Σύνδεση
Πρόσφατα Θέματα
Παρόντες χρήστες
35 χρήστες είναι συνδεδεμένοι αυτήν την στιγμή:: 0 μέλη, 0 μη ορατοί και 35 επισκέπτες :: 2 μηχανές αναζήτησηςΚανένας
Περισσότεροι χρήστες υπό σύνδεση 151, στις Τρι 19 Νοε 2019, 12:57
ΥΣΤΕΡΟΦΗΜΙΑ
Radical30 World :: Περιεχόμενα :: κλικ > Το Blog/Forum Radical World - Περιεχόμενα :: ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ - ΓΝΩΜΕΣ - ΑΠΟΨΕΙΣ - ΚΡΙΣΕΙΣ :: Η "γωνιά" του Radical30
Σελίδα 1 από 1
ΥΣΤΕΡΟΦΗΜΙΑ
Yστεροφημία
«Μα τι γράφετε, και τι λέτε; Δεν σκέπτεστε την υστεροφημία σας;» μου έγραψε ένας σεβαστός κύριος.
Την υστεροφημία μου; Ποτέ δεν με απασχόλησε. Η πρώτη μου αντίδραση είναι ότι δεν αφορά εμένα, αλλά τους άλλους. Αφού δεν θα υπάρχω; Άσημος-διάσημος – απών θα είμαι. Δεν θα ξέρω, ούτε τι λένε, ούτε τι γράφουν!
Έπειτα νιώθω πάντα νωρίς για να ασχολείται κανείς με το μετά. (Αν και τώρα θυμήθηκα πως ο Σεφέρης οργάνωνε την υστεροφημία του από τα 25).
Φέτος γιορτάζουμε τα 450 χρόνια από τη γέννηση του Σαίξπηρ, παγκόσμιου πρωταθλητή υστεροφημίας. Μεγαλύτερη δόξα από την δική του δεν έγινε: επί τέσσερις αιώνες, συνέχεια, κάπου παίζονται έργα του ή γράφονται βιβλία γι αυτόν. Θα άξιζε να υπάρχει μέλλουσα ζωή, μόνο και μόνο για να το μάθει!
Κάποτε με ρώτησαν: «Θα προτιμούσατε την τύχη του Συλύ Πρυντόμ ή του Κάφκα;». Ο πρώτος, μετριότατος γάλλος ποιητής, έζησε μέσα στην δόξα. Ακαδημαϊκός, δαφνοστεφανωμένος, πήρε και το πρώτο Νόμπελ λογοτεχνίας το 1901 (ο Κάφκα 18 ετών). Πέθανε, ξεχάστηκε. Ένα μόνο ποίημα του ζει στις ανθολογίες. Του δεύτερου η δόξα είναι απροσμέτρητη – αλλά εν ζωή ήταν εντελώς άγνωστος και δυστυ
Τι δίλημμα! Από τη μία, ζωή πλήρης τιμών και αναγνώρισης κι από την άλλη μοναξιά και κατάθλιψη. Βέβαια, μετά… Αλλά τι κατάλαβε ο Κάφκα από το μετά; Ακόμα και όσο ζούσε, τρωγότανε. Τόσο λίγο πίστευε στα βιβλία του, που είχε ζητήσει μετά τον θάνατό του να καούν τα ανέκδοτα χειρόγραφα των καλύτερων έργων του. Τον ροκάνιζε η αμφιβολία και η μιζέρια.
Ο δημιουργός χαίρεται την τέχνη του, μεγάλη ή μικρή, την ώρα της δημιουργίας της (είναι η καλύτερη ανταμοιβή), απολαμβάνει την υποδοχή της όσο ζει, αλλά για τα μετέπειτα, χρηματιστήριο! Ονόματα χάνονται, ξανάρχονται, πέφτουν, ανεβαίνουν.
Εύχεται βέβαια να επιβιώσουν ορισμένα έργα του (όχι μόνο για τους εκδότες και τους κληρονόμους) αλλά έτσι ώστε: «έφηβοι τώρα τους δικούς του στίχους λένε». (Αχ! Καβάφη! Φαντάστηκες ποτέ ότι θα διαβάζεσαι σε όλο τον κόσμο.
Υποπτεύομαι πως αυτή η μέριμνα για υστεροφημία, μάλλον κρύβει μία υποδόρια πίστη στην μέλλουσα ζωή. Ελπίζουμε πως, από κάποια χαραμάδα, θα μαθαίνουμε.
Τελικά πρόκειται πράγματι για υπόθεση των άλλων. Μετά θάνατον, κάθε έργο ανήκει στο σύνολο και τον χρόνο. Η φήμη επίσης. Περισσότερο με συγκινεί η προσωπική υστεροφημία. Θα ήθελα, όσοι με γνώρισαν, να λένε ότι ήμουν σωστός άνθρωπος. Μία γενιά. Τα παραπέρα δεν μας ανήκουν.
ΝίκοςΔήμου
protagon.gr.
----------------
"" Υποπτεύομαι πως αυτή η μέριμνα για υστεροφημία, μάλλον κρύβει μία υποδόρια πίστη στην μέλλουσα ζωή. Ελπίζουμε πως, από κάποια χαραμάδα, θα μαθαίνουμε. Θα ήθελα, όσοι με γνώρισαν, να λένε ότι ήμουν σωστός άνθρωπος. Μία γενιά. Τα παραπέρα δεν μας ανήκουν""…
Αν κρατώ κάτι από το παραπάνω κομμάτι του Ν.Δ. είναι ο επίλογος. Η υστεροφημία δεν – πρέπει να – απασχολεί ή να αφορά μόνο κάποιους ‘’επώνυμους’’ δημιουργούς. Οι υπόλοιποι άνθρωποι, που έκαναν οικογένεια, απέκτησαν ή όχι απόγονους, που εργάστηκαν, που σπούδασαν ή όχι, που ερωτεύθηκαν, που αγωνίστηκαν, που απλά έζησαν τη ζωή τους βρε αδερφέ, τι είναι; Ανώνυμοι; Μα η υστεροφημία αυτούς, τους τελευταίους, πρέπει να απασχολεί: αν υπήρξαν σωστοί συνάνθρωποι.
Οι περισσότεροι ‘’επώνυμοι’’ δεν ασχολούνται με την υστεροφημία τους. Τη ματαιοδοξία τους υπηρετούν, με κάθε τρόπο, οι περισσότεροι…
@radical30
https://radicalworld.forumgreek.com/forum.htm
«Μα τι γράφετε, και τι λέτε; Δεν σκέπτεστε την υστεροφημία σας;» μου έγραψε ένας σεβαστός κύριος.
Την υστεροφημία μου; Ποτέ δεν με απασχόλησε. Η πρώτη μου αντίδραση είναι ότι δεν αφορά εμένα, αλλά τους άλλους. Αφού δεν θα υπάρχω; Άσημος-διάσημος – απών θα είμαι. Δεν θα ξέρω, ούτε τι λένε, ούτε τι γράφουν!
Έπειτα νιώθω πάντα νωρίς για να ασχολείται κανείς με το μετά. (Αν και τώρα θυμήθηκα πως ο Σεφέρης οργάνωνε την υστεροφημία του από τα 25).
Φέτος γιορτάζουμε τα 450 χρόνια από τη γέννηση του Σαίξπηρ, παγκόσμιου πρωταθλητή υστεροφημίας. Μεγαλύτερη δόξα από την δική του δεν έγινε: επί τέσσερις αιώνες, συνέχεια, κάπου παίζονται έργα του ή γράφονται βιβλία γι αυτόν. Θα άξιζε να υπάρχει μέλλουσα ζωή, μόνο και μόνο για να το μάθει!
Κάποτε με ρώτησαν: «Θα προτιμούσατε την τύχη του Συλύ Πρυντόμ ή του Κάφκα;». Ο πρώτος, μετριότατος γάλλος ποιητής, έζησε μέσα στην δόξα. Ακαδημαϊκός, δαφνοστεφανωμένος, πήρε και το πρώτο Νόμπελ λογοτεχνίας το 1901 (ο Κάφκα 18 ετών). Πέθανε, ξεχάστηκε. Ένα μόνο ποίημα του ζει στις ανθολογίες. Του δεύτερου η δόξα είναι απροσμέτρητη – αλλά εν ζωή ήταν εντελώς άγνωστος και δυστυ
Τι δίλημμα! Από τη μία, ζωή πλήρης τιμών και αναγνώρισης κι από την άλλη μοναξιά και κατάθλιψη. Βέβαια, μετά… Αλλά τι κατάλαβε ο Κάφκα από το μετά; Ακόμα και όσο ζούσε, τρωγότανε. Τόσο λίγο πίστευε στα βιβλία του, που είχε ζητήσει μετά τον θάνατό του να καούν τα ανέκδοτα χειρόγραφα των καλύτερων έργων του. Τον ροκάνιζε η αμφιβολία και η μιζέρια.
Ο δημιουργός χαίρεται την τέχνη του, μεγάλη ή μικρή, την ώρα της δημιουργίας της (είναι η καλύτερη ανταμοιβή), απολαμβάνει την υποδοχή της όσο ζει, αλλά για τα μετέπειτα, χρηματιστήριο! Ονόματα χάνονται, ξανάρχονται, πέφτουν, ανεβαίνουν.
Εύχεται βέβαια να επιβιώσουν ορισμένα έργα του (όχι μόνο για τους εκδότες και τους κληρονόμους) αλλά έτσι ώστε: «έφηβοι τώρα τους δικούς του στίχους λένε». (Αχ! Καβάφη! Φαντάστηκες ποτέ ότι θα διαβάζεσαι σε όλο τον κόσμο.
Υποπτεύομαι πως αυτή η μέριμνα για υστεροφημία, μάλλον κρύβει μία υποδόρια πίστη στην μέλλουσα ζωή. Ελπίζουμε πως, από κάποια χαραμάδα, θα μαθαίνουμε.
Τελικά πρόκειται πράγματι για υπόθεση των άλλων. Μετά θάνατον, κάθε έργο ανήκει στο σύνολο και τον χρόνο. Η φήμη επίσης. Περισσότερο με συγκινεί η προσωπική υστεροφημία. Θα ήθελα, όσοι με γνώρισαν, να λένε ότι ήμουν σωστός άνθρωπος. Μία γενιά. Τα παραπέρα δεν μας ανήκουν.
ΝίκοςΔήμου
protagon.gr.
----------------
"" Υποπτεύομαι πως αυτή η μέριμνα για υστεροφημία, μάλλον κρύβει μία υποδόρια πίστη στην μέλλουσα ζωή. Ελπίζουμε πως, από κάποια χαραμάδα, θα μαθαίνουμε. Θα ήθελα, όσοι με γνώρισαν, να λένε ότι ήμουν σωστός άνθρωπος. Μία γενιά. Τα παραπέρα δεν μας ανήκουν""…
Αν κρατώ κάτι από το παραπάνω κομμάτι του Ν.Δ. είναι ο επίλογος. Η υστεροφημία δεν – πρέπει να – απασχολεί ή να αφορά μόνο κάποιους ‘’επώνυμους’’ δημιουργούς. Οι υπόλοιποι άνθρωποι, που έκαναν οικογένεια, απέκτησαν ή όχι απόγονους, που εργάστηκαν, που σπούδασαν ή όχι, που ερωτεύθηκαν, που αγωνίστηκαν, που απλά έζησαν τη ζωή τους βρε αδερφέ, τι είναι; Ανώνυμοι; Μα η υστεροφημία αυτούς, τους τελευταίους, πρέπει να απασχολεί: αν υπήρξαν σωστοί συνάνθρωποι.
Οι περισσότεροι ‘’επώνυμοι’’ δεν ασχολούνται με την υστεροφημία τους. Τη ματαιοδοξία τους υπηρετούν, με κάθε τρόπο, οι περισσότεροι…
@radical30
https://radicalworld.forumgreek.com/forum.htm
Radical30 World :: Περιεχόμενα :: κλικ > Το Blog/Forum Radical World - Περιεχόμενα :: ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ - ΓΝΩΜΕΣ - ΑΠΟΨΕΙΣ - ΚΡΙΣΕΙΣ :: Η "γωνιά" του Radical30
Σελίδα 1 από 1
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Κυρ 06 Μαρ 2016, 12:59 από radical30
» Forsaken-2015 ******
Δευ 22 Φεβ 2016, 10:13 από radical30
» The First Grader *******
Δευ 08 Φεβ 2016, 13:05 από radical30
» Περί των "Κοινών Αγαθών"
Παρ 05 Φεβ 2016, 02:20 από radical30
» Ο δικός μου "χιονάνθρωπος"
Τετ 03 Φεβ 2016, 06:11 από radical30
» Δημήτρης Βαρδαβάς
Τετ 03 Φεβ 2016, 04:52 από radical30
» Η "Νονά"
Σαβ 23 Ιαν 2016, 06:11 από radical30