Γιώργος Αρκουλής

Μια βόλτα στο χάος των ερτζιανών…
Γιώργος Αρκουλής

Πάει καιρός -πολύς καιρός- που η ταπεινότητά μου πρωτομπήκε σε ραδιοφωνικό στούντιο, για επαγγελματική επαφή. Θυμάμαι, μόλις είχε «σαλπάρει» η δεκαετία του ’90, που ο νεαρός συνάδελφος -τότε- Μάκης Τριανταφυλλόπουλος μαζί με την πανέξυπνη Μαρία Λόη, μια σχεδόν νεαρή κυρία, που έψαχνε τις μπίζνες με απίστευτο πάθος, δημιούργησαν τον ραδιοφωνικό σταθμό ΩΧ FM.

Ήταν φτωχικός σε γραφεία και στούντιο αυτός ο σταθμός, αλλά η δυναμική του σε πρόσωπα και πάθος περίσσευε. Διέθετε, θα έλεγα, την ψυχή μιας δωδεκάδας φθασμένων αντιπάλων του. Από το μικρόφωνο περνούσαν ελεύθερα όλες οι απόψεις. Από τα αιρετικά διδάγματα του Βασίλη Ραφαηλίδη (μαζί με τον Μάκη έσκιζαν καθημερινά), το χιούμορ (συχνά δηλητηριώδες) του Γιάννη Καλαμίτση, το πολιτικό παρασκήνιο, τα αθλητικά (‘Για τη φανέλα ή για τη φουστανέλα’ της αφεντιάς μου), μέχρι όλα τα είδη της μουσικής και της κουλτούρας από τον Σκιαδόπουλο, τον Κυβέλο, τον Σαββίδη, τον Τσάμπρα, την μακαρίτισσα Φρίντα Μπιούμπι, τον πιτσιρικά, τότε, Θεοδωράκη, τον γίγαντα Σαλταβαρέα να κεντάει με τη γνώση του το σύντομο δελτίο κλπ. Ήταν ένας ραδιοφωνικός σταθμός που ξεκίνησε από το «μηδέν» και βρήκε γρήγορα τον δρόμο του, αλλά…

Όπως είχε πει σε σπάνια συνέντευξή του ο μόρτης Θωμάς Μητρόπουλος: «Σήμερα όλα αγοράζονται με λεφτά. Και αυτά που θεωρούνται δύσκολο να πουληθούν, αγοράζονται με ΠΟΛΛΑ λεφτά», προέκυψε το μοιραίο. Ξαφνικά, εμφανίστηκε λοιπόν, εκπρόσωπος της οικογένειας Μπόμπολα «με τη βαλίτσα στο χέρι», έριξε στο τραπέζι ζεστό χρήμα και πήρε το μαγαζί, έτσι χωρίς πρόγραμμα… Ο Μάκης πικράθηκε, αλλά τα μετοχικά ποσοστά βλέπετε, ήταν με το μέρος της Λόη! Ο «Ωχ fm», πέρασε από τη δημοσιογραφία και την καλπάζουσα επιτυχία του στο... ροκ εντ ρολ, μεταδίδοντας αποκλειστικά (και ζωντανά είναι αλήθεια!) τις συναυλίες από το κινηματοθέατρο «Ρόδον» της οδού Μάρνη. Μέχρι που η μπόρα καταλάγιασε και όλα πέρασαν στην ιστορία…

Πως και τα θυμήθηκα αυτά σήμερα; Είναι γιατί εδώ και καιρό έχω σταματήσει να στέκομαι απέναντι από το εκράν της τηλεόρασης με το χειριστήριο στην παλάμη. Αρνούμαι να παρακολουθήσω ειδήσεις τρόμου, παραμύθια πολιτικών, τουρκοειδή σίριαλ που έχουν αιχμαλωτίσει -όπως λέγεται- τις ελληνίδες νοικοκυρές, ή χιλιοπαιγμένα σίριαλ για τον Γκουντέριαν, ή το σαφάρι της Αφρικής. Αντίθετα, επέστρεψα για τα καλά στο ραδιόφωνο, θεωρώντας πως αυτό αποφεύγει τις υπερβολές και -αντίθετα- με «μουσικές εξαιρέσεις» θα γλύκαινε την ψυχή μου. Αμ δε! Οκτώ στους δέκα σταθμούς που παίζουν μουσική, αιχμάλωτοι είναι σε ελεγχόμενες «πλέϊ λιστ», που βέβαια σερβίρουν «το τίποτα», αλλά γεμίζουν τις τσέπες κάποιων πονηρών.

Πρόσφατα, βρέθηκα στις εγκαταστάσεις της «Ζούγκλας» και καθώς ήταν η ώρα που ο Τριανταφυλλόπουλος φρόντιζε τη δίωρη εκπομπή του, είπα να… θυμηθώ τα νιάτα μου μπροστά από ένα μικρόφωνο. Μπήκα στο στούντιο με τα μηχανήματα και τους λειτουργούς κι ένοιωσα για λίγες στιγμές δευτεραγωνιστής στο θεατρικό «Μικρές αλεπούδες». Ο Μάκης -με καντάρια ραδιοφωνικής πείρας στην πλάτη του- έδινε ρεσιτάλ αμεσότητας (και ενημέρωσης), μιλώντας με ένα σεισμολόγο, ενώ ρίχνοντας ματιές έδινε οδηγίες στον τεχνικό της κονσόλας, τον ηχολήπτη, την παραγωγό ροής. Φυσικά μπήκα στη συζήτηση «έτσι χωρίς θέμα», που έλεγε η μεγάλη Μαρία Ρεζάν, με την φωνή που παρέπεμπε λίγο στην αξεπέραστη Σαπφώ Νοταρά και στο γοητευτικό «πέλαγος» του άφιλτρου Σαντέ.

Κι όταν έφτασε η στιγμή της μουσικής ανάσας, ρωτήθηκα από το Μάκη αν είχα κάποια επιλογή. «Βάλε Μητσιά», φώναξα αυθόρμητα, βρέθηκε και αφεθήκαμε χωρίς ακουστικά στην ολιγόλεπτη ανάσα. Τότε ήταν που ξέσπασε ο παραγωγός: «Η επιλογή του τραγουδιού είναι ένα μάθημα για όλους. Κυρίως γι’ αυτούς που βάζουν στα ραδιόφωνα τραγούδια της πλάκας, δηλαδή της συμφοράς». Για να συμπληρώσει: «Εμείς στον “Ζούγκλα fm” παίζουμε τραγούδια και μουσική που δεν μας κάνουν να ντρεπόμαστε. Και έτσι θα συνεχίσουμε».

Άντε καλά! Ποιος ασχολείται σήμερα με το «ιντερνετικό» ραδιόφωνο; Άστοχη εντελώς η παρατήρηση. Είναι το μέλλον, με δεδομένο την γιγαντιαία αύξηση των ποσοστών μπροστά στον υπολογιστή και βέβαια με το περίφημο «γουέμπ» που εξαπλώνεται τάχιστα. Με το ποντίκι, μπορείς να ψάξεις και να ακούσεις πλέον τα πάντα (και τους πάντες). Και -δυστυχώς- ν’ απογοητευτείς. Οι παλιές γραφικές μέρες του «Νοσοκόμες και στρατιώτες, βασικά καλησπέρα σας», έχουν περάσει, όμως σε μπόλικα ερτζιανά μετερίζια ο ελεεινός ερασιτεχνισμός και η πονηριά εμφανίζονται με χειρότερη ίσως μορφή και φυσικά ενοχλούν. Ψάχνοντας, θα πέσεις σε δεκάδες ραδιοφωνικούς σταθμούς, ανά την επικράτεια, οι οποίοι -με τις επιλογές τους- υμνούν τον παράνομο έρωτα και την αχαλίνωτη καψούρα. Σκύλοι κάθε μορφής «γαυγίζουν» πάνω σε απίθανους στίχους.


Και το χειρότερο; Λες και υπάρχει άγραφη συμφωνία μεταξύ τους. Τα ίδια τραγούδια της άγνωστης τραγουδιάρας θα «απολαύσεις» από ραδιοφωνικό σταθμό της Εύβοιας, τα ίδια από κάποιον της Μεσσηνίας, της Κοζάνης, της Ξάνθης ή της Αμαλιάδας. Κι αναρωτιέσαι: διάβολε, δεν υπάρχει ένας μπάσταρδος σε αυτά τα μαγαζιά να δώσει μερικές συμβουλές πάνω στο θέμα «ελληνικό τραγούδι»; Αν ζούσε σήμερα ο Χατζιδάκις με τον Γκάτσο θα σχολίαζαν την κατάσταση με μια λέξη μόνο: «Φρίκη»!

Βέβαια, υπάρχουν ελάχιστες εξαιρέσεις μετρημένες στα δάχτυλα ενός «μονόχειρα». Υπάρχει ραδιοφωνικός σταθμός στην Κρήτη που σέβεται την παράδοση, προσέχει τα δελτία ειδήσεων, καλλιεργεί ήθος. Λειτουργεί, για παράδειγμα, στη Ρόδο ο «Παλμός», ένας σταθμός αποφασισμένος να σεβαστεί το κοινό του, βάζοντας ακόμη και Σοστακόβιτς! Παρακολούθησα -μέσω του υπολογιστή- αρκετές μέρες το πρόγραμμα και με καθήλωσε. Η Δαβιλά, των πολιτιστικών, μια θαρραλέα συνάδελφος, βρίσκεται εκεί για να θυμίζει συχνά τα δυναμικά χρόνια του χατζιδάκειου «Τρίτου προγράμματος». Όταν αλλού παίζει «Κιάμο» και «Αντζελα», ο «Παλμός» παίζει Γαλάνη και Σιδηρόπουλο, όταν γίνεται στάση προκειμένου να ανασάνει ο φιλοξενούμενος ομιλητής Αλέξης Σταμάτης, που παρουσιάζει το νέο του βιβλίο.

Συμπέρασμα: το να κάνεις στο ραδιόφωνο επιλεκτική δουλειά είναι το δύσκολο, μπορεί ακόμη και να φέρει αφορισμό από κακομαθημένη «ακρόαση». Το εύκολο είναι η «λίστα» (ώστε να τρέχουν τα κέρδη των πονηρών), κι ας τρίζουν (αν ακούει…) τα κόκκαλα του ποιητή!

Αν θυμάμαι καλά, ο Ρίτσος δεν είχε φωνάξει: «Εμείς τραγουδάμε για να φτιάξουμε, για να ενώσουμε τον κόσμο»;

πηγή: zougla.gr