ΕΚΛΟΓΕΣ 2012

"Βγάλτε τις φανέλες"
του Δημήτρη Ελευθερόπουλου


Στην τελευταία αγωνιστική του Ιταλικού πρωταθλήματος, οι οπαδοί της Τζενοα μετά τον διασυρμό της ομάδας τους από την Σιενα, απαίτησαν από τους ποδοσφαιριστές τους να βγάλουν τις φανέλες της ομάδας, και να τις αφήσουν στο κέντρο του γηπέδου. Ο αρχηγός τους, με δάκρυα στα μάτια, έκανε την αρχή και στη συνέχεια ένας-ενας οι υπόλοιποι περνούσαν από την πασαρέλα του εξευτελισμού.

Βλέποντας αυτήν την δυνατή εικόνα μου γεννήθηκαν αντικρουόμενα συναισθήματα. Το πρώτο ήταν θλίψη, θεωρώντας ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να προσβάλει τη δουλειά σου με αυτό τον τρόπο. Το δεύτερο ήταν ανακούφιση, λόγω του ότι τουλάχιστον βρέθηκε ένας διαφορετικός τρόπος διαμαρτυρίας, μακριά από χαστούκια, φτυσίματα και εκτόξευση αντικειμένων. Το τρίτο ήταν ένα εσωτερικό πονηρό χαμόγελο, σκεπτόμενος πόσο ωραία θα ήταν αυτή η εικόνα αν την βλέπαμε έξω από τη βουλή μας.

Ένας-ενας οι δήμιοι των ονείρων μας, να παρέδιδαν τις πολιτικές τους φανέλες στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη, και να μας άφηναν στην ησυχία μας να προσπαθήσουμε να ξαναχτίσουμε αυτή τη χώρα μέσα από τα χαλάσματα της. Αυτός θεωρώ ότι είναι και ο λόγος που αντέδρασε τόσο έντονα όλος ο κόσμος στην απόφαση του Πύρρου. Έναν άνθρωπο τόσο καθαρό, δεν αντέχει να τον βλέπει σε μια σάπια ομάδα η οποία έχει αποδείξει ότι ’’πουλαει’’ όλους τους αγώνες της.

Όσο αφορά τους υπόλοιπους αθλητές που κατεβαίνουν ως υποψήφιοι στις βουλευτικές εκλογές, αυτό που με εξοργίζει περισσότερο, είναι ότι μετά από τόσα χρόνια στα γήπεδα θα έπρεπε να καταλάβαιναν πότε ένας αγώνας είναι ‘’στημένος’’ και να το απέφευγαν. Έκτος και αν τους εκφράζει απόλυτα το ‘’ξεπούλημα’’...


protagon.gr

Δείτε αυτή τη συνομιλία-συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα με τον Σταύρο Θεοδωράκη, στο protagon.gr

https://youtu.be/jsqygDaXnAc


@radical30

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ


Ανάγκη για σαφή μηνύματα...

Η «στήλη» χαιρετά σήμερα τους αναγνώστες της, για όλη την προεκλογική περίοδο, αφού ο υπογράφων συμμετέχει στις εκλογές, ως υποψήφιος βουλευτής στη Β' Αθηνών, με τη Δημοκρατική Αριστερά (ΔΗΜΑΡ). Οφείλω δύο διευκρινίσεις:
Η πρώτη αφορά την οικογένεια του «Εθνους». Εγραψα πάντα αυτό που πίστευα σωστό, χωρίς «παρεμβάσεις», «υποδείξεις» ή «αυτοπεριορισμούς». Αυτό που θα 'πρεπε να 'ναι παντού δεδομένο, στον ελληνικό Τύπο δεν είναι τόσο αυτονόητο... Γι' αυτό νιώθω την ανάγκη να το πω καθαρά.
Η δεύτερη διευκρίνιση είναι ότι η «στήλη» ήταν αμερόληπτη, αλλά πάντα με συγκεκριμένη «οπτική γωνία». Αυτήν της ευρύτερης Κεντροαριστεράς, χωρίς όμως να «υπηρετεί» συγκεκριμένα κομματικά βάρη ή πρόσωπα. Ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς, ο κ. Φώτης Κουβέλης, μου έκανε την τιμή να μου προτείνει να συμμετέχω στο ψηφοδέλτιο του κόμματός του. Το σκέφτηκα, για να είμαι ειλικρινής, πολύ.

Η θετική ανταπόκρισή μου συνδέεται με τρεις πολιτικές παραμέτρους.
Η πρώτη έχει σχέση με την ανάγκη αλλαγής και ανασυγκρότησης του καταρρέοντος πολιτικού συστήματος της χώρας. Το καινούργιο δεν προκύπτει μόνο από την κριτική, χρειάζεται ρίσκο και δραστήρια συμμετοχή από περισσότερους πολίτες.

Η δεύτερη παράμετρος, συνδέεται με την ανάγκη επαναθεμελίωσης του χώρου του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, μετά την «κακομεταχείριση» που υπέστη ιδίως τα τελευταία χρόνια, από τον κυρίαρχο μεταπολιτευτικό φορέα της Κεντροαριστεράς, το ΠΑΣΟΚ.

Και η τρίτη παράμετρος συνδέεται με την ανάγκη στο «πρόσωπο» της ΔΗΜΑΡ,
η χώρα να αποκτήσει μία Αριστερά υπεύθυνη, καθαρά δημοκρατική και ευρωπαϊκή, που δεν θα διαμαρτύρεται μόνο, αλλά θα προτείνει ρεαλιστικές λύσεις και δεν θα φοβάται να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες, στη βάση ενός προοδευτικού προγράμματος, με αξιόπιστες πολιτικές και φερέγγυα πρόσωπα.

Η σταδιακή απαγκίστρωση από τις «επαχθείς» ρυθμίσεις του Μνημονίου, που τροφοδοτούν μία «ανεξέλεγκτη ύφεση» και διαλύουν την «κοινωνική συνοχή» της χώρας, είναι μείζων προτεραιότητα. Οχι άλλα μέτρα λιτότητας και περισσότεροι πόροι για την ανάπτυξη. Η άποψη αυτή ενισχύεται σε όλη την Ευρώπη, καθώς αναδεικνύεται το αδιέξοδο του συντηρητικού «Γερμανικού δρόμου».

Να μειώσουμε τα ελλείμματα, αλλά με άλλους «ισοδύναμους» τρόπους, όχι εις βάρος των μισθών, των συντάξεων και της εργασίας, αλλά με διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις. Ούτε η «μνημονιακή τρομοκρατία» ούτε ο «αντιμνημονιακός λαϊκισμός» συνιστούν σοβαρές απαντήσεις.

Η χώρα έχει ανάγκη και από σταθερότητα και από κυβερνησιμότητα. Αλλά για να γίνουν αυτά, απαιτούνται ουσιαστικές προϋποθέσεις, που συμπυκνώνονται
σε δύο φράσεις: Οικονομία ζωντανή και κοινωνία όρθια. Ολα τ' άλλα είναι ανεφάρμοστα σχέδια επί χάρτου... Υπ' αυτή την έννοια, οι εκλογές είναι κρισιμότατες. Και οι πολίτες πρέπει να δώσουν σαφή μηνύματα προς όλες τις κατευθύνσεις!

panpan@pegasus.gr
protagon.gr

<<Παιδιά, σηκωθείτε>>
του Νίκου Μπίστη



Σε ιστορικό υψηλό το "Εθνικό Μέτωπο" στην Γαλλία και η νεοναζιστική "Χρυσή Αυγή" δεν αποκλείεται να είναι στην επόμενη Βουλή. Στην Γαλλία η ακροδεξιά ψήφος έχει αποενοχοποιηθεί εδώ και 20 χρόνια περίπου. Στην Ελλάδα, αφού πέρασε τράνζιτο από τον ελαφρών βαρών Καρατζαφέρη και απέκτησε νομιμοποίηση, εγκαταστάθηκε στην αγκαλιά του Αδόλφου. Όσοι έχουν στοιχειώδη γνώση Ιστορίας δεν εκπλήσσονται. Ούτε θρηνούν για τον χαμένο αντιφασισμό. Αν έχουν μυαλό βγάζουν τα αναγκαία συμπεράσματα και ετοιμάζονται για σκληρό αγώνα στην νέα πραγματικότητα.

Όταν λοιπόν η κρίση – οικονομική, κοινωνική, ηθική και πολιτική – κορυφώνεται, ενισχύονται τα άκρα
αλλά όχι ισομερώς. Η ακροδεξιά ενισχύεται περισσότερο. Και η ενίσχυση δεν είναι μονοσήμαντα εκλογική.
Η ακροδεξιά επιβάλλει την ατζέντα της. Κοιτάξτε πως ο Σαρκοζί οικειοποιήθηκε το αντιμεταναστευτικό μένος της Λεπέν για να προσελκύσει ψήφους. Το αποτέλεσμα ήταν ότι οι ψηφοφόροι αυτής της κατηγορίας προτίμησαν το αυθεντικό πρωτότυπο από το αντίγραφο. Το ίδιο θα πάθει και ο κ. Σαμαράς που νομίζει ότι ανεβάζοντας τους τόνους για το μεταναστευτικό θα ωφεληθεί. Το αντίθετο θα συμβεί, γιατί υπάρχουν τρεις αυθεντικότεροι εκφραστές της ξενοφοβικής πολιτικής: ο Καμμένος, ο Καρατζαφέρης και οι οπαδοί του Αδόλφου που έχουν και το copyright της τελικής λύσης.

Είμαστε, λοιπόν, μπροστά σε μια νέα πραγματικότητα που δεν έχει νόημα να την ξορκίζουμε και να ευχόμαστε να «μην περάσει το κατώφλι της Βουλής». Προσωπικά, παρά το ότι ανατριχιάζω με την εικόνα των νεοναζί στην Βουλή, πιστεύω ότι είναι από μια πλευρά καλύτερα να βγουν στο φως, να ακούσει ο κόσμος τι λένε και να απομυθοποιηθούν. Δεν αντιμετωπίζονται με ξόρκια και προσπάθεια αποκλεισμού.
Μόνο με σκληρή ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση. Και αυτή δεν γίνεται από τον καναπέ.

Πρέπει οι δημοκράτες και ευρωπαϊστές και σε πρώτη σειρά οι αριστεροί αυτής της κατηγορίας, να ανασκουμπωθούν και να οικοδομήσουν με υλικά του 2012 τον σύγχρονο αντιφασισμό. Το πρώτο που
πρέπει να κάνουν είναι να μην επιτρέψουν να αποενοχοποιηθεί η ψήφος στους νεοναζί. Καμία ρωγμή, καμιά «κατανόηση», επειδή τάχα υπάρχουν λόγοι για την ένοχη αυτή ψήφο. Πάντα και παντού μπορούμε να βρούμε λόγους. Κάποιους λόγους είχαν και οι Γερμανοί όταν ψήφισαν τους ναζί αλλά η Ιστορία ούτε τους δικαιολόγησε ούτε τους αναγνώρισε το ελαφρυντικό της άγνοιας.

Μπορεί να μην είχαν διαβάσει όλοι το « Ο αγών μου» έπρεπε όμως να γνωρίζουν. Για μείζονες λόγους τέτοιο ελαφρυντικό δεν θα αναγνωριστεί στους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής. Κάτι θα άκουσαν για τα πεπραγμένα των οπαδών της σβάστικας, για τα κρεματόρια, για τον πόνο που προξένησαν. Παρ’ όλα αυτά την επιλέγουν.

Το δεύτερο έχει να κάνει με την ανάγκη αντιμετώπισης από την σύγχρονη Αριστερά των αιτίων που πάνω τους κερδοσκοπεί η ακροδεξιά.

Δεν είναι εύκολο, γιατί δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις, όμως και η αμηχανία δεν είναι λύση. Και όσο είναι ρατσιστική η άποψη που εξισώνει τον μετανάστη χωρίς χαρτιά με τον εγκληματία άλλο τόσο επιζήμια – και ενισχυτική της Χρυσής Αυγής – είναι η εθελοτυφλία απέναντι στο πρόβλημα . Η Ελλάδα δεν μπορεί να δεχθεί όλους τους «κολασμένους» του κόσμου . Όπως εύστοχα είπε ο Μισελ Ροκαρ για την Γαλλία,
«οφείλει να δεχθεί το τμήμα που τις αναλογεί».

Απέναντι στην κρεατομηχανή της ακροδεξιάς δεν μπορεί να αντιπαρατίθεται ο αφελής διεθνισμός της ακροαριστεράς, που ζητάει νομιμοποίηση όλων των μεταναστών η σιωπά αδιάφορα... Η σύγχρονη Αριστερά πρέπει να αντιμετωπίζει το θέμα της ασφάλειας – όχι μόνο απέναντι στην εξουσία αλλά και απέναντι σε όσους παραβιάζουν τον νόμο – ως ανθρώπινο δικαίωμα, δικαίωμα του πολίτη. Κυρίως του φτωχού και ανυπεράσπιστου πολίτ,η γιατί τα προνομιούχα στρώματα έχουν συνήθως τον τρόπο να προστατευτούν ακόμα και αν η αστυνομία απουσιάζει από την γειτονιά τους.

Στις φτωχογειτονιές όμως αν απουσιάζει το κράτος ο πολίτης είναι ανυπεράσπιστος. Και ο ανυπεράσπιστος από το κράτος και την Δημοκρατία πολίτης, αισθάνεται ταπεινωμένος και είναι ευάλωτος στον πειρασμό του εξτρεμισμού της ακροδεξιάς, ιδίως όταν αυτή εμφανίζεται με την προβιά του προστάτη της γιαγιάς και του ανήμπορου ενώ το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να διαποτίσει συνειδήσεις με το φυλετικό μίσος και την απέχθεια προς την Δημοκρατία.

Η Αριστερά λοιπόν ξεπερνώντας αναστολές – δικαιολογημένες για το παρελθόν – πρέπει να απαιτήσει την συνεχή παρουσία της αστυνομίας στις φτωχογειτονιές και τις υποβαθμισμένες συνοικίες, ώστε να καταπολεμά το έγκλημα, τις συμμορίες ημεδαπών και αλλοδαπών , τα ναρκωτικά και την σεξουαλική εκμετάλλευση γυναικών και παιδιών, γενικά την παραβατικότητα. Και να μην επιτρέπει σε κανένα να υποκαθιστά το κράτος, να «ανακαταλάβει» αυτές τις περιοχές και από τις συμμορίες και από τους αυτόκλητους προστάτες της Χρυσής Αυγής.

Τέλος, η ακροδεξιά σε όλη την Ευρώπη στρέφεται με πάθος κατά της ΕΕ, προπαγανδίζει τα κλειστά σύνορα και χλευάζει τους δημοκρατικούς θεσμούς.

Ο καλύτερος στρατολόγος της ακροδεξιάς, είναι η πολιτική που ταυτίζει στην συνείδηση του πολίτη την Ευρώπη, με τον μονόδρομο του μνημονίου, δηλαδή με τις πολιτικές ατέρμονης λιτότητας της τρόικας, με περικοπές μισθών και συντάξεων, αύξηση της ανεργίας, κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων και ύφεση χωρίς ημερομηνία λήξης.

Δεν υπάρχει πιο αντιευρωπαϊκή πολιτική από αυτήν. Αυτό πρέπει να το σκεφτούν όσοι, καλόπιστα, αρνούνται μια πολιτική σταδιακής απαγκίστρωσης από τις δυσμενείς επιπτώσεις του μνημονίου, την στιγμή μάλιστα που στην Γαλλία αρχίζει μια δύσκολη αλλά ελπιδοφόρα αλλαγή.

Όσοι, δηλαδή, δέσμιοι ακραίων νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων στέλνουν εκλογική πελατεία στην ακροδεξιά, νομίζοντας ότι το μόνο πρόβλημα της χώρας είναι ο δημόσιος τομέας. Είναι και αυτός, αλλά η ιδεοληπτική μονοθεματική ενασχόληση τους, παραβλέπει άλλες εξίσου σημαντικές πλευρές μιας περίπλοκης και επικίνδυνης πραγματικότητας.


protagon.gr


protagon.gr

Η µεγάλη αντίφαση
«Ναι» στο ευρώ, «όχι» στα κόµµατα που το στηρίζουν -
«Ναι» σε συνεργασίες, αλλά και έκρηξη των άκρων...
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 22/04/2012, 07:03


Δύο εβδομάδες πριν από τις εκλογές οι έλληνες πολίτες εξακολουθούν να προβληματίζονται για το τι θα ψηφίσουν, παρ’ ότι γνωρίζουν πολύ καλά τι θα ήθελαν να βγάλει η κάλπη. Το 70%-75% των Ελλήνων θέλουν την επομένη των εκλογών να δουν μια κυβέρνηση συνεργασίας μεταξύ ΝΔ και ΠαΣοΚ που θα διασφαλίσει την παραμονή της χώρας στο ευρώ. Παρ΄ όλα αυτά, δηλώνουν πως δεν θα ψηφίσουν τα κόμματα που θέλουν να δουν στην κυβέρνηση αλλά κόμματα που εκφράζουν την αντίθεσή τους στο μνημόνιο, τα οποία κινούνται είτε στην Αριστερά είτε στις παρυφές της Ακροδεξιάς.

Η κραυγαλέα αυτή αντίφαση δημιουργεί ένα τόσο ρευστό πολιτικό σκηνικό που όμοιό του δεν έχει ξαναζήσει η χώρα, τουλάχιστον μετά τη Μεταπολίτευση. Στις έξι δημοσκοπήσεις που δημοσιοποιήθηκαν την Παρασκευή – τελευταία ημέρα που ο νόμος επέτρεπε τη δημοσιότητα για έρευνες κοινής γνώμης – τα κεντρικά συμπεράσματα είναι κοινά: το ΠαΣοΚ και η ΝΔ εμφανίζουν τη χαμηλότερη συσπείρωση των τελευταίων δεκαετιών σε προεκλογική περίοδο, ενώ άλλα οκτώ κόμματα διεκδικούν την είσοδό τους στη Βουλή συνθέτοντας ένα σκηνικό ακυβερνησίας και βίαιου μετασχηματισμού για το πολιτικό σύστημα.

Οπως τονίζουν στο «Βήμα» κορυφαίοι αναλυτές, η συσπείρωση της ΝΔ κινείται αυτή την περίοδο μεταξύ 50% και 55%, ενώ σε άλλες εποχές το κόμμα που εμφανιζόταν πρώτο στις δημοσκοπήσεις εμφάνιζε συσπείρωση που υπερέβαινε το 80%. Ταυτόχρονα το ΠαΣοΚ, παρά την αλλαγή της ηγεσίας του, εμφανίζει τα χαμηλότερα ποσοστά συσπείρωσης των οπαδών του αδυνατώντας προς το παρόν να ανακάμψει.

Και τα δύο αυτά φαινόμενα έχουν την εξήγησή τους. Οι ψηφοφόροι της ΝΔ φαίνονται ακόμη επιφυλακτικοί με τις συνεχείς αλλαγές στην οικονομική πολιτική του κόμματός τους, ενώ ένα ποσοστό τουλάχιστον 2% φαίνεται ότι απομακρύνθηκε από την παράταξή του μόλις πληροφορήθηκε ότι θα είναι υποψήφιος ο κ. Γ. Συμπιλίδης. Μάλιστα μετά την ανακοίνωση της υποψηφιότητας Συμπιλίδη (η οποία τελικώς αποσύρθηκε την Παρασκευή) η Δημοκρατική Συμμαχία της κυρίας Ντόρας Μπακογιάννη φαίνεται να ενισχύθηκε ξαφνικά με ένα ποσοστό της τάξεως του 1%. Οι συνεχείς αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό της ΝΔ αλλά και οι θολές θέσεις για το κυβερνητικό πρόγραμμα του κόμματος συντηρούν τη δυσπιστία των Ελλήνων απέναντί του, ενώ ένα τμήμα της κοινής γνώμης εξακολουθεί να το θεωρεί συνυπεύθυνο για την κακή κατάσταση της οικονομίας.

Από την άλλη πλευρά, η προφυλάκιση του κ. Ακη Τσοχατζόπουλου ανέκοψε τη δυναμική που άρχισε να αναπτύσσει το ΠαΣοΚ μετά την εκλογή του κ. Ευ. Βενιζέλου. Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως για το πρώτο κόμμα των προηγουμένων εκλογών είναι ότι πληρώνει το κόστος των διαδοχικών οικονομικών μέτρων, τα οποία μάλιστα έπληξαν κατά κανόνα κατηγορίες ψηφοφόρων στις οποίες το ΠαΣοΚ είχε σημαντικό προβάδισμα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι τόσο το ΠαΣοΚ όσο και η ΝΔ κατακρημνίζονται στη Β' Αθηνών όπου άλλοτε κυριαρχούσαν, αλλά και γενικότερα στα αστικά κέντρα, όπου κάποτε αντλούσαν τη μεγαλύτερη δύναμή τους. Ταυτόχρονα τα δύο μεγαλύτερα κόμματα βλέπουν να κινδυνεύουν παραδοσιακά εκλογικά τους «κάστρα», όπου είναι εντονότερα τα προβλήματα που προκαλούν παράνομοι μετανάστες. Είναι χαρακτηριστικό ότι η ΝΔ εμφανίζει σημαντική πτώση ακόμη και στην Α' Αθηνών, όπου κάποτε συγκέντρωνε ποσοστά που άγγιζαν το 50%, αλλά και σε νομούς της Μακεδονίας και της Θράκης.
Κορυφαία στελέχη των δύο μεγαλύτερων κομμάτων υποστηρίζουν πάντως ότι η συσπείρωση του ΠαΣοΚ και της ΝΔ θα αυξηθεί σημαντικά την τελευταία εβδομάδα των εκλογών και το συνολικό ποσοστό που θα καταλάβουν στις εκλογές θα αγγίξει το 55% διασφαλίζοντας (και τα δύο κόμματα μαζί) περισσότερες από 180 έδρες στη νέα Βουλή. Αν συμβεί αυτό, τότε και οι ευρωπαίοι εταίροι μας θα θεωρήσουν ότι επιδοκιμάζεται η πολιτική τήρησης του μνημονίου.

Η εκτίμησή τους βασίζεται σε δύο ενδείξεις που ανιχνεύονται στις δημοσκοπήσεις. Η πρώτη είναι ότι η δημοτικότητα του κ. Βενιζέλου έχει αυξηθεί κατά τέσσερις μονάδες τον τελευταίο μήνα και του κ. Αντ. Σαμαρά κατά πέντε μονάδες, την ίδια ώρα που οι ψηφοφόροι δείχνουν να γυρνούν την πλάτη στα μεγάλα κόμματα. Ταυτόχρονα το 80% όσων συμμετέχουν σε δημοσκοπήσεις δηλώνουν ότι επιθυμούν να παραμείνει η χώρα μας στην ευρωζώνη και συνεπώς κάποια στιγμή θα αποφασίσουν να στηρίξουν κόμματα που υπηρετούν αυτή την πολιτική.

Παρ' όλα αυτά, όσο πλησιάζουμε στις εκλογές αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο και η δημοτικότητα του κ. Λουκά Παπαδήμου, καθώς οι πολίτες δείχνουν ότι θα προτιμούσαν να παραμείνει πρωθυπουργός στην περίπτωση που κανένα κόμμα δεν μπορέσει να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, σύμφωνα με τις μετρήσεις της περασμένης εβδομάδας, η ΝΔ διατηρούσε ένα προβάδισμα έναντι του ΠαΣοΚ που κατά μέσον όρο ήταν περίπου πέντε ποσοστιαίες μονάδες. Με τα ως τώρα δεδομένα όμως (και εφόσον οι πολιτικές εντυπώσεις δεν μεταβληθούν σημαντικά τις επόμενες δύο εβδομάδες από τις συγκεντρώσεις των κομμάτων, τις τηλεοπτικές αναμετρήσεις και τις πολιτικές εξελίξεις) η ΝΔ βρίσκεται ακόμη πολύ μακριά από τον στόχο της αυτοδυναμίας, όπως και το ΠαΣοΚ από τον στόχο επίτευξης ενός ποσοστού κοντά στο 30%.

Ενας στους τέσσερις αναποφάσιστος
Για πρώτη φορά οι αναποφάσιστοι παραμένουν σε ιδιαίτερα υψηλά ποσοστά δεκαπέντε ημέρες πριν από τις εκλογές. Σύμφωνα και με τις πέντε δημοσκοπήσεις που δημοσιοποιήθηκαν τις δύο τελευταίες ημέρες, αναποφάσιστος δηλώνει ένας στους τέσσερις ή ένας στους τρεις ψηφοφόρους, καθώς κανένα κόμμα δεν έχει ακόμη κατορθώσει να τους εκφράσει.

Ενώ συνήθως το μεγαλύτερο τμήμα των αναποφάσιστων ψηφοφόρων στρέφεται τις τελευταίες ημέρες προς τα μεγαλύτερα κόμματα, δεν είναι βέβαιον ότι το φαινόμενο αυτό θα επαναληφθεί στις 6 Μαΐου, καθώς στις προτιμήσεις τους οι αναποφάσιστοι δηλώνουν ακόμη ότι ενδεχομένως να προτιμήσουν κόμματα της Αριστεράς ή νέα κόμματα που προέκυψαν από την πολυδιάσπαση της Κεντροδεξιάς.

Το ΠαΣοΚ φαίνεται να έχει ακόμη σημαντικές διαρροές προς τη ΔΗΜΑΡ και τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ η ΝΔ εμφανίζεται να χάνει παραδοσιακούς ψηφοφόρους της που στρέφονται κυρίως προς τους Ανεξάρτητους Ελληνες και προς τη Χρυσή Αυγή.Με τα ως τώρα δεδομένα ενισχύονται σημαντικά ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και Ανεξάρτητοι Ελληνες, ενώ η ΔΗΜΑΡ φαίνεται ότι εξασφαλίζει την είσοδό της στη Βουλή, αλλά η δύναμή της μειώνεται όσο πλησιάζουμε στις κάλπες. Για πρώτη φορά φαίνεται ότι έχει εξασφαλίσει την είσοδό της στη Βουλή η Χρυσή Αυγή, ενώ η μάχη των Οικολόγων και της Δημοκρατικής Συμμαχίας για να μπουν στη Βουλή θα κριθεί στις λεπτομέρειες.

Βασίλης Χιώτης

ΒΗΜΑ.gr

Ρένος Χαραλαμπίδης: «Δεν είναι ανάγκη να πάει φυλακή ο Άκης»

23/04/2012

Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς

1 εικόνα
Βένα Γεωργακοπούλου της Βένας Γεωργακοπούλου Σχόλια

«Εμένα μ’ έπεισε ο Σαμαράς», μου λέει. «Ο,τι γνώμη νάχεις ρε συ γι’ αυτόν, έστειλε την οικογένεια Μητσοτάκη στο ψυχιατρείο και ο ίδιος βγήκε από τον πολιτικό τάφο». Μάλιστα. Την επόμενη μιάμιση ώρα πολιτικής κουβέντας δεν είχα, πάντως, την αίσθηση ότι είχα απέναντι μου έναν υποψήφιο βουλευτή της Ν.Δ. Τον Ρένο Χαραλαμπίδη, που ήξερα από το 1997, είχα. Ίδιο και απαράλλαχτο. Τότε είχε εισβάλλει ορμητικά στο ελληνικό σινεμά με την πρώτη του ταινία, το φρέσκο και αστείο “No budget story”. Τώρα δεν έχει γυρίσει απλώς τέσσερις σοβαρές, επαγγελματικές ταινίες, είναι πια ένα διάσημο, τηλεοπτικό πρόσωπο με ιδιαίτερες ερμηνευτικές επιδόσεις σε συμπαθή λαμόγια κάθε είδους.

Έναν τέτοιο παίζει και στην νέα ταινία του Κώστα Καπάκα. Έχει δίκιο ο Ρένος όταν χαρακτηρίζει το “Magic Hour” ως «την τελευταία πολιτική κωμωδία». Δύο loosers τριγυρνάνε με μια νεκροφόρα, ενώ γύρω τους, αλλά και μέσα τους, όλα διαλύονται. Ο Αριστείδης, ο δικός του ρόλος, ένας πρώην σκηνοθέτης επιχορηγούμενος από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου χωρίς να παραδίνει ποτέ καμιά ταινία, είναι σίγουρα από αυτούς που έβαλαν το χεράκι τους για να φτάσουμε στο σημερινό χάλι. «Ανήκει στο είδος ανθρώπων που στο αεροπλάνο δεν κλείνουν το κινητό τους, έτσι για μαγκιά, που θεωρούν ότι η αμοιβή δεν είναι προϊόν κόπου, αλλά ανθρώπινο δικαίωμα. Αυτό τώρα πώς αλλάζει; Φαντάζεσαι ότι μια ολόκληρη γενιά θεωρούσε αυτονόητο ότι ανεβαίνουμε Θεσσαλονίκη και καθόμαστε δωρεάν δέκα μέρες στο φεστιβάλ; Ήρθε ο καιρός να στηριχτούμε στον εαυτό μας. Κι εγώ επιχορηγούμενος υπήρξα, έκανα την τρέλα μου με χρήματα του κράτους. Χωρίς αυτά θα γύριζα, ίσως, καλύτερες ταινίες. Όλοι θα γινόμασταν καλύτεροι ηθοποιοί, σεναριογράφοι, σκηνοθέτες αν μας έλεγαν «παιδιά, δεν είναι καλό αυτό», αντί να τρέχει το χρήμα. Ομολογώ, πάντως, ότι περάσαμε πολύ χαριτωμένα όλα αυτά τα χρόνια μέσα στο τεράστιο εικονικό πάρτι».

Επειδή, όμως, «δεν μπορεί να βλέπει τον τρόμο στα μάτια του πατέρα του», επειδή «τώρα που η χώρα βυθίζεται η ευθύνη όλων μας μεγαλώνει», αποφάσισε να μπει στην πολιτική. Με τη δεξιά; Αυτός που στα φοιτητικά του χρόνια πέρασε και από την εξωκοινοβουλευτική αριστερά;

«Εγώ, ξέρεις, το σύνθημα «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά» δεν το καταλάβαινα. Επί ΠΑΣΟΚ μεγάλωσα και έζησα. Απόλυτη ελευθερία, ούτε τι σημαίνει μπάτσος ούτε τι σημαίνει φτώχεια. Οι ταμπέλες «δεξιά», «αριστερά» και «κέντρο» στην δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα έχουν πέσει. Εντάξει, δεν θάλεγα «χριστιανοί στα χαρακώματα», αλλά θα μίλαγα για έναν μοντέρνο, προοδευτικό πατριωτισμό. Ξέρω ότι πολιτεύομαι με μια παράταξη που έχει πολλά κακά στην πλάτη της. Και ποιά, όμως, δεν έχει;»

Νοιώθει, άλλωστε, τελείως ελεύθερος στην εκλογική μάχη. Ούτε πολώσεις, ούτε τίποτα. Δεν διστάζει να πει: «δεν είναι ανάγκη να πάει φυλακή ο Άκης, τα λεφτά να δώσει». Καταδικάζει τη βία των μπάτσων: «δεν είναι δυνατόν να τρώει ο Μίκης δακρυγόνα στο κεφάλι». Μιλάει με αγάπη για τους πακιστανούς γείτονες των γονιών του στο χωριό. Ζητάει «πολιτισμένα κέντρα υποδοχής για τους μετανάστες, μην τους ξεφτιλίσουμε βασανισμένους ανθρώπους». Πιστεύει ότι «δεν πρέπει να αφήσουμε τα ακραία στοιχεία να κυριαρχήσουν στην παράταξη» και νοιώθει «τρόμο και ανατριχίλα με τον Καμμένο και την Χρυσή Αυγή».

Μήπως παραείναι εξωτικό πουλί για την Ν. Δημοκρατία; «Καθόλου, ήμουν προσωπική επιλογή του Σαμαρά. Διαβάζει τις συνεντεύξεις μου και τις λατρεύει. Ξέρει τι του γίνεται, ο παλιός κόσμος ,ακόμα και της δεξιάς, έφυγε για πάντα». Μακάρι. Γι’ αυτό και η προεκλογική του εκστρατεία δεν έχει απλώς «πολύ τάκτ», αλλά και ευαισθησία, όπως λέει. «Πηγαίνω στα ΚΑΠΗ, χορεύουμε, μιλάμε ,όχι μόνο για πολιτική. Πήγα και στις γυναικείες φυλακές της Θήβας. Μ’ αυτόν τον κόσμο νοιώθω καλά. Από εκεί ξέρω ότι θα πάρω ψήφο καρδιάς. Οι καλλιτέχνες, που είναι ο χώρος μου, δεν εκδηλώνονται, φοβούνται μήπως χάσουν το κοινό τους και κάνουν πίσω. Γιατί, εμένα δεν με ενδιαφέρει μήπως αποξενώσω όσους με θαύμαζαν, αυτούς που έμπαινα στα σπίτια τους 20 χρόνια τώρα;».

Δεν είναι ή μόνη αναπάντεχη βουλευτική υποψηφιότητα από τον χώρο των ιδιόρρυθμων της τέχνης. Ο φίλος του Πέτρος Τατσόπουλος, του οποίου το μυθιστόρημα «Η καρδιά του κτήνους» ο Ρένος μετέφερε στο σινεμά, κατεβαίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Θανάσης Χειμωνάς διάλεξε το ΠΑΣΟΚ, άλλη μεγάλη έκπληξη αυτή. «Οι σχέσεις μας έγινε καλύτερες», λέει ο Ρένος. «Νομίζω ότι μέσα στη νέα Βουλή μπορούμε να φτιάξουμε μια υπερκομματική ομάδα νέων ανθρώπων, που θα δουλέψει για πράγματα κοινά. Γιατί δεν πιστεύω ότι η πολιτική μπορεί να με αλλάξει. Άλλαξε η Μελίνα; Άλλαξε ο Μίκης;».

Και το σινεμά, θα το εγκαταλείψει; «Ούτε συζήτηση. Θα γίνω ο πρώτος βουλευτής ενεργός σκηνοθέτης. Σκοπεύω να κάνω ταινία τον Σεπτέμβριο πάνω στο πιο αργό ελληνικό τρένο, Αθήνα-Δίκαια, αν έχεις 26 ώρες στο συστήνω. Το παίρνουν στρατιώτες, φτωχοί, μετανάστες, τσιγγάνοι. Ένα 40χρονος πηγαίνει στον πατέρα του ένα παλιό, επισκευασμένο γραμμόφωνο με το τρένο των παιδικών του χρόνων. Και ζει ένα ταξίδι αυτογνωσίας».

Σε τέτοια φάση βρίσκεται και ο Ρένος στα 42 του χρόνια. «Κατάλαβα τα όριά μου, εγκατέλειψα τις φαντασιώσεις μου. Ναι, μπορώ να κάνω καλό «μικρό σινεμά» , αλλά μέχρις εκεί. Η μοίρα μου είναι να γίνω πολυκαλλιτέχνης: να παίζω, να γράφω, να σκηνοθετώ, να τραγουδάω. Η συνειδητοποίηση αυτή με λύτρωσε, με χαλάρωσε. Και είμαι έτοιμος να μπω σε έναν νέο κόσμο, να επεκταθώ. Ήμουν τυχερός και έκανα γρήγορα και εύκολα τα πάντα. Καιρός είναι να γίνω πιο υπεύθυνος και για τη χώρα μου».


protagon.gr

https://youtu.be/fuet9-524s0
Αντώνης Σαμαράς 22.04.2012