ΠΕΡΙ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ Ε.Ε.

Φωτιά στο Stern: “Η Κίνα έδωσε φλος ρουαγιάλ στην Ελλάδα”!

http://a.media.newsbomb.gr/items/cache/ac2a2b2fcd6fce09ede725d00878e0d1_XL.jpg]

Τι κρύβεται πίσω από την αλλαγή στάσης της Γερμανίας απέναντι στην ελληνική κρίση χρέους; Σε άρθρο του στο περιοδικό Stern, o Γερμανός δημοσιογράφος Hans-Ulrich Jörges, σημειώνει την εντυπωσιακή μεταστροφή της γερμανικής πολιτικής απέναντι στο ελληνικό πρόβλημα, μετά την επίσκεψη Μέρκελ στην Κίνα, στα τέλη Αυγούστου.

Ξαφνικά όλοι στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες, δηλώνουν αποφασισμένοι να
παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη, χωρίς να αποκλείουν πλέον την επιμήκυνση του προγράμματος ή ακόμη και ένα τρίτο πακέτο βοήθειας. Ακόμη και οι πιο συντηρητικές φωνές Βαυαρών πολιτικών, που ζητούσαν τη θυσία της Ελλάδας προς παραδειγματισμό, σίγησαν.

Σύμφωνα με το συντάκτη, η μεταστροφή αυτή οφείλεται στις έντονες
παρασκηνιακές πιέσεις που ασκήθηκαν από την κινεζική ηγεσία, κατά την
επίσκεψη Μέρκελ στο Πεκίνο. Λέγεται ότι ο πρωθυπουργός Wen Jiabao,
απείλησε χωρίς περιστροφές την καγκελάριο της Γερμανίας, στις μεταξύ
τους συζητήσεις, ότι «έχουμε ήδη χάσει 30 δισεκατομμύρια στην Ελλάδα.
Εάν χάσουμε άλλα 40, δεν πρόκειται να κάνουμε τίποτα πλέον για τη
σταθεροποίηση του ευρώ».

Πέρα από την έκθεση της Κίνας στην ευρωπαϊκή κρίση χρέους, το ύψος της
οποίας δεν είναι ακριβώς γνωστό και τους φόβους για φαινόμενο ντόμινο σε
περίπτωση εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, σημαντικό ρόλο στις
κινήσεις της κινεζικής ηγεσίας, παίζει και «η στρατηγική συμμαχία» που
έχουν συνάψει Κίνα και Ελλάδα.

Σύμφωνα με το συντάκτη του περιοδικού Stern, η Κίνα έχει επιλέξει την Ελλάδα ως την « πύλη της στην Ευρώπη», με στόχο να δημιουργήσει ένα σύγχρονο «δρόμο του μεταξιού» για το παγκόσμιο εμπόριο.

Η επένδυση στο λιμάνι του Πειραιά είναι μόνο η αρχή. Ήδη οι Κινέζοι έχουν
εκδηλώσει ενδιαφέρον και για άλλα ελληνικά λιμάνια, διαπραγματεύονται
συμφωνίες με ελληνικές εταιρείες για την κατασκευή ανεμογεννητριών και
εγκαταστάσεων ηλιακής ενέργειας, ενώ ενδιαφέρονται και για το 40% του
αεροδρομίου «Ελευθέριος Βενιζέλος», μετά τη λήξη του συμβολαίου διαχείρισης που κατέχει σήμερα γερμανική εταιρεία.

Αλλά και για το λιμάνι του Πειραιά, στόχος των Κινέζων είναι, να εξελιχθεί στο μεγαλύτερο λιμάνι μεταφοράς container στη Μεσόγειο, μέσω του οποίου θα διοχετεύονται κινεζικά προϊόντα σε Ευρώπη, Βόρεια Αφρική και Μέση Ανατολή.

Εάν η Ελλάδα έβγαινε από την Ευρωζώνη, οι κινεζικές επενδύσεις θα έχαναν
μονομιάς την αξία τους. Η Κίνα θα είχε επενδύσει σε ένα αποτυχημένο κράτος, που θα βυθιζόταν στην εξαθλίωση και η υπόλοιπη Ευρώπη θα έπρεπε «να πληρώσει» γι αυτή την ζημιά!

Κλείνοντας το άρθρο του, ο Γερμανός δημοσιογράφος σημειώνει:
« Είναι πολύ πιθανό, ότι στο ευρωπαϊκό πόκερ, η Κίνα έδωσε "φλος ρουαγιάλ" στους Έλληνες. Και αυτοί δεν το έχουν πάρει είδηση, ακόμα!!!».

πηγή: newsbomb.gr
----------------------

Άραγε δεν το έχουν πάρει πράγματι είδηση; 'Η ισχύει ακόμη κα μάλιστα
τώρα ακόμη περισσότερο: το "Ανήκομεν εις την Δύσιν", το μότο δηλαδή
του "εθνοπατέρα" Κωνσταντίνου Καραμανλή;
Γιατί αν κάτι είναι σαφέστερο, από ποτέ πριν, σήμερα, "η Ελλάδα ΔΕΝ
ανήκει στους Έλληνες". Ή κάνω λάθος;

@Radical30

Σταματήστε τον κόσμο, η Ελλάδα θέλει να κατέβει!

Ένα από τα ωραιότερα άρθρα που διάβασα και που αξίζει να το διαβάσετε
κι' εσείς...

@radical30



Friedrich Wilhelm Nietzsche (Φρειδερίκος Βίλχελμ Νίτσε) : Δεν υπάρχει λαός στον κόσμο ο οποίος να έχει προσφέρει τόσα στην ανθρωπότητα όσα ο ελληνικός και να έχει καταπολεμηθεί τόσο πολύ, από τόσο πολλούς λαούς, οι οποίοι δεν προσέφεραν τίποτα σε αυτήν.

Σταματήστε τον κόσμο, η Ελλάδα θέλει να κατέβει!
Aρχίστε να γκρεμίζετε όλα τα αρχαία μνημεία και την αρχιτεκτονική της...

1. γκρεμίστε όλη την ελλαδα σε βάθος 100 μέτρα.
2. γκρεμίστε όλη την ιταλια σε βάθος 100 μέτρα.
3. αδειάσετε όλα τα μουσεια σας, απο όλον τον κόσμο.
4. γκρεμίστε καθε τι Ελληνικό απο όλο τον πλανήτη..

Έπειτα σβήστε την Ελληνική γλώσσα απο απο παντού...
1. από την ιατρική σας και την φαρμακευτική σας.
2. από τα μαθηματικά σας( γεωμετριά, άλγεβρα,..)
3. απο την φυσική σας και την χημεία
4. απο την αστρονομική σας
5. απο την πολιτική σας
6. απο την καθημερινότητα σας

Διαγράψτε τα μαθηματικά, διαγράψτε κάθε σχήμα, καντε το τρίγωνο-οκτάγωνο, την ευθεία-καμπύλη, σβήστε την γεωμετρία απο τα κτίρια σας, τους δρόμους σας, τα παιχνίδια σας, τα αμάξια σας, σβήστε την ονομασία καθε ασθένειας και καθε φαρμάκου, διαγράψτε την δημοκρατία και την πολιτική, διαγράψτε την βαρύτητα και φέρτε το πάνω κάτω, αλλαξτε τους δορυφόρους σας να εχουν τετράγωνη τροχιά, αλλάξτε ολα τα βιβλία σας (γιατι παντου θα υπάρχει και εστω μια ελληνική λέξη), σβήστε απο την καθημερινότητα σας καθε ελληνική λέξη, αλλάξτε τα ευαγγέλια, αλλάξτε το όνομα του Χριστού, που και αυτο βγαίνει απο τα Ελληνικά και σημαίνει αυτος που εχει το χρίσμα, αλλάξτε και το σχήμα κάθε ναού (να μην εχει την ελληνική γεωμετρία), σβήστε τον Μέγα Αλέξανδρο, σβήστε όλους τους Μυθικούς και Ιστορικούς ήρωες, αλλάξτε την παιδεία σας, αλλάξτε το όνομα της ιστορίας, αλλάξτε τα ονόματα στα πανεπιστήμια σας, αλλαξτε τον τρόπο γραφής σας, χρησιμοποιήστε τον αραβικό, διαγράψτε την φιλοσοφία, διαγράψτε , διαγράψτε ...

Θα πείτε "μα δεν γίνεται".

Σωστά, δεν γίνεται! Γιατί μέτα δεν θα μπορείτε να στεριώσετε ούτε μία πρόταση..

Δεν γίνεται να σβήσει η Ελλάδα , ο Έλληνας, η προσφορα μας πανω σε αυτόν τον πλανήτη..

Η πρόκληση πάντως ισχύει...


--
Zoe-Christine Themeli
MSc in International Employment Relations and Human Resource Management
London School of Economics
Mob: 07796801273

Chrysoula Moysiadou
MSc in International Employment Relations & Human Resource Management
London School of Economics

"Η μεγάλη μπλόφα"

Εδώ η έκθεση της τρόικας, εκεί η έκθεση της τρόικας, που είναι η έκθεση της τρόικας;

Εδώ και έξη περίπου μήνες, η αναβολή της παρουσίασής της θυμίζει το γνωστό παπατζίδικο παιχνίδι. Κάποιοι το συγκρίνουν με το «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Μπέκετ, άλλοι με το «Περιμένοντας τους βαρβάρους» του Καβάφη. Οι τελευταίοι τουλάχιστον, έχουν άδικο: Οι «βάρβαροι», δηλαδή οι τροϊκανοί, βρίσκονται ήδη από τον Ιούνιο στην Αθήνα, η έλευσή τους δεν ήταν όμως, όπως λέει ο ποιητής, «κάποια λύση». Και ακόμα λιγότερο λυσιτελής θα είνα,ι η έκθεση που θα παρουσιάσουν πιθανότατα στα μέσα Νοεμβρίου - και όχι μόνο επειδή διαφωνούν μεταξύ τους σε όλα τα βασικά θέματα.

«Θα είναι έκθεση-φάρσα» προβλέπει ο πρόεδρος του Οικονομικού Συμβουλίου των Χριστιανοδημοκρατών Κουρτ Λάουκ, «δεν αξίζει το χαρτί πάνω στο οποίο θα γραφτεί» αποφαίνεται η εφημερίδα «Die Welt». Άλλοι αναλυτές μιλούν για «μνημείο σκοπιμότητας», που υπηρετεί ευθέως τον στόχο των πολιτικών «αφεντικών» των τροϊκανών στις Βρυξέλλες (Κομισιόν), τη Φρανκφούρτη (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) και την Ουάσιγκτον (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο): να παραμείνει η Ελλάδα στην ευρωζώνη.

Η κριτική στην έκθεση είχε αρχίσει λίγο μετά την επίσκεψη του Αντώνη Σαμαρά στις 24 Αυγούστου στο Βερολίνο, όταν διαφάνηκε καθαρά, ότι η γερμανική κυβέρνηση είχε αποφασίσει να πει οριστικά «όχι» στην έξοδο.

Ξεκινώντας από αυτό, το περιοδικό «Der Spiegel» αποκάλυψε, ότι η νέα αποστολή της τρόικας δεν ήταν πλέον - όπως παλιότερα - να αποτυπώσει αντικειμενικά (σύμφωνα με τα τροϊκανά κριτήρια) τα χάλια της ελληνικής οικονομίας, αλλά, αντίθετα, να τα «κουκουλώσει». Η έκθεση της, τόνιζε το περιοδικό, θα έδινε το κατάλληλο «πάτημα» για τη «διάσωση» της χώρας - με πρώτο μέτρο, την εκταμίευση της δόσης των 31,5 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Ακολούθησε σωρεία παρόμοιων αποκαλύψεων, που πιστοποιούσαν ότι η συνεχιζόμενη απειλή περί «Gr-exit» (σ.σ.: έξοδο της Ελλάδας) δεν ήταν πάρα τακτικός ελιγμός - κοινώς μπλόφα.

Είναι αλήθεια, ότι μετά την εξαγγελία του Γιώργου Παπανδρέου για διεξαγωγή ευρωδημοψηφίσματος στην Ελλάδα, πολλοί ευρωπαίοι ηγέτες σκέφτονταν να του δείξουν την πόρτα της εξόδου. Όμως οι συζητήσεις αυτές κόπηκαν σύντομα με το μαχαίρι, όταν τα οικονομικά τους επιτελεία διαπίστωσαν, ότι η έξοδος θα έβαζε σε κίνδυνο ολόκληρη την ευρωζώνη.

Αλήθεια είναι επίσης, ότι και μετά την επίσκεψη Σαμαρά στο Βερολίνο, η γλώσσα των εταίρων δεν έγινε πραγματικά σαφής. Στη θέση των έμμεσων απειλών περί έξωσης μπήκε η διφορούμενη υπόσχεση περί παραμονής: «Θέλουμε να κρατήσουμε την Ελλάδα στο ευρώ, αλλά αυτό μόνο εφόσον η Ελλάδα τηρήσει τις δεσμεύσεις της» λένε από τότε.

Αυτό δεν ανταποκρινόταν ωστόσο στη νέα πραγματικότητα: Η απόφαση
τους για την παραμονή ήταν ειλημμένη - πολύ πριν αποφανθεί η τρόικα.
Γι αυτό και η έκθεση της τελευταίας θα έπρεπε να επικυρώνει την απόφαση

Υπό αυτό το πρίσμα, η διατήρηση της ασάφειας στο θέμα της «παραμονής», έχει μόνο μια εξήγηση: Τη διατήρηση της πίεσης στην Αθήνα να συνεχίσει τις «μεταρρυθμίσεις». Κι αυτό δεν θα αλλάξει προφανώς, ούτε με την ψήφιση του νέου πακέτου μέτρων από την ελληνική Βουλή την ερχόμενη Τετάρτη, ούτε με την απόφαση για «διαρκή λύση του ελληνικού προβλήματος» (Βόλφγκανγκ Σόιμπλε) στη σύνοδο κορυφής του Δεκεμβρίου.

Η Αθήνα θα πρέπει να προετοιμάζεται λοιπόν - παρά την αναμενόμενη θετική έκθεση της τρόικας, για «ισόβια» τροϊκανή «κατοχή».

Οι έλληνες πολιτικοί φταίνε βέβαια και οι ίδιοι γι αυτό. Πρώτον, επειδή πήγαιναν γυρεύοντας, όπως ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος είχε ζητήσει από τον κ.Σόιμπλε - σύμφωνα με μαρτυρία του τελευταίου - να μη μειώσει την πίεση, επειδή, σε αντίθετη περίπτωση, θα χαλάρωνε ο μεταρρυθμιστικός ζήλος των Ελλήνων.

Και δεύτερον, επειδή δεν γνωρίζουν, ή δεν προσπαθούν καν να γνωρίσουν σε βάθος, τις απόψεις των πολιτικών και οικονομικών ιθυνόντων των ευρωπαϊκών χωρών - πέρα από εκείνες που διατυπώνουν οι κυβερνήσεις τους. Εάν είχαν κάνει κάτι τέτοιο - μέσω άμεσων επαφών - θα είχαν μάθει, για παράδειγμα, ότι οι γερμανοί τραπεζίτες δεν ήθελαν ποτέ να ακούσουν για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Και θα είχαν αντιληφθεί επίσης, ότι η γερμανική κυβέρνηση παίρνει πολύ πιο σοβαρά τις απόψεις τους, από ότι εκείνες της τρόικας.

Η γνώση είναι δύναμη: Είναι φανερό, ότι η κατοχή τέτοιων στρατηγικών πληροφοριών θα ενίσχυε αυτόματα τη διαπραγματευτική θέση της Αθήνας. Όμως τέτοια πληροφόρηση της ήταν, ανέκαθεν, ξένη. Κι αυτό την καταδίκαζε, στο να υπερεκτιμά τη δύναμη της τρόικας και να ενδίδει πιο εύκολα στις εντολές της.

Παλιότερα, όταν η τρόικα ήταν όργανο πειθάρχησης και ταυτόχρονα παρατεταμένος πολιτικός βραχίονας των δανειστών, αυτό είχε μάλλον θεωρητική σημασία. Ο λόγος της ήταν τότε νόμος - ότι έκανε είχε αυτόματα την έγκριση των εντολοδόχων της.

Σήμερα όμως, έχει χάσει αυτή τη διπλή ιδιότητα. Πολιτικά δεν έχει πλέον να πει τίποτα. Και μόνο το γεγονός, ότι σπαράσσεται από εσωτερικές έριδες, δεν της επιτρέπει να χαράξει μια αποτελεσματική γραμμή. Οι πολιτικοί χειρισμοί επιστρέφουν έτσι στα «αφεντικά». Στην Τρόικα απομένει μόνο η πειθαρχική-τιμωρητική λειτουργία. Και το θλιβερό καθήκον, να συντάξει μια έκθεση, στην οποία δεν πιστεύει κανένα μέλος της.

Αλλά ούτε κι αυτή την ουσιώδη αλλαγή του ρόλου της έχει καταλάβει (ή κάνει πως δεν καταλαβαίνει) η κυβέρνηση Σαμαρά. Οι διαπραγματευτές της, συνεχίζουν να αγνοούν τη μεγάλη μπλόφα που εμφανίζει την τρόικα ως τον παλιό παντοδύναμο πληρεξούσιο. Και αντί να επιζητούν, ως εκ τούτου, την άμεση συνεννόηση με τους εντολοδόχους για ζητήματα-κλειδιά, αναλώνονται καθημερινά σε ατέρμονους καυγάδες με ένα όργανο, το οποίο δεν έχει καμιά εξουσιοδότηση για πολιτική διαπραγμάτευση.

Χαραμίζοντας έτσι και την τελευταία δυνατότητα να σώσουν, αυτό που θα μπορούσε ίσως, έστω και στο παραπέντε, να σωθεί*.


ΤΟ ΒΗΜΑ

* Δηλαδή δεν τους ενδιαφέρει; Μα τότε, όσο και να το εξωραϊσουμε,
μιλάμε για προδοσία! Γιατί, ούτε η δεδομένη τους ανικανότητα, μπορεί,
να δικαιολογήσει τέτοιο ξεπεσμό. Προδότες και με τη βούλα, επομένως!!!

@radical30

«Δεν υπάρχει ''εθνική ανεξαρτησία'' με χρέος πάνω από 80% του ΑΕΠ»
«Η πολιτική μας για την κρίση είναι σωστή και γι' αυτό πάει καλά»



«Με ένα χρέος που υπερβαίνει, ας πούμε, το 80 ή 90% του ΑΕΠ, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να διατηρήσεις την ανεξαρτησία σου», τόνισε η καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ, μετά τη συνάντηση που είχε την Πέμπτη με τον πρωθυπουργό της Ιρλανδίας Έντα Κένι στο Βερολίνο, υπερασπιζόμενη την πολιτική που εφαρμόζεται στην Ευρώπη για την αντιμετώπιση της κρίσης.

Απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με το εάν θεωρεί επιτυχημένη την πολιτική της λιτότητας που εφαρμόζεται σε χώρες όπως η Ελλάδα και η Πορτογαλία,
η κ. Μέρκελ αρνήθηκε ότι πρόκειται για πολιτική αποκλειστικά λιτότητας και σταθεροποίησης.

Υποστήριξε δε ότι, όπως και στην περίπτωση της Ιρλανδίας, η δημοσιονομική σταθεροποίηση αποτελεί μόνο τη μία πλευρά, ενώ οι άλλες πλευρές αφορούν διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας και ενίσχυση της δυνατότητας να βρουν εργασία οι νέοι.

«Μόνο εάν ανταποκρινόμαστε στις συνθήκες της παγκόσμιας αγοράς, μόνο τότε μπορούμε κάτι να προσφέρουμε στην ανάπτυξη. Και γνωρίζουμε ότι με ένα χρέος που υπερβαίνει, ας πούμε, το 80 ή 90% του ΑΕΠ, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να διατηρήσεις την ανεξαρτησία σου», σημείωσε η καγκελάριος και πρόσθεσε ότι αυτό αποτελεί πρόβλημα και για την ίδια τη Γερμανία, γι' αυτό και, όπως είπε, «δεν είναι αυτοσκοπός το ότι αποφασίσαμε να μεταρρυθμίσουμε κατά βιώσιμο τρόπο τους προϋπολογισμούς μας, αλλά είναι κατά κάποιον τρόπο η ασφάλεια για τα παιδιά και τα εγγόνια μας, για να μπορούν να λαμβάνουν και εκείνοι πολιτικές αποφάσεις ανεξάρτητα».

Δήλωσε δε πεπεισμένη ότι «αυτό το μίγμα μέτρων για ανάπτυξη, διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και για σταθεροποίηση των προϋπολογισμών είναι σωστό και απαραίτητο και βεβαίως πρέπει να είναι -και είναι- προς αυτή την κατεύθυνση ώστε να οδηγήσει σε ανάπτυξη και από την ανάπτυξη σε περισσότερες θέσεις εργασίας».

Η κ. Μέρκελ επαίνεσε τον Ιρλανδό πρωθυπουργό για την πορεία της χώρας και ανέφερε ότι την επόμενη εβδομάδα θα τιμηθεί με το βραβείο «Χρυσή Νίκη» από τον Σύνδεσμο Γερμανών Εκδοτών Περιοδικού Τύπου ως «Ευρωπαίος της χρονιάς».

Επισήμανε ακόμη, ότι η Ιρλανδία αποτελεί παράδειγμα που αποδεικνύει ότι η Ευρώπη μπορεί να εξέλθει από την κρίση ισχυρότερη.


Το Βήμα






====================


Νόαμ Τσόμσκι: Η λιτότητα καταστρέφει την Ελλάδα

Αυστηρή κριτική στις πολιτικές λιτότητας που επιβάλλει η Ε.Ε. στα υπερχρεωμένα κράτη μέλη της, άσκησε ο Αμερικανός ακαδημαϊκός και στοχαστής, Νόαμ Τσόμσκι, αναφέροντας χαρακτηριστικά ότι «οι πολιτικές της Ε.Ε. καταστρέφουν την Ελλάδα».


Σε συνέντευξή του στο Dialogos Radio, ο διακεκριμένος καθηγητής του ΜΙΤ δήλωσε ότι ο ελληνικός λαός δέχεται πιέσεις που υπερβαίνουν τις αντοχές του, με το επίπεδο διαβίωσης στη χώρα να έχει υποχωρήσει στα επίπεδα της δεκαετίας του 1960.

Σημειώνει, πάντως, ότι για τα δεινά της Ελλάδας δεν ευθύνεται αποκλειστικά η πολιτική λιτότητας και τα μέτρα που επιβάλλει η τρόικα, καθώς «η Ελλάδα έχει πολλά εσωτερικά προβλήματα».

Για την κρίση ευθύνονται, επίσης, γενικότερα φαινόμενα της ελληνικής κοινωνίας, όπως η ελάχιστη συμμετοχή των πλουσίων στη φορολογία, καθώς και η άσκοπη και βλαβερή γραφειοκρατία.

Έσπευσε, ωστόσο, να αντικρούσει το στερεότυπο των «τεμπέληδων Ελλήνων», καθώς μπορεί να στις βόρειες χώρες να επικρατεί η εντύπωση ότι οι Έλληνες δεν εργάζονται αρκετά, αλλά κάτι τέτοιο δεν ισχύει, αφού εργάζονται περισσότερες ώρες από τη βόρεια Ευρώπη.

Όσον αφορά στα μέτρα που θεωρεί ότι θα βγάλουν την Ελλάδα και την υπόλοιπη ευρωζώνη από την κρίση, ο Τσόμσκι προτείνει την εκπόνηση «πολιτικών παροχής κινήτρων», καθώς και την αξιοποίηση του τεράστιου φυσικού πλούτου της Ευρώπης, ο οποίος μπορεί να δώσει ώθηση στην ανάπτυξη της ευρωπαϊκής οικονομίας.


tvxs.gr

<<Το κόστος της υποταγής>>


Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα λοιπόν. Ε, τελικά, η κυβέρνηση θα διαλέξει το ρέμα: θα κάνει πίσω σε ό,τι απαιτεί η τρόικα, η οποία υπενθυμίζει στην Αθήνα ότι έχει ήδη υπογράψει και νομοθετήσει τα ζητούμενα και τώρα απλώς απαιτείται συμμόρφωση και εφαρμογή.

Η κυβέρνηση ασφυκτιά: είναι η ασφυξία της αυταπάτης, ο στρουθοκαμηλισμός που έκανε κάποιους να πιστέψουν ότι με δυο χαμόγελα και δυο χτυπήματα στην πλάτη από την καγκελάριο Μέρκελ, κάτι άλλαξε επί της ουσίας για την Ελλάδα. Ε, τίποτα απολύτως δεν άλλαξε. Κι αν άλλαξε, αυτό είναι προς το χειρότερο: η Ελλάδα είναι σήμερα ακόμα πιο δεδομένη, ακόμα πιο ελεγχόμενη, ακόμα πιο ακίνδυνη, ακόμα πιο αλώσιμη – και αναλώσιμη.

Εν τω μεταξύ, η γερμανική ηγεσία - ίσως και να μην το θέλει - εκθέτει ανεπανόρθωτα το ελληνικό πολιτικό σύστημα με την πιο πρόσφατη μεταστροφή της σύμφωνα με την οποία ελληνική έξοδος από το ευρώ είναι «αδιανόητη» και ούτε καν συζητιέται. Ποιος το είπε αυτό; Μα μόλις χθες η Μέρκελ, όπως και ο Σόιμπλε, την περασμένη εβδομάδα.

Δηλαδή, τρία χρόνια ψέματα, τρία χρόνια εκβιασμοί, όλα εν κενώ; Δεν εκτίθεται άραγε το ελληνικό πολιτικό σύστημα που στάθηκε ανίκανο να υπερασπιστεί στο ελάχιστο την πατρίδα του και την κοινωνία την οποία δέχθηκε με τέτοια ευκολία να διαλύσει, για ένα τέτοιο «αδιανόητο» ενδεχόμενο, για ένα πουκάμισο αδειανό;

Οι άνθρωποι τα έδωσαν όλα, γη και ύδωρ μέχρι τέλους, για κάτι που, όπως τώρα οι ίδιοι οι Γερμανοί ομολογούν, δεν θα μπορούσε έτσι κι αλλιώς να γίνει! Όπως είπε ο Σόιμπλε, ο άνθρωπος που περισσότερο από κάθε άλλον πόνταρε στο χαρτί της ελληνικής χρεοκοπίας για να εκβιάσει τη χώρα «Η Ελλάδα δεν πρόκειται να υποστεί χρεοκοπία […]

Οι εικασίες για την έξοδο της από τη νομισματική ένωση στερούνται κάθε βάσης. Τυχόν έξοδος θα δημιουργούσε τεράστια προβλήματα για όλους». Είπε επίσης ότι κι αν ακόμα η Ελλάδα έφευγε από την ευρωζώνη, ο ελληνικός πληθυσμός θα έμενε στην Ευρώπη και ότι αν συνέβαινε τέτοιο «κακό», τα πράγματα θα γίνονταν δυσκολότερα για όλους τους Ευρωπαίους: «Η έξοδος δεν αποτελεί μια από τις δυνατές εναλλακτικές λύσεις» ήταν το συμπέρασμα.

Δυστυχώς, η Ελλάδα ουδέποτε έκανε χρήση αυτών των «όπλων» που κυνικά εμμέσως πλην σαφώς παραδέχεται τώρα η ίδια η γερμανική ηγεσία ότι είχε στα χέρια της. Οι ελληνικές κυβερνήσεις προτίμησαν να περάσουν όλη την πίεση στην ελληνική κοινωνία αντί να παλέψουν με σοβαρότητα και αποφασιστικότητα προς τα έξω. Κι αυτό που ονομάζουν διαπραγμάτευση ούτε τώρα είναι διαπραγμάτευση, ούτε μέχρι τώρα ουδέποτε υπήρξε. Απλώς, αυτή τη στιγμή, η κυβέρνηση ανακαλύπτει τα βασικά που θα έπρεπε να ξέρει από την πρώτη μέρα: ότι δεν υπάρχει ούτε «σωτηρία», ούτε «σωτήρες», ούτε αλληλεγγύη, ούτε τίποτα τέτοιο.

Υπάρχει ένας αδυσώπητος πόλεμος στον οποίο η Ελλάδα άτακτα και από την πρώτη στιγμή παραδόθηκε ενώ μπορούσε να παλέψει. Κι αυτό πληρώνουμε σήμερα: ότι αυτοί που είχαν κι έχουν την ευθύνη, υποτάχθηκαν αμέσως, χωρίς καμιά αντίσταση.



Γιώργος Μαλούχος
ΤΟ ΒΗΜΑ

ΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΡΑΪΧ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ...

Για τους Έλληνες είναι κόκκινο πανί. Και όχι άδικα. Η Άνγκελα Μέρκελ, που επισκέπτεται σήμερα την Αθήνα, είναι η πρωταίτια της «τροϊκανής» πολιτικής που οδηγεί στην κοινωνική και οικονομική ερημοποίηση της χώρας. Ο αναβρασμός είναι λοιπόν δικαιολογημένος, η μαχητική κινητοποίηση εναντίον των σχεδίων της αναγκαία, η αντίσταση απαραίτητη.

Η καγκελάριος, όπως τονίζουν συνεργάτες της, δεν φέρνει μαζί της μεγάλα «δώρα» - ούτε τα πολυπόθητα 31,5 δισεκατομμύρια ευρώ της τρέχουσας δανειακής δόσης, ούτε νέο «κούρεμα» του χρέους, ούτε άλλες χρηματιστικές ενέσεις. Το μόνο που άφησε ανοικτό, στο πλαίσιο αυτό, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Στέφαν Σάιμπερτ, είναι η επιμήκυνση - αυτή, άφησε να διαφανεί τη Δευτέρα, μπορεί να έρθει μόνο εφόσον δεν κοστίσει ευρώ.

Φέρνει όμως «δωράκια»: Σε αυτά ανήκουν η αποστολή γερμανών εφοριακών και δικαστικών υπαλλήλων, για τον εκσυγχρονισμό των αντίστοιχων ελληνικών υπηρεσιών, καθώς και τα ελληνογερμανικά «δίκτυα συνεργασίας», όπως τα αποκάλεσε ο υπουργός οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, με στόχο τη μεταφορά τεχνογνωσίας από γερμανικές σε ελληνικές πόλεις.

Μια προσεκτικότερη ματιά σε αυτά δείχνει βέβαια ότι η «βοήθεια σε είδος» συνίσταται σε χάντρες και καθρεφτάκια για βαλκάνιους ιθαγενείς: Οι εφοριακοί και δικαστικοί είναι αποκλειστικά συνταξιούχοι (sic!). Και σε ότι αφορά στη συνεργασία των πόλεων, και μόνο το όνομα του συντονιστή της - Χανς-Γιόακιμ Φούχτελ - προϊδεάζει για την αποτυχία. Ο σημερινός υφυπουργός εργασίας και πρώην «καμηλιέρης» του Χέλμουτ Κολ - «παρατσούκλι» που απέκτησε επειδή διοργάνωσε, στις αρχές της δεκαετία του 90, καμηλοδρομίες στο Βερολίνο με στόχο την προσέλκυση αραβικών κεφαλαίων στην πόλη - είναι ήδη «καμένο» χαρτί.

«Στα δυο χρόνια που κάνει αυτή τη δουλειά δεν έχει επιτύχει απολύτως τίποτα» διαπιστώνει αθηναίος διπλωμάτης. Εξάλλου δεν έχει και τα αναγκαία μέσα γι αυτό: Ο αριθμός των συνεργατών του δεν ξεπερνά εκείνο των δακτύλων του ενός χεριού, ενώ το «ταμείο» του διαθέτει μόνο πέντε εκατομμύρια ευρώ ετησίως. Αυτό δεν το εμποδίζει να αυτοπροβάλλεται ως ο άνθρωπος-κλειδί για τη διάθεση των δισεκατομμυρίων ευρώ που προορίζονται για την Ελλάδα από τα κοινοτικά ταμεία - παρόλο που δεν έχει σχέση με αυτά. Το γεγονός λοιπόν, ότι η κ.Μέρκελ τον έχει συμπεριλάβει στην ακολουθία της, αποτελεί κάθε άλλο παρά καλό οιωνό.

Η επίσκεψη έχει λοιπόν κυρίως πολιτικούς λόγους, με πρώτον, να στηρίξει την τρικομματική κυβέρνηση και να τονώσει το ηθικό του Αντώνη Σαμαρά. «Το μήνυμα μας είναι ότι θέλουμε να κρατήσουμε την Ελλάδα στην ευρωζώνη και, με αυτή την προοπτική, να υποστηρίξουμε το φιλόδοξο σχέδιο για μεταρρυθμίσεις της ελληνικής κυβέρνησης» υπογραμμίζει σε όλους τους τόνους ο κ.Σάιμπερτ. Η προϋπόθεση γι αυτό βέβαια είναι η απαρέγκλιτη υλοποίηση του μνημονίου από την Αθήνα.

Το υπόλοιπο, αλλά όχι λιγότερο σοβαρό, είναι οι συνομιλίες για άλλα καυτά θέματα:

* την πολιτική αποσταθεροποίηση της χώρας, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε συνταγματικές εκτροπές
* την αναβάθμιση του γεωστρατηγικού ρόλου της Ελλάδας στην περιοχή των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής, καθώς και ως οχυρό έναντι των μεταναστευτικών ρευμάτων, σήμερα ιδίως εκείνων από τη Συρία
* την περαιτέρω «θωράκιση» της ευρωζώνης, ύστερα από τη χθεσινή έναρξη της λειτουργίας του ΕΜΣ, ενόψει της προσεχούς συνόδου κορυφής της ΕΕ στις 18 Οκτωβρίου, κ.ο.κ.

Η κ. Μέρκελ διαθέτει βέβαια και έναν άλλο μεγάλο «νεωτερισμό» για την Ελλάδα, που θα θέσει υπό συζήτηση αφού θα έχει μεταρρυθμισθεί σε βάθος η ελληνική διοίκηση:

Τις ειδικές οικονομικές ζώνες ΕΟΖ. Το θέμα της έκτασής τους, είναι ακόμη ανοικτό. Το γερμανικό υπουργείο οικονομίας προτείνει μια «ήπια» εκδοχή τους, ήτοι τη εγκατάστασή τους σε ορισμένες περιοχές της χώρας χωρίς μεγάλες νομοθετικές αλλαγές. Ο Σύνδεσμος Γερμανών Βιομηχάνων, αντίθετα, προτείνει τη μετατροπή ολόκληρη της Ελλάδας σε ΕΟΖ, που θα συνοδεύεται μάλιστα από μερική εκχώρηση της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας στις Βρυξέλλες. Το πιθανότερο είναι να επικρατήσει η δεύτερη εκδοχή - και να αποτελέσει έτσι το προοίμιο για την εφαρμογή της και σε άλλες «προβληματικές» χώρες του ευρωπαϊκού Νότου.

Είναι φανερό - παρά τις εκατέρωθεν διαβεβαιώσεις - ότι στις σημερινές συνομιλίες δεν υπάρχει ισοτιμία: Το αντίθετο συμβαίνει: Η κ. Μέρκελ έχει τα πάντα στο χέρι, ο κ.Σαμαράς τίποτα.

Αυτό δεν αρκεί όμως προφανώς στην καγκελάριο. Παρόμοια ανισοτιμία θέλει να επιβάλει και στη σχέση της με τον ελληνικό πληθυσμό. Η έλευση της στην Αθήνα θυμίζει το θεατρικό έργο του Φρίντριχ Ντίρενματ «Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας». Στο επίκεντρο του έργου βρίσκεται, ως γνωστό, μια πάμπλουτη χήρα, που επιστρέφει σε βαθειά γηρατειά στη γενέτειρά της, κάπου στην Ελβετία, για να πάρει εκδίκηση εναντίον του πρώην ερωμένου της με «εκτελεστές» τους πρώην συμπολίτες της, που διαφθείρει προς το σκοπό αυτό με τεράστια χρηματικά ποσά.

Με τη διαφορά, ότι στην τρέχουσα ελληνική τραγωδία έχουν αντιστραφεί οι ρόλοι: Η κ. Μέρκελ δεν είναι γηραιά, αλλά θαλερή και κραταιά, η «εκδίκησή» της στρέφεται εναντίον της μάζας των ελλήνων πολιτών και το «εκτελεστικό της απόσπασμα» είναι μια χούφτα ανέντιμων πολιτικών, με επικεφαλής την Τροϊκανή κυβέρνηση Σαμαρά.

Η παρομοίωση αυτή έχει βέβαια καθαρά φιλολογικό χαρακτήρα, όχι πολιτικό. Ο τελευταίος θα πρέπει να οριστεί με τα καινούρια δεδομένα, ότι τα τετριμμένα παλιά. Όσοι πάντως χαρακτηρίζουν τη σημερινή Γερμανία Δ΄Ράιχ και την κ.Μέρκελ και τους συμπατριώτες της ναζί έχουν απόλυτα άδικο. Οι διαδηλωτές, που χρησιμοποιούν τέτοιους όρους, δεν ξέρουν απλώς τι λένε, οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί, που τους τις υποβάλουν, δεν ξέρουν τι τους γίνεται.

Και αυτό σε δυο επίπεδα: Οι Γερμανοί, σε αντίθεση με τους Άγγλους, Γάλλους, Πορτογάλους, είναι μεταπολεμικά ο πιο ειρηνικός λαός της Ευρώπης. Και ο λιγότερο εθνικιστικός.

Ο εθνικισμός τους εξαντλείται «στον πατριωτισμό της μπάλας», στην υποστήριξη δηλαδή της εθνικής ποδοσφαιρικής τους ομάδας. Πιο πέρα δεν πάει. Ένας πολιτικός τους, που θα βάλει στο στόμα του φράσεις, όπως γερμανική ράτσα, ή φυλή (κάτι που για μας, ή άλλους Ευρωπαίους θεωρείται ακόμα εντελώς φυσιολογικοί) θα εξαφανιστεί αμέσως από τη δημοσιότητα. Η γερμανική κοινωνία και το πολιτικό κατεστημένο θα τον αποβάλουν ως μίασμα.

Επόμενο έτσι, η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών να απορρίπτει τη συμμετοχή σε πολέμους των «σύμμαχων», όπως στο Ιράκ, ή τη Λιβύη. Με αποτέλεσμα, να αναγκάζει και την εκάστοτε γερμανική κυβέρνηση, να απόσχει από αυτούς. Το γεγονός, ότι οι ίδιες αυτές κυβερνήσεις συνέπραξαν στον πόλεμο κατά της πρώην Γιουγκοσλαβίας και του Αφγανιστάν, έγινε παρά τη θέλησή τους.

Οι «Γερμανοί», ως λαός, δεν ευθύνονται λοιπόν γι αυτό. Όπως και δεν ευθύνονται για την σχεδόν ρατσιστική καμπάνια που έχουν εξαπολύσει κατά των Ελλήνων τα τρία τελευταία χρόνια, λόγω της κρίσης, τα λαϊκίστικά μέσα ενημέρωσης, όπως η “Bild-Zeitung». Το γεγονός, ότι πολλοί από αυτούς παρασύρονται και αναμασούν αυτά που τους λένε, είναι κακό για τους ίδιους - και ακόμα φυσικά χειρότερο για μας.

Αλλά και οι κυρίαρχες πολιτικές και οικονομικές ελίτ, για να έρθουμε στο δεύτερο επίπεδο, δεν είναι σαν αυτές που ξέραμε προπολεμικά. Ο μιλιταρισμός και ο ηγεμονισμός, που απέβλεπε στην κατάκτηση «ζωτικού χώρου», έχουν εξαφανιστεί από το ρεπερτόριό τους. Οι ελίτ έχουν εκσυγχρονιστεί. Και με το εγχείρημα της ενωμένης Ευρώπης επιχειρούν να επιβάλουν τα συμφέροντά τους σε ένα μονίμως ειρηνικό πλαίσιο.

Εκσυγχρονισμός δεν σημαίνει όμως αναγκαστικά «εκπολιτισμός», ή «εξανθρωπισμός». Η γερμανική πολιτική συνεχίζει να στηρίζεται σε στυγνά συμφέροντα. Μόνο που αυτά δεν επιβάλλονται πλέον με τη δύναμη των όπλων, αλλά των εμπορευμάτων και, πρόσφατα, των δανείων. Και με μια ηγεμονική συμπεριφορά δηλαδή, που δεν αποβλέπει στην κατάκτηση εδαφών, αλλά αγορών. Γι αυτό και κάθε σύγκριση της σημερινής Γερμανία με το Γ΄ Ράιχ, ή η αναγωγή της σε Δ΄Ράιχ, είναι πλήρης παραλογισμός.

Η κ.Μέρκελ υπηρετεί όχι ιστορικά φαντάσματα, αλλά μια νέα, ανείδωτη μέχρι τώρα, τάξη πραγμάτων.

Η νέα αυτή τάξη δεν οδηγεί σε μια «γερμανική Ευρώπη» με την κλασική έννοια του όρου, δηλαδή στην επιβολή ενός κράτους επί άλλων. Πρόκειται, αντίθετα, για την διασυνοριακή επικράτηση ενός νεοφιλελεύθερου μοντέλου δημοσιονομικής και οικονομικής πολιτικής, που ναι μεν είναι made in Germany, συμφέρει και υποστηρίζεται όμως από όλο το συντηρητικό κατεστημένο της Βόρειας Ευρώπης.

Ο πραγματικός ηγεμόνας είναι τα κολοσσιαία τραπεζικά ιδρύματα, όπως η Deutsche Bank, και τα hedge fonds, που ουσιαστικά δεν έχουν πατρίδα. Η κ.Μέρκελ, χωρίς να ξεχνά και τα στενά γερμανικά συμφέροντα, τα υπηρετεί με αφοσίωση. Και αυτή ακριβώς τη διπλή υπηρεσία θα εκτελέσει και κατά τη σημερινή της επίσκεψη στην Αθήνα.


TO BHMA.GR

Le Monde: Και αν η Τρόικα οδηγήσει την Ελλάδα στη χρεοκοπία;



Ως Λερναία Υδρα με τρία κεφάλια παρομοιάζει ο «Monde» την τρόικα.





Τον ρόλο που παίζει η Τρόικα στην Ελλάδα αναλύει ο «Monde», εν όψει της έκθεσής της που αναμένεται στα τέλη Οκτωβρίου και η οποία θα είναι καθοριστική για το μέλλον της χώρας. «Τρεις σειρές ανωτάτων υπαλλήλων επιβάλουν καθημερινά στην Ελλάδα τους όρους του ελληνικού προγράμματος λιτότητας», γράφει η γαλλική εφημερίδα η οποία χαρακτηρίζει την προσέγγιση της Τρόικας «τεχνοκρατική» και «μηχανιστική» και θεωρεί ότι μπορεί να οδηγήσει την χώρα στην χρεοκοπία.

Ο «Monde» τονίζει ότι καθένας από τους υπαλλήλους της Τρόικας αναφέρεται στην δική του αρχή _ την ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ή το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο _ και ότι δεν υπάρχει μια κοινή πολιτική οντότητα που να επιβλέπει σε μόνιμη βάση τις διαπραγματεύσεις.

Το ΔΝΤ είναι «το λιγότερο εμπλεκόμενο» αλλά συγχρόνως «το λιγότερο ευέλικτο όσον αφορά τους όρους της καταβολής της επόμενης δόσης».

Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι «μια εσωτερική διαμάχη που βγαίνει με όλο και μεγαλύτερη σαφήνεια προς τα έξω».

Η γαλλική εφημερίδα προσάπτει στην Ευρώπη «έλλειψη θάρρους και υπευθυνότητας» επειδή ζήτησε από το ΔΝΤ να προστρέξει προς «βοήθειά» της. «Σήμερα η Ευρώπη πληρώνει το τίμημα» διότι «βρίσκεται υπό κηδεμονία».

Εξετάζοντας το σύνολο των μέτρων που περιλαμβάνει το ελληνικό πακέτο λιτότητας, ορισμένα τα θεωρεί «εύκολα στην εφαρμογή τους», όπως την κατάργηση θέσεων δημοσίων υπαλλήλων, την μείωση των μισθών ιδιωτικού και δημόσιου τομέα και την μείωση των συντάξεων. «Αλλά η πιο εύκολη λύση δεν είναι ούτε η μοναδική ούτε η καλύτερη», διαπιστώνει.

Δυσκολότερα στην εφαρμογή τους κρίνει όσα μέτρα αφορούν την εκκλησία, τον στρατό ή τις μεγάλες επιχειρήσεις διότι «τα συμφέροντα αυτά διαθέτουν τα μέσα για να εξαιρεθούν».

Ένα από τα τελευταία μέτρα που ζήτησε η Τρόικα, είναι οι Ελληνες να εργάζονται έξι ημέρες την εβδομάδα και να αναπαύονται 11 ώρες την ημέρα τη στιγμή που η ανεργία είναι 24% !!! (σ.σ. τα θαυμαστικά είναι του «Monde»).

Σ' αυτό το πλαίσιο, η διαπραγμάτευση εκτυλίσσεται σε ένα άθλιο κλίμα και η ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται απέναντι σε μια Λερναία Υδρα με τρία κεφάλια, που τραβάει την Ελλάδα προς τρεις διαφορετικές κατευθύνσεις. Η δυσπιστία βασιλεύει σε όλα τα επίπεδα. «Η Ανγκελα Μέρκελ θα κατορθώσει να συνειδητοποιήσει την κατάσταση στη διάρκεια της πρώτης επίσκεψής της στην Αθήνα;» αναρωτιέται η γαλλική εφημερίδα. Και καταλήγει:

Η προσέγγιση της Τρόικας είναι προφανώς τεχνοκρατική. Δεν μπορούμε να το καταλογίσουμε αυτό στα άτομα. Εχουν στόχους και οφείλουν να τους πραγματοποιήσουν. Το πρόβλημα είναι συστημικό.

Την ώρα που η ύφεση πλανάται πάνω από την Ευρώπη, είναι σημαντικό κανένα μέτρο να μην παραβλέπει το γεγονός ότι η μαζική πτώχευση των ελλήνων καταναλωτών αποτελεί έναν ανεμοστρόβιλο που θα μπορούσε να καταπιεί τη χώρα.

Η Τρόικα έχει μηχανιστικό ρόλο: να μειώσει το έλλειμμα του προϋπολογισμού και το χρέος και δεν πλαισιώνεται πολιτικά. Αυτό θα μπορούμε να οδηγήσει στην χρεοκοπία της Ελλάδας.


Le Monde.fr

Χειλάς Νίκος

"Η στροφή"


Είναι το γεγονός της χρονιάς, ή μάλλον της τριετίας, που ταυτίζεται με την κρίση. Η επίσκεψη της Άνγκελα Μέρκελ την ερχόμενη Τρίτη στην Αθήνα, προμηνύει «ιστορικές» χειρονομίες - με πρώτη και καλύτερη την (έμμεση) διαβεβαίωση για την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη.

Το γεγονός μιλά από μόνο του: Μια καγκελάριος δεν επισκέπτεται μια χώρα, που θέλει να ξεφορτωθεί. Το αντίθετο επιδιώκει: να την κρατήσει δεμένη πάνω της με τα ισχυρότερα δυνατά δεσμά: εκείνα της νομισματικής ένωσης.
Αυτό δεν προκύπτει μόνο από τον υψηλό συμβολισμό της επίσκεψης, αλλά και από τη δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου Στέφαν Σάιμπερτ, ότι η γερμανική κυβέρνηση θέλει έτσι «να βοηθήσει την Ελλάδα να σταθεροποιήσει τη θέση της στην ευρωζώνη».

Η εξέλιξη αυτή είχε προαναγγελθεί από εβδομάδες, ιδίως μετά την επίσκεψη του Αντώνη Σαμαρά στα τέλη Αυγούστου στη γερμανική πρωτεύουσα. Από τότε είχε γίνει ξεκάθαρο, πρώτον, ότι το Βερολίνο είχε την Αθήνα πλέον εντελώς στο «χέρι», δεύτερον, ότι δεν χρειάζεται πλέον να την εκβιάζει με εκβιασμούς τύπου «Gr exit” (έξωση της Ελλάδας από την ευρωζώνη) για να επιτύχει τις επιθυμούμενες ελληνικές υποχωρήσεις και ότι, τρίτον, πλησίαζε πλέον η ώρα για ένα θεαματικό κλείσιμο της σκηνής που θα επισφράγιζε το τέλος της επιχείρησης «πλήρης επιβολή του δεύτερου μνημονίου».

Σε αυτό είχαν συντρέξει και δυο άλλοι λόγοι:

Ο πρώτος ήταν ο τερματισμός των σχεδόν τρίμηνων ταλαντεύσεων της κ.Μέρκελ σχετικά με τη μελλοντική τύχη της Ελλάδας (τις διέκοψε μετά τη διαβεβαίωση των ποικιλώνυμων συμβούλων, ότι η έξοδος θα είχε ανυπολόγιστες συνέπειες για τη Γερμανία και την Ευρώπη) και η επιστροφή της στην αρχική στρατηγική γραμμή που υπαγορεύει την παραμονή.

Και ο δεύτερος, η αυξανόμενη πίεση της αντιπολίτευσης, που της συνιστούσε να πάψει να παριστάνει το «βαρύ πεπόνι» και να κάνει επιτέλους το αναγκαίο δεύτερο ταξίδι της στην Αθήνα (το πρώτο το είχε κάνει το 2007).
«Ντροπής πράγματα» φώναζε αυτολεξεί ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος των Σοσιαλδημοκρατών Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάγιερ. «Δεν μπορούσα να φανταστώ, ότι μια σύμμαχος χώρα που βρίσκεται σε κρίση μπορεί να απομονωθεί τόσο απόλυτα».

Η στροφή δεν είναι λοιπόν πλήρης, αλλά αποφασιστική: Το Βερολίνο βάζει πάλι μπροστά ολοταχώς το σχέδιο «διάσωσης» της Ελλάδας, ήτοι της παραμονής της στη νομισματική ένωση.

Οι «διασωζόμενοι» δεν πρέπει να έχουν βέβαια αυταπάτες. Η βοήθεια θα δοθεί με τους γνωστούς όρους αδυσώπητης λιτότητας - έτσι που το πιο πιθανό τελικό αποτέλεσμα να είναι: Η «σωτηρία» επέτυχε, ο «διασωζόμενος» απέθανε.

Μια ιδέα για τα «δώρα» που φέρνει η κ.Μέρκελ στην Αθήνα δίνουν οι εμπνευστές τους, που είναι και οι τρεις σημαντικότεροι σύμβουλοί της: ο επί των οικονομικών Λαρς Χέντρικ Ρέλερ, ο επί των ευρωπαϊκών υποθέσεων Νικολάους Μάγιερ-Λαντρουτ, και επί των εξωτερικών υποθέσεων Κρίστοφ Χόισγκεν.

Ο πρώτος είναι γνωστός ως νεοφιλελεύθερο «γεράκι», ο δεύτερος έχει διακριθεί για την επιμονή του να υπογράψουν όλοι οι Έλληνες πολιτικοί αρχηγοί τα μνημόνια («είναι πολλά τα λεφτά, δεν επιτρέπονται αποκλίσεις») - και μόνο ο τρίτος έχει σχετικά καλή φήμη: Εκείνη του υπερασπιστή των υπολειμμάτων του πάλαι ποτέ γερμανικού «τρίτου δρόμου», που υπαγορεύει την αποχή της χώρας από διεθνείς πολεμικές συρράξεις αμερικανικού, αγγλικού και γαλλικού τύπου.

Όμως και αυτός δεν έρχεται μάλλον για «καλό». Η παρουσία του σχετίζεται προφανώς με την ανάσχεση των νέων προσφυγικών κυμάτων από τη Συρία στα ελληνικά σύνορα - κάτι που θα πληρώσουν, ως πρόσθετη ένδειξη καλής θέλησης εκ μέρους της Αθήνας, και οι πρόσφυγες και μετανάστες που βρίσκονται ήδη στην Ελλάδα με νέα δρακόντεια μέτρα κατά της διαφυγής τους προς τη Δυτική Ευρώπη.

Το καρέ της «συμφοράς» συνοδεύεται και από μια πολιτική Ύβρη: Την απόφαση της καγκελάριου να μην συναντήσει τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα πράξει, που καταπατά τα δημοκρατικά ειωθότα στην Ευρώπη.

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα λοιπόν; Κάθε άλλο. Η «στροφή» έχει ανυπολόγιστη αξία για την Ελλάδα, στο βαθμό τουλάχιστον που την κρατά στην ευρωζώνη.

Το πώς θα κρατηθεί σε αυτήν είναι βέβαια εξ ίσου σημαντικό - αλλά αυτό δεν το αποφασίζει, ή μάλλον δεν θα έπρεπε να το αποφασίσει μόνη της η κ.Μέρκελ. Οι αντίπαλοί της έχουν κάθε ευχέρεια να πατήσουν πόδι.


ΤΟ ΒΗΜΑ

Τοκογλύφοι και κερδοσκόποι «επένδυσαν» $200 δισ.
στην Ελλάδα του Μνημονίου


Ενώ η ελληνική οικονομία βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, ποταμός «μαύρων» δισεκατομμυρίων ρέει τόσο προς το εξωτερικό όσο και προς το εσωτερικό, γράφει το Spiegel.

Οπως είπε στο γερμανικό περιοδικό ο Ρέιμοντ Μπέικερ, επικεφαλής της ΜΚΟ Global Financial Ιntegrιty, που παρακολουθεί τις εκροές και εισροές μεγάλων ποσών από τις εθνικές οικονομίες, την περίοδο 2003 - 2011 «έφυγε» από την Ελλάδα το ιλιγγιώδες ποσό των 261 δισ. δολαρίων, αποκλειστικά για λόγους φοροδιαφυγής, ξεπλύματος χρήματος και απόκρυψης εσόδων «διεφθαρμένων» λειτουργών.

Ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση προκαλεί η εκτίμηση του ίδιου, ότι την διετία 2010 και 2011, όταν η Ελλάδα βρισκόταν εντός Μνημονίου και η ελληνική οικονομία έβλεπε την ρευστότητά της να εξαφανίζεται, «μπήκαν» στην Ελλάδα 90 και 109 δισ. δολάρια αντίστοιχα.

Τα χρήματα αυτά δεν κατευθύνθηκαν σε απλές επενδύσεις, σύμφωνα με τον Μπέικερ. Αφενός χρησιμοποιήθηκαν τοκογλυφικά, καθώς οι τράπεζες είχαν παγώσει την διάθεση δανείων προς πρόσωπα και επιχειρήσεις. Αφετέρου, επενδύθηκαν σε αγορές ακινήτων, σε τιμές ευκαιρίας, από ανθρώπους που εκμεταλλεύονται την κρίση για να ξεπλύνουν χρήμα και να βγάλουν μακροπρόθεσμα μεγάλα κέρδη.

«Αγοράζεις ακίνητα ποντάροντας στην αξία τους σε 10 ή 15 έτη», σημείωσε, προσθέτοντας ότι οι επενδυτές παράνομων κεφαλαίων, ούτως ή άλλως, έχουν πιο μακρόχρονους σχεδιασμούς...

Πηγή: ethnos.gr

Δανίκας Δημήτρης


Στο Ελλάντα, την αλήθεια την μαθαίνεις από ξένα χείλη. Διαβάστε προσεκτικά τις τελευταίες δηλώσεις της φράου Ανγκελα Μέρκελ. Οχι εκείνη την δακρύβρεκτη. Πως δηλαδή «ματώνει η καρδιά μου όταν βλέπω τις μειώσεις των συντάξεων». Το προσπερνάω αυτό. Μοιάζει με φτηνό μελόδραμα ελληνοκινηματογραφικό.

Αναφέρομαι στις υπόλοιπες δηλώσεις. Οτι (πρώτο) για το σημερινό χάλι ευθύνεται αποκλειστικά η πολιτική ελίτ. Σα να μας λέει «ρε χαϊβάνια γιατί τους ψηφίζατε όλους αυτούς τους κοπρίτες όλα αυτά τα χρόνια;» Αρπα την τώρα ελληνάρα.

Ότι (δεύτερο) «δεν γίνεται να πληρώνουν και να υποφέρουν από την κρίση πάντα οι ίδιοι» Σα να λέει «για όνομα του θεού, επιτέλους ας βάλουν το χέρι στην τσέπη και ας πληρώσουν οι ολιγάρχες».
Το φαντάζεστε; Η βασική εκπρόσωπος του ευρωπαϊκού νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού παραδίδει μαθήματα στοιχειώδους κοινωνικής ευαισθησίας. Πράγμα που σημαίνει ότι το σύστημα In Greece είναι μια ρεπλίκα Οθωμανικής, φεουδαρχικής οικονομίας.

Και ότι (τρίτο) «δεν γίνεται οι εύποροι να παίρνουν τα βουνά και να βγάζουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό». Που πάει να πει «όσο αυτοί είναι πατριώτες άλλο τόσο εγώ είμαι εξωγήινη»

Πάνω κάτω τα ίδια είχε πει και η Κριστίν Λαγκάρντ. Το αφεντικό του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. «Επιτέλους να πληρώσουν και οι πλούσιοι». Το ίδιο και «άθλιος» ανθέλλην Φίλιπ Ρέσλερ. Οταν έλεγε να επενδύσουν οι πλούσιοι έλληνες που βγάζουν τα λεφτά τους από την χώρα». Με απλά λόγια. Αυτό που συμβαίνει εν Ελλάδι έχει να κάνει με τον ακλόνητο, διεστραμμένο και κακοφορμισμένο μεταπρατικό καπιταλισμό.

Κάθε πεδίο οικονομικών σχέσεων είναι ναρκοθετημένο από τους ολιγάρχες. Το παράδειγμα του ελληνοκαναδού επενδυτή υδροπλάνων είναι εκκωφαντικό και χαρακτηριστικό. Εφαγε τα μούτρα του από οκτώ υπουργούς μεταφορών και των δύο κομμάτων. Και στο τέλος αφού έχασε κάμποσα εκατομμύρια εγκατέλειψε πνιγμένος, από των ολιγαρχών του Ιονίου και του Αιγαίου τα κύματα

Δηλαδή, η ελληνική οικονομία αργοπεθαίνει κάτω από το βάρος μιας τριτοκοσμικής πυραμίδας. Στο ρετιρέ μπεκροπίνουν οι κρατικοδίαιτοι ολιγάρχες της μεταπρατικής Σουλτανίας. Στο κέντρο κοπανάνε τις κοιλάρες τους χιλιάδες ελεύθεροι επαγγελματίες και μαγαζάτορες, πρωταθλητές στην φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή. Και στα διαμερίσματα του ισογείου και του υπογείου ξερογλείφουν τα ψίχουλα οι πάσης φύσεως εργατοπατέρες, παρέα με τους καλοπληρωμένους και προνομιούχους υπαλλήλους του Δημοσίου

Κάτω από το ασήκωτο βάρος όλων αυτών των σουλτάνων, των αγάδων και των προεστών, συνθλίβονται οι αληθινά σκληρά εργαζόμενοι, οι μεροκαματιάρηδες, οι προλετάριοι. Ολοι αυτοί οι επίγειοι άγιοι που με το μόχθο τους και τον ιδρώτα τους συνεισφέρουν στην όποια προκοπή του τόπου. Και που επί τρία χρόνια, σαν τα υποζύγια, πληρώνουν από το υστέρημα τους για τις αμαρτίες, τα εγκλήματα και τις λαμογιές των ενοίκων αυτής της πυραμίδας.

Οι ολιγάρχες, οι κοπανατζήδες, οι φοροκλέφτες και οι κρατικοδίαιτοι γλεντάνε. Τα υποζύγια υποφέρουν και πληρώνουν. Όσο αυτή η απελπισία και αυτή η βαρβαρότητα ανταποκρίνονται στοιχειωδώς στους κανόνες μιας αστικής, καπιταλιστικής δημοκρατίας, άλλο τόσο εγώ είμαι ο Μπάρακ Ομπάμα.

Όσο δεν πεθαίνει το κτήνος, αργοπεθαίνουμε εμείς!!


ΤΟ ΒΗΜΑ

"Τα λυσσασμένα σκυλιά της Ευρώπης"
του Αντώνη Φουρλή


Ένα βράδυ της περασμένης εβδομάδας, άκουγα μέχρι τα μεσάνυχτα τις σκέψεις ενός Ευρωπαίου διπλωμάτη, πάνω από ένα ποτήρι κρασί. Έλεγε:
«το μεγαλύτερο πρόβλημα για την Ευρώπη δεν είναι η κρίση. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχουν αρκετοί Ευρωπαίοι για να την υποστηρίξουν».

Είναι μία από τις πιο εύστοχες παρατηρήσεις που έχω ακούσει εδώ και αρκετούς μήνες. Η Ευρώπη κατάφερε να οικοδομήσει μία κοινή αγορά κι ένα κοινό νόμισμα (“κουτσά – στραβά”, είναι το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς), κατάφερε να γκρεμίσει τα εσωτερικά της σύνορα και να διαμορφώσει ένα πλαίσιο σχετικής ασφάλειας και σταθερότητας για όλους μας. Αλλά απέτυχε παταγωδώς στο κεφάλαιο “ευρωπαϊκή συνείδηση και κουλτούρα”.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι, για να αποκτήσουμε κοινή, ευρωπαϊκή κουλτούρα, πρέπει η Ευρώπη να πάρει τα χαρακτηριστικά Ομοσπονδίας.
Η Μέρκελ και ο Ολάντ το συζητούν. Σας θυμίζω ότι από τον περασμένο Δεκέμβριο η Γερμανία προανήγγειλε ένα σχέδιο πολιτικής, δημοσιονομικής και τραπεζικής ένωσης, που θα παρουσιάσει ολοκληρωμένο στο τέλος του 2012.

Οι κυβερνήσεις και τα ΜΜΕ, σε όλη την Ευρώπη, εστιάζουν μέχρι στιγμής στη δημοσιονομική και τραπεζική ένωση. Λογικό. Αφού καίγεται το σύμπαν, όλοι κοιτάζουν μπροστά στα πόδια τους. Η πραγματική αλλαγή στην Ευρώπη δεν θα έρθει, όμως, από εκεί. Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα σωθεί μόνο με την πολιτική ενοποίηση. Δηλαδή, όταν θα δοθεί στους πολίτες η δυνατότητα να επιλέξουν πού θα πάει το καράβι και ποιός θα το κυβερνήσει. Όταν κληθούν να ψηφίσουν για τον Πρόεδρο και τον “υπουργό Οικονομικών” της Ευρώπης (που πιθανότατα θα απορροφήσει και το ρόλο του Προέδρου του Eurogroup).

Τότε, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα αποκτήσει μία ηγεσία με δημοκρατική νομιμοποίηση, που θα έχει όλο το δικαίωμα να τραβήξει αυτιά εθνικών κυβερνήσεων, να διαμορφώσει κοινές πολιτικές και να απαιτήσει την εφαρμογή τους σε όλες τις χώρες. Να εμβαθύνει την ενοποίηση – όχι μόνο στην οικονομία, αλλά και στα εργασιακά, την Παιδεία, την εξωτερική πολιτική, παντού...

Τότε, όταν ο Έλληνας ψηφοφόρος θα σταθεί δίπλα στον Γερμανό, στον Γάλλο, στον Φινλανδό και στον Σλοβάκο, γνωρίζοντας ότι θα επιλέξουν όλοι, την ίδια ημέρα, ανάμεσα (ενδεικτικά) σε ένα συντηρητικό και σε ένα προοδευτικό υποψήφιο “Πρόεδρο της Ευρώπης”, θα καταλάβουμε ότι έχουμε πράγματι κοινό πεπρωμένο.

Αυτή η μάχη έχει ήδη ξεκινήσει. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες μπορεί να αποδεικνύονται “ελάχιστοι” στην αντιμετώπιση της κρίσης, ωστόσο καταλαβαίνουν ότι πλησιάζει η ώρα μίας μεγάλης, ιστορικής απόφασης.

Η Μέρκελ μίλησε από τον περασμένο Δεκέμβριο υπέρ του μεγάλου βήματος στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση – υπό την πίεση των αγορών. Ο Ολάντ το βλέπει να έρχεται και γι αυτό ξεκίνησε εδώ και δύο εβδομάδες τη σταδιακή προσέγγιση με το Βερολίνο. Ο Μόντι και ο Ραχόι, που ασφαλώς βγήκαν κερδισμένοι από τη σύνοδο κορυφής (28-29 Ιουνίου 2012), προσπάθησαν να πουν στις δημόσιες δηλώσεις τους, ότι είμαστε όλοι μαζί και πρέπει να καταλάβουμε πως μόνο έτσι θα τα βγάλουμε πέρα. Για τον ίδιο λόγο, σταδιακά, φροντίζουν να μην πιέζουν δημόσια τη Μέρκελ για τα ευρωομόλογα, επειδή είναι προφανές ότι οι δημόσιες τριβές δυσκολεύουν κάθε κίνηση της Καγκελαρίου.

Η επόμενη παρτίδα του μεγάλου ευρωπαϊκού παιχνιδιού θα κριθεί στο Βερολίνο. Η Μέρκελ βρίσκεται μετέωρη, καθώς αντιλαμβάνεται ότι θα κληθεί να λάβει μία μεγάλη, ιστορική απόφαση, που δεν είναι όμως εύκολο να εξηγήσει τώρα στους Γερμανούς. Αυτό που πρέπει να τους πει, είναι:

Πρέπει να κρατήσουμε όρθια την Ευρώπη, γιατί το οικονομικό συμφέρον των επόμενων γενεών, η ασφάλεια και η σταθερότητα στην ευρωπαϊκή ήπειρο, αλλά και οι πιθανότητες να αντέξουν οι Ευρωπαίοι (και οι Γερμανοί) στον παγκόσμιο ανταγωνισμό με την Αμερική και την Ασία, είναι δεμένα με την επιβίωση της ΕΕ και του ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πληρώσουν οι Γερμανοί κάτι παραπάνω, ώστε να διασφαλίσουμε την ευρωπαϊκή συνοχή, που θα διασφαλίσει με τη σειρά της την προοπτική της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Εδώ, εγώ συμπληρώνω για να μην κοροϊδευόμαστε: όλα τα παραπάνω, αν γίνουν θα γίνουν με γερμανική πρωτοκαθεδρία στην Ευρώπη. Και ο Ολάντ, αργά ή γρήγορα (μάλλον γρήγορα) θα πλησιάσει πολύ κοντά στη Μέρκελ.

Πριν από μερικές ημέρες, βγήκε ο Γερμανός Πρόεδρος Γκάουκ και έκανε τη σημαντικότερη δήλωση που άκουσα από γερμανικά χείλη εδώ και πολλούς μήνες. Είπε: "η κυβέρνηση Μέρκελ έχει καθήκον να βγει και να εξηγήσει τους Γερμανούς, γιατί πρέπει να διασωθεί το ευρώ"

Με άλλα, λόγια, να εξηγήσει με κάποιο τρόπο, όλα αυτά που προανέφερα.
Την επόμενη ημέρα, βγήκε ο Γερμανός Πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Σουλτς (εκ των σοσιαλδημοκρατών) και είπε ακριβώς το ίδιο πράγμα.

Η Μέρκελ βρίσκεται μετέωρη αυτή την ώρα, ανάμεσα σε αυτές τις σοφές φωνές και στην τυφλή κριτική, που δέχεται “εκ των έσω” η κυβέρνησή της, από τους Φιλελεύθερους – κατά κύριο λόγο – και από μερικούς ακραίους συντηρητικούς πολιτικούς και οικονομολόγους.

Μπρούντερλε και Ρέσλερ εμφανίζονται σε κατάσταση “αμόκ”. Μέρα παρά μέρα, ένας από τους δύο βγαίνει και ζητά δημοσίως τον εξοβελισμό των “μαύρων προβάτων” της Ευρώπης, κατηγορώντας την κυβέρνηση Μέρκελ ότι σκορπίζει τα λεφτά των Γερμανών χωρίς να θέτει όρους.
Η τελευταία ατάκα του Ρέσλερ που συγκράτησα ήταν:
“Εξαντλείται η υπομονή μου με την Ελλάδα”.

Ο φίλος μου και εκ των μονίμων ανταποκριτών στο Βερολίνο, Παντελής Βαλασόπουλος, μου αποκάλυψε πρόσφατα ότι στη Γερμανία επιτρέπεται στους βουλευτές να κατέχουν θέσεις σε διοικητικά συμβούλια τραπεζών ή επιχειρήσεων και ότι, ειδικά στο χώρο των Φιλελευθέρων, αυτό θεωρείται φυσιολογικό. Δεν το γράφω αυτό για να υπερασπιστώ τη Μέρκελ, αλλά για να αντιληφθούμε ότι το παιχνίδι είναι πιο σύνθετο από όσο φανταζόμαστε.

Για να σχηματίσουμε μία ρεαλιστική εικόνα για το “τί παίζεται” αυτή την ώρα στην Ευρώπη. Όταν ακούμε, λοιπόν, ότι υπάρχουν χώρες που περιμένουν ένα στραβοπάτημα της Ελλάδας για να μας πετάξουν έξω από το ευρώ, καλό είναι να έχουμε στο μυαλό μας τα “λυσσασμένα σκυλιά της Ευρώπης”, στο Βερολίνο και αλλού.

Και να καταλάβουμε μια και καλή, ότι το εγχείρημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης έχει ανάγκη να υποστηριχθεί από όλους εμάς, τους πολίτες που προσπαθούν να τρομοκρατήσουν αλυχτώντας...


Άρθρο των "πρωταγωνιστών" στο
PROTAGON.GR

Το νέο «τείχος του Βερολίνου» καταγγέλλει η Φινλανδία
tvxsteamtvxs.


Την προσπάθεια να υψωθεί ένα «τείχος του Βερολίνου» που θα χωρίζει σε Βορρά και Νότο τη ζώνη του ευρώ, κατήγγειλε την Πέμπτη ο Φινλανδός υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Αλεξάντερ Στουμπ.

«Η Ευρώπη ήταν χωρισμένη για περίπου 50 χρόνια σε Ανατολή και Δύση. Είναι ανώφελο να χωριστεί σήμερα σε Βορρά και Νότο. Δεν θέλουμε ένα νέο τείχος του Βερολίνου», τόνισε ο Στουμπ, γνωστός για την στήριξη του στην ενότητα της Ευρωζώνης, σε συνέντευξή του στην σουηδική εφημερίδα Dagens Nyheter.

Οι δηλώσεις αυτές γίνονται τρεις ημέρες μετά την πρόταση του Τίμο Σοΐνι, ηγέτη του κόμματος Αληθινοί Φινλανδοί να χωριστεί στα δύο η ευρωζώνη.

Ο Στουμπ τόνισε πως είναι πεπεισμένος πως η Ελλάδα θα παραμείνει στη ζώνη του ευρώ και πως η Φινλανδία δεν θα χάσει τα χρήματα που δάνεισε στην Αθήνα.

«Η Ελλάδα θα ξεπληρώσει (τα χρέη της). Εργάζεται πάνω σε μακροπρόθεσμους στόχους και ελπίζουμε πως θα σταθεί στα πόδια της», επισήμανε.


TVXS.GR

Γερμανικός Τύπος: Κανείς δεν παλεύει σαν τους Έλληνες


Καταιγισμός δημοσιευμάτων στον τύπο σήμερα για την Ελλάδα, με αφορμή την επίσκεψη του κ. Αβραμόπουλου στο Βερολίνο καθώς και την επικείμενη επίσκεψη του πρωθυπουργού, σύμφωνα με την Deutsche Welle.

Κανείς δεν κάνει τόσο σκληρές περικοπές όσο η Ελλάδα» είναι ο τίτλος που επιγράφει ρεπορτάζ της η Frankfurter Allgemeine Zeitung.
To άρθρο αναφέρεται σε μελέτη της Κεντρικής Τράπεζας της Ιρλανδίας.

«Το κλισέ του αργόσχολου Έλληνα είναι ευρέως διαδεδομένο, εντούτοις όμως καμία χώρα της ευρωζώνης που βρίσκεται σε κρίση, δεν καταβάλλει τόσο σκληρές προσπάθειες για την εξυγίανση των δημοσιονομικών της.

Στο συμπέρασμα αυτό καταλήγει πρόσφατη έρευνα της Κεντρικής Τράπεζας της Ιρλανδίας. Σύμφωνα με υπολογισμούς της οικονομολόγου Λάουρα Γουέιμς, τα δυο προηγούμενα χρόνια το ελληνικό κράτος προχώρησε σε αύξηση της φορολογίας και μείωση των δαπανών που αντιστοιχεί στο 20% του ΑΕΠ. Πέντε φορές δηλαδή περισσότερο από όσο η Πορτογαλία και η Ισπανία μέχρι σήμερα» σημειώνει η εφημερίδα.



«Αγαπητέ μου Δημήτρη» είναι ο τίτλος ρεπορτάζ που φιλοξενεί η Süddeutsche Zeitung στις οικονομικές της σελίδες.
«Είναι η τελευταία ευκαιρία, αλλά όπως και να το κάνεις μια ευκαιρία. ...
Είναι σαφές όμως ότι, εάν δεν καταφέρει ο Αντώνης Σαμαράς να βελτιώσει την κακή εικόνα που έχει σχηματίσει η Μέρκελ για αυτόν, οι προοπτικές της Ελλάδας να παραμείνει στην ευρωζώνη σχεδόν εκμηδενίζονται» γράφει η SZ.



H Kölner Stadt Anzeiger έχει τον τίτλο: «Η έξοδος της Αθήνας πλησιάζει». Και η εφημερίδα σημειώνει: «Στην Ευρώπη μιλούν όλο και πιο ανοιχτά για μια πιθανή έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Παρά τις μεγάλες θυσίες των Ελλήνων, πιθανολογείται ότι η επόμενη έκθεση της Τρόικας θα καταδείξει και νέες τρύπες».



Η Hannoversche Allgemeine Zeitung γράφει για το ίδιο θέμα:
«Οι Έλληνες δεν θα εγκαταλείψουν οικειοθελώς το ευρώ. Η πλειονότητα θέλει να παραμείνει στο ευρώ. Μπορεί για τον υπουργό Οικονομίας Φίλιπ Ρέσλερ ένα τέτοιο σενάριο να μην φαντάζει τόσο φοβερό. Πολλοί οικονομολόγοι όμως, εκφράζουν μεγαλύτερο σκεπτικισμό από αυτόν του γιατρού Ρέσλερ. ...Θα μπορούσαν να προκληθούν αλυσιδωτές αντιδράσεις που θα τίναζαν το ευρώ στον αέρα».



Η Rhein Neckar Zeitung γράφει για τις προσπάθειες που καταβάλλει η Γερμανία σε σχέση με τη διάσωση της Ελλάδας:
«Θα ήταν αντίθετο σε κάθε πολιτική πρακτική που έχει ακολουθηθεί μέχρι σήμερα, εάν η Γερμανία το Σεπτέμβριο εγκατέλειπε την Αθήνα γιατί θα έλειπαν 2,5 δις ευρώ. Η τέχνη στην ευρωπαϊκή πολιτική έγκειται στο να ασκείται από τη μια πλευρά πίεση, ώστε οι χώρες μέλη να εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους. Από την άλλη πλευρά, δεν μπορεί πλέον να υπάρξει ευρωζώνη, εάν η μια μετά την άλλη, οι αδύναμες χώρες την εγκατέλειπαν. Τουλάχιστον η Μέρκελ και ο Βέστερβέλε φαίνεται να το έχουν καταλάβει».




Τέλος, η Tagesspiegel του Βερολίνου γράφει ότι
«...υπάρχουν πειστικά επιχειρήματα ώστε να δοθεί περισσότερος χρόνος στους Έλληνες. Εκτός και εάν η καγκελάριος την έχει ξεγράψει τη χώρα, ώστε να συγκεντρώσει τις δυνάμεις "κατάσβεσης" στην υπεράσπιση της Ιταλίας, της Πορτογαλίας και της Ισπανίας. Μια τέτοια στρατηγική κρύβει όμως σοβαρούς κινδύνους».

--------------------------------------


.... Το πρόβλημά μας με τους ξένους, είναι αδυνατόν να το λύσουν οι
ίδιες πολιτικές παρατάξεις και μάλιστα με τις ίδιες ηγεσίες που το δημιούργησαν...

Αυτοί, δηλαδή οι πολιτικοί της κάθε χώρας- ανεξάρτητα
από έκταση, πληθυσμό, οικονομική ή στρατιωτική ικανότητα- είναι παντού ίδιοι. Εκλέγονται από τις κοινωνίες τους για να υποστηρίξουν το συμφέρον της χώρας και των πολιτών της. Δηλώνουν υπηρέτες του λαού που θα τους
υπερψηφίσει και προσθέτουν το υποκριτικότατο "και των υπολοίπων".
Και μ' αυτά καθάρισαν...

Το βλέπετε να συμβαίνει αυτό έστω σε μία ευρωπαϊκή χώρα; Καμιά.
Παντού, την πραγματική εξουσία ασκούν τα αφεντικά των πολιτικών:
τράπεζες, πολυεθνικές, εφοπλιστές, τα καρτέλ. Αυτό που συνηθήσαμε, ορθώς, να αποκαλούμε "κατεστημένο".

Επειδή δεν είμαι κάποιος επαγγελματίας σχολιαστής. μπορώ να γίνω όσο
γουστάρω προκλητικός και χυδαίος ακόμη στο κείμενό μου. Κάποτε, πριν
καμιά 60ριά χρόνια, είχα ακούσει από έναν μεγαλύτερο φίλο μου, τον Γιάννη τον "πενηνταράκια" τον ακόλουθο φεφτά:
" Όταν ένα μπορντέλο δεν πάει καλά σαν επιχείρηση, δεν αλλάζεις κρεβάτια ή κουρτίνες. Αλλάζεις τις πουτάνες του μαγαζιού"!! Διαφωνείτε;

@radical30

Προς το τέλος του ευρώ

Ρίγη πολιτικού πανικού σκόρπισε σε όλη την Ευρώπη η ψυχρή δήλωση στη βρετανική εφημερίδα «Ντέιλι Τέλεγκραφ» του σοσιαλδημοκράτη Φινλανδού υπουργού Εξωτερικών Ερκι Τούομιογια: «Πρέπει να αντιμετωπίσουμε ανοιχτά την πιθανότητα διάλυσης του ευρώ»!

Ηταν ο πρώτος Ευρωπαίος υπουργός που έθεσε δημοσίως και ωμά το ζήτημα που απασχολεί εκατοντάδες εκατομμύρια πολίτες της Γηραιάς ηπείρου, οι οποίοι αισθάνονται όλο και μεγαλύτερη εχθρότητα προς το ευρώ. Θεωρούν την οικονομική πολιτική που ασκείται εν ονόματι του κοινού νομίσματος αιτία της διαρκούς επιδείνωσης της ζωής τους τα τελευταία χρόνια. «Η διάλυση του ευρώ δεν σημαίνει το τέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Θα μπορούσε να κάνει την ΕΕ να λειτουργεί καλύτερα», πρόσθεσε ο Φινλανδός υπουργός.

«Νομισματικό ζουρλομανδύα (!) που προκαλεί δυστυχία σε εκατομμύρια ανθρώπους και καταστρέφει το μέλλον της Ευρώπης» αποκάλεσε το ευρώ ο ηγέτης της φινλανδικής Ακροδεξιάς Τίμο Σόινι, τονίζοντας ότι «είναι μόνο ζήτημα χρόνου αν θα φύγει από το ευρώ ο Νότος ή ο Βορράς» της Ευρώπης.

«Προετοιμάζεται για το τέλος της Ευρωζώνης η Φινλανδία» τιτλοφορούσε προχθές άρθρο της η γερμανική εφημερίδα «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε», τονίζοντας ότι ο Τούομιογια δεν είναι ο μόνος Φινλανδός υπουργός που έχει τέτοιες απόψεις.

«Ηδη από τις αρχές Ιουλίου, η συνάδελφός του στο υπουργικό συμβούλιο και υπουργός Οικονομικών Γιούτα Ούρπιλαϊνεν έχει πει ότι η Φινλανδία δεν θα παραμείνει στο ευρώ πάση θυσία», υπενθύμιζε η γερμανική εφημερίδα. Αν λάβει κανείς υπόψη του ότι η Φινλανδία είναι από τους πιο αφοσιωμένους συμμάχους του Βερολίνου, αντιλαμβάνεται ότι το θέμα είναι σοβαρό.

Δεν είναι μόνο οι Φινλανδοί που αμφιβάλλουν για την επιβίωση του κοινού νομίσματος και προετοιμάζονται για την εξαφάνισή του. Πάταγο προκάλεσε το εξώφυλλο του τεύχους της περασμένης εβδομάδας του βρετανικού περιοδικού «Εκόνομιστ» το οποίο έδειχνε τη Γερμανίδα καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ να μελετά ένα φανταστικό ντοσιέ με τίτλο: «Πώς να διαλύσετε το ευρώ».

Το περιοδικό ισχυρίζεται ότι «μια χαοτική αποσύνθεση της Ευρωζώνης θα ήταν συμφορά» και καταλήγει: «Εκτός εάν η Μέρκελ επιβάλει τη γραμμή της, η επιλογή θα είναι ανάμεσα σε μια ακριβή διάλυση σύντομα και σε μια πραγματικά καταστροφική διάλυση αργότερα».

Ούτε καν οι Γερμανοί δεν πιστεύουν πια ακλόνητα στη διατήρηση του ευρώ και το ομολογούν στα σοβαρότερα έντυπά τους. «Τράπεζες, επενδυτές και επιχειρήσεις προετοιμάζονται για μια αποσύνθεση του κοινού νομίσματος», υπογράμμιζε στους τίτλους σχετικής ανάλυσής του το γερμανικό περιοδικό «Σπίγκελ» αυτή την εβδομάδα.

«Στα χρηματοπιστωτικά κέντρα όλου του κόσμου πάρα πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ανοιχτά ότι θα εκπληρωθεί η προφητεία του Μίλτον Φρίντμαν σύντομα» ομολογεί το περιοδικό, αναφερόμενο στην εξαρχής θέση του Αμερικανού νομπελίστα οικονομολόγου ότι το ευρώ είναι αδύνατον να επιβιώσει.

«Τι περιμένουν, λοιπόν, η Ιταλία, η Ισπανία και μετά από λίγο και η Γαλλία για να πουν στους Γερμανούς «ή εμείς ή εσείς», για να πουν ότι δεν μπορούμε να παραμείνουμε στο ευρώ υπ' αυτούς τους όρους;», έγραφε σε ένα εξαιρετικά επιθετικό πρωτοσέλιδο άρθρο της η μπερλουσκονική, δεξιά ιταλική εφημερίδα «Τζορνάλε» και συνέχιζε:

«Καλύτερα να γυρίσουμε στα εθνικά νομίσματα, αλλά να διατηρήσουμε αυτονομία και ελευθερία». Δεν δίσταζε, μάλιστα, να προειδοποιήσει με εξαιρετικά ζοφερό τρόπο: «Προσοχή να μην έχουμε το ίδιο τέλος όπως το 1938, όταν οι μεγάλοι της Ευρώπης δεν αντιστάθηκαν στον Χίτλερ και μετά από έναν χρόνο η μισή Ευρώπη είχε καταληφθεί από τα γερμανικά στρατεύματα»!

Ακρως απαισιόδοξη για τις δυνατότητες διασφάλισης της συνέχισης του ευρώ ήταν και η εφημερίδα «Ντι Τσάιτ», προσκείμενη στη σοσιαλδημοκρατική διανόηση της Γερμανίας. «Μια μάχη δεν χάνεται όταν πλησιάζουν οι εχθροί, αλλά όταν απομακρύνονται οι φίλοι. Αυτή είναι η καθοριστική αλλαγή στον αγώνα για το ευρώ τούτες τις μέρες. Ολοι το αποκηρύσσουν», έγραψε με εμφανή θλίψη.

•«Καλύτερα να γυρίσουμε στα εθνικά νομίσματα αλλά να διατηρήσουμε αυτονομία και ελευθερία», έγραψε η ιταλική «Τζορνάλε»


ethnos.gr

Αυστρία: Βολές στη Γερμανία με επίκεντρο την ελληνική κρίση
«Οι τοποθετήσεις του Ρέσλερ υπερβαίνουν κάθε όριο»


Δηλώσεις του αυστριακού καγκελάριου, Βέρνερ Φάιμαν:



<<Η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ, δεν είναι, όπως θέλουν να την παρουσιάσουν ορισμένοι, η φθηνότερη, η ευνοϊκότερη και η καλύτερη, αλλά, τουναντίον, θα έχει ανυπολόγιστες συνέπειες>> δήλωσε ο καγκελάριος της Αυστρίας Βέρνερ Φάιμαν. επαναλαμβάνοντας την άποψη που είχε εκφράσει και την περασμένη εβδομάδα.

<<Υπάρχουν πράγματα στη ζωή που κάποιος απεύχεται>> πρόσθεσε ο αυστριακός καγκελάριος και αρχηγός των Αυστριακών Σοσιαλδημοκρατών, <<και τούτο (σσ: η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη) είναι ένα από αυτά>>, συμπλήρωσε.

Με τις δηλώσεις του αυτές ο Φάιμαν προφανώς θέλησε να καταγγείλει τους ισχυρισμούς του Φίλιπ Ρέσλερ, ότι μια έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη έπαψε πλέον να «τρομοκρατεί», όπως επίσης και τη μόνιμη προτροπή του γερμανού αντικαγκελάριου και υπουργού Οικονομικών για την αποπομπή της Ελλάδας από το ευρώ.

Οπως σχολίασε σχετικά ο Ράινχαρντ Γκέβελ, αρχισυντάκτης της έγκυρης αυστριακής εφημερίδας «Βίνερ Τσάιτουνγκ» (της οποίας εκδότης είναι η Αυστριακή Δημοκρατία), οι τοποθετήσεις (για την Ελλάδα) του Ρέσλερ αλλά και κορυφαίων αξιωματούχων του άλλου μικρού εταίρου της Ανγκελα Μέρκελ στον γερμανικό κυβερνητικό συνασπισμό, της Χριστιανοκοινωνικής Ενωσης, υπερβαίνουν κάθε όριο.

Σημειώνοντας πως στο επίκεντρο της συζήτησης, την περασμένη εβδομάδα, είχε βρεθεί η προειδοποίηση του οίκου αξιολόγησης «Moody's», για υποβάθμιση της κορυφαίας αξιολόγησης της Γερμανίας, ο ίδιος καταδίκαζε το γεγονός πως οι γερμανοί λαϊκιστές, διαστρεβλώνοντας την προειδοποίηση, διατείνονται πλέον πως «οι υψηλές εγγυήσεις για την Ελλάδα, απειλούν τώρα τον ίδιο τον δανειστή της, τη Γερμανία».

Μόνον που αυτός ο ισχυρισμός είναι τελείως λανθασμένος, διότι, σύμφωνα με τον κ. Γκέβελ, ο οίκος αξιολόγησης προειδοποιεί στην πραγματικότητα για το ότι μια ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη θα οδηγούσε αμέσως σε μια μετάδοση (του ιού) σε Ισπανία και Ιταλία, και αυτός θα ήταν ο πραγματικός κίνδυνος για τη Γερμανία.

Δηλαδή, για τον αρχισυντάκτη της αυστριακής εφημερίδας, ο οίκος αξιολόγησης προειδοποιεί έμμεσα από το λεγόμενο «Grexit» (έξοδο της Ελλάδας) από την ευρωζώνη, όπως κάνουν και πολλοί άλλοι, διότι η Ελλάδα δεν μπορεί να παρατηρείται ως μεμονωμένη περίπτωση.

Κάνοντας παραλληλισμούς μεταξύ Αυστρίας και Γερμανίας, ο ίδιος, αναφέρεται στη μόνιμη απαίτηση των δύο ακροδεξιών και εθνικιστικών κομμάτων της αυστριακής αντιπολίτευσης, για άμεση διακοπή από την κυβέρνηση της Βιέννης των μέτρων διάσωσης του ευρώ, κάτι, που όπως σημειώνει, τα καθιστά ανώριμα για συμμετοχή σε διακυβέρνηση της χώρας μετά τις εκλογές του 2013.

Αύξηση αυτής της ανωριμότητας και στους δύο μικρούς εταίρους της Ανγκέλα Μέρκελ, τους Φιλελεύθερους του Ρέσλερ και τη Χριστιανοκοινωνική Ενωση του Χορστ Ζέεχοφερ, ο οποίος δεν αρκείται πλέον στις επιθέσεις του κατά της Ελλάδας, αλλά αμφισβητεί και την εσωτερική δημοσιονομική κατανομή βαρών στη Γερμανία, «βλέποντας» το κρατίδιό του, της Βαυαρίας, να πληρώνει πάρα πολλά για ασθενέστερους οικονομικά, όπως το Βερολίνο.

«Κάπως έτσι εννοούν κάποιοι την αλληλεγγύη» σημειώνει ειρωνικά ο Ράινχαρντ Γκέβελ, για να διαπιστώσει στη συνέχεια πως, για το ξεπέρασμα της κρίσης του ευρώ, δεν υπάρχει στην Ευρώπη μόνον έλλειψη πολιτικών δομών, αλλά, σε πολλές περιπτώσεις, έλλειψη και του κατάλληλου πολιτικού προσωπικού.

TO VIMA.GR

«Μέθοδος Ολάντ»

Η συνέντευξη του προέδρου Φρανσουά Ολάντ στο Mega είναι εξαιρετικής σημασίας, καθώς προσδιορίζει με σαφήνεια τα όρια μέσα στα οποία μπορεί να κινηθεί η επόμενη ελληνική κυβέρνηση. Τις ευκαιρίες και τους κινδύνους.
Η αξία, επίσης, των δηλώσεων του Γάλλου προέδρου βρίσκεται στο ότι γίνονται από το πρόσωπο εκείνο που είναι η «αιχμή του δόρατος» για την ανατροπή της ευρωπαϊκής πολιτικής των... «Μερκοζί», στην οποία «ποντάρουν» όλες οι πολιτικές δυνάμεις της Ελλάδας, που επιθυμούν η χώρα να παραμείνει στην Ευρωζώνη.

Χωρίς ευρύτερες ισχυρές συμμαχίες και ηγέτες ευνοϊκά διακείμενους στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, δεν μπορεί μια μικρή ευρωπαϊκή χώρα, σε εξαιρετικά μάλιστα δύσκολη θέση, από μόνη της να επιτύχει πολλά... Αυτή, καλώς ή κακώς, είναι η αλήθεια.

Χρειάζεται «δρόμος αντοχής». Υπάρχουν ορισμένα δεδομένα, ανεξαρτήτως ιδεολογικών, φιλοσοφικών και πολιτικών θέσεων. Η Ελλάδα χρειάζεται χρήματα που δεν διαθέτει.

Πρώτον, για να συντηρήσει το τραπεζικό της σύστημα, ανεξαρτήτως των αλλαγών που χρειάζεται. Δηλαδή έναν κρίσιμο μηχανισμό στήριξης της οικονομίας, που παραπαίει και αν καταρρεύσει -καλώς ή κακώς- μαζί του καταρρέει και η χώρα. Οι ευθύνες και οι υπεύθυνοι υπάρχουν. Αλλά αυτό δεν αλλάζει αυτήν τη στιγμή την ανάγκη.

Δεύτερον, η Ελλάδα χρειάζεται χρήματα για να εξυπηρετήσει το χρέος της (ακόμα κι αν το επαναδιαπραγματευτεί), αλλά και για να εξασφαλίσει τη λειτουργία ενός οιονεί χρεοκοπημένου δημόσιου τομέα. Ο οποίος, πρέπει μεν να αλλάξει, αλλά ταυτοχρόνως να λειτουργεί και να εκπληρώνει στοιχειωδώς τις υποχρεώσεις του. Κι εδώ υπάρχουν ευθύνες και υπεύθυνοι.

Αλλά αυτό δεν αλλάζει την κατάσταση. Δυστυχώς, κανείς δεν μας δανείζει στην ελεύθερη αγορά. Αλλά τα χρήματα τα 'χουμε ανάγκη. Και μόνο οι επίσημοι Ευρωπαίοι δανειστές μας μπορούν αυτήν τη στιγμή να μας τα εξασφαλίσουν.

Και τρίτον, χρειαζόμαστε χρήματα για ανάπτυξη. Δυστυχώς, δεν υπάρχουν μέσα σ' αυτήν τη συγκυρία πρόθυμα -για τους γνωστούς λόγους- ιδιωτικά εσωτερικά και διεθνή κεφάλαια για να επενδύσουν. Και χωρίς ανάπτυξη δεν μπορούμε να αντιστρέψουμε την πορεία της χώρας, να κάνουμε καλύτερες -οικονομικές και κοινωνικές- επιλογές και να αντιμετωπίσουμε την ανεργία.

Καλώς ή κακώς, η επανεκκίνηση της ανάπτυξης μπορεί, στην πρώτη κρίσιμη φάση, να γίνει μέσω ευρωπαϊκών επενδυτικών προγραμμάτων (διαρθρωτικά ταμεία, ΕΤΕπ, ευρωομόλογα έργων κ.λπ.), δηλαδή με ευρωπαϊκά χρήματα. Γι' αυτό λέμε ότι το πεδίο της Ευρώπης είναι υποχρεωτικό για την Ελλάδα. Πέραν της παγκοσμιοποίησης, των γεωπολιτικών, πολιτισμικών και ιστορικών λόγων.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ελλάδα βρέθηκε στη σημερινή δεινή κατάσταση λόγω τραγικών επιλογών και λαθών, κυρίως τα τελευταία δέκα χρόνια. ‘Οτι μας επεβλήθη, από τους δανειστές μας, μια εξοντωτική συντηρητική συνταγή λιτότητας που μας οδήγησε σε ανεξέλεγκτη ύφεση, που «γονάτισε» την οικονομία και την κοινωνία. ‘Οτι και εμείς δεν διαπραγματευτήκαμε σοβαρά. Δεν αντιπροτείναμε ένα υπεύθυνο δικό μας σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης. ‘Οτι οι κυβερνητικές επιλογές ήταν τραγικές κ.ο.κ.

Η Ελλάδα χωρίς ευρωπαϊκή χρηματοδότηση δυστυχώς θα καταρρεύσει. Αυτή είναι η μία αλήθεια. Η δεύτερη αλήθεια είναι ότι η συντηρητική «συνταγή» που μας επεβλήθη και ο τρόπος που εφαρμόστηκε οδηγούν σε καταστροφικό πάλι αδιέξοδο. Γι' αυτό ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος είναι η σοβαρή επαναδιαπραγμάτευση, μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο. ‘Ενα «πλαίσιο» που έχει κι αυτό δομικά προβλήματα, και αναζητεί και το ίδιο «νέες ισορροπίες» που πρέπει, παραμένοντας στο ευρώ, να αξιοποιήσουμε...

Υπάρχουν ορισμένα δεδομένα, ανεξαρτήτως ιδεολογικών, φιλοσοφικών και πολιτικών θέσεων. Η Ελλάδα χρειάζεται χρήματα που δεν διαθέτει. Πρώτον, για να συντηρήσει το τραπεζικό της σύστημα, ανεξαρτήτως των αλλαγών που χρειάζεται. Δηλαδή έναν κρίσιμο μηχανισμό στήριξης της οικονομίας, που παραπαίει και αν καταρρεύσει -καλώς ή κακώς- μαζί του καταρρέει και η χώρα. Οι ευθύνες και οι υπεύθυνοι υπάρχουν. Αλλά αυτό δεν αλλάζει αυτήν τη στιγμή την ανάγκη.

Δεύτερον, η Ελλάδα χρειάζεται χρήματα για να εξυπηρετήσει το χρέος της (ακόμα κι αν το επαναδιαπραγματευτεί), αλλά και για να εξασφαλίσει τη λειτουργία ενός οιονεί χρεοκοπημένου δημόσιου τομέα. Ο οποίος πρέπει μεν να αλλάξει, αλλά ταυτοχρόνως να λειτουργεί και να εκπληρώνει στοιχειωδώς τις υποχρεώσεις του. Κι εδώ υπάρχουν ευθύνες και υπεύθυνοι. Αλλά αυτό δεν αλλάζει την κατάσταση. Δυστυχώς, κανείς δεν μας δανείζει στην ελεύθερη αγορά. Αλλά τα χρήματα τα 'χουμε ανάγκη. Και μόνο οι επίσημοι Ευρωπαίοι δανειστές μας, μπορούν αυτήν τη στιγμή να μας τα εξασφαλίσουν.

Και τρίτον, χρειαζόμαστε χρήματα για ανάπτυξη. Δυστυχώς, δεν υπάρχουν μέσα σ' αυτήν τη συγκυρία πρόθυμα -για τους γνωστούς λόγους- ιδιωτικά εσωτερικά και διεθνή κεφάλαια για να επενδύσουν. Και χωρίς ανάπτυξη δεν μπορούμε να αντιστρέψουμε την πορεία της χώρας, να κάνουμε καλύτερες -οικονομικές και κοινωνικές- επιλογές και να αντιμετωπίσουμε την ανεργία.

Καλώς ή κακώς, η επανεκκίνηση της ανάπτυξης μπορεί, στην πρώτη κρίσιμη φάση, να γίνει μέσω ευρωπαϊκών επενδυτικών προγραμμάτων (διαρθρωτικά ταμεία, ΕΤΕπ, ευρωομόλογα έργων κ.λπ.), δηλαδή με ευρωπαϊκά χρήματα. Γι' αυτό λέμε ότι το πεδίο της Ευρώπης είναι υποχρεωτικό για την Ελλάδα. Πέραν της παγκοσμιοποίησης, των γεωπολιτικών, πολιτισμικών και ιστορικών λόγων.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ελλάδα βρέθηκε στη σημερινή δεινή κατάσταση λόγω τραγικών επιλογών και λαθών, κυρίως τα τελευταία δέκα χρόνια. Οτι μας επεβλήθη από τους δανειστές μας μια εξοντωτική συντηρητική συνταγή λιτότητας που μας οδήγησε σε ανεξέλεγκτη ύφεση, που «γονάτισε» την οικονομία και την κοινωνία. Οτι δεν διαπραγματευτήκαμε σοβαρά. Δεν αντιπροτείναμε ένα υπεύθυνο δικό μας σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης. Οτι οι κυβερνητικές επιλογές ήταν τραγικές κ.ο.κ.

Η Ελλάδα χωρίς ευρωπαϊκή χρηματοδότηση δυστυχώς θα καταρρεύσει. Αυτή είναι η μία αλήθεια. Η δεύτερη αλήθεια είναι ότι συντηρητική «συνταγή» που μας επεβλήθη και ο τρόπος που εφαρμόστηκε, οδηγούν σε καταστροφικό πάλι αδιέξοδο. Γι' αυτό ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος είναι η σοβαρή επαναδιαπραγμάτευση, μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Ενα «πλαίσιο» που έχει κι αυτό δομικά προβλήματα, και αναζητεί και το ίδιο «νέες ισορροπίες» που πρέπει, παραμένοντας στο ευρώ, να αξιοποιήσουμε...

Παναγιώτης Παναγιώτου
panpan@pegasus.gr

«Δάκρυα και Ιδρώτας»

Στο παρά πέντε και μόλις δύο εικοσιτετράωρα πριν ανοίξουν οι κάλπες, ο Αλέξης Τσίπρας έκανε ξαφνική στροφή, χρησιμοποιώντας «διπλή γλώσσα», καθώς από τη μία πλευρά δήλωσε πως «το νόμισμα δεν είναι φετίχ» και από την άλλη εμμέσως δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο διακοπής χρηματοδότησης της χώρας. Ξαφνική στροφή από τον ΣΥΡΙΖΑ: Υπόσχεται «δάκρυα και ιδρώτα»

Ο κ. Τσίπρας, αν και δήλωσε ένθερμος υποστηρικτής της Ευρώπης, άφησε ταυτόχρονα ανοιχτό το ενδεχόμενο να πουν «όχι» στις διαπραγματεύσεις οι Ευρωπαίοι εταίροι, με άμεσο επακόλουθο, όπως είπε, τότε να πει ο ίδιος στον λαό «σας υπόσχομαι δάκρυα και ιδρώτα, αλλά θα βγούμε από την κρίση».

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, στις πολλαπλές συνεντεύξεις που παραχώρησε τα τελευταία εικοσιτετράωρα, εντός και εκτός Ελλάδας, εξέφρασε μεν τη βεβαιότητα ότι τελικά οι Ευρωπαίοι εταίροι «δεν θα ακολουθήσουν την τακτική του εκβιασμού», αλλά ταυτόχρονα δεν έκρυψε και το «κακό σενάριο» της... ρήξης.

Μιλώντας χθες το πρωί στον ΑΝΤ1 ήταν αποκαλυπτικός, καθώς εμμέσως άφησε ανοικτό και το ενδεχόμενο οι Ευρωπαίοι να πουν «όχι» στις διαπραγματεύσεις που θα γίνουν, εάν ο ΣΥΡΙΖΑ σχηματίσει κυβέρνηση.
«Αυτό σημαίνει ότι θέλουν να εξοντώσουν τη χώρα και το λαό», είπε και συνέχισε λέγοντας ότι «τότε θα πει στον λαό μία φράση που είχε πει και ο Τσόρτσιλ «σας υπόσχομαι δάκρυα και ιδρώτα, αλλά θα βγούμε από την κρίση».

Παρόλα αυτά, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε να υποστηρίξει πως, εάν αυτό συμβεί, τότε «νομικά, πολιτικά και οικονομικά η έξοδός μας από το ευρώ θα διαλύσει την Ευρωζώνη».

Σημειώνεται ότι ένα μόλις εικοσιτετράωρο πριν, ο κ. Τσίπρας σε συνέντευξη στην ΝΕΤ και σε σχετικό ερώτημα εάν υιοθετεί δηλώσεις του υποψήφιου βουλευτή Παναγιώτη Λαφαζάνη, ανέφερε πως «δεν είναι φετίχ το νόμισμα». Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ υπεραμύνθηκε παλαιότερων δηλώσεων του κ. Λαφαζάνη -αντίστοιχη δήλωση είχε κάνει και ο Μ. Γλέζος- θέτοντας το ερώτημα «εάν έχει σημασία το αν είναι δραχμή ή ευρώ».

«Είμαι ο πιο ένθερμος υποστηρικτής της σταθερής Ευρώπης. Να μείνουμε στην Ευρώπη, το μέλλον μας είναι εκεί. Αν συνεχιστούν όμως τα μνημόνια, μας οδηγούν σίγουρα εκτός ευρώ και μας κάνουν Αφρική» είπε χαρακτηριστικά ο κ. Τσίπρας, προσθέτοντας πως «λέμε ναι στο ευρώ, που είναι το εθνικό μας νόμισμα , αλλά θα παλέψουμε να είναι ισότιμη η συμμετοχή μας στην Ευρωζώνη, διότι μια χώρα με μισθούς πείνας δεν έχει ισότιμη συμμετοχή, είναι αφρικανική».

Αξίζει να υπογραμμισθεί ότι στο ενδεχόμενο που οι Ευρωπαίοι εταίροι ζητήσουν και την υπογραφή του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ -ανεξάρτητα εάν είναι πρώτο ή δεύτερο κόμμα- ο κ. Τσίπρας ήταν κατηγορηματικός ότι δεν θα δεχθεί να συνυπογράψει.

«Οι δικοί μας συναγωνιστές δεν υπέγραψαν στα ξερονήσια και με ρωτάτε αν θα υπογράψω τώρα εγώ;» είπε στον ΑΝΤ1.

Πολλαπλές ερμηνείες προκαλούν και οι φραστικές διατυπώσεις ως προς την ακύρωση του μνημονίου. Ο κ. Τσίπρας μίλησε για αντικατάσταση, ενώ χθες επεσήμανε ότι «το μνημόνιο το καταγγέλλει η ψήφος του λαού, και όχι εμείς». Μάλιστα έκανε ένα ακόμη βήμα, λέγοντας πως εν όψει της επικείμενης Συνόδου Κορυφής, στο τέλος του μήνα, «αν ο ελληνικός λαός ψηφίσει μια αριστερή κυβέρνηση, όλοι στην Ευρώπη θα ξέρουν ότι το μνημόνιο θα είναι νεκρό».


Παναγιώτης Τσούτσιας
Ethnos.gr

ΜΟΙΡΑΣΙΑ...


Οταν λέµε Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας προφανώς εννοούµε µια κυβέρνηση διαφορετική. Και πάντως δεν εννοούµε µια κυβέρνηση... µοιρασιάς της εξουσίας και λαφυραγωγήσεως της χώρας!

Οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί που σηκώνουν το κύριο βάρος των ευθυνών, άρχισαν να πληρώνουν το πολιτικό κόστος των αναγκαίων µέτρων. Αλλά τα µέλη του Υπουργικού Συµβουλίου ως κυβέρνηση τι πράττουν;

Είναι γνωστόν ότι οι ιθύνοντες της Ευρωπαϊκής Ενωσης σε ανεπίσηµες συνοµιλίες τους, δεν κρύβουν ότι ο κ. Σαµαράς τους έχει ευχάριστα εκπλήξει µε τον τρόπο που εργάζεται. Λένε επίσης, και εδώ είναι ίσως υπερβολικοί, ότι η Ελλάδα έχει Πρωθυπουργό και... ενάµιση υπουργούς, δηλαδή τον κ. Στουρνάρα (ένας...) και τον κ. Χατζηδάκη (ο... µισός!).

Περιµένοντας πάντως τις εξελίξεις στη δραµατική προσπάθεια διασώσεως της χώρας µε τους χειρισµούς του Πρωθυπουργού και των δύο υπουργών που κυρίως διαπραγµατεύονται µε τους τροϊκανούς και λοιπούς εκπροσώπους της ΕΕ, ας κοιτάζουµε και στα δικά µας εσώτερα.

Υπενθυµίζεται ότι η παρούσα κυβέρνηση απαρτίζεται από δεκάδες υπουργούς από τους οποίους περιµένουµε έργα και όχι λόγια. Ο λόγος δεν είναι βέβαια για ορισµένους αδιόρθωτους, που συνεχίζουν τη φαυλοκρατική τους παράδοση εµβολίζοντας τη σηµερινή εξουσία. Μιλάµε για τους καλοπροαίρετους και ικανούς υπουργούς.

Πρέπει να γνωρίζουν ότι η Κοινή Γνώµη παρακολουθεί προσεκτικά τις δραστηριότητές τους και θα τους κρίνει µε βάση το έργο τους, δηλαδή θα κρίνει εκείνους, που µέσα σε ένα εύλογο χρονικό διάστηµα των πρώτων εκατό ηµερών τους, θα δείξουν έργο συγκεκριµένο.

Βέβαια την ευθύνη της αξιολογήσεως την έχουν ο Πρωθυπουργός και οι (άτυποι)... «αντιπρόεδροι» της οιονεί ελληνικής... τρόικας.

Στον κ. Σαµαρά ανήκει και η ειδικότερη ευθύνη άµεσου εξωπετάγµατος από τις υπουργικές θέσεις, όσων τυχόν νοµίζουν ότι εδώ γίνεται κάποια µοιρασιά.

Και προσπαθούν να επανδρώσουν όλους τους φορείς εξουσίας που επιβλέπουν, µε πασίγνωστους συνεργάτες τους, επικαλούµενοι συχνά «εντολή Μαξίµου»! Το φραγγέλιον, κύριε Πρόεδρε!


TO BHMA


Δηλαδή το ΒΗΜΑ μας λέει εδώ, με σαφή τρόπο, ότι εκτός από τον ενάμισυ(!!!) υπουργό, ότι καλύτερο διαθέτει η χώρα σαν κυβέρνηση, είναι ο κύριος Πρόεδρος; Φανταστείτε που καταντήσαμε... Μάλλον θα κάνουν ότι ρουσφέτι μπορούν και μετά θα βγάλουν διαβατήριο και τα χρήματα στο εξωτερικό.
Ή δεν είναι έτσι, κ. Ψυχάρη;

@radical30

Ρετρό ιδεολογήματα αντί για πρόγραμμα ανάπτυξης

Του Γιώργου Σταθάκη



Επί δύο ημέρες στη Βουλή η κυβέρνηση επαναλάμβανε μία μονοσήμαντη φράση, μία απλή εξίσωση, ένα επαναλαμβανόμενο αφήγημα: ανάπτυξη = ιδιωτικοποιήσεις.

Και επειδή κάθε αφήγημα οφείλουμε να το θέτουμε στην κρίση της πραγματικότητας, της ιστορικής πραγματικότητας ή της τωρινής πραγματικότητας, η σύντομη αναδρομή στην ιστορία των ιδιωτικοποιήσεων στην Ελλάδα είναι επιβεβλημένη. Σε σύγκριση φυσικά με παρόμοιες οικονομίες, εν προκειμένω τις ευρωπαϊκές οικονομίες ή αυτές του ΟΟΣΑ.

Ο πίνακας 1 αναλύει την ένταση των ιδιωτικοποιήσεων στη δεκαετία του 1990 στις χώρες του ΟΟΣΑ. Σε αυτή τη διεθνή κατάταξη το συμπέρασμα βγαίνει αβίαστα. Η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια των ιδιωτικοποιήσεων ανάμεσα στις χώρες του ΟΟΣΑ, με μόνο ανταγωνιστή την Πορτογαλία η οποία κατέχει με διαφορά την πρώτη θέση. Αντίθετα οι οικονομίες που βρίσκονται στις τελευταίες θέσεις είναι η Νορβηγία, Δανία, η Γερμανία, η Γαλλία, το Βέλγιο και η Ολλανδία.

Ιδιωτικοποιήσεις στη δεκαετία του 1990

Πίνακας 1 Ιδιωτικοπ. (%ΑΕΠ) Ένταση ιδιωτικοπ.

Βέλγιο 3 0,34

Γαλλία 4,2 0,29

Γερμανία 1,1 0,09

Δανία 2,9 0,21

Ελλάδα 8,8 0,79

Ιταλία 8,2 0,66

Νορβηγία 1,7 0,07

Ολλανδία 2,7 0,33

Πορτογαλία 20,2 1,22

Ε.Ε. 15 4,2 -

Πηγή: Schneider F., 2003, “Privatization in OECD counties”.



Τα στοιχεία είναι σοκαριστικά και άκρως αποκαλυπτικά. Εάν είχαμε διπλάσιο ρυθμό ιδιωτικοποιήσεων από τον μέσο όρο της Ε.Ε. των 15, τότε το επιχείρημα περί μεγάλου κρατικού επιχειρηματικού τομέα, κρατισμού και μια πληθώρα άλλων ιδεολογημάτων ακυρώνεται.

Εν πολλοίς διαπιστώνεται ένα απλό και γνωστό στους οικονομολόγους δεδομένο. Ότι η Ελλάδα έχει το 2012 από τους μικρότερους, αν όχι τον μικρότερο κρατικό επιχειρηματικό τομέα σε ολόκληρη την Ε.Ε. Η Γερμανία για παράδειγμα, έχει φυσικά κρατικές τράπεζες (τη μεγαλύτερη μάλιστα που ελέγχει το 40% του συστήματος), κρατικό ΟΤΕ (ο οποίος μάλιστα αγόρασε τον ελληνικό όταν ιδιωτικοποιήθηκε) και πληθώρα άλλων κρατικών εταιρειών σε αρκετούς κλάδους της οικονομίας.

Ο πίνακας 2 παρουσιάζει την ιστορία των ιδιωτικοποιήσεων ανά έτος. Ξεχωρίζουν οι ιδιωτικοποιήσεις της περιόδου Μητσοτάκη και φυσικά η περίοδος Σημίτη που κατέχει το απόλυτο ρεκόρ. Η πρώτη περίοδος οδήγησε στην ιδιωτικοποίηση των “προβληματικών” της δεκαετίας του 1980. Η δεύτερη περιέλαβε το σύνολο των τραπεζών, τις τηλεπικοινωνίες, ό,τι απέμεινε από τις “προβληματικές” και φυσικά απέδωσε στον ιδιωτικό τομέα το σύνολο των νέων μεγάλων έργων (αεροδρόμια, δρόμοι, γέφυρες).



Πίνακας 2 Ιδιωτικοποιήσεις στην Ελλάδα, 1991-2008

Αριθμός Εσοδα (% ΑΕΠ)

1991-1993 13 1,2

1993-1996 1 0,3

1996-2000 26 5,8

2000-2004 18 3,3

2004-2008 8 4,2


Ιδιωτικοποιήσεις: ΠΑΣΟΚ 40, Ν.Δ. 23

Πηγή: Στοιχεία από Privatization Barometer



Στην περίοδο Σημίτη η ιδέα των ιδιωτικοποιήσεων έθεσε τον τραπεζικό τομέα και το χρηματιστήριο οδηγούς της αυτόματης ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, διαλύοντας ταυτόχρονα το σύνολο των αναπτυξιακών θεσμών του κράτους που αφορούσαν στο σχεδιασμό, χωροταξικό, περιφερειακό, κλαδικό και τις τράπεζες ειδικού σκοπού και συνέβαλε στη διάλυση των συνεταιρισμών και πληθώρας άλλων τοπικών ή κεντρικών θεσμών.

Η ιδέα της αυτόματης ανάπτυξης μέσω των ελεύθερων αγορών και της καθοδήγησης του τραπεζικού συστήματος μπορεί να δοκιμάστηκε το 2000 με την κατάρρευση του χρηματιστηρίου, αλλά στη συνέχεια συνέβαλε τα μέγιστα στην ολοκλήρωση ενός κύκλου υπερεπένδυσης σε τουρισμό, παραθεριστική κατοικία, αυτοκινητόδρομους, real estate, εμπορικά κέντρα, ακτοπλοΐα, τηλεπικοινωνίες κ.ο.κ. Αυτή η υπερεπένδυση στηρίχθηκε στην απρόσκοπτη συνέχιση του δημόσιου δανεισμού για να συντηρεί τη ζήτηση και την έκρηξη του ιδιωτικού δανεισμού. Αυτό έσκασε με την κρίση και η αναβίωση της ίδιας στρατηγικής ανάπτυξης το 2012 φανερώνει πόσο ευφάνταστες παραμένουν οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ της χώρας. Πρόκειται για οικονομική τραγωδία.

Εάν τα παραπάνω στοιχεία μας είναι σωστά, τότε η Ελλάδα δεν θα πρέπει να έχει πολλές επιχειρήσεις προς ιδιωτικοποίηση. Και αυτό είναι γεγονός. Η τρόικα, ως γνωστόν δεν βρίσκει τι να πουλήσει. Το Μνημόνιο, ως γνωστόν έθεσε ως στόχο των ιδιωτικοποιήσεων τα περίφημα 50 δισ., τα οποία θεωρητικά θα πάνε για αποπληρωμή του δημόσιου χρέους.

Ο τρόπος με τον οποίο υπολογίστηκαν τα 50 δισ. είναι μαγικός. Το ΔΝΤ στην έκθεση του Μαρτίου που συνοδεύει το Μνημόνιο 2 μας εξηγεί πώς έγινε ο υπολογισμός σ' έναν ειδικό πίνακα που παραθέτει με βάση την εμπειρία των ιδιωτικοποιήσεων από τις χώρες στις οποίες ενεπλάκη το ΔΝΤ στη δεκαετία του 1990. Έτσι εκεί η Ελλάδα συγκρίνεται με τη Λετονία, την Παραγουάη, τη Νιγηρία και καμιά δεκαριά ακόμα χώρες. Στις χώρες αυτές οι ιδιωτικοποιήσεις κινήθηκαν από 17 έως 23% του ΑΕΠ. Συνεπώς το ΔΝΤ εκτιμά ότι ο μέσος όρος του 20% είναι κατάλληλος για την Ελλάδα. Το 20% του ελληνικού ΑΕΠ που το 2009 ήταν 250 δισ. είναι ακριβώς 50 δισ.

Μετά από αυτήν την “επιστημονική” μέθοδο, το ΔΝΤ αναζητά τα 50 δισ. και ανακαλύπτει ότι όλες οι κρατικές εταιρείες στην Ελλάδα αξίζουν μετά βίας 9 δισ. Οι κρατικές συμμετοχές είναι άλλα 5 δις. Συνεπώς όλα μαζί μας κάνουν 14 (ΔΕΗ, νερό, ΟΠΑΠ, δύο μικρές τράπεζες, πετρέλαια, Ελ. Βενιζέλος) και αναφέρονται σ' έναν σκληρό πυρήνα επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας. Τα 14 δισ. αντιστοιχούν σε 6-7% του ΑΕΠ και συνάδουν με την προηγούμενη ανάλυσή μας ότι έχουν ήδη ιδιωτικοποιηθεί εταιρείες που αντιστοιχούν στο 15% του ΑΕΠ.

Τι μένει για να φθάσουμε τα 50 δισ. ευρώ; Η απάντηση είναι απλή: γη, γη, γη. Το σκεπτικό είναι πλέον αποτρόπαιο. Η δημόσια γη δεν πωλείται βάσει του Συντάγματος. Δεν αξιοποιείται καν καθώς προορίζεται για δημόσιες χρήσεις που αφορούν τα κλασικά πράγματα που κάνει το κράτος: δάση, πάρκα, χώροι πρασίνου, παραλίες, πολιτιστικές υποδομές, εκπαιδευτικές υποδομές. Το κράτος είναι ιδιοκτήτης γης για να αποτρέπει την εμπορική χρήση της γης, για την οποία προορίζεται η ιδιωτική γη, και για να προσφέρει βασικές δημόσιες υπηρεσίες σε όλους του πολίτες.

Το Μνημόνιο αντιστρέφει τη συνταγματική επιταγή. Εάν δεν έχετε τι να πουλήσετε, πουλήστε γη. Μόνο που και πάλι το επιχείρημα αντιστρέφεται. Να την πουλήσουμε για να αναπτύξουμε το είδος των δραστηριοτήτων που συνάδει με τη γη, real estate κάθε μορφής και είδους, το οποίο αποτελεί τον κατ' εξοχήν τομέα υπερεπένδυσης που ήταν μέρος της κρίσης και εν μέσω της κρίσης δοκιμάζεται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Το κενό περιεχομένου “αναπτυξιακό πρόγραμμα” της κυβέρνησης ξεδιπλώνεται με την επίκληση ρετρό ιδεολογημάτων περί κράτους και αγορών.

Στο σύνορο της Δύσης



Tην ώρα που η «ενωμένη» Ευρώπη βυθίζεται κάθε μέρα και περισσότερο, όλο και πιο ανεξέλεγκτα στην κινούμενη άμμο, μια ακόμα πιο μεγάλη κρίση απειλείται στην Ανατολική Μεσόγειο με επίκεντρο τη φοβερή σφαγή που διαπράττει το καθεστώς Ασαντ στη Συρία. Κρίση, που όχι μόνον έχει αποκτήσει πλέον ξεκάθαρα γεωπολιτική διάσταση, αλλά και που, αν εκραγεί, απειλεί να αναφλέξει και να συνδέσει όλα τα ανοιχτά ζητήματα της ευρύτερης περιοχής, το Μεσανατολικό και το Ιρανικό.

Εδώ και μέρες, ισχυρές δυνάμεις του ρωσικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας έχουν περάσει πλέον από τα Δαρδανέλλια και το Αιγαίο με κατεύθυνση προς τη Συρία, ενώ η Τουρκία έχει πραγματοποιήσει μεγάλες αεροναυτικές ασκήσεις στην Κυπριακή ΑΟΖ. Η συγκέντρωση πυρός στην ευρύτερη περιοχή, είναι ήδη πρωτοφανής, όπως και ο αριθμός των χωρών που είναι παρούσες με αυτές τις δυνάμεις: ΗΠΑ, Ισραήλ, Γαλλία, Αγγλία, Ρωσία – και, φυσικά, οι χώρες της περιοχής.

Είναι πια ολοφάνερο ότι βρισκόμαστε μία ανάσα από τον πλήρη έμπρακτο αναθεωρητισμό μιας ευρείας γεωπολιτικής ισορροπίας. Και, η Ελλάδα, που βρίσκεται στο «μάτι του κυκλώνα» της – επίσης γεωπολιτικής - κρίσης του ευρώ, είναι και πολύ πιο κοντά σε αυτή την κρίση της Ανατολικής Μεσογείου απ’ ότι ίσως είναι διά «γυμνού οφθαλμού» ορατό. Στην ουσία, η Ελλάδα είναι αντιμέτωπη με ένα ερώτημα: τι θα πράξει αν τα πράγματα εξελιχθούν στην κατεύθυνση της έντασης; Πόσο παρούσα θα είναι στις εξελίξεις, πόσο ενεργή θα είναι η παρουσία της στο πλευρό των συμμάχων της, πόσο θα θελήσει να διαδραματίσει ρόλο ως χώρα – κλειδί στο σύνορο του δυτικού κόσμου;

Την ώρα που εγείρονται τέτοιας τάξεως γεωπολιτικά διακυβεύματα, η Ελλάδα πρέπει να είναι ενεργά παρούσα. Πρέπει να είναι έτοιμη να ασκήσει το ρόλο της ως χώρα προπύργιο του δυτικού κόσμου. Οποτε το έπραξε, βγήκε από τις μεγάλες κρίσεις πιο ισχυρή. Αυτή είναι η εθνική παρακαταθήκη της εξωτερικής πολιτικής του Ελευθερίου Βενιζέλου και αυτή η πολιτική είναι που διπλασίασε κάποτε την Ελλάδα. Αντιθέτως, όποτε αρνήθηκε αυτό της το ρόλο, όποτε η χώρα επέλεξε να είναι απούσα, ή, πολύ περισσότερο, να αρνηθεί ουσιαστικά την υπόστασή της ως σημαντικός παράγοντας της δυτικής πολιτικής σε αυτή την κρίσιμη και ταραγμένη περιοχή του κόσμου, πάντοτε, της βγήκε σε κακό.

Σε πολλούς δεν αρέσει, όμως, η πραγματικότητα είναι ότι η Ελλάδα βρίσκεται στρατηγικά τοποθετημένη σε ένα εξαιρετικά σημαντικό σημείο για τη διεθνή ισορροπία. Αυτό είναι ένα γεγονός που, και να θέλει, δεν μπορεί ούτε να το αλλάξει, ούτε να το αγνοήσει. Πρέπει να είναι λοιπόν σε θέση να το διαχειριστεί. Αν δεν το κάνει, οι εξελίξεις θα διαμορφωθούν ερήμην της και θα την ξεπεράσουν με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για τη χώρα. Αντιθέτως, αν το κάνει σωστά, η σημασία και η ευστάθειά της θα μεγιστοποιηθούν. Κι αυτό, ειδικά λόγω της άλλης κρίσης, της ευρωπαϊκής, είναι στην πραγματικότητα σήμερα το μόνο, αλλά, ταυτόχρονα, και το πιο ισχυρό «χαρτί» της χώρας.


ΤΟ ΒΗΜΑ

Προς τι ο φόβος Μέρκελ και Σόιμπλε περί ελληνικής εξόδου από το Ευρώ;


Λέξεις όπως «καταστροφή» ή «τεράστιο λάθος», συνοδεύουν τα τελευταία 24ωρα τις αναλύσεις της γερμανικής πολιτικής ηγεσίας, αναφορικά με την ενδεχόμενη έξοδο της Ελλάδας από το Ευρώ, σε αναντιστοιχία με την πολύ πρόσφατη στάση των Μέρκελ και Σόιμπλε πριν από την υπογραφή του τελευταίου Μνημονίου. Προσπαθούν να δικαιολογήσουν στο εσωτερικό την αρωγή προς την Ελλάδα, εκτιμά στο tvxs.gr ο καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης, ειδικευμένος στις ευρωπαϊκές εξελίξεις, Ναπολέων Μαραβέγιας. Επιβεβαιώνεται ότι η κυβέρνηση θα μπορούσε να έχει διαπραγματευτεί επιθετικά, σύμφωνα με τον εκπρόσωπο Τύπου του ΣΥΝ Πάνο Σκουρλέτη.



«Το πρόβλημα με τις δηλώσεις διάφορων αξιωματούχων οι οποίοι απευθύνονται στο εσωτερικό της χώρας τους είναι ότι ακούγονται και στο εξωτερικό. Δεν μπορούν να υπάρχουν κάθε φορά δύο ξεχωριστά ακροατήρια», αναφέρει χαρακτηριστικά ο κ. Μαραβέγιας, ο οποίος ερμηνεύει τις διαδοχικές αναφορές Μέρκελ και Σόιμπλε ως ένα είδος απολογίας στο γερμανικό κοινό για το γεγονός ότι στηρίζουν οικονομικά την Ελλάδα.

«Λαϊκισμός υπάρχει σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ανεξαρτήτως πώς φαίνονται τα πράγματα εδώ στην Ελλάδα, ο μέσος Γερμανός, ο οποίος δεν περνά και τόσο καλά, αντιδρά για τη βοήθεια στη χώρα μας με το εξής σκεπτικό: ‘από τη μία πλευρά δεν αυξάνεις το μισθό μου και από την άλλη πλευρά χρηματοδοτείς τους Έλληνες;’», προσθέτει.

Από την πλευρά του, ο κ. Σκουρλέτης κάνει λόγο για «δηλώσεις που αποτυπώνουν την αλληλένδετη σχέση της ελληνικής οικονομίας με το σύνολο της ευρωπαϊκής οικονομίας, μία πραγματικότητα που σκόπιμα αγνόησε και δεν αξιοποίησε η ελληνική κυβέρνηση στη κατεύθυνση μιας επιθετικής διαπραγμάτευσης στην υπόθεση του ελληνικού χρέους με σκοπό τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του».

Κατά τη γνώμη του, «αποδεικνύεται περίτρανα πως το εκβιαστικό δίλημμα που κατά κόρον χρησιμοποίησε η παρούσα και η προηγούμενη κυβέρνηση κάθε φορά που ήταν να ψηφιστούν νέα μέτρα, ότι δηλαδή απειλείται η παραμονή της χώρας στο ευρώ, ήταν και είναι ψεύτικο».

Ο κ. Μαραβέγιας αναγνωρίζει ότι με αυτές τις νέες δηλώσεις η γερμανική πολιτική ηγεσία «είναι σαν να επιβεβαιώνει την άποψη ότι η Ελλάδα δεν έπρεπε να ανησυχεί, καθώς οι εταίροι της δεν θα την άφηναν να εγκαταλείψει το Ευρώ». Ωστόσο, επισημαίνει ότι πλέον η συμφωνία με την τρόικα έχει «κλείσει» και πως οι εκλογικές διαδικασίες στη Γερμανία είναι διαρκείς -λόγω του ομοσπονδιακού συστήματος- με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

«Αν δεν είχαν τους δικούς τους εσωτερικούς λόγους, οι Μέρκελ και Σόιμπλε δεν θα έκαναν ποτέ τέτοιες δηλώσεις, διότι δεν θα ήθελαν να διευκολύνουν τα αντιμνημονιακά κόμματα στην Ελλάδα», καταλήγει.

Ένας προφητικός Ανδρέας
28/06/2012
του Γιάννη Παντελάκη

Ήταν 27 Ιουνίου του 1995. Ακριβώς δεκαεπτά χρόνια πριν. Παρά μια ημέρα. Είχα την ευκαιρία να καλύψω δημοσιογραφικά, ένα ταξίδι του Ανδρέα Παπανδρέου στις Κάννες σε μια Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ήταν η τελευταία που έπαιρνε μέρος ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ. Τα σημάδια ότι έρχεται το προσωπικό του τέλος, ήταν φανερά. Ακόμα και στην φωνή του. Μια φωνή αδύναμη από την οποία ωστόσο ακούστηκαν ίσως τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα. Και το γράφει αυτό κάποιος που δεν γοητεύτηκε ποτέ απο την πολιτική του.

Ήταν ένας Παπανδρέου οργισμένος και μόνος. Χωρίς τον Μιτεράν, τον Γκονζάλεθ και τον Ντελόρ, αλλά με τους συντηρητικούς να κυριαρχούν.
Στο περιθώριο της συνόδου ήρθε σχεδόν υποβασταζόμενος στην αίθουσα όπου τον περιμέναμε οι δημοσιογράφοι. Στις πρώτες κουβέντες του, κάθε ένας από μας κοίταζε τον άλλο. Δεν πιστεύαμε ότι ο απόλυτα συμβιβασμένος στα Ευρωπαϊκά δεδομένα Παπανδρέου, θα έβγαζε έναν τόσο καταγγελτικό λόγο.

Μίλησε για "Ευρωπαϊκό Διευθυντήριο", όπως το χαρακτήρισε, μίλησε και για "μηδενοποίηση των εθνικών κυβερνήσεων", οι οποίες δεν θα μπορούν να παίξουν "δημοκρατικά αποτελεσματικό ρόλο". Ουσιαστικά, είχε μιλήσει για την υποχώρηση της πολιτικής και την κυριαρχία των αγορών. Ήταν η εποχή που είχε ήδη αρχίσει να ετοιμάζεται το ενιαίο νόμισμα...

Δεκαεπτά χρόνια μετά, η κυριαρχία αυτή των αγορών είναι σχεδόν απόλυτη. Και αναμφισβήτητα, έχει συντελέσει σε υπερθετικό βαθμό στην κρίση. Ήδη πέντε χώρες βρίσκονται μέσα ή στα πρόθυρα σκληρών μνημονίων, ήδη οι λαοί της Ευρώπης βιώνουν εποχές απίστευτης λιτότητας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Μόλις χθες δόθηκαν στοιχεία από την Ευρωπαϊκή επιτροπή για την αύξηση της ανεργίας και της ανέχειας. Μόνο το πρώτο τρίμηνο της χρονιάς οι θέσεις εργασίας στην Ελλάδα μειώθηκαν κατά 400.000, στην Ισπανία κατά 600.000, στην Πορτογαλία κατά 210.000, στην Ιταλία κατά 180.000. Οι προβλέψεις για τους επόμενους μήνες είναι ακόμα δυσμενέστερες, ενώ ολοένα και πιο μεγάλες ομάδες πολιτών, από όλες αυτές τις χώρες, δηλώνουν έτοιμοι να εγκαταλείψουν τον τόπο τους για να βρουν μια θέση εργασίας στο εξωτερικό. Και αυτά, αποτελούν μια μόνο παράμετρο της κρίσης.

Οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που συνεδριάζουν στις Βρυξέλλες, υποτίθεται ότι αναζητούν λύσεις για όλα αυτά. Δεν γνωρίζω αν θα τις
βρουν, αλλά δεν έχω σοβαρούς λόγους για να δηλώνω αισιόδοξος. Δεν γνωρίζω καν αν αναζητούν λύσεις για τους πολίτες, επειδή αυτό αποτελεί επιλογή τους ή επειδή φοβούνται την γενικευμένη αντίδραση των απελπισμένων, που πολλαπλασιάζονται.

Οι ισορροπίες προφανώς έχουν αλλάξει. Ο ισχυρός και ενιαίος Γαλλογερμανικός Άξονας δεν υπάρχει πια, αυτό ειναι βέβαιο. Πόσο
πρόθυμοι είναι όμως, όσοι προτείνουν διαφορετικές συνταγές εξόδου από την κρίση να σπάσουν αυγά;

Και πόσο ικανοποιητικές λύσεις να επιδιώξει ένας Τραπεζίτης και όχι ένας εκλεγμένος Πρωθυπουργός; Ή μια καγκελάριος μιας πανίσχυρης χώρας,
που ορθώνει ένα νέο τείχος, λέγοντας πως "όσο ζει, η Ευρώπη δεν θα έχει ευρωομόλογα"; Ή μερικοί κομπάρσοι ηγέτες που είναι φανερό πως θεωρούν θέσφατο τις εκθέσεις των οίκων αξιολόγησης;

Σ' αυτά τα ερωτήματα, ίσως την πιο ικανοποιητική απάντηση δίνει ο Γάλλος οικονομολόγος Αντρέ Ορλεάν, ο οποίος σε πρόσφατο άρθρο του στην Μόντ αναφερόμενος στις πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης, επικαλέστηκε μια φράση του Ντε Γκόλ από το 1966: "Οι Ευρωπαίοι ηγέτες έδωσαν τα κλειδιά της κρίσης στους χρηματιστές".

Αυτό έχει συμβεί και σήμερα. Και όπως έγραψε ο Ορλεάν "Την ευρωζώνη την κυβερνά η αγορά. Η πολιτική εξουσία συμμορφώνεται με τις προτεραιότητές της και φοβάται τις αξιολογήσεις της".

Ο Ανδρέας Παπανδρέου μάλλον ήταν προφητικός...


protagon.gr

Έκτακτη είδηση: Η ΕΕ έδωσε εντολή έκδοσης ευρωομολόγου

Δευτέρα, 25 Ιούνιος 2012

Σύμφωνα με δημοσίευμα του Reuters πριν λίγα λεπτά, η E.E. έδωσε εντολή στις τράπεζες Barclays, Credit Suisse, DZ Bank, Morgan Stanley και Societe Generale να διαχειριστούν την έκδοση ευρωομολόγου με χρονικό ορίζοντα το 2028.

Τι είναι και πως θα λειτουργήσει το ευρωομόλογο;
Η κυκλοφορία "ευρω-ομολόγων" μπορεί να οδηγήσει "γρήγορα στην ελάφρυνση της τρέχουσας κρίσης χρέους" στην ευρωζώνη, επίσης μπορεί να "ενισχύσει την αντίσταση" της ευρωζώνης απέναντι σε μελλοντικές κρίσεις, αναφέρεται σε επίσημο έγγραφο της Επιτροπής στις Βρυξέλλες, που είδε το φως της δημοσιότητας προ εξαμήνου.

Η Επιτροπή στις Βρυξέλλες μελέτησε κατά πόσον είναι εφικτές τρείς επιλογές, η τελευταία απο τις οποίες-- μη καθιστώντας αναγκαία την αλλαγή των συνθηκών της ΕΕ-- "μπορεί γρήγορα να υλοποιηθεί".


Οι ανωτέρω επιλογές αφορούν είτε την πλήρη είτε την τμηματική "κοινή χρήση" του χρέους των κρατών της ευρωζώνης.


Σε αμφότερες τις περιπτώσεις, αυτή η κοινή χρήση "δεν πρέπει να οδηγήσει σε μείωση της δημοσιονομικής πειθαρχίας", ούτως ώστε να αποτραπεί " οι χώρες της ευρωζώνης-τζιτζίκια" να χρηματοδοτούνται στο μέλλον σε βάρος των "ενάρετων" υπέρμαχων της δημοσιονομικής σταθερότητας, αναφέρει το ίδιο έγγραφο της Επιτροπής στις Βρυξέλλες.

Οι τρείς επιλογές της "Πράσινης βίβλου" της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

* Η ριζοσπαστικότερη, είναι η πρώτη απο τις τρείς επιλογές. Στο κείμενο χαρακτηρίζεται και "αποφασιστικότερη": "τα ευρω-ομόλογα" υποκαθιστούν τα σημερινά ομόλογα που κυκλοφορούν στα κράτη της ευρωζώνης, διαθέτουν όμως τις "κοινές εγγυήσεις" για όλη την ευρωζώνη.

* Στη δεύτερη επιλογή, τα "ευρω-ομόλογα" διαθέτουν αυτές τις "κοινές εγγυήσεις" για όλη την ευρωζώνη, όμως καλύπτουν μέρος των αναγκών χρηματοδότησής των μελών της ευρωζώνης, αφού κάποια απο αυτά εξακολουθούν να εκδίδουν τα δικά τους κρατικά ομόλογα.

Ομως, τέτοια ρύθμιση αφήνει "ευάλωτα" απέναντι σε τυχόν στάση
πληρωμών υπερχρεωμένα μέλη της ευρωζώνης (αυτά δεν κατονομάζονται), σημειώνεται στο έγγραφο. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις, χρήζει τροποποίησης το άρθρο 125 της συνθήκης της Λισαβόνας, κατά το οποίο "αποκλειστικά τα κράτη μέλη διασφαλίζουν τις χρηματο-πιστωτικές δεσμεύσεις τους".

* Στην τρίτη επιλογή, κυκλοφορούν "ευρω-ομόλογα", με παράλληλη κυκλοφορία κρατικών ομολόγων απο κάποια μέλη της ευρωζώνης.
Στα "ευρω-ομόλογα" αυτής της τρίτης επιλογής, κάθε κράτος συνεισφέρει
με τις εγγυήσεις του, στο ποσοστό όμως με το οποίο μετέχει στο κεφάλαιο του κάθε "ευρω-ομολόγου" αυτής της επιλογής.

Ετσι, τα μέλη της ευρωζώνης με πολύ υψηλά επιτόκια στα κρατικά ομόλογά τους "επωφελούνται σαφώς λιγότερο" στην υλοποίηση της επιλογής αυτής, οι όροι είναι ευνοϊκότεροι για τα μέλη της ευρωζώνης με την καλύτερη βαθμολόγηση πιστοληπτικής ικανότητας απο τους οίκους αξιολόγησης, επισημαίνει αυτό το έγγραφο.

Καμία αλλαγή στις συνθήκες δεν είναι αναγκαία, άρα η υλοποίηση είναι γρήγορη και "αντίθετα με τις δύο πρώτες επιλογές, μπορεί να βοηθήσει να αντιμετωπιστεί (στην ευρωζώνη) η παρούσα κρίση χρέους".

Δημοσκόπηση-σοκ: Τι λένε οι Ευρωπαίοι για το μέλλον της Ελλάδας

Πρώτη καταχώρηση: Κυριακή, 24 Ιουνίου 2012, 19:24



Έρευνα με θέμα την παραμονή της χώρας μας στο ευρώ πραγματοποίησε το Ινστιτούτο Ifop, για λογαριασμό τεσσάρων μεγάλων Ευρωπαϊκών εφημερίδων, της γερμανικής Bild, της γαλλικής Le Journal du Dimanche, της ιταλικής Corriere della Sera και της ισπανικής DOWN.

Η έρευνα επικεντρώθηκε στο τι πιστεύουν και θεωρούν οι πολίτες των τεσσάρων χωρών (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία και Ισπανία), σχετικά με το εάν θα πρέπει η Ελλάδα να παραμείνει στη ζώνη του ευρώ ή όχι.
Τα αποτελέσματα της μελέτης είναι μάλλον δυσοίωνα για τη χώρα μας. Εμδεικτικά, το 78% των συμμετεχόντων Γερμανών, το 65% των Ιταλών, το 51% των Ισπανών και το 49% των Ιταλών δήλωσε πως επιθυμεί την έξοδο της Ελλάδας από τη νομισματική ένωση.

Στην έρευνα συμμετείχαν 4.000 πολίτες των 4 μεγαλύτερων οικονομικά και πληθυσμιακά χωρών.

Ερωτηθέντες για το εάν πιστεύουν ότι η Ελλάδα θα αποπληρώσει τα χρήματα που έχει δανειστεί από τους εταίρους της, «όχι» δήλωσε το 85% των Γάλλων, το 84% των Γερμανών, το 72% των Ισπανών και το 65% των Ιταλών.

Παρά την κρίση από την οποία διέρχονται η Ευρωζώνη και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί οι Ευρωπαίοι λένε «ναι» στο κοινό νόμισμα.

Συγκεκριμένα, μόνο το 39% των Γερμανών, το 26% των Γάλλων, το 25% των Ισπανών και το 28% των Ιταλών εξέφρασε προτίμηση για επιστροφή σε εθνικό νόμισμα.

Σε παρέμβαση του, ο υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, αναφερόμενος στη δημοσκόπηση είπε ότι τα αποτελέσματά της καταδεικνύουν την τεράστια απώλεια εμπιστοσύνης προς την Ελλάδα που έχει σημειωθεί κατά τη διάρκεια της κρίσης.

«Η δημοσκόπηση δείχνει δύο πράγματα: [Ότι] μία συντριπτική πλειοψηφία επιθυμεί το ευρώ… και δεύτερον πόση πολλή εμπιστοσύνη έχει χάσει η Ελλάδα ανάμεσα στους Ευρωπαίους», σχολίασε χαρακτηριστικά ο κ. Σόιμπλε.



Επιμέλεια: Μυρτώ Τσάβαλου
zougla.gr

Ζώης Τσώλης
Ποιοι έριξαν έξω το μνημόνιο?

Η τρόικα καρφώνει τέσσερις υπουργούς για προσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων από το «παράθυρο»


Στον «ποταμό» των πρόωρων συνταξιοδότησεων που οδηγήθηκαν χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι (ενόψει των οριζοντίων περικοπών σε μισθούς, επιδόματα, συντάξεις και εφάπαξ) και στις περίπου 70.000 προσλήψεις που έγιναν τα δύο τελευταία χρόνια για να καλυφθούν κενά και «πολιτικές υποχρεώσεις» χάθηκε κάθε πιθανότητα επιτυχίας του μνημονίου.


Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγει η μόνιμη αντιπροσωπεία της τρόικας στην Αθήνα με έκθεσή της για την εξέλιξη του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων αποκαλύπτοντας μάλιστα ότι σε τέσσερις τομείς - ΟΤΑ, Υγεία, Αστυνομία και υπουργείο Πολιτισμού - το προσωπικό αντί να μειωθεί αυξήθηκε. Η τρόικα εν όψει των σκληρών διαπραγματεύσεων που έρχονται με τη νέα κυβέρνηση «καρφώνει» τους παλαιούς συνομιλητές της υποστηρίζοντας ότι «ενώ νομοθετούσαν κανόνες για μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων έκαναν προσλήψεις από το παράθυρο κι ενώ ψήφιζαν τον "Καλλικράτη" για να γίνουν συνενώσεις των δήμων και να εξοικονομηθεί 1,5 δισ. ευρώ έκαναν πάνω από 12.000 προσλήψεις στους ΟΤΑ».


Σύμφωνα με την έκθεση που έχει στα χέρια του ο υπηρεσιακός υπουργός Οικονομικών κ. Γιώργος Ζανιάς στη νέα πολιτική ηγεσία του υπουργείου Οικονομίας και η οποία αποτέλεσε και τη βάση των συζητήσεων ανάμεσα στα τρία κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση για να καταλήξουν στην προγραμματική συμφωνία, προκύπτει ότι το 2010 κι ενώ συνταξιοδοτήθηκαν 53.336 εργαζόμενοι ο συνολικός αριθμός του μόνιμου προσωπικού του στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα (της γενικής κυβέρνησης) έμεινε σχεδόν σταθερός στις 692.301 άτομα. Το σύνολο σχεδόν των κενών θέσεων καλύφθηκε με νέες προσλήψεις.


Και το 2011, όταν πλέον η τρόικα επέβαλε την αυστηρή εφαρμογή του κανόνα «μία πρόσληψη για κάθε πέντε αποχωρήσεις», ενώ απομακρύνθηκαν από το Δημόσιο 40.025 εργαζόμενοι ο συνολικός αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων μειώθηκε κατά 24.266 άτομα, καθώς οι υπόλοιπες θέσεις καλύφθηκαν με διορισμούς.

Το μεγάλο πάρτι των προσλήψεων έγινε στους ΟΤΑ όπου μόνο το 2011 προσλήφθηκαν 12.000 άτομα. Στην έκθεση εκφράζεται έκπληξη για το «εντυπωσιακό» όπως χαρακτηρίζεται αποτέλεσμα της «καθαρής αύξησης» των υπαλλήλων στους ΟΤΑ κατά 5% ή κατά 4.500 άτομα, δηλαδή του αριθμού μετά και τις συνταξιοδοτήσεις, παρά την εφαρμογή του σχεδίου «Καλλικράτης» που είχε σχεδιαστεί για εξοικονόμηση 1,5 δισ. ευρώ σε βάθος τριετίας, που θα προερχόταν και από τη μείωση του μισθολογικού κόστους.


Τα βασικά συμπεράσματα της έκθεσης (διαβάστε ολόκληρη την έκθεση) έχουν ως εξής:

* Παραβιάστηκε ο κανόνας «1 προς 5». Αντί για 8.000 προσλήψεις που προέβλεπε ο κανόνας του «1 προς 5» για το 2011 τελικώς έγιναν 16.711.


* Χαραμάδες και παράθυρα. Στην έκθεση σημειώνεται ότι «υπάρχουν αδιευκρίνιστες ροές και προσλήψεις».


* Παραλλήλως εντοπίζονται χάσματα στα στοιχεία για τις μετατάξεις. Ορισμένοι υπάλληλοι που μετατέθηκαν… «χάθηκαν», τουλάχιστον από τα «μάτια» του αρμόδιου υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης.


Το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής ήταν το σύνολο των αμειβομένων από το Δημόσιο, τους ΟΤΑ, τους ένστολους να αυξάνεται χρόνο με τον χρόνο αντί να μειώνεται και να υπερβαίνει σταθερά το 1.130.000 άτομα.


Χαρακτηριστικό είναι ότι ο αριθμός των συνταξιούχων του Δημοσίου ανήλθε στις 15 Μαΐου 2012 στις 431.000 άτομα από 403.033 άτομα που ήταν στο τέλος του 2010 και 389.735 που ήταν το φθινόπωρο του 2009 πριν από τις εκλογές του Οκτωβρίου.



Οι... μεταρρυθμιστές και το ναυάγιο
Είναι προφανές ότι η μεταρρύθμιση του κ. Γιάννη Ραγκούση απέτυχε παταγωδώς, όσο προφανείς είναι και οι ευθύνες για την αδυναμία ελέγχου της οικονομικής κατάστασης των ΟΤΑ.


Ο δεύτερος μεγάλος τομέας όπου ναυάγησε η προσπάθεια μείωσης προσωπικού είναι ο χώρος της Υγείας όπου ο κ. Ανδρέας Λοβέρδος εκτός από τις περίπου 300 προσλήψεις που έκανε στην κεντρική υπηρεσία του υπουργείου για να καλύψει τα δύο τρίτα των θέσεων που έμειναν κενές λόγω συνταξιοδότησης, ενέκρινε περίπου 6.000 προσλήψεις στο ΕΣΥ που πλέον απασχολεί (νοσηλευτικό, διοικητικό και βοηθητικό προσωπικό) συνολικά 88.907 άτομα και παρά ταύτα το επίπεδο παροχών υγείας φθίνει.


Επίσης αύξηση του αριθμού των εργαζομένων υπήρξε επί των ημερών του κ. Παύλου Γερουλάνου στο υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού όπου εκτός από τις μετατάξεις εργαζομένων από τον ΟΣΕ έγιναν πάνω από 1.000 προσλήψεις.


Στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη ο πρώην υπουργός κ. Μιχάλης Χρυσοχοΐδης κάλυψε με το παραπάνω όλα τα κενά που δημιουργήθηκαν λόγω πρόωρων συνταξιοδοτήσεων (2.257 μόνο το 2010). Μάλιστα η τρόικα «ψάχνει» για 500 «απροσδιόριστες προσλήψεις»!




to vima.gr

Η Ελλάδα έχει θέση στο όραμα μιας Μεσογειακής Κοινότητας Ενέργειας


Πρέπει οι Ελληνες, οι Ισπανοί, οι Πορτογάλοι, και άλλοι Ευρωπαίοι να αγκαλιάσουν ένα πρόγραμμα λιτότητας που τους έχει επιβληθεί επειδή η επικρατούσα άποψη στην Γερμανία και σε άλλες βόρειες χώρες τους θεωρεί άσωτους και τεμπέληδες; Τέτοιοι χαρακτηρισμοί δημιουργούν μίση και διχασμούς, ακριβώς τη στιγμή που χρειάζεται ενότητα. Ειδικά η Ελλάδα, χρειάζεται τώρα έναν τρόπο για να συνδέσει το παρελθόν με το μέλλον της. Ως το λίκνο της πρώτης δημοκρατίας του κόσμου, η Ελλάδα χρειάζεται σύμβολα εθνικής ανανέωσης.

Ολοι οι αναγνώστες στη Δύση συναντούν για πρώτη φορά τον κόσμο της Μεσογείου μέσα από τον Ομηρο: τα νησιά και τις ακτές και τους λαούς που συνδέονται με τη διπλωματία, το εμπόριο και τα πλοία. Η Ελλάδα θα μπορούσε να ξαναγίνει πυλώνας ενός τέτοιου κόσμου, χρησιμοποιώντας τη σημερινή κρίση της για να οικοδομήσει ένα νέο μέλλον.

Αυτό το όραμα είναι πιο εύλογο από όσο θα φανταζόταν κανείς. Εκτιμάται ότι τα κοιτάσμα φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο, στα ανοιχτά των ακτών της Ελλάδας στο Αιγαίο και στο Ιόνιο, είναι αρκετά για να προμηθεύσουν ολόκληρο τον κόσμο επί έναν χρόνο, και μακροπρόθεσμα αρκούν για να μεταμορφώσουν την οικονομία της Ελλάδας και ολόκληρης της περιοχής.

Αλλά η πολιτική παρεμβαίνει, όπως πάντα. Ολες οι χώρες που εμπλέκονται (Ελλάδα, Κύπρος, Τουρκία, Ισραήλ, Λίβανος) έχουν διαμάχες και πολιτικές διαφωνίες.

Ο πλούτος, οι θέσεις εργασίας, και η ανάπτυξη που θα μπορούσαν να απολαύσουν όλες οι χώρες της περιοχής λόγω της υπεύθυνης εκμετάλλευσης της ενέργειας κινδυνεύουν να μπλοκαριστούν από την επιμονή του καθενός να πάρει ό,τι πιστεύει ότι δικαιούται και από την άρνηση να έχουν πρόσβαση οι εχθροί του.

Ετσι, το όραμα για μία Μεσογειακή Κοινότητα Ενεργείας μπορεί να φαίνεται καταδικασμένο. Και όμως, τον Ιούλιο συμπληρώνονται 60 χρόνια από την έγκριση της Συνθήκης των Παρισίων, η οποία δημιούργησε την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ανθρακα και Χάλυβα (EKAX) μεταξύ της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Ιταλίας, του Βελγίου, της Ολλανδίας και του Λουξεμβούργου, μόλις έξι χρόνια μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Στη διάρκεια των προηγουμένων 70 ετών, Γερμανία και Γαλλία είχαν κάνει τρεις ολέθριους πολέμους η μία εναντίον της άλλης, εκ των οποίων οι τελευταίοι δύο κατέστρεψαν τις οικονομίες της Ευρώπης και αποδεκάτισαν τον πληθυσμό της. Παρ' όλα αυτά ο γάλλος υπουργός Εξωτερικών Ρομπέρ Σουμάν, με τη βοήθεια του συμβούλου του Ζαν Μονέ, ανακοίνωσαν ένα σχέδιο για την δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Ανθρακα και Χάλυβα, το 1950, μόλις πέντε χρόνια μετά την αποχώρηση του γερμανικού στρατού από το Παρίσι. Η ΕΚΑΧ έγινε ο πυρήνας της Ευρωπαϊκής Ενωσης του σήμερα.

Το Σχέδιο Σουμάν χρειάστηκε μια δεκαετία για να εφαρμοστεί. Αλλά έδωσε στους Ευρωπαίους, μετά τον πόλεμο και την οικονομική καταστροφή, ένα θετικό όραμα για ένα νέο μέλλον, κάτι που χρειάζονται τώρα απεγνωσμένα η Ελλάδα και η Κύπρος.

Οι ηγέτες της Ευρώπης δεν θα ξεπεράσουν αυτή την κρίση σφυροκοπώντας τους πολίτες τους με ζοφερές απαιτήσεις για λιτότητα. Πρέπει να κάνουν συγκεκριμένα βήματα, με την Ελλάδα ως ισότιμο εταίρο, και να δημιουργήσουν ένα όραμα για πραγματικά οφέλη από μια ανανεωμένη ΕΕ. Η ενωμένη Ευρώπη χρειάζεται σήμερα νέους Σουμάν και Μονέ.


Αν-Μαρί Σλότερ*


* καθηγήτρια Πολιτικής και Διεθνών Σχέσεων στο αμερικανικό πανεπιστήμιο Πρίνστον.

Αν η Ελλάδα επιτεθεί, μας τα παίρνει όλα!


Για το ελληνικό χρέος μίλησε Γερμανός καθηγητής στο Spiegel, σε σκληρή γλώσσα για τη Γερμανία. Ο Γερμανός καθηγητής της Ιστορίας της Οικονομίας Albrecht Ritschl (LSE) τα λέει έξω από τα δόντια για το ελληνικό χρεός, στο έξαλλα ανθελληνικό Spiegel, ο δημοσιογράφος του οποίου δεν πιστεύει στα αυτιά του.

Spiegel: Κύριε Ritschl, η Γερμανική κυβέρνηση ενεργεί με ακαμψία στο θέμα της Ελλάδας, στη λογική «λεφτά θα πάρετε μόνο αν κάνετε ό,τι σας λέμε». Κρίνετε δίκαιη αυτή τη συμπεριφορά;

Ritschl: Όχι, είναι απολύτως αδικαιολόγητη. Η Γερμανία έζησε τις μεγαλύτερες χρεοκοπίες της νεότερης ιστορίας. Την σημερινή οικονομική ανεξαρτησία της και το ρόλο του «Δασκάλου της Ευρώπης» η Γερμανία τα χρωστάει στις ΗΠΑ, οι οποίες μετά τον Α´ αλλά και τον Β´ Παγκόσμιο πόλεμο παραιτήθηκαν από το δικαίωμά τους για τεράστια χρηματικά ποσά. Αυτό το ξεχνούν όλοι.

Spiegel: Θα μας πείτε τι ακριβώς συνέβη τότε;

Ritschl: Η δημοκρατία της Βαϊμάρης κατόρθωσε να επιζήσει, από το 1924 μέχρι το 1929, αποκλειστικά με δανεικά. Μάλιστα, για τις αποζημιώσεις του Α´ Παγκοσμίου πολέμου δανείστηκε από τις ΗΠΑ. Επρόκειτο για μια «δανειακή Πυραμίδα», η οποία κατέρρευσε με την κρίση του 1931.
Τα χρήματα των δανείων των ΗΠΑ είχαν εξαφανιστεί, η ζημιά για τις ΗΠΑ ήταν τεράστια, οι συνέπειες για την παγκόσμια οικονομία καταστροφικές. Μετά τον Β´ Παγκόσμιο πόλεμο, οι ΗΠΑ φρόντισαν να μην θέσει κανείς από τους συμμάχους αξιώσεις για αποζημίωση. Εκτός από μερικές εξαιρέσεις, ματαιώθηκαν όλες οι αξιώσεις μέχρι μια μελλοντική επανένωση της Ανατολικής με τη Δυτική Γερμανία. Αυτό ήταν πολύ ζωτικό για την Γερμανία. Στην ουσία πάνω σε αυτό στηρίχθηκε το περίφημο γερμανικό μεταπολεμικό θαύμα! Παράλληλα όμως, τα θύματα της γερμανικής κατοχής, όπως οι Έλληνες, ήταν αναγκασμένα να αποποιηθούν τα δικαιώματα τους για αποζημίωση
.
Spiegel: Πόσο μεγάλα ήταν τότε τα ποσά από τις γερμανικές χρεοκοπίες;

Ritschl: Με βάση την οικονομική επιφάνεια που είχαν οι ΗΠΑ κατά την εποχή εκείνη, αναλογικά τα γερμανικά χρέη της δεκαετίας του ‘30 ισοδυναμούν με το κόστος της κρίσης του 2008. Αν τα συγκρίνουμε λοιπόν με τα ελληνικά χρέη, τότε, πιστέψτε με, τα χρέη της Ελλάδας είναι μηδαμινά. Σε σχέση με την οικονομική επιφάνεια της χώρας, η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος αμαρτωλός του 20ου αιώνα και ίσως της νεότερης οικονομικής ιστορίας.

Spiegel: Πόσες φορές έχει χρεοκοπήσει η Γερμανία;

Ritschl: Εξαρτάται πως το υπολογίζει κανείς. Τον τελευταίο αιώνα τουλάχιστον τρεις φορές. Μετά την τελευταία στάση πληρωμών στη δεκαετία του ‘30, ανακουφίστηκε η Γερμανία από τις ΗΠΑ με το γνωστό πλέον haircut, σαν να μετατρέπεις ένα afro look σε φαλάκρα. Από τότε κρατάει η χώρα την οικονομική λάμψη της. Στο ίδιο διάστημα όμως, οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι δούλευαν σαν τα σκυλιά για να σηκώσουν κεφάλι από τις καταστροφές του πολέμου και τη γερμανική κατοχή. Κι ακόμη το 1990 είχαμε επίσης μια στάση πληρωμών.

Spiegel: Είστε βέβαιος;

Ritschl: Φυσικά! Ήταν όταν ο τότε καγκελάριος Kohl αρνήθηκε να υλοποιήσει τη Συμφωνία του Λονδίνου, του 1953. Η συμφωνία έλεγε ότι οι γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις, στην περίπτωση της επανένωσης των δύο Γερμανιών, θα πρέπει να τεθούν υπό επαναδιαπραγμάτευση. Η Γερμανία όμως πλήρωσε ελαχιστότατες αποζημιώσεις μετά το 1990, ούτε τα αναγκαστικά δάνεια που είχε συνάψει, ούτε τα έξοδα κατοχής. Η Ελλάδα είναι ένα από τα κράτη, που δεν πήραν δεκάρα. Μην κρυβόμαστε! Η Γερμανία στον 20ο αιώνα άρχισε δυο πολέμους, ο δεύτερος μάλιστα ήταν πόλεμος αφανισμού και εξολόθρευσης. Στη συνέχεια οι εχθροί της αποποιήθηκαν το δικαίωμά τους εν μέρει ή και καθολικά για αποζημιώσεις. Το περίφημο «γερμανικό θαύμα» συντελέστηκε πάνω στις πλάτες άλλων Ευρωπαίων. Αυτό δεν το ξεχνούν οι Έλληνες.

Spiegel: Αυτή τη στιγμή συζητιέται η διάσωση της Ελλάδας μέσω μιας παράτασης του χρόνου πληρωμής των κρατικών ομολόγων, δηλαδή μιας ελεγχόμενης αναπροσαρμογής των χρεών. Μπορούμε εδώ να μιλάμε για επαπειλούμενη χρεοκοπία;

Ritschl: Βεβαίως! Ακόμη κι αν ένα κράτος δεν είναι εντελώς ανίκανο να ικανοποιήσει τους πιστωτές του, μπορεί να είναι υπό χρεοκοπία. Όπως και στην περίπτωση της Γερμανίας τη δεκαετία του ’50. Είναι ψευδαίσθηση να πιστεύουμε ότι η Ελλάδα θα μπορέσει μόνη της να πληρώσει τα χρέη. Άρα είναι εξ ορισμού χρεοκοπημένη. Επιτέλους, θα πρέπει να καθοριστεί ποιά χρηματικά ποσά είναι έτοιμοι οι πιστωτές της να θυσιάσουν.

Spiegel: Ναι, αλλά το κράτος που πληρώνει τα περισσότερα είναι η Γερμανία.

Ritschl: Νομίζω πως έτσι θα πρέπει να γίνει. Έχουμε υπάρξει στο παρελθόν υπερβολικά ανέμελοι. Η βιομηχανική μας παραγωγή κέρδισε πολλά από τις υπέρογκες εξαγωγές. Οι ανθελληνικές θέσεις που προβάλλουν τα γερμανικά ΜΜΕ είναι πολύ επικίνδυνες. Μην ξεχνάτε ότι ζούμε μέσα σε ένα γυάλινο σπίτι: Το οικονομικό μας θαύμα έγινε δυνατό αποκλειστικά και μόνο επειδή δεν αναγκαστήκαμε να πληρώσουμε αποζημιώσεις. Οι Έλληνες γνωρίζουν πολύ καλά την εχθρική στάση των γερμανικών ΜΜΕ. Αν η διάθεση των Ελλήνων γίνει πιο επιθετική, μπορεί να αναβιώσουν οι παλιές διεκδικήσεις!
Αν αρχίσει η Ελλάδα και αν ποτέ αναγκαστεί η Γερμανία να πληρώσει, τότε
θα μας τα πάρουν όλα.

Spiegel: Τι προτείνετε δηλαδή να κάνουμε στο θέμα της Ελλάδας;

Ritschl: Θα έπρεπε να είμαστε ευγνώμονες και να εξυγιάνουμε την Ελλάδα με τα λεφτά μας. Αν εμείς συνεχίζουμε το παιγνίδι των ΜΜΕ, παριστάνοντας τον χοντρό Εμίλ, που καπνίζει το πούρο του και αρνείται να πληρώσει, ίσως κάποιοι μας στείλουν τους παλιούς λογαριασμούς. Οι χρεοκοπίες της Γερμανίας τα περασμένα χρόνια δείχνουν τη λύση: πρέπει τώρα να συμφωνηθεί μια μείωση του χρέους. Όποιος δάνεισε λεφτά στην Ελλάδα, πρέπει να χάσει ένα μεγάλο μέρος τους! Ξέρω πως αυτό θα ήταν καταστροφικό για τις τράπεζες, γι’ αυτό και είναι απαραίτητο ένα πρόγραμμα βοήθειας. Δυστυχώς, η λύση αυτή είναι ακριβή για τη Γερμανία, αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι τελικά θα πρέπει να πληρώσουμε. Μόνο έτσι θα είχε και η Ελλάδα μια ευκαιρία για μια νέα αρχή.


spiegel.ge

Υπ' όψη κ. Φώτη Κουβέλη
Αρχηγoύ ΔΗΜΑΡ
Ενταύθα

από @radical30
----------------


«Δεν θα πάρετε την δόση Αυγούστου αν δεν …»
Το τέλος των ψευδαισθήσεων...

Την ερχόμενη εβδομάδα επιστρέφουν στην Ελλάδα οι «τρεις άγγελοι του σκότους», ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ, δια των αντιπροσώπων τους Πολ Τόμσεν, Ματίας Μορς και Κλάους Μαζούχ. Σε επικοινωνία που είχαν πριν λίγο με κορυφαίο στέλεχος της ΝΔ ου αναμένεται να παίξει ρόλο σε οικονομικό υπουργείο, το αργότερο μέχρι την μεθεπόμενη Παρασκευή θα έχουν αφιχθεί στην Ελλάδα προκειμένου να συσκεφθούν με το οικονομικό επιτελείο της νέας κυβέρνησης.

Ο επίσημος τίτλος της επισκεψης είναι «ενδιάμεση αξιολόγηση της εφαρμογής του Μνημονίου». Η ουσία η άμεση εφαμρογή των εισπρακτικών μέτρων ύψους 14,5 δισ. και η εφαμοργή του προγράμματων των μειώσεων του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων κατά 150.000.

Κάτι που ενδιαφέρει άμεσα και το υπουργείο Εθνικής Άμυνας, αφού ναι, μεν ο Φ.Φράγκος αρνήθηκε να πρωθήσει την μείωση κατά 20% επιπλέον του αριθμού των εισακτέων στις στρατιωτικές σχολές, αλλά ο διάδοχός του είναι άγνωστο αν θα λειτουργήσει το ίδιο εθνοκεντρικά και πατριωτικά.

Μάλιστα οι της τρόϊκας ενημέρωσαν τον συνομιλητή τους ότι «Έχει καθυστερήσει η κατάρτιση του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής της περιόδου 2013 -2016, όσο και του Προϋπολογισμού 2013 και από την στιγμή που δεν ληφθούν άμεσα μέτρα δεν αναμένεται η εκταμίευση της χρηματοδοτικής στήριξης εντός του Αυγούστου»!

Εκβιασμός με το «καλημέρα» λοιπόν!

Σημειώνεται πως η αξιολόγηση της τρόικας θα κρίνει την εκταμίευση της επόμενης δόσης ύψους 30 δισ. ευρώ, εκ των οποίων τα 25 δισ. ευρώ θα διοχετευθούν για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και βέβαια εκεί βρίσκεται και το «μυστικό» της (επιτυχημένης) προσπάθειας της εγχώριας οικονομικής ελίτ να φέρουν στην εξουσία και πάλι μνημονιακή κυβέρνηση, εκμετελλευόμενοι βέβαια και την διάσπαση των αντιμνημονιακών δυνάμεων.

Και για να μην έχει κανείς καμία αμφιβολία για το τι μας έρχεται και για το ποια αξία είχαν τα προεκλογικά τσιτάτα περί "επαναδιαπραγμάτευσης", ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών Γκίντο Βεστερβέλε, δήλωσε ευθαρσώς ότι «Η ουσία των μεταρρυθμίσεων δεν είναι διαπραγματεύσιμη. Οποιαδήποτε κυβέρνηση και να σχηματιστεί θα πρέπει να τηρήσει όσα συμφωνήθηκαν με την Ευρώπη».

Μάλιστα έθεσε κια ζήτημα ταχύτητας στις αποφάσεις «Με τις εκλογές, ωστόσο, χάθηκε χρόνος και πρέπει να αναφερθούμε στο τι σημαίνει αυτό για τις μεταρρυθμίσεις», υπογράμμισε.

Το μόνο που συζητούν είναι αυτό που είχαν προσφέρει από τον Μάρτιο: Ένα χρόνο παραπάνω ως περιθώριο προσαρμογής. Δηλαδή αντί για γρήγορο, τώρα προτείνουν ένα λίγο πιο αργό θάνατο…


troktiko.gr

Βild: Ελληνες, αν ψηφίσετε κατά του μνημονίου, τέρμα το ευρώ
Προκλητική επιστολή του γερμανικού ταμπλόιντ προς τους έλληνες ψηφοφόρους.


Τη σκυτάλη των συστάσεων προς τους έλληνες ψηφοφόρους παρέλαβε από τους Financial Times Deutschland η ευρείας κυκλοφορίας ταμπλόιντ Βild, γνωστή και από παλαιότερα δημοσιεύματά της με υποτιμητικό περιεχόμεο για την Ελλάδα και πασπαλισμένα με γερές δόσεις λαϊκισμού.

Αυτή τη φορά πρόκειται για επιστολή προς τους Έλληνες ψηφοφόρους, γραμμένη στα ελληνικά και στα γερμανικά, η οποία προειδοποιεί σε ιδιαίτερα οξύ τόνο ότι «εάν κερδίσουν τις εκλογές τα κόμματα που θέλουν να τελειώσουν με τη λιτότητα και με τις μεταρρυθμίσεις, παραβιάζοντας κάθε συμφωνία- θα σταματήσουμε να πληρώνουμε» και σημειώνει ότι στις αυριανές εκλογές η επιλογή είναι μόνο ανάμεσα στην «επίπονη σύνεση» και στην «ολοκληρωτική καταστροφή».

Υπενθυμίζεται ότι το Σάββατο προειδοποίηση με ανάλογο περιεχόμενο -αν και όχι ανάλογο ύφος- είχε απευθύνει και η Ανγκελα Μέρκελ μιλώντας σε συγκέντρωση του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος.

Ολόκληρη η επιστολή έχει ως εξής:

«Αγαπητοί Έλληνες,​ είστε περήφανος λαός, περήφανη χώρα. Αύριο έχετε για πολλοστή φορά εκλογές.​ Εσείς λέτε: Είμαστε ελεύθεροι.​ Η BILD σάς λέει: Είναι στο χέρι σας.​ Έχει διαφορά.​

Αν δεν θέλατε τα δισεκατομμύρια τα δικά μας, από μας είχατε το ελεύθερο να εκλέγετε τον κάθε αριστερό ή δεξιό καραγκιόζη που θέλετε.​

Αλλά εδώ και πάνω από δυο χρόνια, η κατάσταση έχει ως εξής: Τα ΑΤΜ σας εξακολουθούν να βγάζουν ευρώ μόνο γιατί τα βάλαμε εμείς, οι Γερμανοί, και τα υπόλοιπα κράτη που έχουν το ευρώ.​

Ότι παρόλα αυτά στην Ελλάδα μας βρίζουν Ναζί, δεν το βρίσκουμε αστείο. Τέλος πάντων.​

Για να καταλαβαινόμαστε όμως: Εάν κερδίσουν τις εκλογές τα κόμματα που θέλουν να τελειώσουν με τη λιτότητα και με τις μεταρρυθμίσεις παραβιάζοντας κάθε συμφωνία – θα σταματήσουμε να πληρώνουμε.
Η συμφωνία ήταν: εσείς φτιάξτε τη χώρα σας και εμείς στο μεταξύ θα σας βοηθήσουμε.​

Εάν εσείς αυτό δεν το θέλετε πια, ούτε εμείς το θέλουμε.​Είναι στο χέρι σας.​

Αύριο έχετε εκλογές. Επιλογές όμως δεν έχετε. Θα επιλέξετε μεταξύ επίπονης σύνεσης και ολοκληρωτικής καταστροφής.​

Και πολύ φοβόμαστε: δεν το έχετε καταλάβει ακόμα.​

Φιλικά,

Η Bild σας».

Μάλιστα: οι γερμανικοί Financial Times ήθελαν να είναι τόσο σίγουροι ότι η παρέμβασή τους στις ελληνικές εκλογές δεν θα περάσει απαρατήρητη, που το αδιανόητο άρθρο – παρέμβαση τους 48 ώρες πριν τις κάλπες, πρώτο θέμα της ηλεκτρονικής τους έκδοσης, γράφτηκε στα ελληνικά!... Και ο τίτλος του «Αντισταθείται στον δημαγωγό», εννοώντας τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα. Όμως, φυσικά, το αποτέλεσμα του, ακριβώς το αντίθετο: προκαλούν με τον πιο απόλυτο τρόπο και το γνωρίζουν. Και η πρόκλησή τους αυτή, στο παρά ένα των εκλογών, ένα και μόνο μπορεί να πετύχει: να φέρει περισσότερους ψήφους στην Κουμουνδούρου…

Το γιατί η Γερμανοί παρεμβαίνουν διαρκώς προσβάλλοντας βάναυσα τους Ελληνες πολίτες, δεν είναι ερώτημα: έχουν απαιτήσει και έχουν λάβει αυτά τα δύο χρόνια γραπτή από το ελληνικό κράτος την παραίτηση από την εθνική κυριαρχία. Για τους συντάκτες λοιπόν αυτού του εντελώς απαράδεκτου δημοσιεύματος, που, προσοχή, δεν προέρχεται από τη λαικιστική Bild, αλλά από την καρδιά του γερμανικού οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου, οι Ελληνες πολίτες, απλώς δεν είναι πολίτες με πλήρη εθνικά και πολιτικά δικαιώματα. Είναι κάτι παράξενοι δευτέρας, ή τρίτης κατηγορίας υπήκοοι, που κάποιοι άλλοι δικαιούνται και οφείλουν να τους… νουθετήσουν, την ατυχή ώρα που εκείνοι θα πάνε στην κάπλη.

Δεν φτάνει όμως ότι βρίζουν έτσι έναν άνθρωπο που διεκδικεί την πρωθυπουργία με την ψήφο του ελληνικού λαού. Δεν φτάνει που προσβάλλουν βάναυσα τον ίδιο τον ελληνικό λαό. Το πιο απίθανο, είναι ότι προβαίνουν και στη σύσταση να ψηφίσουν οι Ελληνες τη Νέα Δημοκρατία, κάτι όμως που, όπως αναφέρουν, το κάνουν…. «με βαριά καρδιά»!...

Φυσικά, το αποτέλεσμα όλης αυτής της αθλιότητας, δεν θα είναι άλλο παρά το ακριβώς αντίθετο από εκείνο για το οποίο υποτίθεται ότι… εργάζονται: με αυτή την αθλιότητα, κάνουν ότι μπορούν όχι μόνον για να στηρίξουν τον ΣΥΡΙΖΑ που θα κεφαλαιοποιήσει, την τελευταία στιγμή, κάτι από την οργή που προκαλεί αυτή η παρέμβαση σε κάθε ελεύθερο άνθρωπο, αλλά και για να κάψουν τη ΝΔ, την οποία εμφανίζουν ανοιχτά ως ενεργούμενό τους – και είναι κρίμα που δεν σκέφτηκε ακόμα κάποιος στη Συγγρού να πει στον Αντώνη Σαμαρά να κάνει μια πολύ σκληρή δήλωση εναντίον αυτής της παρέμβασης.

Όταν η κυρία Μέρκελ, λίγες εβδομάδες πριν, βγάζει ψεύτη τον πρόεδρο της Ελληνικής δημοκρατίας, όταν ο κύριος Σόιμπλε απαξιώνει κάθε δεύτερη μέρα τη χώρα και τους πολίτες της, όταν τώρα γίνεται μια τέτοια παρέμβαση την τελευταία στιγμή που θα βρεθεί στο επίκεντρο της συζήτησης μέχρι την Κυριακή, και, κυρίως, όταν έχει πλέον υπονομευθεί με αυτόν τον τρόπο ακόμα και η επόμενη ημέρα, με τη διαβόητη ήδη «διορία» των 100 ημερών της καγκελαρίας, όπως διέρρευσε στο Ρόιτερς και δεν διαψεύστηκε, το συμπέρασμα είναι ένα: ότι στο Βερολίνο, θέλουν να τελειώνουν με την Ελλάδα. Και πιστεύουν ότι αυτές οι συνεχείς παρεμβάσεις θα τους δώσουν την ευκαιρία. Αλλωστε, κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι ότι ο πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας Φανσουά Ολάντ, σε δραματικούς τόνους, μας προειδοποίησε προχθές γι αυτό τον κίνδυνο.

Τότε, εμείς, τι πρέπει να κάνουμε; Ας πετάξουμε στα σκουπίδια τις παρεμβάσεις τους, εκεί που ανήκουν. Ας μη τις λάβει κανείς υπόψη, ούτε θετικά, ούτε αρνητικά. Σα να μην έγιναν. Ας μην επηρεάσουν ούτε έναν πολίτη προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Και, τη Δευτέρα, όποια κυβέρνηση κι αν σχηματιστεί, ας σταματήσει να κάνει ότι δεν βλέπει την πραγματικότητα, ότι οι Γερμανοί χρησιμοποιούν και διαλύουν ταυτόχρονα την Ελλάδα για να κυριαρχήσουν πλήρως στην Ευρώπη. Την επόμενη μέρα λοιπόν, είτε ο Σαμαράς, είτε ο Τσίπρας, ας το θυμούνται αυτό και ας κοιτάξουν πώς θα παλέψουν για την Ελλάδα κι όχι όπως θέλουν οι Γερμανοί, επικεφαλείς μιας χώρας «Ιφιγένειας», όπως τη θέλουν και τη φαντάζονται…

Ας μη τους κάνουμε τη χάρη!


το Βήμα