Η γελοιοποίηση ως "θεσμική επιλογή"

γράφει ο Ν. Φίλης

Σε ποια λογική, σε ποιο σχέδιο υπακούει η αιφνίδια ανάσυρση υποψηφιότητας Πετσάλνικου για την πρωθυπουργία;
Ο Γ. Παπανδρέου επενδύει την επιλογή του αυτή με το πρόσχημα της "θεσμικής επιλογής". Πράγματι, ο κ. Πετσάλνικος είναι πρόεδρος της Βουλής. Αλλά γιατί συνιστά θεσμική επιλογή η μεταπήδηση, και μάλιστα υπό τις παρούσες συνθήκες, ενός προσώπου από την κορυφή της μιας ανεξάρτητης εξουσίας στην κορυφή της άλλης;
Μέχρι σήμερα γνωρίζουμε περιπτώσεις κατά τις οποίες πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου ηγείτο κυβέρνησης, υπηρεσιακής όμως και όχι πολιτικής. Τώρα σε ποια λογική υπακούει η "αλλαξοπροεδρία"; (Ας μου συγχωρεθεί ο νεολογισμός, παραπέμπει ετυμολογικά στο φαινόμενο της "αλλαξοπατριαρχίας" κατά τη διάρκεια της οθωμανικής κατάκτησης.) Πρόκειται, λοιπόν, για περίεργη θεσμική διαπήδηση, που επιβεβαιώνει την κρίση του κοινοβουλευτισμού και τον ευτελισμό του καταρρέοντος πολιτικού συστήματος.

Η ανακτορική υποψηφιότητα Πετσάλνικου και η συστημική υποψηφιότητα Παπαδήμου

Ο κ. Πετσάλνικος δεν είναι επιλογή θεσμικής προσωπικότητας. Είναι επιλογή εμπίστου, είναι από τους λίγους οι οποίοι διαχρονικώς συναποτελούν την αυλή του ΓΑΠ. Η επιλογή του πρωθυπουργού αποκρυπτογραφεί τις προθέσεις του. Τοποθετεί στην πρωθυπουργία ένα πρόσωπο το οποίο δεν πρόκειται να διεκδικήσει τίποτα, παρά μόνο να εκτελεί ανατεθειμένους ρόλους. Πρόκειται για πρωθυπουργό περιορισμένης ευθύνης, στη σκιά θα συνεχίσει να κυβερνά ο ΓΑΠ.

Ο κ. Παπανδρέου δεν συζήτησε καν την περίπτωση Παπαδήμου (με τη σιωπηρή συγκατάθεση του κ. Σαμαρά), διότι φοβάται ότι ο κεντρικός τραπεζίτης, κατ' εξοχήν επιλογή ευρωπαϊκής υπόδειξης, δεν θα λειτουργήσει ως προσωρινός διαχειριστής της κρίσης, αλλά θα εγκατασταθεί ως το νέο πολιτικό πρόσωπο που θα αναλάβει την ανασυγκρότηση του συστήματος σε νέες στρατηγικές κατευθύνσεις. Δηλαδή ο κ. Παπαδήμος δεν θα λειτουργήσει ως "νέος Ζολώτας" (για να θυμηθούμε την οικουμενική κυβέρνηση), αλλά ως νέος "παίκτης", σε συνθήκες σήψης του πολιτικού συστήματος.
Και είναι πιθανό, με το ειδικό πολιτικό βάρος της πρωθυπουργίας (και μάλιστα αυτής της πρωθυπουργικής θητείας, που καλείται να επανακαθορίσει οικονομικές δυναμικές και σχέσεις πολιτικής και συμφερόντων), να αναδεικνυόταν καταλύτης διεργασιών στον κεντρώο πολιτικό χώρο.

Είναι χαρακτηριστική η χθεσινή δήλωση των "σούπερ μνημονιακών υπουργών", της κ. Διαμαντοπούλου και του
κ. Ραγκούση, που φωτογραφίζουν την υποψηφιότητα Παπαδήμου, αλλά και η απροκάλυπτη υποστήριξη από την κ. Μπακογιάννη, καθώς και βουλευτές της "φιλελεύθερης" ομάδας της Ν.Δ. Η επόμενη μέρα άρχισε για τα δύο μεγάλα κόμματα.

Ακριβώς επειδή η υποψηφιότητα Παπαδήμου υπακούει σε ανάγκες ανασυγκρότησης του αστικού συστήματος, μπορεί
να επανέλθει στο προσκήνιο, ίσως και σήμερα το πρωί στη σύσκεψη στο Προεδρικό Μέγαρο. Η υποψηφιότητα "τύπου Παπαδήμου" παραμένει ωσεί παρούσα.

Η επιλογή Πετσάλνικου, αν τελικώς επιβεβαιωθεί, εξυπηρετεί τις ανάγκες του καταρρέοντος πολιτικού συστήματος
για αναπαραγωγή του. Γι' αυτό ο Αντ. Σαμαράς έσπευσε να την αποδεχθεί, παρ' ότι γνώριζε ότι θα προκληθούν εσωκομματικές αντιδράσεις.

Το δικομματικό πολιτικό σύστημα, ακόμα κι αν συρθεί στην υποψηφιότητα Παπαδήμου, οδηγείται στην αυτογελοιοποίησή του. Δημιουργούνται όμως κίνδυνοι να παρασυρθούν στην απαξίωση και άλλοι θεσμοί, όπως του Προέδρου της Δημοκρατίας, ο οποίος με τη στάση του δείχνει να ευνοεί τους τακτικισμούς του κ. Παπανδρέου.
Η συνταγματική τάξη επέβαλλε στον Πρόεδρο να ζητήσει την παραίτηση Παπανδρέου, ευθύς μόλις αυτός του ανακοίνωσε την πρόθεσή του, το περασμένο Σάββατο. Έτσι θα απεφεύγετο η φαρσοκωμωδία των παρασκηνιακών διερευνήσεων στην οποία απεδύθη επί τετραήμερο ο κ. Παπανδρέου, με την ανοχή του κ. Σαμαρά. Και η οπερετική χθεσινή παρουσία των μνημονιακών πολιτικών αρχηγών στο Προεδρικό.

Όλα όσα ζούμε σπρώχνουν το πολιτικό σύστημα ακόμα βαθύτερα στην ηθικοπολιτική κρίση, η οποία, συνδυαζόμενη με την κοινωνική απόγνωση που προκαλεί η μνημονιακή πολιτική, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για απρόβλεπτες κοινωνικές εκρήξεις. Το λαϊκό αίσθημα είναι πληγωμένο. Η κυρίαρχη πολιτική τάξη, υπεύθυνη για την "κλεπτοκρατία", τώρα σκαρφίζεται κόλπα για να αποφύγει τις ευθύνες της, ακόμη και συμψηφιστικά. Η συμπεριφορά αυτή ισοδυναμεί με κοροϊδία των πολιτών και υπονομεύει την κυρίαρχη ρητορική, ότι "με τη νέα κυβέρνηση θα διασωθεί η χώρα".
Νέα κυβέρνηση με φθαρμένα υλικά και αντικοινωνικές πολιτικές, τι είδους σωτηρία επιφυλάσσει για την κοινωνία;

Η άμεση προκήρυξη εκλογών συνιστά τη μοναδική καθαρή λύση. Από χθες συνιστά και τη μοναδική λύση που διασώζει τη σοβαρότητα της πολιτικής λειτουργίας. Ποιες άλλες μεθοδεύσεις, ποιες άλλες ανακτορικές πρακτικές, ποιους άλλους Πετσάλνικους θα επινοήσει το υπό κατάρρευση πολιτικό σύστημα για να διαχειριστεί την κρίση του; Με όσα ζούμε αυτές τις μέρες, διαπιστώνεται η κωμωδία της κεντρικής πολιτικής σκηνής και η τραγωδία των κοινωνικών και οικονομικών εξελίξεων.


πηγή: Αυγή on line