιχεύσεις". Άρα έχω το δικαίωμα να θεωρώ τον εαυτό μου αναμάρτητο; Θα απαντήσω στον εαυτό μου, Ναι! Γιατί η μοιχεία, είναι από τη φύση της αμφιλεγόμενη. Υπάρχουν κοινωνίες, άρα και Νόμοι και Θρησκείες, που επιτρέπουν τη πολυγαμία. Πως εγώ να δεχθώ, ότι ανήκω σε κάποια κοινωνία που γνωρίζει και πράττει πάντα το σωστό; Δεν μπορώ, γιατί έχω καταλήξει πως είναι θέμα καθαρά "νομικό".

Αν δεν υπάρχει άλλη λύση, ώστε να εξασφαλίσω το αναμάρτητο, προτιμώ να πάω να πεθάνω στην Αίγυπτο π.χ., όπου θεωρούμαι ντε φάκτο αθώος και όχι εδώ στο τόπο μου, ή στο Ισραήλ, όπου οι θρησκείες μας συμφωνούν ότι είμαι "ένοχος". Και γιατί να δεχθώ πως ο Θεός του Ισραήλ είναι σοφότερος, ας πούμε από τον Μωάμεθ ή τον Αλλάχ. Δεν λέω από τον Δικό μας, γιατί εμείς και οι Εβραίοι έχουμε τον ίδιο Θεό. Η μοναδική διαφορά μας με τους εβραίους, είναι στον "υιό" του Θεού.

Τον οποίο εκείνοι, στη "δίκη" του, δεν τον δέχθηκαν σαν "γιό", αλλά σαν "ψευδομεσσία" και "αναρχικό". Και έτσι τον κατεδικασαν και τον σταυρώσαν... Εμείς όμως, οι χριστιανικοί, πιστέψαμε τη Μαγδαλινή, πως όντως τον είδε αναστημένο να της μιλάει, μεταμφιεσμένος σε ασπρομάλλη γέροντα και τον λατρέψαμε, έκτοτε, σαν Θεάνθρωπο!

Όχι σαν άνθρωπο, που ήταν!! Ούτε σαν Δάσκαλο ή Προφήτη, που κι αυτά ήταν! Όχι, αυτά δεν αρκούσαν επικοινωνιακά, έπρεπε να είναι "θεάνθρωπος", γιός του Θεού (μέσω ενός λευκού κρίνου), δηλαδή.

Ένας "super star", με άλλα λόγια. Που εκτός από την ουμανιστική διδασκαλία του, έπρεπε να κάνει και θαύματα, ακόμη και νεκραναστάσεις, γιατί, κατ' αυτούς (ποιουςWink δεν αρκούσε ο Λόγος του, οι Παραβολές του και η Διδασκαλία του για Αγάπη, Ανοχή, Ειρήνη και Συμπόνια. Στην ουσία, πλαστογραφώντας τον, απλά τον μυθοποίησαν και στάλαξαν στις ψυχές των Πιστών του την αμφιβολία και τα άδολα ερωτηματικά.

Αλλά σκέφτεται κανείς και τη θέση της Μαρίας; Τι είδους γυναίκα ήταν η Μαρία, εκτός από Μάνα του Ιησού, που είναι το μόνο σίγουρο; Ήταν σύζυγος ή ερωμένη του Ιωσήφ, του οποίου κανείς δεν απορρίπτει την ύπαρξη. Αν ήταν σύζυγος του Ιωσήφ, τότε δεν ισχύει η παρθενία. Αν ήταν το δεύτερο, άστα να πάνε.

Και ο Ιωσήφ; Τι ήταν ο Ιωσήφ; Το φλερτ της Μαρίας, ώστε να υπάρχει υπόνοια παρθενίας, και άρα ήταν ανέραστος; Και αν ήταν, όπως πιστεύω εγώ, ο φυσικός πατέρας του Ιησού, γιατί θα πρέπει να τον κρύψουμε κάτω από το χαλί; «Πίστευε και μη ερεύνα» είναι η απάντηση των "χριστιανών" ιερέων, σε αυτά τα άδολα αλλά υπαρκτά ερωτήματα.


[Ε, Δημήτρη! Το θέμα είναι "επικοινωνιακό", γιατί το ψάχνεις, κακό κάνεις στον εαυτό σου και στους άλλους που κάθονται και σε ακούνε, παλιάνθρωπε, σατανιστή, αμαρτωλέ radical30!!!!]


Να τη πάλι η αμαρτία, που ζητάει τον κολασμό μου σαν αιρετικό! Γιατί αυτά είναι ερωτήματα αναπάντητα, μόνο αν είσαι Χριστιανός. Ενώ αν είσαι Εβραίος, όλα αυτά έχουν απαντηθεί και είναι απλά: o Ιησούς ήταν γιός του Ιωσήφ και της συζύγου του Μαρίας, αλλά μεγαλώνοντας απαρνήθηκε την Πίστη του Ισραήλ και ασκούσε παράνομη διδασκαλία στα πλήθη της φυλής του, που έτρεχαν να τον ακούσουν. Δεν ήταν τίποτα περισσότερο, παρά ένας αιρετικός, λένε οι συμπατριώτες του για τον Ιησού.

Και βέβαια, συνεχίζουν. «Άκου, αγάπα τον πλησίον σου»! Που τα βρήκε γραμμένα αυτά; Είπε τέτοια λόγια ο κοινός μας Θεός, ο σκληρός τιμωρός και υπέρτατος Κριτής; Εμείς οι χριστιανοί, δεν δείχνουμε από Μ. Δευτέρα μέχρι και τη Μ.Τετάρτη, σε όλα τα σπίτια των Χριστιανών επί της Γης, στη TV και τα σινεμά, ΟΛΗ τη Παλαιά Διαθήκη; Ακούσαμε πουθενά, από οποιονδήποτε Εβραίο ηγέτη, τέτοιου είδους νουθεσίες; Ποιός ήταν ο Νόμος του κοινού μας Θεού, όπως τον παρέδωσε στον κοινό μας πνευματικό προπάτορα, τον Εβραίο Μωησή; Δεν ήταν οι Δέκα Εντολές, που απετέλεσαν και το πρώτο δείγμα των σημερινών multipole choice;

Είδατε εκεί καμιά παραίνεση; Αν ήταν δυνατόν ένας Θεός, ο Θεός μας, να ασχοληθεί με νουθεσίες και παραβολές! Δέκα απλά, σαφή και ξεκάθαρα "ΟΥ" είναι ο υπέρτατος Νόμος του Θεού ΜΑΣ! Και από εκεί και πέρα, ας φροντίσει ο καθένας μας να βολευτεί όπως νομίζει, με τη συνείδησή του. Αν αμαρτήσει έστω και σε ένα ΟΥ, ας γνωρίζει ότι δεν θα τον κρίνει κανένας Θεός!!. Οι Εβραίοι μας παραδώσανε (κι εμείς συνεχίζουμε), το ιστορικό μοντέλο των Εκκλησιών μας. Αυτοί, ως ιερείς και εκπρόσωποι του Θεού επί της Γης, θα τον κρίνουν και θα τον καταδικάσουν πάραυτα! Γιατί μόνο αυτοί (ραββίνοι ή παπάδες, το ίδιο κάνει), γνωρίζουν την αλήθεια του Θεού και ζούνε σύμφωνα με τις Εντολές Του.

Είδατε ποτέ εσείς, κάποιο κληρικό να ψεύδεται, να κλέβει να ψευδομαρτηρεί, να μοιχεύεται, να, να, να, σσσσσσσσσού!!! Tέλος για σήμερα…


-----------

Σημ/ση: Θα συνεχιστεί κάποια στιγμή, γιατί αν δεν σταματήσω ΑΜΕΣΩΣ ΤΩΡΑ, μπορεί και να με κάψει ο Θεός για όσα του σούρνω και για το πόσο τον αγνοώ… Και όχι τίποτα άλλο, αλλά έχουμε ματς με τον ΠΑΟΚ αύριο, ΠΡΩΤΑ Ο ΘΕΟΣ!!!

@radical30

----------------------

Συνέχεια....


Και επειδή βέβαια δεν με έκαψε ο "ανύπαρκτος" θεός αλλά και ο Ολμπιακός κέρδισε τον Πάοκ, ας ολοκληρώσω τη σκέψη μου...


Λέγαμε λοιπόν για Θεούς και "θεούς", για τις Δέκα Εντολές που αποτελούν τη βάση της Εβραϊκής και Χριστιανικής Θρησκείας, είπαμε και για Αλλάχ και Μωάμεθ, μόνο για τη κόλαση δεν πρόφτασα να μιλήσω, γιατί θα ξέρω γι αυτήν μόνο όταν θα την επισκεφτώ, εν καιρώ - και αν υφίσταται. Δεν σημαίνει βέβαια πως πιστεύω στην ατιμωρησία των άδικων πράξεών μου. Κάθε άλλο μάλιστα! Καθημερινά ζω με τις τύψεις που νοιώθω, για πρόσωπα και πράγματα και τον τρόπο που τους φέρθηκα.

Μακάρι, εν τέλει, να πίστευα, πως ο όποιος κολασμός των ανθρώπων για τις επίγειες πράξεις και συμπεριφορές τους, θα γινόταν εκεί ψηλά στον Ουρανό, από τον «Πανάγαθο Θεό- Ος τα πανθ' Ορά»!

Κάτι τέτοιο θα έμοιαζε τρομερά ανακουφιστικό. Ποιός ζει ποιός πεθαίνει, λέει ο λαός. Και έτσι, συνεχίζει με τα ίδια μυαλά και τις ίδιες ή και χειρότερες συμπεριφορές, μεταθέτοντας την ύστατη Κρίση του σε ένα μακρινό και μάλλον απροσδιόριστο χρόνο. Μετά θάνατο, δηλαδή.

Είπαμε όμως, εξ αρχής, πως εδώ βρίσκομαι "ενώπιος ενωπίω" και η απόλυτη ειλικρίνεια θεωρείται ταμπού. Διαφορετικά, μια εξομολόγηση με φερετζέ και μισόλογα, δεν είναι τίποτα λιγότερο από την απόλυτη υποκρισία. Ψάχνομαι, είναι η αλήθεια, να καταγράψω τα ανομήματά μου, τα πέρα από τη μοιχεία που ομολόγησα στην αρχή, αλλά όλα τα άλλα είναι συζητήσιμα.

Bέβαια, δεν γνωρίζω τι μπορεί να μου συμβεί από εδώ και πέρα. Πάντως, αποκλείεται να κλέψω, να προδώσω, να διαβάλω, να υποκριθώ, να… Αν θα σκοτώσω, για νάμαι εντάξει μαζί σας, δεν το αποκλείω. Εξαρτάται…


Dimitris Vardavas

Τρίτη, 28 Δεκεμβρίου 2010.
https://radicalworld.forumgreek.com/forum.htm
_________________
@radical30





=========================


ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ;

Έχω αναφέρει άπειρες φορές στα ερασιτεχνικά γραπτά μου αλλά και
προφορικά στους φίλους και τους δικούς μου, μια άποψη που λέει ότι:
Οι ανθρωποι δεν είμαστε αυτό που οι ίδιοι νομίζουμε για τον εαυτό μας.
Αντίθετα, είμαστε αυτό που οι άλλοι βλέπουν σ' εμάς.

Επομένως, έχοντας διατυπώσει σε ανύποπτο χρόνο αυτές μου τις σκέψεις,
ελπίζω να κατανοήσετε και να δεχτείτε την εξήγηση, ότι παραθέτοντας εδώ
τα κέμενα που ακολουθούν, δεν το κάνω από ναρκισισμό ή καβάλα στο καλάμι
της έπαρσης. Όχι. Σας βεβαιώ.

Το κάνω, γιατί θεωρώ τιμή μου, ότι άνθρωποι αντικειμένικα ανώτεροι από εμένα,
σε μόρφωση και κοινωνική προσφορά, έγραψαν αυτές τις λίγες αλλά
απόλυτα τμητικές αράδες για μένα. Και μάλιστα όταν εγώ, σε ηλικία 83 ετών,
ακόμη πασχίζω να δώσω μιαν απάντηση στο ερώτημα: Ποιός ήσουν ρε φίλε;

@radical30


*****************************


Μαϊος 06, 2012 
Dimitris Vardavas προς Πάνο Σταθογιάννη


 
https://youtu.be/UiInOwawUoM
  
Πάνο, ελπίζω να μου συγχωρέσεις την αποκοτιά...

Δημήτρης Β.
    
  
----------------------------

Πάνος Σταθόγιαννης προς Δημήτρη Β.
 
Ειλικρινής, από καρδιάς εξομολόγηση και πολιτικά έντιμη δημόσια στάση!
Με βάθος, με λογική, με συναίσθημα και συγκίνηση...
Σε χάρηκα ιδιαίτερα, Δημήτρη
 
Οφείλω να ομολογήσω, ότι οι ίδιοι προβληματισμοί ταλανίζουν κι εμένα...
Μάλλον θα αφεθώ στο ένστικτο της τελευταίας στιγμής, όταν θα βρεθώ
μόνος πίσω από το παραβάν...
 
Σε χαιρετώ, αγαπητέ φίλε!
 
Πάνος Σ.
 
 
Dimitris V.
 
Δεν θα μπορούσε να υπάρξει μεγαλύτερη τιμή για εμένα, από τα δικά
σου παραπάνω λόγια. Τα κρατώ σαν ένα πράσημο στο στήθος μου και
σου ανταποδίδω τα συναισθήματα που τρέφω για σένα.
 
Εκτίμηση, σεβασμός, θαυμασμός για το Έργο σου και μια φιλία, που αν
και δεν δικαιολογείται εξ αποστάσεως, πίστεψέ με, υπάρχει...
 
 
************************
 
 
Facebook
 
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΦΙΛΟ ΜΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ BAΡΔABA .  
ΓΙΑ ΚΕΙΝΟΝ ΜΟΝΟ..!!!
 
από την Popi Synodinou,
Δευτέρα, 29 Αυγούστου 2011
 
 
Υπάρχουν άνθρωποι που ναι σαν βουνά, η ζωή τους από μόνη της
έχει οροπέδια, ρυάκια, ποτάμια κι απέραντες κοιλάδες. Άνθρωποι
που καθώς κύλησε η ζωή τους, αποφάσισαν καθαρά τι θα κρατήσουν
για να 'ναι τα τοπία τους, χωρίς ομίχλες, με διαυγείς ορίζοντες.
 
Υπάρχουν άνθρωποι που νιώθεις την αύρα τους να σε χαϊδεύει τρυφερά,
από την τόση αλήθεια που κουβαλούν ακούραστα σαν τα μυρμήγκια.
Σαν τα μυρμήγκια, ακούραστα!
 
Είναι πολλές φορές λυπημένοι από τα τόσα υλικά που μάζεψαν, γιατί
οι αλήθειες δεν είναι ακούραστες. Είναι ατέλειωτες κατοικίες, φτιαγμένες
από πέτρα, αίμα, αλάτι, νερό και κάπου κάπου μέλι.
Κάπου κάπου μέλι..
 
Είσαι ένας βράχος στην θάλασσα, είσαι ένα πουλί που κούρνιασε σε
ένα κλαδί που αλύπητα το κουνάει ο αγέρας..
 
Και βρέθηκες εδώ, σε μια σπηλιά όπου συμβολικά επικοινωνούν οι
άνθρωποι, κάνοντας κινήσεις βουβές γιατί λείπουν τα πρόσωπα, τα μάτια,
τα χέρια... που κρατούν νευρικά το τσιγάρο.
 
Άλλοτε αρωματίζουν τις λέξεις τους με κάτι που αυτοί δεν είναι...
Και υπάρχει πάντα η παγίδα της αυθυποβολής ή της αυτοπροβολής
ή της αλόγιστης ματαιοδοξίας και της έπαρσης.
 
Πολλές φορές και του ψυχικού νοσήματος, είτε λέγεται ναρκισσισμός,
είτε κατάθλιψη με κάλυψη.
Όλα παίζουν στο ταγάρι..όλα παίζουν στην οθόνη..
 
Σε διέκρινα από την αρχή σε τούτη την σπηλιά.
Λόγος αληθινός, ατόφιος, διαμάντια χωρίς εισαγωγές.
 
Κυρίες, κύριοι αυτός είμαι!
Και δεν τσιγκουνεύεσαι στο να εκφράζεις συναισθήματα..
 
Υπάρχει τόση αρρώστια πια στα καύκαλα τα ανθρώπινα, που η έκφραση
των συναισθημάτων μεταφράζεται πότε γραφική, πότε αδυναμία..
Ιλουστρασιόν τα περιτυλίγματα, λίγο δερμάτινη η επίστρωση στην καρέκλα
και ιδού, ο νυμφίος έρχεται και πότε πότε, ο διαγνώστης καλείται από τις
συνθήκες να γίνει ναυαγοσώστης..
 
Δεν είσαι εσύ από αυτούς που θα σκέπτονταν, αν μπορούν ένα σωσίβιο να
πετάξουν, ένα χέρι να δώσουν στην άκρη του γκρεμού να σηκώσουν τον άλλο... Έχεις τόσες αποσκευές!!
 
Κι αντί να γίνεις η αποκρουστική μορφή του ανθρώπου που δεν σηκώνει μύγα
στο σπαθί του, γιατί πολλά ξέρει, είσαι μέσα σε τούτη την σπηλιά με φως στα μάτια και στις λέξεις..
 
Παλεύεις...
Σαν τον έφηβο.
Δυνατός.
Βράχος.
 
Σήμερα με προσφώνησες κόρη σου..!!
 
Αυτό σήκωσε πολλά τσιγάρα. Και μάτια που οπωσδήποτε δεν έμειναν
κενά, ούτε γυάλινα.. Πως θα μπορούσα άλλωστε..
 
Και πως μια ανθρώπινη ενέργεια σαν σκόνη θετική, σαν χρυσή βροχή,
κάθισε στην καρδιά μου, πίσω από μια οθόνη..
 
Κι είναι η προσφώνηση σου αυτή που θα με κάνει να πάω βράδυ στην θάλασσα. Με τα πόδια όπως πάντα..
 
Θα κοιτάω πέρα τον ορίζοντα κάνοντας ευχές να είσαι πάντα γερός.
Γερός σαν βράχος..
 
Σε ευχαριστώ.
 
Για σένα.
Έπειτα για μένα.
 
Δεν ξέρω αν διαβάσεις αυτή την επιστολή..
Σε ευχαριστώ...Βαθιά.. Με αγάπη!
 
η φίλη σου,
Πόπη Συνοδινού
 
 
**********************

 
 AΦΙΕΡΩΣΗ
 
"Έχω μια πόλη"
 
 
Έχω μια πόλη που σκουριάζει και γκρεμίζεται,
μ' ένα λιμάνι σαν το χέρι το σπασμένο -
στις Συμπληγάδες μπαίνει ο ήλιος και τσακίζεται,
βγαίνει η σελήνη μ' ένα ρούχο ματωμένο.
 
Στέκουν κοπάδια τα πουλιά κι όσοι χαθήκανε
κι άλλοι που ψάχνουν κάποιο λάθος ξοδεμένο -
μέλλοντες χρόνοι που στο παρελθόν γυρίσαμε,
ένα κουβάρι μια για πάντα μπερδεμένο.
 
 
Μας έχουν μείνει μόνο κάτι τραγούδια,
που όταν τα λέμε φυτρώνουν λουλούδια
κάτι τραγούδια σαν μοιρολόγια -
κάλπικες χάντρες σε κομπολόγια.
 
Βρίσκω στη θάλασσα μπουκάλια με μηνύματα,
χαμένα λόγια σ' ανεξίτηλο μελάνι -
άλλοτε ξόρκια ναυαγών κι άλλοτε ποιήματα
καταραμένων ποιητών που 'χουν πεθάνει.
 
Έχω μια πόλη που σκουριάζει και γκρεμίζεται.
 
 
Πάνος Σταθογιάννης
29/05/2011
 
 
 
**********************************

 
 
"500 λέξεις για τον Δημήτρη Βαρδάβα"
 από Άκηs Σαντεξήs (facebook)
 
 
Είναι δύσκολο να γράψεις βιογραφία.
Να ξεκινήσεις. Μόνος.
Χωρίς να στο ζητήσoυν.

Σε πρώτο πρόσωπο ή δεύτερο να γραφεί ;
Πρέπει να τον αγαπάς, να θες να «του τα χώσεις»,
να βγάλεις από μέσα σου θυμό, θράσος, νεύρο.
Να του πεις όπως εσύ τον νοιώθεις.
Χωρίς χαϊδέματα.
Όπως πάντα γούσταρε.
Ντόμπρα, καθαρά, σταράτα, λιμανίσια.

Δεν είναι επικήδειος.
Αλλά κάποια πράγματα πρέπει να λέγονται και να γράφονται,
όταν πρέπει.
Να αναγνωρίζονται πρόσωπα, γεγονότα, καταστάσεις, την
κατάλληλη στιγμή.

Τον Δημήτρη τον γνώρισα εντυπωσιακά.
Ήταν ο παππούς Όλων μας.
Στους εικονικούς φίλους.
Και έγινε ο πατέρας μου.
Με προσέχει, με προστατεύει, με «τιμωρεί», με επιπλήττει,
με «χαστουκίζει», με τραντάζει, όταν παρεκτρέπομαι.

Μιλήσαμε 4 φορές.
Έχει διαφορετικό μέταλλο φωνής.
Ραδιοφωνικό. Και μυαλό «φονικό».
Διαβολεμένο, λαιμητόμος.
Δύσκολα να τον ξεγελάσεις.
Είδαν πολλά τα μάτια του.
Εγκλήματα πολιτικής προδοσίας:
«Κατοχή, εμφύλιος, βασιλεία, χούντα, τρικομματισμό,
οικογενειοκρατία.»

Γύρισε τον κόσμο.
Αλλά επέστρεψε στο «ποτάμι του».
Κόντρα στο ρεύμα, όπως πάντα.

Είναι δύσκολο να γράφεις για μεγαλύτερο σου.
Μπορεί να παρεξηγηθείς αν δεν έχει μοντέρνα-φρέσκα
εγκεφαλικά τοιχώματα ο συνομιλητής σου.

Μεγαλύτερος σου, σε όλα.
Τον ζηλεύω, για όσα τράβηξε.
Και τον ξέρω τόσο λίγο.
Πολλές φορές παρεκτρέπεται σαν πιεσμένη λάβα.
Το εσωτερικό του μάγμα, εκρήγνυται όταν βλέπει αδικία,
αχαριστία.
Χύνει το δηλητήριο όσο χρειάζεται, όταν είναι κόντρα στα
πιστεύω του.
Τη κρυφή μεταλλική του λάμψη, τη βλέπουν όσοι τον ζουν
καθημερινά. Από κοντά. Οι δικοί του.

Η προσωπικότητα του, είναι σαν το χιόνι, που σκεπάζεται από
την ηφαιστειακή λάβα, δεκαετίες.
Το θηλυκό του μυαλό, γεννάει συνέχεια ιδέες, αναρχικές,
φιλελεύθερες.
Είναι φίλος με Όλους.
Με τη σύντροφο του, τα παιδιά του, τα εγγόνια του.
Άραγε έχει εχθρό ;

Τον γνωρίσαμε μέσα από την οθόνη.
Και τον νιώθουμε δικό μας.
Ποιος δε θα τον ήθελε για παππού;
Ή πατέρα;
Μπορεί να πει κάποιος: «σαλιαρίζω, γλύφω, έρπω».
Αλλά αυτό μου βγαίνει.
Δεν έχω ανάγκη να το κάνω.
Δεν απευθύνομαι σε βουλευτή-βολευτή.
Ο Δημήτρης, είναι ένας από μας.
Απλός-λαϊκός.

Σίγουρα θα ζητάει, να τον κοιτάς στα μάτια, όταν του μιλάς.
Καθαρά, να μη κρύβεσαι.
Θα σε μαγκώσει με τις δαγκάνες του, αν τον κοροϊδεύεις.
Έχει ένα διπλό κουσούρι.
Καπνίζει και είναι γαύρος.
Οι άνθρωποι του, είναι: «ο Χριστός, ο Τσε, ο Γκάντι και
ο Ηλίας Πετρόπουλος.»

Έχει ψευδώνυμο: @radical30.
Χωρίς να μας πει ποτέ, τι σημαίνει.
Η βασική αρχή, η θεμελιώδης, ποια είναι στον @radical30;

Στο Πόρτο Ράφτη, είναι το λιμάνι του.
Έριξε την άγκυρα του, και πέταξε την αλυσίδα στη θάλασσα.
Σαν όλα τα ταλαιπωρημένα σκαριά, που ξεκουράζονται,
αναπολούν, διηγούνται.
Με κατεβασμένα τα πανιά, αλλά βρεγμένα τα σχοινιά της μνήμης.

Θα σε ακούμε θεϊκά.
Ξέρω ότι δε φοβάσαι το θάνατο.
Στην ηλικία σου, άλλοι έχουν γίνει γονατιστοί σάλιαγκες της
Εκκλησίας Α.Ε.
Εσύ τους έχεις τατουάζ, ανάμεσα στα σκέλια σου.

Πρέπει να είσαι ο μεγαλύτερος έλληνας κομπιουτεράς, σε ηλικία.
Πληκτρολογώντας στην αναζήτηση, υπάρχουν πάνω από 10.000
αναφορές στον Δημήτρη.
Αυτά θα μείνουν για πάντα!
Στα 82 σου, βάζεις πολλούς νέους κάτω.

Μακάρι να βρεθούμε καπετάνιε της ζωής.
«Οικογενειακά».
 
Ο γιός σου,
SADEXIS AKIS
Τρίτη, 2 Αυγούστου 2011
 
πηγή: facebook