Σύνδεση
Πρόσφατα Θέματα
Παρόντες χρήστες
37 χρήστες είναι συνδεδεμένοι αυτήν την στιγμή:: 0 μέλη, 0 μη ορατοί και 37 επισκέπτες :: 1 μηχανή αναζήτησηςΚανένας
Περισσότεροι χρήστες υπό σύνδεση 151, στις Τρι 19 Νοε 2019, 12:57
Nτροπή, οργή, απογοήτευση...
Radical30 World :: Περιεχόμενα :: κλικ > Το Blog/Forum Radical World - Περιεχόμενα :: ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ - ΓΝΩΜΕΣ - ΑΠΟΨΕΙΣ - ΚΡΙΣΕΙΣ :: Η "γωνιά" του Radical30
Σελίδα 1 από 1
Nτροπή, οργή, απογοήτευση...
Λοιπόν. Αισθάνομαι, τώρα τελευταία, ιδαίτερα αυτούς επτά μήνες του 2013 που έχουν ήδη περάσει σα να 'ταν νεράκι, τόσο πολύ οργισμένος και απογοητευμένος, συνάμα, που σχεδόν ντρέπομαι για μένα... Ντρέπομαι, όχι για την οργή, αλλά για το αίσθημα της απογοήτευσης που πάει να με κυριαρχίσει, κοντεύει...
Αυτό ήταν ένα συναίσθημα, σχεδόν άγνωστο σ' μένα. Και με ενοχλεί η τωρινή ύπαρξή του. Θέλεις, γιατί δεν έκανα ποτέ όνειρα; Όνειρα έβλεπα πάντα, από παιδί και συνεχίζω να βλέπω. Αλλά όνειρα, όχι "όνειρα"... Από αυτά που, σχεδόν σε κάθε οικογένεια, απ' αυτές που εγώ συναναστρέφομαι, θα υπάρχει κάποια γιαγιά ή μάνα ή και πατέρας, που θα τους τα έχουμε πει, περιμένοντας να μας πουν αν είναι για καλό ή όχι... Μέχρι που κάποια στιγμή σταματάς να ρωτάς και καθώς περνούν τα χρόνια γίνεσαι εσύ ένας απ' αυτούς που τους ρωτάνε.
Όνειρα έβλεπα επομένως, αλλά χωρίς σεναριογράφο... Τυχαία και χωρίς ειρμό, χωρίς σενάριο και γι αυτό μπλα μπλα μπλα ... Έτσι δεν βίωσα ποτέ την απογοήτευση σαν κατάσταση που να μετριέται, ας πούμε να έχει γίνει κατάσταση, χρόνος μετρήσιμος, καλή ώρα.
Λέω λοιπόν, ότι δεν έκανα ποτέ "όνειρα" από τα άλλα, από εκείνα που τα κάνεις κυρίως στο ξύπνιο σου. Που αφορούν το μέλλον σου, που μερικοί από εμάς τα χρειάζονται, γιατί για κάποιο λόγο δεν θέλουν να τ' αφήσουν όλα στη τύχη ή τη μόιρα τους... Και που τους "θαύμαζα" για το ρίσκο που έπαιρναν, κυνηγόντας την επιτυχία του στόχου τους. Εμένα με ενδιέφερε να μη είμαι στους χαμένους.
Δεν υπήρξα ποτέ ένας απ' αυτούς. Δυστυχώς; Ίσως... Και έτσι, χωρίς να είμαι μοιρολάτρης και συμβιβασμένος, δεν βίωσα ποτέ την απογοήτευση σαν κατάσταση. Δεν υπήρχε το ραντεβού με το "όνειρο" και έτσι δεν υπήρξαν στόχοι που δεν πραγματοποιήθηκαν. Η εποχή που άρχισα να καταλαβαίνω και να ψάχνω αληθνά τον εαυτό μου, ήρθε πολύ νωρίς και ήταν μια σφαλιάρα.
Σε ηλικία δέκα ετών, ξύπνησα ένα πρωί με τις σειρήνες που ξεφωνίζανε την κύρηξη του πολέμου στην Αλβανίας, του Όχι του 1940... Και από εκείνο το πρωί, έπαψα να είμαι παιδί... Όλα τα παιδία της δικής μου γεννιάς βίωσαν ότι βίωσα κι εγώ. Μόνο που σε ορισμένα, τα γεγονότα αυτά έγραψαν διαφορετικά στη ψυχούλα τους. Και αυτές χρονιές της Κατοχής, πήραν στο μυαλό του μικρού Μίμη,
διαστάσεις οργής, περηφάνιας, άρνησης της ήττας, αγωνιστικότητας και μαχητικότητας...
Ε, πότε να έκανες "όνειρα" ρε Μίμη, λέω στον εαυτό μου εδώ και πάρα πολλά χρόνια... Όχι για να τον αθωώσω, απλά κρίνοντάς τον. Αφού από τα δέκα έφτασα στα δεκαεννιά και είχα ήδη βιώσει την Νίκη (ιταλοί), την 'Ηττα (γερμανοί), την Κατοχή, τη Σκλαβιά με όρους πραγματικότητας, την Αντίσταση, ξανά τη Περηφάνεια, την "απελευθέρωση", την έναρξη ενός Εμφύλιου (1945), που όταν τέλειωσε, το 1949, το συναίσθημα της πίκρας ήταν εκείνο που κατακάθησε στη ψυχή μου. Δεν ήταν μια ήττα, γιατί δεν συμμετείχα πουθενά και με κανένα. Η πίκρα πάντως είναι η λέξη που ταιριάζει.
Για τα χαμένα ΟΝΕΙΡΑ ορισμένων συνομίλικων πρώην συναγωνιστών μου, που ήξερα με απόλυτη σιγουριά ότι αυτά που πίστευαν και για τα οποία αγωνίστηκαν, τα πίστευαν αληθινά και γι αυτό θυσίασαν τη ζωή τους. Γιατί θυσία ήταν, η κατάσταση που βίωσαν στο τέλος του Εμφύλιου... Φυλακές, εξορίες, "δηλώσεις μετανοίας", όχι για να ξελασπώσουν αλλά απλά να αποφυλακιστούν και να μη μπορούν ούτε να σπουδάσουν, ούτε να κάνουν οικογένεια μερικοί, ούτε να δουλέψουν για 2-3 χρόνια παρά μόνο σε δουλειές του ποδαριού... Σκατά!
Να, γιατί είμαι οργισμένος και να, γιατί φοβάμαι για αυτό το συναίσθημα της απογοήτευσης που πάει να με κυριαρχίσει. Δεν μου αρέσει, γιατί με υποσκάπτει, με κάνει να συνειδητοποιώ τη ματαιότητα της ζωής μου και το πόσο ανήμπορος είμαι. Τώρα που ο εχθρός και ο πόλεμος είναι και ΔΙΚΟΣ μου και αυτοί που ξαναχαλάει η ζωή τους, δεν είναι κάποιοι αποφασισμένοι εξ αρχής ιδεολόγοι "δημοκράτες" ή "κομουνιστές", είμαστε όλοι. Εσείς, οι δικοί σας, εγώ, τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου, η σύζυγός μου, τα αδέλφια μου, οι φίλοι μου... Όλοι, γαμώτο μου...
Δείτε τώρα καπέλο, το βίντεο που ακολουθεί. Είναι μια πιστή αναπαράσταση του σημερινού Δημήτρη, που γέρασε και μυαλό δεν έβαλε.. Ας πρόσεχε!!
https://youtu.be/uzFfdgEh8yw
@radical30
Αυτό ήταν ένα συναίσθημα, σχεδόν άγνωστο σ' μένα. Και με ενοχλεί η τωρινή ύπαρξή του. Θέλεις, γιατί δεν έκανα ποτέ όνειρα; Όνειρα έβλεπα πάντα, από παιδί και συνεχίζω να βλέπω. Αλλά όνειρα, όχι "όνειρα"... Από αυτά που, σχεδόν σε κάθε οικογένεια, απ' αυτές που εγώ συναναστρέφομαι, θα υπάρχει κάποια γιαγιά ή μάνα ή και πατέρας, που θα τους τα έχουμε πει, περιμένοντας να μας πουν αν είναι για καλό ή όχι... Μέχρι που κάποια στιγμή σταματάς να ρωτάς και καθώς περνούν τα χρόνια γίνεσαι εσύ ένας απ' αυτούς που τους ρωτάνε.
Όνειρα έβλεπα επομένως, αλλά χωρίς σεναριογράφο... Τυχαία και χωρίς ειρμό, χωρίς σενάριο και γι αυτό μπλα μπλα μπλα ... Έτσι δεν βίωσα ποτέ την απογοήτευση σαν κατάσταση που να μετριέται, ας πούμε να έχει γίνει κατάσταση, χρόνος μετρήσιμος, καλή ώρα.
Λέω λοιπόν, ότι δεν έκανα ποτέ "όνειρα" από τα άλλα, από εκείνα που τα κάνεις κυρίως στο ξύπνιο σου. Που αφορούν το μέλλον σου, που μερικοί από εμάς τα χρειάζονται, γιατί για κάποιο λόγο δεν θέλουν να τ' αφήσουν όλα στη τύχη ή τη μόιρα τους... Και που τους "θαύμαζα" για το ρίσκο που έπαιρναν, κυνηγόντας την επιτυχία του στόχου τους. Εμένα με ενδιέφερε να μη είμαι στους χαμένους.
Δεν υπήρξα ποτέ ένας απ' αυτούς. Δυστυχώς; Ίσως... Και έτσι, χωρίς να είμαι μοιρολάτρης και συμβιβασμένος, δεν βίωσα ποτέ την απογοήτευση σαν κατάσταση. Δεν υπήρχε το ραντεβού με το "όνειρο" και έτσι δεν υπήρξαν στόχοι που δεν πραγματοποιήθηκαν. Η εποχή που άρχισα να καταλαβαίνω και να ψάχνω αληθνά τον εαυτό μου, ήρθε πολύ νωρίς και ήταν μια σφαλιάρα.
Σε ηλικία δέκα ετών, ξύπνησα ένα πρωί με τις σειρήνες που ξεφωνίζανε την κύρηξη του πολέμου στην Αλβανίας, του Όχι του 1940... Και από εκείνο το πρωί, έπαψα να είμαι παιδί... Όλα τα παιδία της δικής μου γεννιάς βίωσαν ότι βίωσα κι εγώ. Μόνο που σε ορισμένα, τα γεγονότα αυτά έγραψαν διαφορετικά στη ψυχούλα τους. Και αυτές χρονιές της Κατοχής, πήραν στο μυαλό του μικρού Μίμη,
διαστάσεις οργής, περηφάνιας, άρνησης της ήττας, αγωνιστικότητας και μαχητικότητας...
Ε, πότε να έκανες "όνειρα" ρε Μίμη, λέω στον εαυτό μου εδώ και πάρα πολλά χρόνια... Όχι για να τον αθωώσω, απλά κρίνοντάς τον. Αφού από τα δέκα έφτασα στα δεκαεννιά και είχα ήδη βιώσει την Νίκη (ιταλοί), την 'Ηττα (γερμανοί), την Κατοχή, τη Σκλαβιά με όρους πραγματικότητας, την Αντίσταση, ξανά τη Περηφάνεια, την "απελευθέρωση", την έναρξη ενός Εμφύλιου (1945), που όταν τέλειωσε, το 1949, το συναίσθημα της πίκρας ήταν εκείνο που κατακάθησε στη ψυχή μου. Δεν ήταν μια ήττα, γιατί δεν συμμετείχα πουθενά και με κανένα. Η πίκρα πάντως είναι η λέξη που ταιριάζει.
Για τα χαμένα ΟΝΕΙΡΑ ορισμένων συνομίλικων πρώην συναγωνιστών μου, που ήξερα με απόλυτη σιγουριά ότι αυτά που πίστευαν και για τα οποία αγωνίστηκαν, τα πίστευαν αληθινά και γι αυτό θυσίασαν τη ζωή τους. Γιατί θυσία ήταν, η κατάσταση που βίωσαν στο τέλος του Εμφύλιου... Φυλακές, εξορίες, "δηλώσεις μετανοίας", όχι για να ξελασπώσουν αλλά απλά να αποφυλακιστούν και να μη μπορούν ούτε να σπουδάσουν, ούτε να κάνουν οικογένεια μερικοί, ούτε να δουλέψουν για 2-3 χρόνια παρά μόνο σε δουλειές του ποδαριού... Σκατά!
Να, γιατί είμαι οργισμένος και να, γιατί φοβάμαι για αυτό το συναίσθημα της απογοήτευσης που πάει να με κυριαρχίσει. Δεν μου αρέσει, γιατί με υποσκάπτει, με κάνει να συνειδητοποιώ τη ματαιότητα της ζωής μου και το πόσο ανήμπορος είμαι. Τώρα που ο εχθρός και ο πόλεμος είναι και ΔΙΚΟΣ μου και αυτοί που ξαναχαλάει η ζωή τους, δεν είναι κάποιοι αποφασισμένοι εξ αρχής ιδεολόγοι "δημοκράτες" ή "κομουνιστές", είμαστε όλοι. Εσείς, οι δικοί σας, εγώ, τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου, η σύζυγός μου, τα αδέλφια μου, οι φίλοι μου... Όλοι, γαμώτο μου...
Δείτε τώρα καπέλο, το βίντεο που ακολουθεί. Είναι μια πιστή αναπαράσταση του σημερινού Δημήτρη, που γέρασε και μυαλό δεν έβαλε.. Ας πρόσεχε!!
https://youtu.be/uzFfdgEh8yw
@radical30
Radical30 World :: Περιεχόμενα :: κλικ > Το Blog/Forum Radical World - Περιεχόμενα :: ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ - ΓΝΩΜΕΣ - ΑΠΟΨΕΙΣ - ΚΡΙΣΕΙΣ :: Η "γωνιά" του Radical30
Σελίδα 1 από 1
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Κυρ 06 Μαρ 2016, 12:59 από radical30
» Forsaken-2015 ******
Δευ 22 Φεβ 2016, 10:13 από radical30
» The First Grader *******
Δευ 08 Φεβ 2016, 13:05 από radical30
» Περί των "Κοινών Αγαθών"
Παρ 05 Φεβ 2016, 02:20 από radical30
» Ο δικός μου "χιονάνθρωπος"
Τετ 03 Φεβ 2016, 06:11 από radical30
» Δημήτρης Βαρδαβάς
Τετ 03 Φεβ 2016, 04:52 από radical30
» Η "Νονά"
Σαβ 23 Ιαν 2016, 06:11 από radical30