ΡΗΞΗ ή ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ;;

Aς το πούμε ξεκάθαρα, δεν υπάρχει «αναδιαπραγμάτευση» του «δημόσιου» χρέους. Το «δημόσιο» χρέος είτε συνεχίζεις να το εξυπηρετείς, συνεχίζοντας να πληρώνεις κανονικά χρεολύσια και τόκους, είτε σταματάς να το εξυπηρετείς, κάνεις στάση πληρωμών – μέση λύση δεν υπάρχει! Αν το ελληνικό Δημόσιο δεν αποπληρώσει έστω και ένα ομόλογο, δεν πληρώσει έστω και μια οφειλή για τόκους, αυτό θα θεωρηθεί στάση πληρωμών – η στάση πληρωμών δεν γίνεται με το τελευταίο ομόλογο που δεν θα πληρωθεί αλλά με το πρώτο! Ναι, αλλά τότε γιατί τόσοι σοβαροί εκπρόσωποι του διεθνούς συστήματος λένε ότι το ελληνικό χρέος είναι μη διαχειρίσιμο και για να ξαναγίνει διαχειρίσιμο πρέπει να υπάρξει γενναίο «κούρεμα» του χρέους; Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι εφικτή η «αναδιαπραγμάτευση»;

Για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα: όσοι λένε ότι το ελληνικό χρέος είναι μη διαχειρίσιμο έχουν απόλυτο δίκιο – όποιοι κι αν το λένε, όποια συμφέροντα κι αν εκπροσωπούν. Χρειάζεται λοιπόν γενναία διαγραφή χρέους. Όμως αυτή μπορεί να γίνει επίσης με δύο τρόπους: είτε με τη συναίνεση της τρόικας και του διεθνούς συστήματος είτε ενάντια στη θέλησή της.

Στην πρώτη περίπτωση, όπως έδειξε η διεθνής εμπειρία, το «κούρεμα» του χρέους έρχεται όταν τα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα έχουν ισοπεδωθεί και όταν η δημόσια περιουσία έχει ξεπουληθεί, όταν δηλαδή δεν υπάρχει τίποτε άλλο για να λεηλατηθεί και αντίθετα υπάρχει ο κίνδυνος οικονομικής κατάρρευσης και χρεοκοπίας, δηλαδή αναγκαστικής στάσης πληρωμών. Τότε γίνεται το «κούρεμα», ώστε να ξαναγίνει ρεαλιστική η προοπτική αποπληρωμής του υπόλοιπου μετά το κούρεμα χρέους, για να μπορεί να συνεχιστεί το ξεζούμισμα.

Αυτό έγινε κατ’ εξακολούθηση με την κρίση χρέους χωρών του αναπτυσσόμενου και του Τρίτου Κόσμου στη δεκαετία του ’80. Προφανώς πρόκειται για μια μορφή διαγραφής χρέους με στόχο να εμπεδωθεί και να συνεχιστεί η ληστεία των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Αυτή είναι η διαγραφή χρέους με τη συναίνεση των πιστωτών και των ληστών του διεθνούς συστήματος. Με τη συναίνεσή τους, καμία άλλη (επανα)διαπραγμάτευση ή αναδιάρθρωση χρέους δεν είναι εφικτή!

Στη δεύτερη περίπτωση, λοιπόν, αυτό που κάνει τη διαφορά δεν είναι καταρχήν το ποσοστό του χρέους που θα διαγραφεί, αλλά ότι αυτή η διαγραφή γίνεται χωρίς τη συναίνεση των πιστωτών και των εκπροσώπων τους, δηλαδή μονομερώς – είτε συναινετική διαγραφή είτε μονομερής διαγραφή, τρίτο ενδεχόμενο δεν υπάρχει.

Στην πραγματικότητα, λοιπόν, το δίλημμα είναι ρήξη ή συναίνεση, στάση πληρωμών ή υποταγή! Όσοι τάζουν αναδιαπραγμάτευση προς το συμφέρον των εργαζομένων χωρίς ρήξη με τους πιστωτές, ή ένα «τρίτο δρόμο» βασισμένο σε «έξυπνες» οικονομικές συνταγές, απλώς εξαπατούν τον κόσμο.