Πρώτα το ΜΕΤΑ...

ΣΥΝ: Περί συμμαχιών ο λόγος... και το αντιμνημονιακό μέτωπο
Του Βασίλη Πριμικήρη*

Το πολυσυζητημένο θέμα των συνεργασιών φαίνεται ότι επανέρχεται στον ΣΥΝ -και αυτό όχι τυχαία. Λέμε όχι τυχαία γιατί ο χώρος της ανανεωτικής ριζοσπαστικής αριστεράς πάντα ήταν «ευαίσθητος» στο σημαντικό αυτό ζήτημα.

Στο παρελθόν το θέμα των συνεργασιών η ελληνική αριστερά το αντιμετώπισε ορισμένες φορές με έναν ιδεολογικό σεχταρισμό ή άλλες φορές με μια πολιτική στάση ξεγυμνωμένη από τη βασική ιδεολογική υπόστασή της χάνοντας το μέτρο και το κυρίαρχο ταξικό πρόταγμα που τη διαφοροποιεί από τα άλλα κόμματα της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Αυτές οι λαθεμένες συμπεριφορές στο θέμα των συμμαχιών οδήγησαν την αριστερά σε τραγικές ήττες. Σήμερα που τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα με την άγρια επίθεση της άρχουσας τάξης στα λαϊκά συμφέροντα, δεν επιτρέπεται η αριστερά να επαναλάβει λάθη του παρελθόντος.

Η κρίση του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, η βαθιά κρίση της Ε.Ε. ως καπιταλιστικής ολοκλήρωσης και πρώτα και κύρια η σχεδόν βέβαιη διάλυση της Ευρωζώνης φέρνει την ελληνική αριστερά στο σύνολό της στο προσκήνιο της πολιτικής πραγματικότητας της χώρας. Ο λαός συνειδητοποιεί κάθε μέρα που περνάει ότι πρέπει να απαλλαγεί από τη «δημοσιονομική δικτατορία» της Ε.Ε. και να εκφράσει δυναμικά την αντίθεση του στα μνημόνια, στις νέες δανειακές συμβάσεις και στις συμφωνίες «φούσκες» τύπου 26ης Οκτωβρίου!

Εάν μάλιστα η αριστερά ξεπερνούσε τις παραδοσιακές της «φοβίες» και αμφιταλαντεύσεις που την οδηγούν σε επιλογές ποντιοπιλατικές για την κυβερνητική εξουσία, βλέπε ΚΚΕ, ή από την άλλη ενός άκρατου κυβερνητισμού που τη σέρνουν σε πολιτικούς σχεδιασμούς τύπου κεντροαριστερών νεφελωμάτων, βλέπε ΔΗΜΑΡ, ο δρόμος για την οριστική ανατροπή του σάπιου δικομματικού συστήματος θα ήταν σίγουρα ανοιχτός εδώ και πολύ καιρό.

Παρ' όλα αυτά όμως η δύναμη του λαϊκού κινήματος σιγά - σιγά μπορεί να ανατρέψει αυτή τη δυσάρεστη πραγματικότητα μέσα στην αριστερά. Η ιστορική ευκαιρία είναι μεγάλη: μέσα από αυτή τη σκληρή πραγματικότητα της ανεργίας, της φτώχιας και της συρρίκνωσης των δημοκρατικών δικαιωμάτων, η αριστερά στο σύνολο της μπορεί να σταθεί στο ύψος της και να παίξει τον ιστορικό ταξικό της ρόλο.

Για να πετύχει όμως τον στόχο της σήμερα η αριστερά, για να υπερβεί την παθογένεια του πολυκερματισμού της, θα πρέπει να αποφύγει βασικά τρία πολιτικά «ατοπήματα». Τρία βασικά λάθη θα μπορούσε να πει κανείς .

Το πρώτο είναι η λογική του λεγόμενου «αριστερόμετρου», όπου σαν αλάθητος πολιτικός Πάπας θα καταμετρά την αριστερή θέληση και κουλτούρα του κάθε ενεργού πολίτη. Το πόσο αριστερός είναι κάποιος το κρίνει πρώτα και κύρια η κοινωνία στην οποία ζει. Η συμμετοχή στους κοινωνικούς ταξικούς αγώνες, το ήθος, αλλά και η συνεπής ιστορική διαδρομή του καθένα μας είναι τα βασικά κριτήρια για να ενταχθεί κάποιος στο κοινό μέτωπο της κοινωνικής πάλης που θέλει να συνδιαμορφώσει η αριστερά.

Το δεύτερο που πρέπει να αποφύγει είναι να μπει στην αρρωστημένη λογική της «δίκης προθέσεων» αδιαφορώντας για την πραγματική σημερινή συμβολή του κάθε πολιτικού υποκειμένου στην ταξική πάλη ενάντια στην πολιτική του νεοφιλελευθερισμού. Καμία δηλαδή λογική αυτοαπομόνωσης, πολιτικού ναρκισσισμού και πολιτικής ωραιοπάθειας δεν επιτρέπεται να κυριαρχήσει στην ελληνική αριστερά ιδικά σήμερα.

Το τρίτο, στον αντίποδα των προαναφερόμενων «ατοπημάτων», είναι να εμπλακεί επιπόλαια με πρόσωπα αφερέγγυα τα οποία στην ουσία θα την υπονομεύσουν από τα μέσα. Υπάρχει κίνδυνος ο κόσμος να ψηφίσει ριζοσπαστική αριστερά και να βρεθεί την επόμενη των εκλογών με μια αριστερά που στην κοινοβουλευτική της ομάδα να έχει άτομα και συλλογικότητες που πιθανώς θα εξυπηρετήσουν άλλα σχέδια και βασικά της διαμόρφωσης ενός νέου σοσιαλδημοκρατικού πολιτικού υποκειμένου.

Επομένως έχει μεγάλη σημασία η αριστερά να προσδιορίσει το πολιτικό πλαίσιο των μελλοντικών συνεργασιών της, το προγραμματικό της στίγμα πάνω στο οποίο θα συνεργαστεί με πρόσωπα και δυνάμεις που δεν έτυχε να έχουν τη δική της διαδρομή.

Στο κρίσιμο αυτό ζήτημα λοιπόν πρέπει να πούμε ξεκάθαρα ότι δεν αρκεί ένα αντιμνημονιακό μέτωπο για τη διαμόρφωση μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας με στόχο την υπέρβαση αυτού του φαύλου καπιταλιστικού πολιτικού συστήματος. Δηλαδή απλά δεν μπορεί η αριστερά σήμερα να συμμετέχει σε ένα μέτωπο κυβερνητικό χωρίς κανένα προγραμματικό υπόβαθρο, χωρίς έναν οραματικό κοινωνικό στόχο που να συνεπαίρνει τα πλατιά λαϊκά στρώματα και προπαντός να μην έρχεται σε ανοικτή ανειρήνευτη σύγκρουση με την ντόπια και ξένη ολιγαρχία.

Η αριστερά την πολιτική συμμαχιών της την καθορίζει σύμφωνα με τον πολιτικό σχεδιασμό της. Μέσα από το 4ο συνέδριο και μετά ξεκαθαρίσαμε ότι ο ΣΥΝ ως πολιτικό σχεδιασμό του έχει την εναλλακτική πρόταση της αριστεράς και ο κόσμος του αρνήθηκε κατηγορηματικά το νεφέλωμα της κεντροαριστεράς. Επομένως σε καμιά περίπτωση εμείς δεν επιτρέπεται να βοηθήσουμε τη μετάλλαξη της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας και την επανεμφάνιση στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα του μεταλλαγμένου «καλού ΠΑΣΟΚ» για να συνδιαμορφώσουμε αμέσως μετά την κεντροαριστερή πρόταση εξουσίας. Αυτό στην ουσία θα σήμαινε τον ταξικό ευνουχισμό της αριστεράς.

Δεν μπορεί η αριστερά να λησμονεί το αντιλαϊκό κατάντημα πολλών κεντροαριστερών κυβερνήσεων στην Ευρώπη που έγιναν αιτία για να χτυπηθούν όχι μόνο τα λαϊκά συμφέροντα αλλά και τα κόμματα της αριστεράς, που εξαφανίστηκαν σχεδόν από τον πολιτικό χάρτη των χωρών τους ακριβώς γιατί συμμετείχαν αβασάνιστα σε τέτοιου τύπου κυβερνήσεις. Οι κυβερνήσεις αυτές κεντροαριστερής ή «εθνικής συναίνεσης», όπως ονομάσθηκαν, ήλθαν στην εξουσία με στόχο να διώξουν, υποτίθεται, τη φασίζουσα δεξιά και τις αντεργατικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές (Γαλλία - Ιταλία), στην πραγματικότητα όμως έκαναν τα ίδια, για να μην πούμε χειρότερα, σε βάρος των εργαζομένων.

Το αντιμνημονιακό μέτωπο λοιπόν δεν μπορεί να είναι ένα άδειο πουκάμισο που μπορεί να το φορέσει όποιος θέλει, ακόμα και η Ν.Δ., και να εκμεταλλεύεται μέσα από αντιμνημονιακές κορόνες την επιθυμία του λαού για ριζική αλλαγή.

Η πάλη ενάντια στο Μνημόνιο δεν είναι κάτι το γενικό και αφηρημένο, πρέπει να εντάσσεται σε συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο και να έχει συγκεκριμένη στόχευση πρώτα και κύρια ενάντια στο χρέος που έγινε αφορμή για να συνυπογραφεί αυτή η απαράδεκτη αντιλαϊκή προδοτική συμφωνία μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης, της ξένης μονοπωλιακής ολιγαρχίας και των ξένων τοκογλύφων.

Με το χρέος ξεκίνησε ο πόλεμος ενάντια στο κόστος εργασίας, το κοινωνικό κράτος και γενικότερα ενάντια στις κατακτήσεις που έγιναν με αίμα και θυσίες του κόσμου της εργασίας όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλη την Ευρώπη.

Επομένως, αν δεν θέλουμε την τρόικα και το Μνημόνιο, τότε πρέπει να αρνηθούμε και την πληρωμή του απεχθούς χρέους, όταν μάλιστα αυτή η πληρωμή γίνεται με απαράδεκτα χαράτσια που καθημερινά πλασάρει και η κυβέρνηση του τραπεζίτη Παπαδήμου.

Επιβάλλεται να περάσουμε στη διακοπή αποπληρωμής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους (70%-80%) και να αντιμετωπίσουμε το φυσικό επακόλουθο αυτής της επιλογής μας, που είναι ακόμα και η έξοδος της χώρας μας από την Ευρωζώνη. Μια επιλογή δύσκολη, αλλά η μόνη ίσως που μπορεί να φέρει ένα φως στο σκοτεινό τούνελ στο οποίο μας έριξε το σάπιο δικομματικό σύστημα.

Χωρίς την ορθολογική επιλογή της στάσης πληρωμών προς τους δανειστές μας και την έξοδο της χώρας μας από το ευρώ, η πάλη κατά του Μνημονίου γίνεται με άσφαιρα βόλια. Το ευρώ σήμερα είναι ένας μηχανισμός συνεχούς διεύρυνσης των αποκλίσεων και ανισοτήτων στην Ευρωζώνη και μηχανισμός κοινωνικού και ταξικού πολέμου στην Ευρώπη!

Η ανάλυση αυτή φυσικά δεν διακατέχεται από κανέναν αντιευρωπαϊσμό ή λογική εθνικής περιχαράκωσης και απομονωτισμού.

Ένα μέτωπο λοιπόν ενάντια στο Μνημόνιο και όλα τα άλλα θα τα βρούμε μετά, δεν αρκεί. Σε ποια, για παράδειγμα, κατεύθυνση θα πρέπει να κινηθεί η ελληνική κοινωνία μετά; Δεν μπορούμε να μην συνυπολογίζουμε το «ΜΕΤΑ».

Σ' αυτό το ερώτημα «του ΜΕΤΑ» η αριστερά που δεν θέλει να εγκαταλείψει την ταξική της διαφορετικότητα δεν μπορεί να δίνει επιπόλαιες απαντήσεις μόνο για επικοινωνιακούς και ψηφοθηρικούς λόγους.

Ο δρόμος για την ελληνική αριστερά σήμερα δεν μπορεί να είναι άλλος από την προσπάθεια διαμόρφωσης ενός μετώπου δημοκρατικού, αντιμονοπωλιακού, αντικαπιταλιστικού, που θα ανοίγει τις πόρτες για τον σοσιαλισμό της νέας εποχής. Στη βάση αυτή θα πρέπει η αριστερά να οικοδομήσει σήμερα και την πολιτική συμμαχιών της.


* Ο Βασίλης Πριμικήρης είναι μέλος της Ε.Γ. της ΚΠΕ του ΣΥΝ και της ΠΣΕ του ΣΥΡΙΖΑ

πηγή: Αvgi.gr

radical30


================

Πρώτα το ΜΕΤΑ (2)


Το θέμα δεν είναι ποιός, αλλά τι...
Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου


"Το μείζον ερώτημα δεν είναι ποιός, με ποιούς συμμάχους και ποιές συνεργασίες κυβερνά, αλλά με ποιά πολιτική".


Οι όμορφες συγκυβερνήσεις όμορφα καίγονται... Η κυβέρνηση Παπαδήμου λογικά πρέπει να διεκδικεί παγκόσμιο ρεκόρ στην ταχύτητα φθοράς της στην κοινή γνώμη. Μέσα σε τέσσερις εβδομάδες -σκάρτες- το όποιο δημοσκοπικό της πλεονέκτημα εξανεμίστηκε.
Οι κυβερνητικοί εταίροι συμπεριφέρονται σαν εν διαστάσει σύζυγοι που απλώς είναι αναγκασμένοι να συγκατοικούν για τα μάτια των γειτόνων -εν προκειμένω της τρόικας. Αλλά και οι τροϊκανοί κυκλοφορούν από υπουργείο σε υπουργείο σαν να μην περιμένουν τίποτα απ’ αυτή την κυβέρνηση. Μόνο ο ίδιος ο Λ. Παπαδήμος και οι πιο στενοί του συνεργάτες πασχίζουν να σώσουν τα προσχήματα.

ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ αποτέλεσμα αυτής της εξέλιξης είναι πώς καταρρέει η επιχείρηση ανάκτησης της εμπιστοσύνης της κοινής γνώμης στο σύστημα διακυβέρνησης μέσα από δύο ιδεολογήματα: τη διακομματική συνεργασία -είτε στο όνομα της συναίνεσης του αστικού χώρου είτε στο όνομα της «εθνικής ενότητας»- και τον ρόλο των τεχνοκρατών ως εναλλακτικής λύσης στην «ανικανότητα των πολιτικών».

ΓΙΑ ΤΟ ΔΕΥΕΡΟ σκέλος, αυτό της υπεροχής των τεχνοκρατών έναντι των πολιτικών, ας κρατήσουμε μια πισινή, μιας και το σχετικό εγχείρημα δεν έχει πει την τελευταία του λέξη. Ούτε στη γειτονική Ιταλία, όπου το πείραμα επιδεικνύει σχετική αντοχή, αλλά ούτε εδώ, όπου οι πρωταγωνιστές της «τεχνοκρατικής λύσης» λειτουργούν προς το παρόν με τακτ και αυτοσυγκράτηση και δεν έχουν ξεδιπλώσει τα ενδεχόμενα αυτόνομα πολιτικά τους σχέδια.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ στοιχείο αυτής της διπλής, ραγδαίας κατάρρευσης, όμως, έχει μια πολλαπλή χρησιμότητα για την κοινωνία. Πρώτα απ’ όλα γιατί αποσταθεροποιεί ένα σταθερό αξίωμα της εγχώριας ολιγαρχίας τα τελευταία χρόνια, και πολύ περισσότερο στη διάρκεια της διετούς κρίσης, ότι η απάντηση στην κρίση του πολιτικού συστήματος, στην εξαχρείωση και την αναξιοπιστία των κομμάτων εξουσίας είναι η υπέρβαση του ανταγωνισμού τους, η συνεργασία τους πάνω στους «εθνικούς στόχους».

Ποτέ δεν μπήκαν στον κόπο να απαντήσουν οι υποστηρικτές αυτής της άποψης, πώς η άθροιση τόσο κακών συντελεστών μπορεί να αποδώσει καλό άθροισμα, αλλά σημασία έχει ότι η κοινή γνώμη αποδεσμεύεται γρήγορα απ’ αυτή την ψευδαίσθηση.

ΑΚΟΜΗ μεγαλύτερη σημασία, όμως, έχει το γιατί διαλύεται αυτή η ψευδαίσθηση. Διαλύεται όχι μόνο γιατί επιβλήθηκε πραξικοπηματικά, ερήμην της κοινωνίας και με πρωτοφανείς εκβιασμούς, αλλά και γιατί η νέα μορφή δεν έλυσε το πρόβλημα του περιεχομένου. Και υπό «εθνική» συγκυβέρνηση η κοινωνία εξακολουθεί να απειλείται και να τρομοκρατείται με ίδιας ποιότητας και ταξικής έμπνευσης μέτρα κατά του λαϊκού εισοδήματος, της απασχόλησης, των δημοσίων αγαθών.

Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει ένα διευρυνόμενο κομμάτι της κοινωνίας είναι το εξής απλούστατο: το ζήτημα δεν είναι ποιος, αλλά τι. Το θέμα δεν είναι ποιος, με ποιους συμμάχους και ποιες συνεργασίες κυβερνά, αλλά με ποια πολιτική. Αυτό το απλοϊκό ερώτημα είναι μια χρήσιμη επένδυση στο εγγύς μέλλον, όταν οι εκλογές και η αδυναμία της αυτοδυναμίας θα καταστήσουν πάλι επίκαιρες τις περί συναίνεσης των «εθνικών δυνάμεων» φλυαρίες.

ΤΟ ΙΔΙΟ ερώτημα, πάντως, μπορεί να τεθεί (και θα τεθεί) από την κοινή γνώμη και στην άλλη πλευρά του πολιτικού συστήματος, αυτή που κατά τεκμήριο βρίσκεται στο πλευρό της λαϊκής πλειοψηφίας. Δηλαδή στην αριστερά. Το θέμα της συνεργασίας της ως εναλλακτικής λύσης στην πολιτική της κοινωνικής καταστροφής και της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας, τίθεται από πολλούς πόλους της, καταγράφεται ως αίτημα από ένα σημαντικό τμήμα της κοινής γνώμης και τροφοδοτεί συγκεκριμένες, παράλληλες (και προς το παρόν ασύμπτωτες) πρωτοβουλίες και κινήσεις.

Ωστόσο κινδυνεύει να βρεθεί στον ίδιο παρονομαστή αποτυχίας και απόρριψης με αυτόν του αστικού σχεδίου «εθνικής συναίνεσης» αν δεν απαντά στο μονοσύλλαβο ερώτημα: «Τι;» «Τι θα κάνετε εσείς», τι θα έκανε μια κυβέρνηση της αριστεράς αν ο δημοσκοπικός αέρας της διαμαρτυρίας την έφερνε μια ανάσα από την κυβερνητική εξουσία;

Τι θα έκανε τώρα, τι θα έκανε αν υλοποιούνταν το σενάριο της «ολικής καταστροφής», με ανεξέλεγκτη χρεωκοπία, ανεξέλεγκτο διωγμό από το ευρώ, άτακτη επιστροφή στη δραχμή και σε ένα διεθνές περιβάλλον ολικής επαναφοράς στο 1929 και σε μια νέα Μεγάλη Ύφεση;

ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΣ έχω εκτεθεί αρκετά υποστηρίζοντας το επιθυμητό και το εφικτό της συνάντησης των τριών πόλων της αριστεράς, με όλους τους αυτοπροσδιορισμούς και τις ιδιαιτερότητές τους, σε μια θαρραλέα συνεργασία υπέρ της κοινωνίας. Κακά τα ψέματα, όμως, το θέμα είναι κι εδώ όχι μόνο το ποιος (και με ποιους), αλλά το τι (και για ποιους).

Και οι απαντήσεις που αποσπασματικά δίνονται από επίσημα αριστερά χείλη συχνά, θυμίζουν εκθέσεις ιδεών και δεν μου εμπνέουν μεγάλη αισιοδοξία.

πηγή: Αυγή.gr.

_________________
radical30

Admin










.



* Ο Βασίλης Πριμικήρης είναι μέλος της Ε.Γ. της ΚΠΕ του ΣΥΝ και της ΠΣΕ του ΣΥΡΙΖΑ

πηγή: Αvgi.gr