ΗΛΙΑΣ ΜΠΑΖΙΝΑΣ

 Σαν σήμερα, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 73 ετών ο Ηλίας Μπαζίνας, κατ' επάγγελμα δημοσιογράφος, κατ' ουσίαν τα πάντα: ήταν ένας αληθινός homo universalis. Ήξερε τα πάντα για τον αθλητισμό, ιδίως για το ποδόσφαιρο και για τα βαριά αθλήματα, τα οποία και υπηρέτησε ανιδιοτελώς σε όλη του τη ζωή. Επειδή ήταν πραγματικά πολύγλωσσος, είχε άμεση και προσωπική πρόσβαση στις διεθνείς ειδήσεις και μετέφερε πάντοτε έγκυρες πληροφορίες.



Ο Ηλίας Μπαζίνας ήταν οπαδός του Ολυμπιακού. Μπορεί από τα γραπτά του να μη φαινόταν πόσο φανατικός γαύρος ήταν, αλλά ΗΤΑΝ! Ο δε φανατισμός του ήταν έγκυρος, ακριβώς επειδή ο ίδιος αναγνώριζε πρωτίστως την καθαρή αξία του αντιπάλου, πέρα από τα άλλα. Γι' αυτό τον αγαπούσαν και οι αντίπαλοί μας. Ως προσωπικός φίλος του Νίκου Γουλανδρή είχε υπηρετήσει στο πλευρό του την ομάδα μας την εποχή που ο Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς σηκωνόταν στα πόδια του και έβγαινε από το χάος της δεκαετίας του ΄60 (που μόνο η μεγάλη προσωπικότητα του αείμνηστου Μάρτον Μπούκοβι είχε προσφέρει λάμψεις χαράς) για να ξαναγίνει ο κυρίαρχος του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Επειδή με συνέδεε βαθιά προσωπική φιλία με τον Ηλία θα πω τούτο μόνο, που μου το είχε εκμυστηρευτεί - αργότερα το έγραψε και στο περιοδικό "ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ", όπου αρθρογραφούσε τακτικά: ο ΠΑΟ είχε προσπαθήσει την εποχή του Αντώνη Μαντζεβελάκη με κάθε, μα με κάθε μέσο (ναι, ακόμα και με ανθρώπους μέσα από τον Ολυμπιακό) να μας διαλύσει, να μας καταστρέψει, να μας εξαφανίσει από προσώπου γης. Δεν το πέτυχε, επειδή είχε μπει στη μέση ο αθάνατος Νίκος Γουλανδρής και μερικοί άνθρωποι εκλεκτοί και παθιασμένοι οπαδοί του Θρύλου, όπως ο Ηλίας Μπαζίνας.

Δέκα μέρες πριν από την εκδημία του τον είχα δει για τελευταία φορά στο Νοσοκομείο της Νίκαιας. Του είχα πάει ένα φυλλαδιάκι με μεταφράσεις μου ιταλικών ποιημάτων του Διονυσίου Σολωμού στη γλώσσα μας. Τον είχα βρει να ακούει με αταραξία τα Κατά Ματθαίον Πάθη του Μπαχ - το έργο που λάτρευε και για το οποίο μπορούσε να μιλάει επί ώρες. Εκείνη την ημέρα μιλήσαμε χονδρικά 10 λεπτά για τον Σολωμό, δέκα λεπτά για τον Μπαχ, μου είπε 2-3 ανέκδοτα με την χαρακτηριστική του εκφορά του λόγου και με εκ μέρους του τρανταχτά γέλια στο τέλος, και μετά μιλήσαμε επί τρεις ώρες για τον Ολυμπιακό. Για τον Μουράτη, τον Μπέμπη, τον Μπούκοβι, τον Σιδέρη το τανκ, ξανά μανά για τον τρελο-Μποτίνο, για τον Αριστείδη (Κρόιφ) Παπάζογλου, για... για... για... για όλους, και φτάσαμε μέχρι τον Σαβιόλα. "Στον Ολυμπιακό μας ταιριάζουν οι Αργεντίνοι, Γεώργιε", μου είπε στο τέλος! (Έτσι με προσφωνούσε: "Γεώργιε!") Και πρόσθεσε: "Λες κι έχουν γεννηθεί για να παίζουνε στον Θρύλο. Και τον παιχταρά τον Μπερμούντες δεν τον άφησαν να παίξει κάτι καριόληδες". Σημειώνω ότι λάτρευε κυριολεκτικά τον Ιμπαγάσα, με τον οποίο συνδεόταν και φιλικώς.

Άλλη φορά θα γράψω περισσότερα. Για σήμερα αυτά.

Ηλία Μπαζίνα, γνήσιε γαύρε, θα σε θυμόμαστε πάντοτε.



=================================



Αντίο Ηλία Μπαζίνα...

Μεταφορτώθηκε στις 13 Οκτ 2008

Συνέντευξη στον Δαυίδ Ναχμία. Ο Ηλίας Μπαζίνας, ένας ιδιαίτερα μορφωμένος, ευφυής δημοσιογράφος και βαθιά ηθικός και λαϊκός άνθρωπος. Η ιδιαιτερότητά των γραπτών του, με τα οποία κοσμεί τα πρωτοσέλιδα γνωστής εφημερίδας επί εικοσαετίας, έγκειται στο παράδοξο αλλά και μαγικό συνδυασμό του ρομαντισμού, της διανόησης και της υψηλής τέχνης με την ρουτίνα του ποδοσφαίρου.
Ο Ηλίας Μπαζίνας εδώ, μοιράζεται μαζί μας τις σκέψεις και τους προβληματισμούς του για όλα τα κοινωνικά θέματα και μας ταξιδεύει στη Μάνη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 απ όπου κατάγεται.

1.  https://youtu.be/1K8xyeKvN1Y
2.  https://youtu.be/Aie9UEXSuYM
3.  https://youtu.be/VeikngCHTLQ
4.  https://youtu.be/vaxaWU7fpb0
5.  https://youtu.be/_HwPI-A6-yE
6.  https://youtu.be/IyTbU90iNZw


======================================

 
Ηλίας Μπαζίνας, μια πολυτέλεια…
γράφει: Αντώνης Καρπετόπουλος

Ομολογώ ότι δεν γνώριζα πως ο Ηλίας Μπαζίνας έδινε τα τελευταία χρόνια κι αυτός, όπως και άλλοι αγαπημένοι μου άνθρωποι, τη μάχη με τον καρκίνο, μάχη που τελικά έχασε το βράδυ της Πέμπτης. Είμαι σίγουρος ότι αντιμετώπισε και τον καρκίνο με την ίδια φιλοσοφική διάθεση που χάρηκε και τη ζωή του.

Με τον Μπαζίνα κάναμε παρέα στα τέλη της δεκαετίας του '90, ήταν μια εποχή που βρισκόμασταν πολύ συχνά – εποχή για μένα ακόμα ιδιαίτερά ανέμελη. Μετά συνέβη κάτι απλό που μας απομάκρυνε: ο Ηλίας άλλαξε σπίτι και μεταφέρθηκε ακόμα πιο βόρεια με την οικογένεια και τα πολλά σκυλιά του. Αν, όπως εγώ, έμενες στο κέντρο της Αθήνας για να τον βρεις έπρεπε να κάνεις μια μικρή εκδρομή και χρόνο για τέτοιου είδους πολυτέλειες εγώ με τον καιρό έπαψα να έχω. Γιατί κάθε συνάντηση με τον Ηλία ήταν μια πολυτέλεια, από τις σπάνιες που είχα στη ζωή μου.

Αν υπάρχουν τρεις άνθρωποι που καθόρισαν την ελληνική αθλητικογραφία, ο ένας ήταν σίγουρα ο Μπαζίνας. Αν θυμάμαι καλά, τον συνάντησε ο Νίκος Καραγιαννίδης στη Μόσχα στη διάρκεια των Ολυμπιακών αγώνων της και εντυπωσιάστηκε τόσο από τις γνώσεις και την καλλιέργεια του, που του πρότεινε να γράφει κάτι στο Φίλαθλο – τουλάχιστον έτσι έλεγαν οι μύθοι της εφημερίδας, στην οποία γνωριστήκαμε.

Δικηγόρος και 40 χρονών ο Μπαζίνας, δεν ήθελε να βλέπει το όνομά του καθημερινά πρωτοσέλιδο, αφού στο μυαλό του, οι δικές του επαγγελματικές επιλογές ήταν τότε άλλες και η σχολιογραφία του ένα είδος χόμπι: στην πραγματικότητα, τα κομμάτια του Μπαζίνα στο Φίλαθλο της δεκαετίας του 80 είναι ένα έντυπο blog – ίσως ότι πιο ριζοσπαστικά καινοτόμο έχει υπάρξει σε ελληνική εφημερίδα. Για να διατηρήσει το δικαίωμα να χειρίζεται τη στήλη του χωρίς να υπακούει σε συμβατικούς κανόνες αθλητικογραφίας, ο Μπαζίνας υπογράφει για χρόνια ως «Ηλίας Γ.». Νομίζω ότι το Γ είναι το αρχικό του επιθέτου της μητέρας του, που λέγεται Γιατράκου, και την οποία υπεραγαπούσε.

Ο Μπαζίνας ανήκει στην σπάνια κατηγορία των ανθρώπων που δεν διάλεξε ένα επάγγελμα αλλά, κατά κάποιο μαγικό τρόπο, τον διάλεξε αυτό. Η επιτυχία της στήλης ήταν τόσο μεγάλη, ώστε κατά κάποιο τρόπο απαιτήθηκε η κανονική υπογραφή του: ο αναγνώστης είχε την ανάγκη να μάθει ποιος είναι ο άνθρωπος με τον οποίο έχει ραντεβού καθημερινά.

Όταν αργότερα ξεκίνησαν και οι τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές του εμφανίσεις, ο «Ηλίας Γ.» έγινε Ηλίας Μπαζίνας, δηλαδή μια υπογραφή  με κύρος και βαρύτητα. Με αυτό το κύρος, έγινε σύμβουλος προέδρων ομοσπονδιών, αλλά και υφυπουργών Αθλητισμού: οι συγκροτημένες απόψεις του για πολλά, ήταν για πολλούς στο χώρο, ένα είδος μπούσουλα, αν και ο ίδιος δεν ήταν από εκείνους που επέβαλε τα θέλω του.

Ο Μπαζίνας, που ο κόσμος γνώρισε και αγάπησε, ήταν κυρίως τα κείμενά του και όταν μιλάμε για δημοσιογραφία έτσι πρέπει. Τεράστιος εγκυκλοπαιδιστής, πολύγλωσσος, καλλιεργημένος και με γούστο ξεκάθαρο, ο Μπαζίνας υπήρξε ταυτόχρονα εστέτ και λαϊκός, κριτικός και επικριτικός αλλά και άνθρωπος που ήξερε να απολαμβάνει, έτοιμος να διηγηθεί με ένα μοναδικό τρόπο ιστορίες παλιές που δεν πρέπει να ξεχνάμε, αλλά και οραματιστής και φύσει αισιόδοξος.

Όμως για την αθλητικογραφία, ο Μπαζίνας υπήρξε κάτι πολύ σημαντικότερο: ένας άψογος χειριστής μιας νέας γλώσσας, ένας διανοούμενος των λέξεων και των αισθημάτων, ίσως ο πρώτος που στο γραπτό πρόταξε την προέκταση του γεγονότος από το ίδιο το γεγονός.

Ο Μπαζίνας, αντίθετα από τους περισσότερους από μας που παραμένουμε σκλάβοι της επικαιρότητας, δεν είχε ανάγκη το γεγονός για να γράψει: για περισσότερα από είκοσι χρόνια, γεγονότα σπουδαία ήταν τα ίδια τα καθημερινά του γραπτά, οι οπτικές του γωνίες, οι καθημερινές αλλά και οι διανοητικές του πραγματικότητες: τα αθλητικά ήταν η αφορμή, το μεγάλο ταξίδι γίνονταν από τον αναγνώστη στον δικό του κόσμο.

Είναι πάντα δύσκολο να εξηγήσεις τι έγραφε ο Ηλίας σε κάποιον που δεν τον διάβαζε, αλλά όποιος τον διάβαζε, αφήνονταν να περιπλανηθεί στις απόψεις του και στις εικόνες που δημιουργούσε σαν κολυμβητής που γουστάρει μια φουρτουνιασμένη θάλασσα.

Ο Μπαζίνας έγραφε για το ουσάκ, το ίδιο εύκολα που έγραφε για την εθνική Βραζιλίας, μιλούσε για τον Καρέλιν, με την άνεση που αναφέρονταν στον Αισχύλο, μπορούσε να χρησιμοποιήσει ως παράδειγμα για τη σκληράδα και τη δύναμη που πρέπει να έχει ένας κεντρικός αμυντικός, μια ιστορία για βοσκούς από το Αγρίνιο: όλα αυτά με μια γλωσσοπλαστική διάθεση παπαδιαμάντεια και ένα προσωπικό τόνο κορυφαίου χορού αρχαίας τραγωδίας.

Τα κείμενά του (είτε αφηγηματικά, είτε συμπερασματικά) είχαν μια μυστήρια εσωτερική δομή – πολλές φορές τα παρομοίαζα με τραγούδια που είχαν κουπλέ και ρεφρέν ή με δοκίμια γεμάτα από λέξεις που στριφογύριζαν γύρω από ομόκεντρους κύκλους, ώστε διαρκώς να δυναμώνουν τα συμπεράσματα. Όλα ήταν μικρές συνθέσεις και είχαν το χαρακτηριστικό της αυτοπειθαρχίας, ίσως γιατί ο Ηλίας έγραφε συχνά στο χέρι και σε αυτή την περίπτωση, πριν καταθέσεις τη λέξη, πρέπει για αυτή να είσαι σίγουρος καθώς δεν χωράνε πολλές διορθώσεις.

‘Ηταν δάσκαλος, όπως γράφτηκε δεξιά κι αριστερά; Δύσκολο να το πεις. Αν δάσκαλος είναι κάποιος που μπορεί να σε μυήσει σε μια μανιέρα ή να σου μάθει κάποια μυστικά της δικής του δημιουργικής γραφής, ο Ηλίας δεν ήταν τέτοιος – η γραφή του άλλωστε ήταν σαν μια νέα γλώσσα, που μιλούσε ο ίδιος και χαίρονταν οι αναγνώστες του.

Όμως, αν δάσκαλος είναι αυτός που ανοίγει νέους δρόμους, που σου δείχνει ότι υπάρχει περιθώριο για προσωπικό στυλ, αρκεί να μην ξεχνάς την αξία της πληροφορίας, αν δάσκαλος είναι αυτός που σου μαθαίνει ότι τα κείμενα πρέπει να στηρίζονται σε προσωπικές αρχές, αν δάσκαλος είναι αυτός που σου εξηγεί την αξία του συμπεράσματος και την ανάγκη του, αν δάσκαλος είναι αυτός που σε κάνει να καταλαβαίνεις ότι κάθε στιγμή, ακόμα και η πιο ασήμαντη, μπορεί να εξελιχτεί σε αφορμή έμπνευσης, ο Ηλίας ήταν ένας από τους μεγαλύτερους, σημαντικότερους και σπανιότερους που έχω γνωρίσει στη ζωή μου και ως τέτοιο θα τον θυμάμαι, όχι γιατί υπήρξα μαθητής του, αλλά γιατί υπήρξα αναγνώστης του.

Κάποτε είχα ρωτήσει τον Πανούτσο αν υπάρχει Θεός. Ο Αντώνης, κρατώντας ένα ουίσκι στο χέρι, μου είπε ότι «αν υπάρχει, είναι κάποιος σαν τον Μπαζίνα». Είχε δίκιο.

Αν Θεός υπάρχει, πάω στοίχημα ότι από το βράδυ της Πέμπτης έχει να συζητήσει με τον Ηλία για όλα. Και κάθε συζήτησή τους, με ένα τσιμπούσι πλαισιωμένο από το κατάλληλο κρασί, θα είναι και για τον ίδιο το Θεό απλώς απολαυστική…


Αντώνης Καρπετόπουλος


===================================


Για τον Ηλία Μπαζίνα που απεβίωσε προχθές θα μπορούσα να γράψω αρκετά.
 
Είχαμε δουλέψει μαζί σε διάφορα έντυπα, ξεκινώντας από το «Moto» τη δεκαετία του '80 και συνεχίζοντας στο «Νοκάουτ» και τον «Φίλαθλο». Εκτός της επαγγελματικής είχαμε και κοινωνική σχέση που είχε ατονήσει τα τελευταία χρόνια, αφού σπάνια κατέβαινε στην Αθήνα από το σπίτι του στα Βόρεια Προάστια.
 
Αστός, ομιλητής τεσσάρων γλωσσών ανάμεσα στις οποίες και τα ρωσικά, ο Ηλίας ήταν από τους τυχερούς που έζησε τη ζωή του όπως ακριβώς ήθελε. Αποτραβηγμένος στην Πολιτεία με την οικογένεια, τους φίλους και τα σκυλιά του -όλα τα σκυλιά της γης ήταν σκυλιά του Ηλία- και ενημερωμένος μόνο για αυτά που έκρινε ότι άξιζε να ενημερωθεί.
 
Ο Ηλίας Μπαζίνας ήταν ένας από τους πιο ιδιότυπους εγκυκλοπαιδιστές που έχω γνωρίσει. «Διάβασα τον "Πυρσό" λήμμα-λήμμα από την αρχή έως το τέλος του μέχρι να πάω γυμνάσιο. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι που να άξιζε τον κόπο να το μάθω και δεν είχε γραφτεί σ’ αυτή την εγκυκλοπαίδεια» μου είχε πει πριν από χρόνια ο Ηλίας, καλύπτοντας με τις φράσεις του τα πιστεύω του. Την πίστη στην κλασική και αστική παιδεία, αφού ακόμα και η αναφορά στον Πυρσό προσδιόριζε την αστική του καταγωγή. Για την οποία έλεγε, ότι γεννήθηκε στη Σατωβριάνδου, πρώτο δρόμο στην Γ' Σεπτεμβρίου μπαίνοντας από την Ομόνοια, όταν όσο πιο κοντά είχες γεννηθείς στην Ομόνοια τόσο και πιο αριστοκράτης ήσουν.
 
Είχε σπουδάσει νομική, την εποχή που για να μπεις πανεπιστήμιο έπρεπε να ανήκεις στο 1% των πιο ικανών  μαθητών του γυμνασίου. Το πάθος του όμως ήταν τα δυναμικά σπορ. Πυγμαχία, πάλη, άρση βαρών και μπρα ντε φερ, στην ομοσπονδία  του οποίου τη δεκαετία του '90 ήταν πρόεδρος. Είχε εξαιρετική μνήμη και αξιοθαύμαστη ικανότητα στην αφήγηση. Η αφήγησή του βασιζόταν σε πρόσωπα. Μπορούσε να πάρει μια ιστορία, ας πούμε την πολιορκία της Τρίπολης και ζωντανεύοντας τα πρόσωπα, να την κάνει θρίλερ. Εκεί και στην ικανότητα να χρησιμοποιεί τσιφορική γραφή με ιστορική πληροφόρηση, βασιζόταν και η τέχνη του στο σχόλιο, που πληκτρολογούσε χτυπώντας τα πλήκτρα μιας παλιάς φορητής γραφομηχανής. Χωρίς να κάνει ποτέ διορθώσεις.
 
Ο Ηλίας Μπαζίνας  είχε το καθαρό μυαλό να συνθέτει το κείμενο στο μυαλό του και να το περνάει στο χαρτί με αρχή, μέση, τέλος, που μπορούσες να συμφωνείς ή να διαφωνείς, αλλά ήταν αδύνατον να μην καταλάβεις τι εννοούσε. 'Ηταν μπον βιβέρ με κάθε έννοια του όρου. Δεν θα κυνηγούσε ποτέ το επιπλέον ευρώ, αλλά θα κυνηγούσε τον πιο καλό καπνιστό σολωμό που ήταν το πάθος του, ακόμα κι αν έπρεπε να οδηγήσει χιλιόμετρα για να τον αγοράσει. Ανήκε στην κατηγορία των ανθρώπων που ήξεραν και ήθελαν την ποιότητα. Λάτρευε να ανοίγει τη βιτρίνα στο σαλόνι του και να δείχνει τη συλλογή από σπάνια μαχαίρια, συνοδεύοντας το κάθε ένα με την ιστορία του. Από το πώς χρησιμοποιούσαν το Μπόουι στο Far West μέχρι πώς οι Ιάπωνες αξιωματικοί μπορούσαν να κόψουν κάννη πολυβόλου με την Katana τους.
 
«Δεν υπάρχει άνδρας που να μπορεί να μη θέλει να ακούσει μια ιστορία που έχει όπλα και ανδραγαθήματα» ήταν μια αγαπημένη του φράση, βικτοριανή όσο και ο ίδιος.
 
'Ηταν φτιαγμένος για να ζει στην Αγγλία του 19ου αιώνα. Σαν esquire, κάπου στην επαρχία, περιτριγυρισμένος από τα αντικείμενα και τα πρόσωπα που αγαπούσε ,με τα σκυλιά του να τον ακολουθούν. Τα συλλυπητήρια μου στην οικογένεια και τους φίλους του και όπως κάθε έναν που φεύγει τον θυμάσαι σε μια στιγμή του, τον Ηλία Μπαζίνα θα τον θυμάμαι να κάθεται  στο πιάνο και να παίζει το «Sakura, sakura». Λέγοντας την ιστορία πως τα άνθη της κερασιάς, που είναι η ζωή μας που φεύγει και ήταν η τελευταία μουσική που άκουγαν οι καμικάζι, πριν το άλλο πρωί ξεκινήσουν για να θυσιαστούν για την πατρίδα τους.
 
 
Αντώνης Πανούτσος
 
 
==========================
 
 
 
http://bazinas.blogspot.com
Συλλογή κειμένων
 

Ποιοι είμαστε και τι θέλουμε
[/b]

Είμαστε θαυμαστές της γραφίδος του Ηλία Μπαζίνα, αυτού του φιλοσόφου της αθλητικής δημοσιογραφίας. Δεκαετίες τώρα, ο
παλαιός αθλητής και υπερήφανος Μανιάτης Ηλίας Μπαζίνας, με πρωτότυπη και
γενναία σκέψη, γράφει στον «Φίλαθλο»
και αλλού για τον αθλητισμό, την κοινωνία, την Ιστορία, τα έθνη και
τους λαούς, την Ελληνική παράδοση, την γλώσσα και τον πολιτισμό μας.
Ελεύθερο πνεύμα, με πολύ προσωπική και ανεξάρτητη σκέψη, δεν
κατατάσσεται κάτω από καμμία ταμπέλα.
 
Το ιστολόγιο αυτό δημιουργήθηκε με
μοναδικό σκοπό την διάδοση των κειμένων του Ηλία Μπαζίνα. Ο ίδιος ο
Ηλίας Μπαζίνας δεν έχει καμμία σχέση με την δημιουργία και την
διαχείριση του ιστολογίου.
 
Παρά τις δεκαετίες της χρονικής διάρκειας και το μέγεθος του συγγραφικού
έργου του Ηλία Μπαζίνα, σχεδόν τίποτε δεν βρίσκεται στο Διαδίκτυο.
Σκοπός μας είναι να καλύψουμε αυτήν την έλλειψη.
 
Το ιστολόγιο δεν εξυπηρετεί κανέναν άλλον σκοπό, διαφημιστικό,
ιδεολογικό, προσωπικό ή άλλο. Παραπομπές θα γίνονται μόνον σε οτιδήποτε
έχει σχέση με τον Ηλία Μπαζίνα ή σε φίλους που έχουν ανεβάσει ή μας
έχουν στείλει κείμενά του. Τα σχόλια στο ιστολόγιο, για τα οποία οι
διαχειριστές αποποιούνται κάθε ευθύνη, είναι ελεύθερα. (Εννοείται ότι
ύβρεις, συκοφαντίες ή ό,τι άλλο εμπίπτει στον ποινικό κώδικα θα
διαγράφεται μόλις υποπέσει στην αντίληψή μας.)
 
Θα ξεκινήσουμε με επιλεγμένα, διαχρονικά κείμενα, από το 1996 (από τότε
αρχίζει η συλλογή μας - εάν έχετε και παλαιότερα, ή και νεότερα,
ειδοποιήστε μας!) μέχρι και σήμερα. Πηγές μας:
 
- Η προσωπική μας συλλογή (1996-σήμερα). Τα περισσότερα (όσα δεν έχουν
χαθεί...) δυστυχώς δεν έχουν ψηφιοποιηθεί ακόμη, αλλά επιφυλλασσόμεθα.

- Το βιβλίο του Ηλία Μπαζίνα, «Χωρίς παρωπίδες», εκδ. Αλκυών, 2000.

- Η εφημερίδα «Φίλαθλος». Δυστυχώς δεν έχει ελεύθερο δικτυακό τόπο, αλλά φωτογραφίες υψηλής αναλύσεως του πρωτοσέλιδου, από το 2005, υπάρχουν στο «Sport 24».

- Η στήλη «Ελεύθερο Βήμα» του δικτυακού τόπου του ΟΠΑΠ (κείμενα 2006-2007).
 
- Φίλοι του Διαδικτύου. (Συγκεντρώνουμε όσα άρθρα βρίσκουμε στο
Διαδίκτυο και βάζουμε στο ιστολόγιό μας συνδέσμους προς τους φίλους που
τα ανήρτησαν ή μας τα έστειλαν. Βοηθήστε κι εσείς!)
 
Τέλος, οι διαχειριστές δεν συμφωνούν πάντοτε με τον Ηλία Μπαζίνα.
Άλλωστε, όπως θα δείτε, και ο ίδιος, με την πάροδο των ετών, πολλές
φορές έχει διαφωνήσει με παλαιότερα γραπτά του! Αλλά, ακόμη και όταν
διαφωνούμε, πάντοτε σχεδόν βρίσκουμε την σκέψη του ενδιαφέρουσα.
Ο βιβλιοθηκάριος
 
 
   

fox225911Aug 29, 2008 02:49 PM

Έχω μείνει κάγκελο! Είναι μεγάλη τιμή για μένα. Ξεκίνησα να κάνω αυτή τη
δουλειά για πλάκα λαι τώρα διαπιστώνω ότι πρέπει να προσέχω την πλάκα
γιατί υπάρχουν άνθρωποι που αποδίδουν κάποια σημασία σε αυτά που λέω.
Παιδιά, σας ευχαριστώ. Μου δώσατε μεγάλη χαρά. Ό,τι ξέρω κι ό,τι πιστεύω θα το μοιραστώ μαζί σας. Αποβλέπω στο να τα πούμε και ζωντανά.
Συνεχίστε να διαφωνείτε μαζί μου, όσοι διαφωνείτε, κάτι καλό θα βγει.
 
Ηλίας Μπαζίνας.