Radical30 World
Κάνετε κλικ σε μια φωτογραφία του Τίτλου ή στη λέξη Φόρουμ για να δείτε τα θέματα μας.

Εγγραφείτε στο φόρουμ, είναι εύκολο και γρήγορο

Radical30 World
Κάνετε κλικ σε μια φωτογραφία του Τίτλου ή στη λέξη Φόρουμ για να δείτε τα θέματα μας.
Radical30 World
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.
Σύνδεση

Έχω ξεχάσει τον κωδικό μου

Πρόσφατα Θέματα
» 5 Μαρτίου 1943: Η μεγαλύτερη νίκη της Αντίστασης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ EmptyΚυρ 06 Μαρ 2016, 12:59 από radical30

» Forsaken-2015 ******
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ EmptyΔευ 22 Φεβ 2016, 10:13 από radical30

» The First Grader *******
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ EmptyΔευ 08 Φεβ 2016, 13:05 από radical30

» Περί των "Κοινών Αγαθών"
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ EmptyΠαρ 05 Φεβ 2016, 02:20 από radical30

» Ο δικός μου "χιονάνθρωπος"
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ EmptyΤετ 03 Φεβ 2016, 06:11 από radical30

» Δημήτρης Βαρδαβάς
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ EmptyΤετ 03 Φεβ 2016, 04:52 από radical30

» Η "Νονά"
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ EmptyΣαβ 23 Ιαν 2016, 06:11 από radical30

Μάρτιος 2024
ΔευΤριΤετΠεμΠαρΣαβΚυρ
    123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031

Ημερολόγιο Ημερολόγιο

Ψηφοφορία
Τροφοδοσία RSS


Yahoo! 
MSN 
AOL 
Netvibes 
Bloglines 


Παρόντες χρήστες
35 χρήστες είναι συνδεδεμένοι αυτήν την στιγμή:: 0 μέλη, 0 μη ορατοί και 35 επισκέπτες :: 2 μηχανές αναζήτησης

Κανένας

Περισσότεροι χρήστες υπό σύνδεση 151, στις Τρι 19 Νοε 2019, 12:57

ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ

Πήγαινε κάτω

ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ Empty Άρθρο του Γιάνη Βαρουφάκη στη Le Monde Diplomatique

Δημοσίευση  radical30 Κυρ 22 Φεβ 2015, 07:03

Άρθρο του Γιάνη Βαρουφάκη στη Le Monde Diplomatique

Λίγες ημέρες νωρίτερα, στις 5 Φεβρουαρίου, έκανα την πρώτη μου επίσκεψη στον κ. Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών. Προσπάθησα να τον διαβεβαιώσω, ότι θα μπορούσε να υπολογίζει σ’εμάς για τη διατύπωση προτάσεων, οι οποίες δεν θα ήταν μόνο προς το συμφέρον του ελληνικού λαού αλλά και όλων των ευρωπαϊκών λαών - Γερμανών, Γάλλων, Σλοβάκων, Φινλανδών, Ισπανών, Ιταλών, κλπ.

Δυστυχώς, καμία από τις ευγενείς προθέσεις μας δεν κίνησε κανένα ενδιαφέρον από τους ανθρώπους που έχουν τα ήνια της Ένωσης. Αυτό το σκληρό μάθημα επρόκειτο να το μάθουμε στους πέντε μήνες διαπραγματεύσεων που θα ακολουθούσαν...

Στις 30 Ιανουαρίου, λίγες ημέρες μετά τον διορισμό μου ως Υπουργό Οικονομικών, ο Πρόεδρος του Eurogroup, κ. Γερούν Ντάισελμπλουμ, με επισκέφθηκε. Μετά βίας είχαν περάσει λίγα λεπτά, όταν με ρώτησε τι προτίθεμαι να πράξω για το μνημόνιο, τη συμφωνία που η προηγούμενη κυβέρνηση είχε υπογράψει με την «τρόικα». Του είπα ότι η κυβέρνησή μας εκλέχθηκε για να επαναδιαπραγματευθεί. Εν συντομία, ότι θα επιδιώξει την αναθεώρηση, σε γενικές γραμμές, των δημοσιονομικών πολιτικών και των μέτρων που είχαν προκαλέσει τόσο μεγάλη ζημιά κατά την τελευταία πενταετία: Πτώση του ενός τρίτου του εθνικού εισοδήματος και κινητοποίηση ολόκληρης της κοινωνίας ενάντια στην ιδέα των μεταρρυθμίσεων.

Η απάντηση του κ. Ντάισελμπλουμ ήταν άμεση και κατηγορηματική: «Δεν γίνεται αυτό. Ή μνημόνιο ή αποτυχία του προγράμματος.» Με άλλα λόγια: Ή αποδεχόμαστε τις πολιτικές που επιβλήθησαν στις προηγούμενες κυβερνήσεις, παρόλο που έχουμε εκλεγεί για να τις αμφισβητήσουμε, δεδομένου ότι είχαν αποτύχει τόσο οικτρά, ή οι τράπεζες μας θα παρέμεναν κλειστές. Γιατί, μιλώντας με συγκεκριμένους όρους, αυτό συνεπάγεται μια «αποτυχία του προγράμματος» ενός κράτους μέλους, το οποίο δεν βρίσκει πρόσβαση στην αγορά: Η ΕΚΤ παύει κάθε χρηματοδότηση προς τις τράπεζες, οι οποίες στη συνέχεια δεν έχουν άλλη επιλογή από το κλείσιμο τους και την παύση λειτουργίας των ΑΤΜ τους.

Αυτή η καθόλου συγκαλυμμένη προσπάθεια εκβιασμού μιας κυβέρνησης μόλις εκλεγμένης ​δημοκρατικά, δεν ήταν η μόνη. Κατά τη συνεδρίαση του Eurogroup, έντεκα ημέρες αργότερα, ο κ. Ντάισελμπλουμ επιβεβαίωσε την περιφρόνησή του για τις πιο στοιχειώδεις δημοκρατικές αρχές. Αλλά ο Σόιμπλε ήταν σε θέση να τον ανταγωνιστεί. Ο Υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας, Μισέλ Σαπέν, έλαβε το λόγο με στόχο να τους καλέσει όλους, ώστε να βρεθεί ένα συμβιβασμός ανάμεσα στη διάρκεια της συμφωνίας, που ήταν ακόμα σε ισχύ και στο δικαίωμα του ελληνικού λαού να μας δώσει εντολή να επαναδιαπραγματευθούμε σημαντικές διατάξεις της συμφωνίας. Μιλώντας λίγο μετά από αυτόν, ο Σόιμπλε δεν θα χάσει ούτε στιγμή να επαναφέρει τον κ. Σαπέν σ’αυτό που θεωρούσε εκείνος ως τάξη: «Δεν μπορούμε να αφήσουμε τις εκλογές να αλλάξουν κάτι», είπε έτσι κοφτά, με μια μεγάλη πλειοψηφία των υπουργών να ακούν την γνώμη του σεφ.

Έχω χάσει τον λογαριασμό πόσες φορές βρεθήκαμε μπροστά στο φάντασμα του κλεισίματος των τραπεζών μας, επειδή αρνούμασταν να δεχθούμε ένα πρόγραμμα το οποίο είχε αποδείξει την αναποτελεσματικότητα του. Οι πιστωτές και το Eurogroup έκλειναν τα αφτιά στα οικονομικά επιχειρήματά μας. Ήθελαν να παραδοθούμε. Με κατηγόρησαν ακόμη και για το ότι τόλμησα να τους διδάξω ένα μάθημα»...

Η είσοδος των τεχνοκρατών στον γύρο των διαπραγματεύσεων επιβεβαίωσε τους χειρότερους φόβους μας. Δημοσίως, οι πιστωτές διατυμπάνιζαν την επιθυμία τους να πάρουν τα χρήματά τους και να δουν την Ελλάδα να κάνει μεταρρυθμίσεις. Στην πραγματικότητα, είχαν ένα στόχο: Να ταπεινώσουν την κυβέρνησή μας και να μας αναγκάσουν να συνθηκολογήσουμε, ακόμη και αν αυτό σήμαινε την οριστική αδυναμία των δανειστριών χωρών να ανακτήσουν τα λεφτά τους ή την αποτυχία του προγράμματος των μεταρρυθμίσεων που μόνο εμείς θα μπορούσαμε να πείσουμε τους Έλληνες να το αποδεχθούν.

Πολλές φορές προτείναμε να επικεντρωθούν οι νομοθετικές προσπάθειές μας σε τρεις ή τέσσερις τομείς, σε συμφωνία με τους «θεσμούς»: Μέτρα για τη μείωση της φοροδιαφυγής, για την προστασία της δημοσιονομίας από τις πιέσεις της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, για την καταπολέμηση της διαφθοράς κατά την ανάθεση των δημοσίων συμβάσεων, για τη μεταρρύθμιση του δικαστικού συστήματος, κ.λπ. Κάθε φορά η απάντηση ήταν η ίδια: «Φυσικά και όχι! Κανένας νόμος δεν έπρεπε να ψηφιστεί πριν από μια ενδελεχή επανεξέταση της κατάστασής μας».

Κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων στο πλαίσιο της «ομάδας των Βρυξελλών» (3), μας ζητήθηκε για παράδειγμα να παρουσιάσουμε το σχέδιό μας για τη μεταρρύθμιση του ΦΠΑ. Προτού καν καταλήξουμε σε συμφωνία για το θέμα αυτό, οι εκπρόσωποι της «τρόικας» αποφάσιζαν να προχωρήσουν στο θέμα της μεταρρύθμισης του συνταξιοδοτικού συστήματος. Είχαν μόλις και μετά βίας ακούσει τις προτάσεις μας, τις οποίες έκριναν καλές για το καλάθι των αχρήστων και προχωρούσαν, για παράδειγμα, στο εργατικό δίκαιο. Αφού έκαναν ένα πέρασμα τις προτάσεις μας και σ’αυτόν τον τομέα, έφταναν στις ιδιωτικοποιήσεις, και ούτω καθεξής. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, οι συζητήσεις να πηγαίνουν από το ένα θέμα στο άλλο, χωρίς να είμαστε σε θέση να συμφωνήσουμε σε ο,τιδήποτε ή να διαπραγματευτούμε σοβαρά. Για μήνες, οι εκπρόσωποι της «τρόικας» εργάστηκαν για να εμποδίσουν την ομαλή λειτουργία των συνομιλιών, επιμένοντας να καλύψουμε όλα τα θέματα, με αποτέλεσμα να μην έχουμε ρυθμίσει κανένα συγκεκριμένα. Μια γάτα που κυνηγά την ουρά της, θα ήταν περισσότερο αποτελεσματική.

Εν τω μεταξύ, χωρίς να έχει γίνει καν η παραμικρή πρόταση και απειλώντας να διακόψουν τις διαπραγματεύσεις, σε περίπτωση που θα είχαμε το θράσος να δημοσιεύσουμε τα δικά μας έγγραφα, οργάνωναν διαρροές στον Τύπο δικών τους εμπιστευτικών εγγράφων, προσποιούμενοι ότι οι προτάσεις μας ήταν «αδύναμες», «κακοσχεδιασμένες», «ελάχιστα αξιόπιστες». Με την ελπίδα ότι μια μέρα θα συμφωνήσουν να παίξουν το παιχνίδι και να βρεθεί μια μέση οδός, συμφωνήσαμε να συμμετάσχουμε σ’αυτή τη φάρσα.

Το πιο θλιβερό ήταν ίσως το να παραβρεθώ μπροστά στην ταπείνωση της Επιτροπής και των ελάχιστων υπουργών Οικονομικών που ήταν καλοπροαίρετοι προς το μέρος μας. Το να ακούω ανθρώπους σε υψηλές θέσεις στην Επιτροπή και στη γαλλική κυβέρνηση να λένε ότι «η Επιτροπή πρέπει συμμορφωθεί με τις διαπιστώσεις του Προέδρου του Eurogroup» ή ότι «η Γαλλία δεν είναι πια αυτό που ήταν», σχεδόν με έκανε να κλάψω. Για να μην αναφέρουμε την απογοήτευσή μου, όταν ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, μου είπε, στις 8 Ιουνίου στο γραφείο του, ότι δεν παρέχει συμβουλές σχετικά με τον καλύτερο τρόπο για να αποφευχθεί το ατύχημα - μια εξόδου από τοευρώ - η οποία, ωστόσο, θα μπορούσε να αποδειχθεί εξαιρετικά δαπανηρή για την Ευρώπη.

Στο τέλος του Ιουνίου, παραδοθήκαμε και δέχθηκαμε τις περισσότερες από τις απαιτήσεις της «τρόικας». Με μία εξαίρεση: Επιμείναμε σε μια μικρή αναδιάρθρωση του χρέους μας, χωρίς κούρεμα, μέσω της ανταλλαγής μετοχών. Στις 25 Ιουνίου, παρευρέθηκα στο προτελευταίο μου Eurogroup. Μου παρουσίασαν την τελευταία πρόταση της «τρόικα», εν είδει τελεσιγράφου, «take it or leave it». Είχαμε υποχωρήσει σε πάνω από τα εννέα δέκατα των απαιτήσεων των εταίρων μας και περιμέναμε να κάνουν μια προσπάθεια, ώστε να πετύχουμε κάτι που να μοιάζει με μια έντιμη συμφωνία. Επέλεξαν, αντ’αυτού, να σκληρύνουν τη στάση τους σχετικά με το ΦΠΑ, για παράδειγμα. Δεν επιτρεπόταν πλέον καμία αμφιβολία. Αν συμφωνούσαμε να το υπογράψουμε, αυτό το κείμενο θα κατέστρεφε τα τελευταία απομεινάρια του ελληνικού κράτους πρόνοιας. Απαιτούσαν από μας μια θεαματική συνθηκολόγηση που να δείχνει στα μάτια του κόσμου ότι γονατίσαμε.

Κανένας λαός της περιοχής δεν θα πρέπει ποτέ πια να διαπραγματεύεται υπό φόβο.


Γιάνης Βαρουφάκης

Πρ. Έλληνας Υπουργός Οικονομικών, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ





================================================================================================


Γιάνης Βαρουφάκης: συνέντευξή στο Newstatesman


Ο Γιάνης Βαρουφάκης υποστηρίζει ότι είχε εισηγηθεί να εκδοθεί παράλληλο νόμισμα και να κουρευτούν τα ομόλογα της ΕΚΤ, όπως αποκαλύπτει ο ίδιος σε συνέντευξή του. Υποστηρίζει επίσης ότι το έθεσε στην κυβέρνηση αλλά δεν βρήκε στήριξη.


Σκεφτόμουν από την αρχή το Grexit παραδέχεται ο Γιάνης Βαρουφάκης σε συνέντευξή του στο Newstatesman, ενώ λέει ότι υπήρχε ομάδα 4-5 ατόμων που εξέταζε το ζήτημα. Μάλιστα αποκαλύπτει ότι είχε εισηγηθεί να εκδώσει η χώρα παράλληλο νόμισμα (IOU) αλλά και να κουρευτούν τα δάνεια της ΕΚΤ σε περίπτωση που οι δανειστές τολμούσαν να κλείσουν τις τράπεζες

Όπως λέει έθεσε το θέμα στην κυβέρνηση αλλά μειοψήφησε (σε έξι υπέρ τάχθηκαν… δύο) και γι’ αυτό προχώρησε στα capital controls.

Σύμφωνα με τον κ. Βαρουφάκη, από την αρχή των διαπραγματεύσεων, οι πιστωτές εν ολίγοις του ξεκαθάρισαν πως είτε θα δεχθεί τη συμφωνία ή η συμφωνία είναι νεκρή, σημειώνοντας παράλληλα πως ενώ η ελληνική πλευρά παρουσίαζε τα στοιχεία που της ζητούνταν (όπως π.χ. τη δημοσιονομική κατάσταση της Ελλάδας, τα στοιχεία για τις κρατικές οντότητες) και ανέπτυσσε τα σχέδιά της για τον ΦΠΑ, οι πιστωτές απέρριπταν τις προτάσεις χωρίς όμως να δίνουν κάποια δική τους εναλλακτική. «Στη συνέχεια, πριν προλάβουμε να συμφωνήσουμε μαζί τους για τον ΦΠΑ, θα άλλαζαν θέμα και θα πήγαιναν στις αποκρατικοποιήσεις».

Όπως ανέφερε, είχε προτείνει στην τρόικα να συμφωνήσουν σε τρεις-τέσσερις σημαντικές μεταρρυθμίσεις στις οποίες όλοι θα συμφωνούσαν, όπως για παράδειγμα το φορολογικό σύστημα και ο ΦΠΑ, και να εφαρμοστούν άμεσα. Ως αντάλλαγμα θα υπήρχε χαλάρωση των περιορισμών από την ΕΚΤ. Οι μεταρρυθμίσεις αυτές θα πήγαιναν στη βουλή ενώ θα συνεχίζονταν οι διαπραγματεύσεις. Ωστόσο, η απάντηση των θεσμών ήταν αρνητική, καθώς ήθελαν μια «συνολική αξιολόγηση». «Τίποτα δεν θα εφαρμοστεί αν τολμήσετε να εισαγάγετε νομοθεσία. Θα θεωρηθεί μονομερής ενέργεια που θα αντιτίθεται στη διαδικασία της επίτευξης συμφωνίας».

Το ενδεχόμενο Grexit

Ο πρώην υπουργός Οικονομικών ρωτήθηκε αν θα «σοκάρονταν» αν παραιτούνταν ο Αλέξης Τσίπρας. Απάντησε ότι «τίποτα δεν με σοκάρει αυτές τις μέρες – η ευρωζώνη μας είναι ένα πολύ αφιλόξενο μέρος για αξιοπρεπείς ανθρώπους. Ούτε θα με σοκάριζε αν συνέχιζε και αποδέχονταν μια πολύ κακή συμφωνία. Διότι κατανοώ ότι αισθάνεται πως έχει υποχρέωση προς τον λαό που τον στηρίζει, να μην αφήσει τη χώρα να μετατραπεί σε failed state».

Ο κ. Βαρουφάκης ρωτήθηκε αν σκεφτόταν το Grexit από την πρώτη ημέρα. Η απάντηση ήταν «Ναι, οπωσδήποτε». Ερωτηθείς αν έγιναν προετοιμασίες για Grexit είπε «η απάντηση είναι ναι και όχι. Είχαμε μια μικρή ομάδα, ένα «πολεμικό συμβούλιο» εντός του υπουργείου, περίπου πέντε ατόμων που έκαναν το εξής: επεξεργαζόμασταν στη θεωρία όλα όσα θα έπρεπε να γίνουν (για να προετοιμαστούμε για το ενδεχόμενο Grexit). Είναι άλλο όμως να το κάνεις αυτό σε επίπεδο 4-5 ατόμων και τελείως διαφορετικό να προετοιμάζεις μια χώρα για αυτό το ενδεχόμενο,. Για να προετοιμαστεί η χώρα έπρεπε να ληφθεί διοικητική απόφαση, και αυτή η απόφαση δεν ελήφθη ποτέ».

«Η άποψή μου ήταν ότι θα έπρεπε να είμαστε πολύ προσεκτικοί να μην ενεργοποιήσουμε την προετοιμασία για Grexit. Δεν ήθελα αυτό να γίνει αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Αλλά επίσης πίστευα πως τη στιγμή που το Eurogroup μας έκλεισε τις τράπεζες, θα πρέπει να ενεργοποιήσουμε αυτή τη διαδικασία».

Σε ερώτηση για τις δύο επιλογές της Ελλάδας, δηλαδή την άμεση έξοδο από το ευρώ ή την έκδοση IOUs, ο κ. Βαρουφάκης είπε πως «δεν πίστευα ποτέ πως πρέπει να πάμε κατευθείαν σε νέο νόμισμα. Η άποψή μου ήταν πως αν τολμούσαν να κλείσουν τις τράπεζές μας, κάτι που θεωρούσα επιθετική κίνηση απίστευτης ισχύος, θα πρέπει να απαντήσουμε δυναμικά χωρίς να περνάμε το σημείο χωρίς επιστροφή.

Θα πρέπει να εκδώσουμε δικά μας IOUs, ή τουλάχιστον να ανακοινώσουμε ότι θα εκδώσουμε δική μας ρευστότητα σε ευρώ. Θα πρέπει να «κουρέψουμε» τα ελληνικά ομόλογα του 2012 που κατέχει η ΕΚΤ ή να ανακοινώσουμε ότι θα το κάνουμε. Και θα πρέπει να πάρουμε τον έλεγχο της Τράπεζας της Ελλάδος. Αυτό ήταν το τρίπτυχο, τα τρία πράγματα με τα οποία νόμισα ότι έπρεπε να απαντήσουμε αν η ΕΚΤ έκλεινε τις τράπεζές μας.

Προειδοποιούσα το υπουργικό συμβούλιο ότι αυτό θα συνέβαινε (η ΕΚΤ θα έκλεινε τις τράπεζές μας) για έναν μήνα, προκειμένου να μας σύρει σε μια εξευτελιστική συμφωνία. Όταν συνέβη, η σύστασή μου για «ενεργητική» απάντηση, ας πούμε ότι καταψηφίστηκε.

Ερωτηθείς πόσο κοντά έφθασε η Ελλάδα σ' αυτό το ενδεχόμενο, είπε «να σας πω ότι από τα έξι άτομα ήμασταν μειοψηφία των δύο... Όταν δεν έγινε πήρα τις εντολές μου να κλείσω τις τράπεζες ομόφωνα και προφορικά από την ΕΚΤ και την Τράπεζα της Ελλάδος, στο οποίο εγώ ήμουν αντίθετος, όμως το έκανα διότι είμαι ομαδικός παίκτης, πιστεύω στη συλλογική ευθύνη.

Και τότε έγινε το δημοψήφισμα και το δημοψήφισμα μας έδωσε μια απίστευτη ώθηση, μια που θα δικαιολογούσε αυτού του είδους την ενεργητική απάντηση έναντι της ΕΚΤ, όμως τότε το ίδιο βράδυ η κυβέρνηση αποφάσισε ότι η βούληση του λαού, αυτό το ηχηρό «Όχι», δεν θα πρέπει να είναι αυτό που θα ενεργοποιήσει αυτή την ενεργητική προσέγγιση.

Αντιθέτως θα πρέπει να οδηγήσει σε σημαντικές υποχωρήσεις προς την άλλη πλευρά: η συνεδρίαση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών, με τον πρωθυπουργό μας να αποδέχεται τον όρο πως ό,τι και να συμβεί, ό,τι και αν κάνει η άλλη πλευρά, δεν θα απαντήσουμε με τρόπο που τους προκαλεί. Και ουσιαστικά αυτό σημαίνει υποχώρηση... σταματάς να διαπραγματεύεσαι».
Ο αποκλεισμός από το Eurogroup

Ο κ. Βαρουφάκης σχολίασε επίσης τη συνεδρίαση του Eurogroup από την οποία αποκλείστηκε η Ελλάδα. «Υπάρχει μια συνθήκη πως τα ανακοινωθέντα πρέπει να είναι ομόφωνα και ο πρόεδρος δεν μπορεί απλά να συγκαλεί συνεδρίαση της ευρωζώνης και να αποκλείει ένα κράτος μέλος. Και είπε 'είμαι σίγουρος ότι μπορώ να το κάνω'. Έτσι ζήτησα νομική γνώμη. Δημιούργησε κάποια αναταραχή. Για περίπου 5-10 λεπτά σταμάτησε η συνεδρίαση και στο τέλος κάποιος αξιωματούχος, κάποιος ειδήμων της νομικής μου μίλησε και είπε τα εξής: 'Το Eurogroup δεν υφίσταται νομικά, δεν υπάρχει συνθήκη που να έχει συγκροτήσει σε σώμα αυτή την ομάδα'. Άρα έχουμε μια ανύπαρκτη ομάδα που έχει τη μεγαλύτερη εξουσία να καθορίσει τις ζωές των Ευρωπαίων. Δεν λογοδοτεί σε κανέναν, δεδομένου ότι δεν υφίσταται νομικά. Δεν τηρούνται πρακτικά και είναι εμπιστευτικό. Έτσι κανένας πολίτης δεν γνωρίζει τι λέγεται πίσω από κλειστές πόρτες... Πρόκειται για αποφάσεις σχεδόν ζωής και θανάτου και κανένα μέλος δεν λογοδοτεί σε κανέναν».

Ο ίδιος υποστήριξε ότι το Eurogroup ελέγχεται παντελώς και πλήρως από τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, ενώ σημείωσε πως υπήρχε μια μικρή διαφοροποίηση της Γαλλίας από τη γερμανική γραμμή.


Μετάφραση: Euro2day




=====================================================================



Η μεσαιωνική Ελλάδα δεν αξίζει τον Βαρουφάκη...


Το πρώτο πράγμα που ρωτούν οι δημοσκόποι τους πελάτες τους είναι «ποιό αποτέλεσμα θέλετε, ώστε να θέσουμε καταλλήλως το ερώτημα».

Γι' αυτό, άλλωστε, και το δίλημμα που τέθηκε στις σφυγμομετρήσεις που δημοσιεύτηκαν το σαββατοκύριακο, ήταν "έξοδος από το ευρώ ή ρήξη", λες και δεν μπορεί να υπάρξει σύγκρουση χωρίς επιστροφή στη δραχμή. Λογικό ήταν επομένως, η πλειοψηφία να επιλέξει το πρώτο, μολονότι την ίδια ώρα δεν επιθυμεί την επιστροφή στα μνημόνια. Ασχέτως αν γι' αυτό το ενδεχόμενο, "όλως τυχαίως", δεν ρωτήθηκε κανείς.

Ας μην τα ρίχνουμε, όμως, όλα στους γκαλοπάκηδες, οι οποίοι άλλωστε κι αυτοί τη δουλειά τους κάνουν για να βγάλουν ένα μεροκάματο, όπως ακριβώς και οι πουτάνες. Ας αναλογιστούμε το δικό μας κομμάτι τής ευθύνης, σε αυτό που λένε διαπραγμάτευση και μεταρρυθμίσεις για το καλό τού λαού και της πατρίδας.

Φανταστείτε, για παράδειγμα, πόσο ισχυρότεροι θα ήταν ο Αλέξης Τσίπρας κι ο Γιάνης Βαρουφάκης, στο μπρα ντε φερ τους με την Α. Μέρκελ και τον Β. Σόιμπλε, αν από πίσω τους είχαν μια κοινή γνώμη που θα ήταν έτοιμη να πάει μαζί τους μέχρι τέλους, προτιμώντας τη λαϊκή κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία από ένα νόμισμα-φετίχ σε κρανίου τόπο. Κι ας σκεφτούμε, επίσης, πόσο προοδευτικούς κι ανοιχτόμυαλους μας κάνει το γεγονός ότι διαφωνούμε, κατά πλειοψηφία, με την κυβέρνηση στον τρόπο που χειρίζεται το μεταναστευτικό ή τον Σάββα Ξηρό, αλλά τη στηρίζουμε στην αντιεκπαιδευτική μεταρρύθμιση του κυρ Αριστείδη, που πήρε τον...Μπαλτά και πετσόκοψε οποιαδήποτε αλλαγή έγινε για το καλύτερο στα σχολεία και στα πανεπιστήμια. Θέλουμε στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους μετανάστες, έναν 98% ανάπηρο να σαπίσει στη φυλακή και τα ΑΕΙ φρούρια των αναρχικών τής πλάκας, φέουδα των φοιτητοπατέρων και τους καθηγητές τους αναξιολόγητους. Κατά τα άλλα λαχταρούμε την αλλαγή...

Σε ένα τέτοιο μεσαιωνικό περιβάλλον, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη, πώς να ευδοκιμήσουν άνθρωποι με την ευρυμάθεια, την προοδευτική σκέψη που απορρίπτει τα στεγανά και τα στερεότυπα και τη δυναμική τού Γιάνη Βαρουφάκη;

0 υπουργός μας των Οικονομικών, είναι πολυτέλεια για την Ψωροκώσταινα. Όσα κι αν καταμαρτυρούμε στους προκατόχους του, αυτούς στην ουσία θέλουμε να μας κυβερνούν: κοστουμάτους συμβατικούς τεχνοκράτες με πουκάμισα μέσα στο παντελόνι και ξύλινη γλώσσα, με συνηθισμένες ιδέες και προβλέψιμες συμπεριφορές που να γράφουν το Γιάννης με δύο ν, "όπως είναι το σωστό", που να μην υπερβαίνουν το μέσο όρο ενός καθημερινού φτωχοδιάβολου, απλώς με καλύτερες σπουδές και περισσότερα χρόνια εμπειρίας στο αλισβερίσι τής εξουσίας...

Ο Γιάνης Βαρουφάκης έχει εργαστεί, ως καθηγητής Οικονομικών, σε αναγνωρισμένης αξίας πανεπιστήμια του εξωτερικού, έχει συγγράψει βιβλία τα οποία αποτελούν αντικείμενο μελέτης διαπρεπών επιστημόνων, έχει συνεργαστεί κι απολαμβάνει του σεβασμού οικονομολόγων διεθνούς κύρους, όπως ο Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ κι ο Τζόζεφ Στίγκλιτς.

Κι όμως, η ελληνική πέμπτη φάλαγγα αναπαράγει με φανερή ικανοποίηση τα ειρωνικά σχόλια τύπων, όπως ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, ο οποίος απλώς κάποια στιγμή στη ζωή του εργάστηκε ως εφοριακός κι ο οποίος έχει συνδεθεί, τα τελευταία χρόνια, με οικονομικές πολιτικές που αποδομούν οποιοδήποτε κοινωνικό ιστό είχε συγκροτηθεί στην Ευρώπη μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Τα παπαγαλάκια τής διαπλοκής ξιφουλκούν κατά Βαρουφάκη, γιατί δεν έφαγε σολομό και λαβράκι με τους ομολόγους του στη Ρίγα, κατηγορώντας τον για βλάβη των εθνικών συμφερόντων, λες και οι προκάτοχοί του, οι οποίοι ήταν όλο μάσες, αγκαλιές και γελάκια με τους βιαστές τού ελληνικού λαού, είχαν υπερασπιστεί την πατρίδα με τον καλύτερο τρόπο...

Ο Γιάνης Βαρουφάκης θα φαγωθεί αργά ή γρήγορα. Κι ο Αλέξης Τσίπρας θα προτιμήσει, κάποια στιγμή, να τον θυσιάσει σαν άλλη Ιφιγένεια προκειμένου να καταλάβουμε την "Τροία". Δυστυχώς, άλλωστε, ούτε ο ελληνικός λαός θα ζητήσει να απονεμηθεί "χάρη" στον υπουργό Οικονομικών.

Επιθυμεί, στην ουσία, να δει το κεφάλι του κάτω από τη γκιλοτίνα, γιατί είχε το θράσος να μην είναι μέτριος σε μια χώρα μετρίων, να μην είναι κοινότοπος σε ένα φονταμενταλιστικό καθεστώς, που ακόμα υποδέχεται το "Αγιο Φως" σαν αρχηγό κράτους, να μιλά καλύτερα αγγλικά από το μέσο έλληνα τουριστοθήρα, να έχει ωραιότερη γυναίκα και σπίτι από τον Μπάμπη, τον Λάκη και τον Τάκη. Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα, δεν θα τον συγχωρήσουμε ποτέ...

Του φωνάζουμε "όρμα Γιάνη στα θεριά" την ίδια ώρα που τον δένουμε με τις αλυσίδες τού συντηρητισμού, της μισαλλοδοξίας και της θρασυδειλίας μας. Αναζητούμε απεγνωσμένα ήρωες και μεσσίες, για να επιτελέσουν και το δικό μας μέρος τής ευθύνης κι αν βρεθούν κάποιοι που να ξεχωρίζουν από το πλήθος, τούς πετάμε ντομάτες, αν αποδειχθεί ότι είναι κι αυτοί θνητοί που κάνουν και λάθη.

Άνθρωποι όπως ο Γιάνης Βαρουφάκης, είναι ασήκωτο φορτίο για την ελληνική κοινωνία, αφού δεν μπορεί να τους εντάξει σε κουτάκια, να τους καλουπώσει, να τους υποχρεώσει να ζουν και να αναπνέουν όπως όλοι οι "φυσιολογικοί" άλλοι. Και γι' αυτό, ο Γιάνης θα πρέπει να αισθάνεται και τυχερός που δεν ζούμε κυριολεκτικώς στην εποχή τής Ιεράς Εξέτασης και θα του "επιτρέψουμε" να αποχωρήσει από την πολιτική σκηνή χωρίς να τον κάψουμε ζωντανό. Δεν είμαστε δα κι ανθρωποφάγοι…

Τρύπιο ευρώ.g
-------------

Σχόλιο

Θυμώνω όταν διαβάζω άρθρα που κλαίνε τη "μοίρα" του μέσου Έλληνα και την ανικανότητά του να ξεπεράσει τον εαυτό του και, όπως όλοι οι άλλοι λαοί, να πάει παρακάτω. Τα θεωρώ άδικα, όσο καλαίσθητα και αν είναι γραμμένα. Εγώ βλέπω συνεχώς ανθρώπους γύρω μου, που μέσα από αυτά τα 5 χρόνια, έχουν αλλάξει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Η δανειοκρατία και η πολιτική προδοσία επιτάχυναν σε μεγάλο βαθμό την οξυδέρκεια, τη συνειδητοποίηση και την θέαση της καθαρής αλήθειας. Ή τα βγάζουμε πέρα μαζί και ενωμένοι, ή η χώρα θα αποδομείται όλο και περισσότερο, με θανάσιμες συνέπειες για το τώρα και το αύριο.

Γιατί "θα φαγωθεί ο κος Βαρουφάκης αργά ή γρήγορα"; Δεν ξέρω αν ο αρθρογράφος προσπαθεί με έμμεσο τρόπο να εμποτίσει στον αναγνώστη μία επικείμενη καθαίρεση, ίσως γιατί για αυτό πληρώνεται, ή αυτό πιστεύει.

Ίσα ίσα, τώρα είναι που ο κος Βαρουφάκης έχει αρχίσει πλέον να διαποτίζει ακριβώς με τα μεγέθη του την όποια μικρο(κε)φαλία του "μέσου Έλληνα" και να του προτείνει "upgrades" σε όλα τα επίπεδα. Ο κος Βαρουφάκης ήρθε για να εκσυγχρονίσει. Μυαλά, τακτικές και συνειδήσεις.

Και ήρθε για να μείνει, γιατί όλο και πιο πολλοί αναγνωρίζουν σε αυτόν ιδανικά και αρετές, που λίγοι συνέλληνες μπορούν να τα συνδυάσουν ταυτόχρονα, όπως αυτός.


Σ.Γ.


===============================



Γιατί ο νέος υπουργός Οικονομικών είναι ο κατάλληλος άνθρωπος στην... κατάλληλη θέση.
Η ξεκάθαρη στρατηγική για τη διαπραγμάτευση, τα επικοινωνιακά χαρίσματα και οι θέσεις για την τρόικα.

Η πρόταση-έκπληξη από το Στέφανο Μάνο.

Δηλώνω παλαιόθεν μέλος του fun club Varoufakis. Θεωρώ τον νέο μας υπουργό Οικονομικών μια μορφή που ισορροπεί ανάμεσα στον ποπ σταρ οικονομολόγο – κατά έναν εύστοχο χαρακτηρισμό του Αντώνη Παπαγιαννίδη – και τον διανοούμενο της Μεγάλης μας Ύφεσης. Με ποια λογική, θα μου πείτε. Με τη λογική ότι μια Μεγάλη Ύφεση σαν τη δική μας αναδεικνύει εύκολα τους οικονομολόγους ως τα πρόσωπα εκείνα που διαθέτουν έναν τύπο γνώσης ο οποίος διευκολύνει την παρέμβαση στην εθνική και πολιτική συγκυρία.

Όσοι εξ αυτών θέτουν με παρρησία απαγορευμένα ερωτήματα, διατηρούν την ειλικρίνεια του λόγου τους χωρίς συμβιβασμούς, διαφωτίζουν το κοινό και καταθέτουν προτάσεις με θέση, αλλά χωρίς κομματικά φίλτρα, ίσως και να αξίζουν ηθικά το χάδι ενός τόσο βαρύ τίτλου.

Ένας διανοούμενος της Μεγάλης μας Ύφεσης...

Ο Βαρουφάκης τράβηξε την προσοχή μου από το 2010. Από τότε όπου στα αγγλόφωνα ΜΜΕ ανακάλυπτα τους Ντομινίκ Στρος Καν και Μάρτιν Γουλφ να προειδοποιούν δυσοίωνα ότι το ελληνικό πρόγραμμα δεν έβγαινε χωρίς ριζικές ανατροπές στην ευρωπαϊκή πολιτική, αλλά εδώ μας «πιπιλούσαν» το μυαλό για το πόσο καλή ήταν η συμφωνία της κυβέρνησης Παπανδρέου με την Ευρώπη και πόσο ανώδυνα θα βγαίναμε από την κρίση.

Ο καθ' όλα συστημικός Βαρουφάκης ανέλαβε τότε με παρρησία να εξηγήσει τι συνεπαγόταν η καταστροφική λογική του φορτώνω νέα μεγαλύτερα δάνεια πάνω σε μεγάλα ήδη τοξικά χρέη με τον όρο της συρρίκνωσης των εισοδημάτων από τα οποία πρέπει να πληρωθούν τα χρέη...

Έκανε και κάτι άλλο: Απέναντι στις πολιτικάντικες λογικές διαχείρισης της κρίσης που ακολουθούσε το ΠΑΣΟΚ, ο ίδιος κατέθετε προτάσεις που διέπονταν από λογικές αυξημένης οικονομικής αποτελεσματικότητας. Υπερασπιζόταν, για παράδειγμα, τις περικοπές των δημόσιων μισθών και συντάξεων από πάνω προς τα κάτω, αντί των οριζόντιων, με το επιχείρημα ότι ελαχιστοποιούσαν την ύφεση.

Προσθέτω και τα κείμενα στο Protagon, όπου σε ρόλο «διαφωτιστή», παρήγαγε αφηγήσεις που εξηγούσαν με απλά λόγια τα βασικά οικονομικά της κρίσης. Στα συν του και το ότι παρά τον εναγκαλισμό με τον ΣΥΡΙΖΑ διατήρησε την ειλικρίνεια του λόγου του ως το τέλος και επέμεινε πως ο δρόμος της «απαλλαγής από τα μνημόνια» δεν ήταν περίπατος σε ανθισμένα λιβάδια, αλλά υπόσχεση για «αίμα, δάκρυα και ιδρώτα».

...στο υπουργείο Οικονομικών

Βρήκα πολύ θετική την επιλογή της ανάθεσης του υπουργείου Οικονομικών στον Γ. Βαρουφάκη από τον Αλέξη Τσίπρα. Έξυπνος και επικοινωνιακός, γνώστης της οικονομίας και των αγορών, με καθαρές αντιλήψεις για τα διακυβεύματα και την κατάσταση στην ευρωζώνη, τι άλλο αν όχι ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση.

Κατά τη γνώμη μου, η επιλογή του αντλούσε το νόημά της και από δύο άλλα ισχυρά του σημεία: Διέθετε καθαρή και κατασταλαγμένη στρατηγική αναδιαπραγμάτευσης – πιο καθαρή από του ΣΥΡΙΖΑ. Διέθετε επίσης διεθνή εμβέλεια και επικοινωνιακό ταλέντο. Βρήκα θετική την επιλογή των ανοιχτών διαδικασιών και της διαφάνειας στη διαπραγμάτευση. Γνωρίζω ότι υπάρχει ισχυρός αντίλογος: τα δημόσια παζάρια είναι κακό πράγμα, λένε ορισμένοι, διότι καταλήγουν ως επί το πλείστον σε πολώσεις και όχι σε συμβιβασμούς.

Ομολογώ ότι αδυνατώ να απορρίψω το επιχείρημα με αφοριστικούς όρους, όμως έχω την αίσθηση ότι η διαφάνεια και οι ανοικτές διαδικασίες ευνοούν την αλλαγή του ευρωπαϊκού επικοινωνιακού πεδίου υπέρ της Ελλάδας. Ας μην ξεχνάμε πως οι κακές για τη χώρα μας συμφωνίες του PSI και του μεσοπρόθεσμου έγιναν με κλειστές διαπραγματεύσεις. Με διαφανείς διαδικασίες οι διαπραγματευτές θα δυσκολεύονταν πολύ να καταγράψουν ως συμβατικές ελληνικές υποχρεώσεις όποια τρελά νούμερα απαιτούσε η περιφρούρηση των τότε ισορροπιών μεταξύ ΔΝΤ, ΕΚΤ και Γερμανίας.

Γιατί θα είχαν να αντιμετωπίσουν το σύνολο σχεδόν της παγκόσμιας οικονομικής κοινότητας που τότε, αρχές του 2012, τους επέκρινε για τα αδιέξοδα στα οποία καταδίκαζαν τη χώρα μας.

Το σχέδιο αναδιαπραγμάτευσης: από το χαρτί στις οθόνες

Επιστρέφω όμως στο Γ. Βαρουφάκη. Το έργο που η Ελλάδα και η Ευρώπη παρακολουθεί από την Παρασκευή, πριν και μετά τη συνάντηση του Έλληνα ΥΠΟΙΚ με τον πρόεδρο του Eurogroup Γ. Ντάισελμπλουμ, και που ουσιαστικά έχει ανοίξει την αναδιαπραγμάτευση, για μας τους παλαιόθεν αναγνώστες Βαρουφάκη, ενέχει ένα στοιχείο deja-vu. Βλέπουμε την υλοποίηση επί του ευρωπαϊκού διπλωματικού πεδίου και επί των τηλεοπτικών μας οθονών μιας στρατηγικής άσκησης που έχουμε δει πρώτα επί χάρτου στα κείμενα του Protagon.

Ποια ακριβώς είναι η λογική της άσκησης; Είναι εθνική ντροπή και διεθνής δυσφήμηση για την Ελλάδα να παίρνει τα χρήματα των Ευρωπαίων φορολογουμένων χωρίς να εφαρμόζει το πρόγραμμα στη βάση του οποίου τα παίρνει.

Αλλά αυτό το πρόγραμμα είναι καταστροφικό και δεν πρέπει να εφαρμοστεί: ούτε την Ελλάδα σώζει, ούτε ελληνικά λεφτά παράγει για να επιστραφούν στους Ευρωπαίους φορολογούμενους. Κατά συνέπεια η μόνη λύση είναι να μην πάρουμε τα ευρωπαϊκά χρήματα (εξ ου το «δεν θέλουμε τη δόση των 7 δισ. ευρώ») και να ζητήσουμε αναδιαπραγμάτευση για ένα καλύτερο πρόγραμμα.

Μέχρι να φτιαχτεί αυτό το πρόγραμμα που και οι δύο πλευρές στην πραγματικότητα χρειάζονται, πρέπει να βασιστούμε στις δικές μας οικονομικές δυνάμεις. «Λιτός βίος» όπως έλεγε ο Αλέκος Παπαδόπουλος το 2012.

Στο πλαίσιο αυτής της άσκησης, η αναστολή της συνεργασίας με την τρόικα δεν αποτελεί ηρωισμό. Αποτελεί ανάγκη.

Η τρόικα είναι επιφορτισμένη με την εποπτεία του παρόντος προγράμματος, εμείς επιδιώκουμε άλλο πρόγραμμα, ουσιαστικά την αλλαγή της ευρωπαϊκής γραμμής απέναντι στο ελληνικό πρόγραμμα που ο Ντομινίκ Στρος Καν και ο Μάρτιν Γουλφ έλεγαν από το 2010 ως προϋπόθεση εκ των ων ουκ άνευ για να επιβιώσουμε. Πώς αλλιώς θα την πετύχουμε; Τώρα αν ο οπαδός του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ το ονομάζει αυτό θριαμβικά «εκδίωξη της τρόικας» κι ο οπαδός της Ν.Δ. και του Ποταμιού το αποκαλούν δραματικά «ασέβεια προς τους δανειστές», ΟΚ... Δεν είναι αυτά τα σημαντικά, αλλά το περιεχόμενο της ελληνικής αντιπρότασης που κατατίθεται ως βάση αναδιαπραγμάτευσης με την Ευρώπη.

Η αντιπρόταση αυτή είναι, κατά Βαρουφάκη, μια δέσμευση για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και μικρό ετήσιο, αλλά ανυποχώρητα μόνιμο πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης του 1% - 1,5%, σε συνδυασμό με μεταρρυθμίσεις, για μια απροσδιόριστη χρονική περίοδο – ώσπου να λυθεί συναινετικά το θέμα του χρέους που θέτει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Και μπορεί να γίνει δεκτή από την Ευρώπη. Χρειάζεται χρόνος μέχρι να ξεκαθαρίσουν και να καταστούν συγκεκριμένες οι γραμμές της κάθε πλευράς. Ωστόσο ανασκαλεύοντας τα ευρωπαϊκά μίντια, αποκόμισα την εντύπωση πως η μόνη κόκκινη γραμμή της Ευρώπης – που εκφράστηκε καθολικά, διά στόματος Γάλλων, Γερμανών, γραφειοκρατίας Βρυξελλών κ.λπ. – ήταν μια άρνηση στο κούρεμα του ελληνικού χρέους.

Τίποτε άλλο, καμία ένδειξη κάποιας υποτιθέμενης καταστροφικής ευρωπαϊκής καταιγίδας που θα επιπέσει επί των κεφαλών μας, φέρνοντας χρεοκοπία, Grexit, διακοπή του ELA προς τις ελληνικές τράπεζες, κλειστά ΑΤΜ κ.λπ.

Όλα αυτά τα σκοτεινά σενάρια μοιάζουν κατασκευές μιας πολιτικού χαρακτήρα αντιΣΥΡΙΖΑ τρομολαγνικής εκστρατείας που συνεχίζεται από κεκτημένη προεκλογική ταχύτητα.

Έχουν βάση οι κινδυνολογίες;

Αυτό δεν σημαίνει πως αν η Γερμανία αποφασίσει να αναιρέσει τις εγγυήσεις της στο ελληνικό χρέος – όπως ζήτησαν οι κυβερνητικοί σύμμαχοι της Άγκελα Μέρκελ στη Βαυαρία, Χριστιανοκοινωνιστές – δεν θα χρεοκοπήσουμε. Όμως, από τη στιγμή που ο Αλέξης Τσίπρας υιοθετεί μια ρητορική του τύπου «δεν θα προβώ σε καμιά μονομερή ενέργεια στο θέμα του χρέους», τα σενάρια που υποστηρίζουν ότι η γερμανική κυβέρνηση θα πάρει πάνω της την ευθύνη μιας ελληνικής χρεοκοπίας – δηλαδή θα αποφασίσει, για πείσμα, να μοιράσει ζημιές στο ΔΝΤ, στην ΕΚΤ και στις άλλες χώρες της Ε.Ε. – ανήκουν στον χώρο της επιστημονικής πολιτικής φαντασίας.

Δεν υπάρχει επίσης στα ευρωπαϊκά μίντια καμιά αναφορά στο ενδεχόμενο διακοπής του ELA προς τις ελληνικές τράπεζες – που κάποια ελληνικά μίντια έπαιζαν το Σαββατοκύριακο. Ίσως κάποιοι να θέλουν να ανασύρουν μνήμες από τα γεγονότα της Κύπρου και το υποτιθέμενο περήφανο κυπριακό ΟΧΙ που κατέληξε σε οικτρό ΝΑΙ, ίσως και να φοβούνται πραγματικά πως ο «εξτρεμισμός» του ΣΥΡΙΖΑ θα φέρει την επανάληψη του σεναρίου της Κύπρου στην Ελλάδα.

Παραβλέπουν πάντως πως η ΕΚΤ έχει κανόνες και πως αυτοί ορίζουν πότε διακόπτεται ο ELA και πότε όχι. Ο ELA διακόπτεται στις μη φερέγγυες τράπεζες (δηλαδή στις τράπεζες με τρύπες στην κεφαλαιακή τους βάση) όπως ήταν π.χ. η Λαϊκή της Κύπρου το 2013, όχι σε τράπεζες με προβλήματα χρηματοδότησης (δηλαδή με αρνητική διαφορά μεταξύ δανείων και καταθέσεων), όπως είναι οι ελληνικές το 2015.

Και εν τέλει, εγώ δεν παραβλέπω ότι δεν είμαστε στο 2012. Το αίτημα περί χαλάρωσης της λιτότητας δεν ενέχει πια κάτι το ριζοσπαστικό σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Όλες οι ευρωπαϊκές χώρες, πλην της Γερμανίας, έχουν ελλείμματα.


=================================


Η τοποθέτηση του Στέφανου Μάνου

Καταλήγω: η πρόταση Βαρουφάκη αποτελεί μια καλή βάση για αναδιαπραγμάτευση με την Ευρώπη και πρέπει να στηριχθεί. Χαίρομαι που αυτό δεν το λέω μόνο εγώ, μια απλή δημοσιογράφος και μέλος του fun club Varoufakis, αλλά άνθρωποι με θητεία στο υπουργείο Οικονομικών, με ρίζες σε άλλες πολιτικές παραδόσεις και αποστροφή προς το στυλ Βαρουφάκη, όπως ο Στέφανος Μάνος.

Με μια σημαντική παρέμβασή του που θα μπορούσε να αποτελεί κάτι σαν πρώτο βήμα προς μια εθνική συναίνεση, ο Στέφανος Μάνος δήλωσε ότι θεωρεί «τις θέσεις, όχι το στυλ Βαρουφάκη καλή βάση για συμφωνία με την Ευρώπη», πρότεινε να οριστεί ο ίδιος ως αποκλειστικός υπεύθυνος των διαπραγματεύσεων και εξέφρασε την ελπίδα του «για το καλό όλων μας να τα καταφέρει».

Αγνοώ σε ποιο βαθμό μπορούν να ισορροπήσουν το πολιτικό με το τεχνοκρατικό μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ. Με φοβίζει επίσης η απόκλιση ανάμεσα στις προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν προεκλογικά με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και τη στενότητα των δημόσιων οικονομικών που συνεπάγεται η κατατεθειμένη προς διαπραγμάτευση πρόταση. Δεν παραβλέπω, ακόμη, ότι όλα αυτά είναι λόγια του αέρα μέχρι ο ΣΥΡΙΖΑ κι ο Βαρουφάκης να καταστήσουν σαφέστερο τι εννοούν όταν μιλούν για «σαρωτικές μεταρρυθμίσεις» και «λιτό βίο».

Από την άλλη, μια κυβέρνηση σωτηρίας όπως βάφτισε ο Αλέξης Τσίπρας την κυβέρνησή του είναι υποχρεωμένη να προσπαθήσει για τα δύσκολα, ακόμη και για τα αδύνατα.



* Η κ. Μαριάννα Τόλια είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας του βιβλίου "Το ευρώ, ο Νότος και η Ελλάδα. Έρευνες και Προσεγγίσεις για την κρίση στον Ευρωπαϊκό Νότο και τον ρόλο του ευρώ", Μεταμεσονύκτιες Εκδόσεις, Αθήνα 2014.
radical30
radical30
Admin

Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93

http://radicalrvolution-radical30.blogspot.com

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ Empty ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ

Δημοσίευση  radical30 Τρι 27 Νοε 2012, 01:19

Συνέντευξη του Γ.Βαρουφάκη στην παράνομη ΕΡΤ3 του σήμερα

https://youtu.be/R4ujzvRt7X8?list=PLgeq7ezNgWe_AkctfP8-WStMEG77-DjEb

___________

@radical30
Admin


***************************************


Βαρουφάκης και Σύριζα

Με αφορμή τις πρόσφατες δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα για τον Γιάνη Βαρουφάκη και την πιθανή του υποψηφιότητα ως ευρωβουλευτή με τον ΣΥΡΙΖΑ, οι απόψεις ποικίλλουν.  Ο Γιάνης Βαρουφάκης είναι σημείο αναφοράς στη διεθνή δημοσιογραφία σχετικά με την ελληνική κρίση. Οι απόψεις του προβάλλονται στα πλέον διάσημα ειδησεογραφικά πρακτορεία, σε τηλεοπτικές εκπομπές και σε στήλες μεγάλων εφημερίδων σε Λονδίνο και Νέα Υόρκη.

Πρόσφατα, o W. Munchau, μόνιμος αναλυτής των Financial Times, τον ονόμασε ως «πολιτικό οικονομολόγο» και στηρίχτηκε σε δεδομένα και παραδοχές του έλληνα καθηγητή για να τεκμηριώσει θέσεις του σχετικά με την Ελλάδα. Ο Βαρουφάκης, είτε συμφωνεί κάποιος μαζί του είτε όχι, είναι ο διασημότερος οικονομολόγος που αναλύει την ελληνική κρίση σε διεθνή ΜΜΕ. Στην ελληνική κοινωνία έγινε γνωστός μέσα από την τηλεόραση, κυρίως, τα sites και τις εφημερίδες. Η διαδρομή του όμως στη διεθνή επιστημονική κοινότητα της Οικονομικής, είναι αξιοζήλευτη. Και καλό θα ήταν αυτό να το γνωρίζει ο μέσος Έλληνας που τον βλέπει απλά ως τηλεοπτικό καλεσμένο στα παράθυρα των δελτίων ειδήσεων.

Τι το διαφορετικό, άραγε, έχει ο συγκεκριμένος οικονομολόγος ώστε να τον θέλει ως υποψήφιο για τις Βρυξέλλες ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Είναι το μόνο κίνητρο η διασημότητά του για ψηφοθηρικούς λόγους; Και γιατί ο Βαρουφάκης είναι συχνά στην τηλεόραση και αναλύει την κρίση; Το είπε ο Munchau: είναι «πολιτικός οικονομολόγος». Ούτε ποδοσφαιριστής, ούτε ηθοποιός είναι ο άνθρωπος. Το πρόβλημα όμως με τους περισσότερους είναι ότι μπερδεύονται μεταξύ Πολιτικής Οικονομίας και Οικονομικών γενικά. Οι έννοιες είναι σημαντικές και οφείλουμε να κατανοούμε τις μικρές αλλά καταλυτικές διαφορές.

Διότι ο Βαρουφάκης κατηγορείται εδώ και 4 χρόνια ως «Kασσάνδρα», ως πεσιμιστής οικονομολόγος που θέλει την πτώχευση, τη μιζέρια, την καταστροφή. Πολλοί δε, τον θεωρούν φιλόδοξο άτομο που προβάλλεται από τα ΜΜΕ γιατί θέλει να γίνει πολιτικός. Ελάχιστοι όμως έχουν διαβάσει ή έχουν αναλύσει σε βάθος τις απόψεις του. Ελάχιστοι έχουν πιάσει το νόημα της επιχειρηματολογίας του για την ελληνική και τη νοτιοευρωπαϊκή κρίση.

Διότι ο Γ. Βαρουφάκης μας εξηγεί επί 4 χρόνια πόσο επικίνδυνη είναι η εμμονή με τη λιτότητα και τους δημοσιονομικούς πειθαναγκασμούς. Μας προτρέπει να σκεφτούμε ότι χωρίς κεϋνσιανές πολιτικές δεν υπάρχει οδός διαφυγής από την παρατεταμένη ύφεση. Μας τονίζει ότι ο παγκόσμιος «Μινώταυρος» του αμερικανικού χρέους είναι ουσιαστικά η πυρηνική αιτία των διεθνών εξελίξεων.

Πολλοί οικονομολόγοι προτείνουν με ευκολία κάποιες λύσεις για το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας μας και καταγγέλλουν τον Βαρουφάκη ότι απλά περιγράφει αιτίες και συνέπειες της κρίσης, ντύνοντας τα πάντα με αρνητισμό. Πρόκειται για εσκεμμένη πλάνη που βασίζεται στη συχνή έκθεση του συγκεκριμένου ανθρώπου στα ΜΜΕ. Όποιος μιλάει και γράφει συχνά, δεν σημαίνει ότι είναι φλύαρος και απλά επαναλαμβάνει τα ίδια πράγματα. Δεν σημαίνει ότι είναι αλαζονικός και φιλόδοξος επιστήμονας που θεωρεί τον εαυτό του αυθεντία. Απεναντίας, ο Βαρουφάκης «προκαλεί» διάλογο στην επιστημονική κοινότητα με τις θέσεις του. Δεν είναι ο πολιτικάντης που χρησιμοποιεί ξύλινο και ψευδοεπιστημονικό λόγο. Ο άνθρωπος ξέρει από Πολιτική Οικονομία. Οι πολιτικοί μας, σχεδόν στην πλειοψηφία τους, δεν γνωρίζουν τη διαφορά της Οικονομικής επιστήμης από την αδογμάτιστη Πολιτική Οικονομία.

Προσωπικά, διαφωνώ με κάποιες θέσεις του, αλλά για ένα πράγμα είμαι σίγουρος: στον σχεδιασμό οικονομικής πολιτικής για ανάκαμψη της χώρας, σπανίζουν οι άνθρωποι με την παιδεία και την αναλυτική ικανότητα του Γιάνη Βαρουφάκη. Και εξ αυτής της απόψεως, τον προτιμώ ως σύμβουλο στα εγχώρια πράγματα του οικονομικού σχεδιασμού, παρά ως απεσταλμένο μας στις Βρυξέλλες. Η Πολιτική δεν έχει ανθρώπους σαν και αυτόν με το χάρισμα της επικοινωνίας και της μεταδοτικότητας, παρά τη θεωρητική του συγκρότηση.

Χρειάζεται η χώρα ριζοσπαστικές φωνές σαν του Βαρουφάκη. Διότι οι κατ’ όνομα μόνο «ορθολογικές» φωνές, μας οδηγούν σε μια πολύχρονη παρατεταμένη νεκρώσιμη ακολουθία των πραγμάτων. Χωρίς τον ριζοσπαστικό λόγο και τις ρεαλιστικές εναλλακτικές οδούς απέναντι στις εμμονές του Βερολίνου και του τραπεζικού παγκόσμιου κατεστημένου, οι κοινωνίες σαν την ελληνική θα υποφέρουν για πολλά χρόνια ακόμα. Τέτοιο λόγο με ριζοσπαστικές θέσεις νιώθω ότι αρθρώνει εδώ και καιρό ο Γιάνης Βαρουφάκης.


Ο Ηλίας Καραβόλιας είναι οικονομολόγος
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
=
================================================



Εκδήλωση του Ινστιτούτου Ν. Πουλαντζάς στο Βελλίδειο 12/6/2013: Πως θα βγούμε από την κρίση;

Μια ολοκληρωμένη ομιλία του Γιάννη Βαρουφάκη για το θέμα της οικονομικής κρίσης αλλά και γενικότερα...

https://youtu.be/wT7Ut7IV7N4

 
=================================
 
 
"Ευθέως" στο Sky.gr
με τον Γιάννη Βαρουφάκη
13/12/2012
 
https://youtu.be/K-eqp-r3sTE
 
 
===========================
 
 
 
ΤΟ ΔΙΑΦΩΤΙΣΤΙΚΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ!          Η ΕΥΡΩΠΤΩΣΗ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ!  
http://antiylhblog.blogspot.com/
 
Ένα σύντομο, αλλά αρκετά διαφωτιστικό ντοκιμαντέρ του Γ. Βαρουφάκη για την ελληνική κρίση, στο βρετανικό δίκτυο Channel 4.
 
Ο διάσημος καθηγητής οικονομικής θεωρίας, στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημιού Αθηνών, μέσα σε οκτώ περίπου λεπτά περιγράφει τα δεινά της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας, με ρεπορτάζ στους δρόμους της Αθήνας και στα άδεια μαγαζιά της, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «κανείς δεν έχει λεφτά να αγοράσει τίποτα».
 
Στη συνέχεια περνά στο δια ταύτα της κρίσης, εξηγώντας το στρεβλό της παγκόσμιας οικονομικής πολιτικής.
 
Τέλος "προτείνει" λύσεις εξόδου... από το αδιέξοδο.
 
 
https://youtu.be/AMA_f2Z8vYQ
 
 
 
==============================
 
 
 
Γιάννης Βαρουφάκης : Δεν είμαι επιστήμονας, είμαι ΣΥΡΙΖΑ
29 Ιουνίου 2013
 
 
Ο γνωστός οικονομολόγος Γιάννης Βαρουφάκης, σπεύδει να δώσει απαντήσεις στις αντιδράσεις που προκάλεσε το πρόσφατο άρθρο του στη New York Times με τίτλο «Μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να σώσει την Ελλάδα» μέσω ενός μακροσκελούς κειμένου .
 
Ο Γιάννης Βαρουφάκης ξεκάθαρα πλέον ανοίγει τα χαρτιά του και αποκαλύπτει τις πολιτικές του πεποιθήσεις, εξηγεί την υποκειμενικότητα των οικονομικών απόψεων & όποιος ξέρει να βλέπει πίσω από τις λέξεις, αντιλαμβάνεται ότι αφήνει ξεκάθαρα ανοιχτό το ενδεχόμενο να πολιτευθεί.
 
Ακολουθεί το άρθρο του Γιάννη Βαρουφάκη :
 
Προχθές μου συνέβη κάτι που, τελικά, δεν στερείται ενδιαφέροντος. Κατηγορήθηκα ότι εξέφρασα πολιτικές εκτιμήσεις (περί του στρατηγικού κινήτρου πίσω από το κλείσιμο της ΕΡΤ ο λόγος) και προτιμήσεις (μετά από άρθρο στους «New York Times», όπου επιχειρηματολόγησα σχετικά με το ότι μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ ίσως να ήταν ευεργετική για την Ελλάδα αλλά και για την Ευρώπη). Έσπευσαν πολλοί να γράψουν: «Έπεσε η μάσκα του. Φάνηκε ότι πίσω από το επιστημονικό του προσωπείο κρυβόταν πολιτική ατζέντα». Κάποιοι προχώρησαν στο να με ρωτήσουν (μέσω κοινωνικών δικτύων): «Καλά, δεν ντρέπεσαι λιγάκι; Επιστήμονας, να παίρνεις θέση;».
 
Η άμεση απάντηση που έδωσα, και η οποία προέκυψε ως αντανακλαστικό, ήταν:
 
«Και βέβαια δεν είμαι επιστήμονας. Οικονομολόγος είμαι. Τα οικονομικά δεν είναι παρά ιδεολογήματα μετά εξισώσεων και ενίοτε μετά στατιστικών συσχετισμών».
 
Αυτό που δεν κατάφερα να προσθέσω (καθώς το Twitter που χρησιμοποιώ με αυτοπεριορίζει, ευτυχώς, στους 140 χαρακτήρες) ήταν το εξής:
 
Καμία ιδέα δεν είναι πιο βουτηγμένη σε κάποια ιδεολογία από τις οικονομικές θεωρίες και δοξασίες που παρουσιάζονται ως… αντικειμενικές – ως ατόφια επιστημονικές.   Όλες οι οικονομικές απόψεις είναι, πράγματι, βαθύτατα πολιτικές. Εκείνες δε που μας παρουσιάζονται ως «υπεράνω πολιτικών προκαταλήψεων», είναι οι επικινδυνότερες, καθώς υπάρχει η πιθανότητα να τις ακολουθήσουμε θεωρώντας, όπως και ο Πάνγλωσσος του Βολταίρου, ότι μας εξασφαλίζουν αντικειμενικά το βέλτιστο απ' όλα τα πιθανά αποτελέσματα. Στην πραγματικότητα, κάθε προτεινόμενη οικονομική πολιτική βασίζεται σε ένα σύμπλεγμα φιλοσοφικών, ηθικών, πολιτικών, επιστημολογικών αξιωμάτων. Και τι είναι αυτά τα αξιώματα; Μια μορφή μη ελεγχόμενων προκαταλήψεων.  
 
Οι οικονομικές προτάσεις πολιτικής θα έπρεπε, λοιπόν, να συνοδεύονται υποχρεωτικά από "στίκερ" που θα καθιστούν σαφές στο κοινό, που είτε τις ακούει είτε τις διαβάζει, ποιές πολιτικές πεποιθήσεις κρύβουν από κάτω τους, μέσα τους. Κάτι σαν τα τρόφιμα και τα ποτά, στη συσκευασία των οποίων το ευνομούμενο κράτος επιβάλλει στους πωλητές να αναγράφουν τα συστατικά τους. Κι αυτό, επειδή οι «καταναλωτές» των οικονομικών ιδεών παρασύρονται ευκολότερα από εκείνες που παρουσιάζονται ως «αλήθειες της κοινωνίας» – ως λογικό ακόλουθο καθαρά ορθολογικών διαδικασιών, στις οποίες δεν παρεμβαίνει κάποιο αθέατο πολιτικό πρόταγμα.
 
Τουλάχιστον, όταν επιλέγουμε τις οικονομικές πολιτικές, που μας «ταιριάζουν» ή
που μας ξενίζουν λιγότερο, να γνωρίζουμε συγκεκριμένα ποιές προκαταλήψεις θα πρέπει να «καταπιούμε» μαζί τους. Όποιος οικονομολόγος αρνείται να αποκαλύψει τις πολιτικές του πεποιθήσεις, κρυβόμενος πίσω από μια δήθεν «αντικειμενικότητα» και «επιστημοσύνη», θα έπρεπε να συλλαμβάνεται από την αγορανομία. Τόσο απλά.  
 
Κάποιοι θα θεωρήσουν ότι αστειεύομαι. Μπορεί να υπερβάλλω για τα περί αγορανομίας (αν και τώρα που το ξανασκέπτομαι το μόνο αρνητικό αυτής της πρότασης είναι ότι η αγορανομία στη χώρα μας υπολειτουργεί), όμως δεν αστειεύομαι καθόλου.
 
Στη Φυσική η γνώση μπορεί να μην είναι ποτέ πλήρης, αλλά το πειραματικό εργαστήρι παράγει αντικειμενικά στοιχεία (όσο κι αν εμπεριέχουν σφάλματα), τα οποία βοηθούν τους φυσικούς να απορρίπτουν κάποιες υποθέσεις, συγκλίνοντας έτσι προς έναν κοινό, «αντικειμενικό» θεωρητικό τόπο. Στα οικονομικά, όχι μόνον δεν υπάρχουν αδέκαστες, αντικειμενικές, απολίτικες υποθέσεις, αλλά, ακόμα χειρότερα, δεν υπάρχουν καν αδέκαστα, αντικειμενικά, απολίτικα στοιχεία.  
 
Ας πάρουμε π.χ. την ανεργία. Υπάρχει τρόπος να μετρηθεί, ανεξάρτητα από τις πολιτικές μας απόψεις; Σε καμία περίπτωση! Ένας ζητιάνος των φαναριών είναι ή δεν είναι άνεργος; Από μία άποψη και εργάζεται και πληρώνεται (καθαρίζοντας τζάμια, πουλώντας χαρτομάντηλα, ζητιανεύοντας). Από μία άλλη, όμως, απλώς επιβιώνει όπως μπορεί ως άνεργος, που όμως, για καθαρά κοινωνικούς και πολιτικούς λόγους (π.χ. στερείται διεύθυνσης ή χαρτιών), εξαναγκάζεται στην επαιτεία επειδή δεν έχει πρόσβαση στην κοινωνική πρόνοια, στον ΟΑΕΔ κ.λπ. Το ποια από τις δύο απόψεις θα ενστερνιστεί η Στατιστική Υπηρεσία όταν μετρά τον αριθμό των ανέργων δεν είναι τεχνικό πρόβλημα. Είναι βαθιά πολιτικό και ηθικό ζήτημα.    
 
Κάτι ανάλογο ισχύει με τον πληθωρισμό. Ποιανού πληθωρισμό; Του φτωχού ή του πλούσιου, του αγρότη ή του βιομηχανικού εργάτη; Διαφορετικές κοινωνικές ομάδες καταναλώνουν πολύ διαφορετικά αγαθά και υπηρεσίες (π.χ. ο συνταξιούχος δεν αγοράζει συνθετικό λάδι για τη Ferrari του), των οποίων οι τιμές αυξομειώνονται διαφορετικά. Έτσι, άλλος ο πληθωρισμός της μίας ομάδας και άλλος της άλλης. Ποιά θα έπρεπε να επηρεάζει περισσότερο τον εθνικό μας πληθωρισμό; Η ομάδα με τα περισσότερα μέλη; Η ομάδα που ξοδεύει περισσότερα; Ή η ομάδα που βρίσκεται πιο κοντά στο μέσο καταναλωτικό πρότυπο; Κι αυτή η απόφαση, που προσδιορίζει το ύψος του πληθωρισμού, είναι καθ” όλα πολιτική.  
 
Να γιατί, ως οικονομολόγος, κρίνω πως όχι μόνο δικαιούμαι να δηλώνω τις πολιτικές μου προτιμήσεις, πριν και αφού προχωρήσω σε οικονομικές αναλύσεις ή προτείνω συγκεκριμένες οικονομικές πολιτικές, αλλά μάλιστα έχω την ηθική υποχρέωση να το κάνω. Όλες οι τοξικές και μη πολιτικές μας προκαταλήψεις, άνευ των οποίων οικονομική θεώρηση δεν είναι δυνατή, πρέπει να δηλώνονται εξαρχής και δημοσίως, όπως τα συστατικά των τροφίμων στη συσκευασία.
 
Κι όσο για τους επικριτές μου, μια απλή ερώτηση: γιατί με εγκαλείτε που σας δηλώνω ευθαρσώς τις πολιτικές υποθέσεις, που κρύβονται πίσω από τις οικονομικές μου αναλύσεις; Δεν εκτιμάτε το ότι είμαι ειλικρινής μαζί σας και σας διαφωτίζω ως προς το πώς να με αποδομήσετε; Μήπως θα έπρεπε να απαιτείτε από όλους τους συναδέλφους μου οικονομολόγους ένα αντίστοιχο στίκερ επί της συσκευασίας των περί οικονομίας δοξασιών τους;
 
 
Γιάννης Βαρουφάκης
protagon.gr
 
 
 
**********************************
 
 
Συμβιβασμός με την Κρίση Redux (*)
 
του Γιάνη Βαρουφάκη
 
 
Όταν οι σώφρονες αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις δανειακές τους συμφωνίες κρίνουν αλλαγές σε αυτές τις συμφωνίες στην βάση του αν μακροπρόθεσμα, με αυτές τις αλλαγές, το χρέος τους γίνεται λιγότερο ή περισσότερο δυσβάστακτο. Οι άφρονες θριαμβολογούν όταν καταφέρνουν να αποσπάσουν από τους δανειστές τους κι άλλα μεσοπρόθεσμα δάνεια, ανεξάρτητα από το εάν η βιωσιμότητα του χρέους τους παραμένει στο Ναδίρ.
 
Πριν κρίνουμε την τελευταία συμφωνία του Eurogroup, και το εάν η ανακούφιση που κι αυτή η δόση κατακτήθηκε, είναι δικαιολογημένη ή όχι, ας δούμε τι ακριβώς συμφωνήθηκε.
 
1. Μείωση των επιτοκίων του Μνημονίου 1 κατά 1%.
 
2. Αναβολή των αποπληρωμών του κεφαλαίου των δανείων από το Μνημόνιο 2 για 15 χρόνια και των τόκων που προκύπτουν από αυτά τα δάνεια για 10 χρόνια.
 
3. Απόδοση στο ελληνικό δημόσιο μέρους από τα κέρδη που βγάζει η ΕΚΤ από το γεγονός ότι αγόρασε (την περίοδο 2010-1) ελληνικά ομόλογα κοψοτιμής ενώ τώρα το ελληνικό δημόσιο τα αποπληρώνει στο ακέραιο. Τα κέρδη αυτά η ΕΚΤ τα αποδίδει, έως τώρα, στους εταίρους μας (ανάλογα με την συμμετοχή τους στο κεφάλαιο της ΕΚΤ). Αυτό που τώρα συμφωνήθηκε είναι ότι μεγάλο μέρος των κερδών αυτών θα επιστρέψουν στο ελληνικό δημόσιο.
 
4. Ανακοίνωση της πρόθεσης (όχι όμως κάτι πιο συγκεκριμένο) για επαναγορά χρέους του ελληνικού δημοσίου, χρέους το οποίο εκδόθηκε (υπό την μορφή ομολόγων του αγγλικού δικαίου) μετά το PSI σε υποχρεωτική/εθελοντική αντικατάσταση των παλαιότερων ομολόγων που κουρεύτηκαν.
 
Ας δούμε τι μπορούμε να περιμένουμε ρεαλιστικά από την κάθε μία από αυτές τις αποφάσεις:
 
1. Εφόσον η μείωση των επιτοκίων περάσει από όλα τα κοινοβούλια (βλ. επόμενη πρόταση), το μέτρο αυτό θα μειώσει το δημόσιο χρέος κατά 2 δις ή κατά 1,5% με 2,5% του ΑΕΠ. Λέω «εφόσον» καθώς δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτή η μείωση έχει διαφορετικό αντίκτυπο σε διαφορετικές χώρες. Π.χ. για την Γερμανία που δανείζεται εκ μέρους μας με χαμηλό επιτόκιο, θα μείνει και κάποιο κέρδος (αν τους αποπληρώσουμε στο ακέραιο με το νέο επιτόκιο). Όμως οι άμοιρες Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία και Ιταλία (που έχουν εγγυηθεί κι αυτές μέρος των δανείων μας του Μνημονίου 1) θα πρέπει να βάλουν, υπό συνθήκες τραγικές για τις ίδιες, το χέρι στην τσέπη. Θα το κάνουν; Μόνο αν τους το επιβάλουν οι της τρόικα (κάτι που δεν είναι ό,τι καλύτερο για εμάς εφόσον προσβλέπουμε σε μια μελλοντική συμμαχία μαζί τους).
 
2. Η επιμήκυνση αποπληρωμών χρεών και τόκων του Μνημονίου 2 μειώνουν τις αποπληρωμές μας βραχυπρόθεσμα αυξάνοντας όμως το συνολικό χρέος μακροπρόθεσμα – μετά το «σωτήριον» 2022 που, για κάποιο περίεργο λόγο, βρίσκεται στο επίκεντρο των σχεδίων της τρόικα. Και μάλιστα θα το αυξήσει συντριπτικά.
 
3. Υπολογίζεται ότι η απόδοση των κερδών της ΕΚΤ στο ελληνικό κράτος θα συνεισφέρει, τα επόμενα χρόνια, περί τα 7 δις. (Σημειωτέον ότι δεν ανακοινώθηκε αν θα επιστραφούν τα κέρδη που βγάζει η ΕΚΤ από το πτωχευμένο ελληνικό δημόσιο τους τελευταίους έξι μήνες.)
 
Από τα πιο πάνω φαίνεται καθαρά ότι το βάρος για την επίτευξη της μείωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους (το οποίο του χρόνου θα αγγίξει το 200% του ΑΕΠ) στο 124% του ΑΕΠ έως το 2022 (κάτι που ανακοίνωσαν οι δανειστές μας ως τον συμφωνημένο στόχο) πέφτει σχεδόν αποκλειστικά στην θριαμβευτική επιτυχία της επαναγοράς των νέων (μετά PSI) ομολόγων, καθώς από τις δύο πρώτες αποφάσεις, μιλάμε για μια μείωση του χρέους μας το 2020 της τάξης των 9 δις, σε σύνολο περί των 350 δις. Ψίχουλα δηλαδή...
 
Διαβάζοντας τα νούμερα της τρόικας βλέπουμε ότι, μέσες-άκρες, το πλάνο της μείωσης του χρέους στο 124% του ΑΕΠ τα επόμενα οκτώ με δέκα χρόνια βασίζεται στην πρόθεση μείωσης του δημόσιου χρέους κατά 40 δις την ώρα που το ΑΕΠ θα αυξηθεί κατά 50 δις (ανακτά δηλαδή το κομμάτι που έχασε από την αρχή της Κρίσης). Θέτοντας στην άκρη το υπερασιόδοξο (για να μην πω γελοίο) σκέλος της βούλησης να αυξηθεί το ΑΕΠ κατά 50 δις (κάτι με το οποίο θα ασχοληθώ σε άλλο άρθρο), είναι δεδομένο ότι οι εταίροι μας υπολογίζουν να σβήσουν χρέος 31 δις μέσω της επαναγοράς του.
 
Δυστυχώς, οι ηγέτες μας δεν μας είπαν πως θα καταφέρουν έναν τέτοιο Ηράκλειο άθλο. Δεν είναι η πρώτη φορά που η επαναγορά χρέους συζητείται ως αντιπερισπασμός για να μην αποκαλυφθεί η έλλειψη πολιτικής βούλησης για πραγματική λύση. Δείτε εδώ. Το μόνο που ακούσαμε είναι ότι θα προσφέρουν στους ομολογιούχους τιμές όχι μεγαλύτερες από εκείνες που ίσχυαν την περασμένη Παρασκευή το απόγευμα.
 
Το ερώτημα βέβαια τίθεται: Δεδομένου ότι τα ομόλογα αυτά, που εξέδωσε η κυβέρνηση Παπαδήμου-Βενιζέλου στο πλαίσιο του PSI, δεν κουρεύονται, γιατί κάποιος να τα πουλήσει στις τιμές της περασμένης Παρασκευής όταν κάποιος άλλος του δίνει περισσότερα; Ποιος άλλος; Τα hedge funds των οποίων τα σάλια τρέχουν με την ιδέα ότι θα τα αγοράσουν με έκπτωση και μετά, όπως έκαναν με την Αργεντινή πρόσφατα, θα τρέχουν το ελληνικό δημόσιο (ελέως αγγλικού δικαίου – αχ κ. Βενιζέλο!) στα δικαστήρια του Λονδίνου και της Ν. Υόρκης ζητώντας όλα τα κτήρια των πρεσβειών της Ελλάδας ανά τον κόσμο αν δε αποπληρωθουν εκατό τοις εκατό.
 
Περιληπτικά, το μόνο ουσιαστικό που συμφωνήθηκε είναι η απόδοση των περασμένων δόσεων του Μνημονίου οι οποίες είχαν παρακρατηθεί τους τελευταίους μήνες. Αντίθετα, όλη η υποτιθέμενη συμφωνία για την βιωσιμότητα του χρέους είναι εντελώς στον αέρα. Κι είναι στον αέρα όσο ΕΚΤ και εταίροι αρνούνται να παραδεχθούν ότι όλη η λογική του Μνημονίου (νέα μεγάλα δάνεια σε πτωχευμένες χώρες υπό τον όρο μέτρων που μειώνουν το ΑΕΠ τους) ήταν μια ύβρις που θα κατέληγε, με μαθηματική ακρίβεια, στην νέμεση.
 
Και θα παραμένει στον αέρα όσο η κυβέρνησή μας εξακολουθεί να παραμένει θεατής στις διαπραγματεύσεις μεταξύ των δανειστών μας, πιστή στο Δόγμα Παπακωνσταντίνου: «Την επόμενη δόση να πάρουμε κι έχει ο Θεός».
 
Τέλος πάντων. Άλλο ένα Eurogroup  ήρθε και πέρασε. Άλλη μια δόση θα εισπραχθεί. Άλλη μια φορά η χώρα θα χωριστεί σε κυβερνητικούς που θριαμβολογούν (θυμίζοντας το δίδυμο Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου, ιδίως μετά την αντίστοιχη απόφαση επιμήκυνσης μετά μείωσης επιτοκίων τον Μάρτιο του 2011) και των υπόλοιπων που θρινούμε άλλη μια χαμένη ευκαιρία.
 
Εύχομαι ότι το γενικευμένο πλέον συναίσθημα, το οποίο έχουν αρχίσει να νιώθουν και οι πιο πιστοί Μνημονιακοί, πως η χώρα (κι όχι μόνο το χρέος της) βρίσκεται σε πορεία αποσύνθεσης λόγω του ενός και μοναδικού στόχου (δηλαδή την εξασφάλιση της επόμενης δόσης ενός τοξικού δανείου), να αποτελέσει την βάση μιας μελλοντικής σύμπνοιας που θα αντικαταστήσει την εκκολαπτόμενη εθνική διχόνοια.
 
(*) Τον τίτλο Συμβιβασμός με την Κρίση τον είχα δώσει σε άρθρο, εδώ στο protagon.gr, για τις θριαμβολογίες τον Μάρτιο του 2011 εκ μέρους κυβέρνησης Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου μετά την «εθνική επιτυχία» της επιμήκυνσης τους Μνημονίου 1 καθώς και της μείωσης των επιτοκίων δανεισμού. Ο Μαρξ είχε δίκιο: Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα.9
 
 
πηγή:protagon.gr
 
Το βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη "Κρίσης λεξιλόγιο" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ποταμός.
radical30
radical30
Admin

Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93

http://radicalrvolution-radical30.blogspot.com

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ Empty Απ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ

Δημοσίευση  radical30 Τρι 23 Οκτ 2012, 08:45


Μόλις τελείωσα την μελέτη του Προϋπολογισμού του Κράτους για το 2013. No

Αν και είναι εμφανές ότι ο Γιάννης Στουρνάρας έχει κάνει προσπάθειες να εμφυσήσει έναν μεγαλύτερο ρεαλισμό στις προβλέψεις του υπουργείου του, δυστυχώς η κατάσταση δεν έχει αλλάξει ριζικά. Ο Προϋπολογισμός Sad προβλέπει ότι τα νέα μέτρα των περίπου 11 δις, αν περάσουν τελικά, θα οδηγήσουν σε περαιτέρω συρρίκνωση του ΑΕΠ από τα 194 δις το 2012 στα 183 δις το 2013, στέλνοντας το χρέος (ως ποσοστό του ΑΕΠ) στα 189,1%.

Που τέτοια τύχη! Χρησιμοποιώντας τις τελευταίες εκτιμήσεις του ίδιου του ΔΝΤ για το μέγεθος του πολλαπλασιαστή της ελληνικής οικονομίας (βλ. πιο πάνω) φαίνεται ότι τα μέτρα των 11 δις (και ιδίως οι περικοπές άνω των 2 δις μισθών και συντάξεων) θα μειώσουν το ΑΕΠ της χώρας στα 172 με 173 δις – οπότε το ποσοστό χρέους θα ξεπεράσει για πρώτη φορά το... 200%. Και τότε πώς νομίζετε ότι θα αντιδράσει η γερμανική πολιτική σκηνή σε ένα νέο αίτημα για άλλα 100 δις;

Πρόταση

«Καλά όλα αυτά», θα μου πείτε. Έστω ότι έχεις δίκιο. Τι κάνουμε; Έχουμε εναλλακτική από το να περάσουμε τα μέτρα αυτά και να πάρουμε την δόση; Ο καλός φίλος Σταύρος Θεοδωράκης χθες έθεσε το ερώτημα αυτό: «Θα μπορούσε αυτή τη στιγμή να γίνει κάτι διαφορετικό;» Question Ναι Σταύρο, όχι μόνο θα μπορούσε αλλά επιβάλλεται κιόλας:

1. Δημιουργία κυβέρνησης εθνικής ενότητας, με συμμετοχή και του Σύριζα Rolling Eyes , στην βασή συμφωνίας (α) να μην ψηφιστούν τα μέτρα των 11δις τώρα, αλλά (β) να συμφωνηθούν άμεσα οικονομίες της τάξης των 2,5 δις έτσι ώστε να επιτευχθεί, σήμερα κι όλας, το πολυπόθητο πρωτογενές πλεόνασμα που εξασφαλίζει ότι το δημόσιο δεν χρειάζεται δανεικά για να καταβάλει μισθούς και συντάξεις

2. Άμεση εκμετάλλευση της τεράστιας και δημόσιας διένεξης clown μεταξύ της κας Lagarde και του κ. Schauble, με στόχο την επίτευξη συμφωνίας διασύνδεσης των αποπληρωμών των χρεών μας στην τρόικα (συμπεριλαμβανομένης και της ΕΚΤ) με την σταθεροποίηση της ελληνικής οικονομίας

3. Αίτημα προς τις Βρυξέλλες (α) αποσύνδεσης των κεφαλαίων που έχουν λαμβάνειν οι ελληνικές τράπεζες από το ελληνικό δημόσιο χρέος με (β) παράλληλη μεταφορά των κονδυλίων ύψους 12 δις (που απομένουν από το ΕΣΠΑ 2007-2013) που έχει λαμβάνειν η ελληνική οικονομία στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (χωρίς ούτε μια δεκάρα από αυτά τα 20 δις να περάσουν στο ελληνικό κράτος), ώστε να χρηματοδοτηθούν επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα

Τα παραπάνω δεν συγκροτούν κάποια εύκολη λύση. Είναι ένα σκληρό και κακοτράχηλο μονοπάτι. Είναι όμως το μόνο που μπορεί να μας οδηγήσει στην απόδραση από την καταστροφή. Θα σημάνει ότι η δόση δεν θα δοθεί και οι ελληνικές τράπεζες θα πρέπει, όπως τώρα, να συνεχίσουν να επιβιώνουν, νεκροζώντανες, με την παροχή ρευστότητας της ΕΚΤ (που θα συνεχιστεί απρόσκοπτα καθώς, διαφορετικά, ο όλος ο σχεδιασμός του κ. Draghi ανατρέπεται για ολόκληρη την Ευρωζώνη).* Όμως, μια τέτοια κίνηση θα:

- επιβραδύνει τον ρυθμό συρρίκνωσης του ΑΕΠ
- δείξει στους εταίρους μας ότι μπορούμε εντός του ευρώ και χωρίς δανεικά (με άμεση εξαφάνιση του πρωτογενούς ελλείμματος)
- δώσει στον ελληνικό λαό μια αίσθηση ότι αρχίζει να ξαναπαίρνει τις τύχες του στα χέρια του
- απομονώσει το αυγό του φιδιού
- θα δημιουργήσει συνθήκες μιας νέας, ουσιαστικής διαπραγμάτευσης με την Ευρώπη, σε διαφορετική λογική, που ανοίγει δρόμους για το ξεπέρασμα της Κρίσης σε ολόκληρη την Ευρωζώνη.

Βέβαια, από αυτή την κυβέρνηση (όπως και με τις προηγούμενες δύο), δεν περιμένω μια τέτοια κίνηση. Δεν έχει ούτε το κουράγιο ούτε το ήθος lol! για να την κάνει.

Τουλάχιστον όμως, ας ζητήσει ο κ. Σαμαράς αυτό που θα ζήταγε ο οποιοσδήποτε CEO μεγάλης επιχείρησης: να λογοδοτήσουν Embarassed οι συνάδελφοι του Υπουργείου Οικονομικών για τα εγκληματικά τους προβλεπτικά σφάλματα. Αν δεν το κάνει, επιλέγει να πορεύεται στα τυφλά, με στοιχεία που παράγουν οι πιο ανίκανοι οικονομολόγοι που έχουν πατήσει τον πλανήτη Γη.

*Βέβαια, και να δοθεί η δόση, πάλι νεκροζώντανες θα είναι καθώς κανείς σοβαρός επενδυτής δεν θα βάλει ζεστό χρήμα σε τράπεζα που εδρεύει σε υπό κατάρρευση κράτος (με χρέος σε εκρηκτική πορεία).


Γιάννης Βαρουφάκης
protagon.gr


==================



"Αναμένοντας τη δόση"
tου Γιάνη Βαρουφάκη


«Νυν υπέρ πάντων η επόμενη δόση», λοιπόν. «Αν δεν την πάρουμε», σύμφωνα με τον υπουργό οικονομικών, «θα πεινάσει κόσμος». Όπερ μεθερμηνευόμενο, «πρέπει» να αποδεχθούμε όλα τα μέτρα που απαιτεί η τρόικα, ακόμα κι εκείνα που ξέρουμε ότι θα δημιουργήσουν, μεσοπρόθεσμα, μεγαλύτερα προβλήματα από εκείνα που λύνουν.

Ας πάρουμε την επόμενη δόση και μετά «έχει ο Θεός» - δηλαδή η κα Μέρκελ, η οποία, ευελπιστούμε, αν όλα πάνε κατ΄ευχήν, να δώσει λύσεις στην Κρίση του Ευρώ, λύσεις που να φέρουν στο μέλλον πραγματικές λύσεις και για την Ελλάδα (δηλαδή, κατ’ ελάχιστον, διαγραφή μεγάλου μέρους του δημόσιου χρέους το οποίο επ’ ουδενί δεν θα μπορεί να εξυπηρετήσει η αποδυναμωμένη ελληνική οικονομία).

Αυτή είναι αναμφίβολα η θέση και το σκεπτικό της κυβέρνησης. Κανείς τους δεν πιστεύει, ούτε ο κ. Σαμαράς ούτε ο κ. Στουρνάρας ούτε κάποιος από τα τρία κόμματα που την στηρίζουν, ότι το νέο πακέτο μέτρων θα βοηθήσει στην επίτευξη του στόχων του προγράμματος. Γνωρίζουν καλά ότι, με το τραπεζικό σύστημα και το ελληνικό δημόσιο να βουλιάζουν, σφικτά αγκαλιασμένα στον ωκεανό της πτώχευσης, οι μειώσεις στις κρατικές δαπάνες της τάξης των περίπου 7 δις (την επόμενη χρονιά) θα μειώσουν το εθνικό εισόδημα τουλάχιστον κατά 10 δις, με αποτέλεσμα οι στόχοι για τα φορολογικά έσοδα της επόμενης χρονιάς να είναι πέρα για πέρα άπιαστοι.

Γνωρίζουν, με άλλα λόγια, ότι ετοιμάζονται να βάλουν την υπογραφή τους
σε σειρά μέτρων που θα φέρουν την Ελλάδα σε χειρότερη κατάσταση τέτοια εποχή του χρόνου, απ’ ότι είναι σήμερα. Γνωρίζουν πλήρως πως η επιμήκυνση που ζητούν, και να δοθεί, θα θυμίζει εκείνη που πήραμε τον Μάρτιο του 2011 – μια τρύπα στο νερό, που μετά από μερικούς μήνες ανάγκασε την Ευρώπη να παραδεχθεί την αποτυχία του Μνημονίου 1. (*)

Τα ξέρουν όλα αυτά, αλλά πιστεύουν ότι έτσι η Ελλάδα παραμένει εντός του ευρώ και έτσι μπορεί στο μέλλον να διασωθεί πραγματικά, όταν η Ευρώπη (δηλαδή η Γερμανία) αποφασίσει, επί τέλους, να δώσει την συνολική λύση στην Κρίση που υπόσχεται τόσο καιρό.

Ανεξάρτητα του αν συμφωνεί κανείς με αυτό το σκεπτικό, ένα είναι σίγουρο: Ο κ. Σαμαράς και ο κ. Στουρνάρας έχουν ηθική υποχρέωση να ζητήσουν συγγνώμη, επισήμως και ευθαρσώς, από τον κ. Παπανδρέου και τον κ. Παπακωνσταντίνου αντίστοιχα. Πράγματι, το παραπάνω σκεπτικό δεν είναι παρά μια απλή επανέκδοση του Συνδρόμου Παπακωνσταντίνου: να κάνουμε ό,τι μας ζητούν, χωρίς να απαιτήσουμε τίποτα (πέρα κάποιων αιτημάτων τα οποία θα αποσύρουμε με το που μας πουν nein), με στόχο την επόμενη δόση και με το επιχείρημα ότι χωρίς την επόμενη δόση «θα πεινάσει πολύς κόσμος».

Όπως μπορείτε να φανταστείτε, ακόμα κι όσοι δεν έχετε ξαναδιαβάσει τις απόψεις μου, θεωρώ το συγκεκριμένο σκεπτικό σαθρό, υποδεέστερο των καταστάσεων, και καταστροφικό για την χώρα και για την Ευρώπη. Θα ήταν ευχής έργο, όχι μόνον να μην μας δώσουν την επόμενη αλλά και να μην μας είχαν δώσει πολλές από τις προηγούμενες, καθώς, δεδομένης της αδυναμίας τους να μας διώξουν από το ευρώ, έτσι θα αναγκάζονταν να έρθουν αντιμέτωποι με την πραγματικότητα της Κρίσης όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης.

Με τις δόσεις να μην δίνονται, η ΕΚΤ θα αναγκαζόταν να βρει μια λύση τόσο για τα τραπεζικά συστήματα όσο και για την κατ’ ελάχιστο χρηματοδότηση των κρατών-μελών έξω από την λογική των δανείων. Το αποτέλεσμα θα ήταν η λήξη της Κρίσης από την Ιρλανδία στην Ελλάδα και από την Ισπανία στις ανατολικές επαρχίες της Γερμανίας. Αλλά αυτή είναι μια άλλη, μεγάλη, κουβέντα.

Δεν θα σταθώ σήμερα σε αυτές μου τις απόψεις. Δεν θα εξηγήσω γιατί τα μέτρα που εισάγονται απομακρύνουν, αντί να επισπεύδουν, την δημιουργία πρωτογενούς πλεονάσματος. Αντίθετα, θέτω το ρώτημα στους νυν κυβερνώντες: Σε τι διαφέρει το σκεπτικό σας από εκείνο του κ. Παπακωνσταντίνου; Αν, όπως είναι προφανές, είναι ίδιο και απαράλλακτο, τότε παρακαλώ πολύ να ζητήσετε συγγνώμη από τον τέως υπουργό οικονομικών και τον πρωθυπουργό του. Αν διαφέρει, πείτε μας που διαφέρει.

Η μόνη διαφορά που μπορεί να επικαλεστεί κάποιος κυβερνητικός, σήμερα, είναι ότι η Ευρώπη φαίνεται να έχει κάνει κάποιες σημαντικές κινήσεις προς την κατεύθυνση μιας επίλυσης, σε σχέση με την κατάσταση που επικρατούσε πέρσι τέτοιον καιρό. Για αυτό τον λόγο ίσως οι μεγαλύτερες θυσίες σήμερα να έχουν λογική καθώς, παρά την ανοησία που διακρίνει τα μέτρα που απαιτούν οι της τρόικας να επιβάλουμε, μας κρατούν εντός της ευρωζώνης έως ότου έρθει το ιππικό της κυοφορούμενης επίλυσης και μας... σώσει.

Η απάντησή μου σε αυτό το επιχείρημα είναι διττή: Πρώτον, δεν αναιρεί την ανάγκη μιας συγγνώμης προς το δίδυμο Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου, καθώς αυτή ήταν η στρατηγική τους: να λέμε ναι σε όλα, έως ότου το Άγιον Πνεύμα επισκεφτεί τους ευρωπαίους και ολοκληρωθεί η επιφοίτησή τους. Δεύτερον, κι αυτή είναι η δική μου ερμηνεία των πρόσφατων εξελίξεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο, καμία τέτοια επιφοίτηση δεν έχει προκύψει, καμία λύση δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Αυτό το τελευταίο αξίζει επεξήγησης – με την οποία κλείνω το σημερινό άρθρο.

Σας θυμίζω ότι στην Σύνοδο του Ιουνίου, Μόντι, Ραχόι και Ολλάντ επέβαλαν στην κα Μέρκελ την ιδέα της άμεσης επανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών της Ισπανίας, ώστε να αρχίσει η αποσύνδεση της τραπεζικής κρίσης από την κρίση του δημόσιου χρέους. Η κα Μέρκελ, «στριμωγμένη» από την λατινική αυτή συμμαχία, αποδέχθηκε την ιδέα υπό τον όρο η επιτήρηση του τραπεζικού συστήματος της Ευρωζώνης να περάσει στην ΕΚΤ. Αυτή ήταν η συμφωνία.

Όλο το καλοκαίρι όμως, η γερμανική πλευρά την υπονόμευε, επιμένοντας ότι η συμφωνία αφορά 25 μεγάλες τράπεζες και όχι όλο το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα. Στην πρόσφατη Σύνοδο του Οκτωβρίου, ο κ. Ολλάντ επανήλθε απαιτώντας να μπει τέλος στην υπονόμευση αυτή, έτσι ώστε η Συμφωνία του Ιουνίου να εφαρμοστεί εντός του 2013, δίνοντας ανάσες αρχικά στην Ισπανία και στην Ιρλανδία, κατόπιν στην Ιταλία και, χωρίς να το ομολογεί, μειώνοντας τους κινδύνους που αντιμετωπίζει το γαλλικό τραπεζικό σύστημα.

Και τι έγινε; Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Όποιος άκουσε τον κ. Ολλάντ, αλλά και τα ελληνικά ΜΜΕ, δικαιολογείται να συμπεράνει ότι η γαλλική άποψη επιβλήθηκε, πως η Γερμανία αποδέχθηκε την ενοποίηση του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος εντός του 2013 και πως η αποσύνδεση της τραπεζικής κρίσης από την κρίση δημόσιου χρέους είναι προ των θυρών (και άρα κάτι στο οποίο μπορεί να προσβλέπει και η Ελλάδα).

Όποιος όμως άκουσε την ερμηνεία που έδωσε η κα Μέρκελ, καταλήγει στο ακριβώς αντίθετο συμπέρασμα: Σε συνομιλία της με οικονομικούς συντάκτες, την περασμένη Παρασκευή το βράδυ, η γερμανίδα καγκελάριος ξεκαθάρισε ότι οι ζημίες των ισπανικών και ιρλανδικών τραπεζών δεν θα επανακεφαλαιποιηθούν από τον μόνιμο μηχανισμό στήριξης, το ESM, χωρίς να καταγραφούν στο δημόσιο χρέος των χωρών αυτών.

Πως ο ESM θα βοηθά άμεσα μόνο μεγάλες τράπεζες που αντιμετωπίζουν «φρέσκιες» ζημίες από τούδε και στο εξής. Ουσιαστικά,
η κα Μέρκελ αναίρεσε τις προσδοκίες όλων, περί καταπολέμισης της σημερινής Κρίσης μέσω της πολυπόθητης αποσύνδεσης της σημερινής τραπεζικής κρίσης από την σημερινή κρίση χρέους.

Ξέρετε τι σημαίνει αυτό;
Σημαίνει ότι η Ισπανία ερρίφθη μόλις στον Καιάδα. Μην ξεχνάμε ότι οι ισπανικές τράπεζες, για να συνεχίσουν να λειτουργούν, «τραβάνε» 40 δις από την ΕΚΤ κάθε μήνα. Ότι αναγκάζονται, για να επιβιώνουν, να πουλάνε περισσότερα ισπανικά ομόλογα από όσα αγοράζουν, με αποτέλεσμα η ΕΚΤ να είναι σχεδόν ο μόνος οργανισμός που αγοράζει ισπανικό χρέος.

Ότι το 18% των καταθέσεων στις ισπανικές τράπεζες έφυγε για το εξωτερικό τους τελευταίους 8 μήνες. Ότι εντός του 2013, οι ισπανικές τράπεζες πρέπει να αναχρηματοδοτήσουν το 20% των χρεών τους. Ότι το ισπανικό δημόσιο, που πρέπει να τις κρατήσει εν ζωή (λόγω της εμμονής της κας Μέρκελ, να μην επιτρέψει την άμεση επανακεφαλαιοποίηση των ισπανικών τραπεζών από τον ESM), αναγκάζεται να προβεί σε περικοπές και λιτότητα που καταδικάζουν μια οικονομία με 25% ανεργία στην περαιτέρω συρρίκνωση.

Εν κατακλείδι, η σημερινή κυβέρνηση βασίζει την στρατηγική της στην ίδια σαθρή λογική του κ. Παπακωνσταντίνου, που παρέσυρε την χώρα στο σημερινό τέλμα και έδωσε στην Ευρώπη την ευκαιρία να ρίξει στο ίδιο με εμάς τέλμα, σοβαρές χώρες όπως η Ιρλανδία και η Ισπανία (χρησιμοποιώντας πολιτικές που «εξελίχθηκαν» στο ελληνικό «πειραματικό εργαστήρι»).

Όσο τα εκλογικά οφέλη της κας Μέρκελ, από την επέκταση του τέλματος
(με την ελεγχόμενη εισαγωγή σε αυτό χωρών όπως η Ισπανία και η Ιταλία) μεγεθύνονται, χώρες όπως η δική μας, έχουν εξασφαλισμένη την δόση τους. Μπορεί βέβαια να σφάλω. Αν είναι έτσι, τουλάχιστον να ζητήσουν συγγνώμη στον κ. Παπακωνσταντίνου και να τον επαναφέρουν σε κυβερνητικό πόστο. Αν δεν είναι, κι έχω δίκιο, τότε να παραιτηθούν πριν κάνουν ακόμα μεγαλύτερη ζημιά στον τόπο και στην Ευρώπη.

(*) Και που σηματοδότησε τις Συνόδους Κορυφής του Ιουνίου και Οκτωβρίου του 2011 οι οποίες, με την σειρά τους, οδήγησαν (πέραν από την εκπαραθύρωση του κ. Παπανδρέου) στο κούρεμα του Μαρτίου του 2012 (αν δεν θυμάστε την πρόσφατη εκείνη πτώχευση, ρωτήστε τους ομολογιούχους του δημοσίου που έχασαν τα χρήματά τους) το οποίο, μοναδικά στην οικονομική ιστορία της ανθρωπότητας, αύξησε αντί να μειώσει το χρέος μιας υπό πτώχευση χώρας!


protagon.gr
radical30
radical30
Admin

Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93

http://radicalrvolution-radical30.blogspot.com

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ Empty Απ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ

Δημοσίευση  radical30 Πεμ 18 Οκτ 2012, 02:26

Το περίεργο e-mail τ


Τρία χρόνια protagon, λοιπόν. Καθώς οι επέτειοι απαιτούν αλλαγή κλίματος, ιδίως όταν το κλίμα των τελευταίων τριών ετών ήταν τόσο αλγεινό, σκέφτηκα ότι σήμερα πρέπει να ανταμείψω τους αναγνώστες (φίλα διακείμενους και μη) με κάτι διαφορετικό. Με κάτι πιο ανάλαφρο. Με ένα άρθρο που να ξεφεύγει από τα της Κρίσης. Επέλεξα την ακόλουθη πραγματική ιστορία:

Ήταν αργά το βράδυ πέρσι τέτοιον καιρό (Οκτώβριος του 2011) όταν διέκρινα στο inbox μου το περίεργο email. Ήταν από εκείνα που σβήνω χωρίς να διαβάσω. Από καθαρό λάθος αντί να πατήσω το delete, το άνοιξα και τα μάτια μου κατέγραψαν την πρώτη φράση: «Είμαι ο πρόεδρος μιας εταιρείας βιντεοπαιχνιδιών με έδρα το Seattle...» Αμέσως σκέφτηκα: Άλλος ένας πωλητής-κατεργάρης που ρίχνει άδεια για να πιάσει γεμάτα στο διαδίκτυο. Για κάποιο λόγο όμως επικράτησε η περιέργεια και συνέχισα την ανάγνωση.

«Συναντάμε ορισμένα προβλήματα καθώς αναβαθμίζουμε τις εικονικές μας οικονομίες, και συνενώνουμε διαφορετικές οικονομίες σε μια κοινή πλατφόρμα. Θα σας ενδιέφερε να συνεργαστούμε;»

Αν και δεν είχα ιδέα για το τι εννοούσε ο άγνωστος κύριος, η ιδέα και μόνο της «συνένωσης διαφορετικών οικονομιών», και μάλιστα εικονικών, μου προκάλεσε ακόμα μεγαλύτερη περιέργεια. Συνέχισα λοιπόν να διαβάζω.

«Παρακολουθώ το blog σας εδώ και αρκετό καιρό... Στην εταιρεία μου σκεφτόμασταν πώς θα διασυνδέσουμε μεταξύ τους δύο διαφορετικά εικονικά περιβάλλοντα (δημιουργώντας ένα κοινό νόμισμα), και ξαφνικά βρεθήκαμε να αναρωτιόμαστε για το τι είδους σοβαρά προβλήματα θα δημιουργούσε κάτι τέτοιο στο μεταξυ τους ισοζύγιο πληρωμών. Ξάφνου σκέφτηκα ότι «το ένα περιβάλλον είναι η Γερμανία και το άλλο η Ελλάδα» - μια σκέψη που προφανώς δεν θα μου ερχόταν κατά νου αν δεν παρακολουθούσα το blog σας. Αντί να συνεχίσω τις σκέψεις μου προσπαθώντας να προσομοιώνω αυτά που θα σκεφτόσασταν εσείς, σκέφτηκα να σας γράψω σε περίπτωση που μπορώ να κάνω τον πραγματικό εαυτό σας (σημ. «the real you») να ενδιαφερθεί για τα καμώματά μας.»

Στο σημείο αυτό ένιωσα κάτι παραπάνω από περιέργεια: ένιωσα ότι ενδιαφέρομαι! Κι αυτο παρά το γεγονός ότι, πρώτον, δεν τρέφω κανένα απολύτως ενδιαφέρον για βιντεοπαιχνίδια και, δεύτερον, η υπογραφή που έφερε το email δεν μου έλεγε τίποτα: Gabe Newell, Valve, Seattle, WA, USA. Όμως, η ιδέα ότι μια εταιρεία λογισμικού είχε δημιουργήσει κοινότητες ανθρώπων που η ίδια θεωρούσε ότι συνιστούσαν «εικονικές οικονομίες», τις οποίες μάλιστα φοβόταν να συνενώσει μπας και δημιουργήσει μια ακόμα προβληματική Ευρωζώνη στο διαδίκτυο, ήταν αρκετή για να αποφασίσω, εκείνο το βράδυ, πως τον επόμενο μήνα (τον περασμένο Νοέμβριο που έτσι κι αλλιώς είχα προγραμματίσει ταξίδι στην Αμερική), θα επισκεπτόμουν το Seattle να δω τι κάνουν ο Gabe και οι συνεργάτες του.

Μερικές μέρες αργότερα, ρώτησα τον δεκατετράχρονο ανηψιό μου (ο οποίος, όπως γνώριζα, ασχολείται με βιντεοπαιχνίδια) αν ξέρει την Valve. «Βεβαίως» μου απαντά με περιφρόνηση που μόνο ένας έφηβος μπορεί να νιώσει. «Θεϊκή εταιρεία», πρόσθεσε. Όταν του είπα ότι μου έγραψε ένας Gabe, προσκαλώντας με να πάω στο Seattle, τα μάτια του έλαμψαν, έκανε ένα βήμα πίσω και γονάτισε τελετουργικά κάνοντας δήθεν ότι με προσκυνά. Ξαφνικά απέκτησα ένα νέο «κοινό» χωρίς να το αξίζω – μόνο και μόνο λόγω ενός email που δεν έσβησα μια φθινοπωρινή νύχτα.

Τέλος πάντων, για να μην σας κουράζω, στα τέλη Νοεμβρίου, αφού ολοκλήρωσα τις πανεπιστημιακές μου υποχρεώσεις στην Αμερική και στον Καναδά, πήγαμε με την Δανάη στο Seattle. Εκεί κλειδώθηκα με τον Gabe και τους συνεργάτες του για δύο μέρες στα γραφεία τους στο Bellevue, δίπλα σε εκείνα της Microsoft (της οποίας, όπως έμαθα αργότερα, ο Gabe ήταν σημαίνον στέλεχος από τις αρχές του ’80 έως το 1996, όταν αποχώρησε και δημιούργησε την Valve).

Οι συζητήσεις εκείνων των δύο ημερών θα μου μείνουν. Κατ’ αρχάς, αγκομαχούσα να τους παρακολουθήσω. Τα μυαλά τους έτρεχαν με χίλια μίλια το δευτερόλεπτο. Αν και δεν είχαν καμία σχέση με οικονομική θεωρία (οι περισσότεροι ήταν software designers), «έπιαναν» δύσκολες έννοιες πριν προλάβω να τελειώσω την πρότασή μου και σε χρόνο μηδέν τις πήγαιναν χιλιόμετρα πιο μακρυά. Πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι, πράγματι, αυτοί οι τύποι είχαν δημιουργήσει όχι μία αλλά αρκετές εικονικές οικονομίες. Συνολικά, 90 εκατομμύρια άνθρωποι, από άκρου σ’ άκρον του πλανήτη συμμετείχαν σε αυτές.

Τα μιλιούνια αυτά πραγματικότατων ανθρώπων όχι απλά έπαιζαν βιντεοπαιχνίδια (σκοτώνοντας ζόμπι και μονομαχώντας) αλλά συμμετείχαν
σε αγοραπωλησίες, συναλλαγές και ανταλλαγές εικονικών αγαθών και ψηφιακών προϊόντων, η χρηματική αξία των οποίων ξεπέρναγε ετησίως το 1,4 δις δολάρια – όχι εικονικά αλλά πραγματικά δολάρια! Το ενδιαφέρον, τουλάχιστον για μένα, ήταν ότι οι της Valve δεν είχαν προσπαθήσει να δημιουργήσουν τις οικονομίες αυτές. Βιντεοπαιχνίδια έφτιαξαν οι άνθρωποι. Όχι, οι οικονομίες στις οποίες αναφέρομαι δημιουργήθηκαν αυθόρμητα, χωρίς σχέδιο, από μόνες τους.

Επειδή πολλοί από εσάς θα αναρωτιέστε τι είδους οικονομίες είναι αυτές, επιτρέψτε μου μια σύντομη εισαγωγή. Μιλάμε για βιντεοπαιχνίδια όπου δεν παίζεις εναντίον του μηχανήματος (όπως παλιά με τα space invaders ή το tetris). Σε αυτά τα σύγχρονα διαδικτυακά παιχνίδια δημιουργείς μια εικονική έκδοση του εαυτού σου, που την φτιάχνεις και την ντύνεις όπως εσύ θέλεις, και υπό αυτή την μορφή (που ονομάζεται avatar) εισέρχεσαι στον εικονομικό κόσμο του παιχνιδιού όπου βρίσκεις μπροστά σου άλλους παίκτες σαν κι εσένα (κι αυτοί υπό μορφή avatar). Και τότε αρχίζει το παιχνίδι. Μπορεί να μονομαχήσετε, να γίνετε φίλοι κυνηγώντας άλλους, να καταστρώσετε σχέδιο κυριαρχίας του ψηφιακού αυτού κόσμου (ως πολέμαρχοι ή ως ηγέτες που δημιουργούν κανόνες για τους άλλους).

Κι οι οικονομίες; Πως γεννιούνται; Κατά την διάρκεια του παιχνιδιού είθισται οι σχεδιαστές του να ανταμείβουν τους παίκτες με τυχαίες «ρίψεις» δώρων. Καθώς περπατάς στο ψηφιακό δάσος, ή σκαρφαλώνεις την σκάλα ενός εικονικού πύργου, βρίσκεις ένα σπαθί, ένα καπέλο (το οποίο το avatar σου μπορεί να φορέσει – αν σου αρέσει – ή να το βάλει στο σακίδιό του), κάποιο χρήσιμο ή διακοσμητικό αντικείμενο. Με τον καιρό η εταιρεία δημιουργεί νέα «αντικείμενα» (για να κρατά το ενδιαφέρον των παικτών) και σταματά να «παράγει» παλαιότερα.

Όμως, κάποια από τα παλιά αντικείμενα γίνοναι συλλεκτικά – αποκτούν αξία όπως οι πίνακες ή οι αντίκες, ακριβώς επειδή έχει πάψει η παραγωγή τους. Δεν πέρασε πολύς καιρός που οι παίκτες άρχισαν τις μεταξύ τους ανταλλαγές και, σε δεύτερη φάση, έβγαιναν από το παιχνίδι, έμπαιναν το eBay (μια ιστοσελίδα όπου γίνονται αγοραπωλησίες σε πραγματικά δολάρια) και πουλούσαν για πραγματικό, ζεστό χρήμα τα εικονικά αντικείμενα. (Ο Gabe μου είπε ότι πρωτοπρόσεξε την αυθόρμητη δημιουργία οικονομιών όταν ένα τέτοιο καπέλο πουλήθηκε σε διαδικτυακή δημοπρασία για 2500 δολάρια!)

Σήμερα, αυτή την ώρα που μιλάμε, περίπου ένα εκατομμύριο άνθρωποι ζουν από τα παιχνίδια της Valve. Και δεν εννοώ τους 400 υπαλλήλους της εταιρείας. Π.χ. στην Κίνα τουλάχιστον διακόσιες χιλιάδες παίκτες κερδίζουν από 40 με 80 χιλιάδες δολάρια ετησίως – ποσό το οποίο αρκεί για να ζουν πλουσιοπάροχα, χωρίς να χρειαστεί καν να βγουν από το σπίτι τους και με μοναδικό «μέσο παραγωγής» ένα PC και μια κανονική σύνδεση στο διαδίκτυο! Θα μου πείτε: Οικονομία είναι αυτό; Γίνεται οικονομία χωρίς πραγματική παραγωγή; Συμφωνώ.

Μέχρι τώρα αυτό που σας περιέγραψα είναι μια ανταλλακτική οικονομία. Μια οικονομία ανταλλαγών δίχως παραγωγή. Ελάτε όμως που υπάρχει και παραγωγή; Τετρακόσιες χιλιάδες άτομα είναι οι ανεξάρτητοι παραγωγοί που ζουν από αυτά τα παιχνίδια, παγκοσμίως. Πώς;

Έστω ότι σχεδιάζεις, στον υπολογιστή σου, ένα όμορφο καπέλο ή ένα περίεργο σπαθί που αρέσει στους παίκτες. Η Valve σου δίνει την δυνατότητα να το πουλήσεις στους συμμετέχοντες στα παιχνίδια της σε τιμή που εσύ επιλέγεις και από την οποία η εταιρεία κρατά το ποσοστό της (όπως κάνει και η Apple με τα apps τα οποία αγοράζουμε από το iTunes, και τα οποία έχουν παραχθεί από ανεξάρτητους παραγωγούς). Δεδομένου του μηδενικού κόστους παραγωγής και διανομής (πέραν, βεβαίως, του κόστους ευκαιρίας του χρόνου που διέθεσαν για να σχεδιάσουν το εικονικό αυτό αντικείμενο), καλοί, ανεξάρτητοι σχεδιαστές έχουν πρόσβαση σε μια τεράστια αγορά από την οποία βγάζουν ένα αξιοσέβαστο εισόδημα.

Για να μην σας τα πολυλογώ, ο λόγος που με ενδιέφερε να συνεργαστώ με την Valve στην μελέτη αυτών των αυθόρμητα δημιουργηθέντων διεθνών οικονομιών, ήταν διττός.

Πρώτον, η δυνατότητα έρευνας των οικονομικών σχέσεων εκατομυρίων ανθρώπων, που μου προσέφερε ο Gabe, μόνο στα όνειρά του μπορεί να φανταστεί ένας οικονομολόγος. Σκεφτείτε το εξής:

Τα οικονομικά «δεδομένα», με τα οποία δουλεύουμε ως οικονομολόγοι,
δεν είναι καθόλου... δεδομένα. Ποτέ δεν ξέρουμε τις τιμές που ισχύουν στην αγορά, αλλά αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε με δείκτες τιμών της στατιστικής αρχής που είναι και παλιοί (καθώς παίρνει χρόνο η δημιουργία τους) και ανακριβείς. Ποτέ δεν διαθέτουμε παρατηρήσεις πραγματικών συναλλαγών, αλλά πρέπει να φανταζόμαστε τις συναλλαγές που προέκυψαν μέσα από το πρίσμα απελπιστικά ατελών πληροφοριών σε κάποια βάση δεδομένων.

Ακόμα και μεγέθη όπως η ανεργία και ο πληθωρισμός, βασίζονται σε αυθαίρετες στατιστικές μεθόδους και περιέχουν μεγάλα σφάλματα (και, συχνά, πολιτικές παρεμβάσεις). Αντίθετα, για τις οικονομίες της Valve έχουμε επακριβή δεδομένα για κάθε συναλλαγή, για κάθε τιμή, και για κάθε ποσότητα, ανά πάσα στιγμή (από το 1996 μέχρι σήμερα). Για να το πω απλά: δεν χρειαζόμαστε στατιστικές μεθόδους (καθώς έχουμε όλα τα στοιχεία ως εάν να είμασταν παντογνώστες)!

Να γιατί σας λέω για το «όνειρο του οικονομολόγου». Αν προσθέσετε και το γεγονός ότι μου δίνεται η δυνατότητα πειραματισμού (π.χ. να δοκιμάσω διαφορετικές τιμολογιακές πολιτικές σε διαφορετικά υποσύνολα του πληθυσμού των συμμετεχόντων - κάτι που κανείς οικονομολόγος δεν μπορεί να κάνει στην πραγματική οικονομία), καταλαβαίνετε το δέλεαρ.

Δεύτερον, επειδή η ίδια η Valve είναι δομημένη με τρόπο που αντικρούει όλες μας τις προκαταλήψεις για το τι σημαίνει και πως πρέπει να δομείται μια σύγχρονη, επιτυχημένη επιχείρηση υψηλής τεχνολογίας. Πρόκειται για εταιρεία χωρίς αφεντικά, χωρίς managers, με απόλυτη αυτονομία του κάθε ατόμου που εργάζεται σε αυτήν ή συνεργάζεται μαζί της (όπως τώρα εγώ), με ένα σύστημα διανομής της υπεραξίας της εταιρείας, που βασίζεται στην αρχή ότι όλοι ψηφίζουν για τους μισθούς όλων.

Επειδή έχω γράψει εκτενώς αλλού για την «αναρχοσυνδικαλιστική» οργάνωση της Valve (όρος του Gabe κι όχι δικός μου - βλ. εδώ), δεν θα εντρυφήσω εδώ. Απλά θα πω πως αποτελεί ένα ιδιαίτερα ελπιδοφόρο πείραμα για το πως μπορεί στο μέλλον η τεχνολογική εξέλιξη (α) να αποσυνδεθεί από την παραδοσιακή ιεαρχική οργάνωση μιας εταιρείας (με τρόπο που να συνδυάζει την οριζοντίως συμμετοχική διαχείριση με την υψηλή τεχνολογία και αποδοτικότητα), και (β) να οδηγήσει στον ριζοσπαστικό διαχωρισμό της καπιταλιστικής διασύνδεσης ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων επί των μέσων παραγωγής, από το δικαίωμα κατακράτησης των κερδών. Μεγάλη συζήτηση αυτή που μπορεί να την συνεχίσουμε με άλλη ευκαιρία.

Την περίοδο από τον Μάρτιο μέχρι και τον Ιούνιο επέστρεψα στην Valve, όπου βάλαμε μπροστά ένα ερευνητικό πρόγραμμα συστηματικής μελέτης των οικονομιών τους. (Ναι ήταν η περίοδος που κάποιοι διέδιδαν πως βρίσκομαι στην Αμερική δουλεύοντας για τον... George Soros, συνομωτικά εναντίον του εθνικού συμφέροντος!) Μέσα σε μερικές μέρες είχαμε τα πρώτα αποτελέσματα (βλ. εδώ) που ρίχνουν φως στον τρόπο με τον οποίο διαμορφώνονται οι τιμές και πως αυξομειώνονται οι ευκαιρίες για κερδοφόρες αγοραπωλησίες (arbitrage).

Παράλληλα με την μελέτη αυτή, μου δόθηκε η ευκαιρία να «δω το μέλλον». Βλέπετε, η Valve έχει αρχίσει να εξελίσσει, πέραν του λογισμικού των παιχνιδιών, και μηχανήματα (hardware). Φοβούμενη την τάση της Microsoft και της Apple να απαιτούν όλο και μεγαλύτερα ποσοστά των εσόδων της (ώστε να επιτρέπουν στους χρήστες πρόσβαση στα παιχνίδα της Valve μέσα από τους υπολογιστές που τρέχουν το λογισμικό τους), η Valve άρχισε να πειραματίζεται με δικά της μηχανήματα, που σου δίνουν την δυνατότητα να παίζεις τα παιχνίδια αυτά χωρίς υπολογιστή (επί του οποίου να έχει εξουσία η Microsoft ή η Apple).

Επειδή έχω υπογράψει συμφωνητικό που με δεσμεύει να μην αποκαλύψω τις τεχνολογίες που είδα, δεν μπορώ να σας πω πολλά περισσότερα. Απλά, θα πω ότι πραγματικά είδα το μέλλον. (Δεν είναι λίγο να βλέπεις έναν εικονικό αλλά ρεαλιστικότατο εξωγήινο να στέκεται δίπλα σε έναν πραγματικό άνθρωπο στο ίδιο δωμάτιο με σένα, να περπατά γύρω-γύρω στο δωμάτιο και να σου κλείνει το μάτι. Κι όλα αυτά χωρίς οθόνη, προβολή ή κάποιον υπολογιστή έστω δίπλα σου...)

Κάπως έτσι λοιπόν ξεκίνησε η σχέση μας με τον Gabe. Πρόσφατα συμφωνήσαμε να πάμε την συνεργασία μας ένα βήμα πιο πέρα.
Εκείνος στο Seattle, εγώ στο Austin του Texas (όπου διδάσκω στο Πανεπιστήμιο), βάζουμε μπροστά ένα μακροπρόθεσμο πλαίσιο μελέτης που υπερβαίνει τα βιντεοπαιχνίδια (τα οποία εξακολουθούν να μη με ενδιαφέρουν καθόλου). Πέραν της μελέτης των εικονικών οικονομιών, σκοπός μας είναι η εκπόνηση μελετών για την μελλοντική δομή των μεγάλων επιχειρήσεων (και τον αντίκτυπο που θα έχει στην εξουσία τους επί των καταναλωτών, αλλά και των εργαζόμενων σε αυτές, η νέα τεχνολογία τρισδιάστατων εκτυπώσεων, το λεγόμενο 3D printing), για το είδος των υπερεθνικών θεσμών που πρέπει να αναπτυχθούν ώστε να ρυθμίζονται αυτές οι νέες (εξ ορισμού) παγκοσμιοποιημένες εικονικές αγορές (π.χ. ποιος και πως θα φορολογεί τα εισοδήματα των συμμετεχόντων σε αυτές, πως θα ρυθμίζεται η αγορά εργασίας), τον αντίκτυπο που έχουν όλα αυτά στο νομισματικό σύστημα, στους δημοκρατικούς θεσμούς, στην δικαιοσύνη, στις παραδοσιακές επιχειρήσεις, αλλά και στην εξουσία των τραπεζών επί των κοινωνιών (την οποία έχω ονομάσει, όπως κάποιοι ήδη θυμάστε, καθεστώς Πτωχοτραπεζοκρατίας).

Κλείνω επιστρέφοντας στον «τόπο του εγκλήματος». Στην Κρίση μας. Αυτό το περίεργο email, που δεν θα είχε σταλεί χωρίς την Κρίση του Ευρώ, μου κατέδειξε μια μεγάλη διαφορά μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής.

Στην Ευρώπη, η Κρίση είναι κάτι το δυσάρεστο, ένα αδιέξοδο από το οποίο,
οι έχοντες την εξουσία προσπαθούν να αποστρέψουν τα μάτια ελπίζοντας ότι αν το αγνοήσουν θα περάσει.

Η Ελλάδα, ιδίως, αποτελεί για τους ευρωπαίους ένα αγκάθι, που πολύ θα ήθελαν να διώξουν από την ζωή τους. Αντίθετα, στην Αμερική υπάρχουν άνθρωποι στην κόψη του ξυραφιού των νέων τεχνολογιών (και δεν αναφέρομαι μόνο στον Gabe) που κοιτάνε την Κρίση της ηπείρου μας και διακρίνουν ιδέες χρήσιμες στον δικό τους αγώνα να δημιουργήσουν, ιδέες που βοηθούν στο να διανοηθούν τον μελλοντικό κόσμο που θα κατοικήσουν τα παιδιά τους.

Τους τελευταίους μήνες στο Seattle, μου δόθηκε η ευκαιρία να συνομιλήσω με στελέχη των μεγαλύτερων αμερικανικών εταιρειών της λεγόμενης νέας οικονομίας (Google, Intel, Microsoft, Boeing). Όλοι τους, χωρίς εξαίρεση, ακούγοντας ότι είμαι Έλληνας, αρπάζουν την ευκαιρία να δηλώσουν την αλληλεγγύη τους στην χώρα μας και να τοποθετηθούν για «τα δικά μας», λέγοντας πως δεν μπορούν να πιστέψουν την ηλιθιότητα με την οποία αντιδρά η Ευρώπη στην Κρίση της.

Ένας μάλιστα προσέθεσε και το εξής:
«Η αντιμετώπιση της Ελλάδας από το Βερολίνο και την Φραγκφούρτη μου θυμίζει την μεταχείριση του Rodney King από την αστυνομία του Los Angeles. Ή τον τρόπο που η Cathy Bates πειθάρχισε τον James Caan στην ταινία Misery.» (Αν αντέχετε, δείτε αυτό το video clip).

Έχει σημασία ότι τα λόγια αυτά δεν τα είπε κάποιος διαδηλωτής του Occupy Wall Street, αλλά υψηλότατο στέλεχος επιχείρησης που οι ευρωπαίοι ηγέτες θεωρούν σπουδαία και παράδειγμα προς μίμηση. Μακάρι να μοιράζονταν και την οπτική του...

Το βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη "Κρίσης λεξιλόγιο" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ποταμός.

protagon.gr

radical30
radical30
Admin

Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93

http://radicalrvolution-radical30.blogspot.com

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ Empty Απ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ

Δημοσίευση  radical30 Πεμ 26 Απρ 2012, 09:49

""Ο Soros κι εγώ""




1 εικόνα
του Γιάνη Βαρουφάκη


Τα μάθατε τα νέα; Συνεργάτης του protagon δουλεύει για τον Soros στο Seattle των ΗΠΑ. Άρα, οι ιστοσελίδες που διαβάζετε έχουν «διαβρωθεί». Χρησιμοποιούνται για να παίζονται παιχνίδια εναντίον της πατρίδας. Κι εσείς; Εφόσον διαβάζετε ακόμα, συμμετέχετε σε αυτή την αντεθνική πλεκτάνη. Ντροπή σας!

Σοβαρά τώρα, πολλοί μου γράψατε ζητώντας μου να απαντήσω σε αυτά τα φαιδρά που λέγονται. Δεν θα το έκανα αν δεν είχα έναν άλλο, εντελώς δικό μου, λόγο: ότι όλο αυτό το σούσουρο, μου δίνει την δυνατότητα να πω διο λόγια για την προσωπικότητα του Soros, την οποία θεωρώ ιδιαζόντως και διαχρονικά ενδιαφέρουσα, πολύ δε περισσότερο στον Καιρό της Κρίσης.

Κατ’ αρχήν να σας πω ότι τον Soros τον γνώρισα πριν δέκα περίπου ημέρες στο Βερολίνο, όταν βρεθήκαμε στο ίδιο πάνελ σε συνέδριο που διοργάνωσε το ΙΝΕΤ (με θέμα το μέλλον της Ευρώπης – αν θέλετε μπορείτε να ρίξετε μια ματιά στην ομιλία του, στην ομιλία μου, καθώς και στην συζήτηση που ακολούθησε μετά).

Πριν από αυτό, πέρσι, είχαμε αρχίσει έναν διάλογο μέσω κοινού γνωστού οικονομολόγου ο οποίος είχε στείλει στον Soros κριτική που είχα γράψει στην προτεινόμενο από αυτόν «λύση» για την Κρίση του Ευρώ. Μέσω του ίδιου ατόμου μου είχε μηνύσει την διαφωνία του με την διαφωνία μου. (Από τότε δημοσίευσα άλλες δύο κριτικές σε νέες προτάσεις του. Δείτε εδώ κι εδώ.)

Όταν έλαβα την πρόσκληση για το συνέδριο του ΙΝΕΤ στο Βερολίνο, γνωρίζοντας ότι ο Soros είναι βασικός χρηματοδότης του ΙΝΕΤ (αν και όχι μόνο – π.χ. ο William Janeway μόλις δώρησε $25 εκατομμύρια για τα ερευνητικά προγράμματα του ινστιτούτου) νόμισα ότι ίσως να προέκυψε ως προέκταση εκείνης της έμμεσης συνομιλίας. Δεν ήταν όμως έτσι.
Η πρόσκληση προέκυψε μετά από εισήγηση του φίλου μου και συνάδελφου Jamie Galbraith (του Πανεπιστημίου του Τέξας) ο οποίος με παρακάλεσε να βοηθήσω και στην διοργάνωση του συνεδρίου. Το αποτέλεσμα ήταν μια συμάζωξη μεγάλου ενδιαφέροντος (βλ. εδώ για τους πολλούς συμμετέχοντες, ένας εκ των οποίων ήταν και ο Soros).

Αν θέλετε να μάθετε κι άλλα για την σχέση μου με τον επιφανή «παίκτη» των χρηματαγορών, πολύ φοβάμαι ότι θα σας απογοητεύσω. Πέραν μιας σύντομης συζήτησης στην διάρκεια του πάνελ και μιας λίγο μακρύτερης στο δείπνο που ακολούθησε, ουδέν. Όσο για τα περί εργασίας μου στο ίδρυμά του στο... Seattle (το οποίο απλώς δεν υπάρχει, καθώς το ίδρυμά του δεν έχει γραφεία στην πολή από την οποία σας γράφω τώρα), όταν θα σας πω (σε επόμενο άρθρο) τι κάνω εδώ που είμαι νομίζω ότι θα βάλετε τα γέλια (με όσους γράφουν τις ανοησίες αυτές).

Αλλά για να μην νομίζετε ότι προσπαθώ να αποστασιοποιηθώ από τον κ. Soros, επιτρέψτε μου να πω κάτι που σίγουρα θα ρίξει νερό στο μύλο όσων θέλουν να εξασκήσουν το ταλέντο τους σε φανταστικές ιστορίες και λιβέλους: Τον θεωρώ σημαντική προσωπικότητα και, για αυτό, χάρηκα πολύ που τον γνώρισα, και μάλιστα που οι θέσεις μας, όσο αφορά την Κρίση του Ευρώ, έχουν έρθει πολύ κοντά.

Ο Soros είναι από τους ανθρώπους που, κανονικά, δεν έπρεπε να συμπαθώ. Κατ’ αρχάς, είναι φανατικός οπαδός του Karl Popper (ο οποίος υπήρξε δάσκαλός του στο LSE). Αν και δεν έχω τίποτα εναντίον του Popper (τουναντίον τον θεωρώ σημαντικό διανοούμενο) δεν σας κρύβω ότι με ξενίζει να είναι κάποιος οπαδός του οποιουδήποτε. Πέραν τούτου, ο Soros έχει περάσει όλη του την ζωή στοιχηματίζοντας στις αγορές χρήματος – με τις οποίες έχω αισθητική και ιδεολογική «διαφωνία».

Πρώτη φόρα άκουσα για αυτόν, όπως σχεδόν όλοι μας, στις αρχές της δεκαετίας του ’90 όταν τα έβαλε μόνος του με την Τράπεζα της Αγγλίας και... κέρδισε (με την έμμεση αρωγή, πρέπει να πω, της Γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας – της Bundesbank).

Αν θυμάστε στα τέλη της δεκαετίας του ’80, και στις αρχές της δεκαετίας του ’90, η Ευρώπη προσπάθησε να δημιουργήσει ένα σύστημα συναλλαγματικών ισοτιμιών που να περιορίζει τις διακυμάνσεις της αξίας τους ενός ευρωπαϊκού νομίσματος σε σχέση με το άλλο. Ο Soros θεώρησε πως αυτό το σύστημα ισοτιμιών δεν μπορούσε να περπατήσει, ότι οι οικονομικές δυνάμεις που ασκούνταν πάνω του θα το διέλυαν στα εξ ων συνετέθη.

Όπως έμαθα αργότερα, από στέλεχος της Τράπεζας της Αγγλίας, ο Soros επισκέφτηκε τον Norman Lamont, υπουργό οικονομικών της Βρετανίας, για να του εξηγήσει τους λόγους που θεωρούσε πως το ευρωπαϊκό σύστημα ισοτιμιών (στο οποίο συμμετείχε και η Βρετανία), έτσι όπως είχε διαμορφωθεί, θα δημιουργούσε προβλήματα στις ευρωπαϊκές οικονομίες.

Να τον προειδοποιήσει ότι είναι ευάλωτο σε κερδοσκοπικές επιθέσεις επειδή δεν λαμβάνει υπ’ όψη την υποβόσκουσα κρίση στο ισοζύγιο πληρωμών της Ευρώπης η οποία δημιουργείται όσο οι Κεντρικές Τράπεζες της Ευρώπης πασχίζουν να «κλειδώσουν» τις ισοτιμίες των νομισμάτων. Ο Lamont τον άκουσε προσεκτικά και του έδειξε την πόρτα. Ο Soros, προσπάθησε κατόπιν να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου στον Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας της Αγγλίας, ο οποίος όμως ούτε καν τον δέχθηκε.

Αφού απέτυχε να τους πείσει με το καλό αποφάσισε, σίγουρος για την θεωρία του, να τους αποδείξει με διαφορετικό τρόπο (με το αζημίωτο βέβαια)ότι έκαναν κακό στις χώρες τους αγνοώντας τον. Τι έκανε; Δανείστηκε τεράστια ποσά και στοιχημάτισε ότι η αγγλική λίρα και η ιταλική λιρέτα δεν θα μπορέσουν να κρατήσουν την ισοτιμία την οποία είχαν "τάξει" οι αρχές στις αγορές.

Όσο πιο πολλά χρήματα δανειζόταν ο Soros για να στοιχηματίσει εναντίον των φιξαρισμένων ισοτιμιών λίρας και λιρέτας, τόσο πιο πολλές λίρες και λιρέτες αγόραζαν (με τα αποθεματικά τους άλλων νομισμάτων) οι Κεντρικές Τράπεζες Αγγλίας και Ιταλίας ώστε ν τον αποκρούσουν. Επρόκειτο για μια τεράστια μονομαχία μεταξύ, από την μία, δύο κραταιών Κεντρικών Τραπεζών και, από την άλλη, ενός "μοναχικού καβαλάρη" των αγορών. Κανείς δεν πίστευε ότι από αυτή την τιτανομαχία θα έβγαινε κερδισμένος ο Soros. Τρείς μέρες και τρεις νύχτες κράτησε η «σώμα-με-σώμα» μάχη στα μαρμαρένια αλώνια των χρηματαγορών.

Κάποια στιγμή λίρα και λιρέτα άρχισαν να υποχωρούν. Εκείνη την στιγμή δημοσιογράφος ρώτησε, δημοσίως, εκπρόσωπο της Bundesbank, της Κεντρικής Τράπεζας της Γερμανίας, αν θα στήριζε τα νομίσματα της Βρετανίας και της Ιταλίας έτσι ώστε να ανταπεξέλθουν στην αντιπαράθεσή του με τον Soros. Όταν εκείνος δεν απάντησε, τότε οι «αγορές» (που ως εκείνη την στιγμή παρέμεναν θεατές της μονομαχίας) μπήκαν στο παιχνίδι με την μεριά του Soros. Το παιχνίδι είχε κριθεί.

Η κυβέρνηση της Βρετανίας αρνιόταν όμως να το παραδεχθεί. Έφτασε στο σημείο να αυξήσει τα επιτόκια στο 1000% ετησίως (για μια μέρα) με στόχο να αποφύγει την ήττα. Δεν τα κατάφερε. Την επόμενη μέρα το πρωί, ένας καταρρακωμένος Norman Lamont κάλεσε τους δημοσιογράφους να τους
πει ότι η Βρετανία αποσύρεται από τον μηχανισμό σταθερών ισοτιμιών.

Την ίδια μέρα ακολούθησε η Ιταλία και αμεσώς μετά το σύστημα αυτό, ουσιαστικά, κατέρρευσε. Αυτό το επεισόδιο έπεισε την Γερμανία να καταργήσει το μάρκο υπέρ της δημιουργίας του κοινού νομίσματος.
Υπό μία έννοια λοιπόν, ο Soros «ευθύνεται» για την δημιουργία του κοινού νομίσματος.

Χρόνια μετά, η Κρίση του 2008 τον έκανε να καταλήξει στο (σωστό) συμπέρασμα ότι, έτσι όπως δομήθηκε το ευρώ, και δεδομένης της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, το ευρώ αποδομείται (ιδίως υπό την πίεση των μέτρων λιτότητας που, αντί να λύνουν το πρόβλημα του χρέους, επιτελούν καταστροφικό έργο).

Πήρε σβάρνα τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες κι εδώ και δύο χρόνια συμβουλεύει τους ευρωπαίους ηγέτες ότι στραβά αρμενίζουν. Αυτή την
φορά δεν φαίνεται να στοιχημάτισε εναντίον του ευρώ – τουλάχιστον όχι όπως τότε, το 1992, εναντίον του προκατόχου του ευρώ. (Κάποιοι μου λένε ότι έχει λίγο-πολύ αποσυρθεί, έτσι κι αλλιώς, από τις αγορές.)

Όλα αυτά σας τα γράφω, με αφορμή τις φήμες για του λόγου μου, επειδή κάτι σημαντικό μας λένε ως προς το βάθος της Κρίσης που περνά η Ευρώπη. Δεν ξέρω, και δεν θέλω να ξέρω, τι κάνει ο Soros, και ο κάθε Soros, στις αγορές χρήματος που αντιπαθώ. Αυτό που μπορώ να σας πω, και νομίζω ότι έχει σημασία, είναι ότι από τότε που ξέσπασε η Κρίση, το 2008, ο Soros καταθέτει συνεχώς προτάσεις επίλυσής της, οι οποίες, αν γίνουν αποδεκτές, θα βοηθήσουν την χώρα μας (και βέβαια όλη την Ευρώπη).

Και παράλληλα θα εξαφανίσουν τα αμύθητα κέρδη που θα έβγαζε ο ίδιος αν κράταγε το στόμα του κλειστό και απλά «έπαιζε» στις αγορές.

Κλείνω με μια καθαρά προσωπική εικασία: Ξέρετε γιατί, κατά την γνώμη μου, φέρει βαρέως την Κρίση του Ευρώ και πασχίζει να πείσει τις κυβερνήσεις (ιδίως της Γερμανίας) να αλλάξουν ρότα (αντί να στοιχηματίζει εναντίον τους όπως έκανε το 1992 εναντίον των Κεντρικών Τραπεζών Αγγλίας και Ιταλίας);

Επειδή τον κατατρέχει και τον κυνηγά το φάσμα μιας νέας δεκαετίας του ’30. Όταν στην συζήτησή μας αναφέρθηκα στον κίνδυνο η αποδόμηση του ευρώ να μας πάει σε μια μεταμοντέρνα έκδοση εκείνης της απαίσιας δεκαετίας, κούνησε σιωπηλά το κεφάλι και συμφώνησε.

Ως ουγγρο-εβραίος με μνήμη του τι αυτό σήμανε τότε, παρακολουθεί την «άνθηση» μπουμπουκιών τύπου Χρυσής Αυγής και τρέμει. Ένα συναίσθημα που συμμερίζομαι απόλυτα (κι ας μην δουλέυω για αυτόν!).


protagon.gr
radical30
radical30
Admin

Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93

http://radicalrvolution-radical30.blogspot.com

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ Empty ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ

Δημοσίευση  radical30 Παρ 20 Απρ 2012, 04:55

"Τα μαύρα κουτιά"

του Γιάνη Βαρουφάκη


Από τότε που ξέσπασε η Κρίση, το καλύτερό μου ήμισυ, η Δανάη Στράτου, επεξεργάζεται την ιδέα μιας καλλιτεχνικής εγκατάστασης με τίτλο «Ώρα Να Ανοίξουμε τα Μαύρα Κουτιά!». Η έκθεση «άνοιξε» χτες το βράδυ (δίνοντάς μου την ευκαιρία μιας σύντομης επιστροφής στα πάτρια). Όπως καταλαβαίνετε, δεν δικαιούμαι (και δεν θέλω) να πω κουβέντα για την εγκατάσταση αυτή καθ’ εαυτή. Ελάτε να την δείτε και να κρίνετε. (*) (Έτσι κι αλλιώς έχουν ήδη γράψει σχετικά, εδώ στο protagon, η Αναστασία Λαμπρία, η Στέλλα Αλαφούζου, η Βένα Γεωργακοπούλου – βλ. εδώ για τις φωτογραφίες της Μαρίλης Ζάρκου) Στις γραμμές που ακολουθούν παραθέτω το κείμενο που, εδώ και μήνες, μου ζήτησε η Δανάη να γράψω (και το οποίο περιλαμβάνεται στον κατάλογο της έκθεσης) όχι για το έργο της αλλά (α) για την έννοια των «μαύρων κουτιών» (όπως εγώ την καταλαβαίνω) και (β) για το τι σημαίνει, στον Καιρό της Κρίσης, το «άνοιγμά τους». Ακολουθεί το κείμενο που σκαρφίστηκα:

Ώρα να ανοίξουμε τα μαύρα κουτιά

Η επιλεκτική άγνοια είναι απαραίτητη για να ζούμε καλύτερα. Όταν χρησιμοποιώ το κινητό μου, δεν έχω κανένα λόγο να γνωρίζω την λειτουργία των ηλεκτρονικών του. Το μόνο που με ενδιαφέρει όταν καλώ το τηλέφωνο της Δανάης είναι να χτυπά εκείνο κι όχι κάποιο άλλο. Πως επιτυγχάνεται αυτό το μικρό θαύμα της τεχνολογίας δεν με ενδιαφέρει. Πράγματι, εάν επένδυα χρόνο και διανοητική ενέργεια στο να κατανοήσω πλήρως την λειτουργία κάθε συσκευής που χρησιμοποιώ, θα αναγκαζόμουν να αγνοήσω άλλες μορφές γνώσης που με ενδιαφέρουν πολύ περισσότερο.

Σε όρους τεχνολογικούς, μόλις περιέγραψα το κινητό μου ως ένα μαύρο κουτί, δηλαδή μια συσκευή (ή, γενικότερα, ένα «σύστημα») του οποίου την εσωτερική λειτουργία αγνοώ πλήρως. Την λειτουργία του την βιώνω, και την κατανοώ απλά, ως μία σχέση εισροών (π.χ. το ότι πληκτρολόγησα στο κινητό μου τον συγκεκριμένο αριθμό) και αποτελεσμάτων (π.χ. το ότι χτύπησε το συγκεκριμένο τηλέφωνο, κι όχι κάποιο άλλο). Υπό αυτήν έννοια, όμως, ακόμα και το μυαλό της Δανάης είναι, από την δική μου σκοπιά, ένα μαύρο κουτί: στον βαθμό που, ακόμα και ο καλύτερος νευρολόγος να ήμουν, δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να κατανοήσω τις ηλεκτροχημικές αντιδράσεις εντός του εγκεφάλου της από τις οποίες προέκυψε η ιδέα για αυτή την εγκατάσταση. Κι όπως και με το κινητό μου, ακόμα περισσότερο στην περίπτωση αυτή, δεν με ενδιαφέρει καθόλου να κατανοήσω την εσωτερική «λειτουργία» του συγκεκριμένου «κουτιού» ως μια σειρά από χημικές αντιδράσεις και ηλεκτρικές συνάψεις.

Είμαστε λοιπόν περικυκλωμένοι από μαύρα κουτιά. Πολλά από αυτά καλά κάνουν και είναι μαύρα, αδιαφανή. Μας αρκεί ότι λειτουργούν. Οι συνάνθρωποί μας μάλιστα είναι μαύρα κουτιά τόσο πολύπλοκα που, ακριβώς επειδή είναι «μαύρα», μας δίνουν την υπόστασή μας, μας βοηθούν να είμαστε αυτοί που είμαστε (και, μερικές φορές, εκείνοι που μπορούμε να γίνουμε). Η αδιαφάνεια των μαύρων αυτών κουτιών είναι αναπόσπαστα δεμένη με το μυστήριο του «άλλου», με την ανάγκη να επικοινωνούμε μέσα από την γλώσσα, την τέχνη, την μουσική, καθιστώντας έτσι πιθανή και την ελευθερία της βούλησης, της έκφρασης, της αντίδρασης. Όμως, δεν είναι όλα τα μαύρα κουτιά το ίδιο καλοήθη.

Πέραν των διάφορων συσκευών και των συνανθρώπων μας, υπάρχουν και τα υπερμεγέθη μαύρα κουτά των μεγάλων εταιρειών, των ίδιων των κρατών. Κανείς διευθύνων σύμβουλος μεγάλης εταιρείας δεν μπορεί ποτέ να έχει πλήρη εικόνα της διαδικασίας λήψης των μύριων αποφάσεων που καθορίζουν, από κοινού, την υπόσταση και τις δράσεις της εταιρείας. Πρόεδροι κραταιών τραπεζών, από την Wall Street στην Φραγκφούρτη και την Άπω Ανατολή, δεν κατάλαβαν ποτέ τα περιεχόμενα των CDO που οι τράπεζές τους «κατασκεύαζαν» και συσσώρευαν. Ανεβαίνοντας ένα σκαλί ακόμα στην κλίμακα της εξουσίας, πάρτε για παράδειγμα τις ΗΠΑ. Είθισται το Υπουργείο Εξωτερικών, ο Λευκός Οίκος, οι διάφορες επιτροπές στο Κογκρέσο να λειτουργούν με υποτυπώδη μεταξύ τους συντονισμό. Παρόλα αυτά, εν τέλει, διαμορφώνεται μια ακολουθία δράσεων που ο υπόλοιπος κόσμος αντιλαμβάνεται ως την «αμερικανική πολιτική». Δεν είναι τίποτα άλλο από ένα ακόμα παράδειγμα υπερμεγέθους μαύρου κουτιού.

Η διαφορά μεταξύ αυτών των μαύρων κουτιών (CDO, υπερ-εταιρειών, τραπεζών, κυβερνήσεων) και του ταπεινού κινητού μου μπορεί να εκφραστεί με δύο λέξεις: εξουσιαστική ισχύς. Εδώ είναι που, αν και ο όρος «μαύρα κουτιά» είναι καθαρά τεχνικός, κανείς τεχνικός δεν δύναται να κατανοήσει (σε όρους τεχνολογίας) την μορφή αυτή ισχύος που παράγουν τα συγκεκριμένα «μαύρα κουτιά» της κοινωνικής και οικονομικής εξουσίας. Γιατί; Επειδή αυτή η ισχύς δεν θυμίζει σε τίποτα την ισχύ ενός ηλεκτροκινητήρα, την λυσσασμένη δύναμη του ωκεανού, την βαρύτητα. Πρόκειται για λεπτή έννοια ισχύος η οποία προκύπτει από την δυνατότητα επιλογής των θεμάτων που θα μπουν στην ημερήσια διάταξη μιας συνεδρίας (και εκείνων που δεν θα συζητηθούν καν), καλλιέργειας επιθυμιών που δεν υπήρχαν, ελέγχου της ροής πληροφοριών στο πλαίσιο υφιστάμενων δικτύων κοινωνικής εξουσίας, δημιουργίας νέων δικτύων που διαμορφώνουν τον τρόπο λειτουργίας της κοινωνίας μας.

Το 2008 ο κόσμος όλος έπεσε στην σκοτοδίνη πολλαπλών, εξελισσόμενων, πεισματικών αποτυχιών των διαφόρων δικτύων εξουσίας. Η Ευρώπη απεδείχθη η ήπειρος με τις μικρότερες αντιστάσεις στην καταστροφική μήνη της Κρίσης, με την Ελλάδα στον ρόλο του πιο αδύναμου κρίκου της. Και σαν να μην έφτανε αυτό, χρόνια πριν ζήσουμε αυτές τις εξελίξεις, τουλάχιστον μια δεκαετία πριν, ο πλανήτης είχε ήδη μπει σε μη αναστρέψιμη τροχιά προς την περιβαλλοντολογική υποβάθμιση. Με αυτή την πολυσχιδή Κρίση να μαίνεται, και δεδομένης της υπερσυγκεντρωμένης εξουσίας, είναι εύκολο να φανταστεί κανείς ότι είμαστε θύματα κάποιας «συνωμοσίας των ισχυρών». Στο μυαλό πολλών έρχονται εικόνες σκοτεινών δωματίων, με βαριά έπιπλα από μαχόγκανι, ομιχλώδη ατμόσφαιρα από καπνό πούρων, και πανούργους άνδρες (ίσως και μια ή δύο γυναίκες) να συνωμοτούν για το πως θα κερδίσουν από την Κρίση εις βάρος των αδύναμων και του κοινού συμφέροντος. Προφανώς, τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει. Αν για την ζοφερή σημερινή μας κατάσταση ευθύνεται κάποια συνωμοσία, τότε πρόκειται για μια περίεργη συνωμοσία, καθώς οι «συνωμότες» που την απαρτίζουν δεν γνωρίζουν καν ότι είναι συνωμότες. Στην πραγματικότητα, αυτό που θυμίζει συνωμοσία των ισχυρών δεν είναι παρά η αναδυόμενη ιδιότητα κλειστών δικτύων εξουσίας, των μαύρων κουτιών της κοινωνικής ισχύος.

Τα κουτιά αυτά, αν και παίρνουν πολλές μορφές, μοιάζουν ως προς την ουσία τους: Όταν ένας πολιτικός με κομβική θέση στην κυβέρνηση, ή κάποιος αξιωματούχος υπερεθνικού οργανισμού, προσφέρει σε δημοσιογράφο μια αποκλειστικότητα με αντάλλαγμα την υπόσχεση ότι το δημοσίευμα θα χρωματίσει κάποιο θέμα με συγκεκριμένο τρόπο, ο δημοσιογράφος, χωρίς να το ξέρει, έχει προσκολληθεί στο δίκτυο εξουσίας το οποίο υπηρετεί η «πηγή». Με αυτό τον τρόπο τα δίκτυα της εξουσίας ελέγχουν την ροή της πληροφόρησης: αποκλείοντας ή προσκολλώντας στους εξωτερικούς κόμβους τους άτομα ανάλογα με την «προσαρμοστικότητά» τους. Έτσι, εξελίσσονται οργανικά, ως εάν τα δίκτυα να είχαν την δική τους «λογική», ωθούμενα από δυναμική την οποία δεν κατανοούν απόλυτα ούτε καν οι άνθρωποι-κλειδιά του δικτύου.

Το κλειδί των δικτύων εξουσίας είναι ο αποκλεισμός και η αδιαφάνεια. Έστω μεγαλο-υπάλληλος που ανακαλύπτει στοιχεία για την τράπεζα στην οποία εργάζεται που, αν γίνουν γνωστά, θα πληγώσουν την εικόνα της τράπεζας. Αν τα διαρρεύσει στον τύπο, τα καταστήσει δημοσίως γνωστά, δεν είναι μόνο ότι κινδυνεύει η θέση της. Είναι και κάτι άλλο: χάνει την δυνατότητα να αποκτήσει η ίδια εξουσία κάνοντας χρήση της ασύμμετρης πληροφόρησης που διαθέτει. Παραδείγματος χάριν, αν ανταλλάξει αυτή την πληροφορία με κάποιο άλλο στέλεχος του χρηματοπιστωτικού συστήματος, τότε η εξουσία και των δύο πολλαπλασιάζεται. Χωρίς να το καταλάβουν, οι δυο τους έχουν δημιουργήσει μια μικρή «συνωμοσία», ένα μαύρο κουτί. Πολύ γρήγορα, προχωρούν σε αντίστοιχες «συναλλαγές» πληροφοριών με άλλες ομάδες. Το αποτέλεσμα είναι ένα δίκτυο εξουσίας το οποίο ενσωματώνεται σε προϋπάρχοντα, μεγαλύτερα, δίκτυα. Και το πιο συγκλονιστικό: σχεδόν κανείς τους, ιδίως όσοι βρίσκονται στους «εξωτερικούς» κόμβους των δικτύων, δεν κατανοεί ότι πηγή της εξουσίας (και των εισοδημάτων) τους δεν είναι άλλη από την συμμετοχή σε αυτά τα δίκτυα.

Ιδωμένες ως δίκτυα εξουσίας, ή ως «συνωμοσίες χωρίς συνωμότες», τα διάφορα κατεστημένα που ορίζουν τις τύχες όλων (κράτη, εταιρείες, μέσα ενημέρωσης, τράπεζες, οργανωμένα συμφέροντα κλπ) δεν είναι τίποτα άλλο από μια στοιβάδα μαύρων κουτιών: κανείς δεν κατανοεί την λειτουργία τους, το τι κρύβουν μέσα τους – ούτε καν εκείνοι που νομίζουν ότι τα διοικούν. Κι όμως. Αυτά τα μαύρα κουτιά μετατρέπουν ό,τι κάνει ο κάθε άνθρωπος, ο κάθε ένας και η κάθε μία μας, στα κοινωνικά, οικονομικά και περιβαλλοντολογικά φαινόμενα με τα οποία, κατόπιν, πρέπει να ζήσουμε. Αντίθετα με τα κινητά μας τηλέφωνα, δεν έχουμε επιλογή. Αν θέλουμε να αποκτήσουμε έλεγχο στην ζωή μας, το άνοιγμα των μαύρων κουτιών της εξουσίας αποτελεί πλέον προαπαιτούμενο για την επιβίωση της αιδούς, των προοπτικών των συνανθρώπων μας, του ίδιου του πλανήτη μας. Για να το πω απλά, έχουμε ξεμείνει από δικαιολογίες: ήρθε η ώρα να ανοίξουμε τα μαύρα κουτιά!

Και πως θα το κάνουμε αυτό; Αρχικά, αναγνωρίζοντας ότι σχεδόν όλοι μας αποτελούμε κάποιον κόμβο (διαφορετικής ίσως σημασίας ο κάθε ένας) κάποιου από τα δίκτυα εξουσίας. Δεύτερον, κι εδώ έγκειται η ιδιοφυΐα των Wikileaks. Μπαίνοντας μέσα στα δίκτυα, όπως ο Θησέας στον Λαβύρινθο, έτοιμοι να διαταράξουμε την ροή των πληροφοριών, σπέρνοντας τον φόβο (εντός των μαύρων κουτιών της εξουσίας) της ακατάσχετης διαρροής των «μυστικών» πάνω στα οποία οικοδομείται η καταστροφική τους εξουσία. Έχοντας στερηθεί το μονοπώλιο αυτό, τα δυσλειτουργούντα, αδιαφανή δίκτυα εξουσίας, που έχουν μάθει να μην λογοδοτούν σε κανέναν, θα καταρρεύσουν κάτω από ίδιο τους το βάρος. Και τότε η ανθρωπότητα θα κερδίσει μια νέα ευκαιρία να οργανώσει την απόδρασή της από το σημερινό αδιέξοδο. Τρίτον, αποφεύγοντας συστηματικά την προσπάθεια δημιουργίας νέων κλειστών δικτύων με τα οποία να υποκαταστήσουμε τα παλαιά.

Το εγχείρημα δύσκολο. Τα υπάρχοντα δίκτυα θα αντιδράσουν βίαια. Θα γίνουν πιο απολυταρχικά, πιο κλειστά, θα κατακερματιστούν υπό τον φόβο της διείσδυσης και των διαρροών. Δεν πειράζει. Στη προσπάθειά τους να μην αφήσουν να ανοιχθούν τα μαύρα κουτιά, να υψώσουν τείχη αυτο-προστασίας των πληροφοριών τους και «ασφάλειας» του κλειστού τους δικτύου, θα αναγκαστούν να αποξενώσουν πολλούς εν δυνάμει νέους «συνεργάτες». Έτσι, θα φθίνει γρήγορα η δυνατότητα τους να αναπαράγονται μονοπωλώντας και συγκεντρώνοντας νέες, σημαντικές πληροφορίες. Αν και αδύνατον να προβλεφθεί το αποτέλεσμα αυτής της τιτανομαχίας, το ζήτημα είναι ότι το μέλλον εξαρτάται από αυτό.

Μια από τις συμβουλές που έδωσε ο Νίκολο Μακιαβέλι στον πρίγκηπα του, ήταν η εξής: «Στα ζητήματα διακυβέρνησης, όταν βλέπεις από μακρυά τι κακά ζυμώνονται, μπορείς να τα γιατρέψεις εύκολα. Όμως, όταν σου λείπει αυτή η πληροφόρηση, τους επιτρέπεις να μεγαλώσουν τόσο ώστε να βρεθούν στην κοινή θέα. Τότε δεν υπάρχει θεραπεία.» Πριν πέντε αιώνες, ο Μακιαβάλι είχε την δικαιολογία ότι η συγκέντρωση της πληροφόρησης στα χέρια των ιθυνόντων μπορεί να εξυπηρετήσει το κοινό συμφέρον. Ότι τα μαύρα κουτιά της εξουσίας είναι καλό να μην ανοιχτούν ποτέ από το πόπολο. Όμως, αν η ιστορία των αιώνων που πέρασαν από τότε μας δίδαξε κάτι αυτό είναι ότι ακριβώς το αντίθετο ισχύει. Η κρατική υπερ-συγκέντρωση βρήκε την νέμεσή της το 1991, με την κατάρρευση του «υπαρκτού» σοσιαλισμού. Το 2008 κατέρρευσε και το αντίπαλο δέος υπό το βάρος της ύβρεως της σιγουριάς ότι η υπερσυγκέντρωση εξουσίας στα μαύρα κουτιά των τραπεζών και των μεγάλων εταιρειών θα είχε καλύτερη τύχη. Σήμερα, εν μέσω της απαισιοδοξίας που διακατέχει την μετά-το-2008 εποχή, όπως έγραψε ο
Slavoj Zizek, «αντιμετωπίζουμε τον αναίσχυντο κυνισμό μιας διεθνούς τάξης πραγμάτων οι ιθύνοντες της οποίας απλά φαντάζονται ότι πιστεύουν στις ιδέες της δημοκρατίας, των δικαιωμάτων κλπ. Μέσα από δράσεις όπως εκείνες των διαρροών στα WikiLeaks, η ντροπή (η δική μας ντροπή που ανεχόμαστε αυτή την εξουσία) γίνεται πιο επαίσχυντη μόνο και μόνο επειδή δημοσιοποιείται.»

Η εγκατάσταση της Δανάης Στράτου πασχίζει να πάει ένα βήμα πιο μπροστά από την δημοσιοποίηση της ντροπής μας. Μετατρέπει τα μαύρα κουτιά σε αντικείμενα τέχνης που την ίδια στιγμή ενσωματώνουν το άγχος και την ελπίδα, τις παγίδες και την απόδραση, τους απάνθρωπους περιορισμούς και τις ανθρώπινες δυνατότητες, τις αξίες και την απαξίωσή τους. Τα ανοιγμένα κουτιά λειτουργούν ως υποκίνηση για ανατροπές που στοχεύουν όχι μόνο στην αντιμετώπιση των φόβων και των κατεστημένων αλλά, επί πλέον, στην δημιουργία νέων μορφών συλλογικής εξουσίας και «κοινόχρηστης» ευημερίας.

(*) Γκαλερί Ζουμπουλάκη, Πλατεία Κολωνακίου, 20, Τρίτη-Παρασκευή 11πμ-3μμ και 5μμ-9μμ, Σάββατο 11πμ-2μμ, Κυριακή και Δευτέρα κλειστά.


πηγή: protagon.gr
radical30
radical30
Admin

Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93

http://radicalrvolution-radical30.blogspot.com

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ Empty ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ

Δημοσίευση  radical30 Παρ 20 Απρ 2012, 04:36



Γιατί λείπω...
του Γιάνη Βαρουφάκi


Από το παράθυρο του ξενοδοχείου, στο Seattle, διακρίνω μια μοναχική φιγούρα στο απέναντι πεζοδρόμιο. Ένας μοναχικός διαδηλωτής, φορώντας ένα ζωστήρα που κρατάει όρθιες δύο μεγάλες Συριακές σημαίες, σηκώνει στον αέρα ένα χαρτόνι γεμάτο συνθήματα που βουβά μεταφέρει τον πόνο του, την απόγνωση του για την δοκιμαζόμενη πατρίδα του. Μέσα στην παγωνιά, με τα αυτοκίνητα να περνούν δίπλα του και ελάχιστους πεζούς να τον προσπερνούν, κάθεται όρθιος, απτόητος, σιωπηλός για ώρες.

Πριν τον παρατηρήσω, καθισμένος στον υπολογιστή μου κι έτοιμος να γράψω το άρθρο της εβδομάδας για το protagon, σκόπευα να σας γράψω άλλο ένα άρθρο για την Κρίση, συγκεκριμένα για το συνέδριο στο Βερολίνο στο οποίο θα βρίσκομαι όταν θα διαβάζετε τούτες τις γραμμές. Δεν τα κατάφερα. Η εικόνα του Σύρου στην διασταύρωση μιας ψυχρής αμερικανικής μεγαλούπολης με μαγνήτιζε και μου υπέβαλε επίμονα το ερώτημα: Τι κάνεις εσύ εδώ; Γιατί λείπεις από την δική σου, χειμαζόμενη, χώρα;

Δεν ήθελα να γράψω επί προσωπικού. Κανείς μας, αυτές τις ώρες, δεν είναι αρκετά σημαντικός για να ομφαλοσκοπεί και να χρησιμοποιεί ένα βήμα που έτυχε να έχει για να γράφει αυτοβιογραφικά. Όμως κάτι η φιγούρα του Σύρου στο φανάρι, κάτι οι μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας που αρνούνταν να αφήσουν ανεπηρέαστη την ψυχολογία ακόμα ακόμα κι ενός άθεου (σαν εμένα), κατέληξα στο σημερινό μου θέμα. Συγχωρήστε με.

Πρώτη φορά κοίταξα την βροχή μέσα από παράθυρο σε ξένο τόπο, στον οποίο ήξερα ότι θα έμενα χρόνια, το 1978 στην Αγγλία. Θυμάμαι ακόμα το συναίσθημα. Δέκα χρόνια μετά κοίταζα έναν άλλον τόπο, την Αυστραλία, μέσα από ένα άλλο, αντίστοιχο, «παράθυρο». Μεσολάβησαν κι άλλα «παράθυρα», στο Βέλγιο, στην Σκωτία... Συνολικά, 23 χρόνια πέρασαν μέχρι να πάρω την απόφαση της επιστροφής.

Γιατί γύρισα; Μέχρι τότε δεν είχα νιώσει ούτε μέρα μετανάστης. Ξένος ναι, μετανάστης ποτέ. Είχα μάθει να χαίρομαι τους ξένους τόπους με τρόπο που μόνο ένας Έλληνας μπορούσε, στον βαθμό που δεν έψαχνε να βρει Έλληνες και Ελλάδα στον ξένο τόπο αλλά, αντίθετα, πάσχιζε να χαθεί σε αυτόν. Ως ξένος Έλληνας. Με την βαλίτσα έτοιμη για νέους ξένους τόπους ή της επιστροφής. Κάποια στιγμή ένιωσα, καθώς πλησίαζα τα σαράντα, ότι οι βαθμοί ελευθερίας μειώνονταν. Κάποια στιγμή θα «έπιανα» τον εαυτό μου να έχει μετατραπεί από ξένο σε μετανάστη. Πανικοβλήθηκα.

Το πρώτο ανιχνευτικό βήμα έγινε το 1998, όταν επισκέφτηκα για ένα εξάμηνο το Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στην αρχή ήμουν σαν την μύγα μέσ’ το γάλα. Δεν είχα ποτέ πριν ούτε καν περάσει το σκαλοπάτι ελληνικού πανεπιστημίου. Φαντάζεστε το σοκ που με βρήκε. Όμως, κάπου εκεί έκαναν το θαύμα τους οι χαμηλές προσδοκίες και οι όμορφες αντιφάσεις της πατρίδας μας. Περιμένοντας τα χειρότερα (έχοντας ακούσει τόσες και τόσες θλιβερές ιστορίες), εξεπλάγην θετικά: μέσα σε μια θάλασσα μιζέριας (από τα θλιβερά κτήρια και τις ανύπαρκτες υποδομές μέχρι τα τραπεζάκια των φοιτητικών παρατάξεων που θύμιζαν κακόφωνη εμποροπανήγυρη άνευ καμίας πολιτικής διάστασης) γνώρισα συναδέλφους σαν τον Νίκο Πετραλιά, τον Γιώργο Κριμπά και τον Νίκο Θεοχαράκη. Ως κεραυνοί εν αιθρία, μου έδωσαν να καταλάβω ότι μέσα στον κουρνιαχτό υπάρχουν διαμάντια που δεν θα βρεις πουθενά αλλού. Κι όταν άρχισα να διδάσκω, ήρθα αντιμέτωπος με την πιο ευχάριστη έκπληξη: Μέσα στα αμφιθέατρα που οι αδέσποτοι σκύλοι και ο καπνός από τα τσιγάρα συμβίωναν με τους φοιτητές, διέκρινα μυαλά και χαρακτήρες ποιότητας και ήθους που δεν είχα ξαναδεί ποτέ μου. Ούτε στο Cambridge. Σε συνδυασμό με την νοσταλγία που ποτέ δεν σβήνει, τους γονείς που δεν γίνονταν μικρότεροι, την έφεση προς μια νέα περιπέτεια στην ίσως πιο «ξένη» για μένα χώρα, ωρίμασε μέσα μου η απόφαση της επιστροφής που, τελικά, ήρθε το 2000 (μαζί με το σκάσιμο της φούσκας του Χρηματιστηρίου μας...).

Εγκαταστάθηκα στην Ελλάδα με μεγάλες δυσκολίες (έπρεπε να δείτε την έκφραση απορίας την πρώτη φορά που επισκέφτηκα εφορία, τις υπηρεσίες του Πανεπιστημίου κλπ) αλλά ακόμα μεγαλύτερο ενθουσιασμό. Εξ αρχής ήμουν αποφασισμένος να μην ενταχθώ ποτέ. Να ζω στην Ελλάδα Έλλην μεν ξένος δε. Να διατηρήσω πάση θυσία την ιδιότητα του ξένου στην ίδια μου την χώρα. Να βλέπω τα πάντα ως ξένος που θέλει να χαθεί σε αυτή την χώρα κι έτσι γίνεται πιο Έλληνας από τους Ελληνάρες. Να δουλέψω, κάνοντας αυτά που ξέρω, αλλά αυτή την φορά για το ελληνικό πανεπιστήμιο, που είχε τόσες δυνατότητες κρυμμένες πίσω από την τριτοκοσμική μάσκα που το καταδυνάστευε.

Πρώτος μου στόχος ήταν η βελτίωση των ελληνικών μου. Κατόπιν, η βελτίωση των μαθημάτων που ανέλαβα (νέες σημειώσεις, νέα βιβλία για τους φοιτητές, νέα ύλη). Πολύ σύντομα ανέλαβα την δημιουργία ενός νέου διδακτορικού προγράμματος το οποίο να σπάει το καθεστώς φεουδαρχίας που χαρακτήριζε το προϋπάρχον (με τους υπ. διδάκτορες να κουβαλούν τις τσάντες των επιβλεπόντων, να εργάζονται στις επιχειρήσεις τους για ένα κομμάτι ψωμί, με την «αμοιβή» της υπόσχεσης ενός διδακτορικού κάπου, κάποτε). Η ιδέα ήταν να στήσουμε ένα διεθνές διδακτορικό πρόγραμμα, με την συμμετοχή ξένων καθηγητών και φοιτητών, χωρίς δίδακτρα αλλά με απίστευτα πολλή δουλειά (δύο χρόνια υποχρεωτικών καθημερινών μαθημάτων). Ένα πρόγραμμα που θα έδινε την ευκαιρία σε νέους ανθρώπους να εκπονήσουν διδακτορικό στα οικονομικά όχι απλώς ισάξιο με τα αντίστοιχα του εξωτερικού αλλά καλύτερο. Ναι, καλύτερο.

Το πρόγραμμα αυτό το στήσαμε (δείτε εδώ). Μπορεί να μην έγινε πολύ γνωστό στην Ελλάδα, έγινε όμως στο εξωτερικό – όπου και σήμερα συζητιέται ως μία από τις οάσεις ποιοτικών σπουδών στα οικονομικά. Δεχόμασταν, πέραν των Ελλήνων φοιτητών, Αμερικανούς, Ρώσους, Φινλανδούς (με υποτροφία από την χώρα με την καλύτερη παιδεία για να κάνουν διδακτορικό στην... Ελλάδα!), Γερμανούς, Τούρκους, Ισπανούς… Δεχόμασταν είκοσι πέντε φοιτητές τον χρόνο, από τους οποίους πέρναγαν λίγο περισσότερους από τους μισούς. Λογικό ήταν: Στα δύο χρόνια εντατικών μαθημάτων που έπρεπε να παρακολουθούν για να τους δοθεί το δικαίωμα να εκπονήσουν διατριβή, έπρεπε να παρακολουθήσουν (υποχρεωτικά) 576 ώρες μαθημάτων, από 37 καθηγητές εκ των οποίων οι 26 από το Τμήμα μας, 7 από πανεπιστήμια του εξωτερικού και, 5 από άλλα ελληνικά πανεπιστήμια. Παράλληλα, παρακολούθησαν 52 δίωρα ερευνητικά σεμινάρια που παρουσίασαν 17 καθηγητές από το Τμήμα μας, 13 από άλλα ελληνικά πανεπιστήμια και 22 από πανεπιστήμια του εξωτερικού. Στα δύο αυτά χρόνια, πέραν των εργασιών που παρέδωσαν, εξετάστηκαν γραπτώς πάνω από 32 φορές. Κι όλα αυτά στην βάση ενός ενδιαφέροντος κοινωνικού συμβολαίου: οι καθηγητές δεν πληρωθήκαμε ούτε ένα ευρώ για όλα αυτά (για τα μαθήματα, το διοικητικό έργο, τις απίστευτες ώρες επικοινωνίας με τους φοιτητές) ενώ οι φοιτητές δεν κατέβαλλαν δίδακτρα – καθώς κατέβαλαν το κόστος των 5 ετών που αφιέρωσαν στο να πάρουν το διδακτορικό τους φυτοζωόντας, χωρίς μια πραγματική θέση εργασίας την εποχή που άλλοι έχτιζαν καριέρες στην διαφήμιση, στις τράπεζες, στην βιομηχανία, στο εμπόριο, στην ναυτιλία.

Παράλληλα με τα μεταπτυχιακά, η ίδια λίγο-πολύ ομάδα συναδέλφων, παλέψαμε να αναβαθμίσουμε τα προπτυχιακά μαθήματα και να ελκύσουμε νέο αίμα από το εξωτερικό χρησιμοποιώντας το διδακτορικό πρόγραμμα ως μαγνήτη (καθώς όλοι οι καλοί, νέοι ερευνητές που διδάσκουν στο εξωτερικό, θέλουν διακαώς πρόσβαση σε ένα καλό διδακτορικό πρόγραμμα όπου θα «παντρέψουν» την διδασκαλία με την έρευνα). Έτσι, σιγά-σιγά, προσελκύσαμε νέους συναδέλφους, από την Αγγλία και αλλού. Αυτός ήταν ο στόχος: μεταρρυθμίσεις εντός που να καθιστούν το Τμήμα ελκυστικό ώστε να έρχεται συνεχώς νέο αίμα από έξω (αντί για την θλιβερή αναπαραγωγή των κατεστημένων που καραδοκούν μόνιμα).

Η χαρά που μου έδιναν αυτές οι εξελίξεις είχε το κόστος της. Οι αντιδράσεις των δύο μεγάλων φοιτητικών παρατάξεων (που πολέμησαν λυσσασμένα τις προσπάθειες μας, λόγω της άρνησής μας να συνδιοικούμε μαζί τους) ήταν απίστευτη. Ερχόντουσαν στο γραφείο μου να με απειλήσουν (στον ενικό και με λεξιλόγιο λιμανιού), αλυσόδεσαν την πόρτα της αίθουσας που συνεδρίαζε το εκλεκτορικό σώμα κατά την διάρκεια της προαγωγής μου (απειλώντας τα μέλη του ότι, αν με ψηφίσουν, δεν θα έβγαιναν από εκεί μέσα), οργάνωσαν (σε συνεργασία με συναδέλφους μου) την (πρόσκαιρη) «αποκαθήλωση» μου από Διευθυντή του Τομέα μου κ.ο.κ. Και το χειρότερο: η ακόμα πιο λυσσασμένη επίθεση συναδέλφων που συνειδητοποίησαν ότι το νέο διδακτορικό πρόγραμμα τους στερεί τα φεουδαρχικά τους δικαιώματα.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα πρωί, στημένος ώρες έξω από τον Ειδικό Λογαριασμό, περιμένοντας να μάθω γιατί η πληρωμή του εισιτηρίου ενός ξένου καθηγητή δεν γινόταν, κάποια στιγμή, βγαίνει υπάλληλος από το γραφείο, κρυφά, με παίρνει σε μια γωνιά και μου ψιθυρίζει: «Κύριε Βαρουφάκη επειδή τυχαίνει να ήμουν φοιτητής σας, και σας εκτιμώ, σας παρακαλώ φύγετε, μην περιμένετε άσκοπα. Υπάρχει εντολή από τον Χ συνάδελφο σας (σημ. ο οποίος λύνει και δένει στο παρασκήνιο, με το αζημίωτο φυσικά) να σας σπάσουν τα νεύρα, να μην γίνει καμία πληρωμή για το διδακτορικό πρόγραμμα, έως ότου παραιτηθείτε.»

Για χρόνια πολλά βρέθηκα εγκλωβισμένος σε τέτοιο πόλεμο. Δεν σκέφτηκα όμως ούτε στιγμή να τα παρατήσω καθώς η χαρά που μου έδιναν τα θετικά της μεταρρύθμισης και η συμπαράσταση εξαιρετικών συναδέλφων και φοιτητών αρκούσαν. Αυτό που ήταν, όμως, δυσβάστακτο ήταν το ότι, όταν δεν μπορούσαν να πλήξουν εμένα, έπλητταν τους φοιτητές, τις γραμματείς που δούλευαν για το πρόγραμμα, τους νέους συναδέλφους που ερχόταν η ώρα της μονιμοποίησης ή της προαγωγής τους, όποιον μπορούσαν να πλήξουν καθιστώντας μου γνωστό ότι η δική μου «εμμονή» θα πληγώνει «αθώους».

Το προσωπικό κόστος είχε και μια άλλη πτυχή, πιο προσωπική. Το 2004 γεννήθηκε η κόρη μου, η Ξένια (μπορείτε να φανταστείτε γιατί επελέγη το όνομα αυτό; Βλέπε πιο πάνω!). Ένα χρόνο μετά, η μητέρα της αποφάσισε να επιστρέψει στην Αυστραλία, από όπου κατάγεται. Δεν χρειάζεται να σας πω τι σήμαινε αυτό. Λόγια δεν υπάρχουν. Πολύ σύντομα όμως εμφανίστηκε στην ζωή μου η Δανάη και η ζωή πήρε μια νέα συναρπαστική τροπή. Ζώντας μεταξύ Αυστραλίας και Ελλάδας, μεταξύ των πανεπιστημιακών μου ενασχολήσεων και των projects της Δανάης (π.χ. βλ. εδώ), η αισιοδοξία επέστρεψε.

Μέχρι που ήρθε η Κρίση. Έχοντας ήδη γράψει, από το 2003, κείμενα σχετικά με τις καταστροφικές εξελίξεις που τελικά ήρθαν, γρήγορα ενεπλάκην στον δημόσιο διάλογο, προσπαθώντας από νωρίς να διαμηνύσω στην ευρύτερη κοινή γνώμη (κυρίως μέσα από το protagon) ότι «στραβά αρμενίζουμε». Εξ αρχής έγραφα όπως πάντα: ακαδημαϊκά, στην βάση μιας μη αυταρχικής συνεισφοράς σε αυτό που το protagon έκανε παντιέρα του: ιστορίες (ή απόψεις) για να σκεφτόμαστε διαφορετικά. Το «καινό δαιμόνιο» που προσπάθησα να εισάγω στον διάλογο ήταν ένα: η Κρίση είναι παγκόσμια, είναι ευρωπαϊκή και, από την στιγμή που ξέσπασε, δεν θα λυθεί με τεράστια δάνεια τα οποία τα παίρνουμε υπό τον όρο ότι θα συρρικνώσουμε το εθνικό εισόδημα από το οποίο θα πρέπει να τα αποπληρώσουμε.

Πολύ σύντομα συνειδητοποίησα ότι τα κίνητρα μου παρεξηγήθηκαν. Άλλοι θεωρούσαν ότι ήμουν εναντίον των μεταρρυθμίσεων. Άλλοι ότι θέλω να μην αλλάξει τίποτα (κι ας είχα πληρώσει τόσο ακριβά το τίμημα των προσωπικών μου ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων στο πανεπιστήμιο). Κάποιοι με ανέδειξαν ως τον υμνητή της χρεοκοπίας (κάτι σαν, π.χ., να αποκαλείς τον γιατρό που βρίσκει ότι πάσχεις από καρκίνο υμνητή της επάρατης νόσου). Από την άλλη, πολλοί έκαναν σημαία αυτά που έλεγα. Πριν περάσει πολύς καιρός κατέληξα να έχω γίνει διχαστική παρουσία: άτομο του οποίου οι απόψεις διχάζουν μεταξύ «οπαδών» και «κατακριτών». Πιστέψτε με παρακαλώ όταν σας λέω ότι και οι μεν και οι δε με στενοχωρούσαν. Πάντα έλεγα στους φοιτητές μου: Μην με πιστεύετε! Να κρίνετε ό,τι σας λένε (και σας λέω). Από την άλλη, μην απορρίπτετε ό,τι σας λέω πριν το κρίνετε. Κάτι αντίστοιχο περίμενα, εσφαλμένα, από το ευρύτερο κοινό. Και στενοχωρήθηκα όταν δεν προέκυψε.

Στην αρχή, τα κανάλια και τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ με προσκαλούσαν επειδή ήμουν μια ενδιαφέρουσα παρουσία – κάτι σαν τον τρελό των καναλιών (το αντίστοιχο του τρελού του χωριού, ο οποίος δικαιούται να λέει πράγματα που οι υπόλοιποι απαγορεύεται να ξεστομίσουν). Όμως, όσο οι προβλέψεις μου άρχισαν να επιβεβαιώνονται (π.χ. το Μνημόνιο να παραπαίει, η Κρίση να επεκτείνεται σε νέες χώρες, η «επαναγορά χρέους» να ακυρώνεται κλπ), ο διχασμός μεταξύ «οπαδών» και «κατακριτών» μου διογκώθηκε. Πολύ γρήγορα, η όποια ποιότητα του όποιου διαλόγου καταβαραθρώθηκε. Κάποτε, πριν μερικούς μήνες (ιδίως τότε που ύψωσα πολύ δυνατά φωνή εναντίον του Μνημονίου 2) άρχισαν τα απειλητικά τηλεφωνήματα (με απειλές εναντίον της οικογένειάς μου), οι λίβελοι (π.χ. γράφτηκε σε διάφορα blog ότι, σε συνεργασία με Σόρος και Ρουμπίνι, «σορτάρω» τα ελληνικά ομόλογα – λες και με είχαν ανάγκη οι κύριοι αυτοί!), οι προσωπικές επιθέσεις.

Δεν ήταν μόνο αυτό. Σε αυτά τα οδυνηρά προστέθηκε η καθίζηση του Πανεπιστημίου ελέω Κρίσης και νέου Νόμου. Η Κρίση σταμάτησε όλες τις προσλήψεις. Η δυναμική μετάγγισης νέου αίματος από το εξωτερικό ακυρώθηκε. Ο καθηγητής της Νέας Υόρκης, που μετά από χίλιες προσπάθειές μας δέχθηκε να γυρίσει στην Ελλάδα, εκλέχτηκε μεν δεν διορίστηκε ποτέ δε. Οι νέοι συνάδελφοι, που βγήκαν από το διδακτορικό μας πρόγραμμα, έτοιμοι να «επιστρέψουν», από την θέση του λέκτορα, το «χρέος» τους, παρέμεναν στο Πανεπιστήμιο ως δουλοπάροικοι – δίδασκαν χωρίς οργανική θέση, χωρίς μισθό. Με πόνο καρδιάς το περασμένο Σεπτέμβρη αναγκάστηκα να βρω θέση στον καλύτερο διδακτορικό μας φοιτητή σε πανεπιστήμιο της Βρετανίας. Σκεφτείτε το: Ένα πτυχίο Μετσόβιου Πολυτεχνείου, δύο μεταπτυχιακά και ένα διδακτορικό, για τα οποία πλήρωσε ο ελληνικός λαός. Και ποιος εκμεταλλεύεται αυτό το «ανθρώπινο κεφάλαιο» σήμερα; Οι Βρετανοί φοιτητές και ένα ξένο πανεπιστήμιο το οποίο γνωρίζει πώς να κεφαλαιοποιεί τις επενδύσεις της δικής μας κοινωνίας.

Όσο για τον νέο νόμο, αντίθετα με πολλούς συναδέλφους μου, δεν κακίζω την κα Διαμαντοπούλου επειδή έφερε ριζικές αλλαγές. Πιστεύω στις ριζικότατες, στις επαναστατικές αλλαγές. Όχι, κακίζω τον νέο νόμο επειδή ενισχύει τις κατσαρίδες του πανεπιστημίου, ενδυναμώνει όλους εκείνους που μπήκαν εμπόδιο στις μεταρρυθμίσεις που κάναμε. Μπορεί να πέταξε έξω τις φοιτητικές παρατάξεις (κάτι που επικροτώ) αλλά γιγαντώνει τον αυταρχισμό εντός των πανεπιστημίων, προσφέροντας τεράστιο δώρο στην αναξιοκρατία που πάντα χαίρεται όταν ο αυταρχισμός σηκώνει κεφάλι. Επί πλέον, η απόλυτη οικονομική ανέχεια των πανεπιστημίων μας οδηγεί, υπό τον νέο νόμο, στην απόλυτη εμπορευματοποίηση: Ό,τι πουλάει θα προσφέρεται. Ό,τι δεν πουλάει (π.χ. η δύσκολη γνώση) θα εκπαραθυρώνεται. Κι επειδή οι «πελάτες» τελούν, εξ ορισμού εν αγνοία, το πανεπιστήμιο χάνει τους ανθρώπους που με έκαναν να θέλω να επιστρέψω στην Ελλάδα: τους καθηγητές που νοιάζονται μόνο για την ποιότητα και τους φοιτητές που επιλέγουν, κόντρα στους καιρούς, την δύσκολη γνώση. Εν συντομία, νιώθω ότι ό,τι παλέψαμε με τους καλούς συναδέλφους να δημιουργήσουμε στο πανεπιστήμιο, καταρρέει μπροστά στα μάτια μας. Έτσι όπως πάμε, το πανεπιστήμιο τείνει προς ένα ΙΕΚ που νοιάζεται για «πιστοποίηση» über alles.

Πριν κάποιους μήνες, ερωτήθηκα αν θα με ενδιέφερε να κατέβω στην πολιτική. Το ίδιο ερώτημα μου ετέθη πολλές φορές, στα ΜΜΕ, στην Πλατεία Συντάγματος κλπ. Η ενστικτώδης απάντησή μου ήταν, και παραμένει, αρνητική. Γιατί; Να σας πω: Το 1982 πήρα την μεγάλη απόφαση της πανεπιστημιακής καριέρας. Αυτό σήμαινε μια ζωή με πολύ λιγότερα χρήματα και εξουσία. Όμως, μια ζωή με μέγιστη ελευθερία έκφρασης και δυνατότητα αυτο-κριτικής (και αυτοσαρκασμού ακόμα). Ήταν μια επιλογή που δεν παίρνω πίσω. Όλον αυτό τον καιρό, συνομιλώ (έστω και στα κρυφά) με πολιτικούς όλων σχεδόν των κομμάτων. Αυτό έχει σημασία στον Καιρό της Κρίσης. Μου δίνει την δυνατότητα να τους βοηθώ αλλά και να τους κρίνω όλους (και τον εαυτό μου συνάμα). Την στιγμή που θα ανέβω στο μπαλκόνι και θα πω «ψηφίστε με», ξάφνου τίθεμαι εναντίον όλων των υπόλοιπων. Δεν μου έχω εμπιστοσύνη ότι, μετά από μία κίνηση, θα διατηρήσω την σκέψη μου ανεξάρτητη, καθαρή. Δεν το θέλω. Και δεν θα το κάνω.

Κάπου τον περασμένο Νοέμβριο, σε ένα ταξίδι στην Αμερική όπου μου έγιναν προτάσεις από πανεπιστήμια και οργανισμούς, η Δανάη μου είπε κάτι που «έγραψε». Μου είπε ότι, δεδομένου του πολέμου που μου γίνεται στην Ελλάδα, μόνο και μόνο επειδή καταθέτω απόψεις, και δεδομένης της κατάρρευσης στο πανεπιστήμιο όλων αυτών για τα οποία έχω επενδύσει μια δεκαετία τώρα, έχω μια απλή επιλογή: είτε να κατέβω στην πολιτική, ώστε να μπορώ να δράσω με κάποιους βαθμούς ελευθερίας που προσφέρει η «εξουσία», είτε να φύγουμε από την Ελλάδα. Κατάλαβα τι εννοεί. Αμέσως έβαλα μπροστά την διαδικασία μετακόμισης στην Αμερική.

Κλείνω με κάτι τελευταίο. Μου έλαχε η κόρη μου να ζει στην Αυστραλία. Σε μια χώρα που οι τιμές των πάντων ανεβαίνουν και της οποίας το νόμισμα υπερτιμάται συνεχώς. Καθώς ο μισθός μου (κατά 3/5 μικρότερος από ό,τι θα ήταν αν είχα παραμείνει στην Αυστραλία προ των περικοπών) μειώνεται, όπως και όλων μας, σε λίγο όχι μόνο δεν θα μπορώ να την συντηρώ αλλά είναι αμφίβολο αν θα μπορώ να την επισκέπτομαι καν. Το φαντάζεστε να κατέβαινα στην πολιτική για να απομυζώ από το πτωχευμένο ελληνικό δημόσιο μισθό ικανό για να συντηρώ την κόρη μου στους αντίποδες; Να έχω, δηλαδή, γίνει κι εγώ ένας βουλευτής, γραφειοκράτης, υπουργός που βασίζεται στα χρήματα του Μνημονίου για να ζει το παιδί του;

Όχι φίλες και φίλοι. Έξω και πάλι έξω. Γιατί αν υπάρχει ένα αγαθό που με κάνει ευτυχισμένο δεν είναι άλλο από το συναίσθημα ότι δεν εξαρτώμαι, δεν φοβάμαι να πω αυτό που πραγματικά πιστεύω. Κι αν χρειάζεται να σας στέλνω τα κείμενά μου από μια βροχερή, μακρινή πολιτεία, απέναντι από έναν μοναχικό διαδηλωτή εκ Μέσης Ανατολής, έτσι θα γίνει. Μέχρι να μπορώ να επιστρέψω διατηρώντας την ανεξαρτησία σκέψης μου, υπό συνθήκες που να μπορώ και πάλι να προσφέρω. Δεν θα αργήσει η μέρα. Για αυτό επέλεξα τον τίτλο «Γιατί λείπω» αντί για ένα πιο τελεσίδικο «Γιατί έφυγα».

ΥΓ. Επειδή πολλοί θα αναρωτηθείτε, να σας πω ότι σήμερα, από το Πανεπιστήμιο, βρίσκομαι σε εκπαιδευτική άδεια που ποτέ δεν πήρα έως τώρα παρά το γεγονός ότι δικαιούμαι από το 2003. Θα την εξαντλήσω και μετά θα πάρω άδεια άνευ αποδοχών. Αλλά επειδή σε καμία περίπτωση δεν θα γίνω άλλος ένας Παπαδήμος (βλ. εδώ) σας λέω ότι, την στιγμή που θα σιγουρευτώ πως σε περίπτωση παραίτησής μου η θέση μου δεν θα χαθεί αλλά θα επαναπροκηρυχθεί στο αντικείμενο της Πολιτικής Οικονομίας (ώστε να με αντικαταστήσει νέος συνάδελφος) – κάτι που σήμερα δεν γίνεται καθώς έχουν παγώσει όλες οι προκηρύξεις – θα παραιτηθώ άμεσα. Το δηλώνω ευθαρσώς για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις.


πηγή: protagon.gr
radical30
radical30
Admin

Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93

http://radicalrvolution-radical30.blogspot.com

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ Empty ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ

Δημοσίευση  radical30 Κυρ 11 Μαρ 2012, 18:08

Μια ανάλυση της οικονομικής κρίσης έξω και πέρα από τα σύνορα της Ελλάδας

https://youtu.be/4XMi98dHfvU
radical30
radical30
Admin

Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 93

http://radicalrvolution-radical30.blogspot.com

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Επιστροφή στην κορυφή

- Παρόμοια θέματα

 
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης