Αναπολώντας.....

Οι στίχοι (μισοκλεμένοι από τον Άκη Πάνου) γράφτηκαν στο Αγία Όλγα, πολύ αργά το βράδυ, ξημερώνοντας το πρωί που θα με εγχείριζαν στο νεφρό με τον καρκίνο. Η πιθανότητες επιβίωσης - που είχαν κληθεί να υπογράψουν η Ελευθερία και ο Μανώλης ήταν 40/60.

Η Ελευθερία μισοκοιμώταν στη πολυθρώνα του δωματίου και εγώ έξω στο διάδρομο, με το δημοσιογραφικό μαγνητοφωνάκι στο χέρι και την ψυχή μου δυνατή και σε ψηλά ντεσιμπέλ, καθισμένος σε ένα ξύλινο καναπέ, μίλαγα, μίλαγα και κατέγραφα και άφηνα τις τελευταίες μου κουβέντες σε όλους τους αγαπημένους μου. Κυρίως στα δυο μου αγόρια και τα αδέλφια μου. Και τους όρκιζα να σταθούν δίπλα στην Ελευθερία, σαν απόδειξη της αγάπης τους για μένα...

Κάποια στιγμή, συνειδητοποιώ ότι δεν έχω γράψει ούτε δύο λέξεις στην αγαπημένη μου. Κοιτάω την ένδειξη και βλέπω ότι η κασέτα, έχει δεν έχει, δυο-τρία λεπτά περιθώριο εγγραφής. Ποιό πέρα, στα 3-4 μέτρα, καθώταν ένα παληκάρι και άκουγε τραγούδια από ένα φορητό. Τότε τον πρόσεξα ότι υπήρχε εκεί, τόσο κοντά μου. Αμήχανα του ζητώ να ανεβάσει λίγο τον ήχο.

Έρχεται, κάθεται δίπλα μου και μου λέει με ένα δάκρυ στα μάτια: "..σε ακούω τόσην ώρα, έβγαλες τα σώψυχά σου, γέρο. Αύριο εγχειρίζεται και ο πατέρας μου, αλλά εκείνος έχει μπουκώσει στα ηρεμιστικά. Για άκου αυτό..."

Ηταν το τραγούδι που με ώθησε να γράψω αυτά τα στιχάκια και να τα αφιερώσω στην αγαπημένη μου Ελευθερία......


Μόνο Εσύ...

Η ζωή μου εδώ τελειώνει, σβήνει το καντήλι μου.
Και η ψυχή σαν χελιδώνι βγαίνει από τα χείλη μου.
Κύμα βαρύ στη πλώρη μου, κουράστηκε η καρδιά μου,
δεν βρίσκω πια παρηγοριά ούτε στα όνειρά μου.

Τι να την κάνεις τη ζωή όταν έτσι σου λάχει;
Καλλίτερος ο θάνατος κι' ας σ' άφησα μονάχη.
Το ξέρεις πως σε αγάπησα, σε σένα το οφείλω
αν άντεξα ίσαμε δω. Μα τώρα σε αφήνω...

Γειά σου αγάπη μου γλυκειά, πάντα να με θυμάσαι,
κι' εγώ θα είμαι σίγουρα, δίπλα σου όταν κοιμάσαι.
Θα σε προσέχω από ψηλά και θα σε καμαρώνω,
Εσύ είσαι η συνέχεια του σήμερά μου. Μόνο...

Υ/Γ 1.
Ο Στράτος το τραγούδαγε και σπάραζε ην καρδιά μας, σήμερα Δημητράκη μου φτάσαμε στα όριά μας...

Υ/Γ 2.
Ισχύει από την ημέρα που θα συμβούν όλα αυτά...

(Αγία Όλγα - ο1.ο3.2οo5)



Υ/Γ 3.
Έχουν παρέλθει επτά χρόνια (14.ο2. 2ο12) και είμαι
ακόμη εδώ. Τι να βεβαιώνει άραγε αυτό; Ότι "κακό σκυλί
ψώφο δεν έχει" ή ότι έπρεπε να γίνω λαδέμπορος ή
καντηλανάφτης;


@radical30