Αντώνης Τρίτσης

Ο Αντώνης Τρίτσης 22 χρόνια μετά

του Cemil Turan Bazidi



7 Απριλίου και ήδη πέρασαν 22 χρόνια από την ημέρα που ο Αντώνης Τρίτσης έφυγε από κοντά μας για το «μεγάλο ταξίδι». Φεύγει όμως πραγματικά ένας αγαπημένος μας; Όποιον έχουμε στην καρδιά μας όσο ζούμε, είναι κι αυτός ζωντανός…!

«… Όταν ήμουν κρατούμενος στην Κωνσταντινούπολη, ο Αντώνης είχε στείλει σ’ όλους τους πολιτικούς κρατούμενους μήνυμα συμπαράστασης, μέσω της Διεθνούς Αμνηστίας. Καθώς διάβαζα το μήνυμα, περνάει ένας φρουρός και μου το αρπάζει από τα χέρια. Καθώς το τράβηξε μου έμεινε η μια γωνιά του χαρτιού στα δάχτυλα. Σε εκείνη τη γωνιά έγραφε στα αγγλικά το όνομα του Αντώνη και την ιδιότητά του: Αντώνης Τρίτσης υπουργός Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων – Ελλάδα. Τότε το διάβασα και το ξαναδιάβασα και σκεφτόμουν ότι υπάρχουν άνθρωποι που μας σκέφτονται, που ξέρουν τι περνάμε. Δεν ξέρεις τι κουράγιο μπορείς να πάρεις από κάτι τέτοια πράγματα…

***

…. Όταν γύρισα από τη Δανία, ο Αντώνης ήταν έτοιμος για δουλειά. Ήταν μέλος του διεθνούς δικαστηρίου για την απελευθέρωση των λαών και συμμετείχε ενεργά. Από την πρώτη στιγμή που γνωριστήκαμε, μου έλεγε ότι πρέπει να οργανωθούμε και να πάμε τις τέσσερις χώρες που θεωρούσαν το Κουρδιστάν αποικία τους στο δικαστήριο, για τις πράξεις τους κατά του κουρδικού λαού. Και πράγματι, στρωθήκαμε στη δουλειά. Κάναμε επαφές, μιλήσαμε με Κούρδους ηγέτες, με τον αρχηγό του Δημοκρατικού Κόμματος του Κουρδιστάν, τον δόκτορα Κασιμλό… Όλοι το έβλεπαν θετικά.

Στο Παγκόσμιο Συνέδριο, που έγινε στη Βόνη, για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, ο Τρίτσης ξεσήκωσε τους συνέδρους. Ιστορική έχει μείνει η ομιλία του. Εκεί, σ’ αυτό το συνέδριο ιδρύθηκε η οργάνωση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του Κουρδιστάν και ο Αντώνης έγινε ιδρυτικό μέλος κι εκεί ήταν που ανακοίνωσε ότι το δεύτερο Παγκόσμιο Συνέδριο θα γίνει στην Αθήνα, ότι εκείνος ως δήμαρχος θα το οργάνωνε. Ποτέ δεν έγινε αυτό το δεύτερο συνέδριο…

… Ήμουν στη Γερμανία, είχα πάει να δω τον αδερφό μου, όταν δέχτηκα το πιο πικρό τηλεφώνημα της ζωής μου. Ήταν ο Παναγής Κουτουφάς, που μου έλεγε ότι ο Αντώνης μπήκε στο νοσοκομείο. Δεν πρόλαβα, κανείς δεν πρόλαβε. Πήρε το σακάκι του στον ώμο, μας χαμογέλασε, κι έφυγε…»

(απόσπασμα από το βιβλίο μου «Τα παιδιά του Αραράτ»)